จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 23 กำลังใจ
          โดย ท่านกระปี่หัก

บ่อเมี้ยสวมหมวกกุ๊ยมานั่งปรับลมปราณหน้าที่พักเรือนรับรองในตอนเช้าในตอนนี้บ่อเมี้ย มีทั้งพลังกายที่ถูกฝึกมาตั้งแต่เด็ก กระบวนท่าฝีมือที่ฝึกมาจากซือแป๋และที่ดัดแปลงแก้ไขเป็นของตัวเอง รวมทั้งพลังวัตรที่ถูกดูดมาจากนางพญาเซี่ยงวี่โดยมีแม่ชีตันหยงเป็นผู้ช่วยในการย่อยสลาย ทำให้ในขณะนี้บ่อเมี้ยกลายเป็นยอดฝีมือลำดับสูงเลยทีเดียว เพียงแต่ถ้าสามารถคลายจุดที่เหลือก็สามารถกลายเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งได้อย่างง่ายดาย ยอดฝีมืออันดับหนึ่งบ่อเมี้ยไม่เคยสนใจเพียงต้องการสืบหาพ่อแม่ที่แท้จริงสรรสร้างครอบครัวให้มีความสุขบ่อเมี้ยคิดแค่นั้นจริงๆ แต่พรหมลิขิตบันดาล มักมีอุบัติเหตุทำให้คลายจุดทีละจุดทั้งๆที่ซือแป๋บอกว่าต้องคลายพร้อมๆกันทั้งสิบสองจุดนับเป็นเรื่องเหลือเชื่อทีเดียว
**** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ *****
"บ่อเมี้ย ........ บ่อเมี้ย"
บ่อเมี้ยตื่นจากภวังค์ลืมตามองเห็นโบตั๋นกับเบญจมาศช่วยกันประคองซากุระ โดยมีดอกท้อวิ่งตามมาดูจากสีหน้าของพวกนางต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่บ่อเมี้ยใช้สุดยอดวิชาตัวเบาพร้อมร้องถามด้วยความร้อนรน
"เกิดอะไรขึ้น ซากุระเป็นอะไร"
เสียงยังไม่ทันจบบ่อเมี้ยก็มาประคองซากุระแล้ว พวกนางตะลึงถึงวิชาตัวเบาเมื่อบ่อเมี้ยมองหน้าพวกนางแต่ละคนพวกนางแต่ละคนทำหน้าตาพิกลแต่ไม่มีใครพูดอะไรบ่อเมี้ยประคองไปทีไหล่มีเลือดซึมออกมา บ่อเมี้ยไม่พูดอะไรอีกอุ้มนางเข้าที่พักทันที
บ่อเมี้ยเปลื้องผ้านางออก โดยมีเบญจมาศหน้าตาแดงๆมายืนอยู่ใกล้ ๆ
"นางโดนควันสลบเมื่อคืนพวกเราตามไปพบนาง ...นาง..ฮือ...ฮือ...."
ภาพที่เห็นบ่อเมี้ยแทบใจสลาย หัวไหล่ หัวนมสองข้างร่องรอยถูกกัด รอบเต้า ปาก คาง เอวมีร่องรอยการถูกขยำขยี้ พูอันสวยงามของนางเปิดอ้า ก้นมีเลือดไหลซึม บ่อเมี้ยถอดหมวกกุ๊ยเขวี้ยงทิ้งมองหน้าเบญจมาศสายตาวาว "ใครทำ"
เบญจมาศไม่เคยเห็นบ่อเมี้ยสายตาหน้ากลัวขนาดนี้
"บอกมาเร็ว"
"เอ่อ....ตอนที่พบนินจาสามคนตายแล้วแต่..แต่มีร่องรอยพวกมัน...พวกมัน"
"งั้นหมายความว่ามีคนที่สี่"
เสียงบ่อเมี้ยเสียงเย็นจนน่ากลัวแต่ก็ลงมือทำแผลทายาทั่วร่างกายแก่ซากุระทันที ด้วยความเบามือจากนั้นใส่เสื้อผ้านางด้วยความทนุถนอม อุ้มนางเข้าห้องนอน
"ท่านซื้อยาตามใบสั่งยานี้ข้าพเจ้าจะต้มยา"
บ่อเมี้ยตอบด้วยน้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายเบญจมาศรับใบสั่งยาออกไป ดอกท้อและโบตั๋นเข้ามา
"ดอกท้อท่านนำผ้าชุบน้ำมาให้ที"
เมื่อผ้าชุบน้ำมาบ่อเมี้ยเช็ดหน้าตาร่างกายซากุระ
"อือ....โอย..."
นางรู้สึกตัวเจ็บช้ำไปทั่วร่างเมื่อเห็นบ่อเมี้ยอยู่ใกล้ๆก็โผกอดร้องไห้ทันที บ่อเมี้ยไม่พูดอะไรเพียงกอดตอบอย่างแนบแน่นจูบไปที่เปลือกตาอย่างแผ่วเบา
"ไม่มีอะไรแล้วบ่อเมี้ยจะอยู่ใกล้ๆไม่ให้ใครมาทำร้ายซากุระอีก"
ตลอดสองวันที่ซากุระนอนรักษาตัวบ่อเมี้ยนั่งอยู่ข้าง ๆนางตลอดเวลา ไม่กินไม่นอนนั่งมองเหม่อที่ซากุระไม่ว่าโบตั๋น เบญจมาศ ดอกท้อ แม้แต่แม่ชีตันหยง เข้ามาปลอบหรือจะดูแลแทนบ่อเมี้ยได้แต่ยิ้มส่ายหน้าพวกนางได้แต่ถอนใจจากไป
"เมี้ย...ซังท่านซูบผอมไปแล้ว"
มือน้อยของซากุระลูบไปที่คางบ่อเมี้ย
"ท่านตื่นแล้วหรือกินโจ๊กไหมข้าพเจ้าจะป้อนให้"
"ถ้าเมี้ยซังไม่กินข้าพเจ้าก็ไม่กิน"
"มาเถอะคนงามเรามากินด้วยกัน"
บ่อเมี้ยป้อนพร้อมทั้งกินไปด้วยอยู่ดีซากุระก็ร้องไห้โฮออกมาบ่อเมี้ยตะลีตะลานทำอะไรไม่ถูก
"โจ๊กร้อนไปเหรอ เจ็บแผลหรือ ปวดตรงไหน ไหนดูซิ คนงามอย่า อย่าร้องไห้"
"ซา.....ซา..ไม่เหมาะกับเมี้ยซัง ซาไม่ใช่คนงามของเมี้ยซังอีกแล้ว ฮือ ฮือ"บ่อเมี้ยยิ้มตอบอย่างเบา ๆ
"ข้าพเจ้ารักท่านนะรักมาจากจิตใจ ถึงแม้ข้าพเจ้ามีคนมากมายแต่ก็ไม่ได้รักใครน้อยกว่าใครท่านคือคนในครอบครัว ท่านต้องเข็มแข็งเก็บความเจ็บช้ำเป็นพลังหาทางล้างแค้นสิ่งที่มันทำกับท่าน ข้าพเจ้ามีแต่จะรักท่านหาได้น้อยกว่าเดิมท่านยังเป็นเมียข้าพเจ้าและเป็นตลอดไป อีกอย่างปทุมถันของท่านใหญ่และน่าบีบอย่างนี้ พูดอกไม้ก็น่าลิ้มลอง ข้าพเจ้ามองท่านมาหลายวันแข็งไม่รู้ต่อกี่หน"
ได้ผลนางหยุดร้องไห้กับหัวเราะทั้งน้ำตาแรกๆนางก็มีกำลังใจที่จะสู้ชีวิตเพื่อล้างแค้นพอฟังหลัง ๆนางได้แต่หัวเราะ
"ท่านไม่รังเกียจข้าพเจ้าใช่ไหม"
ในดวงตานางสื่อประกายแวววาว บ่อเมี้ยจึงจูบที่ปากน้อยๆที่พร้อมรับการรุกรานมือลูบไปที่ปทุมถันบีบเบาๆเลื่อนจากปากไปที่ติ่งหูขบเบาๆไซ้มาที่ซอกคอนางได้แต่ซีดปากร้องอา มืออีกข้างมุดเข้าไปในร่มผ้าควานหาพูดอกไม้อย่างช้าๆ เริ่มจากลูบที่พูอันงดงามเบาๆนิ้วค่อยๆเกี่ยวเกสรดอกไม้อย่างช้าๆ ซากุระได้แต่แอ่นก้นรองรับนิ้วมหัศจรรย์นั้น ทั้งจุดสัมผัสโดนรุกรานซากุระได้แต่บิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านนิ้วที่อยู่ตรงพูเริ่มเร่งความเร็ว อือ....ซีด.......อา......เมี้ย........ซัง.....ปากของบ่อเมี้ยไปที่ยอดพธูดูดดอมดมเลียอย่างกระหายปลายนิ้วก็เขี่ยอย่างเร็ว ซีด.....ดี.......เหลือเกิน........อูย......ซีด...........อ........อา.............ซีด........อา........อูย.............โอะ.........โอย.....พะ......พอ....พอแล้วถะ......ถะ.....ถึงแล้ว
บ่อเมี้ยจึงถอนมือเผยให้น้ำค้างเต็มนิ้ว บ่อเมี้ยจึงถอดเสื้อผ้าของนางและของตนออกนอนกลับหัวกลับหางให้แท่งหยกอยู่ในระดับปากส่วนปากของบ่อเมี้ยกับอยู่ระหว่างขาของนาง จับขานางถ่างขาออกเล็กน้อยก้มหน้าไปดอมดมด้วยลิ้นลากยาวๆแล้วกระดก ดูด เลีย ทั้งหนักทั้งเบา ซากุระเมื่อแท่งหยกอยู่ตรงหน้าก็รู้หน้าที่ใช้ลิ้นเลียรอบเงี่ยงหยกจนเปียกชุ่มมือจับชักไปอย่างช้าๆจากนั้นก็อมแท่งหยกสาวปากเข้าออกเริ่มจากช้าๆและเร็วขึ้นโดยดูดเสียงดังจ๊วบจ๊าบบ่อเมี้ยเองก็เร่งลิ้นยังใช้นิ้วแยงเข้าไปในรูของพูดอกไม้โดยเริ่มซอยจากช้าเป็นเร็วถึงตอนนี้ซากุระอมแท่งหยกในปากถึงกับหยุดชะงักไม่สาวต่อแต่บิดร่างกายด้วยความเสียวซ่านบ่อเมี้ยเร่งลิ้นและนิ้วทำงานพร้อมกัน เร่งอีก เร่งอีก เร่งอีก ซากุระแอ่นก้นไปมานิ้วเท้าเกร็งมือกอดไปที่สะโพกของบ่อเมี้ยอย่างแรงพร้อมกระตุกก้นนางพยายามส่ายหนีบ่อเมี้ยกับรุกหนักกว่าเดิมนางได้แต่จับขาบ่อเมี้ยเล็บจิกแน่น บ่อเมี้ยจึงหยุดลุกขึ้นมาดูแต่น้ำค้างเต็มปาก
"ท่านจะกินแท่งหยกข้าพเจ้าเหรอ ดีไม่ขาด"
ซากุระทนความเสียวไม่ไหวเผลอกัดไปที่แท่งหยก นางได้แต่หอบหายใจ
"ท่านรังแก...ข้าพเจ้า"
บ่อเบี้ยจับนางถ่างขานำแท่งหยกค่อยๆเสียบเข้า ซึ่งยังแน่นกระชับทั้งบ่อเมี้ยและซากุระได้แต่ร้องอูย แล้วเสียงรำพึงรำพันก็มาจากปากบ่อเมี้ย ดี...เหลือเกิน....ซีด ...จะเข้าหมดแล้ว.....อึบ....ซีด...อูย....ไม่ให้หลงได้ไง....ซีด...อา......ซากุระพร้อมนะ นางได้แต่ยิ้มพยักหน้าอย่างอายๆบ่อเมี้ยชักออกอย่างช้าจนเกือบสุดปลายแล้วแทงไปใหม่เงี่ยงแท่งหยกครูดกับปากดอกไม้ทำให้ซากุระแอ่นอกเงยหน้าร้องซีด อา บ่อเมี้ยเริ่มจากแทงช้าๆขึ้นสุดลงสุดนางก็แอ่นตัวหน้าเหยเกตามแรงที่บ่อเมี้ยทำ บ่อเมี้ยซอยเร่งความเร็วขึ้น เร็วขึ้น นางได้แต่ร้อง อ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอา ซีด...อา.....ตามแรงซอยของบ่อเมี้ยร่างกายก็บิดอย่างเสียวซ่านพูดอกไม่บดเด้งรับกับแท่งหยกอย่างรู้งานบ่อเมี้ยเองก็ไม่ปราณีปราศรัยใช้แท่งหยกทิ่มแทงนางอย่างไม่ยังมือ แท่งหยกครูดกับดอกไม้จนเกสรพลิกเข้าพลิกออกโอ๊ยเมี้ยซัง...แรงๆ.....โอ๊ยอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะโอ้ยๆๆซากุระรอด้วยซีด....อะอะอะอะ.........อาน้ำจากแท่งหยกพุ่งเข้าสู่ดอกไม้แรงและมากมายจนซากุระกระตุกอีกครั้ง
การประลองถูกยกเลิกไปแล้วผู้คนล้วนกระจัดกระจายเพื่อไปสืบหาคำภีร์เพื่อหวังพวกของตนจะมีสิทธิ์ฝึกวิชาอันสุดยอด หงส์หยกหลังจากมอบเศษส่วนคำภีร์ให้แก่บิดานางก็ไม่พูดอะไรนอนซมเพราะระบมไปสองวัน วันนี้กำลังนางฟื้นคืนมาจึงมาพบบิดาที่ห้องหนังสือ
"อือมาแล้วหรือกำลังให้คนไปตามเจ้าพอดีหายไข้แล้วใช่ไหมเจ้ายังไม่ได้บอกเราว่าเจ้าเอาคัมภีร์มาได้อย่างไร" "โอ้โฮเตี่ยถามเป็นชุดเลย ข้าพเจ้าได้รับความช่วยเหลือจากชายหนุ่มดูเหมือนว่าจะเป็นศิษย์ของแม่ชีตันหยงแห่งสำนักดอกไม้"
"เป็นไปไม่ได้แม่ชีตันหยงไม่เคยรับศิษย์บุรุษเจ้าไปเชิญจอมยุทธ์ท่านนั้นกับแม่ชีและศิษย์มาเราจะเลี้ยงขอบคุณ" หงส์หยกได้แต่จากมาตอนนี้ทั้งภูเขาเหลียงซานมีแต่คนของสหพันธ์ที่มีหน้าที่ในการดูแลสำนักกับกลุ่มของสำนักดอกไม้เท่านั้นลือกันว่าศิษย์ของแม่ชีประสบอุบัติเหตุจึงอยู่รักษาตัวจึงยังไม่ออกจากเขานับว่าโชคดียิ่งนัก เมื่อนางมาถึงที่พักเห็นบ่อเมี้ยคุยกับสามสาวที่เป็นลูกศิษย์ของแม่ชีตันหยงอย่างสนิทสนมสร้างความหึงหวงให้แก่นางนัก แต่ก็ทำการคาราวะแม่ชีตันหยงที่นั่งอยู่อย่างนอบน้อม
"ข้าผู้น้อยหงส์หยกขอคาราวะซือไถ้"
"อือ ไม่ต้องมากพิธีลมอะไรหอบพัดยอดฝีมือจอมยุทธ์หญิงพู่กันหยกมาถึงที่นี่"
"ฮิ ฮิ ซือไถ้ชมข้าพเจ้าเกินไปบิดาของข้าพเจ้ามาเรียนเชิญซือไถ้พร้อมลูกศิษย์ไปร่วมรับประทานอาหารเพื่อปรึกษาหารือรวมทั้งเลี้ยงขอบคุณในเรื่องที่ช่วยชิงคัมภีร์"
ขณะเดียวกันก็ปลายตาหงส์ของนางชำเลืองไปที่บ่อเมี้ย
บ่อเมี้ยเองหลังจากดูแลซากุระจนจิตใจเป็นปกติก็เล่าเรื่องที่ตนฝึกวิชา นางพญาเซี่ยงวี่ พบ กับนกขมิ้น และหงส์หยกรวมทั้งคัมภีร์อย่างไม่ปิดบังซึ่งสร้างความกระเง้ากระงอดแก่สามดอกไม้เป็นอย่างมากแม่ชีก็มองด้วยสายตาดุอย่างกินเลือดกินเนื้อแต่ทั้งหมดก็เข้าใจในเรื่องราวและความจำเป็น แต่สามดอกไม้ยังไม่รู้ว่าสาเหตุที่แม่ชีมองบ่อเมี้ยอย่างนั้นก็เพราะนางก็เป็นเมียคนหนึ่งของบ่อเมี้ยทั้งสามยังเข้าใจว่าอาจารย์ไม่ชอบบ่อเมี้ยที่เจ้าชู้ซึ่งนางไม่ชอบนั่นเอง
"ตกลงพวกเราจะไป" แม่ชีรับคำ
"ข้าพเจ้าจะอยู่ดูแลซากุระ"บ่อเมี้ยพูดออกมาทันที ด้วยใจนึงไม่ชอบงานเลี้ยงอึกทึกวุ่นวาย
"ไม่ได้บิดามีเรื่องสอบถามท่าน"
นางหันขวับตอบไม่ให้บ่อเมี้ยปฎิเสธด้วยน้ำเสียงแข็งต่างจากคุยกับแม่ชีด้วยอารมณ์หึงหวงยังคุกรุ่น
"แต่....."
บ่อเมี้ยเริ่มรู้ว่าผลกรรมที่ทำไว้เริ่มแสดงผลแล้วข้อแรกของการมีเมียคือไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป
"เมี้ยซัง...ไม่ต้องเป็นห่วงข้าพเจ้าหายแล้ว พวกเราไปด้วยกันเถอะ"
ซากุระเดินออกมาจากที่พักด้วยท่าทางปกติ ซากุระยังคงมีความงามเดินเยื้องย่างอย่างช้าๆความเข้มแข็งในจิตใจ ความกล้าที่จะเผชิญสมกับเป็นลูกสาวนินจาผู้ยิ่งใหญ่บ่อเมี้ยรู้สึกชื่นชม และรักใคร่ยิ่งนัก ไม่เพียงบ่อเมี้ยทุกผู้คนที่รู้เรื่องราวต่างชื่นชมในสิ่งที่ซากุระทำ
"ซากุระมาหาเรานี่"
แม่ชีตันหยงเรียกนางมาใกล้ๆ
"เรารู้ว่าเจ้าเป็นลูกสาวนินจาฝึกฝีมือกับบิดาแต่เจ้าต้องการมีฝีมือเพิ่มเติมหรือไม่"
ดอกท้อยิ้มแย้มหน้าบานสะกิดซากุระเบาๆ
"นี่ซาอาจารย์จะรับท่านเป็นศิษย์ท่านยังไม่คุกเข่าอีก" ซากุระหน้าตาเหวอแต่ก็รีบคุกเข่ามือประสาน
"ศิษย์ซากุระขอกราบคาราวะซือแป๋" "ไชโยข้าพเจ้ามีศิษย์น้องแล้วไม่เป็นน้องเล็กแล้ว ฮะฮะ"
ทุกผู้คนต่างมาแสดงความยินดีต่อซากุระแม่ชีเห็นว่าเจ้าภาพจะรอนานจึงให้ทุกคนเดินทาง บ่อเมี้ยจึงคว้าหมวกใส่ทันทีหงส์หยกจึงเดินนำหน้า โบตั๋นเดินเข้าไปเคียงข้างทันที
"ข้าพเจ้าขอเรียกท่านม่วยม่วยได้หรือไม่"นางพยักหน้าแต่ไม่ตอบคำไม่หันมาโบตั๋นได้แต่ถอนใจ
"เจ้เจ้รู้ถึงความสัมพันธ์ท่านกับบ่อเมี้ย"
"ท่านรู้..."นางตื่นตะหนกที่เรื่องแบบนี้บ่อเมี้ยถึงกับปากสว่างบอกให้นางอับอาย
"ไม่ใช่เฉพาะท่านพวกเราสี่คนก็เป็นเมียของบ่อเมี้ยกันหมด" นางตื่นตะหนกอีกครั้งหันหน้ามามองโบตั๋น
"สมควรตายจริงๆ แล้ว...ท่าน....รับได้อย่างไร"
"ท่านเชื่อหรือไม่ไม่มีใครซักคนในที่นี่ถูกบ่อเมี้ยหักหาญน้ำใจทุกอย่างเป็นไปตามพรหมลิขิตแม้แต่ท่านและขมิ้นใช่ไหม"
นางได้แต่พยักหน้าอย่างอายๆที่นึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นนางเองก็ไม่ได้ปฎิเสธบ่อเมี้ยหนำซ้ำยังร่วมมืออย่างดีด้วยซ้ำ
"ม่วยม่วยเราเปลี่ยนแปลงไม่ได้แต่ก็พร้อมรับมันข้าพเจ้าพร้อมรับท่านเป็นครอบครัวแล้วท่านพร้อมรับพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกับท่านหรือไม่"
นางประทับใจในความใจกว้างของโบตั๋นยิ่งนัก
"เอ่อ....ท่าน......เจ้เจ้"
อือสมเป็นน้องสาวที่น่ารักนางจึงกวักมือเรียกเบญจมาศ ดอกท้อ และซากุระเข้ามาทั้งห้าสาวเดินนำหน้าต่างคุยกันจ๊อกแจ๊กหัวเราะต่อกระซิก โดยมีแม่ชีอยู่ตรงกลางบ่อเมี้ยถูกทิ้งอยู่ข้างหลัง บางครั้งพวกนางคุยกันก็เหลือบมามองบ่อเมี้ย บ่อเมี้ยเริ่มรู้สึกว่าถ้าเมียหลายคนต่างคนต่างอยู่จะสบายแต่ถ้ารวมกันเมื่อไรคราวซวยจะบังเกิดซึ่งบ่อเมี้ยเองก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆทุกครั้งที่พวกนางมอง
"เชิญ เชิญ นั่ง นั่ง ทุกท่านข้าพเจ้าขอเป็นเจ้าภาพเลี้ยงต้อนรับพวกท่าน"
มือพิฆาตมังกรกล่าวด้วยเสียงดังกังวานนั่งเป็นประธานอยู่หัวโต๊ะให้แม่ชีนั่งด้านขวา หงส์หยกนั่งด้านซ้ายติดกับหงส์หยกก็มีโบตั๋นเบญจมาศส่วนฝั่งแม่ชีดอกท้อซากุระตามลำดับโดยบ่อเมี้ยกับนั่งปลายโต๊ะตรงข้ามกับมือพิฆาตมังกร บ่อเมี้ยอยู่แต่ในป่าในเขายังไม่เคยเรียนรู้มารยาทธรรมเนียมใดๆในการอยู่ร่วมกันในเมืองจึงยังไม่ถอดหมวกทำให้มือพิฆาตมังกรสงสัยยิ่งนักจึงสอบถามที่แม่ชีเบา
"นั่นลูกศิษย์ท่านหรือ"
"อือเป็นศิษย์ของสหายอยู่แต่ในป่าเขามาให้เราดูแล"
นางจึงหันมามองบ่อเมี้ยให้บ่อเมี้ยถอดหมวกออกบ่อเมี้ยเผยให้เห็นหน้าตาหล่อเหลาชั้นดีดวงตาคมกริบแฝงด้วยพลังวัตรที่ไม่ธรรมดามีที่ประหลาดก็ตรงหน้าของพ่อหนุ่มท่านนี้เป็นสีแดงทั้งหน้า
"จอมยุทธ์น้อยข้าพเจ้าทราบจากลูกสาวได้รับการช่วยเหลือจากท่านในการชิงคัมภีร์กลับมาเล่าฮูขอคาราวะท่านหนึ่งจอก"
"เอ่อ.... เป็นเรื่องเล็กน้อยส่วนใหญ่เป็นความสามารถของลูกสาวท่าน"
บ่อเมี้ยคาราวะน้ำชาตอบแต่ดวงตากลับมองที่หงส์หยกพร้อมแย้มยิ้มน้อยๆ นางที่มองอยู่ก่อนหน้าแดงก้มหน้าทันทีคำตอบของบ่อเมี้ยทำให้นางนึกถึงเรื่องที่เกิดในคืนนั้น บ่อเมี้ยน่าตายฝากไว้ก่อนเถอะ นางได้แต่คิดในใจ ผู้รู้ใจบุตรสาวไม่มีใครเกินบิดาเห็นกิริยาของหงส์หยกก็รู้ว่าลูกสาวชอบพอกับหนุ่มคนนี้ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นใครในสายตามาก่อน
"ท่านจอมยุทธ์ไม่ทราบท่านมีชื่อเรียงเสียงใดเป็นลูกศิษย์ยอดคนท่านใดพอบอกให้เล่าฮูได้หรือไม่"
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความปราณีอบอุ่นบ่อเมี้ยก็รู้สึกได้ว่าจอมคนท่านนี้สมแล้วที่เป็นมือวางอันดับหนึ่งทั้งกิริยามารยาทแข็งแกร่งแต่ไม่แข็งกร้าวอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนไหวจึงตอบออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ว่า
"ข้าผู้น้อยชื่อบ่อเมี้ย ไม่ทราบชาติกำเนิด ซือแป๋ยอดคนกำชับไม่ให้บอกชื่อข้าผู้น้อยขอภัย"
มือพิฆาตบอกว่าไม่เป็นไรทุกผู้คนย่อมมีความลับเป็นของตนเองจึงให้ทุกคนกินเลี้ยงเดี๋ยวอาหารจะเย็นจืดชืดในขณะที่ทุกคนกินอาหารอย่างกลมเกลียวสนุกสนาน ควับ ควับ มีเงาสองร่างกระโดดจากหลังคา
"หวังว่าท่านประมุขคงต้อนรับพวกเรา.............."

          จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 23 กำลังใจ
          โดย ท่านกระปี่หัก

บ่อเมี้ยสวมหมวกกุ๊ยมานั่งปรับลมปราณหน้าที่พักเรือนรับรองในตอนเช้าในตอนนี้บ่อเมี้ย มีทั้งพลังกายที่ถูกฝึกมาตั้งแต่เด็ก กระบวนท่าฝีมือที่ฝึกมาจากซือแป๋และที่ดัดแปลงแก้ไขเป็นของตัวเอง รวมทั้งพลังวัตรที่ถูกดูดมาจากนางพญาเซี่ยงวี่โดยมีแม่ชีตันหยงเป็นผู้ช่วยในการย่อยสลาย ทำให้ในขณะนี้บ่อเมี้ยกลายเป็นยอดฝีมือลำดับสูงเลยทีเดียว เพียงแต่ถ้าสามารถคลายจุดที่เหลือก็สามารถกลายเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งได้อย่างง่ายดาย ยอดฝีมืออันดับหนึ่งบ่อเมี้ยไม่เคยสนใจเพียงต้องการสืบหาพ่อแม่ที่แท้จริงสรรสร้างครอบครัวให้มีความสุขบ่อเมี้ยคิดแค่นั้นจริงๆ แต่พรหมลิขิตบันดาล มักมีอุบัติเหตุทำให้คลายจุดทีละจุดทั้งๆที่ซือแป๋บอกว่าต้องคลายพร้อมๆกันทั้งสิบสองจุดนับเป็นเรื่องเหลือเชื่อทีเดียว
**** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ *****
"บ่อเมี้ย ........ บ่อเมี้ย"
บ่อเมี้ยตื่นจากภวังค์ลืมตามองเห็นโบตั๋นกับเบญจมาศช่วยกันประคองซากุระ โดยมีดอกท้อวิ่งตามมาดูจากสีหน้าของพวกนางต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่บ่อเมี้ยใช้สุดยอดวิชาตัวเบาพร้อมร้องถามด้วยความร้อนรน
"เกิดอะไรขึ้น ซากุระเป็นอะไร"
เสียงยังไม่ทันจบบ่อเมี้ยก็มาประคองซากุระแล้ว พวกนางตะลึงถึงวิชาตัวเบาเมื่อบ่อเมี้ยมองหน้าพวกนางแต่ละคนพวกนางแต่ละคนทำหน้าตาพิกลแต่ไม่มีใครพูดอะไรบ่อเมี้ยประคองไปทีไหล่มีเลือดซึมออกมา บ่อเมี้ยไม่พูดอะไรอีกอุ้มนางเข้าที่พักทันที
บ่อเมี้ยเปลื้องผ้านางออก โดยมีเบญจมาศหน้าตาแดงๆมายืนอยู่ใกล้ ๆ
"นางโดนควันสลบเมื่อคืนพวกเราตามไปพบนาง ...นาง..ฮือ...ฮือ...."
ภาพที่เห็นบ่อเมี้ยแทบใจสลาย หัวไหล่ หัวนมสองข้างร่องรอยถูกกัด รอบเต้า ปาก คาง เอวมีร่องรอยการถูกขยำขยี้ พูอันสวยงามของนางเปิดอ้า ก้นมีเลือดไหลซึม บ่อเมี้ยถอดหมวกกุ๊ยเขวี้ยงทิ้งมองหน้าเบญจมาศสายตาวาว "ใครทำ"
เบญจมาศไม่เคยเห็นบ่อเมี้ยสายตาหน้ากลัวขนาดนี้
"บอกมาเร็ว"
"เอ่อ....ตอนที่พบนินจาสามคนตายแล้วแต่..แต่มีร่องรอยพวกมัน...พวกมัน"
"งั้นหมายความว่ามีคนที่สี่"
เสียงบ่อเมี้ยเสียงเย็นจนน่ากลัวแต่ก็ลงมือทำแผลทายาทั่วร่างกายแก่ซากุระทันที ด้วยความเบามือจากนั้นใส่เสื้อผ้านางด้วยความทนุถนอม อุ้มนางเข้าห้องนอน
"ท่านซื้อยาตามใบสั่งยานี้ข้าพเจ้าจะต้มยา"
บ่อเมี้ยตอบด้วยน้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายเบญจมาศรับใบสั่งยาออกไป ดอกท้อและโบตั๋นเข้ามา
"ดอกท้อท่านนำผ้าชุบน้ำมาให้ที"
เมื่อผ้าชุบน้ำมาบ่อเมี้ยเช็ดหน้าตาร่างกายซากุระ
"อือ....โอย..."
นางรู้สึกตัวเจ็บช้ำไปทั่วร่างเมื่อเห็นบ่อเมี้ยอยู่ใกล้ๆก็โผกอดร้องไห้ทันที บ่อเมี้ยไม่พูดอะไรเพียงกอดตอบอย่างแนบแน่นจูบไปที่เปลือกตาอย่างแผ่วเบา
"ไม่มีอะไรแล้วบ่อเมี้ยจะอยู่ใกล้ๆไม่ให้ใครมาทำร้ายซากุระอีก"
ตลอดสองวันที่ซากุระนอนรักษาตัวบ่อเมี้ยนั่งอยู่ข้าง ๆนางตลอดเวลา ไม่กินไม่นอนนั่งมองเหม่อที่ซากุระไม่ว่าโบตั๋น เบญจมาศ ดอกท้อ แม้แต่แม่ชีตันหยง เข้ามาปลอบหรือจะดูแลแทนบ่อเมี้ยได้แต่ยิ้มส่ายหน้าพวกนางได้แต่ถอนใจจากไป
"เมี้ย...ซังท่านซูบผอมไปแล้ว"
มือน้อยของซากุระลูบไปที่คางบ่อเมี้ย
"ท่านตื่นแล้วหรือกินโจ๊กไหมข้าพเจ้าจะป้อนให้"
"ถ้าเมี้ยซังไม่กินข้าพเจ้าก็ไม่กิน"
"มาเถอะคนงามเรามากินด้วยกัน"
บ่อเมี้ยป้อนพร้อมทั้งกินไปด้วยอยู่ดีซากุระก็ร้องไห้โฮออกมาบ่อเมี้ยตะลีตะลานทำอะไรไม่ถูก
"โจ๊กร้อนไปเหรอ เจ็บแผลหรือ ปวดตรงไหน ไหนดูซิ คนงามอย่า อย่าร้องไห้"
"ซา.....ซา..ไม่เหมาะกับเมี้ยซัง ซาไม่ใช่คนงามของเมี้ยซังอีกแล้ว ฮือ ฮือ"บ่อเมี้ยยิ้มตอบอย่างเบา ๆ
"ข้าพเจ้ารักท่านนะรักมาจากจิตใจ ถึงแม้ข้าพเจ้ามีคนมากมายแต่ก็ไม่ได้รักใครน้อยกว่าใครท่านคือคนในครอบครัว ท่านต้องเข็มแข็งเก็บความเจ็บช้ำเป็นพลังหาทางล้างแค้นสิ่งที่มันทำกับท่าน ข้าพเจ้ามีแต่จะรักท่านหาได้น้อยกว่าเดิมท่านยังเป็นเมียข้าพเจ้าและเป็นตลอดไป อีกอย่างปทุมถันของท่านใหญ่และน่าบีบอย่างนี้ พูดอกไม้ก็น่าลิ้มลอง ข้าพเจ้ามองท่านมาหลายวันแข็งไม่รู้ต่อกี่หน"
ได้ผลนางหยุดร้องไห้กับหัวเราะทั้งน้ำตาแรกๆนางก็มีกำลังใจที่จะสู้ชีวิตเพื่อล้างแค้นพอฟังหลัง ๆนางได้แต่หัวเราะ
"ท่านไม่รังเกียจข้าพเจ้าใช่ไหม"
ในดวงตานางสื่อประกายแวววาว บ่อเมี้ยจึงจูบที่ปากน้อยๆที่พร้อมรับการรุกรานมือลูบไปที่ปทุมถันบีบเบาๆเลื่อนจากปากไปที่ติ่งหูขบเบาๆไซ้มาที่ซอกคอนางได้แต่ซีดปากร้องอา มืออีกข้างมุดเข้าไปในร่มผ้าควานหาพูดอกไม้อย่างช้าๆ เริ่มจากลูบที่พูอันงดงามเบาๆนิ้วค่อยๆเกี่ยวเกสรดอกไม้อย่างช้าๆ ซากุระได้แต่แอ่นก้นรองรับนิ้วมหัศจรรย์นั้น ทั้งจุดสัมผัสโดนรุกรานซากุระได้แต่บิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านนิ้วที่อยู่ตรงพูเริ่มเร่งความเร็ว อือ....ซีด.......อา......เมี้ย........ซัง.....ปากของบ่อเมี้ยไปที่ยอดพธูดูดดอมดมเลียอย่างกระหายปลายนิ้วก็เขี่ยอย่างเร็ว ซีด.....ดี.......เหลือเกิน........อูย......ซีด...........อ........อา.............ซีด........อา........อูย.............โอะ.........โอย.....พะ......พอ....พอแล้วถะ......ถะ.....ถึงแล้ว
บ่อเมี้ยจึงถอนมือเผยให้น้ำค้างเต็มนิ้ว บ่อเมี้ยจึงถอดเสื้อผ้าของนางและของตนออกนอนกลับหัวกลับหางให้แท่งหยกอยู่ในระดับปากส่วนปากของบ่อเมี้ยกับอยู่ระหว่างขาของนาง จับขานางถ่างขาออกเล็กน้อยก้มหน้าไปดอมดมด้วยลิ้นลากยาวๆแล้วกระดก ดูด เลีย ทั้งหนักทั้งเบา ซากุระเมื่อแท่งหยกอยู่ตรงหน้าก็รู้หน้าที่ใช้ลิ้นเลียรอบเงี่ยงหยกจนเปียกชุ่มมือจับชักไปอย่างช้าๆจากนั้นก็อมแท่งหยกสาวปากเข้าออกเริ่มจากช้าๆและเร็วขึ้นโดยดูดเสียงดังจ๊วบจ๊าบบ่อเมี้ยเองก็เร่งลิ้นยังใช้นิ้วแยงเข้าไปในรูของพูดอกไม้โดยเริ่มซอยจากช้าเป็นเร็วถึงตอนนี้ซากุระอมแท่งหยกในปากถึงกับหยุดชะงักไม่สาวต่อแต่บิดร่างกายด้วยความเสียวซ่านบ่อเมี้ยเร่งลิ้นและนิ้วทำงานพร้อมกัน เร่งอีก เร่งอีก เร่งอีก ซากุระแอ่นก้นไปมานิ้วเท้าเกร็งมือกอดไปที่สะโพกของบ่อเมี้ยอย่างแรงพร้อมกระตุกก้นนางพยายามส่ายหนีบ่อเมี้ยกับรุกหนักกว่าเดิมนางได้แต่จับขาบ่อเมี้ยเล็บจิกแน่น บ่อเมี้ยจึงหยุดลุกขึ้นมาดูแต่น้ำค้างเต็มปาก
"ท่านจะกินแท่งหยกข้าพเจ้าเหรอ ดีไม่ขาด"
ซากุระทนความเสียวไม่ไหวเผลอกัดไปที่แท่งหยก นางได้แต่หอบหายใจ
"ท่านรังแก...ข้าพเจ้า"
บ่อเบี้ยจับนางถ่างขานำแท่งหยกค่อยๆเสียบเข้า ซึ่งยังแน่นกระชับทั้งบ่อเมี้ยและซากุระได้แต่ร้องอูย แล้วเสียงรำพึงรำพันก็มาจากปากบ่อเมี้ย ดี...เหลือเกิน....ซีด ...จะเข้าหมดแล้ว.....อึบ....ซีด...อูย....ไม่ให้หลงได้ไง....ซีด...อา......ซากุระพร้อมนะ นางได้แต่ยิ้มพยักหน้าอย่างอายๆบ่อเมี้ยชักออกอย่างช้าจนเกือบสุดปลายแล้วแทงไปใหม่เงี่ยงแท่งหยกครูดกับปากดอกไม้ทำให้ซากุระแอ่นอกเงยหน้าร้องซีด อา บ่อเมี้ยเริ่มจากแทงช้าๆขึ้นสุดลงสุดนางก็แอ่นตัวหน้าเหยเกตามแรงที่บ่อเมี้ยทำ บ่อเมี้ยซอยเร่งความเร็วขึ้น เร็วขึ้น นางได้แต่ร้อง อ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอา ซีด...อา.....ตามแรงซอยของบ่อเมี้ยร่างกายก็บิดอย่างเสียวซ่านพูดอกไม่บดเด้งรับกับแท่งหยกอย่างรู้งานบ่อเมี้ยเองก็ไม่ปราณีปราศรัยใช้แท่งหยกทิ่มแทงนางอย่างไม่ยังมือ แท่งหยกครูดกับดอกไม้จนเกสรพลิกเข้าพลิกออกโอ๊ยเมี้ยซัง...แรงๆ.....โอ๊ยอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะโอ้ยๆๆซากุระรอด้วยซีด....อะอะอะอะ.........อาน้ำจากแท่งหยกพุ่งเข้าสู่ดอกไม้แรงและมากมายจนซากุระกระตุกอีกครั้ง
การประลองถูกยกเลิกไปแล้วผู้คนล้วนกระจัดกระจายเพื่อไปสืบหาคำภีร์เพื่อหวังพวกของตนจะมีสิทธิ์ฝึกวิชาอันสุดยอด หงส์หยกหลังจากมอบเศษส่วนคำภีร์ให้แก่บิดานางก็ไม่พูดอะไรนอนซมเพราะระบมไปสองวัน วันนี้กำลังนางฟื้นคืนมาจึงมาพบบิดาที่ห้องหนังสือ
"อือมาแล้วหรือกำลังให้คนไปตามเจ้าพอดีหายไข้แล้วใช่ไหมเจ้ายังไม่ได้บอกเราว่าเจ้าเอาคัมภีร์มาได้อย่างไร" "โอ้โฮเตี่ยถามเป็นชุดเลย ข้าพเจ้าได้รับความช่วยเหลือจากชายหนุ่มดูเหมือนว่าจะเป็นศิษย์ของแม่ชีตันหยงแห่งสำนักดอกไม้"
"เป็นไปไม่ได้แม่ชีตันหยงไม่เคยรับศิษย์บุรุษเจ้าไปเชิญจอมยุทธ์ท่านนั้นกับแม่ชีและศิษย์มาเราจะเลี้ยงขอบคุณ" หงส์หยกได้แต่จากมาตอนนี้ทั้งภูเขาเหลียงซานมีแต่คนของสหพันธ์ที่มีหน้าที่ในการดูแลสำนักกับกลุ่มของสำนักดอกไม้เท่านั้นลือกันว่าศิษย์ของแม่ชีประสบอุบัติเหตุจึงอยู่รักษาตัวจึงยังไม่ออกจากเขานับว่าโชคดียิ่งนัก เมื่อนางมาถึงที่พักเห็นบ่อเมี้ยคุยกับสามสาวที่เป็นลูกศิษย์ของแม่ชีตันหยงอย่างสนิทสนมสร้างความหึงหวงให้แก่นางนัก แต่ก็ทำการคาราวะแม่ชีตันหยงที่นั่งอยู่อย่างนอบน้อม
"ข้าผู้น้อยหงส์หยกขอคาราวะซือไถ้"
"อือ ไม่ต้องมากพิธีลมอะไรหอบพัดยอดฝีมือจอมยุทธ์หญิงพู่กันหยกมาถึงที่นี่"
"ฮิ ฮิ ซือไถ้ชมข้าพเจ้าเกินไปบิดาของข้าพเจ้ามาเรียนเชิญซือไถ้พร้อมลูกศิษย์ไปร่วมรับประทานอาหารเพื่อปรึกษาหารือรวมทั้งเลี้ยงขอบคุณในเรื่องที่ช่วยชิงคัมภีร์"
ขณะเดียวกันก็ปลายตาหงส์ของนางชำเลืองไปที่บ่อเมี้ย
บ่อเมี้ยเองหลังจากดูแลซากุระจนจิตใจเป็นปกติก็เล่าเรื่องที่ตนฝึกวิชา นางพญาเซี่ยงวี่ พบ กับนกขมิ้น และหงส์หยกรวมทั้งคัมภีร์อย่างไม่ปิดบังซึ่งสร้างความกระเง้ากระงอดแก่สามดอกไม้เป็นอย่างมากแม่ชีก็มองด้วยสายตาดุอย่างกินเลือดกินเนื้อแต่ทั้งหมดก็เข้าใจในเรื่องราวและความจำเป็น แต่สามดอกไม้ยังไม่รู้ว่าสาเหตุที่แม่ชีมองบ่อเมี้ยอย่างนั้นก็เพราะนางก็เป็นเมียคนหนึ่งของบ่อเมี้ยทั้งสามยังเข้าใจว่าอาจารย์ไม่ชอบบ่อเมี้ยที่เจ้าชู้ซึ่งนางไม่ชอบนั่นเอง
"ตกลงพวกเราจะไป" แม่ชีรับคำ
"ข้าพเจ้าจะอยู่ดูแลซากุระ"บ่อเมี้ยพูดออกมาทันที ด้วยใจนึงไม่ชอบงานเลี้ยงอึกทึกวุ่นวาย
"ไม่ได้บิดามีเรื่องสอบถามท่าน"
นางหันขวับตอบไม่ให้บ่อเมี้ยปฎิเสธด้วยน้ำเสียงแข็งต่างจากคุยกับแม่ชีด้วยอารมณ์หึงหวงยังคุกรุ่น
"แต่....."
บ่อเมี้ยเริ่มรู้ว่าผลกรรมที่ทำไว้เริ่มแสดงผลแล้วข้อแรกของการมีเมียคือไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป
"เมี้ยซัง...ไม่ต้องเป็นห่วงข้าพเจ้าหายแล้ว พวกเราไปด้วยกันเถอะ"
ซากุระเดินออกมาจากที่พักด้วยท่าทางปกติ ซากุระยังคงมีความงามเดินเยื้องย่างอย่างช้าๆความเข้มแข็งในจิตใจ ความกล้าที่จะเผชิญสมกับเป็นลูกสาวนินจาผู้ยิ่งใหญ่บ่อเมี้ยรู้สึกชื่นชม และรักใคร่ยิ่งนัก ไม่เพียงบ่อเมี้ยทุกผู้คนที่รู้เรื่องราวต่างชื่นชมในสิ่งที่ซากุระทำ
"ซากุระมาหาเรานี่"
แม่ชีตันหยงเรียกนางมาใกล้ๆ
"เรารู้ว่าเจ้าเป็นลูกสาวนินจาฝึกฝีมือกับบิดาแต่เจ้าต้องการมีฝีมือเพิ่มเติมหรือไม่"
ดอกท้อยิ้มแย้มหน้าบานสะกิดซากุระเบาๆ
"นี่ซาอาจารย์จะรับท่านเป็นศิษย์ท่านยังไม่คุกเข่าอีก" ซากุระหน้าตาเหวอแต่ก็รีบคุกเข่ามือประสาน
"ศิษย์ซากุระขอกราบคาราวะซือแป๋" "ไชโยข้าพเจ้ามีศิษย์น้องแล้วไม่เป็นน้องเล็กแล้ว ฮะฮะ"
ทุกผู้คนต่างมาแสดงความยินดีต่อซากุระแม่ชีเห็นว่าเจ้าภาพจะรอนานจึงให้ทุกคนเดินทาง บ่อเมี้ยจึงคว้าหมวกใส่ทันทีหงส์หยกจึงเดินนำหน้า โบตั๋นเดินเข้าไปเคียงข้างทันที
"ข้าพเจ้าขอเรียกท่านม่วยม่วยได้หรือไม่"นางพยักหน้าแต่ไม่ตอบคำไม่หันมาโบตั๋นได้แต่ถอนใจ
"เจ้เจ้รู้ถึงความสัมพันธ์ท่านกับบ่อเมี้ย"
"ท่านรู้..."นางตื่นตะหนกที่เรื่องแบบนี้บ่อเมี้ยถึงกับปากสว่างบอกให้นางอับอาย
"ไม่ใช่เฉพาะท่านพวกเราสี่คนก็เป็นเมียของบ่อเมี้ยกันหมด" นางตื่นตะหนกอีกครั้งหันหน้ามามองโบตั๋น
"สมควรตายจริงๆ แล้ว...ท่าน....รับได้อย่างไร"
"ท่านเชื่อหรือไม่ไม่มีใครซักคนในที่นี่ถูกบ่อเมี้ยหักหาญน้ำใจทุกอย่างเป็นไปตามพรหมลิขิตแม้แต่ท่านและขมิ้นใช่ไหม"
นางได้แต่พยักหน้าอย่างอายๆที่นึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นนางเองก็ไม่ได้ปฎิเสธบ่อเมี้ยหนำซ้ำยังร่วมมืออย่างดีด้วยซ้ำ
"ม่วยม่วยเราเปลี่ยนแปลงไม่ได้แต่ก็พร้อมรับมันข้าพเจ้าพร้อมรับท่านเป็นครอบครัวแล้วท่านพร้อมรับพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกับท่านหรือไม่"
นางประทับใจในความใจกว้างของโบตั๋นยิ่งนัก
"เอ่อ....ท่าน......เจ้เจ้"
อือสมเป็นน้องสาวที่น่ารักนางจึงกวักมือเรียกเบญจมาศ ดอกท้อ และซากุระเข้ามาทั้งห้าสาวเดินนำหน้าต่างคุยกันจ๊อกแจ๊กหัวเราะต่อกระซิก โดยมีแม่ชีอยู่ตรงกลางบ่อเมี้ยถูกทิ้งอยู่ข้างหลัง บางครั้งพวกนางคุยกันก็เหลือบมามองบ่อเมี้ย บ่อเมี้ยเริ่มรู้สึกว่าถ้าเมียหลายคนต่างคนต่างอยู่จะสบายแต่ถ้ารวมกันเมื่อไรคราวซวยจะบังเกิดซึ่งบ่อเมี้ยเองก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆทุกครั้งที่พวกนางมอง
"เชิญ เชิญ นั่ง นั่ง ทุกท่านข้าพเจ้าขอเป็นเจ้าภาพเลี้ยงต้อนรับพวกท่าน"
มือพิฆาตมังกรกล่าวด้วยเสียงดังกังวานนั่งเป็นประธานอยู่หัวโต๊ะให้แม่ชีนั่งด้านขวา หงส์หยกนั่งด้านซ้ายติดกับหงส์หยกก็มีโบตั๋นเบญจมาศส่วนฝั่งแม่ชีดอกท้อซากุระตามลำดับโดยบ่อเมี้ยกับนั่งปลายโต๊ะตรงข้ามกับมือพิฆาตมังกร บ่อเมี้ยอยู่แต่ในป่าในเขายังไม่เคยเรียนรู้มารยาทธรรมเนียมใดๆในการอยู่ร่วมกันในเมืองจึงยังไม่ถอดหมวกทำให้มือพิฆาตมังกรสงสัยยิ่งนักจึงสอบถามที่แม่ชีเบา
"นั่นลูกศิษย์ท่านหรือ"
"อือเป็นศิษย์ของสหายอยู่แต่ในป่าเขามาให้เราดูแล"
นางจึงหันมามองบ่อเมี้ยให้บ่อเมี้ยถอดหมวกออกบ่อเมี้ยเผยให้เห็นหน้าตาหล่อเหลาชั้นดีดวงตาคมกริบแฝงด้วยพลังวัตรที่ไม่ธรรมดามีที่ประหลาดก็ตรงหน้าของพ่อหนุ่มท่านนี้เป็นสีแดงทั้งหน้า
"จอมยุทธ์น้อยข้าพเจ้าทราบจากลูกสาวได้รับการช่วยเหลือจากท่านในการชิงคัมภีร์กลับมาเล่าฮูขอคาราวะท่านหนึ่งจอก"
"เอ่อ.... เป็นเรื่องเล็กน้อยส่วนใหญ่เป็นความสามารถของลูกสาวท่าน"
บ่อเมี้ยคาราวะน้ำชาตอบแต่ดวงตากลับมองที่หงส์หยกพร้อมแย้มยิ้มน้อยๆ นางที่มองอยู่ก่อนหน้าแดงก้มหน้าทันทีคำตอบของบ่อเมี้ยทำให้นางนึกถึงเรื่องที่เกิดในคืนนั้น บ่อเมี้ยน่าตายฝากไว้ก่อนเถอะ นางได้แต่คิดในใจ ผู้รู้ใจบุตรสาวไม่มีใครเกินบิดาเห็นกิริยาของหงส์หยกก็รู้ว่าลูกสาวชอบพอกับหนุ่มคนนี้ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นใครในสายตามาก่อน
"ท่านจอมยุทธ์ไม่ทราบท่านมีชื่อเรียงเสียงใดเป็นลูกศิษย์ยอดคนท่านใดพอบอกให้เล่าฮูได้หรือไม่"
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความปราณีอบอุ่นบ่อเมี้ยก็รู้สึกได้ว่าจอมคนท่านนี้สมแล้วที่เป็นมือวางอันดับหนึ่งทั้งกิริยามารยาทแข็งแกร่งแต่ไม่แข็งกร้าวอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนไหวจึงตอบออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ว่า
"ข้าผู้น้อยชื่อบ่อเมี้ย ไม่ทราบชาติกำเนิด ซือแป๋ยอดคนกำชับไม่ให้บอกชื่อข้าผู้น้อยขอภัย"
มือพิฆาตบอกว่าไม่เป็นไรทุกผู้คนย่อมมีความลับเป็นของตนเองจึงให้ทุกคนกินเลี้ยงเดี๋ยวอาหารจะเย็นจืดชืดในขณะที่ทุกคนกินอาหารอย่างกลมเกลียวสนุกสนาน ควับ ควับ มีเงาสองร่างกระโดดจากหลังคา
"หวังว่าท่านประมุขคงต้อนรับพวกเรา.............."