จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 24 คุ้นเคย
          โดย ท่านกระปี่หัก

"ไอ้หัวขโมย เจ้ายังมีหน้ากลับมาอีก"
มือพิฆาตมังกรทุบโต๊ะดังเปรี้ยงพลังฝ่าปรากฏเป็นรูปมือฝังลงไปที่โต๊ะ หน้าสีแดงหนวดเคราชูชันตั้งขึ้นด้วยความโมโห
"ท่านรู้ไหมท่านมีส่วนทำให้ชะตากรรมบู๊ลิ้มเลวร้าย ถ้าคัมภีร์ตกอยู่ในพวกโฉดชั่วอะไรจะเกิดขึ้นเจ้าคิดบ้างรึเปล่า"
"อย่าอารมณ์เสียน่าประมุขเฒ่า เจ้าก็มีส่วนผิดแทนที่จะเปิดให้เหล่าจอมยุทธ์ฝ่ายดีร่วมกันศึกษาข้อบกพร่องกับปล่อยให้ต่อสู้แย่งชิงที่หนึ่งที่สองอยู่ได้"
**** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ *****
"เจ้า......เจ้า......"
"ข้ามาวันนี้ไม่ได้มีธุระกับเจ้า ไหนขมิ้นไอ้หมอนี่ใช่ไหม...."
บ่อเมี้ยเห็นเด็กขมิ้นยิ้มให้ตนจึงยิ้มตอบ นางกลับอายจนหน้าแดง
"ว้าเว๊ย ยังไม่แต่งก็เรียกสามีซะแล้ว โธ่เว๊ย"
"ซือแป๋พูดอะไรอ่ะเดี๋ยวเหอะท่านก็เห็นนอกจากประมุขก็มีผู้ชายอยู่คนเดียวแล้วยังมาถามข้าพเจ้าอีก"
ขมิ้นรีบเถียงแต่ก็แสดงให้รู้ว่านี่คือเป้าหมาย
"นี่พ่อหนุ่มเป็นจริงหรือไม่ที่เจ้าบอกกับขมิ้นว่าเจ้าเรียนรู้คัมภีร์มหายุทธ์"
ทั้งหมดตกตะลึงโดยเฉพาะมือพิฆาตมังกรถึงกับมองตาค้างจะเป็นไปได้อย่างไรคัมภีร์เกิดจากเจ้าสำนักและผู้ทรงคุณวุฒิหลายสิบท่านช่วยกันเรียบเรียงและเก็บไว้ที่เขาเหลียงซานตลอดเวลา คำตอบของบ่อเมี้ยจึงเป็นสิ่งที่มือพิฆาตมังกรรอคอยเช่นกันจะมีแต่แม่ชีตันหยงที่อยู่ในอาการสงบเพราะรู้ว่าอาจารย์ของบ่อเมี้ยเป็นใคร
"ข้าพเจ้าไม่ได้บอกว่าเรียนรู้คัมภีร์มหายุทธ์แต่ข้าพเจ้าบอกว่าวิชาเหล่านี้ข้าพเจ้าเรียนรู้มาหมดแล้ว"
"เป็นไปไม่ได้เจ้าโกหก"
"ข้าพเจ้าในชีวิตไม่เคยโกหกแม้แต่ครั้งเดียว"
"งั้นเราจะลองสู้กันดูข้าจะท่องวิชาเจ้าก็ใช้ปากแก้วิชามาดูว่าเจ้าโกหกหรือไม่ ทางสวรรค์ช้างเผือก"
"ไก่ตีปีก"
"จอมทัพกวาดลาน"
"แมวพลิกตัว"
"ขงเบ้งดูดาว"
"เสือดาวคะนอง"
"เตียวหุยฟาดกระบอง"
"ช้างคึกคัก"
ทั้งสองต่างเอ่ยกระบวนท่าในวรยุทธของสำนักต่างๆจอมขโมยสมเป็นจอมขโมยขบวนท่าต่างๆถูกมันขโมยละรับรู้หมดแต่บ่อเมี้ยก็แสดงความสามารถให้เห็นว่าการแก้ด้วยท่าพื้นฐานง่ายๆถึงกับสามารถสร้างจุดอ่อนให้แก่วิชายอดฝีมือของสำนักต่าง ๆโดยที่ผู้ฟังทั้งหลายได้แต่ตะลึง เบญจมาศชอบสนุกจึงเอ่ยวิชาของตนบ้าง ซึ่งบ่อเมี้ยก็ตอบเมื่อเบญจมาศเริ่มหญิงสาวทั้งหลายก็เข้าร่วมสรรพยุทธ์แม้แต่มือพิฆาตเองก็ไม่ละเว้นจะมีก็แต่แม่ชีกับซากุระเท่านั้นที่ดูและนั่งเชียรอย่างสนุกสนานดอกท้อจึงทักซากุระทำไมไม่ร่วมประลองด้วยซากุระตอบเบาๆถ้าบ่อเมี้ยพลาดจะคอยช่วยบ่อเมี้ยไม่ช่วยดอกท้อหรอกดอกท้อเลยต้องมาจี้เอวซากุระแทนนี่แนะศิษย์น้องทรยศ บรรยากาศจากที่ดุเดือดในตอนแรกกลับกลายสนุกสนานอีกครั้งจอมยุทธ์ทั้งหลายต่างอยากให้บ่อเมี้ยพ่ายแพ้ซักครั้งจึงระดมวิทยายุทธ์ทั้งหลายเข้าใส่มีบ้างใช้รุมสอง สาม และสี่ มีบ้างที่โอ่อ่าเปิดเผย มีบ้างใช้ลอบลงมือ จากการคุยกันครั้งนี้ทำให้ทุกคนได้ประโยชน์ประหนึ่งฝึกวิชาที่เดียวและแน่นอนคนที่ได้ประโยชน์มากที่สุดย่อมเป็นบ่อเมี้ยเหมือนนำสิ่งที่เรียนมาที่ยังไม่เข้าใจก็สามารถนำมาขบคิดและใช้ประโยชน์จากมันได้อย่างง่ายดายเป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่าจริง

"เอาล่ะเอาล่ะพอก่อนให้จอมยุทธ์น้อยพักก่อน หัวขโมยเป็นไงเชื่อหรือยัง"
จอมขโมยถึงแม้จะพ่ายแพ้ทุกคำถามบ่อเมี้ยแก้ได้หมดลอบลงมือก็แก้ได้รุมก็ได้อีกแต่สีหน้าแช่มชื่นดีใจเหมือนได้เพชร
"พ่อหนุ่มท่านบอกจะสอนขมิ้นเป็นความจริงหรือไม่"
"ข้าพเจ้าบอกแล้วข้าพเจ้าไม่เคยโกหก"
"ดี ดี ดี นอกจากวิชายุทธ์เจ้าคงมีวิชาแพทย์ด้วยกระมังเห็นขมิ้นบอกท่านสามารถรอดพ้นจากนางพญาเซี่ยงวี่"
ทุกคนที่ฟังตกตะลึงผู้ที่รอดพ้นจากนางพญาเซี่ยงวี่โดยเฉพาะบุรุษไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว
"ข้าผู้น้อยโชคช่วย โชคดีที่ขมิ้นและหงส์หยกช่วยชีวิตแต่ข้าพเจ้าเรียนรู้วิชาแพทย์จริง"
เพียงบอกแค่นี้มือพิฆาตมังกรจอมขโมยที่มีประสบการณ์มากมายก็รู้นัยนัยว่าวิธีช่วยชีวิตจึงได้แต่ถอนหายใจเหมือนนัดกันไว้ แต่จอมขโมยก็พูดเบาแต่ทั้งหลายได้ยินว่า
"รู้ทุกวิชา แม้แต่วิชาแพทย์ ซือแป๋เจ้าหมักเหล้าเองทุกกลางเดือนยี่ต้องมาหานาง"
พูดพร้อมชี้ไปที่แม่ชีตันหยงที่ถูกชี้หน้าสีชมพูแต่ไม่พูดอะไร
"ท่านรู้จักซือแป๋ข้าพเจ้า..."
"อือ เจ้าเฒ่าเจ้าเล่ห์เอง"
"อือ บ่อเมี้ยอย่างนั้นท่านก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลอาจารย์ท่าน หัวขโมยเฒ่า แม่ชีน้อย และเล่าฮู ต่างเป็นเพื่อนกันแต่จะหาตัวอาจารย์ท่านค่อนข้างยากจะมีก็แต่งานวันเกิดแม่ชีตันหยงพวกเราจึงไปเมากัน"
"ท่านวันเกิดข้าพเจ้าให้กินเจพวกท่านกับอาละวาดกินทั้งเหล้าทั้งเนื้อปีหน้าข้าพเจ้าสั่งลูกศิษย์ไม่ให้จัดแล้ว"
นางพูดด้วยสำเนียงงอนๆซึ่งน้อยครั้งบ่อเมี้ยจะเห็นเป็นภาพที่น่ารักจริง ๆ แต่ผู้อาวุโสทั้งหลายกับหัวเราะชอบใจ "งั้นเราฝากขมิ้นด้วยดูแลดีๆเจ้าก็อย่าไปเกเรกับเจ้เจ้ทั้งหลายมาทีหลังต้องรู้จักยอม"
"ซือแป๋พูดแปลกๆแล้วท่านจะไปไหน"
"เราคือจอมขโมยก็ต้องไปขโมยคืนมาให้ประมุขเฒ่ามิเช่นนั้นมันแช่งด่าอยู่ไม่เป็นสุขแน่"
"หัวขโมยแล้วโดนพลังฝ่ามือหายแล้วเหรอ"
"ให้ขมิ้นนวดให้ข้ายังแรงกว่านี้เลยไปแล้ว"
พูดจบก็เผ่นพรวดสมเป็นจอมขโมยจริง ๆ ดอกท้อกับซากุระเดินไปจูงขมิ้นมานั่งข้างๆซักพักเสียงจ๊อกแจ๊กนู่นนี่ดังเนื่องจากวัยไม่ห่างกันนัก
"ท่านประมุขฮูหยินท่านอาการเป็นอย่างไรบ้าง"
แม่ชีตันหยงถามกับมือพิฆาตมังกร มือพิฆาตมังกรได้แต่ถอนหายใจ
"ท่านก็รู้นับตั้งแต่บุตรของเราถูกจอมเมฆแดงขโมยไปธาตุไฟนางเข้าแทรกเกือบสิบปีที่ผ่านมานางได้แต่นอนเราให้แพทย์ทั่วตงง้วนมาตรวจล้วนบอกไม่มีทางรักษาเพียงแต่นางอาศัยความหวังที่หมอดูทายทักว่าจะได้เจอบุตรชายแม้ดูเหมือนงมงายแต่ก็ทำให้นางยังมีชีวิตอยู่"
"เตี่ยตอนนี้บ่อเมี้ยอยู่ที่นี่และมีวิชาแพทย์ลองให้ตรวจดูอีกครั้งถ้าสิ่งมหัศจรรย์มีจริงอาจมีความหวังแปะบ้อ(ป้า)คงไม่โชคร้ายนัก"
มือพิฆาตมังกรมีภรรยาสองคนคนแรกสูญเสียลูกชายทำให้นอนป่วยจึงมีภรรยาใหม่ให้กำเนิดหงส์หยกก็เสียชีวิตแต่นางให้ความเอ็นดูแก่หงส์หยกมากมอบตำราวิทยายุทธ์คอยแนะนำจนหงส์หยกคิดว่าเป็นแม่อีกคนเลยทีเดียว "อือ ลองดูก็ได้ขนาดอาจารย์ของเจ้าเคยมาตรวจยังบอกว่ายากหงส์หยกเจ้าพาไปตรวจที่ห้องของแปะบ้อเจ้าซิ" หงส์หยกพาบ่อเมี้ยเดินเข้าในตัวอาคารเมื่อเข้าในสวนบ่อเมี้ยเดินเข้าไปกอดหงส์หยก
"ปล่อยนะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"
"ข้าพเจ้าคิดถึงท่านอยากกอดตั้งแต่เห็นท่าน"
บ่อเมี้ยหอมไปที่แก้มของนาง นางเบี่ยงกายหนี
"ท่านคิดถึงคนอื่นด้วยเหรอ มีสาวๆเคียงกายท่านเต็มไปหมด"
นางพูดเสียงงอนๆ บ่อเมี้ยกอดนางแนบกระชับหอมไปที่ซอกคอและแก้มของนาง คราวนี้นางปล่อยให้หอมโดยดี"อือ หอมจังข้าพเจ้ายอมรับแต่ข้าพเจ้าก็พูดจริงที่คิดถึงท่านอยากกอดท่านอยากจับท่านอยาก......ระหว่างพูดมือบ่อเมี้ยลูบไล้ไปที่หน้าอกที่อวบอิ่มนิ่มนวลบีบเบาไปที่ฐานของเต้านางได้เงยหน้าร้อยอูยบ่อเมี้ยจูบไปที่ปากน้อยของนางใช้ลิ้นดื่มด่ำกับความหวาน มือบ่อเมี้ยลูบไล้คืบคลานอย่างช้าๆไปที่ที่หมายพิเศษ นางรีบดิ้นรนหนีหอบหายใจ
"ตะ..ต้องพบ...แป๊ะบ้อ ไปเร็ว ตัวเลวร้ายชอบรังแกคนอื่น"บ่อเมี้ยได้แต่ทำหน้าเซ็ง ส่วนนางเห็นหน้าบ่อเมี้ยได้แต่หัวเราคิกคักชอบใจ
เมื่อมาถึงที่พักของแป๊ะบ้อของหงส์หยกบ่อเมี้ยได้นั่งข้างๆเตียงที่มีผ้าคลุมเตียงเป็นผ้าป่านปิดมิดชิดคนภายนอกมองไม่เห็นสิ่งใด แต่คนภายในมองเห็น เสียงแผ่วเบาดังมาภายใน
"หงส์ยี้ เจ้ามาแล้วหรือ เจ้าพาใครมา.....เจ้า"
นางหยุดพูดแค่นั้นภาพที่นางมองเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีเพียงแต่หน้าเป็นสีแดงแต่แววตาคุ้นเคยเหลือเกิน...... "แป๊ะบ้อนี่บ่อเมี้ยเป็นหมอที่มารักษาแป๊ะบ้อ น่าแป๊ะบ้อลองอีกครั้งถ้าความหวังยังมีอย่าพึ่งทิ้งมันไป"
"เฮ้อ........"
นางถอนหายใจยื่นมือออกมาจากม่านเผยให้เห็นมือเรียวงามแต่ขาวซีดไปบ้างบ่อเมี้ยสำผัสที่จุดข้อมือนำพลังวัตรสองสายของตัวเองเข้าตรวจสอบ นางเมื่อมีพลังวัตรแทรกซึมเข้ามานางได้แต่ร้อง อ้า บ่อเมี้ยจึงปล่อยมือและกล่าวว่า
"ขออภัยข้าพเจ้าต้องการสัมผัสหน้าผากและดูแววตาของท่านเพื่อดูอาการไม่ทราบว่าเอ้อ....."
"หงส์ยี้เจ้าช่วยเปิดม่านให้พ่อหมอน้อย...."
หงส์หยกจึงช่วยเปิดม่านเผยให้หญิงวัยกลางคนใบหน้าสวยซึ้ง เพียงแต่ซูบซีดไปหน่อยจมูกน้อยเข้าคู่กับปากที่เป็นกระจับดวงตาที่ดำขลับมีประกายแตกซ่านเพียงแต่ดวงตานั้นสร้างความคุ้นเคยกับบ่อเมี้ยเหลือเกิน...ทั้งๆบ่อเมี้ยเองพึ่งพบกันเป็นครั้งแรกแต่มีความรู้สึกผูกพันเหมือนรู้จักกันมานาน บ่อเมี้ยยืนมองตะลึงจนหงส์หยกมาสะกิดบ่อเมี้ยจึงกล่าวคำขออภัยนำมือไปแตะที่หน้าผากคราวนี้บ่อเมี้ยใช้พลังลมปราณกระแสเย็นเข้า ปากน้อย ๆของนางร้อง อา บ่อเมี้ยจึงชักมือกลับสีหน้าของนางปรากฏเลือดฉีดฝาดดูดีกว่าตอนแรกนัก หงส์หยกเห็นก็ดีใจ ถามบ่อเมี้ยว่ารักษาได้ไหม แต่บ่อเมี้ยกำลังปรับลมปราณจึงลืมตาบอกว่ารักษาได้แต่ไม่มั่นใจมีความหวังเพียง หกส่วนบ่อเมี้ยจึงปล่อยให้แป๊ะบ่อของหงส์หยกพักผ่อนตนกับหงส์มาที่อาคารรับรองอีกครั้ง
มือพิฆาตมังกรได้สอบถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง บ่อเมี้ยหน้าตาเคร่งเครียด แต่ก็รับคำจะทำให้ดีที่สุดแต่สถานที่นี้ไม่สามารถรักษาได้ต้องมีอุณหภูมิที่เย็นตลอดเวลาห้ามให้ใครรบกวนเป็นเวลาสามวัน
"ไม่มีปัญหาหลานชายเราขอเรียกเจ้าอย่างนี้ก็แล้วกันหลังเขาของเรามีถ้ำน้ำตกซึ่งจะมีความเย็นตลอดทั้งปีเราจะให้คนไปเตรียมเสบียงอาหารจัดที่พักให้เจ้าต้องการสิ่งใดอีกต้องการกำลังคนที่จะไปช่วยเหลือเจ้าหรือไม่"
"ขอบคุณแป๊ะแป๊ะ(ลุง)ข้าพเจ้าขอให้ข้างถ้ำน้ำตกสร้างที่พักและให้โบตั๋น เบญจมาศ ดอกท้อ ซากุระ ขมิ้น คอยไปดูแลช่วยเหลือข้าพเจ้าก็เพียงพอแล้ว"
"แล้วข้าพเจ้าล่ะข้าพเจ้าจะไปด้วย"
บ่อเมี้ยกระอักกระอ่วนใจอยากให้ไปด้วยแต่กลัวเกรงใจมือพิฆาตมังกรจึงร้องเอ่อ อ้า มองหน้านางทีมองหน้ามือพิฆาตมังกรที หงส์หยกรู้ว่าบ่อเมี้ยเกรงใจมือพิฆาตแต่ตนก็เป็นคนของเขาแล้วคนอื่นไปตัวเองไม่ได้ไปยิ่งไม่ยินยอมใหญ่จึงไปอ้อนกับมือพิฆาต สุดท้ายได้แต่ถอนใจ
"เฮ้อ เลี้ยงได้แต่ตัวอย่าไปดื้อกับพี่เขาล่ะ บ่อเมี้ยเราฝากลูกสาวเราด้วยนะ"
มือพิฆาตมังกรอาบน้ำร้อนมาก่อนถ้าขืนไม่ให้ไปสำนักเขาเหลียงซานจะไม่มีวันสงบสุขอีก อีกอย่างสาวๆอื่นไปได้ทำไมนางจะไปไม่ได้คิดได้แค่นี้ก็ถอนใจอีกรอบตรงกันข้ามกับหงส์หยกยิ้มแย้มหน้าบานเข้าไปคุยกับสาวๆอย่างสนิทสนม
"เอาล่ะคืนนี้ทั้งแม่ชีและลูกศิษย์พวกเจ้าพักที่นี่แหละข้าวของเราให้คนขนมาแล้วพรุ่งนี้จะได้ไปถ้ำน้ำตกเย็นแต่เช้า"
ทุกคนจึงแยกย้ายเข้านอนตามที่เจ้าภาพจัดให้ด้วยพรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า จะมีก็แต่บ่อเมี้ยเข้าไปปรับลมปราณเพื่อเตรียมพร้อมในการรักษากับซือแป๋แม่ชีตันหยงทั้งคืน........
"ข้าพเจ้าต้องการให้พวกท่านช่วย......ดอกท้อท่านจำผลไม้ร้อนเย็นได้หรือไม่ข้าพเจ้าต้องการใช้นำมาปรุงตัวยา.."สามสาวดอกไม้ทำหน้าตกใจเพราะพวกนางเคยลิ้มรสมาแล้วมีผลในการปรับลมปราณแต่พวกนางแทบขาดใจ "ท่านจะใช้กับแป๊ะบ้อหรือ"
เบญจมาศมีสีหน้าไม่เห็นด้วยและรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร
"ข้าพเจ้าจะสอบถามนางก่อนมิเช่นนั้นข้าพเจ้าจะให้พวกท่านใช้เพื่อปรับลมปราณข้าพเจ้ามิเช่นนั้นข้าพเจ้าจะเป็นเช่นแป๊ะบ้อธาตุไฟแตกหรือกระแสเย็นคุกคามอาจส่งผลถึงตายได้"
สามสาวดอกไม้หน้าถอดสีพวกนางยอมทุกอย่างขออย่าให้บ่อเมี้ยเป็นอะไรไป อีกสามสาวได้แต่งงหงส์หยกจึงถามแต่คนที่ไม่ควรรู้ที่สุดก็คือหงส์หยก
"ข้าพเจ้าให้เก็บตัวผลไม้ที่ผลต่อลมปราณถ้าควบคุมไม่ดีก็อาจถึงตายแต่ไม่ต้องกังวลแป๊ะบ้อท่านปลอดภัยแน่"บ่อเมี้ยพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย หงส์หยกเองก็ได้เก็บความกังวลไว้ในใจ
"ดอกท้อ ซากุระ ขมิ้น ท่านไปเก็บผลไม้มาเถิดดอกท้ออย่าลืมบอกพวกนางว่าห้ามกินจนกว่าข้าพเจ้าจะบอก"
ดอกท้อรับคำและนำซากุระ ขมิ้นจากไปบ่อเมี้ยมองจอมยุทธ์หญิง ยอดนินจา หัวขโมย ใช้วิชาตัวเบาโลดแล่นจากไปจึงยิ้มถ้าทั้งสามประสานจะไม่มีใครต่อต้านแน่ จึงหันมาบอกกับอีกสามสาว
"พวกท่านฟังข้าพเจ้าพลังวัตรพวกท่านข้าพเจ้าสัมผัสมาหมดแล้วเรียงตามลำดับดังนี้ เบญจมาศ โบตั๋น หงส์หยก ดอกท้อ ซากุระ ขมิ้น หลังจากข้าพเจ้ารักษาแป๊ะบ้อในแต่ละครั้งข้าพเจ้าจะออกมาคลุ้มคลั่งเบญจมาศท่านอย่าเข้าใกล้ข้าพเจ้าเนื่องจากท่านมีเพียงคนเดียวที่เป็นกระแสเย็น ให้ข้าพเจ้าระบายลมปราณ กับ พวกนางก่อนจนลมปราณข้าพเจ้าร้อนท่านจึงมาเสริมข้าพเจ้า"
"มะ...หมายความว่าข้าพเจ้าต้องรับศึกทุกครั้งหลังท่านเสร็จศึกจากพวกนาง.....บ้าหมอลามก"
เบญจมาศประท้วงหน้าตาแดงกล่ำส่วนโบตั๋นกับหงส์หยกเข้าใจความหมายระบายลมปราณดีหน้าตาแดงกล่ำทั้งคู่แต่แววตาหยาดเยิ้มไม่พูดตอบโต้อะไรยิ่งเห็นเบญจมาศประท้วงก็ได้แต่หัวเราะคิกคัก
"พวกท่านรุมรังแกข้าพเจ้า"
นางสะบัดตัวเตรียมออกไปบ่อเมี้ยคว้านางมาในอ้อมกอดหอมที่ซอกคอมือหนึ่งก็คว้าหงส์หยกหอมไปที่แก้มของนาง แล้วพยักหน้าให้โบตั๋นเข้ามานางก็ก้มหน้าเดินเอียงอายเข้ามาในอ้อมอกของบ่อเมี้ยบ่อเมี้ยจึงหอมที่แก้มของนางและพูดเบาให้ทั้งสามสาวได้ยิน
"ชีวิตข้าพเจ้าไม่ต้องการอะไรอีก ที่ข้าพเจ้าขอร้องให้พวกท่านทำเพื่อช่วยชีวิตแป๊ะบ้อและชีวิตของข้าพเจ้า ท่านจะใจดำให้ข้าพเจ้าทรมานจนตายหรือ"
สามสาวได้แต่ซบไหล่อกของบ่อเมี้ยเบญจมาศเงยหน้ามามองด้วยแววตาขอโทษบ่อเมี้ยจึงจูบเบาๆที่ปากเล็กของนางอย่างแผ่วเบา
"แป๊ะบ้อท่านรับประทานผลไม้นี่สองผล มันอาจทำให้ท่านลมปราณปั่นป่วนข้าพเจ้าจะค่อยกดจุดต่างๆให้ลมปราณท่านหมุนเวียนตอนนี้ท่านคว่ำหน้าก่อนให้ไอเย็นแทรกซึมเข้าร่างกาย"
นางตอนนี้สวมชุดป่านที่บางเบาไร้เครื่องในเขินอายหมอหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแต่นางก็กินผลไม้และคว่ำหน้าลงอย่างโดยดี บ่อเมี้ยเริ่มนวดที่ปลายเท้าที่เรียวบางเล็กของนางนางกระตุกร่างกายที่ไม่เคยถูกชายใดสัมผัสนอกจากสามีนางถึงสิบเก้าปีบ่อเมี้ยเริ่มนวดมาที่น่องโดยใช้พลังกระแสเย็นถ่ายทอดไปนางซึ่งในร่างกายเต็มไปด้วยธาตุไฟแตกกระจัดกระจายถูกความเย็นเข้าควบคุมทำให้รู้สึกสบายจนเผลอร้องคราง อา ออกมามือที่กว้างใส่น้ำหนักบีบคลายจุดบีบไล่ขึ้นมาเรื่อยทำให้ผ้าป่านที่บางเบาร่นตามเผยให้เห็นผิวขาวนวลเพียงแต่ซีดไปบ้างจากการเจ็บป่วยมือของบ่อเมี้ยจึงสัมผัสกับเนื้อของนางโดยตรงจากการนวดสลับไปสลับมา นางตัวสั่นสะท้านปากกัดฟันแน่นมือบ่อเมี้ยนวดไปที่โคนขาอ่อนของนางผ้าร่นเผยให้เห็นบั้นท้านอันกลมกลึงพูปิดสนิดย้อยมาด้านหลังบ่อเมี้ยก็นวดด้วยแรงมือจนถึงก้นขาวผ่องนิ้วโป้งไปสะกิดพูและรูทั้งสองอย่างไม่ตั้งใจ(หรือเปล่า) นางก็เกร็งตัวร้อง อา บ่อเมี้ยนวดสลับขึ้นลงทั้งสองข้างนิ้วก็โดนทุกครั้งบัดนี้ชุดป่านที่มีเชือกผูกด้านหลังถูกแกะออกแป๊ะบ้อจึงเผยด้านหลังที่งดงามไร้รอยตำหนิเอวคอดสะโพกผายบ่อเมี้ยก็นวดข้างบนที่บางครั้งมือไปโดนปทุมถันพร้อมบีบเบาอีกมือก็เขี่ยเอ๊ยนวดรอบก้น นางได้แต่กัดฟันร้องฮือ ฮือในลำคอ นิ้วของบ่อเมี้ยที่แฝงพลังเย็นเขี่ยไปที่พูของนางนางได้แต่ผงกหัวร้องอา แล้วหลับตากัดฟันพลังความร้อนในร่างกายนางที่เดิมกระจัดกระจายเริ่มถูกควบคุมด้วยพลังเย็นตัวนางเองก็ถูกอารมณ์ที่ไม่เจอมากว่าสิบเก้าปีเข้าครอบงำจากที่เขี่ยเริ่มยัดเข้าไปได้ข้อนิ้วนางเผลอกระด้นก้นตามนิ้ว นิ้วที่อยู่ภายในก็ไม่อยู่เฉยควานหาพร้อมถ่ายทอดพลังไปด้วยนางได้แต่เสียวซ่านตัวเบาหวิวนิ้วปีศาจได้มุดเข้าไปจนสุดข้อได้รับการต่อต้านบีบ รัด ตอด แทบนิ้วหักน้ำค้างที่ไม่เคยไหลมานานเริ่มหลั่งรินจนเปียกชุ่ม บ่อเมี้ยเริ่มซอยนิ้วเร็วขึ้น นางได้แต่ส่ายก้นไปมาพยุงตัวคุกเข่าแต่หน้าติดพื้นรองรับนิ้วที่กระแทกเข้ามานางได้แต่กัดฟันมีแต่ครางในลำคอ ฮือ ฮือ และเผลอตะโกนอ๋าย เท่านั้น น้ำพุ่งออกจากพูสวรรค์เต็มง่ามมือของบ่อเมี้ยทั้งน้ำค้างและฉี่ที่ไม่สามารถทนอั้นได้นั่นเองแต่ก็สามารถทำให้นางได้ระบายความร้อนที่สะสมเป็นเวลานานของนางออกมาด้วย บ่อเมี้ยประกบหลังนำแท่งหยกที่ตั้งเด่ตั้งแต่เห็นครั้งแรกเข้าเสียบช้าๆจากด้านหลังนางสะดุ้งสุดตัว ปากร้อง ไม่ ...เจ้า...อย่า...ไม่...นางพยายามกระเถิบตัวหนีแต่บ่อเมี้ยรั้งเอวไว้ค่อยเสียบของนางแนบกระชับกว่าสาวบริสุทธิ์อีกเนื่องจากนางป่วยสามีนางไม่เคยยุ่งกับนางอีกเลยทำให้รูแนบกระชับดั่งไม่เคยใช้ โอ้ย....เบาๆ..เจ็บ...เอาออกก่อน....อ....อูย......ไม่........อย่......อย่า.......หยุด...........ซีด....โอ้ย.......ถ้าไม่ได้น้ำค้างและฉี่ที่นางออกมาคงไม่เข้าบ่อเมี้ยกว่าจะดันสุดหน้าตาเหยเกด้วยความเสียวซ่านถูกบีบรัดแทบจะหลั่งน้ำจากแท่งหยกตั้งแต่เข้าได้ครึ่งเดียวไปแล้วเมื่อเข้าไปจนสนิทแนบแน่นบ่อเมี้ยพักให้นางได้หายเจ็บโดยใช้พลังเย็นถ่ายทอดเข้าไปจากนั้นถอนแท่งหยกออกมาช้าๆนางก็กระดกก้นตามเมื่อเงี่ยงใกล้จะออกจากถ้ำก็สวนแทงเข้าไปอีก นางได้แต่สูดปากเงยหน้าแอ่นอกมือพิงพนังถ้ำจากนั้นก็สาวเข้าขึ้นสุดลงสุดนางได้จิกกำแน่นไปที่เสื้อที่ถอดวางไว้บ่อเมี้ยจับแขนนางทั้งสองข้างรั้งเข้าตัวแล้วซอยนางได้แต่แอ่นตัวปทุมถันขนาดเหมาะมือเด้งตามจังหวะหน้านางเงยหน้าปากร้องอา อา ซีด ซาดบ่อเมี้ยปล่อยแขนนางเปลี่ยนเป็นจับที่เอวนางเพิ่มน้ำหนักและความเร็วนางได้แต่ครวญครางร้องไม่ได้ศัพท์แท่งกับพูดอกไม้สีกันจนมันแผ๊บบ่อเมี้ยเองก็เร่งซอยเร็วขึ้น เร็วขึ้น เร็วขึ้น ปึด พลังเย็นสายหนึ่งพุ่งพร้อมน้ำจากแท่งหยกเข้ากระแสร่างกายของนางวนไปตามจุดต่างๆ กระแทกจุดที่ถูกปิดตายแทรกซึมไปตามธาตุไฟที่กระจัดกระจายให้ไหลเวียนไปตามกระแสโลหิตด้วยอาศัยผลไม้ร้อนเย็นธาตุไฟที่แตกเริ่มเข้าที่ นางเองก็รับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงพลังของบ่อเมี้ยเข้าไปนางสามารถรวบรวมลมปราณที่กระจัดกระจายได้ถึงแม้จะไม่สมบูรณ์ก็เถอะ "แป๊ะบ้อท่านพักก่อนเดี๋ยวข้าพเจ้าจะรักษาท่านทั้งคืน.........."

          จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 24 คุ้นเคย
          โดย ท่านกระปี่หัก

"ไอ้หัวขโมย เจ้ายังมีหน้ากลับมาอีก"
มือพิฆาตมังกรทุบโต๊ะดังเปรี้ยงพลังฝ่าปรากฏเป็นรูปมือฝังลงไปที่โต๊ะ หน้าสีแดงหนวดเคราชูชันตั้งขึ้นด้วยความโมโห
"ท่านรู้ไหมท่านมีส่วนทำให้ชะตากรรมบู๊ลิ้มเลวร้าย ถ้าคัมภีร์ตกอยู่ในพวกโฉดชั่วอะไรจะเกิดขึ้นเจ้าคิดบ้างรึเปล่า"
"อย่าอารมณ์เสียน่าประมุขเฒ่า เจ้าก็มีส่วนผิดแทนที่จะเปิดให้เหล่าจอมยุทธ์ฝ่ายดีร่วมกันศึกษาข้อบกพร่องกับปล่อยให้ต่อสู้แย่งชิงที่หนึ่งที่สองอยู่ได้"
**** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ *****
"เจ้า......เจ้า......"
"ข้ามาวันนี้ไม่ได้มีธุระกับเจ้า ไหนขมิ้นไอ้หมอนี่ใช่ไหม...."
บ่อเมี้ยเห็นเด็กขมิ้นยิ้มให้ตนจึงยิ้มตอบ นางกลับอายจนหน้าแดง
"ว้าเว๊ย ยังไม่แต่งก็เรียกสามีซะแล้ว โธ่เว๊ย"
"ซือแป๋พูดอะไรอ่ะเดี๋ยวเหอะท่านก็เห็นนอกจากประมุขก็มีผู้ชายอยู่คนเดียวแล้วยังมาถามข้าพเจ้าอีก"
ขมิ้นรีบเถียงแต่ก็แสดงให้รู้ว่านี่คือเป้าหมาย
"นี่พ่อหนุ่มเป็นจริงหรือไม่ที่เจ้าบอกกับขมิ้นว่าเจ้าเรียนรู้คัมภีร์มหายุทธ์"
ทั้งหมดตกตะลึงโดยเฉพาะมือพิฆาตมังกรถึงกับมองตาค้างจะเป็นไปได้อย่างไรคัมภีร์เกิดจากเจ้าสำนักและผู้ทรงคุณวุฒิหลายสิบท่านช่วยกันเรียบเรียงและเก็บไว้ที่เขาเหลียงซานตลอดเวลา คำตอบของบ่อเมี้ยจึงเป็นสิ่งที่มือพิฆาตมังกรรอคอยเช่นกันจะมีแต่แม่ชีตันหยงที่อยู่ในอาการสงบเพราะรู้ว่าอาจารย์ของบ่อเมี้ยเป็นใคร
"ข้าพเจ้าไม่ได้บอกว่าเรียนรู้คัมภีร์มหายุทธ์แต่ข้าพเจ้าบอกว่าวิชาเหล่านี้ข้าพเจ้าเรียนรู้มาหมดแล้ว"
"เป็นไปไม่ได้เจ้าโกหก"
"ข้าพเจ้าในชีวิตไม่เคยโกหกแม้แต่ครั้งเดียว"
"งั้นเราจะลองสู้กันดูข้าจะท่องวิชาเจ้าก็ใช้ปากแก้วิชามาดูว่าเจ้าโกหกหรือไม่ ทางสวรรค์ช้างเผือก"
"ไก่ตีปีก"
"จอมทัพกวาดลาน"
"แมวพลิกตัว"
"ขงเบ้งดูดาว"
"เสือดาวคะนอง"
"เตียวหุยฟาดกระบอง"
"ช้างคึกคัก"
ทั้งสองต่างเอ่ยกระบวนท่าในวรยุทธของสำนักต่างๆจอมขโมยสมเป็นจอมขโมยขบวนท่าต่างๆถูกมันขโมยละรับรู้หมดแต่บ่อเมี้ยก็แสดงความสามารถให้เห็นว่าการแก้ด้วยท่าพื้นฐานง่ายๆถึงกับสามารถสร้างจุดอ่อนให้แก่วิชายอดฝีมือของสำนักต่าง ๆโดยที่ผู้ฟังทั้งหลายได้แต่ตะลึง เบญจมาศชอบสนุกจึงเอ่ยวิชาของตนบ้าง ซึ่งบ่อเมี้ยก็ตอบเมื่อเบญจมาศเริ่มหญิงสาวทั้งหลายก็เข้าร่วมสรรพยุทธ์แม้แต่มือพิฆาตเองก็ไม่ละเว้นจะมีก็แต่แม่ชีกับซากุระเท่านั้นที่ดูและนั่งเชียรอย่างสนุกสนานดอกท้อจึงทักซากุระทำไมไม่ร่วมประลองด้วยซากุระตอบเบาๆถ้าบ่อเมี้ยพลาดจะคอยช่วยบ่อเมี้ยไม่ช่วยดอกท้อหรอกดอกท้อเลยต้องมาจี้เอวซากุระแทนนี่แนะศิษย์น้องทรยศ บรรยากาศจากที่ดุเดือดในตอนแรกกลับกลายสนุกสนานอีกครั้งจอมยุทธ์ทั้งหลายต่างอยากให้บ่อเมี้ยพ่ายแพ้ซักครั้งจึงระดมวิทยายุทธ์ทั้งหลายเข้าใส่มีบ้างใช้รุมสอง สาม และสี่ มีบ้างที่โอ่อ่าเปิดเผย มีบ้างใช้ลอบลงมือ จากการคุยกันครั้งนี้ทำให้ทุกคนได้ประโยชน์ประหนึ่งฝึกวิชาที่เดียวและแน่นอนคนที่ได้ประโยชน์มากที่สุดย่อมเป็นบ่อเมี้ยเหมือนนำสิ่งที่เรียนมาที่ยังไม่เข้าใจก็สามารถนำมาขบคิดและใช้ประโยชน์จากมันได้อย่างง่ายดายเป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่าจริง

"เอาล่ะเอาล่ะพอก่อนให้จอมยุทธ์น้อยพักก่อน หัวขโมยเป็นไงเชื่อหรือยัง"
จอมขโมยถึงแม้จะพ่ายแพ้ทุกคำถามบ่อเมี้ยแก้ได้หมดลอบลงมือก็แก้ได้รุมก็ได้อีกแต่สีหน้าแช่มชื่นดีใจเหมือนได้เพชร
"พ่อหนุ่มท่านบอกจะสอนขมิ้นเป็นความจริงหรือไม่"
"ข้าพเจ้าบอกแล้วข้าพเจ้าไม่เคยโกหก"
"ดี ดี ดี นอกจากวิชายุทธ์เจ้าคงมีวิชาแพทย์ด้วยกระมังเห็นขมิ้นบอกท่านสามารถรอดพ้นจากนางพญาเซี่ยงวี่"
ทุกคนที่ฟังตกตะลึงผู้ที่รอดพ้นจากนางพญาเซี่ยงวี่โดยเฉพาะบุรุษไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว
"ข้าผู้น้อยโชคช่วย โชคดีที่ขมิ้นและหงส์หยกช่วยชีวิตแต่ข้าพเจ้าเรียนรู้วิชาแพทย์จริง"
เพียงบอกแค่นี้มือพิฆาตมังกรจอมขโมยที่มีประสบการณ์มากมายก็รู้นัยนัยว่าวิธีช่วยชีวิตจึงได้แต่ถอนหายใจเหมือนนัดกันไว้ แต่จอมขโมยก็พูดเบาแต่ทั้งหลายได้ยินว่า
"รู้ทุกวิชา แม้แต่วิชาแพทย์ ซือแป๋เจ้าหมักเหล้าเองทุกกลางเดือนยี่ต้องมาหานาง"
พูดพร้อมชี้ไปที่แม่ชีตันหยงที่ถูกชี้หน้าสีชมพูแต่ไม่พูดอะไร
"ท่านรู้จักซือแป๋ข้าพเจ้า..."
"อือ เจ้าเฒ่าเจ้าเล่ห์เอง"
"อือ บ่อเมี้ยอย่างนั้นท่านก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลอาจารย์ท่าน หัวขโมยเฒ่า แม่ชีน้อย และเล่าฮู ต่างเป็นเพื่อนกันแต่จะหาตัวอาจารย์ท่านค่อนข้างยากจะมีก็แต่งานวันเกิดแม่ชีตันหยงพวกเราจึงไปเมากัน"
"ท่านวันเกิดข้าพเจ้าให้กินเจพวกท่านกับอาละวาดกินทั้งเหล้าทั้งเนื้อปีหน้าข้าพเจ้าสั่งลูกศิษย์ไม่ให้จัดแล้ว"
นางพูดด้วยสำเนียงงอนๆซึ่งน้อยครั้งบ่อเมี้ยจะเห็นเป็นภาพที่น่ารักจริง ๆ แต่ผู้อาวุโสทั้งหลายกับหัวเราะชอบใจ "งั้นเราฝากขมิ้นด้วยดูแลดีๆเจ้าก็อย่าไปเกเรกับเจ้เจ้ทั้งหลายมาทีหลังต้องรู้จักยอม"
"ซือแป๋พูดแปลกๆแล้วท่านจะไปไหน"
"เราคือจอมขโมยก็ต้องไปขโมยคืนมาให้ประมุขเฒ่ามิเช่นนั้นมันแช่งด่าอยู่ไม่เป็นสุขแน่"
"หัวขโมยแล้วโดนพลังฝ่ามือหายแล้วเหรอ"
"ให้ขมิ้นนวดให้ข้ายังแรงกว่านี้เลยไปแล้ว"
พูดจบก็เผ่นพรวดสมเป็นจอมขโมยจริง ๆ ดอกท้อกับซากุระเดินไปจูงขมิ้นมานั่งข้างๆซักพักเสียงจ๊อกแจ๊กนู่นนี่ดังเนื่องจากวัยไม่ห่างกันนัก
"ท่านประมุขฮูหยินท่านอาการเป็นอย่างไรบ้าง"
แม่ชีตันหยงถามกับมือพิฆาตมังกร มือพิฆาตมังกรได้แต่ถอนหายใจ
"ท่านก็รู้นับตั้งแต่บุตรของเราถูกจอมเมฆแดงขโมยไปธาตุไฟนางเข้าแทรกเกือบสิบปีที่ผ่านมานางได้แต่นอนเราให้แพทย์ทั่วตงง้วนมาตรวจล้วนบอกไม่มีทางรักษาเพียงแต่นางอาศัยความหวังที่หมอดูทายทักว่าจะได้เจอบุตรชายแม้ดูเหมือนงมงายแต่ก็ทำให้นางยังมีชีวิตอยู่"
"เตี่ยตอนนี้บ่อเมี้ยอยู่ที่นี่และมีวิชาแพทย์ลองให้ตรวจดูอีกครั้งถ้าสิ่งมหัศจรรย์มีจริงอาจมีความหวังแปะบ้อ(ป้า)คงไม่โชคร้ายนัก"
มือพิฆาตมังกรมีภรรยาสองคนคนแรกสูญเสียลูกชายทำให้นอนป่วยจึงมีภรรยาใหม่ให้กำเนิดหงส์หยกก็เสียชีวิตแต่นางให้ความเอ็นดูแก่หงส์หยกมากมอบตำราวิทยายุทธ์คอยแนะนำจนหงส์หยกคิดว่าเป็นแม่อีกคนเลยทีเดียว "อือ ลองดูก็ได้ขนาดอาจารย์ของเจ้าเคยมาตรวจยังบอกว่ายากหงส์หยกเจ้าพาไปตรวจที่ห้องของแปะบ้อเจ้าซิ" หงส์หยกพาบ่อเมี้ยเดินเข้าในตัวอาคารเมื่อเข้าในสวนบ่อเมี้ยเดินเข้าไปกอดหงส์หยก
"ปล่อยนะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"
"ข้าพเจ้าคิดถึงท่านอยากกอดตั้งแต่เห็นท่าน"
บ่อเมี้ยหอมไปที่แก้มของนาง นางเบี่ยงกายหนี
"ท่านคิดถึงคนอื่นด้วยเหรอ มีสาวๆเคียงกายท่านเต็มไปหมด"
นางพูดเสียงงอนๆ บ่อเมี้ยกอดนางแนบกระชับหอมไปที่ซอกคอและแก้มของนาง คราวนี้นางปล่อยให้หอมโดยดี"อือ หอมจังข้าพเจ้ายอมรับแต่ข้าพเจ้าก็พูดจริงที่คิดถึงท่านอยากกอดท่านอยากจับท่านอยาก......ระหว่างพูดมือบ่อเมี้ยลูบไล้ไปที่หน้าอกที่อวบอิ่มนิ่มนวลบีบเบาไปที่ฐานของเต้านางได้เงยหน้าร้อยอูยบ่อเมี้ยจูบไปที่ปากน้อยของนางใช้ลิ้นดื่มด่ำกับความหวาน มือบ่อเมี้ยลูบไล้คืบคลานอย่างช้าๆไปที่ที่หมายพิเศษ นางรีบดิ้นรนหนีหอบหายใจ
"ตะ..ต้องพบ...แป๊ะบ้อ ไปเร็ว ตัวเลวร้ายชอบรังแกคนอื่น"บ่อเมี้ยได้แต่ทำหน้าเซ็ง ส่วนนางเห็นหน้าบ่อเมี้ยได้แต่หัวเราคิกคักชอบใจ
เมื่อมาถึงที่พักของแป๊ะบ้อของหงส์หยกบ่อเมี้ยได้นั่งข้างๆเตียงที่มีผ้าคลุมเตียงเป็นผ้าป่านปิดมิดชิดคนภายนอกมองไม่เห็นสิ่งใด แต่คนภายในมองเห็น เสียงแผ่วเบาดังมาภายใน
"หงส์ยี้ เจ้ามาแล้วหรือ เจ้าพาใครมา.....เจ้า"
นางหยุดพูดแค่นั้นภาพที่นางมองเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีเพียงแต่หน้าเป็นสีแดงแต่แววตาคุ้นเคยเหลือเกิน...... "แป๊ะบ้อนี่บ่อเมี้ยเป็นหมอที่มารักษาแป๊ะบ้อ น่าแป๊ะบ้อลองอีกครั้งถ้าความหวังยังมีอย่าพึ่งทิ้งมันไป"
"เฮ้อ........"
นางถอนหายใจยื่นมือออกมาจากม่านเผยให้เห็นมือเรียวงามแต่ขาวซีดไปบ้างบ่อเมี้ยสำผัสที่จุดข้อมือนำพลังวัตรสองสายของตัวเองเข้าตรวจสอบ นางเมื่อมีพลังวัตรแทรกซึมเข้ามานางได้แต่ร้อง อ้า บ่อเมี้ยจึงปล่อยมือและกล่าวว่า
"ขออภัยข้าพเจ้าต้องการสัมผัสหน้าผากและดูแววตาของท่านเพื่อดูอาการไม่ทราบว่าเอ้อ....."
"หงส์ยี้เจ้าช่วยเปิดม่านให้พ่อหมอน้อย...."
หงส์หยกจึงช่วยเปิดม่านเผยให้หญิงวัยกลางคนใบหน้าสวยซึ้ง เพียงแต่ซูบซีดไปหน่อยจมูกน้อยเข้าคู่กับปากที่เป็นกระจับดวงตาที่ดำขลับมีประกายแตกซ่านเพียงแต่ดวงตานั้นสร้างความคุ้นเคยกับบ่อเมี้ยเหลือเกิน...ทั้งๆบ่อเมี้ยเองพึ่งพบกันเป็นครั้งแรกแต่มีความรู้สึกผูกพันเหมือนรู้จักกันมานาน บ่อเมี้ยยืนมองตะลึงจนหงส์หยกมาสะกิดบ่อเมี้ยจึงกล่าวคำขออภัยนำมือไปแตะที่หน้าผากคราวนี้บ่อเมี้ยใช้พลังลมปราณกระแสเย็นเข้า ปากน้อย ๆของนางร้อง อา บ่อเมี้ยจึงชักมือกลับสีหน้าของนางปรากฏเลือดฉีดฝาดดูดีกว่าตอนแรกนัก หงส์หยกเห็นก็ดีใจ ถามบ่อเมี้ยว่ารักษาได้ไหม แต่บ่อเมี้ยกำลังปรับลมปราณจึงลืมตาบอกว่ารักษาได้แต่ไม่มั่นใจมีความหวังเพียง หกส่วนบ่อเมี้ยจึงปล่อยให้แป๊ะบ่อของหงส์หยกพักผ่อนตนกับหงส์มาที่อาคารรับรองอีกครั้ง
มือพิฆาตมังกรได้สอบถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง บ่อเมี้ยหน้าตาเคร่งเครียด แต่ก็รับคำจะทำให้ดีที่สุดแต่สถานที่นี้ไม่สามารถรักษาได้ต้องมีอุณหภูมิที่เย็นตลอดเวลาห้ามให้ใครรบกวนเป็นเวลาสามวัน
"ไม่มีปัญหาหลานชายเราขอเรียกเจ้าอย่างนี้ก็แล้วกันหลังเขาของเรามีถ้ำน้ำตกซึ่งจะมีความเย็นตลอดทั้งปีเราจะให้คนไปเตรียมเสบียงอาหารจัดที่พักให้เจ้าต้องการสิ่งใดอีกต้องการกำลังคนที่จะไปช่วยเหลือเจ้าหรือไม่"
"ขอบคุณแป๊ะแป๊ะ(ลุง)ข้าพเจ้าขอให้ข้างถ้ำน้ำตกสร้างที่พักและให้โบตั๋น เบญจมาศ ดอกท้อ ซากุระ ขมิ้น คอยไปดูแลช่วยเหลือข้าพเจ้าก็เพียงพอแล้ว"
"แล้วข้าพเจ้าล่ะข้าพเจ้าจะไปด้วย"
บ่อเมี้ยกระอักกระอ่วนใจอยากให้ไปด้วยแต่กลัวเกรงใจมือพิฆาตมังกรจึงร้องเอ่อ อ้า มองหน้านางทีมองหน้ามือพิฆาตมังกรที หงส์หยกรู้ว่าบ่อเมี้ยเกรงใจมือพิฆาตแต่ตนก็เป็นคนของเขาแล้วคนอื่นไปตัวเองไม่ได้ไปยิ่งไม่ยินยอมใหญ่จึงไปอ้อนกับมือพิฆาต สุดท้ายได้แต่ถอนใจ
"เฮ้อ เลี้ยงได้แต่ตัวอย่าไปดื้อกับพี่เขาล่ะ บ่อเมี้ยเราฝากลูกสาวเราด้วยนะ"
มือพิฆาตมังกรอาบน้ำร้อนมาก่อนถ้าขืนไม่ให้ไปสำนักเขาเหลียงซานจะไม่มีวันสงบสุขอีก อีกอย่างสาวๆอื่นไปได้ทำไมนางจะไปไม่ได้คิดได้แค่นี้ก็ถอนใจอีกรอบตรงกันข้ามกับหงส์หยกยิ้มแย้มหน้าบานเข้าไปคุยกับสาวๆอย่างสนิทสนม
"เอาล่ะคืนนี้ทั้งแม่ชีและลูกศิษย์พวกเจ้าพักที่นี่แหละข้าวของเราให้คนขนมาแล้วพรุ่งนี้จะได้ไปถ้ำน้ำตกเย็นแต่เช้า"
ทุกคนจึงแยกย้ายเข้านอนตามที่เจ้าภาพจัดให้ด้วยพรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า จะมีก็แต่บ่อเมี้ยเข้าไปปรับลมปราณเพื่อเตรียมพร้อมในการรักษากับซือแป๋แม่ชีตันหยงทั้งคืน........
"ข้าพเจ้าต้องการให้พวกท่านช่วย......ดอกท้อท่านจำผลไม้ร้อนเย็นได้หรือไม่ข้าพเจ้าต้องการใช้นำมาปรุงตัวยา.."สามสาวดอกไม้ทำหน้าตกใจเพราะพวกนางเคยลิ้มรสมาแล้วมีผลในการปรับลมปราณแต่พวกนางแทบขาดใจ "ท่านจะใช้กับแป๊ะบ้อหรือ"
เบญจมาศมีสีหน้าไม่เห็นด้วยและรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร
"ข้าพเจ้าจะสอบถามนางก่อนมิเช่นนั้นข้าพเจ้าจะให้พวกท่านใช้เพื่อปรับลมปราณข้าพเจ้ามิเช่นนั้นข้าพเจ้าจะเป็นเช่นแป๊ะบ้อธาตุไฟแตกหรือกระแสเย็นคุกคามอาจส่งผลถึงตายได้"
สามสาวดอกไม้หน้าถอดสีพวกนางยอมทุกอย่างขออย่าให้บ่อเมี้ยเป็นอะไรไป อีกสามสาวได้แต่งงหงส์หยกจึงถามแต่คนที่ไม่ควรรู้ที่สุดก็คือหงส์หยก
"ข้าพเจ้าให้เก็บตัวผลไม้ที่ผลต่อลมปราณถ้าควบคุมไม่ดีก็อาจถึงตายแต่ไม่ต้องกังวลแป๊ะบ้อท่านปลอดภัยแน่"บ่อเมี้ยพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย หงส์หยกเองก็ได้เก็บความกังวลไว้ในใจ
"ดอกท้อ ซากุระ ขมิ้น ท่านไปเก็บผลไม้มาเถิดดอกท้ออย่าลืมบอกพวกนางว่าห้ามกินจนกว่าข้าพเจ้าจะบอก"
ดอกท้อรับคำและนำซากุระ ขมิ้นจากไปบ่อเมี้ยมองจอมยุทธ์หญิง ยอดนินจา หัวขโมย ใช้วิชาตัวเบาโลดแล่นจากไปจึงยิ้มถ้าทั้งสามประสานจะไม่มีใครต่อต้านแน่ จึงหันมาบอกกับอีกสามสาว
"พวกท่านฟังข้าพเจ้าพลังวัตรพวกท่านข้าพเจ้าสัมผัสมาหมดแล้วเรียงตามลำดับดังนี้ เบญจมาศ โบตั๋น หงส์หยก ดอกท้อ ซากุระ ขมิ้น หลังจากข้าพเจ้ารักษาแป๊ะบ้อในแต่ละครั้งข้าพเจ้าจะออกมาคลุ้มคลั่งเบญจมาศท่านอย่าเข้าใกล้ข้าพเจ้าเนื่องจากท่านมีเพียงคนเดียวที่เป็นกระแสเย็น ให้ข้าพเจ้าระบายลมปราณ กับ พวกนางก่อนจนลมปราณข้าพเจ้าร้อนท่านจึงมาเสริมข้าพเจ้า"
"มะ...หมายความว่าข้าพเจ้าต้องรับศึกทุกครั้งหลังท่านเสร็จศึกจากพวกนาง.....บ้าหมอลามก"
เบญจมาศประท้วงหน้าตาแดงกล่ำส่วนโบตั๋นกับหงส์หยกเข้าใจความหมายระบายลมปราณดีหน้าตาแดงกล่ำทั้งคู่แต่แววตาหยาดเยิ้มไม่พูดตอบโต้อะไรยิ่งเห็นเบญจมาศประท้วงก็ได้แต่หัวเราะคิกคัก
"พวกท่านรุมรังแกข้าพเจ้า"
นางสะบัดตัวเตรียมออกไปบ่อเมี้ยคว้านางมาในอ้อมกอดหอมที่ซอกคอมือหนึ่งก็คว้าหงส์หยกหอมไปที่แก้มของนาง แล้วพยักหน้าให้โบตั๋นเข้ามานางก็ก้มหน้าเดินเอียงอายเข้ามาในอ้อมอกของบ่อเมี้ยบ่อเมี้ยจึงหอมที่แก้มของนางและพูดเบาให้ทั้งสามสาวได้ยิน
"ชีวิตข้าพเจ้าไม่ต้องการอะไรอีก ที่ข้าพเจ้าขอร้องให้พวกท่านทำเพื่อช่วยชีวิตแป๊ะบ้อและชีวิตของข้าพเจ้า ท่านจะใจดำให้ข้าพเจ้าทรมานจนตายหรือ"
สามสาวได้แต่ซบไหล่อกของบ่อเมี้ยเบญจมาศเงยหน้ามามองด้วยแววตาขอโทษบ่อเมี้ยจึงจูบเบาๆที่ปากเล็กของนางอย่างแผ่วเบา
"แป๊ะบ้อท่านรับประทานผลไม้นี่สองผล มันอาจทำให้ท่านลมปราณปั่นป่วนข้าพเจ้าจะค่อยกดจุดต่างๆให้ลมปราณท่านหมุนเวียนตอนนี้ท่านคว่ำหน้าก่อนให้ไอเย็นแทรกซึมเข้าร่างกาย"
นางตอนนี้สวมชุดป่านที่บางเบาไร้เครื่องในเขินอายหมอหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแต่นางก็กินผลไม้และคว่ำหน้าลงอย่างโดยดี บ่อเมี้ยเริ่มนวดที่ปลายเท้าที่เรียวบางเล็กของนางนางกระตุกร่างกายที่ไม่เคยถูกชายใดสัมผัสนอกจากสามีนางถึงสิบเก้าปีบ่อเมี้ยเริ่มนวดมาที่น่องโดยใช้พลังกระแสเย็นถ่ายทอดไปนางซึ่งในร่างกายเต็มไปด้วยธาตุไฟแตกกระจัดกระจายถูกความเย็นเข้าควบคุมทำให้รู้สึกสบายจนเผลอร้องคราง อา ออกมามือที่กว้างใส่น้ำหนักบีบคลายจุดบีบไล่ขึ้นมาเรื่อยทำให้ผ้าป่านที่บางเบาร่นตามเผยให้เห็นผิวขาวนวลเพียงแต่ซีดไปบ้างจากการเจ็บป่วยมือของบ่อเมี้ยจึงสัมผัสกับเนื้อของนางโดยตรงจากการนวดสลับไปสลับมา นางตัวสั่นสะท้านปากกัดฟันแน่นมือบ่อเมี้ยนวดไปที่โคนขาอ่อนของนางผ้าร่นเผยให้เห็นบั้นท้านอันกลมกลึงพูปิดสนิดย้อยมาด้านหลังบ่อเมี้ยก็นวดด้วยแรงมือจนถึงก้นขาวผ่องนิ้วโป้งไปสะกิดพูและรูทั้งสองอย่างไม่ตั้งใจ(หรือเปล่า) นางก็เกร็งตัวร้อง อา บ่อเมี้ยนวดสลับขึ้นลงทั้งสองข้างนิ้วก็โดนทุกครั้งบัดนี้ชุดป่านที่มีเชือกผูกด้านหลังถูกแกะออกแป๊ะบ้อจึงเผยด้านหลังที่งดงามไร้รอยตำหนิเอวคอดสะโพกผายบ่อเมี้ยก็นวดข้างบนที่บางครั้งมือไปโดนปทุมถันพร้อมบีบเบาอีกมือก็เขี่ยเอ๊ยนวดรอบก้น นางได้แต่กัดฟันร้องฮือ ฮือในลำคอ นิ้วของบ่อเมี้ยที่แฝงพลังเย็นเขี่ยไปที่พูของนางนางได้แต่ผงกหัวร้องอา แล้วหลับตากัดฟันพลังความร้อนในร่างกายนางที่เดิมกระจัดกระจายเริ่มถูกควบคุมด้วยพลังเย็นตัวนางเองก็ถูกอารมณ์ที่ไม่เจอมากว่าสิบเก้าปีเข้าครอบงำจากที่เขี่ยเริ่มยัดเข้าไปได้ข้อนิ้วนางเผลอกระด้นก้นตามนิ้ว นิ้วที่อยู่ภายในก็ไม่อยู่เฉยควานหาพร้อมถ่ายทอดพลังไปด้วยนางได้แต่เสียวซ่านตัวเบาหวิวนิ้วปีศาจได้มุดเข้าไปจนสุดข้อได้รับการต่อต้านบีบ รัด ตอด แทบนิ้วหักน้ำค้างที่ไม่เคยไหลมานานเริ่มหลั่งรินจนเปียกชุ่ม บ่อเมี้ยเริ่มซอยนิ้วเร็วขึ้น นางได้แต่ส่ายก้นไปมาพยุงตัวคุกเข่าแต่หน้าติดพื้นรองรับนิ้วที่กระแทกเข้ามานางได้แต่กัดฟันมีแต่ครางในลำคอ ฮือ ฮือ และเผลอตะโกนอ๋าย เท่านั้น น้ำพุ่งออกจากพูสวรรค์เต็มง่ามมือของบ่อเมี้ยทั้งน้ำค้างและฉี่ที่ไม่สามารถทนอั้นได้นั่นเองแต่ก็สามารถทำให้นางได้ระบายความร้อนที่สะสมเป็นเวลานานของนางออกมาด้วย บ่อเมี้ยประกบหลังนำแท่งหยกที่ตั้งเด่ตั้งแต่เห็นครั้งแรกเข้าเสียบช้าๆจากด้านหลังนางสะดุ้งสุดตัว ปากร้อง ไม่ ...เจ้า...อย่า...ไม่...นางพยายามกระเถิบตัวหนีแต่บ่อเมี้ยรั้งเอวไว้ค่อยเสียบของนางแนบกระชับกว่าสาวบริสุทธิ์อีกเนื่องจากนางป่วยสามีนางไม่เคยยุ่งกับนางอีกเลยทำให้รูแนบกระชับดั่งไม่เคยใช้ โอ้ย....เบาๆ..เจ็บ...เอาออกก่อน....อ....อูย......ไม่........อย่......อย่า.......หยุด...........ซีด....โอ้ย.......ถ้าไม่ได้น้ำค้างและฉี่ที่นางออกมาคงไม่เข้าบ่อเมี้ยกว่าจะดันสุดหน้าตาเหยเกด้วยความเสียวซ่านถูกบีบรัดแทบจะหลั่งน้ำจากแท่งหยกตั้งแต่เข้าได้ครึ่งเดียวไปแล้วเมื่อเข้าไปจนสนิทแนบแน่นบ่อเมี้ยพักให้นางได้หายเจ็บโดยใช้พลังเย็นถ่ายทอดเข้าไปจากนั้นถอนแท่งหยกออกมาช้าๆนางก็กระดกก้นตามเมื่อเงี่ยงใกล้จะออกจากถ้ำก็สวนแทงเข้าไปอีก นางได้แต่สูดปากเงยหน้าแอ่นอกมือพิงพนังถ้ำจากนั้นก็สาวเข้าขึ้นสุดลงสุดนางได้จิกกำแน่นไปที่เสื้อที่ถอดวางไว้บ่อเมี้ยจับแขนนางทั้งสองข้างรั้งเข้าตัวแล้วซอยนางได้แต่แอ่นตัวปทุมถันขนาดเหมาะมือเด้งตามจังหวะหน้านางเงยหน้าปากร้องอา อา ซีด ซาดบ่อเมี้ยปล่อยแขนนางเปลี่ยนเป็นจับที่เอวนางเพิ่มน้ำหนักและความเร็วนางได้แต่ครวญครางร้องไม่ได้ศัพท์แท่งกับพูดอกไม้สีกันจนมันแผ๊บบ่อเมี้ยเองก็เร่งซอยเร็วขึ้น เร็วขึ้น เร็วขึ้น ปึด พลังเย็นสายหนึ่งพุ่งพร้อมน้ำจากแท่งหยกเข้ากระแสร่างกายของนางวนไปตามจุดต่างๆ กระแทกจุดที่ถูกปิดตายแทรกซึมไปตามธาตุไฟที่กระจัดกระจายให้ไหลเวียนไปตามกระแสโลหิตด้วยอาศัยผลไม้ร้อนเย็นธาตุไฟที่แตกเริ่มเข้าที่ นางเองก็รับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงพลังของบ่อเมี้ยเข้าไปนางสามารถรวบรวมลมปราณที่กระจัดกระจายได้ถึงแม้จะไม่สมบูรณ์ก็เถอะ "แป๊ะบ้อท่านพักก่อนเดี๋ยวข้าพเจ้าจะรักษาท่านทั้งคืน.........."