พี่ชัยเป็นพี่ชายของพี่อ๊อด เขาน่าจะอายุ 40 ปีเต็มในปีนี้ซึ่งนั่นหมายถึงมากกว่าสามีของพิมอยู่ราว 3-4 ปี พิมเคยเจอหน้าเขาแค่ครั้งเดียวตอนงานแต่งงานของเรา

พี่ชัยไม่ได้เป็นผู้พิการทางสายตาตั้งแต่กำเนิด แกเคยมีหน้าที่การงานทำที่ดีพอสมควร อีกทั้งยังมีคนรักอยู่ด้วย แต่แล้วเมื่อเกือบ 10 ปีที่แล้ว พี่อ๊อดเล่าให้ฟังว่าพี่ชัยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้สูญเสียการมองเห็นไปถึง 95% เลยทีเดียว

ถึงแม้พี่ชัยจะยังมองเห็นเลือนราง แต่ก็เป็นแค่เงาวูบวาบสีดำสลับขาวเท่านั้น คุณหมอบอกว่าทัศนวิสัยการมองเห็นของเขาจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว แกจึงกลายเป็นผู้ทุพพลภาพอย่างถาวร สำนักงานที่พี่ชัยทำงานอยู่จ่ายเงินเป็นค่าทำขวัญปลอบใจให้แล้วก็เชิญให้ออกจากงาน

พี่อ๊อดเล่าให้ฟังว่าช่วงแรก พี่ชัยเสียอกเสียใจอย่างยิ่ง แกเดินทางกลับบ้านเกิดที่ต่างจังหวัด แต่ก็ยังทำใจไม่ได้ เกิดความหม่นหมองจนประสบภาวะซึมเศร้า ถึงกับคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง ยิ่งเมื่อหญิงสาวข้างกายมาละทิ้งไปเมื่อถึงยามยาก ก็ยิ่งทำให้จิตใจของพี่ชัยย่ำแย่ลงกว่าเดิมหลายเท่าตัว จนถึงตอนนี้ พิมยังไม่เข้าใจว่าทำไมภรรยาถึงละทิ้งสามีเมื่อต้องประสบกับความทุกข์แสนสาหัสได้ง่ายดายเพียงนี้

แต่เวลาก็ช่วยเยียวยาหัวใจได้แม้จะทีละเล็กละน้อยก็ยังดี เมื่อได้รับคำปรึกษาจากผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ จิตใจของพี่ชัยก็ค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ เขาลองออกไปหางานทำหลายอย่าง ทั้งการขายล็อตเตอรี่ และงานอื่น ๆ ที่พอจะทำได้ จนสุดท้าย พิมได้ยินว่าเขาไปเข้าคอร์สฝึกนวดแผนโบราณด้วย

แต่การทำงานทั้งที่ตามองไม่เห็นก็ไม่สามารถทำให้พี่ชัยหารายได้ให้เพียงพอต่อการยังชีพในระยะยาว ขณะที่งานนวดแผนโบราณในจังหวัดบ้านเกิดนั้นก็หาไม่ได้ง่ายนัก จนสุดท้าย แกก็ต้องเข้ามาหางานทำในเมืองหลวงและออกปากขออาศัยอยู่ที่บ้านของเราก่อน

ไม่มีทางเลยที่คนอย่างพี่อ๊อดจะปฏิเสธการให้ความช่วยเหลือพี่ชาย และหน้าที่ของพิมก็คือต้องสนับสนุนสามีให้ดีที่สุด

พิมใช้เวลาช่วงหลังเลิกงานทำความสะอาดและจัดห้องนอนสำหรับแขกที่ถึงแม้จะไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็สะดวกสบาย ใกล้กับห้องน้ำที่อยู่ชั้นสอง เดินนิดเดียวก็ถึงแล้ว ส่วนบันไดลงไปชั้นล่างก็ห่างไปหลายก้าว ดังนั้นจึงปลอดภัยแน่นอนสำหรับคนที่มองไม่เห็น

แต่ที่ต้องระวังก็คือบ้านแบบทาวน์เฮาส์ของเรานั้นไม่กว้างมากนัก ห้องนอนสำหรับแขกกับห้องนอนใหญ่ที่พี่อ๊อดกับพิมใช้นอนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนั้นอยู่ติดกันเลย ผนังบาง ๆ แบบนี้ไม่สามารถปิดกั้นเสียงอย่างว่าได้แน่นอน

มิน่าล่ะ สามีถึงบอกว่า 'อีกหน่อยเราอาจทำกันแบบนี้ไม่ค่อยได้นะ' นึกมาถึงตรงนี้แล้วพิมก็ร้อนวูบวาบขึ้นแก้มตัวเองอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมาอีก หากพิมส่งเสียงดังเกินไปอย่างเมื่อคืนก่อนแล้วพี่ชัยได้ยินเข้า มันจะเป็นอย่างไรนะ

"วันศุกร์แบบนี้ ไปกินหมูกะทะกันมั้ย พิม" พี่แอนถามเมื่อเรากำลังจะเลิกงาน

"อืมม" พิมครุ่นคิดเล็กน้อย เพราะห้องก็ยังจัดไม่เสร็จดี แล้วพรุ่งนี้ พี่ชัยก็จะเดินทางมาถึงแล้ว

"เอาน่า ไปเถอะ พี่อ๊อดเข้างานกะไหนล่ะ วันนี้น่ะ" พี่แอนเอ่ย

พอบอกว่าพี่อ๊อดเข้างานกะบ่ายนะ กว่าจะเลิกก็ 3 ทุ่ม ซึ่งพิมก็น่าจะกินเสร็จพอดี อีกอย่างหนึ่ง นี่อาจเป็นโอกาสที่จะได้ปรึกษาพี่แอนเรื่องชีวิตคู่ด้วย

นอกจากพิมกับพี่แอนที่ไปนั่งกินด้วยแล้ว ยังมีพี่โรจน์อีกคน ซึ่งเป็นสาวประเภทสองและพูดคุยได้ทุกเรื่อง ดังนั้น พิมจึงสบายใจที่จะหารือถึงเรื่องต่าง ๆ โดยมีเบียร์ที่พี่แอนสั่งมาเป็นเครื่องละลายพฤติกรรม ทำให้กล้าพูดมากขึ้น

จะว่าไป พี่แอนก็เหมือนพี่สาวคนหนึ่ง เธออายุใกล้ 30 ปี มีแฟนแล้วแต่ยังไม่แต่งงาน เธอเป็นผู้หญิงสวยและออกจะเป็นสาวมั่น เวลาพูดจามักไม่ปิดบังความรู้สึก จึงออกแนวทะลึ่งตึงตังในบางครั้ง พี่แอนเป็นพี่เลี้ยงของพิมตั้งแต่ตอนฝึกงาน และยังช่วยผลักดันให้พิมได้งานทำที่นี่ด้วย

เราพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ ตั้งแต่เรื่องงานที่บทสนทนาออกจะซีเรียสกันเล็กน้อยไปจนถึงเรื่องเบาสมองอย่างวงการบันเทิง โดยเฉพาะข่าวของดารานักร้องผู้ชายที่มักไปมีกิ๊ก ทั้งที่มีแฟนสวยราวกับนางฟ้าอยู่แล้ว พี่แอนให้ความเห็นว่าความสวยกินไม่ได้หรอก ความแซ่บต่างหากที่ไม่เป็นสองรองใคร

"อย่างน้องพิมนี่สวยอยู่แล้ว...แถมแซ่บด้วยใช่มั้ย" พี่แอนเปรย

"ของแบบนี้อาจต้องถามพี่อ๊อดล่ะมั้ง" พี่โรจน์เอ่ยขึ้นบ้าง

"พี่อ๊อดเค้าอาจจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ก็ได้"

พิมพูดแบบโยนหินถามทาง ซึ่งพี่แอนกับพี่โรจน์แสดงความสนใจขึ้นมาทันที ทั้งคู่ถามว่าพิมหมายความว่ายังไง

"น้องมีปัญหากับพี่อ๊อดเรื่องนี้เหรอ" พี่แอนถามตรงไปตรงมา

"อืมม ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ" พิมตอบเอียงอาย

"พี่อ๊อดเค้าต้องการบ่อยใช่มั้ยล่ะ" เธอถามอีก

"อืมมม" พิมตอบคำถามนั้นไม่ถูกเลยทีเดียว แต่ดูเหมือนพี่แอนก็จะรู้คำตอบแล้วแม้เราจะยังไม่ได้เอ่ยปากก็ตาม

"แหม๋ รู้งี้ พี่ตอบตกลงเป็นแฟนกับพี่อ๊อดตั้งแต่ตอนนั้นเสียก็ดี"

พี่แอนพูดหยอกอย่างนั้น พิมหัวเราะคิกคักออกมา เพราะก่อนหน้านี้ เรารู้อยู่แล้วว่าพี่อ๊อดเคยมาขายขนมจีบพี่แอนด้วยเมื่อหลายปีก่อน ตั้งแต่ก่อนที่พิมจะเข้ามาฝึกงานอีก แต่พี่แอนมีแฟนอยู่แล้วในตอนนั้น ก็เลยไม่ได้ตอบรับไมตรีของสามีพิม

เธอเล่าว่าตอนนั้น พี่อ๊อดก็เหมือนจะยังไม่ยอมแพ้ ยังตามจีบพี่แบบไม่ลดละ แต่พอพิมเข้ามาฝึกงาน เขาก็เบนเข็มไปหาน้องทันทีเลย ผู้ชายก็แบบนี้แหละเนอะ พี่แอนพูด

"แล้วตกลงมีปัญหากันตรงไหน" พี่โรจน์พากลับเข้าเรื่อง

"ก็เรื่องนั้นแหละค่ะ" พิมเอ่ยบอก เบียร์ทำให้ความเขินอายลดลง

พี่แอนถามว่ามีปัญหาอะไร พี่อ๊อดทำการบ้านบ่อยไปหรือไม่ยอมทำการบ้านกันแน่ พิมนั่งนิ่งไปวูบหนึ่ง ก่อนจะกลั้นใจบอกไปว่าเป็นปัญหาอย่างแรก นั่นคือสามีทำการบ้านบ่อยเกินไปและยังบ่นด้วยว่าเรานอนนิ่งเฉย ไม่ตอบสนองอะไรเลย

"อ๋อ ไม่เร้าใจนั่นเอง" พี่แอนพูดโต้ง ๆ ทำเอาหน้าร้อนขึ้นมาอีกทั้งที่ตอนนี้เบียร์ก็ทำให้เริ่มตึงหน่อย ๆ แล้ว

"ถ้าปัญหานี้ก็ไม่ยากนะ แค่ปรับหน่อยเดียว" พี่โรจน์พูดขึ้นบ้าง พี่แอนพยักหน้าตอบรับ

"ใช่ น้องพิมก็แค่ตอบสนองเขาให้น่าตื่นเต้นขึ้นสิ" พี่แอนบอก

"แต่...พิมอายน่ะค่ะ" พิมบอก

ไม่ได้นะ เรื่องแบบนี้จะมาเขินม้วนเอียงอายไม่ได้ มิเช่นนั้นแล้วเกิดสามีไปมีคนอื่นล่ะแย่เลย เราต้องมัดใจสามีให้อยู่หมัด พี่แอนพูดแทงใจดำเล็กน้อย เพราะคำพูดของพี่อ๊อดที่บอกว่าพี่จะไปเที่ยวผู้หญิงนั้นยังย้อนกลับเข้ามาหัวอยู่เป็นระยะ

พี่โรจน์บอกว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ มันเป็นความสุขของร่างกายและช่วยให้จิตใจของเราผ่อนคลายได้ดีเยี่ยมเลย เขาพูดแบบนักจิตวิทยาเลยทีเดียว

"อุปสรรคอีกอย่างหนึ่งก็คือ พรุ่งนี้พี่ชายของพี่อ๊อดก็จะมาพักอยู่ที่บ้านด้วย" พิมบอก แล้วอธิบายต่อว่าพี่ชายของสามีมาพักชั่วคราวเพื่อหางานทำ

"คนที่ตาบอดน่ะเหรอ" พี่แอนถาม

"ใช่ค่ะ" พิมตอบ พี่อ๊อดน่าจะเคยเล่าเรื่องพี่ชัยให้เพื่อนร่วมงานฟังด้วย และเรื่องราวแบบนี้มักแพร่กระจายเร็วมากในโรงงานของเรา

"อืมม แบบนี้ก็ต้องหาโอกาสทำน่ะสิ เสียงดังมากก็ไม่ได้" พี่แอนพูดตรงใจพิมเลย แต่แล้วเธอก็พูดต่อ "แต่ก็น่าตื่นเต้นดีนะ ทำแบบลักลอบกันน่ะ"

พี่แอนพูดแล้วหัวเราะ พี่โรจน์พยักหน้าเห็นด้วย แล้วก็บอกว่าพี่ชัยน่าจะอยู่ไม่นานหรอกมั้ง อาทิตย์สองอาทิตย์ก็น่าจะกลับบ้านแล้ว

"พิมก็ไม่รู้เหมือนกัน" พิมเอ่ยแล้วแอบถอนหายใจเบา ๆ

"แล้วน้องชายคนเล็กล่ะ ชื่ออะไรนะ ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนแล้ว" พี่แอนถาม

"โอมน่ะเหรอ น่าจะอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดเหมือนเดิมน่ะค่ะ" พิมบอก

"อยากเห็นหน้าพี่ชัยกับโอมเนอะว่าจะหล่อขนาดไหน" พี่โรจน์พูด "นี่ถ้าโอมมาอยู่ด้วยอีกคน พิมก็ต้องอยู่บ้านกับสามหนุ่มสามมุมเลยสิ"

พี่แอนหัวเราะแล้วบอกว่านี่ตาโรจน์ เธอคิดไปถึงไหนกันยะ นั่นพี่กับน้องสามีนะยะหล่อน พิมหัวเราะตามไปด้วย หัวใจเต้นตุบตับเมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้เป็นต้นไปที่พี่ชัยจะมาอาศัยอยู่ด้วยแบบไม่มีกำหนด แล้วถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีกแล้วน้องคนสุดท้องอย่างโอมตามมาอยู่ด้วยอีกคน ห้องนอน 3 ห้องที่ชั้นบนของบ้านก็คงจะเต็มกันพอดีเลยทีเดียว


.........................

อ่าน e-book ถึงตอนจบได้ที่นี่เลยค่ะ







หรืออ่านเป็นตอน ๆ ได้ที่นี่







ขอบพระคุณมากค่ะ

พี่ชัยเป็นพี่ชายของพี่อ๊อด เขาน่าจะอายุ 40 ปีเต็มในปีนี้ซึ่งนั่นหมายถึงมากกว่าสามีของพิมอยู่ราว 3-4 ปี พิมเคยเจอหน้าเขาแค่ครั้งเดียวตอนงานแต่งงานของเรา

พี่ชัยไม่ได้เป็นผู้พิการทางสายตาตั้งแต่กำเนิด แกเคยมีหน้าที่การงานทำที่ดีพอสมควร อีกทั้งยังมีคนรักอยู่ด้วย แต่แล้วเมื่อเกือบ 10 ปีที่แล้ว พี่อ๊อดเล่าให้ฟังว่าพี่ชัยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้สูญเสียการมองเห็นไปถึง 95% เลยทีเดียว

ถึงแม้พี่ชัยจะยังมองเห็นเลือนราง แต่ก็เป็นแค่เงาวูบวาบสีดำสลับขาวเท่านั้น คุณหมอบอกว่าทัศนวิสัยการมองเห็นของเขาจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว แกจึงกลายเป็นผู้ทุพพลภาพอย่างถาวร สำนักงานที่พี่ชัยทำงานอยู่จ่ายเงินเป็นค่าทำขวัญปลอบใจให้แล้วก็เชิญให้ออกจากงาน

พี่อ๊อดเล่าให้ฟังว่าช่วงแรก พี่ชัยเสียอกเสียใจอย่างยิ่ง แกเดินทางกลับบ้านเกิดที่ต่างจังหวัด แต่ก็ยังทำใจไม่ได้ เกิดความหม่นหมองจนประสบภาวะซึมเศร้า ถึงกับคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง ยิ่งเมื่อหญิงสาวข้างกายมาละทิ้งไปเมื่อถึงยามยาก ก็ยิ่งทำให้จิตใจของพี่ชัยย่ำแย่ลงกว่าเดิมหลายเท่าตัว จนถึงตอนนี้ พิมยังไม่เข้าใจว่าทำไมภรรยาถึงละทิ้งสามีเมื่อต้องประสบกับความทุกข์แสนสาหัสได้ง่ายดายเพียงนี้

แต่เวลาก็ช่วยเยียวยาหัวใจได้แม้จะทีละเล็กละน้อยก็ยังดี เมื่อได้รับคำปรึกษาจากผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ จิตใจของพี่ชัยก็ค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ เขาลองออกไปหางานทำหลายอย่าง ทั้งการขายล็อตเตอรี่ และงานอื่น ๆ ที่พอจะทำได้ จนสุดท้าย พิมได้ยินว่าเขาไปเข้าคอร์สฝึกนวดแผนโบราณด้วย

แต่การทำงานทั้งที่ตามองไม่เห็นก็ไม่สามารถทำให้พี่ชัยหารายได้ให้เพียงพอต่อการยังชีพในระยะยาว ขณะที่งานนวดแผนโบราณในจังหวัดบ้านเกิดนั้นก็หาไม่ได้ง่ายนัก จนสุดท้าย แกก็ต้องเข้ามาหางานทำในเมืองหลวงและออกปากขออาศัยอยู่ที่บ้านของเราก่อน

ไม่มีทางเลยที่คนอย่างพี่อ๊อดจะปฏิเสธการให้ความช่วยเหลือพี่ชาย และหน้าที่ของพิมก็คือต้องสนับสนุนสามีให้ดีที่สุด

พิมใช้เวลาช่วงหลังเลิกงานทำความสะอาดและจัดห้องนอนสำหรับแขกที่ถึงแม้จะไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็สะดวกสบาย ใกล้กับห้องน้ำที่อยู่ชั้นสอง เดินนิดเดียวก็ถึงแล้ว ส่วนบันไดลงไปชั้นล่างก็ห่างไปหลายก้าว ดังนั้นจึงปลอดภัยแน่นอนสำหรับคนที่มองไม่เห็น

แต่ที่ต้องระวังก็คือบ้านแบบทาวน์เฮาส์ของเรานั้นไม่กว้างมากนัก ห้องนอนสำหรับแขกกับห้องนอนใหญ่ที่พี่อ๊อดกับพิมใช้นอนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนั้นอยู่ติดกันเลย ผนังบาง ๆ แบบนี้ไม่สามารถปิดกั้นเสียงอย่างว่าได้แน่นอน

มิน่าล่ะ สามีถึงบอกว่า 'อีกหน่อยเราอาจทำกันแบบนี้ไม่ค่อยได้นะ' นึกมาถึงตรงนี้แล้วพิมก็ร้อนวูบวาบขึ้นแก้มตัวเองอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมาอีก หากพิมส่งเสียงดังเกินไปอย่างเมื่อคืนก่อนแล้วพี่ชัยได้ยินเข้า มันจะเป็นอย่างไรนะ

"วันศุกร์แบบนี้ ไปกินหมูกะทะกันมั้ย พิม" พี่แอนถามเมื่อเรากำลังจะเลิกงาน

"อืมม" พิมครุ่นคิดเล็กน้อย เพราะห้องก็ยังจัดไม่เสร็จดี แล้วพรุ่งนี้ พี่ชัยก็จะเดินทางมาถึงแล้ว

"เอาน่า ไปเถอะ พี่อ๊อดเข้างานกะไหนล่ะ วันนี้น่ะ" พี่แอนเอ่ย

พอบอกว่าพี่อ๊อดเข้างานกะบ่ายนะ กว่าจะเลิกก็ 3 ทุ่ม ซึ่งพิมก็น่าจะกินเสร็จพอดี อีกอย่างหนึ่ง นี่อาจเป็นโอกาสที่จะได้ปรึกษาพี่แอนเรื่องชีวิตคู่ด้วย

นอกจากพิมกับพี่แอนที่ไปนั่งกินด้วยแล้ว ยังมีพี่โรจน์อีกคน ซึ่งเป็นสาวประเภทสองและพูดคุยได้ทุกเรื่อง ดังนั้น พิมจึงสบายใจที่จะหารือถึงเรื่องต่าง ๆ โดยมีเบียร์ที่พี่แอนสั่งมาเป็นเครื่องละลายพฤติกรรม ทำให้กล้าพูดมากขึ้น

จะว่าไป พี่แอนก็เหมือนพี่สาวคนหนึ่ง เธออายุใกล้ 30 ปี มีแฟนแล้วแต่ยังไม่แต่งงาน เธอเป็นผู้หญิงสวยและออกจะเป็นสาวมั่น เวลาพูดจามักไม่ปิดบังความรู้สึก จึงออกแนวทะลึ่งตึงตังในบางครั้ง พี่แอนเป็นพี่เลี้ยงของพิมตั้งแต่ตอนฝึกงาน และยังช่วยผลักดันให้พิมได้งานทำที่นี่ด้วย

เราพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ ตั้งแต่เรื่องงานที่บทสนทนาออกจะซีเรียสกันเล็กน้อยไปจนถึงเรื่องเบาสมองอย่างวงการบันเทิง โดยเฉพาะข่าวของดารานักร้องผู้ชายที่มักไปมีกิ๊ก ทั้งที่มีแฟนสวยราวกับนางฟ้าอยู่แล้ว พี่แอนให้ความเห็นว่าความสวยกินไม่ได้หรอก ความแซ่บต่างหากที่ไม่เป็นสองรองใคร

"อย่างน้องพิมนี่สวยอยู่แล้ว...แถมแซ่บด้วยใช่มั้ย" พี่แอนเปรย

"ของแบบนี้อาจต้องถามพี่อ๊อดล่ะมั้ง" พี่โรจน์เอ่ยขึ้นบ้าง

"พี่อ๊อดเค้าอาจจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ก็ได้"

พิมพูดแบบโยนหินถามทาง ซึ่งพี่แอนกับพี่โรจน์แสดงความสนใจขึ้นมาทันที ทั้งคู่ถามว่าพิมหมายความว่ายังไง

"น้องมีปัญหากับพี่อ๊อดเรื่องนี้เหรอ" พี่แอนถามตรงไปตรงมา

"อืมม ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ" พิมตอบเอียงอาย

"พี่อ๊อดเค้าต้องการบ่อยใช่มั้ยล่ะ" เธอถามอีก

"อืมมม" พิมตอบคำถามนั้นไม่ถูกเลยทีเดียว แต่ดูเหมือนพี่แอนก็จะรู้คำตอบแล้วแม้เราจะยังไม่ได้เอ่ยปากก็ตาม

"แหม๋ รู้งี้ พี่ตอบตกลงเป็นแฟนกับพี่อ๊อดตั้งแต่ตอนนั้นเสียก็ดี"

พี่แอนพูดหยอกอย่างนั้น พิมหัวเราะคิกคักออกมา เพราะก่อนหน้านี้ เรารู้อยู่แล้วว่าพี่อ๊อดเคยมาขายขนมจีบพี่แอนด้วยเมื่อหลายปีก่อน ตั้งแต่ก่อนที่พิมจะเข้ามาฝึกงานอีก แต่พี่แอนมีแฟนอยู่แล้วในตอนนั้น ก็เลยไม่ได้ตอบรับไมตรีของสามีพิม

เธอเล่าว่าตอนนั้น พี่อ๊อดก็เหมือนจะยังไม่ยอมแพ้ ยังตามจีบพี่แบบไม่ลดละ แต่พอพิมเข้ามาฝึกงาน เขาก็เบนเข็มไปหาน้องทันทีเลย ผู้ชายก็แบบนี้แหละเนอะ พี่แอนพูด

"แล้วตกลงมีปัญหากันตรงไหน" พี่โรจน์พากลับเข้าเรื่อง

"ก็เรื่องนั้นแหละค่ะ" พิมเอ่ยบอก เบียร์ทำให้ความเขินอายลดลง

พี่แอนถามว่ามีปัญหาอะไร พี่อ๊อดทำการบ้านบ่อยไปหรือไม่ยอมทำการบ้านกันแน่ พิมนั่งนิ่งไปวูบหนึ่ง ก่อนจะกลั้นใจบอกไปว่าเป็นปัญหาอย่างแรก นั่นคือสามีทำการบ้านบ่อยเกินไปและยังบ่นด้วยว่าเรานอนนิ่งเฉย ไม่ตอบสนองอะไรเลย

"อ๋อ ไม่เร้าใจนั่นเอง" พี่แอนพูดโต้ง ๆ ทำเอาหน้าร้อนขึ้นมาอีกทั้งที่ตอนนี้เบียร์ก็ทำให้เริ่มตึงหน่อย ๆ แล้ว

"ถ้าปัญหานี้ก็ไม่ยากนะ แค่ปรับหน่อยเดียว" พี่โรจน์พูดขึ้นบ้าง พี่แอนพยักหน้าตอบรับ

"ใช่ น้องพิมก็แค่ตอบสนองเขาให้น่าตื่นเต้นขึ้นสิ" พี่แอนบอก

"แต่...พิมอายน่ะค่ะ" พิมบอก

ไม่ได้นะ เรื่องแบบนี้จะมาเขินม้วนเอียงอายไม่ได้ มิเช่นนั้นแล้วเกิดสามีไปมีคนอื่นล่ะแย่เลย เราต้องมัดใจสามีให้อยู่หมัด พี่แอนพูดแทงใจดำเล็กน้อย เพราะคำพูดของพี่อ๊อดที่บอกว่าพี่จะไปเที่ยวผู้หญิงนั้นยังย้อนกลับเข้ามาหัวอยู่เป็นระยะ

พี่โรจน์บอกว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ มันเป็นความสุขของร่างกายและช่วยให้จิตใจของเราผ่อนคลายได้ดีเยี่ยมเลย เขาพูดแบบนักจิตวิทยาเลยทีเดียว

"อุปสรรคอีกอย่างหนึ่งก็คือ พรุ่งนี้พี่ชายของพี่อ๊อดก็จะมาพักอยู่ที่บ้านด้วย" พิมบอก แล้วอธิบายต่อว่าพี่ชายของสามีมาพักชั่วคราวเพื่อหางานทำ

"คนที่ตาบอดน่ะเหรอ" พี่แอนถาม

"ใช่ค่ะ" พิมตอบ พี่อ๊อดน่าจะเคยเล่าเรื่องพี่ชัยให้เพื่อนร่วมงานฟังด้วย และเรื่องราวแบบนี้มักแพร่กระจายเร็วมากในโรงงานของเรา

"อืมม แบบนี้ก็ต้องหาโอกาสทำน่ะสิ เสียงดังมากก็ไม่ได้" พี่แอนพูดตรงใจพิมเลย แต่แล้วเธอก็พูดต่อ "แต่ก็น่าตื่นเต้นดีนะ ทำแบบลักลอบกันน่ะ"

พี่แอนพูดแล้วหัวเราะ พี่โรจน์พยักหน้าเห็นด้วย แล้วก็บอกว่าพี่ชัยน่าจะอยู่ไม่นานหรอกมั้ง อาทิตย์สองอาทิตย์ก็น่าจะกลับบ้านแล้ว

"พิมก็ไม่รู้เหมือนกัน" พิมเอ่ยแล้วแอบถอนหายใจเบา ๆ

"แล้วน้องชายคนเล็กล่ะ ชื่ออะไรนะ ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนแล้ว" พี่แอนถาม

"โอมน่ะเหรอ น่าจะอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดเหมือนเดิมน่ะค่ะ" พิมบอก

"อยากเห็นหน้าพี่ชัยกับโอมเนอะว่าจะหล่อขนาดไหน" พี่โรจน์พูด "นี่ถ้าโอมมาอยู่ด้วยอีกคน พิมก็ต้องอยู่บ้านกับสามหนุ่มสามมุมเลยสิ"

พี่แอนหัวเราะแล้วบอกว่านี่ตาโรจน์ เธอคิดไปถึงไหนกันยะ นั่นพี่กับน้องสามีนะยะหล่อน พิมหัวเราะตามไปด้วย หัวใจเต้นตุบตับเมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้เป็นต้นไปที่พี่ชัยจะมาอาศัยอยู่ด้วยแบบไม่มีกำหนด แล้วถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีกแล้วน้องคนสุดท้องอย่างโอมตามมาอยู่ด้วยอีกคน ห้องนอน 3 ห้องที่ชั้นบนของบ้านก็คงจะเต็มกันพอดีเลยทีเดียว


.........................

อ่าน e-book ถึงตอนจบได้ที่นี่เลยค่ะ







หรืออ่านเป็นตอน ๆ ได้ที่นี่







ขอบพระคุณมากค่ะ