ต่อพงษ์กุมมือเจนแล้วขับรถมุ่งตรงไปยังห้างสรรพสินค้า เพียงแค่หลังมือของเขาที่สัมผัสกับต้นขาบนกระโปรงนักศึกษา เท่านั้น ไฟปรารถนาก็ก่อตัวขึ้นในหัวใจของชายหนุ่ม กลิ่นหอมละมุนจากเรือนกายของเธอยังลอยมากระทบจมูก วนเวียนอยู่ในโสตประสาทเป็นระยะ

ชายหนุ่มผ่านประสบการณ์บนเตียงกับหญิงสาวมาอย่างโชกโชน ไม่มีคนไหนที่หลุดรอดพ้นเงื้อมมือของเขาไปได้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเพราะด้วยหน้าตาที่หล่อเหลา บุคลิกแบบชายหนุ่มมั่นใจ การงานที่มั่นคง และฐานะทางบ้านที่ร่ำรวยทรัพย์สินศฤงคาร สตรีทุกคนล้วนตกหลุมพรางแห่งเสน่หาที่เขาขุดบ่อล่อปลาไว้

ยกเว้นแต่เพียงเจนจิราคนนี้ เขาพบเจอเธอครั้งแรกภายในงานแต่งงานของเพื่อนเมื่อปีที่แล้วและสะดุดใจเข้าอย่างจังในความงดงามที่เรียกได้ว่าเกือบจะสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นความสวยหวานของวงหน้าและรูปร่างที่ขยี้หัวใจของเขาได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น

เขาอยากจะเดินหน้ารุกจีบเธอทันใด และเมื่อเขาได้ยินจากเพื่อนว่าเจนยังไม่มีคนรัก เขาก็แปลกใจอย่างยิ่งยวด แต่แน่ล่ะว่าเธอมีชายหนุ่มเวียนมาขายขนมจีบกันชนิดถ้าเป็นคนโบราณก็ต้องบอกว่าหัวกระไดไม่แห้ง อันเป็นคำเปรียบเปรยที่ว่ามีแขกมาเยี่ยมเยียนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ต่อพงษ์คิดเองเออเองในตอนแรกว่าเจนน่าจะเป็นหญิงสาวสวยที่รู้ตัวว่าตนเองมีเสน่ห์ จึงบริหารความสวยของเธอด้วยการพูดคุยกับชายหนุ่มคนนั้นที คนนี้ที ปั่นหัวสุภาพบุรุษทั้งหลายเพื่อเช็คเรตติ้งของตัวเองตามแบบฉบับดอกไม้งามที่มีหมู่ภมรมาดอมดมไม่ขาดสาย

ถึงแม้เขาเองจะไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้น แต่ความสวยของเธอทำให้เขาเหมือนถูกดูดโดยหลุมดำมวลมหาศาลทำให้ไม่สามารถอยู่นิ่งเฉยได้ ต่อพงษ์จึงใช้กลยุทธ์เข้าหาเธอแบบพี่ชายผู้แสนดี ไม่ได้หวังอะไรนอกจากได้เห็นรอยยิ้มปลิดหัวใจและกิริยามารยาทที่ดูสำรวมแบบสุภาพสตรี

กระนั้น ช่วงแรกเขายังเชื่อมั่นเต็มร้อยว่าเธอผ่านมือผู้ชายมาแล้วอย่างแน่นอน หวังให้หิมะตกเมืองไทยยังง่ายกว่าให้หญิงคนงามอย่างเจนยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง

ความอบอุ่นและการตามตื๊อของต่อพงษ์เอาชนะใจเจนจิราได้ในที่สุด เธอยอมเปิดใจให้เขา แต่ก็ยังไม่เรียกว่า "แฟน" ได้เต็มปากเท่าใดนัก กระนั้น การที่เธออนุญาตให้เขาได้ใกล้ชิดมากกว่าใครก็ทำให้หนุ่มคนอื่นที่เธอคุยอยู่ถูกตัดขาดไปโดยปริยาย ต่อพงษ์จึงเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอให้ความสนิทสนมมากที่สุดในชีวิตสาววัย 21 ปี

หน้าตาที่หล่อเหลาของเขาเป็นผลพลอยได้ หากบุคลิกและความเป็นสุภาพบุรุษของพี่ต่อต่างหากที่ทำให้เจนประทับใจ ซึ่งการที่เขาอายุเฉียดใกล้เลขสาม เขาโตกว่าเธอหลายปี ทำงานแล้ว จึงมีบุคลิกที่เป็นผู้ใหญ่ แตกต่างจากเพื่อนวัยเดียวกันหรือรุ่นพี่ในสถาบันที่มีพฤติกรรมรุ่มร่ามและมักแสดงออกนอกหน้าถึงความต้องการบางอย่างที่เธอไม่พึงใจ

เมื่อเวลาผ่านไป ต่อพงษ์ก็ได้รู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิง "ง่าย" อย่างที่เขาคิดและพบเห็นได้ดาดดื่นในสถาบันอุดมศึกษา เดือนแรก สองเดือนแรก สามเดือนแรก ผ่านไปโดยที่เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัว กระทั่งครบ 6 เดือน เขาถึงจะได้จับมือเธอ

ชายหนุ่มเริ่มแน่ใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเจนจิรายังเป็นสาวพรหมจรรย์ ครอบครัวของเธอที่ร่ำรวยทรัพย์สินไม่แพ้ทางบ้านของเขานั้นเลี้ยงดูเธอมาอย่างไข่ในหิน ด้วยความที่เป็นลูกสาวคนเดียว เธอจึงประพฤติตัวดีมาโดยตลอด

ตลอดเกือบ 1 ปีที่เธอเปิดใจให้เขา พี่ต่อไม่เคยมีพฤติกรรมที่ทำให้เธอไม่สบายใจ เธอรู้ว่าผู้ชายหน้าตาดีอย่างเขานั้นมีผู้หญิงเข้าหาอยู่ตลอดเวลา แต่เขาไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ปราศจากข่าวเสื่อมเสียมาเข้าหู พี่ต่อยังดูแลเธออย่างเสมอต้นเสมอปลาย ขณะเดียวกัน เขายังให้การสนับสนุนเธอที่ต้องการจะเป็นเหยี่ยวข่าวสาว ถึงแม้อนาคตในสายงานนี้จะไม่ได้เติบโตรุ่งโรจน์เหมือนวงการธุรกิจของเขาก็ตาม

อย่างไรก็ตาม เจนไม่ได้รู้เลยแม้แต่น้อยว่าหน้ากากแห่งความเป็นสุภาพบุรุษของต่อพงษ์นั้นเริ่มผุกร่อน เขาไม่ได้ชื่นชอบที่เธออยากเป็นนักข่าว แต่ด้วยไฟปรารถนาทำให้เขาเออออห่อหมกเอาใจเธอไปอย่างนั้นเอง

กำหนัดแรงกล้ากำลังเผาผลาญความคิดของเขา ยิ่งเจอเธอ เขาก็ยิ่งเริ่มจะทนไม่ได้ที่ยังไม่ได้ครองเธอทั้งตัวและหัวใจ

มื้ออาหารในห้างสรรพสินค้าดำเนินไปตามปกติ ต่อพงษ์มองหญิงสาวที่เขาหลงใหลอย่างไม่รู้เบื่อ เขาไม่เคยหมกมุ่นกับสาวคนไหนมากถึงขนาดนี้ นั่นเป็นเพราะเขายังไม่ได้รวบหัวรวบหาง นอกจากความกระสันที่จะครอบครองตัวเธอที่เพิ่มขึ้นทุกวัน ความหวาดหวั่นว่าจะมีใครชิงตัดหน้าได้เธอไปก็ยิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว

"สุดสัปดาห์นี้ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันดีไหม...เราไม่เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดกันเลย" ต่อพงษ์เอ่ยถาม เจนช้อนตาขึ้นมองเขาแล้วยิ้ม

"ไปที่ไหนกันดี" เจนถามแล้วใช้ทิชชู่ซับริมฝีปากแดงอิ่มของเธอ

"กระบี่ไหม" เขาตอบ เจนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"ไกลขนาดนั้นก็ต้องค้างคืนน่ะสิคะ" เธอตอบ

"ใช่แล้ว" เขาพูดแล้วยิ้มแบบโยนหินถามทาง

"ไปใกล้ ๆ ก็ได้ เช้าเย็นกลับ กินอาหารทะเลกัน"

เจนพูดแล้วคลี่ยิ้มน้อย ๆ ต่อพงษ์ยิ้มตอบแต่ความร้อนรุ่มเกิดขึ้นในใจ เขาจะหาหนทางอย่างไรดีถึงจะได้อยู่กับเพียงลำพังกับหญิงสาวสวยตรงหน้า

ภายในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งใต้คอนโดมิเนียม พลอยเดินเคียงข้างพี่วิทย์ ซื้อขนมของกินเล่นก่อนขึ้นห้อง ชายหนุ่มชำเลืองมองแฟนสาวแล้วหลิ่วตาส่งสัญญาณไปยังชั้นวางสินค้าชนิดหนึ่งที่วางอยู่บริเวณเครื่องคิดเงิน สองแก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาแล้วส่ายศีรษะส่งสัญญาณว่าไม่ต้องซื้อ

เมื่อชำระเงินเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็เดินมาขึ้นลิฟท์พาไปยังห้องชุดชั้นบนของชายหนุ่ม ทั้งคู่เปิดประตูเข้าไปในห้อง

"ปลอดภัยเหรอช่วงนี้...ถึงไม่ต้องซื้อถุงน่ะ" วิทยาถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"อือ" พลอยตอบ

ชายหนุ่มเดินมาสวมกอดแฟนสาวแล้วอุ้มขึ้นพาไปยังห้องนอนทันใด เธอหัวเราะคิกคักออกมาอย่างชอบใจ แล้วทั้งคู่ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง ปากประกบกันทันใดเหมือนรอเวลานี้อยู่แล้ว มือของเขาเคลื่อนมาขยำหน้าอกนอกเสื้อนักศึกษา

พลอยยกตัวรับการเล้าโลม พลางเอียงคอรับปากของเขาที่ซุกซอนไซ้ซอกคอ ลมหายใจร้อนผ่าวของชายหนุ่มปลุกเส้นขนให้ลุกชัน กระดุมถูกปลดออกจากรังดุม เธอปรือตามองแฟนหนุ่ม หายใจแรงมากขึ้นด้วยความปรารถนาไม่แพ้กัน

วิทยาสูดดมความหอมหวานบนร่องอกอวบใหญ่ของแฟนสาว เธอกระหวัดกอดศีรษะของเขาโดยไม่ได้รู้เลยว่าแฟนหนุ่มกำลังจินตนาการถึงสาวอีกคนอยู่ในหัว

แม้เวลาจะผ่านมานานเกือบปีแล้ว แต่เขาก็ยังอดเสียดายไม่ได้ที่เพื่อนแฟนสาวของเขาที่ชื่อเจนได้เปิดใจกับต่อพงษ์ซึ่งทั้งคู่พบกันที่งานแต่งงานของพี่ชายของวิทยา

ครั้งแรกที่วิทยาเห็นเจนเดินเคียงข้างมากับพลอย ถึงแม้แฟนสาวของเขาจะสวยเจิดจรัสระดับเจ้าของตำแหน่งดาวคณะ แต่ออร่าของเจนนั้นสะดุดตาเขายิ่งกว่า เธอสวยเฉียบขาดบาดใจชนิดที่ถ้าเป็นยุคโบราณก็อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เหล่าชายทั้งหลายลุกขึ้นมาห่ำหั่นกันจนเสียเมืองกันเลยทีเดียว

หรือมันอาจเป็นเพราะเขาได้ค้นหาพลอยจนทะลุปรุโปร่งแล้ว ขณะที่เจนนั้นเหมือนกล่องปริศนาที่รอให้เปิดดูด้านในว่ามีสิ่งใดน่าสนใจอยู่บ้าง ภายในงานแต่งงานดังกล่าว วิทยาชำเลืองมองเจนหลายครั้งจนแฟนสาวของเขาต้องสะกิด

"มองขนาดนั้นเอาเบอร์เจนเลยมั้ยคะ" พลอยพูดกระทบกระเทียบ

"พี่ไม่ได้มองสักหน่อย" วิทยาเปรย สายตาของเขาหันหนีออกจากเจนที่ยืนดูรูปถ่ายคู่บ่าวสาวอยู่หน้าซุ้มประตู

"แต่ก็ว่าไม่ได้นี่นะ...เพื่อนพลอยสวยขนาดนั้น" พลอยพูด

"สู้พลอยไม่ได้หรอก" วิทยาพูดเอาใจแฟนสาว

หลังจากงานแต่งงานเสร็จสิ้นไปไม่นาน พี่ชายของวิทยาก็มาสอบถามถึงผู้หญิงที่ชื่อเจน โดยบอกว่าขอเบอร์ติดต่อไปให้เพื่อนอีกคน กระทั่งเขามารู้ทีหลังว่าเพื่อนคนนั้นก็คือต่อพงษ์ ซึ่งรุกจีบเจนจนบรรลุผลสำเร็จในที่สุด

ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดาย ป่านนี้ พี่ต่อคงจะขยำขยี้เรือนร่างของเจนครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหนุ่มคิดแล้วก็ขบดูดยอดถันของแฟนสาวโดยไม่รู้ตัว

"อืออ เบา ๆ สิคะ พี่วิทย์อะ" พลอยงึมงำ


............................

อ่านต่อได้ที่นี่เลยค่ะ







หรือจะอุดหนุนอีบุ๊กได้ที่นี่ค่ะ







พูดคุยกันได้ที่ x:

และ




ขอบพระคุณมากค่าา

ต่อพงษ์กุมมือเจนแล้วขับรถมุ่งตรงไปยังห้างสรรพสินค้า เพียงแค่หลังมือของเขาที่สัมผัสกับต้นขาบนกระโปรงนักศึกษา เท่านั้น ไฟปรารถนาก็ก่อตัวขึ้นในหัวใจของชายหนุ่ม กลิ่นหอมละมุนจากเรือนกายของเธอยังลอยมากระทบจมูก วนเวียนอยู่ในโสตประสาทเป็นระยะ

ชายหนุ่มผ่านประสบการณ์บนเตียงกับหญิงสาวมาอย่างโชกโชน ไม่มีคนไหนที่หลุดรอดพ้นเงื้อมมือของเขาไปได้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเพราะด้วยหน้าตาที่หล่อเหลา บุคลิกแบบชายหนุ่มมั่นใจ การงานที่มั่นคง และฐานะทางบ้านที่ร่ำรวยทรัพย์สินศฤงคาร สตรีทุกคนล้วนตกหลุมพรางแห่งเสน่หาที่เขาขุดบ่อล่อปลาไว้

ยกเว้นแต่เพียงเจนจิราคนนี้ เขาพบเจอเธอครั้งแรกภายในงานแต่งงานของเพื่อนเมื่อปีที่แล้วและสะดุดใจเข้าอย่างจังในความงดงามที่เรียกได้ว่าเกือบจะสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นความสวยหวานของวงหน้าและรูปร่างที่ขยี้หัวใจของเขาได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น

เขาอยากจะเดินหน้ารุกจีบเธอทันใด และเมื่อเขาได้ยินจากเพื่อนว่าเจนยังไม่มีคนรัก เขาก็แปลกใจอย่างยิ่งยวด แต่แน่ล่ะว่าเธอมีชายหนุ่มเวียนมาขายขนมจีบกันชนิดถ้าเป็นคนโบราณก็ต้องบอกว่าหัวกระไดไม่แห้ง อันเป็นคำเปรียบเปรยที่ว่ามีแขกมาเยี่ยมเยียนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ต่อพงษ์คิดเองเออเองในตอนแรกว่าเจนน่าจะเป็นหญิงสาวสวยที่รู้ตัวว่าตนเองมีเสน่ห์ จึงบริหารความสวยของเธอด้วยการพูดคุยกับชายหนุ่มคนนั้นที คนนี้ที ปั่นหัวสุภาพบุรุษทั้งหลายเพื่อเช็คเรตติ้งของตัวเองตามแบบฉบับดอกไม้งามที่มีหมู่ภมรมาดอมดมไม่ขาดสาย

ถึงแม้เขาเองจะไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้น แต่ความสวยของเธอทำให้เขาเหมือนถูกดูดโดยหลุมดำมวลมหาศาลทำให้ไม่สามารถอยู่นิ่งเฉยได้ ต่อพงษ์จึงใช้กลยุทธ์เข้าหาเธอแบบพี่ชายผู้แสนดี ไม่ได้หวังอะไรนอกจากได้เห็นรอยยิ้มปลิดหัวใจและกิริยามารยาทที่ดูสำรวมแบบสุภาพสตรี

กระนั้น ช่วงแรกเขายังเชื่อมั่นเต็มร้อยว่าเธอผ่านมือผู้ชายมาแล้วอย่างแน่นอน หวังให้หิมะตกเมืองไทยยังง่ายกว่าให้หญิงคนงามอย่างเจนยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง

ความอบอุ่นและการตามตื๊อของต่อพงษ์เอาชนะใจเจนจิราได้ในที่สุด เธอยอมเปิดใจให้เขา แต่ก็ยังไม่เรียกว่า "แฟน" ได้เต็มปากเท่าใดนัก กระนั้น การที่เธออนุญาตให้เขาได้ใกล้ชิดมากกว่าใครก็ทำให้หนุ่มคนอื่นที่เธอคุยอยู่ถูกตัดขาดไปโดยปริยาย ต่อพงษ์จึงเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอให้ความสนิทสนมมากที่สุดในชีวิตสาววัย 21 ปี

หน้าตาที่หล่อเหลาของเขาเป็นผลพลอยได้ หากบุคลิกและความเป็นสุภาพบุรุษของพี่ต่อต่างหากที่ทำให้เจนประทับใจ ซึ่งการที่เขาอายุเฉียดใกล้เลขสาม เขาโตกว่าเธอหลายปี ทำงานแล้ว จึงมีบุคลิกที่เป็นผู้ใหญ่ แตกต่างจากเพื่อนวัยเดียวกันหรือรุ่นพี่ในสถาบันที่มีพฤติกรรมรุ่มร่ามและมักแสดงออกนอกหน้าถึงความต้องการบางอย่างที่เธอไม่พึงใจ

เมื่อเวลาผ่านไป ต่อพงษ์ก็ได้รู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิง "ง่าย" อย่างที่เขาคิดและพบเห็นได้ดาดดื่นในสถาบันอุดมศึกษา เดือนแรก สองเดือนแรก สามเดือนแรก ผ่านไปโดยที่เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัว กระทั่งครบ 6 เดือน เขาถึงจะได้จับมือเธอ

ชายหนุ่มเริ่มแน่ใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเจนจิรายังเป็นสาวพรหมจรรย์ ครอบครัวของเธอที่ร่ำรวยทรัพย์สินไม่แพ้ทางบ้านของเขานั้นเลี้ยงดูเธอมาอย่างไข่ในหิน ด้วยความที่เป็นลูกสาวคนเดียว เธอจึงประพฤติตัวดีมาโดยตลอด

ตลอดเกือบ 1 ปีที่เธอเปิดใจให้เขา พี่ต่อไม่เคยมีพฤติกรรมที่ทำให้เธอไม่สบายใจ เธอรู้ว่าผู้ชายหน้าตาดีอย่างเขานั้นมีผู้หญิงเข้าหาอยู่ตลอดเวลา แต่เขาไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ปราศจากข่าวเสื่อมเสียมาเข้าหู พี่ต่อยังดูแลเธออย่างเสมอต้นเสมอปลาย ขณะเดียวกัน เขายังให้การสนับสนุนเธอที่ต้องการจะเป็นเหยี่ยวข่าวสาว ถึงแม้อนาคตในสายงานนี้จะไม่ได้เติบโตรุ่งโรจน์เหมือนวงการธุรกิจของเขาก็ตาม

อย่างไรก็ตาม เจนไม่ได้รู้เลยแม้แต่น้อยว่าหน้ากากแห่งความเป็นสุภาพบุรุษของต่อพงษ์นั้นเริ่มผุกร่อน เขาไม่ได้ชื่นชอบที่เธออยากเป็นนักข่าว แต่ด้วยไฟปรารถนาทำให้เขาเออออห่อหมกเอาใจเธอไปอย่างนั้นเอง

กำหนัดแรงกล้ากำลังเผาผลาญความคิดของเขา ยิ่งเจอเธอ เขาก็ยิ่งเริ่มจะทนไม่ได้ที่ยังไม่ได้ครองเธอทั้งตัวและหัวใจ

มื้ออาหารในห้างสรรพสินค้าดำเนินไปตามปกติ ต่อพงษ์มองหญิงสาวที่เขาหลงใหลอย่างไม่รู้เบื่อ เขาไม่เคยหมกมุ่นกับสาวคนไหนมากถึงขนาดนี้ นั่นเป็นเพราะเขายังไม่ได้รวบหัวรวบหาง นอกจากความกระสันที่จะครอบครองตัวเธอที่เพิ่มขึ้นทุกวัน ความหวาดหวั่นว่าจะมีใครชิงตัดหน้าได้เธอไปก็ยิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว

"สุดสัปดาห์นี้ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันดีไหม...เราไม่เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดกันเลย" ต่อพงษ์เอ่ยถาม เจนช้อนตาขึ้นมองเขาแล้วยิ้ม

"ไปที่ไหนกันดี" เจนถามแล้วใช้ทิชชู่ซับริมฝีปากแดงอิ่มของเธอ

"กระบี่ไหม" เขาตอบ เจนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"ไกลขนาดนั้นก็ต้องค้างคืนน่ะสิคะ" เธอตอบ

"ใช่แล้ว" เขาพูดแล้วยิ้มแบบโยนหินถามทาง

"ไปใกล้ ๆ ก็ได้ เช้าเย็นกลับ กินอาหารทะเลกัน"

เจนพูดแล้วคลี่ยิ้มน้อย ๆ ต่อพงษ์ยิ้มตอบแต่ความร้อนรุ่มเกิดขึ้นในใจ เขาจะหาหนทางอย่างไรดีถึงจะได้อยู่กับเพียงลำพังกับหญิงสาวสวยตรงหน้า

ภายในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งใต้คอนโดมิเนียม พลอยเดินเคียงข้างพี่วิทย์ ซื้อขนมของกินเล่นก่อนขึ้นห้อง ชายหนุ่มชำเลืองมองแฟนสาวแล้วหลิ่วตาส่งสัญญาณไปยังชั้นวางสินค้าชนิดหนึ่งที่วางอยู่บริเวณเครื่องคิดเงิน สองแก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาแล้วส่ายศีรษะส่งสัญญาณว่าไม่ต้องซื้อ

เมื่อชำระเงินเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็เดินมาขึ้นลิฟท์พาไปยังห้องชุดชั้นบนของชายหนุ่ม ทั้งคู่เปิดประตูเข้าไปในห้อง

"ปลอดภัยเหรอช่วงนี้...ถึงไม่ต้องซื้อถุงน่ะ" วิทยาถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"อือ" พลอยตอบ

ชายหนุ่มเดินมาสวมกอดแฟนสาวแล้วอุ้มขึ้นพาไปยังห้องนอนทันใด เธอหัวเราะคิกคักออกมาอย่างชอบใจ แล้วทั้งคู่ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง ปากประกบกันทันใดเหมือนรอเวลานี้อยู่แล้ว มือของเขาเคลื่อนมาขยำหน้าอกนอกเสื้อนักศึกษา

พลอยยกตัวรับการเล้าโลม พลางเอียงคอรับปากของเขาที่ซุกซอนไซ้ซอกคอ ลมหายใจร้อนผ่าวของชายหนุ่มปลุกเส้นขนให้ลุกชัน กระดุมถูกปลดออกจากรังดุม เธอปรือตามองแฟนหนุ่ม หายใจแรงมากขึ้นด้วยความปรารถนาไม่แพ้กัน

วิทยาสูดดมความหอมหวานบนร่องอกอวบใหญ่ของแฟนสาว เธอกระหวัดกอดศีรษะของเขาโดยไม่ได้รู้เลยว่าแฟนหนุ่มกำลังจินตนาการถึงสาวอีกคนอยู่ในหัว

แม้เวลาจะผ่านมานานเกือบปีแล้ว แต่เขาก็ยังอดเสียดายไม่ได้ที่เพื่อนแฟนสาวของเขาที่ชื่อเจนได้เปิดใจกับต่อพงษ์ซึ่งทั้งคู่พบกันที่งานแต่งงานของพี่ชายของวิทยา

ครั้งแรกที่วิทยาเห็นเจนเดินเคียงข้างมากับพลอย ถึงแม้แฟนสาวของเขาจะสวยเจิดจรัสระดับเจ้าของตำแหน่งดาวคณะ แต่ออร่าของเจนนั้นสะดุดตาเขายิ่งกว่า เธอสวยเฉียบขาดบาดใจชนิดที่ถ้าเป็นยุคโบราณก็อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เหล่าชายทั้งหลายลุกขึ้นมาห่ำหั่นกันจนเสียเมืองกันเลยทีเดียว

หรือมันอาจเป็นเพราะเขาได้ค้นหาพลอยจนทะลุปรุโปร่งแล้ว ขณะที่เจนนั้นเหมือนกล่องปริศนาที่รอให้เปิดดูด้านในว่ามีสิ่งใดน่าสนใจอยู่บ้าง ภายในงานแต่งงานดังกล่าว วิทยาชำเลืองมองเจนหลายครั้งจนแฟนสาวของเขาต้องสะกิด

"มองขนาดนั้นเอาเบอร์เจนเลยมั้ยคะ" พลอยพูดกระทบกระเทียบ

"พี่ไม่ได้มองสักหน่อย" วิทยาเปรย สายตาของเขาหันหนีออกจากเจนที่ยืนดูรูปถ่ายคู่บ่าวสาวอยู่หน้าซุ้มประตู

"แต่ก็ว่าไม่ได้นี่นะ...เพื่อนพลอยสวยขนาดนั้น" พลอยพูด

"สู้พลอยไม่ได้หรอก" วิทยาพูดเอาใจแฟนสาว

หลังจากงานแต่งงานเสร็จสิ้นไปไม่นาน พี่ชายของวิทยาก็มาสอบถามถึงผู้หญิงที่ชื่อเจน โดยบอกว่าขอเบอร์ติดต่อไปให้เพื่อนอีกคน กระทั่งเขามารู้ทีหลังว่าเพื่อนคนนั้นก็คือต่อพงษ์ ซึ่งรุกจีบเจนจนบรรลุผลสำเร็จในที่สุด

ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดาย ป่านนี้ พี่ต่อคงจะขยำขยี้เรือนร่างของเจนครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหนุ่มคิดแล้วก็ขบดูดยอดถันของแฟนสาวโดยไม่รู้ตัว

"อืออ เบา ๆ สิคะ พี่วิทย์อะ" พลอยงึมงำ


............................

อ่านต่อได้ที่นี่เลยค่ะ







หรือจะอุดหนุนอีบุ๊กได้ที่นี่ค่ะ







พูดคุยกันได้ที่ x:

และ




ขอบพระคุณมากค่าา