จอมแพทย์นิรนามภาค2 ตอนที่9 ไฟกับสตรี

"น่าเสียดาย น่าเสียดาย" เสียงทุ้มต่ำมาจากด้านหลังทำให้สตรีคลุมหน้า กับสององค์รักษ์ หันไปตามเสียงเห็นชาย ใส่เสื้อแพรคลุมหน้ายืนส่ายหน้ามือไขว้หลัง ทั้งสามได้แต่ใช้วิชาตัวเบาไปนั่งคุกเข่ามือประสานแสดงความคาราวะ อย่างนอบน้อมสูงสุด องค์รักษ์ คนนึงดึงผ้าคลุมหน้าออกเผยให้เห็นใบหน้าที่เย็นชาดุจน้ำแข็งผมสีทอง กล่าวขึ้น "ท่านมหาขันที ให้ พวกเราทำยังไงต่อไป "บังอาจ" ตูม พลังฝ่ามือไร้สภาพกระแทกชายหนุ่มสีทองกระเด็นไปเจ็ดแปดวาบ่งบอก ถึงผู้มีวิทยายุทธ์สูงเยี่ยม ชายหนุ่มปากมีเลือดซึมแต่แววตาและสีหน้ายังเป็นดังเดิม "เราสั่งเจ้าแล้วใช่ไหมห้าม เรียกเราอย่างนี้ ถ้ามีใครรู้ใครเห็นจะทำยังไง" องค์รักษ์อีกคนรีบกระชากผ้าคลุมหน้าออกมาสิ่งที่ปรากฏว่าหน้าตาของชายหนุ่มเหมือนกับหนุ่มผมสีทองไม่มีผิด ใบหน้าเย็นชาดวงตาดุจน้ำแข็งมีที่แตกต่างอย่างเดียวผมขององค์รักษ์นี้เป็นสีเงิน !!! เข้ามาขวางพร้อมนั่งคลุกเข่า อย่างนอบน้อม "เอ่อ...ท่านหัวหน้าโปรดอภัยให้องค์รักษ์ทองด้วย" องค์รักษ์ทอง: ข้าผู้น้อยสมควรตายจริงๆ โปรดอภัยให้ข้าผู้น้อยด้วยเทอญท่านหัวหน้า...... ชายวัยกลางคนคลุมหน้าได้แต่ส่ายหน้าถอนหายใจตาเหม่อมองในกองไฟ "เสียดาย เสียดาย".............. "เห็นหลังพวกมันไวไวนี่นา " ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งที่แยกตัวออกมาตามพลอยและไพลิน "หาดูดีๆ เถอะ ไม่เช่นนั้นกลับไปรายงานท่านหัวหน้าไม่ได้แน่" "ถ้าจับได้น้า ข้าพเจ้าจะให้พวกมันได้ลิ้มรสเพลงทวนของข้าพเจ้าที่แม้แต่นางเตี้ยมยี้ในโคมเขียวยังต้องร้องเลย" "จับให้ได้ก่อนเหอะ ท่านหัวหน้าต้องการตัวแต่ไม่สนว่ามันจะบาดเจ็บแค่ไหน เพราะฉะนั้นยัยสองคนนี้มันก็คือรางวัลของพวกเรานั้นแหละ" "55555 แหมสมกับเป็นท่านรองอย่างนี้พวกข้าน้อยทำงานกับท่านขาดใจเลย" "แต่มันหายไปไหนน้า พวกมันไม่มีวิทยายุทธ์นี่ แต่ทำไมมันไวจัง นี่ท่านรองเรามาถึงหน้าผาแล้วนาไม่เห็นมีใครเลย" "........หมายเลย 19 กับ หมายเลข 24 ลองไปดูใต้ชะง่อนหุบผาว่ามีที่ซ่อนหรือไม่"..................... ท่ามกลางกองไฟที่ร้อนแรงจนมีความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปทั้งหมด มุกหงส์หน้าแนบกับอกของบ่อเมี้ยเพราะ ทั้งหน้าและตาแสบไปหมดจากพิษไฟและควันเสื้อผ้าและผมของนางก็เหมือนจะถูกไฟลามเลีย แต่ก็เหมือนได้รับ การตบดับจากคนที่สวมกอดในขณะนี้ นางฉลาดพอรู้แล้วว่านางกำลังจะตาย ตอนนางเหลือบมองที่บ่อเมี้ยชายคน รักอุ้มนางมาทั้งป่ามีแต่ไฟ แม้ในขณะที่บ่อเมี้ยวิ่งอยู่อย่างไม่หยุดยั้งก็เหมือนเป็นการลุยไฟนั้นเอง ป่าที่ดูแห้งแล้ง เหมือนเติมเชื้อไฟให้ถาโถมเป็นอย่างดี นางรู้อีกว่านางไม่มีทางทำภารกิจของครอบครัวสำเร็จ ครอบครัวอีกหลาย ร้อยชีวิตต้องตายไป นางไม่เหลือความหวังอารัยอยู่แล้ว มีเพียงเจ้าของอ้อมกอดนี่คือความหวังของนางที่เป็นที่ พึ่งพิงสุดท้าย "แม้จะต้องตายก็ขอให้กอ กอ กอดเราอย่างนี้ไปจนตาย" นางจึงกระชับแขนกอดบ่อเมี้ยแน่นขึ้น สิ่งที่บ่อเมี้ยลุยมากลางกองเพลิงคือลานกว้างๆ แต่โชคร้ายที่ป่าเต็มไปด้วยไฟที่ลามเลียจนหมดไม่มีลานกว้างหลงเหลืออยู่เลย แรงกอดจากมุกหงส์แน่นขึ้น มีเวลาไม่มาก มุกหงส์ถึงแม้จะเป็นสตรีที่เหนือสตรีฉลาดเฉลียวแต่ นางก็ยังเป็นเพียงสตรีที่ไม่มีวรยุทธ์ร่างกายอันอ่อนบางน่าทะนุถนอมของนางจะทนไปได้อีกซักเท่าไหร่บ่อเมี้ยไม่ อยากจะคิด หลังจากโลดแล่นมากลางทะเลไฟได้พักบ่อเมี้ยก็เห็นทำเลที่จะรอดชีวิต จึงหยุดทำให้มุกหงส์เงยหน้ามา จอมแพทย์ที่มีฝีมือทั้งฉลาดหลักแหลมด้วยการปลูกฝังจากท่านผู้เฒ่าสรรพวิชา ยิ้มพรายด้วยความอ่อนหวาน มุกหงส์เห็นก็นึกในใจ ไม่ว่าจะเป็นหรือตายแค่เห็นรอยยิ้มของเขาเราก็พอใจแล้ว นางได้แต่มองเหม่อดูรอยยิ้มนั้น บ่อเมี้ยเห็นนางมองเหม่อจึงเผลอจูบเบาๆดั่งแมงปอแตะยอดไม้ หน้าของมุกหงส์ที่แดงเพราะความร้อนของเปลว เพลิงกับแดงกล่ำขึ้นไปอีก "ท่านจูบข้าพเจ้าอีก กอกอ ท่านจูบข้าพเจ้าอีก" เสียงเรียกร้องอย่างอ่อนหวานของ มุกหงส์ตามความคิดของนางนี่คงเป็นวาระสุดท้ายของนางและบ่อเมี้ยแล้ว จึงโหยหาสิ่งที่เรียกร้องภายในดวงจิต ของตนอยากให้เขากอดอยากให้เขาจูบ บ่อเมี้ยเหมือนจะรู้ใจนางเพียงแค่หอมแก้มนางเบาๆ อีกครั้ง แล้วส่ายหน้า สร้างความงุนงงให้แก่มุกหงส์เหมือนกัน ในขณะเดียวกันบ่อเมี้ยกับหลับตาเคร่งสำรวมเหมือนรวบรวมลมปราณ จากทั้งร่างกาย เนื่องจากจุดประตูเป็นตายของบ่อเมี้ยได้ถูกคลาย กระแสร้อนเย็นหมุนเวียนได้สะดวกรวมทั้ง ลมปราณที่มีมากกว่า 80 ปีที่อัดแน่นอยู่ในร่างกาย ความรู้สึกของมุกหงส์ชายที่สวมกอดเหมือนร่างจะขยายเบ่ง พองขึ้น "ตูม" เสียงบ่อเมี้ยฟาดพลังฝ่ามือไปที่พื้น ไฟโดยรอบบริเวณ ดับสนิท เกิดเป็นหลุมใหญ่พอให้คนสอง คนเข้าไปอยู่ในนั้นได้ นางมองชายคนรักด้วยความดีใจ นางรู้แล้วว่านางมีโอกาสรอด แต่เมื่อบ่อเมี้ยอุ้มนางลงหลุม นางก็รู้ว่านางไม่รอด....เสียแล้ว ทันทีที่อยู่ในหลุม บ่อเมี้ยก็จูบไปที่ปากของนางมือเลวร้ายลูบคลำนางไปทั้งตัว นางที่ทั้งตกใจแต่มันเหมือนถูกไฟช๊อตที่มือเลวร้ายนั้นคลำไปทุกส่วนสัดของนางปากน้อยของนางก็ถูกอุดด้วย ปากของบ่อเมี้ยนางเองก็ไม่มีแรงที่จะขัดขืน มือเลวร้ายปลดเสื้อนางล้วงเข้าไปในทรวงอกอันเต่งตึงบีบเบาๆ พร้อมเขี่ยไปที่หัวยอดพธู บ่อเมี้ยผละจากปากของนางเลื่อนมาที่ซอกคอและเลียที่ข้างหู "อือ....อาห์... กอ....กอ...อือ.." มือนางพยายามดึงมือเลวร้ายนั้นออกจากทรวงอกของนางมือนั้นกลับค่อยปล่อย แต่ลูบไล้ลงล่าง นางจะจับมือนั้นปากของบ่อเมี้ยก็เปลี่ยนมาอมที่ยอดพธูทำให้มือของนางต้องมาจับศีรษะเพราะ ตอนนี้ปากและลิ้นช่างเลวร้ายนัก มืออีกข้างก็ถูกมือของบ่อเมี้ยอีกข้างจับยึดไว้ "อ้า....กอ..กอ..อ้า.." นางเผลอ ร้องขึ้นเพราะมือเลวร้ายที่เผลอปล่อยไว้ได้มุดเข้าไปในกางเกงของนางสำผัสสิ่งที่นางหวงสุดชีวิต "อูย ....กอ..กอ. .มุกเจ็บ ซีด กอ..กอ.." มือเลวร้ายย่อมมีนิ้วเลวร้าย ยังไม่เคยมีสิ่งใดกล้ำกรายแต่บัดนี้มีนิ้วเลวร้ายเข้าไป พร้อมเขี่ย ยอดเกสรทำให้มุกหงส์ได้แต่แอ่นตัวทั้งเจ็บทั้งเสียว "ซีด....กอ ...กอ..." มันเป็นความเสียวแทบขาดใจที่มุกหงส์ ได้รับตอนนี้นางรู้ว่าจะมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งจะไหลออกมามันไม่สามารถกลั้นได้แล้ว บวกกับความเสียวสุดๆ ที่ทั้งนิ้ว เลวร้ายนั้นยังเขี่ยอย่างเร็วโดยไม่ยอมปล่อย "กอ..กอ...กอ..ไม่ไหวแล้ว..กอ ...กอ.." นางเด้งสะโพกตามพร้อม พยามดึงมือของบ่อเมี้ยออกขาก็หนีบชิดกัน "อ้า....กอ กอ........" นางดึงมือออกมาได้พร้อมกับนอนหอบหายใจอย่างแรงนี่เป็นครั้งแรกที่นางมีความสุขแบบเสียวแบบนี้หันมองหน้าบ่อเมี้ย เห็นชายหนุ่มที่ตนรักมองหน้าอย่าง ยิ้มๆ นางทั้งเขินและอาย บ่อเมี้ย ก้มจูบที่ท้องไล่เลื่อนลงมา นางเห็นว่าเริ่มลงไปสู่ ที่หวงห้ามนั้น มือทั้งสองของนางจับไปที่ศีรษะของบ่อเมี้ยพยายามร้องห้าม " อ้า..........กอกอ ....ไม่ได้.น้า" แต่มีหรือจะห้ามได้ บ่อเมี้ยได้ชิมรสจากดอกไม้เล่นลิ้นกลับเกสรโดยมีนิ้วเป็นตัวช่วย นางที่จะดึงหัวบ่อเมี้ยกลับเปลี่ยนเป็นขาไปวางที่ข้างหลังของบ่อเมี้ย มือกดไปที่หัวเพื่อให้แนบชิด กับดอกไม้ของนางให้มากขึ้น ปากก็ร้อง อา....อา.... ซีด.....อา.......... อีกครั้งที่นางรุ้สึกเสียวจนเฝ้าเซียนบนสวรรค์ นางกระตุก รองรับความสุขมาจากชายคนรัก นี่หรือเขาเรียกสวรรค์ บนดิน บ่อเมี้ยค่อยๆหอมตัวนางจนมาจูบปากแต่นางรู้สึกเหมือนกับว่ามีบางอย่างมาสีที่ดอกไม้นาง เหมือนมันจะ เข้าไปแต่เอ๊ะไม่ใช่มือนี่ โอ๊ะ...โอ้ย... โอ๊ย ............................

 จอมแพทย์นิรนามภาค2 ตอนที่9 ไฟกับสตรี

"น่าเสียดาย น่าเสียดาย" เสียงทุ้มต่ำมาจากด้านหลังทำให้สตรีคลุมหน้า กับสององค์รักษ์ หันไปตามเสียงเห็นชาย ใส่เสื้อแพรคลุมหน้ายืนส่ายหน้ามือไขว้หลัง ทั้งสามได้แต่ใช้วิชาตัวเบาไปนั่งคุกเข่ามือประสานแสดงความคาราวะ อย่างนอบน้อมสูงสุด องค์รักษ์ คนนึงดึงผ้าคลุมหน้าออกเผยให้เห็นใบหน้าที่เย็นชาดุจน้ำแข็งผมสีทอง กล่าวขึ้น "ท่านมหาขันที ให้ พวกเราทำยังไงต่อไป "บังอาจ" ตูม พลังฝ่ามือไร้สภาพกระแทกชายหนุ่มสีทองกระเด็นไปเจ็ดแปดวาบ่งบอก ถึงผู้มีวิทยายุทธ์สูงเยี่ยม ชายหนุ่มปากมีเลือดซึมแต่แววตาและสีหน้ายังเป็นดังเดิม "เราสั่งเจ้าแล้วใช่ไหมห้าม เรียกเราอย่างนี้ ถ้ามีใครรู้ใครเห็นจะทำยังไง" องค์รักษ์อีกคนรีบกระชากผ้าคลุมหน้าออกมาสิ่งที่ปรากฏว่าหน้าตาของชายหนุ่มเหมือนกับหนุ่มผมสีทองไม่มีผิด ใบหน้าเย็นชาดวงตาดุจน้ำแข็งมีที่แตกต่างอย่างเดียวผมขององค์รักษ์นี้เป็นสีเงิน !!! เข้ามาขวางพร้อมนั่งคลุกเข่า อย่างนอบน้อม "เอ่อ...ท่านหัวหน้าโปรดอภัยให้องค์รักษ์ทองด้วย" องค์รักษ์ทอง: ข้าผู้น้อยสมควรตายจริงๆ โปรดอภัยให้ข้าผู้น้อยด้วยเทอญท่านหัวหน้า...... ชายวัยกลางคนคลุมหน้าได้แต่ส่ายหน้าถอนหายใจตาเหม่อมองในกองไฟ "เสียดาย เสียดาย".............. "เห็นหลังพวกมันไวไวนี่นา " ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งที่แยกตัวออกมาตามพลอยและไพลิน "หาดูดีๆ เถอะ ไม่เช่นนั้นกลับไปรายงานท่านหัวหน้าไม่ได้แน่" "ถ้าจับได้น้า ข้าพเจ้าจะให้พวกมันได้ลิ้มรสเพลงทวนของข้าพเจ้าที่แม้แต่นางเตี้ยมยี้ในโคมเขียวยังต้องร้องเลย" "จับให้ได้ก่อนเหอะ ท่านหัวหน้าต้องการตัวแต่ไม่สนว่ามันจะบาดเจ็บแค่ไหน เพราะฉะนั้นยัยสองคนนี้มันก็คือรางวัลของพวกเรานั้นแหละ" "55555 แหมสมกับเป็นท่านรองอย่างนี้พวกข้าน้อยทำงานกับท่านขาดใจเลย" "แต่มันหายไปไหนน้า พวกมันไม่มีวิทยายุทธ์นี่ แต่ทำไมมันไวจัง นี่ท่านรองเรามาถึงหน้าผาแล้วนาไม่เห็นมีใครเลย" "........หมายเลย 19 กับ หมายเลข 24 ลองไปดูใต้ชะง่อนหุบผาว่ามีที่ซ่อนหรือไม่"..................... ท่ามกลางกองไฟที่ร้อนแรงจนมีความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปทั้งหมด มุกหงส์หน้าแนบกับอกของบ่อเมี้ยเพราะ ทั้งหน้าและตาแสบไปหมดจากพิษไฟและควันเสื้อผ้าและผมของนางก็เหมือนจะถูกไฟลามเลีย แต่ก็เหมือนได้รับ การตบดับจากคนที่สวมกอดในขณะนี้ นางฉลาดพอรู้แล้วว่านางกำลังจะตาย ตอนนางเหลือบมองที่บ่อเมี้ยชายคน รักอุ้มนางมาทั้งป่ามีแต่ไฟ แม้ในขณะที่บ่อเมี้ยวิ่งอยู่อย่างไม่หยุดยั้งก็เหมือนเป็นการลุยไฟนั้นเอง ป่าที่ดูแห้งแล้ง เหมือนเติมเชื้อไฟให้ถาโถมเป็นอย่างดี นางรู้อีกว่านางไม่มีทางทำภารกิจของครอบครัวสำเร็จ ครอบครัวอีกหลาย ร้อยชีวิตต้องตายไป นางไม่เหลือความหวังอารัยอยู่แล้ว มีเพียงเจ้าของอ้อมกอดนี่คือความหวังของนางที่เป็นที่ พึ่งพิงสุดท้าย "แม้จะต้องตายก็ขอให้กอ กอ กอดเราอย่างนี้ไปจนตาย" นางจึงกระชับแขนกอดบ่อเมี้ยแน่นขึ้น สิ่งที่บ่อเมี้ยลุยมากลางกองเพลิงคือลานกว้างๆ แต่โชคร้ายที่ป่าเต็มไปด้วยไฟที่ลามเลียจนหมดไม่มีลานกว้างหลงเหลืออยู่เลย แรงกอดจากมุกหงส์แน่นขึ้น มีเวลาไม่มาก มุกหงส์ถึงแม้จะเป็นสตรีที่เหนือสตรีฉลาดเฉลียวแต่ นางก็ยังเป็นเพียงสตรีที่ไม่มีวรยุทธ์ร่างกายอันอ่อนบางน่าทะนุถนอมของนางจะทนไปได้อีกซักเท่าไหร่บ่อเมี้ยไม่ อยากจะคิด หลังจากโลดแล่นมากลางทะเลไฟได้พักบ่อเมี้ยก็เห็นทำเลที่จะรอดชีวิต จึงหยุดทำให้มุกหงส์เงยหน้ามา จอมแพทย์ที่มีฝีมือทั้งฉลาดหลักแหลมด้วยการปลูกฝังจากท่านผู้เฒ่าสรรพวิชา ยิ้มพรายด้วยความอ่อนหวาน มุกหงส์เห็นก็นึกในใจ ไม่ว่าจะเป็นหรือตายแค่เห็นรอยยิ้มของเขาเราก็พอใจแล้ว นางได้แต่มองเหม่อดูรอยยิ้มนั้น บ่อเมี้ยเห็นนางมองเหม่อจึงเผลอจูบเบาๆดั่งแมงปอแตะยอดไม้ หน้าของมุกหงส์ที่แดงเพราะความร้อนของเปลว เพลิงกับแดงกล่ำขึ้นไปอีก "ท่านจูบข้าพเจ้าอีก กอกอ ท่านจูบข้าพเจ้าอีก" เสียงเรียกร้องอย่างอ่อนหวานของ มุกหงส์ตามความคิดของนางนี่คงเป็นวาระสุดท้ายของนางและบ่อเมี้ยแล้ว จึงโหยหาสิ่งที่เรียกร้องภายในดวงจิต ของตนอยากให้เขากอดอยากให้เขาจูบ บ่อเมี้ยเหมือนจะรู้ใจนางเพียงแค่หอมแก้มนางเบาๆ อีกครั้ง แล้วส่ายหน้า สร้างความงุนงงให้แก่มุกหงส์เหมือนกัน ในขณะเดียวกันบ่อเมี้ยกับหลับตาเคร่งสำรวมเหมือนรวบรวมลมปราณ จากทั้งร่างกาย เนื่องจากจุดประตูเป็นตายของบ่อเมี้ยได้ถูกคลาย กระแสร้อนเย็นหมุนเวียนได้สะดวกรวมทั้ง ลมปราณที่มีมากกว่า 80 ปีที่อัดแน่นอยู่ในร่างกาย ความรู้สึกของมุกหงส์ชายที่สวมกอดเหมือนร่างจะขยายเบ่ง พองขึ้น "ตูม" เสียงบ่อเมี้ยฟาดพลังฝ่ามือไปที่พื้น ไฟโดยรอบบริเวณ ดับสนิท เกิดเป็นหลุมใหญ่พอให้คนสอง คนเข้าไปอยู่ในนั้นได้ นางมองชายคนรักด้วยความดีใจ นางรู้แล้วว่านางมีโอกาสรอด แต่เมื่อบ่อเมี้ยอุ้มนางลงหลุม นางก็รู้ว่านางไม่รอด....เสียแล้ว ทันทีที่อยู่ในหลุม บ่อเมี้ยก็จูบไปที่ปากของนางมือเลวร้ายลูบคลำนางไปทั้งตัว นางที่ทั้งตกใจแต่มันเหมือนถูกไฟช๊อตที่มือเลวร้ายนั้นคลำไปทุกส่วนสัดของนางปากน้อยของนางก็ถูกอุดด้วย ปากของบ่อเมี้ยนางเองก็ไม่มีแรงที่จะขัดขืน มือเลวร้ายปลดเสื้อนางล้วงเข้าไปในทรวงอกอันเต่งตึงบีบเบาๆ พร้อมเขี่ยไปที่หัวยอดพธู บ่อเมี้ยผละจากปากของนางเลื่อนมาที่ซอกคอและเลียที่ข้างหู "อือ....อาห์... กอ....กอ...อือ.." มือนางพยายามดึงมือเลวร้ายนั้นออกจากทรวงอกของนางมือนั้นกลับค่อยปล่อย แต่ลูบไล้ลงล่าง นางจะจับมือนั้นปากของบ่อเมี้ยก็เปลี่ยนมาอมที่ยอดพธูทำให้มือของนางต้องมาจับศีรษะเพราะ ตอนนี้ปากและลิ้นช่างเลวร้ายนัก มืออีกข้างก็ถูกมือของบ่อเมี้ยอีกข้างจับยึดไว้ "อ้า....กอ..กอ..อ้า.." นางเผลอ ร้องขึ้นเพราะมือเลวร้ายที่เผลอปล่อยไว้ได้มุดเข้าไปในกางเกงของนางสำผัสสิ่งที่นางหวงสุดชีวิต "อูย ....กอ..กอ. .มุกเจ็บ ซีด กอ..กอ.." มือเลวร้ายย่อมมีนิ้วเลวร้าย ยังไม่เคยมีสิ่งใดกล้ำกรายแต่บัดนี้มีนิ้วเลวร้ายเข้าไป พร้อมเขี่ย ยอดเกสรทำให้มุกหงส์ได้แต่แอ่นตัวทั้งเจ็บทั้งเสียว "ซีด....กอ ...กอ..." มันเป็นความเสียวแทบขาดใจที่มุกหงส์ ได้รับตอนนี้นางรู้ว่าจะมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งจะไหลออกมามันไม่สามารถกลั้นได้แล้ว บวกกับความเสียวสุดๆ ที่ทั้งนิ้ว เลวร้ายนั้นยังเขี่ยอย่างเร็วโดยไม่ยอมปล่อย "กอ..กอ...กอ..ไม่ไหวแล้ว..กอ ...กอ.." นางเด้งสะโพกตามพร้อม พยามดึงมือของบ่อเมี้ยออกขาก็หนีบชิดกัน "อ้า....กอ กอ........" นางดึงมือออกมาได้พร้อมกับนอนหอบหายใจอย่างแรงนี่เป็นครั้งแรกที่นางมีความสุขแบบเสียวแบบนี้หันมองหน้าบ่อเมี้ย เห็นชายหนุ่มที่ตนรักมองหน้าอย่าง ยิ้มๆ นางทั้งเขินและอาย บ่อเมี้ย ก้มจูบที่ท้องไล่เลื่อนลงมา นางเห็นว่าเริ่มลงไปสู่ ที่หวงห้ามนั้น มือทั้งสองของนางจับไปที่ศีรษะของบ่อเมี้ยพยายามร้องห้าม " อ้า..........กอกอ ....ไม่ได้.น้า" แต่มีหรือจะห้ามได้ บ่อเมี้ยได้ชิมรสจากดอกไม้เล่นลิ้นกลับเกสรโดยมีนิ้วเป็นตัวช่วย นางที่จะดึงหัวบ่อเมี้ยกลับเปลี่ยนเป็นขาไปวางที่ข้างหลังของบ่อเมี้ย มือกดไปที่หัวเพื่อให้แนบชิด กับดอกไม้ของนางให้มากขึ้น ปากก็ร้อง อา....อา.... ซีด.....อา.......... อีกครั้งที่นางรุ้สึกเสียวจนเฝ้าเซียนบนสวรรค์ นางกระตุก รองรับความสุขมาจากชายคนรัก นี่หรือเขาเรียกสวรรค์ บนดิน บ่อเมี้ยค่อยๆหอมตัวนางจนมาจูบปากแต่นางรู้สึกเหมือนกับว่ามีบางอย่างมาสีที่ดอกไม้นาง เหมือนมันจะ เข้าไปแต่เอ๊ะไม่ใช่มือนี่ โอ๊ะ...โอ้ย... โอ๊ย ............................