[size=130]ชู้รักพยาบาลสาว
แต่งโดย นกแก้ว
พิมพ์โดย latepost[/size]
[size=130][/size]
ตอนที่ 3

หมอทรงชัยขับรถกลับถึงบ้านเวลาทุ่มครึ่ง พบรุ่งจิตรเมียรักนั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก
"ไปไหนมาคะ รุ่งคอยกินข้าวจนหิวแทบแย่แล้ว"
"ขอโทษเถอะนะ "
เขารีบขอโทษขอโพย
"หมอเจอชลิต เขาเลยฉุดไปกินข้าว"
"อ้อ เห็นหมอบอกว่าเขากำลังมีแฟนคนใหม่ไม่ใช่เหรอคะ หมู่นี้ไม่เห็นมาที่นี่เลย อยากจะคุยกับเขา คิดถึง" เธอว่า
"นั่นแหละ เขาได้แฟนสาวน้อยใจใหญ่เข้า เลยสู้ไม่ไหว คิดจะหาใหม่อีกแล้ว"
"อะไรกัน หุ่นอย่างคุณชลิตน่ะหรือ สู้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไม่ไหว"
"ใครจะสู้ไหวล่ะคุณ ก็เล่นชวนเข้าโมเต็ลทุกคืน แต่ละคืนต้องเอาตั้งสามครั้ง ห้าครั้ง เจ้าชลิตก็เลยมองเห็นฟ้าเหลืองไปเลยนะซี่"
"อุ๊ยตาย..เธอเก่งอะไรอย่างนั้น นี่ถ้าแต่งงานกันใหม่ ๆ คุณชลิตคงเจอไปถึงสิบครั้งรวมทั้งกลางวันด้วย"
นายแพทย์หนุ่มหัวเราะเบา ๆ
"นั่นนะซี เขาถึงได้ให้ผมมาขอร้องคุณ"
"ขอร้องเรื่องอะไรคะ"
"ก็เรื่องแฟนนี้แหละ เขาขอให้คุณช่วยหาเพื่อนพยาบาลสาว ๆ ให้สักคน เลือกเอาดี ๆ หน่อย เขาไม่อยากจะอยู่เป็นโสดแล้ว"
รุ่งจิตรหัวเราะเบา ๆ อย่างขบขันแล้วเอ่ยขึ้นว่า
"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะ ไปอาบน้ำเสียก่อนเดี๋ยวจะได้กินข้าว"
"ครับ ๆ" เขารีบรับคำแล้วผละลุกขึ้นไปอาบน้ำตามคำสั่งของเมีย
รุ่งจิตรเอนร่างทอดขาไปตามความยาวของเก้าอี้นวมอย่างตามสบาย กางเกงขาสั้นถกขึ้นมาสูงจนถึงซอกขาหนีบ เผยให้เห็นท่อนขาอันขาวนวลผุดผ่องของเธอ เสื้อแพรบาง ๆ ที่สวมไม่ทำให้ปิดอะไรได้มากไปกว่าพรางเนื้อหนังเอาไว้นิด ๆ หน่อย ๆ สองเต้านมที่ไม่ได้สวมยกทรงกระเพื่อมเบา ๆ เมื่อเธอขยับตัว เวลาอยู่กับบ้าน รุ่งจิตรแต่งตัวโป๊บาดใจเช่นนี้เสมอ
สักครู่ใหญ่ หมอทรงชัยก็กลับออกมา เขานุ่งกางเกงนอนเพียงตัวเดียวเสื้อไม่สวม มองดูเธอแวบหนึ่งแล้วนั่งลงที่ปลายเท้าของเธอ
"หนังสนุกไหม" เขาถาม
"ค่ะ..สนุกดี แต่ตอนโป๊เขาบังมืดหมด ดูไม่รู้เรื่องเลย บ้าแท้ ๆ"
นายแพทย์หนุ่มหัวเราะหึ ๆ พลางเอามือข้างหนึ่งลูบไล้โคนขาอันขาวผ่องของเมียรัก ยิ่งอยู่กันนานเขายิ่งรู้สึกว่าเนื้อหนังของหล่อนเต่งตึงละมุนมือขึ้นทุกวัน
"เนื้อคุณนี่ยิ่งลูบยิ่งคลำยิ่งตึงมือขึ้นทุกวัน" เขาชม
รุ่งจิตรหดขาแล้วทำท่าขนลุก
"อุ๊ย..มาชมอะไรกันนะ"
"อ้าว..ของสวยของดีมันก็ชมซี เหมือนกับที่คุณชมหมอน่ะ"
เธอผละสายตาจากจอโทรทัศน์มาค้อนเขานิดหนึ่ง
"รุ่งไม่อยากจะชมหมออีกแล้วล่ะค่ะ หมอรู้ตัวหรือเปล่าว่า หมอหย่อนสมรรถภาพลงไปตั้งเยอะ"
"อะไร หมอน่ะหรือหย่อนสมรรถภาพ"
"ค่ะ รู้ตัวไว้มั่งเถอะ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ไม่เอาไหนเลย รุ่งไม่อยากจะพูดให้หมอเสียกำลังใจนะคะ จะบอกให้"
พอถูกเมียรักต่อว่า ความเบิกบานใจของนายแพทย์หนุ่มก็หายไปทันทีเหมือนน้ำค้างต้องแสงตะวันกล้า
"ผมก็ทำให้คุณจนสุดความสามารถแล้วนี่นะ ทั้งดูดทั้งเลีย.."
รุ่งจิตรค้อนอีกวงใหญ่
"อะไรคะเต็มความสามารถ คนที่มีความสามารถน่ะ เขาจะต้องเพิ่มขึ้นทุกวัน แต่หมอคงเดิม แล้วบางวันก็ลดลงเสียอีก"
เธอพูดจบก็ชักขาสะบัดร่างลุกขึ้นนั่ง
"แล้วคุณจะให้หมอทำยังไงอีก"
"แหม..ยังจะมาถามอีก บางทีก็ต้องเป็นสามสี่ห้าบ้างซีคะ นี่อะไร แค่สองอยู่ได้ทุกวันแล้วก็หลับเป็นตาย"
"เอาล่ะ..ต่อไปนี้หมอจะพยายาม"
เขาเอาอกเอาใจเมียด้วยความรัก แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยแยแสสักเท่าไรนัก ขณะเดียวกันเขาก็บอกกับตัวเองว่าเขาคงจะตอบสนองความใคร่ของหล่อนได้ยากยิ่ง เพราะบางวันเขาต้องเหน็ดเหนื่อยทั้งวันที่โรงพยาบาล กลับถึงบ้านเลยไม่มีอารมณ์ อยากจะนอนให้มันหลับไปเลยอย่างเดียว เขานั่งนิ่งอยู่พักหนึ่งไม่มีกะจิตกะใจที่จะดูหนัง
"หิวข้าวหรือยังล่ะ"
เธฮผลุดลุกขึ้นยืนพูดเสียงสะบัดอย่างไม่พอใจ หมอทรงชัยลุกขึ้นเดินตามเธอไปโดยไม่พูดอะไรเลยจนกระทั่งไปถึงโต๊ะอาหาร เธอก็พูดขึ้นอีกว่า
"เห็นไหมคะ อาหารดี ๆ ทั้งนั้น รุ่งหามาให้หมอกิน อยากจะให้หมอมีกำลังมีความสดชื่นเพิ่มพูนสมรรถภาพ แต่ไม่เห็นจะเพิ่มได้สักที"
"หมอบอกตรง ๆ บางคืนหมอก็ไม่มีอารมณ์"
เขาพูดเบา ๆ อย่างเกรงใจ
"ไม่มีได้เรอะ"
เธอขึ้นเสียงค่อนข้างดัง
"วันไหนงานมากหมอก็เหนื่อยไม่มีอารมณ์ คุณก็รู้นี่ว่าการเป็นหมอน่ะมันหนักสมองแค่ไหน"
เขาพยายามแก้อย่างละมุนละไม
"ไม่จริง พยาบาลก็หนักและเหนื่อยยิ่งกว่าก็ยังไม่เห็นจะเป็นอะไร หมอแอบไปกินข้าวต้มกลางวันที่ไหนมาล่ะซี"
เธอเถียงฉอด ๆ
"โธ่...หมอไม่ทำยังงั้นหรอกน่า แค่คุณคนเดียวหมอก็จะอกแห้งอยู่แล้ว"
"ต๊าย...ตาย..ฟังพูดเข้าซิ ฉันน่ะหรือทำให้หมออกแห้ง"
เธอร้องอย่างมีจริต
"หมอไม่ได้ว่าคุณทำให้หมออกแห้งหรอก หมอว่าเพียงแค่คุณคนเดียวก็อกแห้งแล้ว จะเอาแรงที่ไหนไปกินข้าวต้มกลางวันล่ะ"
รุ่งจิตรกินข้าวอย่างไม่ค่อยอร่อยเท่าไรนักทั้ง ๆ ที่หิวจัด รู้สึกฝืดคออย่างไรพิกล
"แต่หมอจะทำเป็นไม่มีอารมณ์อยู่ไม่ได้นะ ไม่รู้หรือว่าทุกวันนี้น่ะรุ่งมีความต้องการอยู่ตลอดเวลา บางคืนหลับไปแล้วรู้สึกตัวขึ้นมาอยากจะให้หมอทำอีก หมอก็หลับไม่รู้ไม่ชี้"
พูดจบเธอก็ค้อนอีกวง
"ผู้หญิงน่ะ ถึงไม่มีอารมณ์ก็สนองตอบผู้ชายได้ทุกเวลา แต่ผู้ชายมันไม่เหมือนกัน เพราะเป็นฝ่ายเสนอ ถ้ายังงั้นหมอก็ไม่ใช่ฝ่ายเสนอแล้วน่ะซี"
"แล้วหมอจะปล่อยให้อารมณ์ของฉันมันบ้าคลั่งอยู่คนเดียวยังงี้เหรอ"
"มันต้องค่อย ๆ ชลอเอาไว้มั่ง วันไหนทำได้หมอก็ทำ ถ้าวันไหนทำไม่ได้คุณต้องรู้จักห้ามอารมณ์"
เขาพยายามอธิบายแบบเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่หล่อนไม่ฟังเสียง
"อย่ามาแก้ตัวเลย จริง ๆ นะ ถ้าหมอเป็นเหมือนเดิมอีกล่ะก็ ฉันจะเลิกกะหมอ ใครจะทนตกนรกทั้งเป็นอยู่ได้ ไม่ใช่ว่ามันเกิดขึ้นวันเดียวแล้วก็หาย เรื่องพรรค์นี้ถ้าเป็นแล้วหายยากที่สุดด้วย"
พูดจบเธอก็วางช้อนส้อมทำให้เขาพลอยอิ่มไปด้วย
"ถึงยังไง หมอก็ไม่ยอมให้คุณเลิก" เขายืนยัน
"ถ้าฉันจะเลิกซะอย่าง ใครจะทำไม"
"หมอรักคุณมากนะรุ่ง อย่าทำเป็นหุนหันพลันแล่น ถ้าคุณรักหมอก็ต้องเห็นใจหมอบ้างซี ผู้ชายน่ะเวลาสู้ไม่ไหวจะฝืนใจยังไงมันก็ไม่มีทาง"
"แล้วหมอรู้ตัวหรือเปล่าล่ะว่าทำไมไม่สู้"
"รู้น่ะหมอรู้ แต่การปรับปรุงมันต้องใช้เวลาหน่อย"
"กี่วันคะ"
"สักเจ็ดวัน"
"นานเกินไป ฉันทนไม่ไหวหรอก เอาแค่สามวันก็แล้วกัน"
"หมอจะลองดู"
เขายอมรับเสียงอ่อย ๆ
"ลองดูไม่ได้นะ ต้องเอาจริงเอาจัง"
เธอพูดเกือบเป็นเสียงตวาด นายแพทย์หนุ่มพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
"แล้วคืนนี้ล่ะ..."
"คืนนี้หมอตามใจทุกอย่าง"
เขาตอบเสร็จก็สังเกตเห็นหล่อนถอนใจยาวและหลังจากต่างเงียบกันไปพักหนึ่ง อารมณ์ของหล่อนก็ค่อยแจ่มใสขึ้น ในที่สุดหล่อนหล่อนก็พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ
"เรื่องของคุณชลิต หมอจะให้รุ่งทำยังไงคะ"
เขาเองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเหมือนกันแล้วตอบเธอว่า
"แล้วแต่คุณจะเห็นดีด้วย เขาขอร้องหมอ หมอก็มาบอกคุณ"
"รุ่งจะช่วยเขาค่ะ" เธอพูด "แต่เขาจะต้องใช้เงินสักก้อนหนึ่งจัดงานขึ้นที่บ้านของเรารุ่งจะเชิญเพื่อนที่หมายตาเอาไว้ห้าหกคนมากินเลี้ยง แล้วคุณชลิตเขาจะได้ดูตัว ชอบคนไหนรุ่งจะสนับสนุน รับรองว่าสำเร็จ"
"ถ้าคุณร่วมมืออย่างเต็มที่ ชลิตคงดีใจแทบตาย เวลานี้เขาอยากจะมีเมียจนตัวสั่น"
"นั่นแสดงว่าสมรรถภาพของเขาดีมาก..น่านิยม" รุ่งจิตรว่า
คำพูดของเมียรักทำให้นายแพทย์หนุ่มต้องลอบหันไปถอนใจเบา ๆ เขารู้สึกว่าอารมณ์ใคร่ของหล่อนเริ่มจะผิดปกติมากขึ้นทุกวัน ในที่สุดอาจจะกลายเป็นผู้หญิงร่านชู้ไปอย่างไม่ต้องสงสัย
และถึงแม้ว่าจะต้องฝืนใจสักเพียงไร คืนนั้นหมอทรงชัยก็เย็ดสนองตอบอารมณ์ใคร่ของเมียรักได้สามเกมและน้ำเงี่ยนแตกพลั่ก ๆ ออกมาพร้อมกันทุกครั้ง กว่าจะนอนหลับลงได้ก็เกือบเที่ยงคืน พอเธอบอกเขาอย่างปราณีว่า "นอนเถอะค่ะหมอ" เขาก็หลับสนิทเหมือนตาย มารู้สึกตัวเอาเมื่อเกือบสิบโมงเช้า เป็นอันว่าต้องลาหยุดงานด้วยกันทั้งคู่
รุ่งจิตรเอาไข่ลวกและกาแฟมาตั้งไว้จนเย็นชืดหมดแล้ว เมื่อเห็นเขาตื่นขึ้นมาเธอก็มาทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปทั่วร่างของเขา
"เนื้อหนังของหมอเต็มไปด้วยมัดกล้ามทั้งนั้น ทำไมนะบางวันหมอถึงได้อ่อนแอเหลือเกิน"
เขามองดูเธอแล้วก็ยิ้มแต่ในใจเขานั้นแสนจะเหี่ยวแห้งเหลือเกิน เขาดึงมือของเธอมาวางไว้บนหน้าอกด้วยความรู้สึกรักอย่างลึกซึ้งเหมือนวันแรกของการแต่งงาน

วันนั้น เขาจำได้ว่าเธอนิ่งเงียบอยู่ในอ้อมกอดของเขา สะอื้นกระซิก ๆ เมื่อเขาถามว่าร้องไห้ทำไมเธอไม่ยอมบอก ร่างเปลือยเปล่าของเธอช่างหมดจดงดงามจนทำให้เขาลานตาไปหมด และเมื่อได้โลมเล้าปลุกอารมณ์เงี่ยนอย่างเต็มที่จนรูหีของเธอเปียกแฉะไปด้วยน้ำเมือกเช่นเดียวกันกับปลายหัวถอกของเขาแล้วเขาจึงเริ่มต้นเย็ดอย่างละมุนละไม กว่าจะดันควยเข้ารูหีมิดด้ามก็นานเกือนสิบนาทีแล้วจึงกระเด้าค่อย ๆ อย่างทะนุถนอมที่สุดจนกระทั่งน้ำรักพังทลายออกมาคละเคล้ากันอย่างเนืองนอง รุ่งจิตรทั้งเป็นสุขทั้งเสียวสะท้านแทบขาดใจตายคาควยของเขา เมื่อน้ำออกหมดทุกหยดในเกมแรกของชีวิตสาวแล้ว เธอบอกกับเขาว่า
"หมอเป็นสุภาพบุรุษแท้ รุ่งรักหมอเหลือเกิน ซี๊ด..น้ำออกหมดแล้วยังเสียวไม่หายเลย แช่ไว้ก่อนอย่าเพิ่งเอาออกนะค่ะ ที่รัก"
นี่คือเกมแรกของความรัก แต่วันนี้กับวันนั้นผิดกันไกลเหลือเกิน วันนี้อารมณ์ของเธอเต็มไปด้วยความเร่าร้อนหื่นกระหายอยู่ไม่สร่างซา และดูเหมือนว่าเธอเริ่มจะเปลื่ยนแปลงหลังจากได้ลองดูดหีดูดควยให้เงี่ยนจัด ๆ ก่อนจะเย็ดกันโดยการแนะนำของชลิตในวันนั้น
"วันนี้คุณคงสบายใจขึ้นมากนะ " เขาถาม
รุ่งจิตรยิ้มรับอย่างสดชื่น
"ค่ะ หมอน่ะเองที่ทำให้รุ่งสบาย ทั้งแข็งทั้งอึดเหมือนตอนแต่งงานใหม่ ๆ เชียว"
เขาลุกขึ้นสวมกอดร่างงามของหล่อนไว้แน่นเหมือนพยายามจะชำแรกให้กลายเป็นเนื้อเดียวกัน
"คุณจำคืนแรกที่เราแต่งงานได้หรือ"
เธอตอบจนเขาแทบสะอึกว่า
"จำได้ค่ะ แต่รุ่งไม่อยากจะคิดถึงวันนั้นหรอก อยากจะคิดถึงแต่วันนี้..พรุ่งนี้ และวันต่อ ๆ ไป"
"งั้นเราจะจัดการเรื่องของชลิตเมื่อไหร่ล่ะ หมอจะได้ไปบอกเขาเสียวันนี้เลยจะได้เตรียมตัวทัน"
เขาเปลี่ยนเรื่องใหม่
"อาทิตย์หน้าดีไหมคะ"
เธอถามอย่างออเซาะ
"เอาซิ ตอนบ่ายหมอจะไปหาเขา"
"หมอไปแล้วต้องรีบกลับนะคะ รู้สึกว่าวันนี้ฝนจะตก"
เขายิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับ
"ครับ หมอจะรีบกลับ"
"รุ่งอยู่บ้านคนเดียวหมอต้องรู้ว่ารุ่งว้าเหว่นะคะ"
"หมอรู้ หมอเข้าใจคุณดี"
คำตอบของเขาทำให้เธอผวาเข้าจูบเขาอย่างแรง ทั้งสองประกบริมฝีปากดูดดื่มความรักกันอย่างซาบซึ้งตรึงใจอีครั้งหนึ่ง แต่ว่า..เพียงครั้งเดียวเท่านั้นอารมณ์เงี่ยนของรุ่งจิตรก็คุกรุ่นขึ้นมาทันที พอถอนปากออกจากกันเธอก็กระซิบเรียกเบาๆ
"หมอขา..."
"มีอะไรหรือ ที่รัก"
"อากาศวันนี้ครื้มฟ้าครื้มฝนจังนะ"
"ครับ ฝนตกทั้งวันก็ดี จะได้ไม่ร้อน"
"รุ่งหนาวเข้าไปถึงหัวใจแน่ะค่ะ"
เขารัดร่างเธอกระชับเข้ามาอีกจนเต้านมอันเตงตึงทั้งคู่บี้แบนอยู่กับอกของเขาแล้วเอนร่างนอนหงายลงไปโดยมีร่างของหล่อนนอนทับ หนอกหีทับอยู่บนหนอกควยแนบสนิท
"กอดรุ่งแรง ๆ หน่อยซิคะ หมอขา.."
พอเขารัดหล่อนแน่นเข้าไปอีก หล่อนก็กดขยี้โคกหีให้ถูกับท่อนควยของเขาเบา ๆ พลางออเซาะอีกว่า
"เนื้อตัวของรุ่งร้อนหรือเย็นคะ หมอขา"
"เมื่อตอนที่หมอกอดคุณใหม่ ๆ รู้สึกเย็น แต่ตอนนี้มันร้อน"
"เวลาเนื้อตัวของรุ่งร้อนขึ้นมายังงี้ หมอรู้ไหมคะว่าหัวใจของรุ่งเป็นยังไง"
"รุ่งต้องการน้ำรักจากหมอน่ะซี"
เขาตอบทั้งที่แสนจะระโหยโรยแรง
"แล้วหมอจะหลั่งน้ำของหมอให้รุ่งหายตัวร้อนได้ไหมล่ะ..."
"สำหรับเมียรัก ทำไมหมอจะให้ไม่ได้ล่ะ หมอรับรองว่าจะไม่อ่อนแอแน่"
พอพูดจบ นายแพทย์หนุ่มก็อดประหลาดใจตัวเองไม่ได้เพราะเมื่อคืนนี้ เขาเย็ดหล่อนถึงสามยกซ้อน ๆ แต่ละยกเล่นกันหลายท่าและนานเกือบชั่วโมงน้ำเงี่ยนจึงออก แต่ทำไมเช้าวันนี้เขากลับคึกคักควยลุกแข็งโด่ขึ้นมาอีกได้ หรือจะเป็นเพราะหล่อนนอนทาบทับอยู่บนอกเอาหนั่นเนื้อเนินหีบดขยี้ถูไถท่อนควยอย่างไม่หยุดหย่อนก็ไม่รู้
ร่างของเขาเปลือยเปล่าล่อนจ้อนอยู่แล้ว ส่วนหล่อนก็มีเพียงชุดนอนบาง ๆ ตัวเดียว ดังนั้นจึงไม่ยากอะไรที่เขาจะปลดเปลื้องมันออกแล้วจับสะเอวหล่อนให้กระดกตูดขึ้นสูงขยับให้เนินโคกตรงกันกับควยที่ชี้เด่หัวแดงโร่ เอามือหนึ่งจับมันยัดเข้ารูหีที่เผยออ้าออกรับพร้อมกับกระเด้งฉับ ๆ ซึ่งพอหัวเข้ามิดจมเงี่ยง หล่อนก็สูดปากซี๊ด กดตูดกระเด้าตอบโต้อย่างไม่รั้งรอ เพียงไม่กี่ครั้งของการกระเด้าถี่ ควยก็เลื้อยปราด ๆ เข้าไปจนมิดด้ามหัวถอกยันปากมดลูกดังกึก และฉับพลันนั้นเขาก็เอามือทั้งสองยึดสะโพกอันผายตึงเครียดของหล่อนไว้มั่นพร้อมกับกระเด้งส่ายควยซ้ายขวาจนตูดลอยเพราะเขารู้ดีว่าหล่อนชอบเย็ดอย่างดุเดือดรุนแรงเป็นที่สุด
พักใหญ่ รุ่งจิตรก็เอาสองมือยันที่นอนและโหย่งตูดกระเด้าฉับ ๆ อย่างดุเดือดไม่แพ้ผู้ชายกระเด้า นมทั้งสองเต้าสั่นกระเพื่อมอยู่ตรงหน้าจนเขาอดใจไว้ไม่ไหวต้องเอื้อมมือตะปบบีบเคล้นอย่างมันเขี้ยว เธอสูดปากซี๊ด ๆ ด้วยความอร่อยทั้งนมทั้งหี หลับหูหลับตากระเด้าโยกหีไปทางซ้ายบ้างขวาบ้างแล้วก็ควงสว่านเพื่อให้ควยควานรูหีไปได้ทั่ว ๆ เพิ่มความเสียวซ่านรัญจวนใจอย่างถึงขนาด
"อูย..ซี๊ด...หมอขา.."
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ที่รัก เจ็บมดลูกเหรอ"
"เปล่า...เปล่าค่ะ...มันเสียว..เสียวถึงขั้วหัวใจเลย ..อู๊ยย"
หล่อนตอบพลางยกตูดกระเด้าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขาก็เด้งควยสู้ไม่ยอมถอย หัวควยทิ่มแทงรูหีเข้าไปกระทุ้งมดลูกอย่างแรงทุกครั้งทำให้ต่างฝ่ายต่างเสียวสะท้านซ่านทรวงในแทบจะดิ้นเร่า ๆ เลยทีเดียว
"เปลี่ยนท่าใหม่ดีไหม ผมอยากกระเด้ามั่ง"
"ไม่ค่ะ...รุ่งชอบท่านี้ ควยเข้าลึก...ซี๊ด..แต่เปลี่ยนนิดหน่อยก็ดี"
พูดจบ หล่อนก็หมุนตัวกลับหันหน้าไปทางปลายเท้าของเขาโดยไม่ยอมให้ควยหลุดออกจากรูหี พอได้ที่ก็โหย่งตูดกระเด้าฉับ ๆ ต่อไป
ในท่านี้มันทำให้เขาเห็นปากรูหีของหล่อนอมท่อนควยเขาถนัดถนี่ยิ่งขึ้น มันบวมตุ่ยรัดแน่นเป็นพิเศษ เวลาหล่อนกระเด้าเขาก็ช่วยจับเอวคอดของหล่อนดึงกระชากลงมาอีกแรงหนึ่ง ตาก็ดูแคมในปลิ้นออกแล้วผลุบเข้าตามควยแทบจะไม่กระพริบ
รุ่งจิตรกระเด้าอย่างหนักหน่วงและเร็วถี่ยิบขึ้นทุกที พอรู้สึกเสียวจัดน้ำเงี่ยนจะแตก หล่อนก็ผ่อนการกระเด้าลงเป็นจังหวะช้า ๆ เนิบ ๆ เมื่อความเสียวค่อยคลายตัวลงก็เร่งจังหวะขึ้นอีก ทำให้เขาแสนที่จะมันเขี้ยวต้องกัดฟันกรอด ๆ เด้งควยรับอยู่ได้ครู่ใหญ่ ๆ ก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นคุกเข่าจนควยหลุดออกจากรูหีพร้อมกับผลักหล่อนให้คลานโก้งโค้งแล้วจับควยแทงทะลวงผ่านง่ามตูดเข้าไปใหม่พรวดเดียวมิดด้าม สองมือเอื้อมไปตะปบเต้านมกุมไว้มั่นเหมาะแล้วชักควยกระเด้าอย่างไม่ปราณีปราศรัย ไม่คำนึงว่าหล่อนจะเจ็บหีหรือปวดมดลูก มีแรงเท่าไรเขาก็โหมเข้าใส่หมดสิ้น เล่นเอาหล่อนหัวซุกหัวซุนไปทีเดียว
แต่ว่ารุ่งจิตรเองก็ไม่ย่นระย่อ เพราะเขายิ่งกระเด้าแรงเท่าใดหล่อนก็ยิ่งอร่อยรูหีมากขึ้นเท่านั้น ปากหล่อนซี๊ดซ๊าดและครางอูย ๆ เหมือนคนที่กำลังได้รับความเจ็บปวดก็จริงแต่หล่อนก็โย้สะบัดตูดรับการกระแทกกระทุ้งของเขาอยู่ตลอดเวลาจนกระทั่งในที่สุด เขาก็จับหล่อนพลิกนอนหงายเอาสองขาพาดบ่าแล้วกระเด้าถี่ยิบอีกไม่กี่ครั้งน้ำเงี่ยนของหล่อนและน้ำควยของเขาก็แตกทะลักออกมาพร้อมกันด้วยความเสียวซ่านสุดขีด นิ้วมือทั้งสิบของหล่อนจิกลงไปที่แผ่นหลังของเขา ปลายเท้าหงิกงอแอ่นหีให้เขากดควยแนบสนิทแล้วส่ายสะบัดอยู่เร่า ๆ จนผ้าปูที่นอนยู่ยี่ยับเยินไปหมด อารมณ์ของเธอและของเขากระเจิดกระเจิงจนกลายเป็นความบ้าคลั่งยิ่งกว่าทะเลโดนมรสุม จนน้ำเงี่ยนออกหมดจนหยดสุดท้าย ความซาบซ่านดาลใจในรสเย็ดค่อย ๆ สงบลงทีละน้อย ๆ ตัวอ่อนระทวยนอนประกบกันแน่นิ่งเป็นเวลานาน
พอเขาชักควยหลุดออกจากรูหีอันเปียกแฉะไปด้วยน้ำเงี่ยน รุ่งจิตรก็พลิกร่างอันเปลือยเปล่าฟุบลงกับหมอนและถอนใจสะอื้นเพราะสำลักความสุขสุดที่จะพรรณา
ส่วยหมอทรงชัยนั้นหัวใจเต้นริก ๆ เหมือนจะขาดใจเสียให้ได้ เขาต้องนอนพับหลับสนิทไปอีกและตื่นขึ้นมาเมื่อตอนบ่ายโมง จากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวออกไปพบกับชลิตเพื่อนัดหมายเรื่องที่ชลิตขอร้องเอาไว้

"เป็นไงวะหมอ หน้าซีดไม่มีสีเลือดเลย เมื่อวานนี้แกทักกัน วันนี้กันทักมั่ง"
พูดแล้วก็หัวเราะเบา ๆ
"ไม่ค่อยได้นอนว่ะ"
"งานหนักหรือไง"
"อือม์ หนักบรรลัยเลย เมื่อคืนนี้กว่าจะได้นอนก็เกือบตีหนึ่ง ตื่นเช้าขึ้นมาแม่เจ้าประคุณเกิดอยากขึ้นมาอีก เลยตื่นซะบ่ายโมงงานการไม่ต้องได้ทำกัน"
"อื้อฮือ เมียแกนี่อาการหนักพอๆกับอัญชลีทีเดียวเว้ย"
ชลิตพึมพำอย่างหนักใจแทนเพื่อน
"แล้วแกทนทู่ซี้อยู่ได้ยังไง"
"ของมันรักก็ต้องทน ๆ กันไป บางทีกันอยากขึ้นมามั่งมันก็อร่อยเหาะเหมือนกัน เลยคิดว่าถ้ามันจะตายก็ขอตายบนอกดีกว่า"
แล้วหมอทรงชัยก็บอกถึงแผนการจัดงานเลือกคู่ให้ชลิตฟังจนเป็นที่เข้าใจ ทำให้ชลิตถูมือไปมาอย่างดีใจและชื่นชมในความคิดของเมียเพื่อน หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไป

เกือบพลบค่ำ นายแพทย์หนุ่มจึงกลับถึงบ้าน เขาเห็นรุ่งจิตรกำลังดูหนังโทรทัศน์เหมือนทุกวัน กิริยาท่าทางสดใส พอเห็นหน้าเขาเธอก็ยิ้ม
"พบคุณชลิตหรือเปล่าคะ" เธอถาม
เขาพยักหน้ารับ
"พบ...เขาตกลงตามที่คุณว่า"
"ดีล่ะ จะได้สนุกกันเสียที บ้านของราไม่เคยจัดงานอะไรเลย พอค่ำก็นอนทุกวัน หมอกินข้าวมาหรือยังคะ"
"ยัง เป็นห่วงว่าคุณจะรอนะซี"
รุ่งจิตรยิ้มอีก
"รุ่งเรียบร้อยแล้วค่ะ คิดว่าคุณจะกินกับคุณชลิตเขา"
หมอทรงชัยพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องรับแขก เกือบครึ่งชั่วโมงเขาจึงกลับเข้ามาในชุดนอนเพราะกินข้าวอาบน้ำเสร็จแล้ว เขานั่งลงข้าง ๆ ขณะที่หล่อนกำลังสนใจกับหนังทีวี
"คุณยังไม่ง่วงหรือ" เขาถาม
เธอตอบโดยไม่ละสายตาจากโทรทัศน์
"ยังคะ รุ่งจะรอดูรายการสุดท้าย ตอนที่หมอออกไปจากบ้านน่ะรุ่งนอนเสียเต็มอิ่ม"
"หมอเพลียจังเลย"
คราวนี้เธอหันมามองดูเขาแล้วยิ้ม
"เพลียก็ไปนอนก่อนซิคะ"
"แล้วคุณอย่าปลุกนะ คืนนี้หมออยากจะนอนพักสักคืน พรุ่งนี้ต้องเข้าเวรด้วย"
"ก็ถ้ารุ่งอยากจะปลุกล่ะคะ" เธอแย้ง
"โธ่..วันนี้หมอเพลียจริง ๆ นะ เพลียที่สุดเลย"
"น่าสงสาร เมื่อคืนนี้สาม ตอนสายอีกหนึ่ง สี่ครั้งแค่นี้เอง"
เธอพูดแล้วเอียงศีรษะเข้าพิงไหล่ของเขาด้วยอารมณ์ที่เปี่ยมไปด้วยความรัก เขาใจหายวาบเพราะกิริยาอย่างนั้นเขารู้ดีว่าเธอเกิดอารมณ์กระสันต์สวาทขึ้นมาอีกแล้ว จึงรีบบอกว่า
"หมอไปนอนล่ะนะ"
"เดี๋ยวน่า โธ่..อะไรก็ไม่รู้ อ่อนแอจริงเชียว"
"ไม่ใช่อ่อนแอ หมอเพลียอยากจะนอนจริง ๆ คนง่วงน่ะจะทำยังไงก็ช่วยให้หายง่วงไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้"
"คุณจะทำยังไง"
รุ่งจิตรตอบเกือบเป็นเสียงกระซิบ
"ก็เลียแล้วก็ดูดไอ้นั่นของหมอไง ลืมแล้วเหรอ"
เขาครางออกมาอย่างอ่อนใจ
"โธ่..รุ่ง นี่คุณตั้งใจจะเอาให้หมอตายคาอกเชียวหรือนี่"
"ไม่ถึงกับตายหรอกน่า รุ่งเป็นพยาบาลอยู่ทั้งคน...นะ"
"แต่ผมเป็นหมอ พยาบาลต้องเชื่อฟังหมอบ้างซิ" เขาต่อว่าเธอ
"ฮึ..ไม่พอใจก็ไม่เป็นไรนะ"
เธอขึ้นเสียงเปลี่ยนอารมณ์ทันทีพร้อมกับผละออกห่างราวกับเกิดความรังเกียจในตัวเขาขึ้นมาอย่างฉับพลัน
"คุณไม่เข้าใจเลย..."
"หมอต่างหากที่ไม่เข้าใจ หมอไม่เคยรู้เลยหรือว่าผู้ชายผู้หญิงน่ะ เขาแต่งงานกันทำไม"
"ก็แต่งกันด้วยความรัก...อ้าว...รุ่ง..คุณแต่งงานกะหมอน่ะไม่ใช่เพราะความรักหมอเหรอ"
"รักน่ะ...มันเรื่องหนึ่ง แต่เรื่องใหญ่มันไม่ใช่"
"แล้วมันอะไรล่ะ"
เธอยื่นมือมาหยิกที่ท่อนแขนเขาเสียงดังหนับ
"ผู้ชายบ้า ๆ..ทำเป็นไม่รู้ ก็เรื่องเย็ดน่ะซี"
"รุ่ง..." เขาลากเสียง "เห็นใจหมอหน่อยเถอะน่า ผู้ชายน่ะเป็นฝ่ายเสียกำลังมากกว่าผู้หญิงนะ จะบอกให้"
"อย่ามาพูดมากเลย ฉันยังไม่ให้หมอนอนหรอก ถ้าหมอดื้อนอนฉันจะแกล้งไม่ยอมให้หลับ ลองดูซี"
คำพูดอันดื้อรั้นของหล่อนทำให้เขาอยากจะแหกปากร้องออกมาให้ลั่นด้วยความไม่พอใจ เขาเกือบจะท้าหล่อนให้หย่ากันเสียเลยแต่ก็ยั้งเอาไว้ได้ เพราะเขายังรักเธอเหลือเกิน
แล้วรุ่งจิตรก็ลุกขึ้นไปปิดโทรทัศน์และเดินมาฉุดแขนให้เขาเดินตามขึ้นไปชั้นบนเข้าสู่ห้องนอน ในที่สุดนายแพทย์หนุ่มก็ต้องยอมให้หล่อนปลดเปลื้องชุดนอนออกและดูดควยให้เขาจนมันลุกแข็งโด่และปล้ำเย็ดเขาอย่างดุเดือดจนน้ำเงี่ยนทลักออกมาอย่างหมดไส้หมดพุงจนได้ ทั้งนี้เพราะเธอบอกว่าถ้าเขาไม่เย็ดคืนนี้เธอจะไปขอร้องให้ชลิตเย็ดแทน

รุ่งเช้า หมอทรงชัยแต่งตัวออกจากบ้านตรงไปหาชลิตก่อนจะไปทำงานที่โรงพยาบาล เล่าเรื่องให้ชลิตฟังพร้อมกับขอคำแนะนำ แต่เมื่อเห็นชลิตนิ่งอึ้งเพราะจนปัญญา เขาก็โพล่งออกมาว่า
"แกไปเป็นผัวน้อยของเมียกันไหมวะ"
"ฮ้า..ไอ้หมอ จะให้กันตกนรกหรือไง"
"กันไม่มีทางเลือกนี่หว่า และกันก็คิดดีแล้วว่าแบ่งให้เอ็งเย่อน่ะดีกว่าแบ่งให้คนอื่นเพราะเราเป็นเพื่อนกัน มีอะไรก็พูดกันได้ เรียกว่ากันผลัดกันทำงานซะเลย ดีไหมวะ"
หลังจากโต้เถียงกันอีกพักใหญ่ชลิตก็ตอบเสียงอ่อย ๆ
"ก็ดีเหมือนกัน กันจะได้ไม่ต้องยืมเงินแกไปเที่ยวกะหรี่เสียที เอาเป็นว่าเราผลัดกันคนละวันนะ เออ...แล้วแกจะบอกเมียแกว่ายังไง"
"จะต้องบอกทำไม เขาให้กันมาบอกแกอยู่เดี๋ยวนี้แล้วว่าเขาชอบแก"
"งั้นหรือวะ"
"เออ...แกเย่อให้หนักก็แล้วกัน อย่าให้เขามาบังคับให้กันต้องหาผัวคนที่สามอีกล่ะ"
ชลิตไม่ตอบว่ากระไร เขานั่งจ้องมองหน้าเพื่อนเกลออยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หัวเราะออกมาดัง ๆ อย่างสนุกสนาน
"กันคิด ๆ ดูแล้ว เราสองคนนี่มันบ้าพิลึกนิ แกเป็นผัวหลวง..กันเป็นผัวน้อย.."
พูดจบชลิตก็หัวเราะอีกครั้ง

ถึงแม้เธอจะมีอารมณ์หงุดหงิดแต่เช้าเพราะตลอดทั้งคืนได้เย็ดกับผัวเพียงครั้งเดียวซึ่งยังไม่จุใจ มิหนำซ้ำเขายังขับรถไปทำงานคนเดียวปล่อยให้เธอต้องอาศัยรถประจำทาง แต่เมื่อมาถึงโรงพยาบาลแล้วรุ่งจิตรได้พบเพื่อนพยาบาลมากหน้าหลายตาเข้า เธอก็พยายามฝืนใจทำสีหน้ายิ้มแย้มทักทายกันเป็นอันดี และหลังจากนัดแนะกับเพื่อนที่หมายตาเอาไว้สองสามคนให้ไปกินเลี้ยงที่บ้านแล้ว เธอก็เข้าปฎิบัติหน้าที่ในตึกคนไข้ใน ส่วนหมอทรงชัยประจำห้องตรวจโรคที่ตึกอำนวยการ
ตึกชายของคนไข้ในของโรงพยาบาลวันนั้น ตอนเช้าไม่มีเตียงว่างเลยแต่หลังจากนายแพทย์เวรได้มาตรวจอาการแล้วก็อนุญาตให้คนไข้กลับบ้านได้หลายคน สำหรับห้องพิเศษซึ่งมีอยู่สิบสองห้องก็มีคนไข้เหลือเพียงสามห้องเท่านั้น รุ่งจิตรกับเพื่อนพยาบาลที่อยู่เวรด้วยกันจึงมีเวลาว่างได้พูดคุยกันบ้างในตอนบ่าย
เมื่อมีเวลาว่าง บางคนที่เป็นโสดก็คุยกันเรื่องแฟนพาไปเที่ยวดูหนัง คนที่แต่งงานแล้วก็คุยเรื่องผัวสู่กันฟัง ซึ่งก็หนีไม่พ้นเรื่องกอด ๆ จูบ ๆ ลูบ ๆ คลำ ๆ และเย็ดกันไปได้ แล้วรุ่งจิตรผู้ชอบการเย็ดยิ่งกว่ากินข้าวอยู่แล้วก็เกิดอารมณ์เงี่ยนง่านขึ้นมาอย่างกระทันหันเนื้อตัวร้อนวูบวาบไปหมด ฉับพลัน...เธอก็นึกขึ้นได้ถึงใบหน้าของธวัช คนไข้หนุ่มในห้องพิเศษ เขามานอนป่วยอยู่ได้เจ็ดวันแล้วเนื่องจากประสบอุบัติเหตุมอเตอร์ไซค์ลื่นล้มได้รับบาดเจ็บคิ้วซ้ายและข้อศอกแตกเป็นแผล สมองอันฉับไวบงการให้เธอหลบแวบจากเพื่อน ๆ ตรงไปที่ห้องของธวัชอย่างไม่รอช้า
อาการของธวัชดีขึ้นมากแล้ว แต่ที่ศีรษะและแขนยังมีผ้าพันแผลพันอยู่ ขณะที่รุ่งจิตรเปิดประตูเข้าไปนั้นเขากำลังหลับสบายในชุดกางเกงในตัวเดียวไม่สวมเสื้อมองเห็นท่อนควยขึ้นเป็นสันนูนเด่นแสดงว่า ทั้งยาวทั้งใหญ่ไม่เบา รุ่งจิตรปิดประตูลงกลอนแล้วรีบย่องไปยืนอยู่ข้างเตียง จัดแจงถอดยกทรงและกางเกงในออกเก็บไว้ในกระเป๋ากระโปรงเป็นการเตรียมพร้อม แล้วเอื้อมมืออันสั่นเทาด้วยความหื่นกระหายค่อย ๆ ดึงกางเกงในของเขาอย่างแผ่วเบาจนมันเลื่อนหลุดออกไปทางปลายเท้า
น้ำลายของรุ่งจิตรแทบจะหกเสียให้ได้เมื่อได้เห็นท่อนควยของเขา แม้มันจะยังไม่แข็งตัวก็ตาม เธอเอื้อมมือไปลูบคลำเบา ๆ ดูก่อนว่าเขารู้สึกตัวตื่นหรือไม่ เมื่อเห็นเขายังหลับสนิทอยู่เธอก็กำเอาไว้เเล้วถอกขึ้นถอกลงช้า ๆ สักครู่แล้วจึงอ้าปากอมจากหัวจนมิดถึงโคน
หล่อนทำปากกระดุบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งก็คายมันออกแล้วแลบลิ้นอันว่องไวออกมาเลียปลายหัวถอกแผลบ ๆ ด้วยความกระสันสวาท ส่วนมือก็ลูบคลำลูกกระโปกของเขาไปด้วย ครั้นแล้วก็อ้าปากอมหัวถอกดูดจุ๊บ ๆ สลับกัน ยิ่งดูดเธอก็ยิ่งมันรู้สึกเหมือนมันกำลังกระเด้ารูหีของเธอฉะนั้นเธอเลยดูดรูดขึ้นรูดลงอย่างเพลิดเพลินจนมันพองตัวแข็งโด่คับปากโดยไม่รู้ตัว
ความเสียวที่ถูกดูดควยทำให้ธวัชสะดุ้งน้อย ๆ แต่พอลืมตาเห็นพยาบาลคนสวยประจำตึกที่ชื่อว่ารุ่งจิตรเขาก็รีบแกล้งทำเป็นหลับสนิทต่อไปทันทีโดยที่หล่อนไม่รู้เลยว่าเขาตื่นแล้ว
เมื่อเห็นว่าควยแข็งเต็มที่แล้วเธอก็ถอนปากออกก้าวขึ้นเตียงยืนถ่างขึ้นคร่อมเอวเขาไว้ ถลกกระโปรงขึ้นแล้วค่อย ๆ หย่อนก้นอันขาวผ่องกลมกลึงลงมาในท่านั่งยอง ๆ ตาก้มมองดูท่อนควยขนาดเขื่องที่ชูหัวถอกแดงก่ำจนกระทั่งมันจ่อหมับเข้าที่ปากรูหีที่อ้ารับอยู่แล้วแม่นยำ แต่พอหล่อนจะกดตูดลงไปอีกเพื่อให้มันแทงสวนเข้ารูหีให้มิดด้ามโดยเร็ว ธวัชก็แอ่นควยกระเด้งขึ้นเต็มเหนี่ยวด้วยความเงี่ยนและเสียวหัวถอกจนทนแกล้งทำเป็นหลับไม่ไหว
"โอ๊ย..หีแหก..."
รุ่งจิตรร้องอุทานเสียงค่อนข้างดัง เคราะห์ดีที่เป็นห้องปรับอากาศเสียงจึงไม่ได้ยินไปถึงข้างนอก
"อูย..ซี๊ด...ตื่นแล้วก็ไม่บอก"
เธอสูดปากครางกระเส่าเพราะทั้งเจ็บทั้งเสียวและอายจัดจนหน้าแดงเข้ม จะถอนหีออกจากควยเขาแล้วหนีออกไปก็ใช่ที่เพราะมันเข้าลึกยันปากมดลูกเสียแล้ว จึงได้แต่ก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
"ถ้าบอก ผมก็อดมีความสุขกับคุณพยาบาลคนสวยนะซีครับ"
ธวัชคนไข้หน่มผู้โชคดีได้เย็ดหีพยาบาลสาวตอบยิ้ม ๆ
"เอาล่ะ..ทีนี้ผมจะทำตามคำสั่ง คุณเริ่มกระเด้าได้แล้ว ผมจะคอยเด้งรับ"
พูดจบเขาก็แอ่นตูดกระเด้งหยุบ ๆ เป็นการนำทาง บางทีก็ยักย้ายส่ายเอวให้หัวถอกเสียดสีกับปากมดลูกของหล่อน ตาก็จ้องดูแคมหีอันอวบอูมอมควยของเขาอย่างชอบอกชอบใจ เมื่อเห็นหล่อนยังนิ่งเฉยเขาก็เอื้อมมือไปเขี่ยแตดจนหล่อนขมิบตูดขมิบรูหีดูดควยตุบ ๆ ด้วยความเสียวซ่านดาลใจ น้ำเมือกไหลเยิ้มออกมาจนเปียกไปทั้งรู ในที่สุด ความเงี่ยนก็เป็นฝ่ายชนะความอายของหล่อนจนได้
"เอ้อ..แล้ว..แล้ว...คุณอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ถ้าคุณพูด..ดิฉันโดนไล่ออกแน่"
รุ่งจิตรตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมองเขา
"ครับ..ครับ..ผมเข้าใจ คนโง่เท่านั้นที่ไปเที่ยวบอกใคร ๆ ว่าได้ตัวผู้หญิงคนนั้นคนนี้เป็นเมีย เอาซิครับกระเด้าให้สนุกดีกว่า ผมเงี่ยนเต็มที่แล้ว"
รุ่งจิตรโน้มตัวลงเอามือทั้งสองยันไว้ข้าง ๆ ตัวเขาแล้วเริ่มโหย่งตูดกระเด้าช้า ๆ พักเดียวหัวถอกเงี่ยงบานของเขาก็ครูดรูหีเข้า ๆ ออก ๆ และกระทุ้งปากมดลูกทำความเสียวซ่านให้เธอจนสุดที่จะทนกระเด้าช้า ๆ อยู่ได้จึงเร่งจังหวะกระแทกถี่ยิบเข้าทุกที ปากก็สูดซี๊ด ๆ ด้วยความอร่อย
ธวัชก็มันควยไม่ใช่น้อย เพราะตั้งแต่มานอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาลเจ็ดวันเต็ม ๆ เขาไม่ได้เย็ดใครเลยและรูปทรงองค์เอวของรุ่งจิตรก็สวยหยาดเยิ้มจนบางคืนเขาถึงกับนอนฝันว่าได้เย็ดหล่อน เมื่อมาได้เย็ดเข้าจริง ๆ เขาจึงตื่นเต้นดีใจมากขึ้นเป็นพิเศษ วันแรกที่ส่งเข้าโรงพยาบาลเขานึกว่าเขาซวยสิ้นดี แต่วันนี้เขารู้สึกเฮงเป็นบ้า เขากระเด้งควยรับพลางมือก็เอื้อมขึ้นไปสอดล้วงเข้าเสื้อในบีบเคล้นเล่นนมอันเต่งตึงทั้งสองข้างอย่างเมามัน
ส่วนรุ่งจิตรก็เช่นเดียวกัน รสควยของชายคนใหม่ถึงแม้จะมีขนาดเท่า ๆ กับควยของผัวแต่มันก็ผิดกลิ่นเกิดความอร่อยโอชาซาบซ่านไปทั่วทุกสายเลือดอย่างรวดเร็วผิดธรรมดา ที่จริงแล้วเธออยากจะนอนให้เขาเป็นฝ่ายกระเด้าแล้วเธอกระเด้งหีส่ายรับดูบ้างแต่ก็เกรงว่าเสื้อกระโปรงจะยับยู่ยี่ ครั้นจะถอดออกให้หมดก็เกรงจะเสียเวลา หล่อนจึงได้แต่หลับหูหลับตากระเด้าฉับ ๆ อย่างหนักหน่วงจนเตียงลั่นเเอ๊ด ๆ ไปตามจังหวะ
"เป็นไงครับ..ของผมทำให้ค

[size=130]ชู้รักพยาบาลสาว
แต่งโดย นกแก้ว
พิมพ์โดย latepost[/size]
[size=130][/size]
ตอนที่ 3

หมอทรงชัยขับรถกลับถึงบ้านเวลาทุ่มครึ่ง พบรุ่งจิตรเมียรักนั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก
"ไปไหนมาคะ รุ่งคอยกินข้าวจนหิวแทบแย่แล้ว"
"ขอโทษเถอะนะ "
เขารีบขอโทษขอโพย
"หมอเจอชลิต เขาเลยฉุดไปกินข้าว"
"อ้อ เห็นหมอบอกว่าเขากำลังมีแฟนคนใหม่ไม่ใช่เหรอคะ หมู่นี้ไม่เห็นมาที่นี่เลย อยากจะคุยกับเขา คิดถึง" เธอว่า
"นั่นแหละ เขาได้แฟนสาวน้อยใจใหญ่เข้า เลยสู้ไม่ไหว คิดจะหาใหม่อีกแล้ว"
"อะไรกัน หุ่นอย่างคุณชลิตน่ะหรือ สู้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไม่ไหว"
"ใครจะสู้ไหวล่ะคุณ ก็เล่นชวนเข้าโมเต็ลทุกคืน แต่ละคืนต้องเอาตั้งสามครั้ง ห้าครั้ง เจ้าชลิตก็เลยมองเห็นฟ้าเหลืองไปเลยนะซี่"
"อุ๊ยตาย..เธอเก่งอะไรอย่างนั้น นี่ถ้าแต่งงานกันใหม่ ๆ คุณชลิตคงเจอไปถึงสิบครั้งรวมทั้งกลางวันด้วย"
นายแพทย์หนุ่มหัวเราะเบา ๆ
"นั่นนะซี เขาถึงได้ให้ผมมาขอร้องคุณ"
"ขอร้องเรื่องอะไรคะ"
"ก็เรื่องแฟนนี้แหละ เขาขอให้คุณช่วยหาเพื่อนพยาบาลสาว ๆ ให้สักคน เลือกเอาดี ๆ หน่อย เขาไม่อยากจะอยู่เป็นโสดแล้ว"
รุ่งจิตรหัวเราะเบา ๆ อย่างขบขันแล้วเอ่ยขึ้นว่า
"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะ ไปอาบน้ำเสียก่อนเดี๋ยวจะได้กินข้าว"
"ครับ ๆ" เขารีบรับคำแล้วผละลุกขึ้นไปอาบน้ำตามคำสั่งของเมีย
รุ่งจิตรเอนร่างทอดขาไปตามความยาวของเก้าอี้นวมอย่างตามสบาย กางเกงขาสั้นถกขึ้นมาสูงจนถึงซอกขาหนีบ เผยให้เห็นท่อนขาอันขาวนวลผุดผ่องของเธอ เสื้อแพรบาง ๆ ที่สวมไม่ทำให้ปิดอะไรได้มากไปกว่าพรางเนื้อหนังเอาไว้นิด ๆ หน่อย ๆ สองเต้านมที่ไม่ได้สวมยกทรงกระเพื่อมเบา ๆ เมื่อเธอขยับตัว เวลาอยู่กับบ้าน รุ่งจิตรแต่งตัวโป๊บาดใจเช่นนี้เสมอ
สักครู่ใหญ่ หมอทรงชัยก็กลับออกมา เขานุ่งกางเกงนอนเพียงตัวเดียวเสื้อไม่สวม มองดูเธอแวบหนึ่งแล้วนั่งลงที่ปลายเท้าของเธอ
"หนังสนุกไหม" เขาถาม
"ค่ะ..สนุกดี แต่ตอนโป๊เขาบังมืดหมด ดูไม่รู้เรื่องเลย บ้าแท้ ๆ"
นายแพทย์หนุ่มหัวเราะหึ ๆ พลางเอามือข้างหนึ่งลูบไล้โคนขาอันขาวผ่องของเมียรัก ยิ่งอยู่กันนานเขายิ่งรู้สึกว่าเนื้อหนังของหล่อนเต่งตึงละมุนมือขึ้นทุกวัน
"เนื้อคุณนี่ยิ่งลูบยิ่งคลำยิ่งตึงมือขึ้นทุกวัน" เขาชม
รุ่งจิตรหดขาแล้วทำท่าขนลุก
"อุ๊ย..มาชมอะไรกันนะ"
"อ้าว..ของสวยของดีมันก็ชมซี เหมือนกับที่คุณชมหมอน่ะ"
เธอผละสายตาจากจอโทรทัศน์มาค้อนเขานิดหนึ่ง
"รุ่งไม่อยากจะชมหมออีกแล้วล่ะค่ะ หมอรู้ตัวหรือเปล่าว่า หมอหย่อนสมรรถภาพลงไปตั้งเยอะ"
"อะไร หมอน่ะหรือหย่อนสมรรถภาพ"
"ค่ะ รู้ตัวไว้มั่งเถอะ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ไม่เอาไหนเลย รุ่งไม่อยากจะพูดให้หมอเสียกำลังใจนะคะ จะบอกให้"
พอถูกเมียรักต่อว่า ความเบิกบานใจของนายแพทย์หนุ่มก็หายไปทันทีเหมือนน้ำค้างต้องแสงตะวันกล้า
"ผมก็ทำให้คุณจนสุดความสามารถแล้วนี่นะ ทั้งดูดทั้งเลีย.."
รุ่งจิตรค้อนอีกวงใหญ่
"อะไรคะเต็มความสามารถ คนที่มีความสามารถน่ะ เขาจะต้องเพิ่มขึ้นทุกวัน แต่หมอคงเดิม แล้วบางวันก็ลดลงเสียอีก"
เธอพูดจบก็ชักขาสะบัดร่างลุกขึ้นนั่ง
"แล้วคุณจะให้หมอทำยังไงอีก"
"แหม..ยังจะมาถามอีก บางทีก็ต้องเป็นสามสี่ห้าบ้างซีคะ นี่อะไร แค่สองอยู่ได้ทุกวันแล้วก็หลับเป็นตาย"
"เอาล่ะ..ต่อไปนี้หมอจะพยายาม"
เขาเอาอกเอาใจเมียด้วยความรัก แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยแยแสสักเท่าไรนัก ขณะเดียวกันเขาก็บอกกับตัวเองว่าเขาคงจะตอบสนองความใคร่ของหล่อนได้ยากยิ่ง เพราะบางวันเขาต้องเหน็ดเหนื่อยทั้งวันที่โรงพยาบาล กลับถึงบ้านเลยไม่มีอารมณ์ อยากจะนอนให้มันหลับไปเลยอย่างเดียว เขานั่งนิ่งอยู่พักหนึ่งไม่มีกะจิตกะใจที่จะดูหนัง
"หิวข้าวหรือยังล่ะ"
เธฮผลุดลุกขึ้นยืนพูดเสียงสะบัดอย่างไม่พอใจ หมอทรงชัยลุกขึ้นเดินตามเธอไปโดยไม่พูดอะไรเลยจนกระทั่งไปถึงโต๊ะอาหาร เธอก็พูดขึ้นอีกว่า
"เห็นไหมคะ อาหารดี ๆ ทั้งนั้น รุ่งหามาให้หมอกิน อยากจะให้หมอมีกำลังมีความสดชื่นเพิ่มพูนสมรรถภาพ แต่ไม่เห็นจะเพิ่มได้สักที"
"หมอบอกตรง ๆ บางคืนหมอก็ไม่มีอารมณ์"
เขาพูดเบา ๆ อย่างเกรงใจ
"ไม่มีได้เรอะ"
เธอขึ้นเสียงค่อนข้างดัง
"วันไหนงานมากหมอก็เหนื่อยไม่มีอารมณ์ คุณก็รู้นี่ว่าการเป็นหมอน่ะมันหนักสมองแค่ไหน"
เขาพยายามแก้อย่างละมุนละไม
"ไม่จริง พยาบาลก็หนักและเหนื่อยยิ่งกว่าก็ยังไม่เห็นจะเป็นอะไร หมอแอบไปกินข้าวต้มกลางวันที่ไหนมาล่ะซี"
เธอเถียงฉอด ๆ
"โธ่...หมอไม่ทำยังงั้นหรอกน่า แค่คุณคนเดียวหมอก็จะอกแห้งอยู่แล้ว"
"ต๊าย...ตาย..ฟังพูดเข้าซิ ฉันน่ะหรือทำให้หมออกแห้ง"
เธอร้องอย่างมีจริต
"หมอไม่ได้ว่าคุณทำให้หมออกแห้งหรอก หมอว่าเพียงแค่คุณคนเดียวก็อกแห้งแล้ว จะเอาแรงที่ไหนไปกินข้าวต้มกลางวันล่ะ"
รุ่งจิตรกินข้าวอย่างไม่ค่อยอร่อยเท่าไรนักทั้ง ๆ ที่หิวจัด รู้สึกฝืดคออย่างไรพิกล
"แต่หมอจะทำเป็นไม่มีอารมณ์อยู่ไม่ได้นะ ไม่รู้หรือว่าทุกวันนี้น่ะรุ่งมีความต้องการอยู่ตลอดเวลา บางคืนหลับไปแล้วรู้สึกตัวขึ้นมาอยากจะให้หมอทำอีก หมอก็หลับไม่รู้ไม่ชี้"
พูดจบเธอก็ค้อนอีกวง
"ผู้หญิงน่ะ ถึงไม่มีอารมณ์ก็สนองตอบผู้ชายได้ทุกเวลา แต่ผู้ชายมันไม่เหมือนกัน เพราะเป็นฝ่ายเสนอ ถ้ายังงั้นหมอก็ไม่ใช่ฝ่ายเสนอแล้วน่ะซี"
"แล้วหมอจะปล่อยให้อารมณ์ของฉันมันบ้าคลั่งอยู่คนเดียวยังงี้เหรอ"
"มันต้องค่อย ๆ ชลอเอาไว้มั่ง วันไหนทำได้หมอก็ทำ ถ้าวันไหนทำไม่ได้คุณต้องรู้จักห้ามอารมณ์"
เขาพยายามอธิบายแบบเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่หล่อนไม่ฟังเสียง
"อย่ามาแก้ตัวเลย จริง ๆ นะ ถ้าหมอเป็นเหมือนเดิมอีกล่ะก็ ฉันจะเลิกกะหมอ ใครจะทนตกนรกทั้งเป็นอยู่ได้ ไม่ใช่ว่ามันเกิดขึ้นวันเดียวแล้วก็หาย เรื่องพรรค์นี้ถ้าเป็นแล้วหายยากที่สุดด้วย"
พูดจบเธอก็วางช้อนส้อมทำให้เขาพลอยอิ่มไปด้วย
"ถึงยังไง หมอก็ไม่ยอมให้คุณเลิก" เขายืนยัน
"ถ้าฉันจะเลิกซะอย่าง ใครจะทำไม"
"หมอรักคุณมากนะรุ่ง อย่าทำเป็นหุนหันพลันแล่น ถ้าคุณรักหมอก็ต้องเห็นใจหมอบ้างซี ผู้ชายน่ะเวลาสู้ไม่ไหวจะฝืนใจยังไงมันก็ไม่มีทาง"
"แล้วหมอรู้ตัวหรือเปล่าล่ะว่าทำไมไม่สู้"
"รู้น่ะหมอรู้ แต่การปรับปรุงมันต้องใช้เวลาหน่อย"
"กี่วันคะ"
"สักเจ็ดวัน"
"นานเกินไป ฉันทนไม่ไหวหรอก เอาแค่สามวันก็แล้วกัน"
"หมอจะลองดู"
เขายอมรับเสียงอ่อย ๆ
"ลองดูไม่ได้นะ ต้องเอาจริงเอาจัง"
เธอพูดเกือบเป็นเสียงตวาด นายแพทย์หนุ่มพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
"แล้วคืนนี้ล่ะ..."
"คืนนี้หมอตามใจทุกอย่าง"
เขาตอบเสร็จก็สังเกตเห็นหล่อนถอนใจยาวและหลังจากต่างเงียบกันไปพักหนึ่ง อารมณ์ของหล่อนก็ค่อยแจ่มใสขึ้น ในที่สุดหล่อนหล่อนก็พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ
"เรื่องของคุณชลิต หมอจะให้รุ่งทำยังไงคะ"
เขาเองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเหมือนกันแล้วตอบเธอว่า
"แล้วแต่คุณจะเห็นดีด้วย เขาขอร้องหมอ หมอก็มาบอกคุณ"
"รุ่งจะช่วยเขาค่ะ" เธอพูด "แต่เขาจะต้องใช้เงินสักก้อนหนึ่งจัดงานขึ้นที่บ้านของเรารุ่งจะเชิญเพื่อนที่หมายตาเอาไว้ห้าหกคนมากินเลี้ยง แล้วคุณชลิตเขาจะได้ดูตัว ชอบคนไหนรุ่งจะสนับสนุน รับรองว่าสำเร็จ"
"ถ้าคุณร่วมมืออย่างเต็มที่ ชลิตคงดีใจแทบตาย เวลานี้เขาอยากจะมีเมียจนตัวสั่น"
"นั่นแสดงว่าสมรรถภาพของเขาดีมาก..น่านิยม" รุ่งจิตรว่า
คำพูดของเมียรักทำให้นายแพทย์หนุ่มต้องลอบหันไปถอนใจเบา ๆ เขารู้สึกว่าอารมณ์ใคร่ของหล่อนเริ่มจะผิดปกติมากขึ้นทุกวัน ในที่สุดอาจจะกลายเป็นผู้หญิงร่านชู้ไปอย่างไม่ต้องสงสัย
และถึงแม้ว่าจะต้องฝืนใจสักเพียงไร คืนนั้นหมอทรงชัยก็เย็ดสนองตอบอารมณ์ใคร่ของเมียรักได้สามเกมและน้ำเงี่ยนแตกพลั่ก ๆ ออกมาพร้อมกันทุกครั้ง กว่าจะนอนหลับลงได้ก็เกือบเที่ยงคืน พอเธอบอกเขาอย่างปราณีว่า "นอนเถอะค่ะหมอ" เขาก็หลับสนิทเหมือนตาย มารู้สึกตัวเอาเมื่อเกือบสิบโมงเช้า เป็นอันว่าต้องลาหยุดงานด้วยกันทั้งคู่
รุ่งจิตรเอาไข่ลวกและกาแฟมาตั้งไว้จนเย็นชืดหมดแล้ว เมื่อเห็นเขาตื่นขึ้นมาเธอก็มาทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปทั่วร่างของเขา
"เนื้อหนังของหมอเต็มไปด้วยมัดกล้ามทั้งนั้น ทำไมนะบางวันหมอถึงได้อ่อนแอเหลือเกิน"
เขามองดูเธอแล้วก็ยิ้มแต่ในใจเขานั้นแสนจะเหี่ยวแห้งเหลือเกิน เขาดึงมือของเธอมาวางไว้บนหน้าอกด้วยความรู้สึกรักอย่างลึกซึ้งเหมือนวันแรกของการแต่งงาน

วันนั้น เขาจำได้ว่าเธอนิ่งเงียบอยู่ในอ้อมกอดของเขา สะอื้นกระซิก ๆ เมื่อเขาถามว่าร้องไห้ทำไมเธอไม่ยอมบอก ร่างเปลือยเปล่าของเธอช่างหมดจดงดงามจนทำให้เขาลานตาไปหมด และเมื่อได้โลมเล้าปลุกอารมณ์เงี่ยนอย่างเต็มที่จนรูหีของเธอเปียกแฉะไปด้วยน้ำเมือกเช่นเดียวกันกับปลายหัวถอกของเขาแล้วเขาจึงเริ่มต้นเย็ดอย่างละมุนละไม กว่าจะดันควยเข้ารูหีมิดด้ามก็นานเกือนสิบนาทีแล้วจึงกระเด้าค่อย ๆ อย่างทะนุถนอมที่สุดจนกระทั่งน้ำรักพังทลายออกมาคละเคล้ากันอย่างเนืองนอง รุ่งจิตรทั้งเป็นสุขทั้งเสียวสะท้านแทบขาดใจตายคาควยของเขา เมื่อน้ำออกหมดทุกหยดในเกมแรกของชีวิตสาวแล้ว เธอบอกกับเขาว่า
"หมอเป็นสุภาพบุรุษแท้ รุ่งรักหมอเหลือเกิน ซี๊ด..น้ำออกหมดแล้วยังเสียวไม่หายเลย แช่ไว้ก่อนอย่าเพิ่งเอาออกนะค่ะ ที่รัก"
นี่คือเกมแรกของความรัก แต่วันนี้กับวันนั้นผิดกันไกลเหลือเกิน วันนี้อารมณ์ของเธอเต็มไปด้วยความเร่าร้อนหื่นกระหายอยู่ไม่สร่างซา และดูเหมือนว่าเธอเริ่มจะเปลื่ยนแปลงหลังจากได้ลองดูดหีดูดควยให้เงี่ยนจัด ๆ ก่อนจะเย็ดกันโดยการแนะนำของชลิตในวันนั้น
"วันนี้คุณคงสบายใจขึ้นมากนะ " เขาถาม
รุ่งจิตรยิ้มรับอย่างสดชื่น
"ค่ะ หมอน่ะเองที่ทำให้รุ่งสบาย ทั้งแข็งทั้งอึดเหมือนตอนแต่งงานใหม่ ๆ เชียว"
เขาลุกขึ้นสวมกอดร่างงามของหล่อนไว้แน่นเหมือนพยายามจะชำแรกให้กลายเป็นเนื้อเดียวกัน
"คุณจำคืนแรกที่เราแต่งงานได้หรือ"
เธอตอบจนเขาแทบสะอึกว่า
"จำได้ค่ะ แต่รุ่งไม่อยากจะคิดถึงวันนั้นหรอก อยากจะคิดถึงแต่วันนี้..พรุ่งนี้ และวันต่อ ๆ ไป"
"งั้นเราจะจัดการเรื่องของชลิตเมื่อไหร่ล่ะ หมอจะได้ไปบอกเขาเสียวันนี้เลยจะได้เตรียมตัวทัน"
เขาเปลี่ยนเรื่องใหม่
"อาทิตย์หน้าดีไหมคะ"
เธอถามอย่างออเซาะ
"เอาซิ ตอนบ่ายหมอจะไปหาเขา"
"หมอไปแล้วต้องรีบกลับนะคะ รู้สึกว่าวันนี้ฝนจะตก"
เขายิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับ
"ครับ หมอจะรีบกลับ"
"รุ่งอยู่บ้านคนเดียวหมอต้องรู้ว่ารุ่งว้าเหว่นะคะ"
"หมอรู้ หมอเข้าใจคุณดี"
คำตอบของเขาทำให้เธอผวาเข้าจูบเขาอย่างแรง ทั้งสองประกบริมฝีปากดูดดื่มความรักกันอย่างซาบซึ้งตรึงใจอีครั้งหนึ่ง แต่ว่า..เพียงครั้งเดียวเท่านั้นอารมณ์เงี่ยนของรุ่งจิตรก็คุกรุ่นขึ้นมาทันที พอถอนปากออกจากกันเธอก็กระซิบเรียกเบาๆ
"หมอขา..."
"มีอะไรหรือ ที่รัก"
"อากาศวันนี้ครื้มฟ้าครื้มฝนจังนะ"
"ครับ ฝนตกทั้งวันก็ดี จะได้ไม่ร้อน"
"รุ่งหนาวเข้าไปถึงหัวใจแน่ะค่ะ"
เขารัดร่างเธอกระชับเข้ามาอีกจนเต้านมอันเตงตึงทั้งคู่บี้แบนอยู่กับอกของเขาแล้วเอนร่างนอนหงายลงไปโดยมีร่างของหล่อนนอนทับ หนอกหีทับอยู่บนหนอกควยแนบสนิท
"กอดรุ่งแรง ๆ หน่อยซิคะ หมอขา.."
พอเขารัดหล่อนแน่นเข้าไปอีก หล่อนก็กดขยี้โคกหีให้ถูกับท่อนควยของเขาเบา ๆ พลางออเซาะอีกว่า
"เนื้อตัวของรุ่งร้อนหรือเย็นคะ หมอขา"
"เมื่อตอนที่หมอกอดคุณใหม่ ๆ รู้สึกเย็น แต่ตอนนี้มันร้อน"
"เวลาเนื้อตัวของรุ่งร้อนขึ้นมายังงี้ หมอรู้ไหมคะว่าหัวใจของรุ่งเป็นยังไง"
"รุ่งต้องการน้ำรักจากหมอน่ะซี"
เขาตอบทั้งที่แสนจะระโหยโรยแรง
"แล้วหมอจะหลั่งน้ำของหมอให้รุ่งหายตัวร้อนได้ไหมล่ะ..."
"สำหรับเมียรัก ทำไมหมอจะให้ไม่ได้ล่ะ หมอรับรองว่าจะไม่อ่อนแอแน่"
พอพูดจบ นายแพทย์หนุ่มก็อดประหลาดใจตัวเองไม่ได้เพราะเมื่อคืนนี้ เขาเย็ดหล่อนถึงสามยกซ้อน ๆ แต่ละยกเล่นกันหลายท่าและนานเกือบชั่วโมงน้ำเงี่ยนจึงออก แต่ทำไมเช้าวันนี้เขากลับคึกคักควยลุกแข็งโด่ขึ้นมาอีกได้ หรือจะเป็นเพราะหล่อนนอนทาบทับอยู่บนอกเอาหนั่นเนื้อเนินหีบดขยี้ถูไถท่อนควยอย่างไม่หยุดหย่อนก็ไม่รู้
ร่างของเขาเปลือยเปล่าล่อนจ้อนอยู่แล้ว ส่วนหล่อนก็มีเพียงชุดนอนบาง ๆ ตัวเดียว ดังนั้นจึงไม่ยากอะไรที่เขาจะปลดเปลื้องมันออกแล้วจับสะเอวหล่อนให้กระดกตูดขึ้นสูงขยับให้เนินโคกตรงกันกับควยที่ชี้เด่หัวแดงโร่ เอามือหนึ่งจับมันยัดเข้ารูหีที่เผยออ้าออกรับพร้อมกับกระเด้งฉับ ๆ ซึ่งพอหัวเข้ามิดจมเงี่ยง หล่อนก็สูดปากซี๊ด กดตูดกระเด้าตอบโต้อย่างไม่รั้งรอ เพียงไม่กี่ครั้งของการกระเด้าถี่ ควยก็เลื้อยปราด ๆ เข้าไปจนมิดด้ามหัวถอกยันปากมดลูกดังกึก และฉับพลันนั้นเขาก็เอามือทั้งสองยึดสะโพกอันผายตึงเครียดของหล่อนไว้มั่นพร้อมกับกระเด้งส่ายควยซ้ายขวาจนตูดลอยเพราะเขารู้ดีว่าหล่อนชอบเย็ดอย่างดุเดือดรุนแรงเป็นที่สุด
พักใหญ่ รุ่งจิตรก็เอาสองมือยันที่นอนและโหย่งตูดกระเด้าฉับ ๆ อย่างดุเดือดไม่แพ้ผู้ชายกระเด้า นมทั้งสองเต้าสั่นกระเพื่อมอยู่ตรงหน้าจนเขาอดใจไว้ไม่ไหวต้องเอื้อมมือตะปบบีบเคล้นอย่างมันเขี้ยว เธอสูดปากซี๊ด ๆ ด้วยความอร่อยทั้งนมทั้งหี หลับหูหลับตากระเด้าโยกหีไปทางซ้ายบ้างขวาบ้างแล้วก็ควงสว่านเพื่อให้ควยควานรูหีไปได้ทั่ว ๆ เพิ่มความเสียวซ่านรัญจวนใจอย่างถึงขนาด
"อูย..ซี๊ด...หมอขา.."
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ที่รัก เจ็บมดลูกเหรอ"
"เปล่า...เปล่าค่ะ...มันเสียว..เสียวถึงขั้วหัวใจเลย ..อู๊ยย"
หล่อนตอบพลางยกตูดกระเด้าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขาก็เด้งควยสู้ไม่ยอมถอย หัวควยทิ่มแทงรูหีเข้าไปกระทุ้งมดลูกอย่างแรงทุกครั้งทำให้ต่างฝ่ายต่างเสียวสะท้านซ่านทรวงในแทบจะดิ้นเร่า ๆ เลยทีเดียว
"เปลี่ยนท่าใหม่ดีไหม ผมอยากกระเด้ามั่ง"
"ไม่ค่ะ...รุ่งชอบท่านี้ ควยเข้าลึก...ซี๊ด..แต่เปลี่ยนนิดหน่อยก็ดี"
พูดจบ หล่อนก็หมุนตัวกลับหันหน้าไปทางปลายเท้าของเขาโดยไม่ยอมให้ควยหลุดออกจากรูหี พอได้ที่ก็โหย่งตูดกระเด้าฉับ ๆ ต่อไป
ในท่านี้มันทำให้เขาเห็นปากรูหีของหล่อนอมท่อนควยเขาถนัดถนี่ยิ่งขึ้น มันบวมตุ่ยรัดแน่นเป็นพิเศษ เวลาหล่อนกระเด้าเขาก็ช่วยจับเอวคอดของหล่อนดึงกระชากลงมาอีกแรงหนึ่ง ตาก็ดูแคมในปลิ้นออกแล้วผลุบเข้าตามควยแทบจะไม่กระพริบ
รุ่งจิตรกระเด้าอย่างหนักหน่วงและเร็วถี่ยิบขึ้นทุกที พอรู้สึกเสียวจัดน้ำเงี่ยนจะแตก หล่อนก็ผ่อนการกระเด้าลงเป็นจังหวะช้า ๆ เนิบ ๆ เมื่อความเสียวค่อยคลายตัวลงก็เร่งจังหวะขึ้นอีก ทำให้เขาแสนที่จะมันเขี้ยวต้องกัดฟันกรอด ๆ เด้งควยรับอยู่ได้ครู่ใหญ่ ๆ ก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นคุกเข่าจนควยหลุดออกจากรูหีพร้อมกับผลักหล่อนให้คลานโก้งโค้งแล้วจับควยแทงทะลวงผ่านง่ามตูดเข้าไปใหม่พรวดเดียวมิดด้าม สองมือเอื้อมไปตะปบเต้านมกุมไว้มั่นเหมาะแล้วชักควยกระเด้าอย่างไม่ปราณีปราศรัย ไม่คำนึงว่าหล่อนจะเจ็บหีหรือปวดมดลูก มีแรงเท่าไรเขาก็โหมเข้าใส่หมดสิ้น เล่นเอาหล่อนหัวซุกหัวซุนไปทีเดียว
แต่ว่ารุ่งจิตรเองก็ไม่ย่นระย่อ เพราะเขายิ่งกระเด้าแรงเท่าใดหล่อนก็ยิ่งอร่อยรูหีมากขึ้นเท่านั้น ปากหล่อนซี๊ดซ๊าดและครางอูย ๆ เหมือนคนที่กำลังได้รับความเจ็บปวดก็จริงแต่หล่อนก็โย้สะบัดตูดรับการกระแทกกระทุ้งของเขาอยู่ตลอดเวลาจนกระทั่งในที่สุด เขาก็จับหล่อนพลิกนอนหงายเอาสองขาพาดบ่าแล้วกระเด้าถี่ยิบอีกไม่กี่ครั้งน้ำเงี่ยนของหล่อนและน้ำควยของเขาก็แตกทะลักออกมาพร้อมกันด้วยความเสียวซ่านสุดขีด นิ้วมือทั้งสิบของหล่อนจิกลงไปที่แผ่นหลังของเขา ปลายเท้าหงิกงอแอ่นหีให้เขากดควยแนบสนิทแล้วส่ายสะบัดอยู่เร่า ๆ จนผ้าปูที่นอนยู่ยี่ยับเยินไปหมด อารมณ์ของเธอและของเขากระเจิดกระเจิงจนกลายเป็นความบ้าคลั่งยิ่งกว่าทะเลโดนมรสุม จนน้ำเงี่ยนออกหมดจนหยดสุดท้าย ความซาบซ่านดาลใจในรสเย็ดค่อย ๆ สงบลงทีละน้อย ๆ ตัวอ่อนระทวยนอนประกบกันแน่นิ่งเป็นเวลานาน
พอเขาชักควยหลุดออกจากรูหีอันเปียกแฉะไปด้วยน้ำเงี่ยน รุ่งจิตรก็พลิกร่างอันเปลือยเปล่าฟุบลงกับหมอนและถอนใจสะอื้นเพราะสำลักความสุขสุดที่จะพรรณา
ส่วยหมอทรงชัยนั้นหัวใจเต้นริก ๆ เหมือนจะขาดใจเสียให้ได้ เขาต้องนอนพับหลับสนิทไปอีกและตื่นขึ้นมาเมื่อตอนบ่ายโมง จากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวออกไปพบกับชลิตเพื่อนัดหมายเรื่องที่ชลิตขอร้องเอาไว้

"เป็นไงวะหมอ หน้าซีดไม่มีสีเลือดเลย เมื่อวานนี้แกทักกัน วันนี้กันทักมั่ง"
พูดแล้วก็หัวเราะเบา ๆ
"ไม่ค่อยได้นอนว่ะ"
"งานหนักหรือไง"
"อือม์ หนักบรรลัยเลย เมื่อคืนนี้กว่าจะได้นอนก็เกือบตีหนึ่ง ตื่นเช้าขึ้นมาแม่เจ้าประคุณเกิดอยากขึ้นมาอีก เลยตื่นซะบ่ายโมงงานการไม่ต้องได้ทำกัน"
"อื้อฮือ เมียแกนี่อาการหนักพอๆกับอัญชลีทีเดียวเว้ย"
ชลิตพึมพำอย่างหนักใจแทนเพื่อน
"แล้วแกทนทู่ซี้อยู่ได้ยังไง"
"ของมันรักก็ต้องทน ๆ กันไป บางทีกันอยากขึ้นมามั่งมันก็อร่อยเหาะเหมือนกัน เลยคิดว่าถ้ามันจะตายก็ขอตายบนอกดีกว่า"
แล้วหมอทรงชัยก็บอกถึงแผนการจัดงานเลือกคู่ให้ชลิตฟังจนเป็นที่เข้าใจ ทำให้ชลิตถูมือไปมาอย่างดีใจและชื่นชมในความคิดของเมียเพื่อน หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไป

เกือบพลบค่ำ นายแพทย์หนุ่มจึงกลับถึงบ้าน เขาเห็นรุ่งจิตรกำลังดูหนังโทรทัศน์เหมือนทุกวัน กิริยาท่าทางสดใส พอเห็นหน้าเขาเธอก็ยิ้ม
"พบคุณชลิตหรือเปล่าคะ" เธอถาม
เขาพยักหน้ารับ
"พบ...เขาตกลงตามที่คุณว่า"
"ดีล่ะ จะได้สนุกกันเสียที บ้านของราไม่เคยจัดงานอะไรเลย พอค่ำก็นอนทุกวัน หมอกินข้าวมาหรือยังคะ"
"ยัง เป็นห่วงว่าคุณจะรอนะซี"
รุ่งจิตรยิ้มอีก
"รุ่งเรียบร้อยแล้วค่ะ คิดว่าคุณจะกินกับคุณชลิตเขา"
หมอทรงชัยพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องรับแขก เกือบครึ่งชั่วโมงเขาจึงกลับเข้ามาในชุดนอนเพราะกินข้าวอาบน้ำเสร็จแล้ว เขานั่งลงข้าง ๆ ขณะที่หล่อนกำลังสนใจกับหนังทีวี
"คุณยังไม่ง่วงหรือ" เขาถาม
เธอตอบโดยไม่ละสายตาจากโทรทัศน์
"ยังคะ รุ่งจะรอดูรายการสุดท้าย ตอนที่หมอออกไปจากบ้านน่ะรุ่งนอนเสียเต็มอิ่ม"
"หมอเพลียจังเลย"
คราวนี้เธอหันมามองดูเขาแล้วยิ้ม
"เพลียก็ไปนอนก่อนซิคะ"
"แล้วคุณอย่าปลุกนะ คืนนี้หมออยากจะนอนพักสักคืน พรุ่งนี้ต้องเข้าเวรด้วย"
"ก็ถ้ารุ่งอยากจะปลุกล่ะคะ" เธอแย้ง
"โธ่..วันนี้หมอเพลียจริง ๆ นะ เพลียที่สุดเลย"
"น่าสงสาร เมื่อคืนนี้สาม ตอนสายอีกหนึ่ง สี่ครั้งแค่นี้เอง"
เธอพูดแล้วเอียงศีรษะเข้าพิงไหล่ของเขาด้วยอารมณ์ที่เปี่ยมไปด้วยความรัก เขาใจหายวาบเพราะกิริยาอย่างนั้นเขารู้ดีว่าเธอเกิดอารมณ์กระสันต์สวาทขึ้นมาอีกแล้ว จึงรีบบอกว่า
"หมอไปนอนล่ะนะ"
"เดี๋ยวน่า โธ่..อะไรก็ไม่รู้ อ่อนแอจริงเชียว"
"ไม่ใช่อ่อนแอ หมอเพลียอยากจะนอนจริง ๆ คนง่วงน่ะจะทำยังไงก็ช่วยให้หายง่วงไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้"
"คุณจะทำยังไง"
รุ่งจิตรตอบเกือบเป็นเสียงกระซิบ
"ก็เลียแล้วก็ดูดไอ้นั่นของหมอไง ลืมแล้วเหรอ"
เขาครางออกมาอย่างอ่อนใจ
"โธ่..รุ่ง นี่คุณตั้งใจจะเอาให้หมอตายคาอกเชียวหรือนี่"
"ไม่ถึงกับตายหรอกน่า รุ่งเป็นพยาบาลอยู่ทั้งคน...นะ"
"แต่ผมเป็นหมอ พยาบาลต้องเชื่อฟังหมอบ้างซิ" เขาต่อว่าเธอ
"ฮึ..ไม่พอใจก็ไม่เป็นไรนะ"
เธอขึ้นเสียงเปลี่ยนอารมณ์ทันทีพร้อมกับผละออกห่างราวกับเกิดความรังเกียจในตัวเขาขึ้นมาอย่างฉับพลัน
"คุณไม่เข้าใจเลย..."
"หมอต่างหากที่ไม่เข้าใจ หมอไม่เคยรู้เลยหรือว่าผู้ชายผู้หญิงน่ะ เขาแต่งงานกันทำไม"
"ก็แต่งกันด้วยความรัก...อ้าว...รุ่ง..คุณแต่งงานกะหมอน่ะไม่ใช่เพราะความรักหมอเหรอ"
"รักน่ะ...มันเรื่องหนึ่ง แต่เรื่องใหญ่มันไม่ใช่"
"แล้วมันอะไรล่ะ"
เธอยื่นมือมาหยิกที่ท่อนแขนเขาเสียงดังหนับ
"ผู้ชายบ้า ๆ..ทำเป็นไม่รู้ ก็เรื่องเย็ดน่ะซี"
"รุ่ง..." เขาลากเสียง "เห็นใจหมอหน่อยเถอะน่า ผู้ชายน่ะเป็นฝ่ายเสียกำลังมากกว่าผู้หญิงนะ จะบอกให้"
"อย่ามาพูดมากเลย ฉันยังไม่ให้หมอนอนหรอก ถ้าหมอดื้อนอนฉันจะแกล้งไม่ยอมให้หลับ ลองดูซี"
คำพูดอันดื้อรั้นของหล่อนทำให้เขาอยากจะแหกปากร้องออกมาให้ลั่นด้วยความไม่พอใจ เขาเกือบจะท้าหล่อนให้หย่ากันเสียเลยแต่ก็ยั้งเอาไว้ได้ เพราะเขายังรักเธอเหลือเกิน
แล้วรุ่งจิตรก็ลุกขึ้นไปปิดโทรทัศน์และเดินมาฉุดแขนให้เขาเดินตามขึ้นไปชั้นบนเข้าสู่ห้องนอน ในที่สุดนายแพทย์หนุ่มก็ต้องยอมให้หล่อนปลดเปลื้องชุดนอนออกและดูดควยให้เขาจนมันลุกแข็งโด่และปล้ำเย็ดเขาอย่างดุเดือดจนน้ำเงี่ยนทลักออกมาอย่างหมดไส้หมดพุงจนได้ ทั้งนี้เพราะเธอบอกว่าถ้าเขาไม่เย็ดคืนนี้เธอจะไปขอร้องให้ชลิตเย็ดแทน

รุ่งเช้า หมอทรงชัยแต่งตัวออกจากบ้านตรงไปหาชลิตก่อนจะไปทำงานที่โรงพยาบาล เล่าเรื่องให้ชลิตฟังพร้อมกับขอคำแนะนำ แต่เมื่อเห็นชลิตนิ่งอึ้งเพราะจนปัญญา เขาก็โพล่งออกมาว่า
"แกไปเป็นผัวน้อยของเมียกันไหมวะ"
"ฮ้า..ไอ้หมอ จะให้กันตกนรกหรือไง"
"กันไม่มีทางเลือกนี่หว่า และกันก็คิดดีแล้วว่าแบ่งให้เอ็งเย่อน่ะดีกว่าแบ่งให้คนอื่นเพราะเราเป็นเพื่อนกัน มีอะไรก็พูดกันได้ เรียกว่ากันผลัดกันทำงานซะเลย ดีไหมวะ"
หลังจากโต้เถียงกันอีกพักใหญ่ชลิตก็ตอบเสียงอ่อย ๆ
"ก็ดีเหมือนกัน กันจะได้ไม่ต้องยืมเงินแกไปเที่ยวกะหรี่เสียที เอาเป็นว่าเราผลัดกันคนละวันนะ เออ...แล้วแกจะบอกเมียแกว่ายังไง"
"จะต้องบอกทำไม เขาให้กันมาบอกแกอยู่เดี๋ยวนี้แล้วว่าเขาชอบแก"
"งั้นหรือวะ"
"เออ...แกเย่อให้หนักก็แล้วกัน อย่าให้เขามาบังคับให้กันต้องหาผัวคนที่สามอีกล่ะ"
ชลิตไม่ตอบว่ากระไร เขานั่งจ้องมองหน้าเพื่อนเกลออยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หัวเราะออกมาดัง ๆ อย่างสนุกสนาน
"กันคิด ๆ ดูแล้ว เราสองคนนี่มันบ้าพิลึกนิ แกเป็นผัวหลวง..กันเป็นผัวน้อย.."
พูดจบชลิตก็หัวเราะอีกครั้ง

ถึงแม้เธอจะมีอารมณ์หงุดหงิดแต่เช้าเพราะตลอดทั้งคืนได้เย็ดกับผัวเพียงครั้งเดียวซึ่งยังไม่จุใจ มิหนำซ้ำเขายังขับรถไปทำงานคนเดียวปล่อยให้เธอต้องอาศัยรถประจำทาง แต่เมื่อมาถึงโรงพยาบาลแล้วรุ่งจิตรได้พบเพื่อนพยาบาลมากหน้าหลายตาเข้า เธอก็พยายามฝืนใจทำสีหน้ายิ้มแย้มทักทายกันเป็นอันดี และหลังจากนัดแนะกับเพื่อนที่หมายตาเอาไว้สองสามคนให้ไปกินเลี้ยงที่บ้านแล้ว เธอก็เข้าปฎิบัติหน้าที่ในตึกคนไข้ใน ส่วนหมอทรงชัยประจำห้องตรวจโรคที่ตึกอำนวยการ
ตึกชายของคนไข้ในของโรงพยาบาลวันนั้น ตอนเช้าไม่มีเตียงว่างเลยแต่หลังจากนายแพทย์เวรได้มาตรวจอาการแล้วก็อนุญาตให้คนไข้กลับบ้านได้หลายคน สำหรับห้องพิเศษซึ่งมีอยู่สิบสองห้องก็มีคนไข้เหลือเพียงสามห้องเท่านั้น รุ่งจิตรกับเพื่อนพยาบาลที่อยู่เวรด้วยกันจึงมีเวลาว่างได้พูดคุยกันบ้างในตอนบ่าย
เมื่อมีเวลาว่าง บางคนที่เป็นโสดก็คุยกันเรื่องแฟนพาไปเที่ยวดูหนัง คนที่แต่งงานแล้วก็คุยเรื่องผัวสู่กันฟัง ซึ่งก็หนีไม่พ้นเรื่องกอด ๆ จูบ ๆ ลูบ ๆ คลำ ๆ และเย็ดกันไปได้ แล้วรุ่งจิตรผู้ชอบการเย็ดยิ่งกว่ากินข้าวอยู่แล้วก็เกิดอารมณ์เงี่ยนง่านขึ้นมาอย่างกระทันหันเนื้อตัวร้อนวูบวาบไปหมด ฉับพลัน...เธอก็นึกขึ้นได้ถึงใบหน้าของธวัช คนไข้หนุ่มในห้องพิเศษ เขามานอนป่วยอยู่ได้เจ็ดวันแล้วเนื่องจากประสบอุบัติเหตุมอเตอร์ไซค์ลื่นล้มได้รับบาดเจ็บคิ้วซ้ายและข้อศอกแตกเป็นแผล สมองอันฉับไวบงการให้เธอหลบแวบจากเพื่อน ๆ ตรงไปที่ห้องของธวัชอย่างไม่รอช้า
อาการของธวัชดีขึ้นมากแล้ว แต่ที่ศีรษะและแขนยังมีผ้าพันแผลพันอยู่ ขณะที่รุ่งจิตรเปิดประตูเข้าไปนั้นเขากำลังหลับสบายในชุดกางเกงในตัวเดียวไม่สวมเสื้อมองเห็นท่อนควยขึ้นเป็นสันนูนเด่นแสดงว่า ทั้งยาวทั้งใหญ่ไม่เบา รุ่งจิตรปิดประตูลงกลอนแล้วรีบย่องไปยืนอยู่ข้างเตียง จัดแจงถอดยกทรงและกางเกงในออกเก็บไว้ในกระเป๋ากระโปรงเป็นการเตรียมพร้อม แล้วเอื้อมมืออันสั่นเทาด้วยความหื่นกระหายค่อย ๆ ดึงกางเกงในของเขาอย่างแผ่วเบาจนมันเลื่อนหลุดออกไปทางปลายเท้า
น้ำลายของรุ่งจิตรแทบจะหกเสียให้ได้เมื่อได้เห็นท่อนควยของเขา แม้มันจะยังไม่แข็งตัวก็ตาม เธอเอื้อมมือไปลูบคลำเบา ๆ ดูก่อนว่าเขารู้สึกตัวตื่นหรือไม่ เมื่อเห็นเขายังหลับสนิทอยู่เธอก็กำเอาไว้เเล้วถอกขึ้นถอกลงช้า ๆ สักครู่แล้วจึงอ้าปากอมจากหัวจนมิดถึงโคน
หล่อนทำปากกระดุบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งก็คายมันออกแล้วแลบลิ้นอันว่องไวออกมาเลียปลายหัวถอกแผลบ ๆ ด้วยความกระสันสวาท ส่วนมือก็ลูบคลำลูกกระโปกของเขาไปด้วย ครั้นแล้วก็อ้าปากอมหัวถอกดูดจุ๊บ ๆ สลับกัน ยิ่งดูดเธอก็ยิ่งมันรู้สึกเหมือนมันกำลังกระเด้ารูหีของเธอฉะนั้นเธอเลยดูดรูดขึ้นรูดลงอย่างเพลิดเพลินจนมันพองตัวแข็งโด่คับปากโดยไม่รู้ตัว
ความเสียวที่ถูกดูดควยทำให้ธวัชสะดุ้งน้อย ๆ แต่พอลืมตาเห็นพยาบาลคนสวยประจำตึกที่ชื่อว่ารุ่งจิตรเขาก็รีบแกล้งทำเป็นหลับสนิทต่อไปทันทีโดยที่หล่อนไม่รู้เลยว่าเขาตื่นแล้ว
เมื่อเห็นว่าควยแข็งเต็มที่แล้วเธอก็ถอนปากออกก้าวขึ้นเตียงยืนถ่างขึ้นคร่อมเอวเขาไว้ ถลกกระโปรงขึ้นแล้วค่อย ๆ หย่อนก้นอันขาวผ่องกลมกลึงลงมาในท่านั่งยอง ๆ ตาก้มมองดูท่อนควยขนาดเขื่องที่ชูหัวถอกแดงก่ำจนกระทั่งมันจ่อหมับเข้าที่ปากรูหีที่อ้ารับอยู่แล้วแม่นยำ แต่พอหล่อนจะกดตูดลงไปอีกเพื่อให้มันแทงสวนเข้ารูหีให้มิดด้ามโดยเร็ว ธวัชก็แอ่นควยกระเด้งขึ้นเต็มเหนี่ยวด้วยความเงี่ยนและเสียวหัวถอกจนทนแกล้งทำเป็นหลับไม่ไหว
"โอ๊ย..หีแหก..."
รุ่งจิตรร้องอุทานเสียงค่อนข้างดัง เคราะห์ดีที่เป็นห้องปรับอากาศเสียงจึงไม่ได้ยินไปถึงข้างนอก
"อูย..ซี๊ด...ตื่นแล้วก็ไม่บอก"
เธอสูดปากครางกระเส่าเพราะทั้งเจ็บทั้งเสียวและอายจัดจนหน้าแดงเข้ม จะถอนหีออกจากควยเขาแล้วหนีออกไปก็ใช่ที่เพราะมันเข้าลึกยันปากมดลูกเสียแล้ว จึงได้แต่ก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
"ถ้าบอก ผมก็อดมีความสุขกับคุณพยาบาลคนสวยนะซีครับ"
ธวัชคนไข้หน่มผู้โชคดีได้เย็ดหีพยาบาลสาวตอบยิ้ม ๆ
"เอาล่ะ..ทีนี้ผมจะทำตามคำสั่ง คุณเริ่มกระเด้าได้แล้ว ผมจะคอยเด้งรับ"
พูดจบเขาก็แอ่นตูดกระเด้งหยุบ ๆ เป็นการนำทาง บางทีก็ยักย้ายส่ายเอวให้หัวถอกเสียดสีกับปากมดลูกของหล่อน ตาก็จ้องดูแคมหีอันอวบอูมอมควยของเขาอย่างชอบอกชอบใจ เมื่อเห็นหล่อนยังนิ่งเฉยเขาก็เอื้อมมือไปเขี่ยแตดจนหล่อนขมิบตูดขมิบรูหีดูดควยตุบ ๆ ด้วยความเสียวซ่านดาลใจ น้ำเมือกไหลเยิ้มออกมาจนเปียกไปทั้งรู ในที่สุด ความเงี่ยนก็เป็นฝ่ายชนะความอายของหล่อนจนได้
"เอ้อ..แล้ว..แล้ว...คุณอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ถ้าคุณพูด..ดิฉันโดนไล่ออกแน่"
รุ่งจิตรตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมองเขา
"ครับ..ครับ..ผมเข้าใจ คนโง่เท่านั้นที่ไปเที่ยวบอกใคร ๆ ว่าได้ตัวผู้หญิงคนนั้นคนนี้เป็นเมีย เอาซิครับกระเด้าให้สนุกดีกว่า ผมเงี่ยนเต็มที่แล้ว"
รุ่งจิตรโน้มตัวลงเอามือทั้งสองยันไว้ข้าง ๆ ตัวเขาแล้วเริ่มโหย่งตูดกระเด้าช้า ๆ พักเดียวหัวถอกเงี่ยงบานของเขาก็ครูดรูหีเข้า ๆ ออก ๆ และกระทุ้งปากมดลูกทำความเสียวซ่านให้เธอจนสุดที่จะทนกระเด้าช้า ๆ อยู่ได้จึงเร่งจังหวะกระแทกถี่ยิบเข้าทุกที ปากก็สูดซี๊ด ๆ ด้วยความอร่อย
ธวัชก็มันควยไม่ใช่น้อย เพราะตั้งแต่มานอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาลเจ็ดวันเต็ม ๆ เขาไม่ได้เย็ดใครเลยและรูปทรงองค์เอวของรุ่งจิตรก็สวยหยาดเยิ้มจนบางคืนเขาถึงกับนอนฝันว่าได้เย็ดหล่อน เมื่อมาได้เย็ดเข้าจริง ๆ เขาจึงตื่นเต้นดีใจมากขึ้นเป็นพิเศษ วันแรกที่ส่งเข้าโรงพยาบาลเขานึกว่าเขาซวยสิ้นดี แต่วันนี้เขารู้สึกเฮงเป็นบ้า เขากระเด้งควยรับพลางมือก็เอื้อมขึ้นไปสอดล้วงเข้าเสื้อในบีบเคล้นเล่นนมอันเต่งตึงทั้งสองข้างอย่างเมามัน
ส่วนรุ่งจิตรก็เช่นเดียวกัน รสควยของชายคนใหม่ถึงแม้จะมีขนาดเท่า ๆ กับควยของผัวแต่มันก็ผิดกลิ่นเกิดความอร่อยโอชาซาบซ่านไปทั่วทุกสายเลือดอย่างรวดเร็วผิดธรรมดา ที่จริงแล้วเธออยากจะนอนให้เขาเป็นฝ่ายกระเด้าแล้วเธอกระเด้งหีส่ายรับดูบ้างแต่ก็เกรงว่าเสื้อกระโปรงจะยับยู่ยี่ ครั้นจะถอดออกให้หมดก็เกรงจะเสียเวลา หล่อนจึงได้แต่หลับหูหลับตากระเด้าฉับ ๆ อย่างหนักหน่วงจนเตียงลั่นเเอ๊ด ๆ ไปตามจังหวะ
"เป็นไงครับ..ของผมทำให้ค