"ขอบคุณท่านผู้กล้า พวกเราสามพี่น้องจะไม่ลืมพระคุณของท่านเลย นี่น้องของเราที่ใส่เสื้อผ้าสีเขียว

ชื่อ พลอย ส่วนที่แฝดอีกคนที่ใส่สีเหลือง ชื่อ ไพลิน ส่วนข้าพเจ้ามุกหงส์" แม่นางใส่ชุดสีชมพูเป็นผู้

แนะนำตัวแกบ่อเมี้ย "ข้าพเจ้าชื่อบ่อเมี้ยเป็นหมอจนๆคนหนึ่งหาใช่ผู้กล้าไม่ เพียงประสบเหตุการ

ช่วยเหลือกันเป็นหน้าที่ของชาวยุทธ์ที่ต้องช่วยอยู่แล้ว" "ถึงแม้เป็นเช่นนั้นหากไม่ได้ท่านเราสามพี่

น้องคงต้องจบชีวิตหรือไม่ก็ต้องถูกจับในเงื้อมือผู้อื่นชีวิตไม่สามารถจำแนกเป็นตายได้เราเหล่าพี่

น้องจึงต้องขอแสดงความคาราวะแด่ท่านอีกครั้ง" พูดจบแม่นางทั้งสามก็ประสานมือย่อกาย ทำให้

บ่อเมี้ยปั่นป่วนรับมือไม่ถูก "เอ่อ.......แม่นางทั้งสามจะไปที่แห่งหนใด และเหตุไฉนจึงมีผู้ปองร้าย

หมายชีวิต จะว่าเป็นโจรที่ปล้นกลางทาง ฟังจากบทสนทนาของพวกมันหาได้มีจุดประสงค์ใน

ทรัพย์สินเงินทองไม่" บ่อเมี้ยรีบถามเพื่อหาสาเหตุแห่งเภทภัยที่เกิดขึ้น "เรียนท่านหมอข้าพเจ้าพี่

น้องทั้งสามเป็นบุตรข้าหลวงที่อยู่เมืองเซียง ท่านพ่อมีความประสงค์ให้ข้าพเจ้าและน้องทั้งสองเข้า

เมืองฉางอานเพื่อพบคนคนหนึ่งเพื่อยื่นเอกสารฉบับหนึ่งแต่ขออภัยที่ข้าผู้น้อยไม่สามารถแจ้ง

รายละเอียดกับท่านได้ แต่กล่าวโดยสรุปข้าพเจ้าและน้องทั้งสามต้องเดินทางไปที่นครฉางอานให้

ได้"มุกหงส์กล่าวแก่บ่อเมี้ยโดยใช้ตากลมโตมองบ่อเมี้ยอย่างมีประกายความหวังบางอย่างซ่อนเร้น

ในใจ "แต่ท่านพี่ลุงฝั่นและรถม้าของเราถูกทำลายเสียหาย" "ตลอดเส้นทางก็อาจมีพวกโจรร้ายแฝง

ซ่อนอยู่พวกเราจะทำอย่างไรดี"พลอย ไพลินสมเป็นฝาแฝดออกรับกับมุกหงส์" "เอ่อ ...ถ้าแม่นาง

ไม่รังเกียจเราจะร่วมเดินทางไปกับพวกท่านถึงนครฉางอานก็ได้"บ่อเมี้ยได้แต่ตกกระไดพลอย

กระโจน "เดี๋ยวจะเป็นการสร้างความลำบากแก่ท่านหมอ" แต่ดวงตาคนที่พูดหาได้บอกอย่างนั้นไม่

มีประกายยินดีจนเห็นได้ชัด "มิเป็นไรอย่างไรก็ตามเราก็จะไปที่ฉางอานอยู่แล้ว" พลอยจึงพูด

ออกมาด้วยความยินดี "โชดดีจริงๆได้ท่านหมอเป็นผู้คุ้มครอง" ทั้งสองฝาแฝดสาวแย่งกันกล่าว

จอๆแจๆ บ่อเมี้ยพูดไม่ทันได้แต่ยิ้มอย่างเดียวหันมามองมุกหงส์ก็มองอย่างไม่วางตาแต่ไม่พูดอะไรซักคำ



ตลอดการเดินทางพลอยและไพลินมีเรื่องเล่ามากมายตั้งแต่พวกนางวัยเด็กจนถึงวัยสาว วีรกรรมของ

มุกหงส์ก็ถูกน้องสาวนำมาเผาแบบไม่มีชิ้นดี มุกหงส์ก็หาตอบโต้ไม่ เดินยิ้มส่ายหน้า หัวเราะ อยู่แค่

นั้นไปไปมามาสามสาวก็เรียกบ่อเมี้ยเป็นกอกอไปเมื่อไรไม่รู้ เส้นทางเดินทางค่อนข้างยาวไกล

บ่อเมี้ยเคยเร่งฝีเท้าเพื่อทดสอบว่าพวกนางมีวรยุทธ์หรือไม่ พบว่าหัวใจเต้นแรงจากการสูบฉีดของ

เลือด เหงื่อไหลดั่งทำนบแตก แสดงให้รู้ว่าพวกนางทั้งสามหาได้มีวรยุทธ์ไม่ แต่พวกนางมีความ

อดทนเป็นอย่างมากบ่อเมี้ยไม่หยุดเดินพวกนางก็ไม่ร้องเรียกยังคงก้มหน้าก้มตาเดิน ส่วนพลอยกับ

ไพลิน ตอนนี้เงียบไปแล้วคงเหนื่อยเกินกว่าที่จะพูดใดๆได้อีก บ่อเมี้ยเดินอีกซักครู่จึงเดินเข้าใต้ร่ม

ไม้ใหญ่ "ม่วยๆทั้งสามตอนนี้เราหยุดพักกันที่นี่ก็แล้วกัน" พวกนางทั้งสามพอได้ยินก็ทรุดตัวลงพิง

ต้นไม้หลับตาอ้าปากหอบหายใจเหนื่อยอ่อน" บ่อเมี้ยเห็นกิริยาของพวกนางได้แต่ยิ้ม "พวกท่านรอ

ซักครู่เดี๋ยวจะไปหาน้ำกับผลไม้มาให้" ก่อนไปบ่อเมี้ยเห็นมุกหงส์เขวี้ยงค้อนมาเหมือนกับว่านางรู้

ว่าบ่อเมี้ยแกล้งพวกนาง บ่อเมี้ยได้แต่ยิ้มให้และใช้วิชาตัวเบาขั้นสุดยอดเสาะหาแหล่งน้ำทันที

เนื่องจากบ่อเมี้ยเป็นผู้เติบโตในป่าเรื่องของป่าจึงไม่เป็นการยากแต่ประการใดบ่อเมี้ยเห็นต้นไม้พืช

พรรณอุดมสมบูรณ์สันนิฐานต้องมีแหล่งน้ำอยู่ไม่ไกลแล้วก็จริงดั่งคาดหวัง ไม่ไกลจากที่พักนักเป็น

ทะเลสาบน้ำจืดแวดล้อมด้วยพืชนานาพรรณจึงตัดกระบอกไม่ไผ่ใส่น้ำ พร้อมหาผลไม้ที่ทานได้

นำไปให้สามสาวที่รออยู่ด้วยความกระวนกระวาย "มี ภูตผี" เสียงตกใจมาจากพลอยและไพลินที่

อุทานมาพร้อมกันเมื่อพบว่าบ่อเมี้ยปรากฏตัวดั่งหายตัวมา "ไม่ใช่หรอกพลอยไพลิน กอกอเอง อ่ะนี่

น้ำกับผลไม้" ทั้งสองสาวรับมาและแบ่งกันกินจะมีแต่มุกหงส์รับผลไม้ไปแต่ไม่กินมองหน้าบ่อเมี้ย

อยู่ "หน้าของข้าพเจ้ามีอะไรติดอยู่หรือ" "วิชาตัวเบาท่านเหนือกว่าเหยียบจอกไร้ร่องรอย และ

เหนือกว่าวิชาเดินหน วิชาของท่านเอ่อกอกอเรียกว่าอะไรเหรอ" "ไม่ยักรู้ว่าท่านรู้จักวิทยายุทธ์ด้วย"

"โธ่กอกอไม่รู้อารัยเจ้เจ้อ่ะรู้ทุกสรรพวิชาวิทยายุทธ์ รู้ถึงข้อดีข้อด้อยในแต่ละสำนักแม้แต่อดีตเจ้า

สำนักเสี้ยวลิ้มยังเคยพ่ายแพ้มาแล้วเลย"ไพลินอวดพี่สาวอย่างภูมิใจ"แต่ข้าพเจ้าตรวจดูแล้วพวกท่าน

หาได้มีวรยุทธ์ไม่ อุ๊บ" บ่อเมี้ยรีบอุดปากตัวเองที่เผลอบอกออกไป พวกนางทั้งสามคนต่างค้อน

พร้อมกันทั้งสามคน พลอยยังพูดว่า นึกแล้ว จากนั้นก็หัวเราะกันคิกๆคัก "เอ่อ ขออภัยม่วยๆอย่า

โกรธกอกอเลย เพียงเพื่อสะดวกในการเดินทางถ้าพวกม่วยๆรู้ก็สามารถเดินทางอีกแบบหนึ่งแต่ถ้า

ไม่รู้ก็เดินทางอีกแบบหนึ่ง" "ไม่เห็นเข้าใจ"ไพลินร้องถาม "กอกอเขาหมายถึงถ้าพวกเรามีวรยุทธ์ก็

สามารถเดินทางที่ลำบากแต่ย่นระยะทางได้ใช่ไหมกอกอ" มุกหงส์ "อือ ถูกดั่งมุกหงส์กล่าว ส่วน

วิชาตัวเบาหามีชื่อไม่เกิดจากการใช่ลมปราณรวมกับท่าร่างที่ถูกฝึกมาหลายสิบปีจึงเกิดผลเช่นนี้ว่า

แต่มุกหงส์ที่ม่วยๆท่านบอกว่าท่านรู้สรรพวิชาแต่ทำไม......." "เรียนกอกอ เจ๊เจ๊ของข้าพเจ้าไม่ว่าจะ

อ่านอะไรก็จำได้ขึ้นใจ เมื่อห้าปีก่อนมีผู้เฒ่าซอมซ่อหน้าแดงมาขอแวะที่บ้านของพวกเราเจ้เจ้

ต้อนรับคุยกันถูกคอท่านก็เลยให้ลองอ่านตำราของท่าน เจ้เจ้ใช้เวลาสามคืนสามารถจำได้หมดทุก

ตัวอักษร ท่านผู้เฒ่ายังบอกเจ้เจ้ฉลาดถ้าท่านผู้เฒ่าไม่รับศิษย์ไว้แล้วคงรับเจ้เจ้เป็นศิษย์แน่" พลอย

ตอบแทนมุกหงส์ "ท่านผู้เฒ่าเหตุที่ไม่รับศิษย์เพิ่ม เพราะข้าพเจ้าเป็นสตรีไม่เหมาะที่จะอยู่ร่วมกับ

ท่านผู้เฒ่าในระยะยาวได้ สองศิษย์ที่ท่านผู้เฒ่ารับไว้มีภาระที่ต้องรับผิดชอบมากมายท่านผู้เฒ่าต้อง

ทุ่มเทฝึกฝนเพื่อให้เป็นยอดคนที่หนึ่งของแผ่นดิน"มุกหงส์พูดจบก็มองมาที่บ่อเมี้ยตากลมโตจับจ้อง

มองบ่อเมี้ยอย่างไม่วางตา ในแววตามีคำถามและปริศนา "ท่านพบท่านผู้เฒ่าประมาณกลางเดือนยี่

ใช่หรือไม่" "ใช่" "ท่านผู้เฒ่าผมไม่ขาวแต่เคราขาวหน้าแดงไม่อ้วนไม่ผอมร่างกายแข็งแรงเกินอายุ

เอวสะพายน้ำเต้าแต่ไม่เปิดดื่มใช่หรือไม่" "ใช่ เอ่อ กอกออย่าบอกนะว่า........." "ใช่เป็นที่ท่านคิด

มุกหงส์ท่านผู้เฒ่าก็คืออาจารย์ของเรา....." "โอ้โห บังเอิญ จริงๆ" พลอย ไพลินพูดพร้อมกัน มุก

หงส์คาราวะน้อยๆใบหน้ามีรอยยิ้มเผยเขี้ยวที่มุมปากพร้อมพูดด้วยเสียงอ่อนหวานชวนฟังว่า "ข้า

ผู้น้อย มุกหงส์ ขอคาราวะศิษย์พี่ใหญ่" บ่อเมี้ยได้แต่ยืนหัวเราะอย่างเขินๆเท่านั้น "เอาเถอะเอาเถอะ

พวกเราไปพักที่ด้านโน่นดีกว่ามีทะเลสาบน้ำจืดสถานที่น่าจะปลอดภัยพวกเราไปพักที่นั่นกันคืนนี้

เถิด"บ่อเมี้ยรีบพาสามสาวเข้าที่พัก


"พี่ใหญ่อย่าหันมานะ"เสียงพลอยดังแว่วมา ทันทีที่บ่อเมี้ยพามาพบทะเลสาบน้ำกับสตรีน่าจะเป็น

ของคู่กันพวกนางร่ำร้องจะอาบน้ำบ่อเมี้ยก็จะปลีกตัวเพื่อจัดเตรียมก่อก่องไฟแต่พวกนางหายินยอม

ไม่ ถึงแม้ธรรมชาติจะสวยสดงดงามแต่พวกนางก็กลัวความรกชัฏของพนาไพร จึงจำให้ต้อง

บ่อเมี้ยนั่งเผ้าพวกนาง บ่อเมี้ยได้แต่นั่งหันหลังหลับตาบนโขดหิน เนื่องจากบ่อเมี้ยเป็นผู้มีพลังวัตร

สูงสุดเสียงทุกสรรพเสียงต่างเข้าหู เสียงถอดเสื้อผ้าสวบซาบ เสียงคุยกันเบาๆระหว่างพลอย ไพลินที่

พูดถึงรูปทรง ของตน เปรียบเทียบ กับของมุกหงส์ หรืออื่นๆบ่อเมี้ยได้ยินหมดทำให้จินตนาการ

ฟุ้งซ่านตามเสียงที่ได้ยินนั้น "เจ้เจ้เราสามพี่น้องไม่ได้อาบน้ำร่วมกันนานแล้ว วันนี้โชดดีจริงๆ"

พลอยพูดขึ้นมา ตอนนี้ทั้งสามสาวอยู่ในชุดเอี้ยมเผยผิวขาวจากแขนขาประมาณหยกเนื้อดี อยู่ท่าน

กลางธรรมชาติเปรียบนางฟ้ามาเล่นที่สระอโนดาษ เสียงหัวเราะต่อกระซิก เสียงสาดน้ำ "พลอย

ไพลิน ไม่เล่นนะ" "คิก คิก คิก เจ้มุก ของเจ้นี่ใหญ่จัง ใหญ่กว่าของพลอยอีกนิ่มด้วย" "อ๊าย เด็ก

ทะลึ่งอย่าบีบซี ไพลินแทนที่จาช่วยเจ้ไปช่วยพลอยทำไม" "ก็ลินอยากรู้เหมือนพลอยนี่ คิก คิก คิก"

"มานี่เลยอย่าหนีนะ พลอย ไพลิน คราวนี้เจ้จะจัดการให้น่าดูเลย" "ไล่ให้ทันซีเจ้ แบร่" ทั้งสาม

สนุกกับน้ำที่ใสเย็นหลังจากการเดินทางที่ยาวนานหารู้ไม่ว่า นอกจากบ่อเมี้ยที่นั่งหันหลังให้แล้ว มี

สายตาคู่หนึ่งที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ ใกล้ อย่างช้าๆและไม่เป็นมิตร

"ขอบคุณท่านผู้กล้า พวกเราสามพี่น้องจะไม่ลืมพระคุณของท่านเลย นี่น้องของเราที่ใส่เสื้อผ้าสีเขียว

ชื่อ พลอย ส่วนที่แฝดอีกคนที่ใส่สีเหลือง ชื่อ ไพลิน ส่วนข้าพเจ้ามุกหงส์" แม่นางใส่ชุดสีชมพูเป็นผู้

แนะนำตัวแกบ่อเมี้ย "ข้าพเจ้าชื่อบ่อเมี้ยเป็นหมอจนๆคนหนึ่งหาใช่ผู้กล้าไม่ เพียงประสบเหตุการ

ช่วยเหลือกันเป็นหน้าที่ของชาวยุทธ์ที่ต้องช่วยอยู่แล้ว" "ถึงแม้เป็นเช่นนั้นหากไม่ได้ท่านเราสามพี่

น้องคงต้องจบชีวิตหรือไม่ก็ต้องถูกจับในเงื้อมือผู้อื่นชีวิตไม่สามารถจำแนกเป็นตายได้เราเหล่าพี่

น้องจึงต้องขอแสดงความคาราวะแด่ท่านอีกครั้ง" พูดจบแม่นางทั้งสามก็ประสานมือย่อกาย ทำให้

บ่อเมี้ยปั่นป่วนรับมือไม่ถูก "เอ่อ.......แม่นางทั้งสามจะไปที่แห่งหนใด และเหตุไฉนจึงมีผู้ปองร้าย

หมายชีวิต จะว่าเป็นโจรที่ปล้นกลางทาง ฟังจากบทสนทนาของพวกมันหาได้มีจุดประสงค์ใน

ทรัพย์สินเงินทองไม่" บ่อเมี้ยรีบถามเพื่อหาสาเหตุแห่งเภทภัยที่เกิดขึ้น "เรียนท่านหมอข้าพเจ้าพี่

น้องทั้งสามเป็นบุตรข้าหลวงที่อยู่เมืองเซียง ท่านพ่อมีความประสงค์ให้ข้าพเจ้าและน้องทั้งสองเข้า

เมืองฉางอานเพื่อพบคนคนหนึ่งเพื่อยื่นเอกสารฉบับหนึ่งแต่ขออภัยที่ข้าผู้น้อยไม่สามารถแจ้ง

รายละเอียดกับท่านได้ แต่กล่าวโดยสรุปข้าพเจ้าและน้องทั้งสามต้องเดินทางไปที่นครฉางอานให้

ได้"มุกหงส์กล่าวแก่บ่อเมี้ยโดยใช้ตากลมโตมองบ่อเมี้ยอย่างมีประกายความหวังบางอย่างซ่อนเร้น

ในใจ "แต่ท่านพี่ลุงฝั่นและรถม้าของเราถูกทำลายเสียหาย" "ตลอดเส้นทางก็อาจมีพวกโจรร้ายแฝง

ซ่อนอยู่พวกเราจะทำอย่างไรดี"พลอย ไพลินสมเป็นฝาแฝดออกรับกับมุกหงส์" "เอ่อ ...ถ้าแม่นาง

ไม่รังเกียจเราจะร่วมเดินทางไปกับพวกท่านถึงนครฉางอานก็ได้"บ่อเมี้ยได้แต่ตกกระไดพลอย

กระโจน "เดี๋ยวจะเป็นการสร้างความลำบากแก่ท่านหมอ" แต่ดวงตาคนที่พูดหาได้บอกอย่างนั้นไม่

มีประกายยินดีจนเห็นได้ชัด "มิเป็นไรอย่างไรก็ตามเราก็จะไปที่ฉางอานอยู่แล้ว" พลอยจึงพูด

ออกมาด้วยความยินดี "โชดดีจริงๆได้ท่านหมอเป็นผู้คุ้มครอง" ทั้งสองฝาแฝดสาวแย่งกันกล่าว

จอๆแจๆ บ่อเมี้ยพูดไม่ทันได้แต่ยิ้มอย่างเดียวหันมามองมุกหงส์ก็มองอย่างไม่วางตาแต่ไม่พูดอะไรซักคำ



ตลอดการเดินทางพลอยและไพลินมีเรื่องเล่ามากมายตั้งแต่พวกนางวัยเด็กจนถึงวัยสาว วีรกรรมของ

มุกหงส์ก็ถูกน้องสาวนำมาเผาแบบไม่มีชิ้นดี มุกหงส์ก็หาตอบโต้ไม่ เดินยิ้มส่ายหน้า หัวเราะ อยู่แค่

นั้นไปไปมามาสามสาวก็เรียกบ่อเมี้ยเป็นกอกอไปเมื่อไรไม่รู้ เส้นทางเดินทางค่อนข้างยาวไกล

บ่อเมี้ยเคยเร่งฝีเท้าเพื่อทดสอบว่าพวกนางมีวรยุทธ์หรือไม่ พบว่าหัวใจเต้นแรงจากการสูบฉีดของ

เลือด เหงื่อไหลดั่งทำนบแตก แสดงให้รู้ว่าพวกนางทั้งสามหาได้มีวรยุทธ์ไม่ แต่พวกนางมีความ

อดทนเป็นอย่างมากบ่อเมี้ยไม่หยุดเดินพวกนางก็ไม่ร้องเรียกยังคงก้มหน้าก้มตาเดิน ส่วนพลอยกับ

ไพลิน ตอนนี้เงียบไปแล้วคงเหนื่อยเกินกว่าที่จะพูดใดๆได้อีก บ่อเมี้ยเดินอีกซักครู่จึงเดินเข้าใต้ร่ม

ไม้ใหญ่ "ม่วยๆทั้งสามตอนนี้เราหยุดพักกันที่นี่ก็แล้วกัน" พวกนางทั้งสามพอได้ยินก็ทรุดตัวลงพิง

ต้นไม้หลับตาอ้าปากหอบหายใจเหนื่อยอ่อน" บ่อเมี้ยเห็นกิริยาของพวกนางได้แต่ยิ้ม "พวกท่านรอ

ซักครู่เดี๋ยวจะไปหาน้ำกับผลไม้มาให้" ก่อนไปบ่อเมี้ยเห็นมุกหงส์เขวี้ยงค้อนมาเหมือนกับว่านางรู้

ว่าบ่อเมี้ยแกล้งพวกนาง บ่อเมี้ยได้แต่ยิ้มให้และใช้วิชาตัวเบาขั้นสุดยอดเสาะหาแหล่งน้ำทันที

เนื่องจากบ่อเมี้ยเป็นผู้เติบโตในป่าเรื่องของป่าจึงไม่เป็นการยากแต่ประการใดบ่อเมี้ยเห็นต้นไม้พืช

พรรณอุดมสมบูรณ์สันนิฐานต้องมีแหล่งน้ำอยู่ไม่ไกลแล้วก็จริงดั่งคาดหวัง ไม่ไกลจากที่พักนักเป็น

ทะเลสาบน้ำจืดแวดล้อมด้วยพืชนานาพรรณจึงตัดกระบอกไม่ไผ่ใส่น้ำ พร้อมหาผลไม้ที่ทานได้

นำไปให้สามสาวที่รออยู่ด้วยความกระวนกระวาย "มี ภูตผี" เสียงตกใจมาจากพลอยและไพลินที่

อุทานมาพร้อมกันเมื่อพบว่าบ่อเมี้ยปรากฏตัวดั่งหายตัวมา "ไม่ใช่หรอกพลอยไพลิน กอกอเอง อ่ะนี่

น้ำกับผลไม้" ทั้งสองสาวรับมาและแบ่งกันกินจะมีแต่มุกหงส์รับผลไม้ไปแต่ไม่กินมองหน้าบ่อเมี้ย

อยู่ "หน้าของข้าพเจ้ามีอะไรติดอยู่หรือ" "วิชาตัวเบาท่านเหนือกว่าเหยียบจอกไร้ร่องรอย และ

เหนือกว่าวิชาเดินหน วิชาของท่านเอ่อกอกอเรียกว่าอะไรเหรอ" "ไม่ยักรู้ว่าท่านรู้จักวิทยายุทธ์ด้วย"

"โธ่กอกอไม่รู้อารัยเจ้เจ้อ่ะรู้ทุกสรรพวิชาวิทยายุทธ์ รู้ถึงข้อดีข้อด้อยในแต่ละสำนักแม้แต่อดีตเจ้า

สำนักเสี้ยวลิ้มยังเคยพ่ายแพ้มาแล้วเลย"ไพลินอวดพี่สาวอย่างภูมิใจ"แต่ข้าพเจ้าตรวจดูแล้วพวกท่าน

หาได้มีวรยุทธ์ไม่ อุ๊บ" บ่อเมี้ยรีบอุดปากตัวเองที่เผลอบอกออกไป พวกนางทั้งสามคนต่างค้อน

พร้อมกันทั้งสามคน พลอยยังพูดว่า นึกแล้ว จากนั้นก็หัวเราะกันคิกๆคัก "เอ่อ ขออภัยม่วยๆอย่า

โกรธกอกอเลย เพียงเพื่อสะดวกในการเดินทางถ้าพวกม่วยๆรู้ก็สามารถเดินทางอีกแบบหนึ่งแต่ถ้า

ไม่รู้ก็เดินทางอีกแบบหนึ่ง" "ไม่เห็นเข้าใจ"ไพลินร้องถาม "กอกอเขาหมายถึงถ้าพวกเรามีวรยุทธ์ก็

สามารถเดินทางที่ลำบากแต่ย่นระยะทางได้ใช่ไหมกอกอ" มุกหงส์ "อือ ถูกดั่งมุกหงส์กล่าว ส่วน

วิชาตัวเบาหามีชื่อไม่เกิดจากการใช่ลมปราณรวมกับท่าร่างที่ถูกฝึกมาหลายสิบปีจึงเกิดผลเช่นนี้ว่า

แต่มุกหงส์ที่ม่วยๆท่านบอกว่าท่านรู้สรรพวิชาแต่ทำไม......." "เรียนกอกอ เจ๊เจ๊ของข้าพเจ้าไม่ว่าจะ

อ่านอะไรก็จำได้ขึ้นใจ เมื่อห้าปีก่อนมีผู้เฒ่าซอมซ่อหน้าแดงมาขอแวะที่บ้านของพวกเราเจ้เจ้

ต้อนรับคุยกันถูกคอท่านก็เลยให้ลองอ่านตำราของท่าน เจ้เจ้ใช้เวลาสามคืนสามารถจำได้หมดทุก

ตัวอักษร ท่านผู้เฒ่ายังบอกเจ้เจ้ฉลาดถ้าท่านผู้เฒ่าไม่รับศิษย์ไว้แล้วคงรับเจ้เจ้เป็นศิษย์แน่" พลอย

ตอบแทนมุกหงส์ "ท่านผู้เฒ่าเหตุที่ไม่รับศิษย์เพิ่ม เพราะข้าพเจ้าเป็นสตรีไม่เหมาะที่จะอยู่ร่วมกับ

ท่านผู้เฒ่าในระยะยาวได้ สองศิษย์ที่ท่านผู้เฒ่ารับไว้มีภาระที่ต้องรับผิดชอบมากมายท่านผู้เฒ่าต้อง

ทุ่มเทฝึกฝนเพื่อให้เป็นยอดคนที่หนึ่งของแผ่นดิน"มุกหงส์พูดจบก็มองมาที่บ่อเมี้ยตากลมโตจับจ้อง

มองบ่อเมี้ยอย่างไม่วางตา ในแววตามีคำถามและปริศนา "ท่านพบท่านผู้เฒ่าประมาณกลางเดือนยี่

ใช่หรือไม่" "ใช่" "ท่านผู้เฒ่าผมไม่ขาวแต่เคราขาวหน้าแดงไม่อ้วนไม่ผอมร่างกายแข็งแรงเกินอายุ

เอวสะพายน้ำเต้าแต่ไม่เปิดดื่มใช่หรือไม่" "ใช่ เอ่อ กอกออย่าบอกนะว่า........." "ใช่เป็นที่ท่านคิด

มุกหงส์ท่านผู้เฒ่าก็คืออาจารย์ของเรา....." "โอ้โห บังเอิญ จริงๆ" พลอย ไพลินพูดพร้อมกัน มุก

หงส์คาราวะน้อยๆใบหน้ามีรอยยิ้มเผยเขี้ยวที่มุมปากพร้อมพูดด้วยเสียงอ่อนหวานชวนฟังว่า "ข้า

ผู้น้อย มุกหงส์ ขอคาราวะศิษย์พี่ใหญ่" บ่อเมี้ยได้แต่ยืนหัวเราะอย่างเขินๆเท่านั้น "เอาเถอะเอาเถอะ

พวกเราไปพักที่ด้านโน่นดีกว่ามีทะเลสาบน้ำจืดสถานที่น่าจะปลอดภัยพวกเราไปพักที่นั่นกันคืนนี้

เถิด"บ่อเมี้ยรีบพาสามสาวเข้าที่พัก


"พี่ใหญ่อย่าหันมานะ"เสียงพลอยดังแว่วมา ทันทีที่บ่อเมี้ยพามาพบทะเลสาบน้ำกับสตรีน่าจะเป็น

ของคู่กันพวกนางร่ำร้องจะอาบน้ำบ่อเมี้ยก็จะปลีกตัวเพื่อจัดเตรียมก่อก่องไฟแต่พวกนางหายินยอม

ไม่ ถึงแม้ธรรมชาติจะสวยสดงดงามแต่พวกนางก็กลัวความรกชัฏของพนาไพร จึงจำให้ต้อง

บ่อเมี้ยนั่งเผ้าพวกนาง บ่อเมี้ยได้แต่นั่งหันหลังหลับตาบนโขดหิน เนื่องจากบ่อเมี้ยเป็นผู้มีพลังวัตร

สูงสุดเสียงทุกสรรพเสียงต่างเข้าหู เสียงถอดเสื้อผ้าสวบซาบ เสียงคุยกันเบาๆระหว่างพลอย ไพลินที่

พูดถึงรูปทรง ของตน เปรียบเทียบ กับของมุกหงส์ หรืออื่นๆบ่อเมี้ยได้ยินหมดทำให้จินตนาการ

ฟุ้งซ่านตามเสียงที่ได้ยินนั้น "เจ้เจ้เราสามพี่น้องไม่ได้อาบน้ำร่วมกันนานแล้ว วันนี้โชดดีจริงๆ"

พลอยพูดขึ้นมา ตอนนี้ทั้งสามสาวอยู่ในชุดเอี้ยมเผยผิวขาวจากแขนขาประมาณหยกเนื้อดี อยู่ท่าน

กลางธรรมชาติเปรียบนางฟ้ามาเล่นที่สระอโนดาษ เสียงหัวเราะต่อกระซิก เสียงสาดน้ำ "พลอย

ไพลิน ไม่เล่นนะ" "คิก คิก คิก เจ้มุก ของเจ้นี่ใหญ่จัง ใหญ่กว่าของพลอยอีกนิ่มด้วย" "อ๊าย เด็ก

ทะลึ่งอย่าบีบซี ไพลินแทนที่จาช่วยเจ้ไปช่วยพลอยทำไม" "ก็ลินอยากรู้เหมือนพลอยนี่ คิก คิก คิก"

"มานี่เลยอย่าหนีนะ พลอย ไพลิน คราวนี้เจ้จะจัดการให้น่าดูเลย" "ไล่ให้ทันซีเจ้ แบร่" ทั้งสาม

สนุกกับน้ำที่ใสเย็นหลังจากการเดินทางที่ยาวนานหารู้ไม่ว่า นอกจากบ่อเมี้ยที่นั่งหันหลังให้แล้ว มี

สายตาคู่หนึ่งที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ ใกล้ อย่างช้าๆและไม่เป็นมิตร