[size=14][backcolor=#ffffff]ท่าน u ไม่เอามาลง ผมเลยเอามาลงให้


เจาะเวลาหาฉิมพลี (ภาคยุทธจักร)  NC 25+  ยิ่งเจ้าร่วมสัมพันธ์กับหญิงสาวมากขึ้นเท่าไหร่ กำลังภายในของเจ้าจะยิ่งเพิ่มพูน... ตอน เดินลมปราณ




[backcolor=#ffffff]

          ยูอันรอเก้อ - -






          เมื่อคืนคุณหนูเจ็ดไม่ได้มาตามที่นัด ทำเอายูอันที่ตั้งหน้าตั้งตารอ ต้องพบกับความผิดหวัง - - แถมวันนี้ทั้งวันต่างไม่มีคุณหนูคนไหนแวะมาสนทนาพูดคุยด้วยเลยสักคน ยูอันพยายามมองหาคุณหนูเจ็ด ได้แต่มองเห็นแต่ไกล ไม่มีโอกาสได้สนทนา พอจะเดินเข้าไปหา ก็เหมือนนางมีเจตนาจะหลบหน้า เดินหายไปเสียก่อน ดังนั้นสร้างความหงุดหงิดให้ยูอันไม่น้อย เพราะไม่ทราบว่า เกิดอะไรขึ้น






          เป็นเช่นนี้อีกสองสามวัน ยูอันอึดอัดจนแทบไม่อยากจะกินข้าว วันๆนอกจากนั่งอยู่ในรถม้า ก็แทบไม่ได้ส่งเสียงเจรจากับใครเลย กลางคืนก็นอนไม่หลับ นึกถึงแต่บทพิศวาสที่ถึงอกถึงใจกับคุณหนูเจ็ด ยูอันไม่รู้เหมือนกันว่าตนแค่ชอบหรือตกหลุมรักคุณหนูเจ็ดเข้าแล้ว รู้เพียงแต่ว่าอยากร่วมสัมพันธ์กับคุณหนูเจ็ดอีก คืนนี้ก็เช่นกันนั่งๆนอนๆอยู่ในรถม้า ความต้องการทางเพศก็พุ่งขึ้นๆ ทำเอาแทบควบคุมไม่อยู่ จะใช้มือช่วยตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็รู้สึกว่าทำแบบนั้นมันไม่สาสมใจอย่างไรไม่รู้ สุดท้ายได้แต่เปิดหน้าต่างรถ ร้องเรียกศิษย์วังร้อยบุปผาคนหนึ่งเข้ามา






          " ท่านต้องการอันใด ? "






          ศิษย์สตรีวังร้อยบุปผาร้องถาม






          " เอ่อ..."






          ยูอันอ้ำอึ้ง สุดท้ายก็บอกออกไปว่า






          " ท่านช่วยไปเรียนคุณหนูเจ็ดได้หรือไม่ ข้าพเจ้ามีเรื่องจะสนทนาด้วย "






          ศิษย์หญิงคนนั้น มีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย แต่เห็นสีหน้าของยูอันแล้วนึกเห็นใจ อีกทั้ง เคยเห็นแล้วว่ายูอันกับคุณหนูเจ็ดเคยใกล้ชิดกันขนาดไหน สุดท้ายจึงรับคำไปส่งข้อความให้






          ยูอันได้แต่รอ หวังว่าคุณหนูเจ็ดจะมา แต่ทว่า ศิษย์หญิงคนนั้นกลับมาส่งข่าวว่า คุณหนูเจ็ดบอกว่าไม่สามารถมาพบได้ ทำเอายูอันต้องพบกับความผิดหวังอีกครั้ง






          ความต้องการทางเพศเหมือนไม่รับกับเหตุผลภายนอก กลับเหมือนจะคุกรุ่นอยู่ตลอดเวลา ยูอันงุ่นง่านเหมือนจะขาดสติ ในหัวไม่ต้องการจะช่วยตัวเอง แต่ต้องการร่วมหลับนอนกับหญิงสาวตัวเป็นๆเท่านั้น มองไปมองมาเห็นศิษย์สตรีทั้งสองคนที่ดูแลรถม้าของตน เริ่มสวยขึ้นๆ อย่าว่าแต่ที่จริงหน้าตาของพวกนางก็ไม่ใช่จะดูไม่ได้อยู่แล้ว หากได้ร่วมหลับนอนกับพวกนางคงจะดีไม่น้อย






          นี่เราเป็นอะไรไป ?






          สติที่ยังหลงเหลือร้องถามออกมา ยูอันไม่เคยมีความต้องการรุนแรงถึงขนาดนี้มาก่อน นี่กระทั่งสาวคนไหนก็ได้ อย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ เราไม่ใช่คนแบบนั้น สมองพยายามตั้งสติคิดทบทวนหาเหตุผล สุดท้ายก็ไปลงที่ เลือดเจ้าแดงน้อยบวกกับความเปลี่ยนแปลงหลังจากผ่านการหลั่งออกมาครั้งแรก






          แย่แล้ว - -






          ยูอันร้องในใจ ใช่แล้ว อาจารย์เคยบอกว่า หากยับยั้ง ไม่ได้ร่วมรักนานๆอาจทำให้เราเสียสติได้ - - หรือนี่เป็นอาการแรกเริ่ม กำแล้ว -*-






          ทำอย่างไรดีๆ หรือเราจะปรึกษากับหมอมือวิเศษดู หมอมือวิเศษเชี่ยวชาญการแพทย์ อาจมีตัวยาช่วยยับยั้งอาการของเราได้ ไม่ได้ เรื่องที่เราฝึกปราณชมพูสวรรค์อาจารย์ย้ำนักย้ำหนาว่า ห้ามไม่ให้ใครรู้ - - แล้วนี่จะทำอย่างไรดี






          ในนิยายกำลังภายในที่เคยอ่าน เคยคุ้นๆว่า เวลาพวกพระเอกโดนยากระตุ้นทางเพศ เคยมีบางคนใช้วิธีเดินลมปราณสงบจิตใจ และตอนที่ตนเริ่มอยากเรียนวิชาการต่อสู้ ก็เคยได้ยินครูฝึกในสำนักคุ้มกันภัยบอกเหมือนกันว่า เวลาเดินลมปราณ จะช่วยให้มีสมาธิสงบจิตใจได้ เคล็ดวิชาในการเดินลมปราณตนก็ยังจำได้ขึ้นใจ เพียงแต่ว่าตอนเดินลมปราณมันไม่รู้สึกถึงลมปราณแค่นั้น - -






          เอาว่ะ - - ลองดู






        ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะทำ ยูอันนั่งขัดสมาธิ ลองเดินลมปราณแบบที่ครูฝึกในสำนักคุ้มกันภัยเคยสอนดู เริ่มจากสูดหายใจ รวบรวมพลังที่ท้องน้อย ค่อยๆเคลื่อนขึ้นมา...






          เอ๊ะ !!!






        ครั้งนี้แตกต่างจากที่เคยแล้ว ยูอันรับรู้ถึงความรู้สึกอุ่นๆที่ท้องน้อย แถมกำลังเคลื่อนที่ขึ้นมาตามที่ตั้งใจได้ด้วย กระทั่งรับรู้ถึงเส้นชีพจรที่อุ่นขึ้นยามเคลื่อนลมปราณผ่าน เอาแล้วๆๆ ยูอันดีใจจนเนื้อเต้น ไอ้นี่ใช่มั้ยที่เรียกว่าลมปราณ แถมกำหนดให้มันเคลื่อนที่ไม่ยากเหมือนที่คิด ว่าแล้วก็ลำดับความคิด เคลื่อนลมปราณตามที่เคยได้เรียนมา ผ่านไปตามจุดต่างๆ ไหลเวียนไปทั่วร่าง กระทั่งผ่านครบทุกจุด ยูอันก็เริ่มรอบใหม่ สมองเริ่มจดจ่ออยู่กับจุดเส้นที่ลมปราณเคลื่อนผ่าน ความต้องการทางเพศดูเหมือนจะลดลงบ้าง แม้จะยังมากอยู่ แต่ก็ไม่มากจนแทบทนไม่ไหวเหมือนเมื่อครู่ พอเดินลมปราณถึงรอบสามสี่ จิตสมาธิก็กระจ่างใส ประสาทสัมผัสบางส่วนถูกลดการใช้งานลง ประสาทสัมผัสบางส่วนกลับเพิ่มสูงขึ้น ที่ยูอันรับรู้ได้ ก็คือประสาทสัมผัสด้านการรับฟัง เพราะตอนนี้หูได้ยินเสียงสนทนาเบาๆดังจากที่ไกลๆ พอตั้งใจที่จะฟังเสียงนั้น หูก็เหมือนได้ยินชัดขึ้นมาได้เอง






          " ท่านอย่าได้คิดมากเลย จำเอาไว้ว่าทนไว้เพื่อมัน "






          เป็นเสียงของคุณหนูแปด






          " อย่างน้อย ให้เราไปพูดกับมันสักนิด ไม่งั้นมันคงไม่เข้าใจ "






          นี่เป็นเสียงของคุณหนูเจ็ดที่ยูอันคิดถึงนั่นเอง






          " ท่านไปสนทนากับมัน หึ สุดท้ายก็คงอดใจกันไม่ได้อีก มะรืนนี้ก็จะถึงวังแล้ว หากมันยังร่วมรักกับท่านอีก จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปผ่านการทดสอบ คราวนี้คงถูกตอนเป็นขันทีจนได้ "






          เสียงคุณหนูแปดอีกครั้ง ยูอันเริ่มพอรับรู้ได้แล้วว่าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น






          " เรา..."






          เสียงคุณหนูเจ็ดดูเบา และเศร้า ยูอันก็สบายใจขึ้น ที่แท้เหตุผลเป็นเช่นนี้เอง






          " อีกอย่าง พี่รอง บอกเป็นคำขาดว่าห้ามไปหามันอีก เรื่องฝีมือของมัน ท่านเป็นคนบอกเองว่ามันเยี่ยมยอดยิ่ง ก็แปลว่าไม่ต้องไปสอนอะไรมันอีกแล้ว แค่ให้มันเก็บเรี่ยวแรงเอาไว้ก็พอ รอมันผ่านการทดสอบ ได้เป็นบุรุษพู่กันแล้ว ท่านจะอยู่ร่วมกับมันบ่อยแค่ไหนก็ไม่มีใครห้ามหรอก "






          คุณหนูแปดให้เหตุผล






          " หากว่า...หากว่า มันครุ่นคิดมาก จนนอนไม่หลับ ทำให้ร่างกายพักผ่อนไม่เพียงพอเล่า ? "






          คุณหนูเจ็ดยกเหตุผลบ้าง ทำเอาคุณหนูแปดนิ่งเงียบไปนานเหมือนกัน






          " เอาเถอะๆ ไว้พรุ่งนี้เราจะลองหาทางให้ท่านพบกับมัน แต่เพียงพบและสนทนากันเท่านั้นล่ะ ห้ามร่วมรักกับมันเด็ดขาด "






          " น้องแปดท่านดียิ่ง "






          เสียงคุณหนูเจ็ดดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา






          " เหอะ ดูท่านเข้าเถิด เหมือนกับพบชายคนรักเข้าแล้วอย่างนั้นละ ทำยังกับสาวรุ่นไม่เคยต้องมือชาย "






          จากนั้นก็เป็นการสนทนากันทั่วไป ยูอันหยุดจากการเดินลมปราณ เสียงที่ได้ยินก็ไม่ได้ยินอีก ความดีใจที่ตนเองสามารถเดินลมปราณได้ บวกกับสามารถได้ยินได้ไกลถึงขนาดนี้ ทำเอายูอันดีใจจนแทบเต้น ตอนนี้ในหัวถึงอยากทดสอบวิชาอื่นๆอีก โดยเฉพาะวิชาตัวเบา ยิ่งอยากทดสอบให้เร็วที่สุด เพราะรู้สึกว่าเป็นวิชาที่น่าเล่นที่สุดแล้ว กลับไปยุคปัจจุบันได้เมื่อไหร่ เหรียญทองโอลิมปิกกระโดดสูง กระโดดไกลจะไปไหนเสีย + +






          พอคิดวุ่นวาย อารมณ์หื่นก็เหมือนจะกลับเพิ่มขึ้นมาอีก ยูอันรีบสงบจิตใจ เดินลมปราณต่อ ยิ่งปฏิบัติก็ยิ่งคล่องแคล่ว ถนัดขึ้นทุกที กระทั่งเข้าสู่สวาวะลืมตนจนไม่รู้ว่าเดินลมปราณไปกี่รอบ ไม่รู้กระทั่งเวลาผ่านไปแค่ไหน






          เสียงเคาะประตูรถม้า ปลุกยูอันจากสมาธิ ยูอันลืมตาขึ้นมาพบกับแสงสว่าง แทบไม่น่าเชื่อ นี่ตนเองเดินลมปราณจนถึงเช้า กี่ชั่วโมงกันนี่ แต่สมองกลับสดชื่นไม่รู้สึกง่วงแม้แต่น้อย






          ออกจากรถม้าเพื่อไปทำกิจธุระยามเช้า ขณะเดินลอบเดินลมปราณ ใช้วิชาแอบฟังระยะไกลที่เคยทำได้เมื่อคืน แต่ปรากฏว่า ไม่ง่ายอย่างที่คิด - - อย่าว่าแต่จะแอบฟัง กระทั่งเดินลมปราณขณะเดินก็ไม่ง่าย จะหกล้มหัวทิ่มเอาเสียง่ายๆ ที่แท้มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด - - ถ้าอยากจะเดินลมปราณขณะเคลื่อนไหว แล้วใช้วิชาแอบฟังไปด้วย คงต้องฝึกฝนมากกว่านี้






          หลังจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย ยูอันอยากลองกระโดดโลดเต้น ลองเคล็ดวิชาตัวเบาดูบ้าง ลองหยุดยืนโคจรพลังดู รู้สึกร่างกายเหมือนจะเบาๆลอยๆขึ้นมาเหมือนกัน ขณะกำลังจะกระโดด ในใจก็ร้องออกมา ไม่ได้ซิ ลืมไปว่า การกระทำทุกอย่าง อยู่ในสายตาของพวกองครักษ์ชุดดำที่ลอบแอบคุ้มครองอยู่ ขืนอยู่ดีๆเรากลายเป็นผู้มีวิชาฝีมือขึ้นมา คงโดนทุกคนสงสัยเป็นแน่ ถ้าโชคไม่ดีมากๆ โดนข้อหาเป็นสปาย ไส้ศึกอะไรนั่น คงโดนเชือดทิ้งในทันที ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้






          ยูอันกินข้าวเช้าร่วมกับสองศิษย์สาว เห็นสองศิษย์แม้จะไม่งดงามเท่าพวกคุณหนูทั้งหลาย แต่ก็มีเสน่ห์ของสาวรุ่น หากได้ร่วมรักกับพวกนางคงได้รสชาติไปอีกแบบ กำ เอาอีกแล้ว อารมณ์แบบนี้มาอีกแล้ว -*- ยูอันรีบอิ่มอย่างไว ก่อนจะเข้าไปในรถม้า แอบนั่งเดินลมปราณ สกัดอารมณ์หื่น






          วันนี้เหมือนเดินทางมาได้ไกลเป็นพิเศษ ถนนที่ใช้ราบเรียบ ดังนั้นรถม้าจึงเพิ่มความเร็วได้มากกว่าเดิม อาหารเที่ยงเป็นซาลาเปาลูกใหญ่ๆก็ถูกส่งเข้ามาให้กินในรถ ยูอันกินเข้าไปสองลูก จากนั้นก็นั่งเดินลมปราณต่อ เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว มื้อเย็น เป็นมื้อแรกหลังออกจากกุ้ยหยาง ที่ได้กินที่ร้าน แต่ก็เป็นเพียงร้านริมทาง ที่มีอาหารไม่กี่ชนิด แต่ ผัดผักใส่เต้าหู้ กับไก่ต้มตัวเล็กๆ ก็ทำให้ยูอันเจริญอาหารมากแล้ว และเป็นครั้งแรกในหลายๆวัน ที่ได้เข้าใกล้กับบรรดาคุณหนูทั้งหลาย ยูอันพยายามมองไปที่คุณหนูเจ็ด แต่ก็ไม่ได้รับการมองตอบกลับมา พอเข้าใจว่า คงเป็นเพราะคำสั่งห้ามของคุณหนูรอง ดังนั้นจึงพอทำใจได้ ก้มหน้าก้มตาจัดการ ไก่ต้มตรงหน้าดีกว่า ที่จริงก็พยายามเลี่ยงๆไม่มองบรรดาคุณหนูคนอื่นๆอยู่เหมือนกัน เพราะรู้สึกว่าพอเห็นรูปร่างของพวกคุณหนูทั้งหลายแล้ว อารมณ์หื่นของตนมันจะพุ่งขึ้นมา ที่เลวร้ายไปกว่าก็คือ ตอนนี้กระทั่งคุณหนูรอง ที่ตนไม่เคยคิดล่วงเกินมาก่อน ก็อยากจะลองล่วงเกินดูบ้างแล้ว - -






          ออกเดินทางจากร้านริมทาง มาได้ประมาณสองชั่วโมง รถม้าก็เปลี่ยนเส้นทางจากถนนหลักไปใช้เส้นทางเล็กเลียบหุบเขา แน่นอนว่าการเดินทางก็ช้าลงตามสภาพถนน แต่ยูอันได้รับการบอกมาว่า พรุ่งนี้หลังเที่ยง ก็จะถึงวังร้อยบุปผาแล้ว ในใจก็ตื่นเต้นๆอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่า เข้าไปแล้วจะได้กลับออกมาหรือไม่






          เสียงน้ำไหลอยู่ไม่ไกล นี่คงอยู่ใกล้ลำธาร หรือแม่น้ำ ไม่ก็น้ำตกอะไรสักอย่าง คืนนี้โชคดีคงได้อาบน้ำก่อนนอน และแล้วก็สมใจ ขบวนรถ หยุดเดินทางราว 2 ทุ่ม เลือกที่พักเป็นริมธารน้ำแห่งหนึ่ง ไม่ไกลยังได้ยินเสียงน้ำตกจากที่สูง คงเป็นน้ำตก แต่ก็คงไม่ใช่น้ำตกที่ใหญ่อะไรนัก ช่วง 2 ถึง 4 ทุ่มโดยประมาณ รู้กันว่าเป็นช่วง การอาบน้ำของบรรดาสตรีทั้งหลาย โดยคุณหนูทั้งหลายจะไปอาบก่อน ตามด้วยบรรดาศิษย์สตรี หลังจากนั้นจะเป็นรอบของพวกองครักษ์ที่ผลัดกันไปอาบบ้าง ยูอันเองก็ต้องรอช่วงนั้นเช่นกัน แต่วันนี้กะว่าจะลงไปแช่ในน้ำนานสักหน่อย จึงรอจนพวกองครักษ์อาบกันจนเสร็จหมด จึงออกไปอาบบ้าง






          พอมาถึงจุดอาบน้ำ เห็นสภาพแล้วรู้สึกมันไม่น่าอาบเท่าไหร่นัก หรือเพราะคิดไปว่าทุกคนต่างอาบกันที่นี่ - - ยูอันจึงเดินขึ้นไปทางต้นน้ำอีก หาแหล่งที่จะลงไปแช่น้ำให้สบายใจ ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวตามมาเบาๆ ทราบว่าคงเป็นพวกองครักษ์ที่ตามมา ปรกติตนเองไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าพวกองครักษ์แอบตามอยู่ตรงไหน แต่ตอนนี้สามารถทราบได้คร่าวๆแล้ว นี่เป็นผลจากการขยันเดินลมปราณ ถึงแม้จุดมุ่งหมายจะเพื่อสกัดอารมณ์หื่นก็เถอะ






          ที่จริงถ้าเป็นคนปรกติ ต่อให้ฝึกฝีมือ สิบปี ก็ใช่จะสามารถรับรู้ร่องรอยของบรรดาองครักษ์เหล่านี้ได้ แต่ยูอันตอนนี้มีลมปราณสะสมในตัวถึงยี่สิบปี บวกกับร่างกายที่เกิดการเปลี่ยนแปลงจนเหนือกว่าคนปรกติทั่วๆไปอยู่แล้ว จึงรุดหน้ารวดเร็วยิ่ง เพียงแต่ยูอันยังไม่เข้าใจในร่างกายของตนเท่าไหร่นักเท่านั้น






          " อ่า ที่นี่เลย *-* "






          ยูอันได้ทำเลเหมาะ ที่แท้ช่วงเหนือน้ำนี่ เป็นน้ำตกขนาดเล็กจริงๆ ยูอันปลดเปลื้องเสื้อผ้า เดินลงไปเล่นน้ำตกอย่างสนุกสนาน จากนั้นลงมานั่งแช่ให้น้ำตกโกรกใส่หลังอย่างเพลิดเพลิน หลังนั่งอยู่ในรถมาทั้งวัน ได้ออกมาเล่นน้ำตกเช่นนี้ รู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์จริงๆ แสงจันทร์ก็สว่างไสวราวกับกลางวัน เหงื่อไคลถูกขัดถูออกจากร่างกาย ยูอันปลอดโปร่งจนสบายเหมือนจะล่องลอย น้ำเย็นๆช่วยระงับไฟราคะในตัวได้โดยไม่ต้องเดินลมปราณ






          " เฮ่ออออ..."






          ยูอันสบายจนอยากนั่งแช่อยู่ตรงนี้ทั้งคืน






          เสียงฝีเท้าดังมาทางด้านล่างของลำธาร คงเป็นพวกองครักษ์มาตามให้กลับ - - ที่จริงเราก็ออกมาไกลและนานกว่าปรกติจริงๆ - -






          เสียงฝีเท้าดังมาใกล้ จนเกือบจะถึงน้ำตก ยูอันนึกสนุก ค่อยๆหย่อนตัว ดำลงไปใต้น้ำด้วยอารมณ์ขัน ไม่รู้พวกที่มาตามจะเป็นอย่างไรที่ไม่เห็นตน ลงไปใต้น้ำเสียงที่ได้ยินก็กลายเป็นไม่ได้ยินอีก ยูอันลองเดินลมปราณ ใช้วิชาแอบฟัง ที่ตนเคยใช้ เอ๊ะ เป็นเรื่อง เหมือนการได้ยินถูกขยายไปทั่วทุกทิศทุกทาง กระทั่งการอยู่ใต้น้ำ ก็รู้สึกว่ายังอยู่ได้อีกนาน โดยไม่ต้องขึ้นไปเปลี่ยนลมหายใจ เสียงฝีเท้าด้านบนน้ำ ที่เหมือนกำลังเดินตามหาตน ทำเอายูอันนึกสนุก หลายครั้งเห็นเงาเคลื่อนผ่านไปมา ก็รู้สึกสนุกดี ยังไม่อยากโผล่ขึ้นไปตอนนี้ ยังอยากรู้ว่าตนจะอยู่ใต้น้ำนี่ได้นานแค่ไหน ตอนนี้เท่าที่กะๆน่าจะเกิน แปดนาทีไปแล้ว






          " ยูอัน ยูอัน "






          เสียงคนข้างบนร้องเรียกอยู่ อิอิ คงหาไม่เจอสินะ คนข้างบนก็ร้อนใจจริงๆ เพราะด้านบนฝั่งมีแต่เสื้อผ้าของยูอัน แต่ตัวคนกลับหายสาบสูญ






          " ยูอัน ๆ "






          เสียงเรียกดังขึ้น หือ เหมือนเป็นเสียงของผู้หญิงนี่นา






          ยูอันรีบขึ้นมาจากใต้น้ำ ในใจแอบหวังลึกๆ แล้วก็สมใจ






          คุณหนูเจ็ดที่งามสะคราญยืนอยู่ภายใต้แสงจันทร์






 






++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++






 






ติดตามตอนอื่นๆได้ที่






ภาคปัจจุบัน (ภาคแรก)













ภาคยุทธจักร













ภาคยุทธจักร ฉบับแก้ไข ปรับปรุง















-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ที่มา
[/backcolor][/backcolor][/color][/font][/size]

[size=14][backcolor=#ffffff]ท่าน u ไม่เอามาลง ผมเลยเอามาลงให้


เจาะเวลาหาฉิมพลี (ภาคยุทธจักร)  NC 25+  ยิ่งเจ้าร่วมสัมพันธ์กับหญิงสาวมากขึ้นเท่าไหร่ กำลังภายในของเจ้าจะยิ่งเพิ่มพูน... ตอน เดินลมปราณ




[backcolor=#ffffff]

          ยูอันรอเก้อ - -






          เมื่อคืนคุณหนูเจ็ดไม่ได้มาตามที่นัด ทำเอายูอันที่ตั้งหน้าตั้งตารอ ต้องพบกับความผิดหวัง - - แถมวันนี้ทั้งวันต่างไม่มีคุณหนูคนไหนแวะมาสนทนาพูดคุยด้วยเลยสักคน ยูอันพยายามมองหาคุณหนูเจ็ด ได้แต่มองเห็นแต่ไกล ไม่มีโอกาสได้สนทนา พอจะเดินเข้าไปหา ก็เหมือนนางมีเจตนาจะหลบหน้า เดินหายไปเสียก่อน ดังนั้นสร้างความหงุดหงิดให้ยูอันไม่น้อย เพราะไม่ทราบว่า เกิดอะไรขึ้น






          เป็นเช่นนี้อีกสองสามวัน ยูอันอึดอัดจนแทบไม่อยากจะกินข้าว วันๆนอกจากนั่งอยู่ในรถม้า ก็แทบไม่ได้ส่งเสียงเจรจากับใครเลย กลางคืนก็นอนไม่หลับ นึกถึงแต่บทพิศวาสที่ถึงอกถึงใจกับคุณหนูเจ็ด ยูอันไม่รู้เหมือนกันว่าตนแค่ชอบหรือตกหลุมรักคุณหนูเจ็ดเข้าแล้ว รู้เพียงแต่ว่าอยากร่วมสัมพันธ์กับคุณหนูเจ็ดอีก คืนนี้ก็เช่นกันนั่งๆนอนๆอยู่ในรถม้า ความต้องการทางเพศก็พุ่งขึ้นๆ ทำเอาแทบควบคุมไม่อยู่ จะใช้มือช่วยตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็รู้สึกว่าทำแบบนั้นมันไม่สาสมใจอย่างไรไม่รู้ สุดท้ายได้แต่เปิดหน้าต่างรถ ร้องเรียกศิษย์วังร้อยบุปผาคนหนึ่งเข้ามา






          " ท่านต้องการอันใด ? "






          ศิษย์สตรีวังร้อยบุปผาร้องถาม






          " เอ่อ..."






          ยูอันอ้ำอึ้ง สุดท้ายก็บอกออกไปว่า






          " ท่านช่วยไปเรียนคุณหนูเจ็ดได้หรือไม่ ข้าพเจ้ามีเรื่องจะสนทนาด้วย "






          ศิษย์หญิงคนนั้น มีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย แต่เห็นสีหน้าของยูอันแล้วนึกเห็นใจ อีกทั้ง เคยเห็นแล้วว่ายูอันกับคุณหนูเจ็ดเคยใกล้ชิดกันขนาดไหน สุดท้ายจึงรับคำไปส่งข้อความให้






          ยูอันได้แต่รอ หวังว่าคุณหนูเจ็ดจะมา แต่ทว่า ศิษย์หญิงคนนั้นกลับมาส่งข่าวว่า คุณหนูเจ็ดบอกว่าไม่สามารถมาพบได้ ทำเอายูอันต้องพบกับความผิดหวังอีกครั้ง






          ความต้องการทางเพศเหมือนไม่รับกับเหตุผลภายนอก กลับเหมือนจะคุกรุ่นอยู่ตลอดเวลา ยูอันงุ่นง่านเหมือนจะขาดสติ ในหัวไม่ต้องการจะช่วยตัวเอง แต่ต้องการร่วมหลับนอนกับหญิงสาวตัวเป็นๆเท่านั้น มองไปมองมาเห็นศิษย์สตรีทั้งสองคนที่ดูแลรถม้าของตน เริ่มสวยขึ้นๆ อย่าว่าแต่ที่จริงหน้าตาของพวกนางก็ไม่ใช่จะดูไม่ได้อยู่แล้ว หากได้ร่วมหลับนอนกับพวกนางคงจะดีไม่น้อย






          นี่เราเป็นอะไรไป ?






          สติที่ยังหลงเหลือร้องถามออกมา ยูอันไม่เคยมีความต้องการรุนแรงถึงขนาดนี้มาก่อน นี่กระทั่งสาวคนไหนก็ได้ อย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ เราไม่ใช่คนแบบนั้น สมองพยายามตั้งสติคิดทบทวนหาเหตุผล สุดท้ายก็ไปลงที่ เลือดเจ้าแดงน้อยบวกกับความเปลี่ยนแปลงหลังจากผ่านการหลั่งออกมาครั้งแรก






          แย่แล้ว - -






          ยูอันร้องในใจ ใช่แล้ว อาจารย์เคยบอกว่า หากยับยั้ง ไม่ได้ร่วมรักนานๆอาจทำให้เราเสียสติได้ - - หรือนี่เป็นอาการแรกเริ่ม กำแล้ว -*-






          ทำอย่างไรดีๆ หรือเราจะปรึกษากับหมอมือวิเศษดู หมอมือวิเศษเชี่ยวชาญการแพทย์ อาจมีตัวยาช่วยยับยั้งอาการของเราได้ ไม่ได้ เรื่องที่เราฝึกปราณชมพูสวรรค์อาจารย์ย้ำนักย้ำหนาว่า ห้ามไม่ให้ใครรู้ - - แล้วนี่จะทำอย่างไรดี






          ในนิยายกำลังภายในที่เคยอ่าน เคยคุ้นๆว่า เวลาพวกพระเอกโดนยากระตุ้นทางเพศ เคยมีบางคนใช้วิธีเดินลมปราณสงบจิตใจ และตอนที่ตนเริ่มอยากเรียนวิชาการต่อสู้ ก็เคยได้ยินครูฝึกในสำนักคุ้มกันภัยบอกเหมือนกันว่า เวลาเดินลมปราณ จะช่วยให้มีสมาธิสงบจิตใจได้ เคล็ดวิชาในการเดินลมปราณตนก็ยังจำได้ขึ้นใจ เพียงแต่ว่าตอนเดินลมปราณมันไม่รู้สึกถึงลมปราณแค่นั้น - -






          เอาว่ะ - - ลองดู






        ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะทำ ยูอันนั่งขัดสมาธิ ลองเดินลมปราณแบบที่ครูฝึกในสำนักคุ้มกันภัยเคยสอนดู เริ่มจากสูดหายใจ รวบรวมพลังที่ท้องน้อย ค่อยๆเคลื่อนขึ้นมา...






          เอ๊ะ !!!






        ครั้งนี้แตกต่างจากที่เคยแล้ว ยูอันรับรู้ถึงความรู้สึกอุ่นๆที่ท้องน้อย แถมกำลังเคลื่อนที่ขึ้นมาตามที่ตั้งใจได้ด้วย กระทั่งรับรู้ถึงเส้นชีพจรที่อุ่นขึ้นยามเคลื่อนลมปราณผ่าน เอาแล้วๆๆ ยูอันดีใจจนเนื้อเต้น ไอ้นี่ใช่มั้ยที่เรียกว่าลมปราณ แถมกำหนดให้มันเคลื่อนที่ไม่ยากเหมือนที่คิด ว่าแล้วก็ลำดับความคิด เคลื่อนลมปราณตามที่เคยได้เรียนมา ผ่านไปตามจุดต่างๆ ไหลเวียนไปทั่วร่าง กระทั่งผ่านครบทุกจุด ยูอันก็เริ่มรอบใหม่ สมองเริ่มจดจ่ออยู่กับจุดเส้นที่ลมปราณเคลื่อนผ่าน ความต้องการทางเพศดูเหมือนจะลดลงบ้าง แม้จะยังมากอยู่ แต่ก็ไม่มากจนแทบทนไม่ไหวเหมือนเมื่อครู่ พอเดินลมปราณถึงรอบสามสี่ จิตสมาธิก็กระจ่างใส ประสาทสัมผัสบางส่วนถูกลดการใช้งานลง ประสาทสัมผัสบางส่วนกลับเพิ่มสูงขึ้น ที่ยูอันรับรู้ได้ ก็คือประสาทสัมผัสด้านการรับฟัง เพราะตอนนี้หูได้ยินเสียงสนทนาเบาๆดังจากที่ไกลๆ พอตั้งใจที่จะฟังเสียงนั้น หูก็เหมือนได้ยินชัดขึ้นมาได้เอง






          " ท่านอย่าได้คิดมากเลย จำเอาไว้ว่าทนไว้เพื่อมัน "






          เป็นเสียงของคุณหนูแปด






          " อย่างน้อย ให้เราไปพูดกับมันสักนิด ไม่งั้นมันคงไม่เข้าใจ "






          นี่เป็นเสียงของคุณหนูเจ็ดที่ยูอันคิดถึงนั่นเอง






          " ท่านไปสนทนากับมัน หึ สุดท้ายก็คงอดใจกันไม่ได้อีก มะรืนนี้ก็จะถึงวังแล้ว หากมันยังร่วมรักกับท่านอีก จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปผ่านการทดสอบ คราวนี้คงถูกตอนเป็นขันทีจนได้ "






          เสียงคุณหนูแปดอีกครั้ง ยูอันเริ่มพอรับรู้ได้แล้วว่าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น






          " เรา..."






          เสียงคุณหนูเจ็ดดูเบา และเศร้า ยูอันก็สบายใจขึ้น ที่แท้เหตุผลเป็นเช่นนี้เอง






          " อีกอย่าง พี่รอง บอกเป็นคำขาดว่าห้ามไปหามันอีก เรื่องฝีมือของมัน ท่านเป็นคนบอกเองว่ามันเยี่ยมยอดยิ่ง ก็แปลว่าไม่ต้องไปสอนอะไรมันอีกแล้ว แค่ให้มันเก็บเรี่ยวแรงเอาไว้ก็พอ รอมันผ่านการทดสอบ ได้เป็นบุรุษพู่กันแล้ว ท่านจะอยู่ร่วมกับมันบ่อยแค่ไหนก็ไม่มีใครห้ามหรอก "






          คุณหนูแปดให้เหตุผล






          " หากว่า...หากว่า มันครุ่นคิดมาก จนนอนไม่หลับ ทำให้ร่างกายพักผ่อนไม่เพียงพอเล่า ? "






          คุณหนูเจ็ดยกเหตุผลบ้าง ทำเอาคุณหนูแปดนิ่งเงียบไปนานเหมือนกัน






          " เอาเถอะๆ ไว้พรุ่งนี้เราจะลองหาทางให้ท่านพบกับมัน แต่เพียงพบและสนทนากันเท่านั้นล่ะ ห้ามร่วมรักกับมันเด็ดขาด "






          " น้องแปดท่านดียิ่ง "






          เสียงคุณหนูเจ็ดดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา






          " เหอะ ดูท่านเข้าเถิด เหมือนกับพบชายคนรักเข้าแล้วอย่างนั้นละ ทำยังกับสาวรุ่นไม่เคยต้องมือชาย "






          จากนั้นก็เป็นการสนทนากันทั่วไป ยูอันหยุดจากการเดินลมปราณ เสียงที่ได้ยินก็ไม่ได้ยินอีก ความดีใจที่ตนเองสามารถเดินลมปราณได้ บวกกับสามารถได้ยินได้ไกลถึงขนาดนี้ ทำเอายูอันดีใจจนแทบเต้น ตอนนี้ในหัวถึงอยากทดสอบวิชาอื่นๆอีก โดยเฉพาะวิชาตัวเบา ยิ่งอยากทดสอบให้เร็วที่สุด เพราะรู้สึกว่าเป็นวิชาที่น่าเล่นที่สุดแล้ว กลับไปยุคปัจจุบันได้เมื่อไหร่ เหรียญทองโอลิมปิกกระโดดสูง กระโดดไกลจะไปไหนเสีย + +






          พอคิดวุ่นวาย อารมณ์หื่นก็เหมือนจะกลับเพิ่มขึ้นมาอีก ยูอันรีบสงบจิตใจ เดินลมปราณต่อ ยิ่งปฏิบัติก็ยิ่งคล่องแคล่ว ถนัดขึ้นทุกที กระทั่งเข้าสู่สวาวะลืมตนจนไม่รู้ว่าเดินลมปราณไปกี่รอบ ไม่รู้กระทั่งเวลาผ่านไปแค่ไหน






          เสียงเคาะประตูรถม้า ปลุกยูอันจากสมาธิ ยูอันลืมตาขึ้นมาพบกับแสงสว่าง แทบไม่น่าเชื่อ นี่ตนเองเดินลมปราณจนถึงเช้า กี่ชั่วโมงกันนี่ แต่สมองกลับสดชื่นไม่รู้สึกง่วงแม้แต่น้อย






          ออกจากรถม้าเพื่อไปทำกิจธุระยามเช้า ขณะเดินลอบเดินลมปราณ ใช้วิชาแอบฟังระยะไกลที่เคยทำได้เมื่อคืน แต่ปรากฏว่า ไม่ง่ายอย่างที่คิด - - อย่าว่าแต่จะแอบฟัง กระทั่งเดินลมปราณขณะเดินก็ไม่ง่าย จะหกล้มหัวทิ่มเอาเสียง่ายๆ ที่แท้มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด - - ถ้าอยากจะเดินลมปราณขณะเคลื่อนไหว แล้วใช้วิชาแอบฟังไปด้วย คงต้องฝึกฝนมากกว่านี้






          หลังจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย ยูอันอยากลองกระโดดโลดเต้น ลองเคล็ดวิชาตัวเบาดูบ้าง ลองหยุดยืนโคจรพลังดู รู้สึกร่างกายเหมือนจะเบาๆลอยๆขึ้นมาเหมือนกัน ขณะกำลังจะกระโดด ในใจก็ร้องออกมา ไม่ได้ซิ ลืมไปว่า การกระทำทุกอย่าง อยู่ในสายตาของพวกองครักษ์ชุดดำที่ลอบแอบคุ้มครองอยู่ ขืนอยู่ดีๆเรากลายเป็นผู้มีวิชาฝีมือขึ้นมา คงโดนทุกคนสงสัยเป็นแน่ ถ้าโชคไม่ดีมากๆ โดนข้อหาเป็นสปาย ไส้ศึกอะไรนั่น คงโดนเชือดทิ้งในทันที ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้






          ยูอันกินข้าวเช้าร่วมกับสองศิษย์สาว เห็นสองศิษย์แม้จะไม่งดงามเท่าพวกคุณหนูทั้งหลาย แต่ก็มีเสน่ห์ของสาวรุ่น หากได้ร่วมรักกับพวกนางคงได้รสชาติไปอีกแบบ กำ เอาอีกแล้ว อารมณ์แบบนี้มาอีกแล้ว -*- ยูอันรีบอิ่มอย่างไว ก่อนจะเข้าไปในรถม้า แอบนั่งเดินลมปราณ สกัดอารมณ์หื่น






          วันนี้เหมือนเดินทางมาได้ไกลเป็นพิเศษ ถนนที่ใช้ราบเรียบ ดังนั้นรถม้าจึงเพิ่มความเร็วได้มากกว่าเดิม อาหารเที่ยงเป็นซาลาเปาลูกใหญ่ๆก็ถูกส่งเข้ามาให้กินในรถ ยูอันกินเข้าไปสองลูก จากนั้นก็นั่งเดินลมปราณต่อ เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว มื้อเย็น เป็นมื้อแรกหลังออกจากกุ้ยหยาง ที่ได้กินที่ร้าน แต่ก็เป็นเพียงร้านริมทาง ที่มีอาหารไม่กี่ชนิด แต่ ผัดผักใส่เต้าหู้ กับไก่ต้มตัวเล็กๆ ก็ทำให้ยูอันเจริญอาหารมากแล้ว และเป็นครั้งแรกในหลายๆวัน ที่ได้เข้าใกล้กับบรรดาคุณหนูทั้งหลาย ยูอันพยายามมองไปที่คุณหนูเจ็ด แต่ก็ไม่ได้รับการมองตอบกลับมา พอเข้าใจว่า คงเป็นเพราะคำสั่งห้ามของคุณหนูรอง ดังนั้นจึงพอทำใจได้ ก้มหน้าก้มตาจัดการ ไก่ต้มตรงหน้าดีกว่า ที่จริงก็พยายามเลี่ยงๆไม่มองบรรดาคุณหนูคนอื่นๆอยู่เหมือนกัน เพราะรู้สึกว่าพอเห็นรูปร่างของพวกคุณหนูทั้งหลายแล้ว อารมณ์หื่นของตนมันจะพุ่งขึ้นมา ที่เลวร้ายไปกว่าก็คือ ตอนนี้กระทั่งคุณหนูรอง ที่ตนไม่เคยคิดล่วงเกินมาก่อน ก็อยากจะลองล่วงเกินดูบ้างแล้ว - -






          ออกเดินทางจากร้านริมทาง มาได้ประมาณสองชั่วโมง รถม้าก็เปลี่ยนเส้นทางจากถนนหลักไปใช้เส้นทางเล็กเลียบหุบเขา แน่นอนว่าการเดินทางก็ช้าลงตามสภาพถนน แต่ยูอันได้รับการบอกมาว่า พรุ่งนี้หลังเที่ยง ก็จะถึงวังร้อยบุปผาแล้ว ในใจก็ตื่นเต้นๆอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่า เข้าไปแล้วจะได้กลับออกมาหรือไม่






          เสียงน้ำไหลอยู่ไม่ไกล นี่คงอยู่ใกล้ลำธาร หรือแม่น้ำ ไม่ก็น้ำตกอะไรสักอย่าง คืนนี้โชคดีคงได้อาบน้ำก่อนนอน และแล้วก็สมใจ ขบวนรถ หยุดเดินทางราว 2 ทุ่ม เลือกที่พักเป็นริมธารน้ำแห่งหนึ่ง ไม่ไกลยังได้ยินเสียงน้ำตกจากที่สูง คงเป็นน้ำตก แต่ก็คงไม่ใช่น้ำตกที่ใหญ่อะไรนัก ช่วง 2 ถึง 4 ทุ่มโดยประมาณ รู้กันว่าเป็นช่วง การอาบน้ำของบรรดาสตรีทั้งหลาย โดยคุณหนูทั้งหลายจะไปอาบก่อน ตามด้วยบรรดาศิษย์สตรี หลังจากนั้นจะเป็นรอบของพวกองครักษ์ที่ผลัดกันไปอาบบ้าง ยูอันเองก็ต้องรอช่วงนั้นเช่นกัน แต่วันนี้กะว่าจะลงไปแช่ในน้ำนานสักหน่อย จึงรอจนพวกองครักษ์อาบกันจนเสร็จหมด จึงออกไปอาบบ้าง






          พอมาถึงจุดอาบน้ำ เห็นสภาพแล้วรู้สึกมันไม่น่าอาบเท่าไหร่นัก หรือเพราะคิดไปว่าทุกคนต่างอาบกันที่นี่ - - ยูอันจึงเดินขึ้นไปทางต้นน้ำอีก หาแหล่งที่จะลงไปแช่น้ำให้สบายใจ ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวตามมาเบาๆ ทราบว่าคงเป็นพวกองครักษ์ที่ตามมา ปรกติตนเองไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าพวกองครักษ์แอบตามอยู่ตรงไหน แต่ตอนนี้สามารถทราบได้คร่าวๆแล้ว นี่เป็นผลจากการขยันเดินลมปราณ ถึงแม้จุดมุ่งหมายจะเพื่อสกัดอารมณ์หื่นก็เถอะ






          ที่จริงถ้าเป็นคนปรกติ ต่อให้ฝึกฝีมือ สิบปี ก็ใช่จะสามารถรับรู้ร่องรอยของบรรดาองครักษ์เหล่านี้ได้ แต่ยูอันตอนนี้มีลมปราณสะสมในตัวถึงยี่สิบปี บวกกับร่างกายที่เกิดการเปลี่ยนแปลงจนเหนือกว่าคนปรกติทั่วๆไปอยู่แล้ว จึงรุดหน้ารวดเร็วยิ่ง เพียงแต่ยูอันยังไม่เข้าใจในร่างกายของตนเท่าไหร่นักเท่านั้น






          " อ่า ที่นี่เลย *-* "






          ยูอันได้ทำเลเหมาะ ที่แท้ช่วงเหนือน้ำนี่ เป็นน้ำตกขนาดเล็กจริงๆ ยูอันปลดเปลื้องเสื้อผ้า เดินลงไปเล่นน้ำตกอย่างสนุกสนาน จากนั้นลงมานั่งแช่ให้น้ำตกโกรกใส่หลังอย่างเพลิดเพลิน หลังนั่งอยู่ในรถมาทั้งวัน ได้ออกมาเล่นน้ำตกเช่นนี้ รู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์จริงๆ แสงจันทร์ก็สว่างไสวราวกับกลางวัน เหงื่อไคลถูกขัดถูออกจากร่างกาย ยูอันปลอดโปร่งจนสบายเหมือนจะล่องลอย น้ำเย็นๆช่วยระงับไฟราคะในตัวได้โดยไม่ต้องเดินลมปราณ






          " เฮ่ออออ..."






          ยูอันสบายจนอยากนั่งแช่อยู่ตรงนี้ทั้งคืน






          เสียงฝีเท้าดังมาทางด้านล่างของลำธาร คงเป็นพวกองครักษ์มาตามให้กลับ - - ที่จริงเราก็ออกมาไกลและนานกว่าปรกติจริงๆ - -






          เสียงฝีเท้าดังมาใกล้ จนเกือบจะถึงน้ำตก ยูอันนึกสนุก ค่อยๆหย่อนตัว ดำลงไปใต้น้ำด้วยอารมณ์ขัน ไม่รู้พวกที่มาตามจะเป็นอย่างไรที่ไม่เห็นตน ลงไปใต้น้ำเสียงที่ได้ยินก็กลายเป็นไม่ได้ยินอีก ยูอันลองเดินลมปราณ ใช้วิชาแอบฟัง ที่ตนเคยใช้ เอ๊ะ เป็นเรื่อง เหมือนการได้ยินถูกขยายไปทั่วทุกทิศทุกทาง กระทั่งการอยู่ใต้น้ำ ก็รู้สึกว่ายังอยู่ได้อีกนาน โดยไม่ต้องขึ้นไปเปลี่ยนลมหายใจ เสียงฝีเท้าด้านบนน้ำ ที่เหมือนกำลังเดินตามหาตน ทำเอายูอันนึกสนุก หลายครั้งเห็นเงาเคลื่อนผ่านไปมา ก็รู้สึกสนุกดี ยังไม่อยากโผล่ขึ้นไปตอนนี้ ยังอยากรู้ว่าตนจะอยู่ใต้น้ำนี่ได้นานแค่ไหน ตอนนี้เท่าที่กะๆน่าจะเกิน แปดนาทีไปแล้ว






          " ยูอัน ยูอัน "






          เสียงคนข้างบนร้องเรียกอยู่ อิอิ คงหาไม่เจอสินะ คนข้างบนก็ร้อนใจจริงๆ เพราะด้านบนฝั่งมีแต่เสื้อผ้าของยูอัน แต่ตัวคนกลับหายสาบสูญ






          " ยูอัน ๆ "






          เสียงเรียกดังขึ้น หือ เหมือนเป็นเสียงของผู้หญิงนี่นา






          ยูอันรีบขึ้นมาจากใต้น้ำ ในใจแอบหวังลึกๆ แล้วก็สมใจ






          คุณหนูเจ็ดที่งามสะคราญยืนอยู่ภายใต้แสงจันทร์






 






++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++






 






ติดตามตอนอื่นๆได้ที่






ภาคปัจจุบัน (ภาคแรก)













ภาคยุทธจักร













ภาคยุทธจักร ฉบับแก้ไข ปรับปรุง















-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ที่มา
[/backcolor][/backcolor][/color][/font][/size]