เกมร้ายพ่ายสวาท ภาค 2

...daona


ตอนที่ 2

ที่บ้านของเจนนี่

เจนนี่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น หญิงสาวได้นอนพักไปประมาณสองชั่วโมง เธอรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว เธอยังไม่อยากคิดถึงปัญหาที่กำลังรุมเร้าอยู่ในเวลานี้ เจนนี่พยายามผ่อนคลายตัวเองด้วยการนั่งดูละครเบาสมอง แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ช่วยซักเท่าไหร่ ความกังวลมันมีขึ้นตลอดเวลาจนต้องถอนหายใจหลายๆครั้ง

"มีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือคะ พี่เจน ทำไมถอนใจแรงๆอย่างนั้น" เสียงใสๆเอ่ยทัก ทำให้เจนนี่หันไปมอง
"อ้าว ญาญ่า เพิ่งกลับมา จะไปมหาลัยอีกแล้วหรือ" เจนนี่เอ่ยปากถาม เมื่อเห็นน้องสาวหอบกระเป๋า และกระบอกใส่แบบเดินพะรุงพะรังเข้ามาในห้อง
"ค่ะ ไฟลนก้นแล้วค่ะ ต้องส่งงานวันศุกร์ เหลดไม่ได้ด้วย" ญาญ่าตอบ แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น หาของกิน
"แล้วทำที่บ้านไม่ได้หรือ ทำไมถ่อไปถึงมหาลัยด้วย"

ญาญ่าหยิบกล่องเค้กออกมาตัดแบ่งใส่จาน แล้วเดินมานั่งกินที่โต๊ะข้างๆพี่สาว

"ไม่ได้หรอกค่ะ ต้องทำที่สตู งานนี้ต้องอดหลับอดนอนค่ะ ถ้าอยู่บ้านมีหวังนอนหลับปุ๋ยจนทำงานไม่ทัน อยู่มหาลัยมีเพื่อนทำงานดึกๆ แถมถ้าทำไม่ทันก็เรียกเพื่อนๆมาช่วยได้ สบายไป"
"ไม่รู้จะเรียนไปทำไม ไอ้คณะสถาปัตย์เนี่ย งานก็หนัก อดหลับอดนอน ทำไมไม่เรียนวิชาที่มันเรียนสบายๆล่ะ เราหัวก็ดี อยากเรียนอะไรก็เรียนได้ทั้งนั้น"
"เอ๊า ก็หนูชอบของหนูนี่ ไม่เห็นจะลำบากตรงไหน พี่คอยดูนะ เดี๋ยวหนูจบ หนูจะได้ออกแบบอาคารสวยๆ หนูตั้งใจจะออกแบบตึกสูงๆหรูๆให้มันเด่นๆ ใครผ่านไปผ่านมาก็จะชื่นชมผลงานของหนู ถึงหนูตายไปแล้วผลงานของหนูก็ยังอยู่ พี่เข้าใจรึยัง"

เจนนี่หัวเราะ
"ฝันหวานไปหน่อยแล้วมั๊ง ใครมันจะดวงกุดมาให้เธอออกแบบอาคารสูงให้"
"เอ๊ะ พี่นี่ไม่ให้กำลังใจแล้วยังมาดูถูกหนูอีก หนูน่ะเกรดเฉลี่ย 3.8 นะคะ เกียรตินิยมเห็นๆ หนูไม่อยากคุย มีคนจองตัวหนูกันแล้วนะ จะบอกให้ ใครๆก็อยากได้สถาปนิกที่ทั้งสวยทั้งเก่งแบบหนู ไม่ได้คุยนะคะ แค่บอกให้พี่ฟัง" พูดจบเด็กสาวก็แบมือ
"อะไร" เจนนี่ถาม
"ตัง"
"อะไร อาทิตย์ที่แล้วเพิ่งให้ไปสองพันหมดแล้วหรือ"
"โธ่ พี่เจนนี่ยังไม่แก่เลยบ่นเก่งจัง ก็หนูต้องซื้อของมาทำแบบนี่นา เดี๋ยวนี้วัสดุทำโมเดลก็แพงๆทั้งนั้น คนอื่นเค้าลงทุนกัน เราก็ต้องลงทุนบ้าง ไม่งั้นก็สวยสู้เค้าไม่ได้ แบบสวยอย่างเดียวไม่พอนะคะพี่ วัสดุที่ใช้ต้องดูดีด้วย พี่น่าจะรู้ดีนี่นา"

เจนนี่ได้ยินประโยคที่ว่า วัสดุต้องดูดี ทำให้ใจแวบไปคิดถึงของต่ำกว่าเสปคที่เธอแอบส่งให้บริษัทเอโปร
...อีกไม่นานคงถูกจับได้ว่าทุจริต หญิงสาวหน้าหมองเศร้าลง

"เป็นอะไรคะพี่ หน้าพี่ดูเศร้ามากเลยนะ" ญาญ่าเริ่มสังเกตุเห็นอาการผิดปกติของพี่สาว
"ไม่มีอะไรหรอก" เจนนี่กลบเกลื่อน "จะเอาเท่าไหร่ล่ะ คราวนี้"
"พันเดียว" ญาญ่าพูดอย่างเกรงใจ เพราะเพิ่งถูกพี่สาวดุว่าใช้เงินเปลือง

เจนนี่เดินขึ้นไปข้างบนแล้วกลับลงมาพร้อมกับแบ็งค์สีเทาสองใบ
"เอ้า เอาไปสองพัน ทำหน้าซะน่าสงสารเชียว"
"ไชโย พี่เจนนี่ นี่ทั้งสวยทั้งใจดี" ญ่าญ่าร้องพร้อมกับรีบรับเงินใส่กระเป๋า จากนั้นก็ดึงพี่สาวเข้าไปกอด ยื่นปากเข้าไปจูบบนแก้มใสของเจนนี่

เจนนี่หัวเราะคิกเมื่อเห็นน้องสาวดีใจจนออกนอกหน้า
"ได้ไปสองพัน ระรื่นเชียว" พี่สาวพูดด้วยความเอ็นดู
"ก็พี่สาวเราใจดีทำไมจะไม่ระรื่นเล่า แหม พี่เจนนี่แก้มฮ๊อมหอม อิจฉาพี่เทพจริงๆ มีแฟนสวยอย่างงี๊จะอดใจรอจนถึงวันแต่งได้รึเปล่านะ หนูว่าพี่เสียสาวก่อนแต่งแน่"
"นี่ ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ เอาเงินคืนมาพันนึงเลย" เจนนี่หน้าแดง
"คืนก็โง่แล้วละพี่" ญาญ่า รีบเดินไปคว้ากระเป๋ากับกระบอกแบบ "หนูไปแล้วนะ"

เจนนี่หัวเราะดูน้องสาวตัวแสบเดินออกไปจากห้อง น้องสาวของเธอน่ารักจนทำให้เจนนี่ลืมเรื่องกลุ้มๆไปชั่วคราว...

เจนนี่กลับมาคิดถึงเรื่องของตัวเองอีกครั้ง...
ถ้าเธอถูกจับได้ว่าทุจริต อนาคตของเธอต้องหมดสิ้น น้องสาวเธอก็คงจะต้องอับอายขายหน้าที่มีพี่สาวเป็นคนเลว

เจนนี่จะยอมให้เป็นแบบนั้นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด

-------------------------------------

ที่ห้องอาหารของภัตตาคารในโรงแรมแห่งหนึ่ง ราเชนกำลังสนทนากับชูเกียรติหรือที่คนในวงการเรียกเขาว่า "เสี่ยเช็ง" ลูกชายของประธานบริษัท เอโปร ซึ่งเป็นคู่ค้าของบริษัทของราเชนเอง เสี่ยเช็งเป็นชายร่างอวบ อายุสี่สิบเจ็ด ผิวขาวตามประสาคนเชื้อสายแผ่นดินใหญ่ ใบหน้าของเสี่ยเช็งกลม พุงยื่นเล็กน้อย ถึงไม่หล่อแต่ก็ดูมีราศีของผู้มีอันจะกิน ส่วนที่แย่ที่สุดบนใบหน้าของเสี่ยเช็งก็คือดวงตากลอกกลิ้งแบบจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เหมือนกับนิสัยของเจ้าตัว แม้ว่าเสียเช็งจะยังไม่ได้ขึ้นเป็นประธานบริษัท เพราะว่าบิดาของเขายังดำรงตำแหน่งนี้อยู่ แต่ในทางปฎิบัติแล้ว เขารับผิดชอบงานบริหารทุกอย่าง ยกเว้นเฉพาะเรื่องใหญ่ๆเท่านั้นที่เขาจะต้องขอคำอนุญาตจากบิดา อาจกล่าวได้ว่า เสี่ยเช็งเป็นประธานบริษัททางพฤตินัยไปแล้วนั่นเอง

"เจนนี่เป็นไงบ้าง" เสี่ยเช็งถามคู่สนทนาผู้ทรยศเจ้านายตัวเอง
"กำลังกลุ้มใจแทบบ้าครับ" ราเชนตอบ "อีกไม่เกินสามวันผมจะพาคุณเจนไปหาเสี่ย"
"ลื๊อมั่นใจเหรอ"
"พันเปอร์เซ็นต์ครับ" ราเชนตอบทันที
เสี่ยเช็งหัวเราะชอบใจ
"ลื๊อเก่งมาก ราเชน อั๊วะแทบจะอดใจคอยไม่ไหวแล้ว รู้มั้ย"
"แล้วอย่าลืมข้อตกลงของเรานะครับ" ราเชนยิ้มประจบ
"ไว้ใจได้ อั๊วะไม่เคยผิดคำพูด อั๊วะจะสมนาคุณลื๊อมากกว่าที่เราตกลงกันไว้อีก" ดวงตาของเสี่ยเช็งเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย เจนนี่สวยถูกใจเขามาก... สวยบาดใจ วันแรกที่เขาเจอเธอทำเอานอนแทบไม่หลับ ผิวของเธอเนียนดีเหลือเกิน โดยเฉพาะผิวบนเนินอกที่เขาเห็นตอนเจนนี่สวมชุดราตรี  เขาอยากจะนอนกกกอดเธอเหลือเกิน ท่อนเอ็นของเขาแข็งทุกครั้งที่คิดถึงเธอ

"พูดตามตรงเลยนะราเชน" เสี่ยเช็งยื่นหน้ามากระซิบ "แผนลื๊อมันชั่วได้ใจจริงๆ" เสี่ยเช็งพูดแล้วก็หัวเราะขำกับมุขของตัวเอง

ราเชนหัวเราะตาม เขาไม่รู้สึกละอายอะไรเลยแถมยังภูมิใจด้วยซ้ำ

เสี่ยเช็งก็เป็นคนแบบนี้แหละ....สิ่งที่เสี่ยเช็งอยากได้จะต้องได้ จะได้มาด้วยวิธีใดไม่สนทั้งนั้น!

...เขาก็เป็นคนแบบเดียวกัน แล้วเขาก็มีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่กว่าที่ใครจะคิด

ถ้าเสี่ยเช็งรู้ว่าเขาคิดอะไร เสี่ยเช็งคงฆ่าเขาแน่!

--------------------------------------

ณ.สตูดิโอของคณะสถาปัตย์มหาลัยที่ญาญ่าศึกษาอยู่
 
"ไง ที่รัก เพิ่งมาถึงหรือจ๊ะ" แตงโม ทักทายญาญ่าเพื่อนซี๊
"แหม บ้านไม่ใช่อยู่ใกล้นะจ๊ะ คุณแตงโม" ญาญ่าวางกระเป๋ามาลงบนโต๊ะเขียนแบบ เอากระบอกแบบเสียบลงบนตะกร้าที่วางอยู่ติดผนัง "โอ๊ย เหนื่อย"  เด็กสาวดึงคอเสื้อเขย่าแล้วพัดให้ตัวเอง
"ยังไม่ทันเริ่มก็เหนื่อยแล้วหรือ"
"เดินมาตั้งไกล แถมลิฟท์ก็เสีย ต้องเดินขึ้นมาชั้น 4 ไม่เหนื่อยได้ไง ไม่ถึกเหมือนหล่อนนะจ๊ะ" เด็กสาวแอบจิกเพื่อน แตงโมหัวเราะคิก
"ถึกบ้านเธอดิ คนเค้าเซ็กซี่จะตาย" แตงโม พูดอย่างภูมิใจในสัดส่วนของตัวเอง ซึ่งก็สมควรจะภูมิใจจริงๆ เพราะเด็กสาวมีเรือนร่างที่เร้าใจมาก โดยเฉพาะทรวงอกของเธอมันแตงโมสมชื่อจริงๆ ผู้ชายคนไหนได้คุยกับเธอก็อดไม่ได้จะต้องแอบมองทรวงอกของเธอทุกคนไป "ว่าแต่งานหล่อนเหอะ ทำไปถึงไหนแล้ว"
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า อยู่ในหัวหมดแล้ว"
"อยู่ในหัว" แตงโมทวนคำ "แล้วที่อยู่ในกระดาษล่ะ"
"ยังไม่ได้เริ่มเลย" ญาญ่ายิ้มแห้งๆ
"ตายแล้วญาญ่า ทำไมใจเย็นอย่างนี้ วันศุกร์ก็ต้องส่งแล้วนะ จะทำทันหรือ ไหนจะโมเดลอีก" แตงโมพูดอย่างเป็นห่วง
"ไม่ต้องตกใจไปน่า เค้ามีคนช่วยเยอะ" พูดถึงคนช่วยญาญ่าก็นึกขึ้นไดว่ายังไม่เห็นเบ็นน้องรหัสของเธอที่รับปากจะมาช่วยเธอวันนี้ "แล้วตาเบ็นยังไม่มาอีกหรือ" สำหรับน้องรหัสคนนี้ญาญ่าคิดว่าเขาเบ็นเป็นเด็กน่ารัก นิสัยดี  ด้วยความที่ไม่มีปากไม่มีเสียงจึงเป็นลูกไล่ของเธอ ถูกเธอเรียกมาใช้งานบ่อยๆ ซึ่งเบ็นก็เต็มใจจะช่วยพี่รหัสแสนสวยของเขาอย่างเต็มใจไม่เคยอิดเอื้อน
"นี่หวังให้คนช่วยเค้ามารอเลยหรือจ๊ะตัวเอง ทีตัวเองยังไม่กระตือรือร้น"
"ก็เค้ารับปากเราแล้วนี่นะ" ญาญ่าบ่น หยิบกระดาษไขขึ้นมาวางบนโต๊ะ แตงโมลุกเข้ามาช่วยเพื่อนติดสก๊อตเทป ญาญ่าเปิดกระเป๋าแล้วหยิบอุปกรณ์การเขียนออกมา พอเด็กสาวหยิบกระดาษร่างที่เธอสเก็ตคอนเซ็ปท์ออกมาวาง  แตงโมก็ดึงไปดู
"สวยจังเลย"  แตงโมชมเพื่อน
"ไม่ใช่แค่สวยอย่างเดียวนะ ฟังก์ชั่ฯก็เวิร์คด้วย ชิ้นนี้เรามั่นใจเลยล่ะ A เห็นๆ" ญาญ่าพูดขณะเริ่มเขียนแบบ
"จ้า แม่คนเก่ง มีสองด่านให้ผ่านนะ ผ่านได้แล้วค่อยคุย"
"ด่านอะไรของเธอ"
"ด่านแรกก็คือ จะทำทันมั้ยนั่น งานตั้งเยอะแยะ เพิ่งจะเริ่ม จะบอกอะไรให้นะถึงแบบจะสวย แต่งานที่เร่งทำน่ะมันไม่ประณีตหรอกนะ ยังไม่เคยเห็นใครเผางานแล้วได้ A เลย"
"เราก็ไม่ได้เผาซักหน่อย บอกแล้วว่าเวลาพอ เดี๋ยวโมเดลเนี่ย มอบหน้าที่ให้ตาเบ็นทำคนเดียวไปเลย"
"ตายแล้ว" แตงโมอุทาน "สงสารน้องรหัสเธอจัง ซวยจริงๆ จะได้นอนมั้ยเนี่ย"
"อ้าว เป็นพี่น้องกันก็ต้องช่วยกัน ซวยที่ไหนกัน มีแต่จะโชคดี คิดดู มีพี่รหัสสวยน่ารักขนาดนี้จะซวยได้ไง"
"แหวะ" แตงโมทำเสียงล้อเพื่อน "ถามเค้ารึยังว่าเค้าคิดว่าโชคดีรึเปล่าที่ได้ตัวเป็นพี่รหัสน่ะ"
"ไม่ต้องถามหรอก มองตาก็รู้" ญาญ่าพูดขณะเร่งดราฟงานสุดชีวิต "แล้วด่านสองละ คืออะไร ไหนบอกมาซิ อะไรจะเป็นอุปสรรคไม่ให้โปรเจ็คที่เพอร์เฟ็คของเราไม่ได้ A"
"อาจารย์ วัชระไง จอมกดคะแนน นึกว่างานเผาของเธอจะได้ A ง่ายๆรึ"
"บอกแล้วว่างานของสาวน้อยญาญ่าไม่ได้เผา" ญาญ่าเถียง "ไงก็ทันน่า เรื่องอาจารย์วัชระน่ะไม่ห่วงเลยซักนิด เดี๋ยวอ้อนหน่อย อาจารย์ก็เคลิ้มแล้วหละ" เด็กสาวคุย
"ผันไปเหอะ" แตงโมว่า ขณะกลับไปทำงานของตัวเอง
"ตัวเองก็รีบทำให้เสร็จเหอะ" ญาญ่าพูดกับเพื่อน แต่มือไม่หยุดดร๊าฟงาน "เผื่อเสร็จแล้วจะได้มาช่วยเรา"
แตงโมห้วเราะ
"อย่า...อย่า... ของใครของมันจ้ะ ถ้าของเราเสร็จเราก็จะกลับไปนอนบ้านให้สบาย เรื่องอะไรจะต้องมาช่วยเด็กขี้เกียจ เวลามีก็ไม่ทำ มาเร่งทำตอนใกล้จะส่ง โมช่วยญาญ่าหลายครั้งจนเคยตัวแล้ว ครั้งนี้ไม่ช่วยอีกแล้ว"
"ใจร้าย" ญาญาต่อว่าเพื่อน
"พิจารณาตัวเองเหอะ"
"ได้ ไมช่วยก็อย่ามากวนให้เสียเวลา"
"งอนหรอ" แตงโมพูด
"เปล่า แต่จะเร่งทำ" ญาญ่าก้มหน้าก้มตาดราฟท์
"ล้อเล่นน่า ถ้าเราเสร็จแล้วเราจะช่วย" แตงโมใจอ่อน
ญาญ่ายิ้มออกมาได้
"รู้อยู่แล้วโมใจดี"
"แหม ยิ้มแก้มแตกเลยนะ"
"อ้าวก็มีเพื่อนใจดี ไม่ยิ้มได้ไง" ญาญ่าพูด
แตงโมยิ้มส่ายหน้า ญาญ่าน่ารักจริงๆ เวลาอ้อนใครมักจะสำเร็จ เพราะไม่ว่าใครก็ไม่อาจหักใจทำให้เธอผิดหวังได้

เกมร้ายพ่ายสวาท ภาค 2

...daona


ตอนที่ 2

ที่บ้านของเจนนี่

เจนนี่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น หญิงสาวได้นอนพักไปประมาณสองชั่วโมง เธอรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว เธอยังไม่อยากคิดถึงปัญหาที่กำลังรุมเร้าอยู่ในเวลานี้ เจนนี่พยายามผ่อนคลายตัวเองด้วยการนั่งดูละครเบาสมอง แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ช่วยซักเท่าไหร่ ความกังวลมันมีขึ้นตลอดเวลาจนต้องถอนหายใจหลายๆครั้ง

"มีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือคะ พี่เจน ทำไมถอนใจแรงๆอย่างนั้น" เสียงใสๆเอ่ยทัก ทำให้เจนนี่หันไปมอง
"อ้าว ญาญ่า เพิ่งกลับมา จะไปมหาลัยอีกแล้วหรือ" เจนนี่เอ่ยปากถาม เมื่อเห็นน้องสาวหอบกระเป๋า และกระบอกใส่แบบเดินพะรุงพะรังเข้ามาในห้อง
"ค่ะ ไฟลนก้นแล้วค่ะ ต้องส่งงานวันศุกร์ เหลดไม่ได้ด้วย" ญาญ่าตอบ แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น หาของกิน
"แล้วทำที่บ้านไม่ได้หรือ ทำไมถ่อไปถึงมหาลัยด้วย"

ญาญ่าหยิบกล่องเค้กออกมาตัดแบ่งใส่จาน แล้วเดินมานั่งกินที่โต๊ะข้างๆพี่สาว

"ไม่ได้หรอกค่ะ ต้องทำที่สตู งานนี้ต้องอดหลับอดนอนค่ะ ถ้าอยู่บ้านมีหวังนอนหลับปุ๋ยจนทำงานไม่ทัน อยู่มหาลัยมีเพื่อนทำงานดึกๆ แถมถ้าทำไม่ทันก็เรียกเพื่อนๆมาช่วยได้ สบายไป"
"ไม่รู้จะเรียนไปทำไม ไอ้คณะสถาปัตย์เนี่ย งานก็หนัก อดหลับอดนอน ทำไมไม่เรียนวิชาที่มันเรียนสบายๆล่ะ เราหัวก็ดี อยากเรียนอะไรก็เรียนได้ทั้งนั้น"
"เอ๊า ก็หนูชอบของหนูนี่ ไม่เห็นจะลำบากตรงไหน พี่คอยดูนะ เดี๋ยวหนูจบ หนูจะได้ออกแบบอาคารสวยๆ หนูตั้งใจจะออกแบบตึกสูงๆหรูๆให้มันเด่นๆ ใครผ่านไปผ่านมาก็จะชื่นชมผลงานของหนู ถึงหนูตายไปแล้วผลงานของหนูก็ยังอยู่ พี่เข้าใจรึยัง"

เจนนี่หัวเราะ
"ฝันหวานไปหน่อยแล้วมั๊ง ใครมันจะดวงกุดมาให้เธอออกแบบอาคารสูงให้"
"เอ๊ะ พี่นี่ไม่ให้กำลังใจแล้วยังมาดูถูกหนูอีก หนูน่ะเกรดเฉลี่ย 3.8 นะคะ เกียรตินิยมเห็นๆ หนูไม่อยากคุย มีคนจองตัวหนูกันแล้วนะ จะบอกให้ ใครๆก็อยากได้สถาปนิกที่ทั้งสวยทั้งเก่งแบบหนู ไม่ได้คุยนะคะ แค่บอกให้พี่ฟัง" พูดจบเด็กสาวก็แบมือ
"อะไร" เจนนี่ถาม
"ตัง"
"อะไร อาทิตย์ที่แล้วเพิ่งให้ไปสองพันหมดแล้วหรือ"
"โธ่ พี่เจนนี่ยังไม่แก่เลยบ่นเก่งจัง ก็หนูต้องซื้อของมาทำแบบนี่นา เดี๋ยวนี้วัสดุทำโมเดลก็แพงๆทั้งนั้น คนอื่นเค้าลงทุนกัน เราก็ต้องลงทุนบ้าง ไม่งั้นก็สวยสู้เค้าไม่ได้ แบบสวยอย่างเดียวไม่พอนะคะพี่ วัสดุที่ใช้ต้องดูดีด้วย พี่น่าจะรู้ดีนี่นา"

เจนนี่ได้ยินประโยคที่ว่า วัสดุต้องดูดี ทำให้ใจแวบไปคิดถึงของต่ำกว่าเสปคที่เธอแอบส่งให้บริษัทเอโปร
...อีกไม่นานคงถูกจับได้ว่าทุจริต หญิงสาวหน้าหมองเศร้าลง

"เป็นอะไรคะพี่ หน้าพี่ดูเศร้ามากเลยนะ" ญาญ่าเริ่มสังเกตุเห็นอาการผิดปกติของพี่สาว
"ไม่มีอะไรหรอก" เจนนี่กลบเกลื่อน "จะเอาเท่าไหร่ล่ะ คราวนี้"
"พันเดียว" ญาญ่าพูดอย่างเกรงใจ เพราะเพิ่งถูกพี่สาวดุว่าใช้เงินเปลือง

เจนนี่เดินขึ้นไปข้างบนแล้วกลับลงมาพร้อมกับแบ็งค์สีเทาสองใบ
"เอ้า เอาไปสองพัน ทำหน้าซะน่าสงสารเชียว"
"ไชโย พี่เจนนี่ นี่ทั้งสวยทั้งใจดี" ญ่าญ่าร้องพร้อมกับรีบรับเงินใส่กระเป๋า จากนั้นก็ดึงพี่สาวเข้าไปกอด ยื่นปากเข้าไปจูบบนแก้มใสของเจนนี่

เจนนี่หัวเราะคิกเมื่อเห็นน้องสาวดีใจจนออกนอกหน้า
"ได้ไปสองพัน ระรื่นเชียว" พี่สาวพูดด้วยความเอ็นดู
"ก็พี่สาวเราใจดีทำไมจะไม่ระรื่นเล่า แหม พี่เจนนี่แก้มฮ๊อมหอม อิจฉาพี่เทพจริงๆ มีแฟนสวยอย่างงี๊จะอดใจรอจนถึงวันแต่งได้รึเปล่านะ หนูว่าพี่เสียสาวก่อนแต่งแน่"
"นี่ ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ เอาเงินคืนมาพันนึงเลย" เจนนี่หน้าแดง
"คืนก็โง่แล้วละพี่" ญาญ่า รีบเดินไปคว้ากระเป๋ากับกระบอกแบบ "หนูไปแล้วนะ"

เจนนี่หัวเราะดูน้องสาวตัวแสบเดินออกไปจากห้อง น้องสาวของเธอน่ารักจนทำให้เจนนี่ลืมเรื่องกลุ้มๆไปชั่วคราว...

เจนนี่กลับมาคิดถึงเรื่องของตัวเองอีกครั้ง...
ถ้าเธอถูกจับได้ว่าทุจริต อนาคตของเธอต้องหมดสิ้น น้องสาวเธอก็คงจะต้องอับอายขายหน้าที่มีพี่สาวเป็นคนเลว

เจนนี่จะยอมให้เป็นแบบนั้นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด

-------------------------------------

ที่ห้องอาหารของภัตตาคารในโรงแรมแห่งหนึ่ง ราเชนกำลังสนทนากับชูเกียรติหรือที่คนในวงการเรียกเขาว่า "เสี่ยเช็ง" ลูกชายของประธานบริษัท เอโปร ซึ่งเป็นคู่ค้าของบริษัทของราเชนเอง เสี่ยเช็งเป็นชายร่างอวบ อายุสี่สิบเจ็ด ผิวขาวตามประสาคนเชื้อสายแผ่นดินใหญ่ ใบหน้าของเสี่ยเช็งกลม พุงยื่นเล็กน้อย ถึงไม่หล่อแต่ก็ดูมีราศีของผู้มีอันจะกิน ส่วนที่แย่ที่สุดบนใบหน้าของเสี่ยเช็งก็คือดวงตากลอกกลิ้งแบบจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เหมือนกับนิสัยของเจ้าตัว แม้ว่าเสียเช็งจะยังไม่ได้ขึ้นเป็นประธานบริษัท เพราะว่าบิดาของเขายังดำรงตำแหน่งนี้อยู่ แต่ในทางปฎิบัติแล้ว เขารับผิดชอบงานบริหารทุกอย่าง ยกเว้นเฉพาะเรื่องใหญ่ๆเท่านั้นที่เขาจะต้องขอคำอนุญาตจากบิดา อาจกล่าวได้ว่า เสี่ยเช็งเป็นประธานบริษัททางพฤตินัยไปแล้วนั่นเอง

"เจนนี่เป็นไงบ้าง" เสี่ยเช็งถามคู่สนทนาผู้ทรยศเจ้านายตัวเอง
"กำลังกลุ้มใจแทบบ้าครับ" ราเชนตอบ "อีกไม่เกินสามวันผมจะพาคุณเจนไปหาเสี่ย"
"ลื๊อมั่นใจเหรอ"
"พันเปอร์เซ็นต์ครับ" ราเชนตอบทันที
เสี่ยเช็งหัวเราะชอบใจ
"ลื๊อเก่งมาก ราเชน อั๊วะแทบจะอดใจคอยไม่ไหวแล้ว รู้มั้ย"
"แล้วอย่าลืมข้อตกลงของเรานะครับ" ราเชนยิ้มประจบ
"ไว้ใจได้ อั๊วะไม่เคยผิดคำพูด อั๊วะจะสมนาคุณลื๊อมากกว่าที่เราตกลงกันไว้อีก" ดวงตาของเสี่ยเช็งเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย เจนนี่สวยถูกใจเขามาก... สวยบาดใจ วันแรกที่เขาเจอเธอทำเอานอนแทบไม่หลับ ผิวของเธอเนียนดีเหลือเกิน โดยเฉพาะผิวบนเนินอกที่เขาเห็นตอนเจนนี่สวมชุดราตรี  เขาอยากจะนอนกกกอดเธอเหลือเกิน ท่อนเอ็นของเขาแข็งทุกครั้งที่คิดถึงเธอ

"พูดตามตรงเลยนะราเชน" เสี่ยเช็งยื่นหน้ามากระซิบ "แผนลื๊อมันชั่วได้ใจจริงๆ" เสี่ยเช็งพูดแล้วก็หัวเราะขำกับมุขของตัวเอง

ราเชนหัวเราะตาม เขาไม่รู้สึกละอายอะไรเลยแถมยังภูมิใจด้วยซ้ำ

เสี่ยเช็งก็เป็นคนแบบนี้แหละ....สิ่งที่เสี่ยเช็งอยากได้จะต้องได้ จะได้มาด้วยวิธีใดไม่สนทั้งนั้น!

...เขาก็เป็นคนแบบเดียวกัน แล้วเขาก็มีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่กว่าที่ใครจะคิด

ถ้าเสี่ยเช็งรู้ว่าเขาคิดอะไร เสี่ยเช็งคงฆ่าเขาแน่!

--------------------------------------

ณ.สตูดิโอของคณะสถาปัตย์มหาลัยที่ญาญ่าศึกษาอยู่
 
"ไง ที่รัก เพิ่งมาถึงหรือจ๊ะ" แตงโม ทักทายญาญ่าเพื่อนซี๊
"แหม บ้านไม่ใช่อยู่ใกล้นะจ๊ะ คุณแตงโม" ญาญ่าวางกระเป๋ามาลงบนโต๊ะเขียนแบบ เอากระบอกแบบเสียบลงบนตะกร้าที่วางอยู่ติดผนัง "โอ๊ย เหนื่อย"  เด็กสาวดึงคอเสื้อเขย่าแล้วพัดให้ตัวเอง
"ยังไม่ทันเริ่มก็เหนื่อยแล้วหรือ"
"เดินมาตั้งไกล แถมลิฟท์ก็เสีย ต้องเดินขึ้นมาชั้น 4 ไม่เหนื่อยได้ไง ไม่ถึกเหมือนหล่อนนะจ๊ะ" เด็กสาวแอบจิกเพื่อน แตงโมหัวเราะคิก
"ถึกบ้านเธอดิ คนเค้าเซ็กซี่จะตาย" แตงโม พูดอย่างภูมิใจในสัดส่วนของตัวเอง ซึ่งก็สมควรจะภูมิใจจริงๆ เพราะเด็กสาวมีเรือนร่างที่เร้าใจมาก โดยเฉพาะทรวงอกของเธอมันแตงโมสมชื่อจริงๆ ผู้ชายคนไหนได้คุยกับเธอก็อดไม่ได้จะต้องแอบมองทรวงอกของเธอทุกคนไป "ว่าแต่งานหล่อนเหอะ ทำไปถึงไหนแล้ว"
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า อยู่ในหัวหมดแล้ว"
"อยู่ในหัว" แตงโมทวนคำ "แล้วที่อยู่ในกระดาษล่ะ"
"ยังไม่ได้เริ่มเลย" ญาญ่ายิ้มแห้งๆ
"ตายแล้วญาญ่า ทำไมใจเย็นอย่างนี้ วันศุกร์ก็ต้องส่งแล้วนะ จะทำทันหรือ ไหนจะโมเดลอีก" แตงโมพูดอย่างเป็นห่วง
"ไม่ต้องตกใจไปน่า เค้ามีคนช่วยเยอะ" พูดถึงคนช่วยญาญ่าก็นึกขึ้นไดว่ายังไม่เห็นเบ็นน้องรหัสของเธอที่รับปากจะมาช่วยเธอวันนี้ "แล้วตาเบ็นยังไม่มาอีกหรือ" สำหรับน้องรหัสคนนี้ญาญ่าคิดว่าเขาเบ็นเป็นเด็กน่ารัก นิสัยดี  ด้วยความที่ไม่มีปากไม่มีเสียงจึงเป็นลูกไล่ของเธอ ถูกเธอเรียกมาใช้งานบ่อยๆ ซึ่งเบ็นก็เต็มใจจะช่วยพี่รหัสแสนสวยของเขาอย่างเต็มใจไม่เคยอิดเอื้อน
"นี่หวังให้คนช่วยเค้ามารอเลยหรือจ๊ะตัวเอง ทีตัวเองยังไม่กระตือรือร้น"
"ก็เค้ารับปากเราแล้วนี่นะ" ญาญ่าบ่น หยิบกระดาษไขขึ้นมาวางบนโต๊ะ แตงโมลุกเข้ามาช่วยเพื่อนติดสก๊อตเทป ญาญ่าเปิดกระเป๋าแล้วหยิบอุปกรณ์การเขียนออกมา พอเด็กสาวหยิบกระดาษร่างที่เธอสเก็ตคอนเซ็ปท์ออกมาวาง  แตงโมก็ดึงไปดู
"สวยจังเลย"  แตงโมชมเพื่อน
"ไม่ใช่แค่สวยอย่างเดียวนะ ฟังก์ชั่ฯก็เวิร์คด้วย ชิ้นนี้เรามั่นใจเลยล่ะ A เห็นๆ" ญาญ่าพูดขณะเริ่มเขียนแบบ
"จ้า แม่คนเก่ง มีสองด่านให้ผ่านนะ ผ่านได้แล้วค่อยคุย"
"ด่านอะไรของเธอ"
"ด่านแรกก็คือ จะทำทันมั้ยนั่น งานตั้งเยอะแยะ เพิ่งจะเริ่ม จะบอกอะไรให้นะถึงแบบจะสวย แต่งานที่เร่งทำน่ะมันไม่ประณีตหรอกนะ ยังไม่เคยเห็นใครเผางานแล้วได้ A เลย"
"เราก็ไม่ได้เผาซักหน่อย บอกแล้วว่าเวลาพอ เดี๋ยวโมเดลเนี่ย มอบหน้าที่ให้ตาเบ็นทำคนเดียวไปเลย"
"ตายแล้ว" แตงโมอุทาน "สงสารน้องรหัสเธอจัง ซวยจริงๆ จะได้นอนมั้ยเนี่ย"
"อ้าว เป็นพี่น้องกันก็ต้องช่วยกัน ซวยที่ไหนกัน มีแต่จะโชคดี คิดดู มีพี่รหัสสวยน่ารักขนาดนี้จะซวยได้ไง"
"แหวะ" แตงโมทำเสียงล้อเพื่อน "ถามเค้ารึยังว่าเค้าคิดว่าโชคดีรึเปล่าที่ได้ตัวเป็นพี่รหัสน่ะ"
"ไม่ต้องถามหรอก มองตาก็รู้" ญาญ่าพูดขณะเร่งดราฟงานสุดชีวิต "แล้วด่านสองละ คืออะไร ไหนบอกมาซิ อะไรจะเป็นอุปสรรคไม่ให้โปรเจ็คที่เพอร์เฟ็คของเราไม่ได้ A"
"อาจารย์ วัชระไง จอมกดคะแนน นึกว่างานเผาของเธอจะได้ A ง่ายๆรึ"
"บอกแล้วว่างานของสาวน้อยญาญ่าไม่ได้เผา" ญาญ่าเถียง "ไงก็ทันน่า เรื่องอาจารย์วัชระน่ะไม่ห่วงเลยซักนิด เดี๋ยวอ้อนหน่อย อาจารย์ก็เคลิ้มแล้วหละ" เด็กสาวคุย
"ผันไปเหอะ" แตงโมว่า ขณะกลับไปทำงานของตัวเอง
"ตัวเองก็รีบทำให้เสร็จเหอะ" ญาญ่าพูดกับเพื่อน แต่มือไม่หยุดดร๊าฟงาน "เผื่อเสร็จแล้วจะได้มาช่วยเรา"
แตงโมห้วเราะ
"อย่า...อย่า... ของใครของมันจ้ะ ถ้าของเราเสร็จเราก็จะกลับไปนอนบ้านให้สบาย เรื่องอะไรจะต้องมาช่วยเด็กขี้เกียจ เวลามีก็ไม่ทำ มาเร่งทำตอนใกล้จะส่ง โมช่วยญาญ่าหลายครั้งจนเคยตัวแล้ว ครั้งนี้ไม่ช่วยอีกแล้ว"
"ใจร้าย" ญาญาต่อว่าเพื่อน
"พิจารณาตัวเองเหอะ"
"ได้ ไมช่วยก็อย่ามากวนให้เสียเวลา"
"งอนหรอ" แตงโมพูด
"เปล่า แต่จะเร่งทำ" ญาญ่าก้มหน้าก้มตาดราฟท์
"ล้อเล่นน่า ถ้าเราเสร็จแล้วเราจะช่วย" แตงโมใจอ่อน
ญาญ่ายิ้มออกมาได้
"รู้อยู่แล้วโมใจดี"
"แหม ยิ้มแก้มแตกเลยนะ"
"อ้าวก็มีเพื่อนใจดี ไม่ยิ้มได้ไง" ญาญ่าพูด
แตงโมยิ้มส่ายหน้า ญาญ่าน่ารักจริงๆ เวลาอ้อนใครมักจะสำเร็จ เพราะไม่ว่าใครก็ไม่อาจหักใจทำให้เธอผิดหวังได้