ถึงผู้อ่านทุกท่าน

นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ที่บอร์ดนี้ เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน

สามารถคอมเม้นเพื่อให้กำลังใจคนเขียน เดาเนื้อเรื่อง หรือแม้แต่ร่วมแชร์ไอเดีย

ขอบคุณที่ติดตามครับ

=================================================

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดยังอ่อน แต่โรงเรียนมัธยมศึกษาธารเกษมกลับเต็มไปด้วยความคึกคักผิดปกติ โต๊ะเก้าอี้ยาวสำหรับจุดลงทะเบียนถูกตั้งเรียงหน้าตึกอำนวยการ ป้ายผ้าสีสดเขียนด้วยฟอนต์ตัวโตต้อนรับผู้เข้าร่วมงาน "นิทรรศการวิทยาศาสตร์ – เปิดโลกพลังงาน สู่อนาคตของเรา" แปะอยู่กลางสนาม บูธกิจกรรมจากห้องต่าง ๆ เริ่มเปิดอุปกรณ์ ปลั๊กพ่วง เสียบสายไฟ ทดสอบไมโครโฟนกันตั้งแต่แปดโมงเช้า แม้เสียงออดยังไม่ดัง
วันนี้ไม่ใช่แค่งานของโรงเรียน แต่เป็น "งานเปิด" อย่างแท้จริง มีโรงเรียนข้างเคียงส่งนักเรียนเข้ามาแลกเปลี่ยน ครูจากสถาบันเครือข่ายเดินถือสมุดจดเดินชมงานตั้งแต่รอบแรก และที่มากกว่าทุกวัน—คือกลุ่มผู้ปกครองที่มาอย่างพร้อมหน้า
บางคนใส่ชุดทำงาน บางคนมาในเสื้อยืดธรรมดา มือถือกล้องถ่ายรูป บางคนมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม บ้างมากับรอยยิ้ม รัฐเดินช้า ๆ ตามแนวระเบียงตึกวิทยาศาสตร์ชั้นล่าง สายตากวาดไปทั่วงานอย่างเป็นธรรมชาติ
ใบหน้าของเขายังคงนิ่ง สุภาพ แต่เปิดรับพอประมาณให้ดูไม่ห่างเหิน เขาเดินผ่านกลุ่มเด็กที่กำลังเรียงบอร์ดใหม่ พลางพยักหน้ารับกับคำทักจากครูที่อยู่คนละฝ่าย ก่อนจะหยุดลงชั่วครู่เมื่อมีผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดี เดินเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้ม
"ครูรัฐใช่ไหมคะ?" น้ำเสียงเธอสุภาพแต่มั่นใจ "หนูชื่อแม่ของน้องแพรค่ะ แพร ม.5/1 เห็นลูกพูดถึงครูอยู่บ่อย ๆ เลยอยากแวะมาทักทาย"
"สวัสดีครับ" รัฐยิ้มพอประมาณ ยกมือไหว้ตอบอย่างนอบน้อม "น้องแพรเก่งมากครับ ช่วยงานได้ดีตลอดเลย"
"ดีใจที่ครูเอ็นดูนะคะ" เธอยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด "แพรเค้าไม่ค่อยพูดหรอกค่ะ แต่ถ้ารู้ว่าครูชมแบบนี้ คงดีใจทั้งวัน"
รัฐหัวเราะเบา ๆ อย่างเป็นมิตร ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยเมื่อเด็กชายรูปร่างเล็กคนหนึ่งเดินนำผู้ชายวัยกลางคนในเสื้อโปโลสีซีดมาหาเขา ใบหน้ามีความคล้ายต้นชัดเจน
"สวัสดีครับครู ผมเป็นพ่อของต้นครับ—ต้นที่อยู่ห้อง ม.5/1 เพื่อนแพร" เขาพูดพร้อมจับมือไหว้แน่น ๆ แบบคนทำงานกลางแจ้ง "ต้นบอกว่าครูให้เขาทำงานด้วยหลายอย่าง ดีใจที่เขาได้มีบทบาทนะครับ"
"ต้นเป็นเด็กตั้งใจครับ จริง ๆ เขาช่วยแพรได้ดีหลายเรื่องเลย โดยเฉพาะพวกอุปกรณ์" รัฐตอบด้วยน้ำเสียงเรียบแต่จริงใจ "ผมเห็นเขามีความรับผิดชอบมากขึ้นทุกวัน"
ชายคนนั้นหัวเราะเล็ก ๆ "ไม่คิดเลยนะครับว่าลูกผมจะกล้าพูดหน้าห้อง มันปกติไม่ค่อยออกเสียงเลย"
"บางครั้งแค่มีเวทีที่เขารู้สึกปลอดภัย เขาก็กล้าก้าวออกมาเองครับ" รัฐตอบ
ขณะที่พวกเขาคุยกัน เสียงหัวเราะของเด็กนักเรียนหญิงดังมาจากทางด้านหลัง เป็นกลุ่ม ม.4 ที่เพิ่งปล่อยจากหน้าตึกสังคม เดินผ่านมาทางแนวบูธใกล้ ๆ มีหญิงวัยประมาณสี่สิบต้น ๆ สวมเสื้อคอกลมสีเขียวหม่น กางเกงวอร์มลายทาง เดินตามหลังมาพร้อมเสียงพูดที่ฟังชัดเจน
"ขอโทษนะคะ ใช่ครูรัฐหรือเปล่าคะ? พี่ชื่อพี่อ้อยค่ะ เป็นแม่ของน้องฟ้า—ฟ้า ม.4 เห็นครูอยู่แถว ๆ นี้ เลยอยากแวะมาทัก ลูกบอกว่าครูเดินดูงานทุกบูธเลย"
"ใช่ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" รัฐยกมือไหว้พลางยิ้มอย่างสุภาพ "วันนี้เด็ก ๆ ทำกันเต็มที่มากครับ ผมก็พยายามเดินดูให้ครบทุกบูธ"
"ดีจังค่ะ บรรยากาศแบบนี้มันดีต่อใจ เด็ก ๆ ดูภูมิใจกับงานตัวเองมากเลย" พี่อ้อยพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่หวือหวา แต่ฟังแล้วอบอุ่น
รัฐยิ้มน้อย ๆ ยกมือพนมอีกครั้ง ก่อนจะขอตัวเบา ๆ เพื่อขยับไปยังบูธถัดไป เขายังเดินต่ออย่างไม่เร่งรีบ ยิ้มให้ผู้ปกครองอีกสองสามคนที่เข้ามาทักด้วยท่าทางสุภาพเหมือนกัน
เขาพูดน้อย
แต่เขาฟังมาก
เพราะทุกคำ ทุกสายตา และทุกชื่อที่เอ่ยถึง—คือส่วนประกอบของ "ข้อมูล" ที่เขาใช้ในการประเมินแรงส่ง และความเชื่อมโยงของเด็กแต่ละคนในชั้นเรียน
และวันนี้ ไม่ใช่แค่เขากำลังดูงานของนักเรียน
แต่เขากำลังดู "สายสัมพันธ์ของพวกเขากับโลกภายนอก" ว่าแต่ละคน...มีรากฝังไว้ลึกแค่ไหน
เนื่องจากวันนี้เป็นวันสุดท้ายของงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์ และเปิดเป็นวัน Open House ต้อนรับแขกจากภายนอก ทั้งผู้ปกครอง โรงเรียนเครือข่าย และศิษย์เก่า ทำให้รูปแบบการจัดงานเปลี่ยนไปจากสองวันที่ผ่านมา—จากรอบกิจกรรมที่แน่นต่อเนื่อง กลายเป็นการเปิดให้เดินชมอิสระ บูธสาธิตส่วนใหญ่เหลือเพียงสองรอบหลักในช่วงเช้า และหนึ่งรอบพิเศษในช่วงบ่ายต้น ๆ เท่านั้น เพื่อให้เด็กได้มีเวลาพัก และมีพื้นที่ให้แขกจากนอกโรงเรียนได้เดินดูอย่างสบาย
ครูรัฐเดินผ่านโถงตึกวิทยาศาสตร์ที่ยังคงคึกคัก แม้เสียงจะลดระดับลงจากช่วงสาย เขาแวะเวียนตามบูธต่าง ๆ ตามนิสัย ทั้งเพื่อให้กำลังใจเด็ก ทั้งเพื่อมองการจัดการเบื้องหลัง ที่บูธของห้อง ม.5/1 ยังเห็นเด็กในชุดเสื้อธีมวิทยาศาสตร์กำลังจัดมุมจัดแสดงใหม่ให้ดูสะอาดตา แพรกำลังยืนตรวจรายชื่อกิจกรรมอยู่ข้างโต๊ะพับ ด้านหลังมีต้นกับเพื่อน ๆ อีกสองคนกำลังช่วยกันจัดป้ายผ้า
เธอเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา สายตาเธอมีรอยยิ้ม แต่สีหน้ากลับนิ่งตามแบบฉบับของเธอ
"ครูรัฐคะ" เธอพูดขึ้น เรียบแต่นุ่ม "ช่วงบ่ายถ้าครูยังไม่มีหน้าที่ประจำบูธ...จะว่างเดินในงานกับพวกหนูมั้ยคะ?"
รัฐเลิกคิ้วนิด ๆ ดวงตาแสดงแววประหลาดใจบางอย่าง เขายังไม่ได้ตอบทันที แต่เธอรีบเสริมคำราวกับรู้ว่าเขาจะถาม
"คือเพื่อน ๆ ในห้องน่ะค่ะ...บอกให้แพรมาชวนครู ถ้าไม่ได้ยุ่งอะไร เขาอยากเดินกับครูน่ะค่ะ"
ครูรัฐยิ้มบาง ๆ สบตาเธอเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง เสียงรอบงานยังคงดำเนินอยู่ตามจังหวะของมันเอง ขณะที่แพรยืนนิ่งรอคำตอบ ดวงตาแน่วแน่เหมือนคนที่ไม่พูดเล่น
เขาพยักหน้าช้า ๆ "ครับ ถ้ารอบบ่ายไม่มีอะไร ผมจะไปด้วย"
แพรคลายสีหน้าไปนิด ก่อนจะหลบตา แล้วเอ่ยเสียงเบากว่าเดิม "ขอบคุณนะคะ"
รัฐมองเด็กหญิงตรงหน้าเงียบ ๆ พลางเหลือบตามองรอบบูธที่กำลังถูกจัดอย่างพิถีพิถันอีกครั้ง เสียงหัวเราะของกลุ่ม ม.5/1 ดังขึ้นที่มุมด้านหลังของโต๊ะกิจกรรม คล้ายกับว่าทุกคนรู้ว่าเธอมาชวนแล้ว และรอฟังคำตอบอยู่ไกล ๆ
มันไม่ใช่คำชวนธรรมดา
มันคือการเชื้อเชิญเข้าสู่ "กลุ่มภายใน" แบบที่เขาไม่ต้องรุกไปก่อน
และเขารู้ดีว่า การตอบรับ...ก็คือการยืนยัน "ตำแหน่ง" ในสายตาของพวกเขาอีกขั้น
เขายิ้มเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไรต่อ แล้วปล่อยให้แพรกลับไปจัดการกับตารางกิจกรรมของเธอต่อ
ผู้คนมากมายเริ่มทยอยเข้ามาในโรงเรียนตั้งแต่สาย ความคึกคักที่เคยอยู่แค่ในรั้วโรงเรียนสองวันแรก บัดนี้กระจายออกไปถึงลานจอดรถและรอบรั้วด้านนอก เสียงทักทาย การแนะนำตัว และกลิ่นน้ำอบจากซุ้มดอกไม้ที่โรงเรียนตั้งต้อนรับแขกผสมกันเป็นกลิ่นอายเฉพาะของวัน "เปิดบ้าน" ที่แท้จริง
ผู้ปกครองหลายคนมาพร้อมกล้องถ่ายรูป โทรศัพท์มือถือ และของว่างในถุงพลาสติก มีทั้งคุณพ่อที่ยืนกอดอกดูลูกพรีเซนต์ด้วยแววตาภูมิใจ ยายที่นั่งพัดตัวเองอยู่ใต้ต้นประดู่หน้าโรงอาหาร ไปจนถึงน้า ๆ ป้า ๆ ที่แต่งตัวสบาย ๆ มาเดินชมงานแบบไม่รีบร้อน ส่วนเด็กจากโรงเรียนอื่นที่เข้าร่วมแลกเปลี่ยน พากันจับกลุ่มกันเล็ก ๆ เดินไปตามบูธ สะกิดกันดูเครื่องมือ และขำกันเมื่อบูธไหนเปิดคลิปเสียงผิดคิวหรือไฟกระพริบเกินเหตุ
กลางระหว่างความจอแจเหล่านั้น รัฐเดินช้า ๆ ไปตามแนวตึกกับกลุ่มนักเรียนห้อง ม.5/1 ที่เดินรายล้อมอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล พวกเขากำลังพาเขาไปชม "บูธที่อยากให้ครูเห็น" อย่างที่แพรเคยว่าไว้
ต้นเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของความวุ่นวายทุกอย่างในกลุ่ม เขาเดินนำหน้าทั้งกลุ่ม แต่หยุดแทบจะทุกสองเมตรเพื่อหันมาพูดอะไรบางอย่าง—บางทีเป็นคำอธิบาย บางทีก็เป็นคำตลก บางทีก็แค่ "เฮ้ยครู ๆ ตรงนี้แม่งเจ๋ง!" แล้วก็วิ่งกลับไปแงะกล่องกลไกบูธเพื่อนห้องอื่นให้ดู
"ต้น เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวครูยังไม่ได้ดูอันเมื่อกี้เลย" รัฐพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ
"ก็ครูช้าครับ เดี๋ยวผมพากลับไปดูอีกรอบก็ได้ อันนั้นคือไฟฟ้าสถิต ใช้ลูกโป่งแทนตัวนำ แล้วดู—ดูนี่ก่อนครับบูธห้อง ม.6 เขามีสลามจำลองดาวเคราะห์ด้วยนะ!"
เด็กชายพูดเร็วเหมือนกลัวเวลาจะหมด คำพูดของเขาตัดกันกับเสียงงานรอบข้าง แต่นั่นไม่ได้รบกวนรัฐเลย กลับกัน มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด
มีบางอย่างในพฤติกรรมแบบเด็ก ๆ นี้ที่แตกต่างจากความนิ่งสงบของเขา แต่กลับไม่ขัดกันเลยแม้แต่น้อย
แพรเดินตามอยู่ด้านหลัง ขณะคนอื่น ๆ กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังบูธต่อไป เธอไม่ได้พูดอะไรนัก แต่ยิ้มบาง ๆ มุมปากยังยกขึ้นอย่างควบคุมไว้ แววตาเธอสังเกตทุกอย่างเงียบ ๆ ตั้งแต่ต้นพูดเร็วเกินไป ไปจนถึงรัฐที่ยอมเดินตามเด็ก ๆ เหมือนผู้ปกครองจำเป็น
เธอรู้ว่าเขาดูเหนื่อย
แต่วันนี้ เขากลับ "ยอมเหนื่อย" โดยไม่ปริปากบ่น
และนั่น—คือภาพที่แพรยังไม่เคยเห็นมาก่อน
บางทีเขาอาจชอบการได้อยู่ตรงกลางวงแบบนี้...แม้จะไม่ได้พูดอะไรมาก
กลุ่มของรัฐกับเด็ก ๆ ห้อง ม.5/1 กำลังหัวเราะเบา ๆ ขณะต้นพยายามแสดงวิธีทำให้ลูกโป่งลอยด้วยความร้อนจากไดร์เป่าผมที่ต่อเข้ากับโครงไม้ไผ่ เด็กบางคนล้อมวง บ้างนั่ง บ้างยืน ชี้กันง่วนกับกล่องกลไกที่ดูไม่สมบูรณ์นักแต่ก็ทำให้ทุกคนตื่นเต้นเหมือนได้ค้นพบอะไรสักอย่าง
ขณะที่รัฐก้มลงช่วยจัดสายไฟให้พ้นทางเดิน เสียงเรียบแฝงความอ่อนโยนของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลังเขา
"คุณรัฐ...วันนี้ครูกลายเป็นขวัญใจเด็กไปเลยนะคะ"
เขาหันกลับไปช้า ๆ เห็น รองจารุณี ยืนอยู่ในชุดผ้าไหมเรียบหรูสีเทาอ่อน ถือแฟ้มบางไว้แนบอก ข้างเธอคือ ครูอิ๋ม ที่ยิ้มอย่างสุภาพ ท่าทางสงบกว่าเด็ก ๆ ที่รายล้อมอยู่เมื่อครู่
"อรุณสวัสดิ์ครับรองฯ ครูอิ๋ม" รัฐยกมือไหว้ พลางยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง
รองจารุณีหัวเราะในลำคอเบา ๆ พลางกวาดสายตามองบรรยากาศโดยรอบ "เด็ก ๆ ดูไม่เกร็งเลยเวลาคุยกับคุณนะคะ บางทีครูที่ดูสุขุมเกินไปก็มักจะทำให้เด็กถอยห่าง แต่คุณกลับเป็นกันเองได้แบบไม่เสียกรอบเลย น่าชื่นชมค่ะ"
"ผมแค่พยายามอยู่ใกล้เขาในระยะที่เขายังรู้สึกว่าตัวเองควบคุมได้บ้างครับ" รัฐตอบเสียงสุภาพ "ไม่ใช่เด็กทุกคนที่กล้าเข้าใกล้ ถ้าเรายืนสูงเกินไป"
ครูอิ๋มมองเขาเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้นช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงบางอย่างไว้ใต้คำพูด
"ตอนแรก...ฉันคิดว่าคุณคงจะมีระยะกับเด็กมากกว่านี้นะคะ อาจจะเพราะภาพแรกที่เห็น คุณดู...ระวังตัว"
รัฐหันไปสบตาเธอครู่หนึ่ง ไม่ตอบในทันที
เธอยิ้มน้อย ๆ แล้วเอ่ยต่อ "แต่ตอนนี้ต้องยอมรับว่า ฉันอาจต้องมองคุณใหม่จริง ๆ ค่ะ เด็ก ๆ ดูไว้ใจคุณมากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย"
"บางอย่างก็ต้องใช้เวลาให้เขาเชื่อใจครับ" เขาตอบเสียงนิ่ง "ผมเองก็ยังเรียนรู้เด็กอยู่ทุกวัน"
รองจารุณีพยักหน้าช้า ๆ ขณะมองต้นที่ยังวิ่งวุ่นอยู่กับอุปกรณ์ แล้วหันมายิ้มให้เขาอีกครั้ง "ดีค่ะ...ถ้าคุณรัฐเป็นคนที่เด็กอยากเดินเข้าหาเอง นั่นถือว่าคุณทำได้เหนือกว่าหลายคนที่พยายามสอนแต่เขาไม่ฟัง"
ครูอิ๋มไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สีหน้าเธอครุ่นคิดเล็กน้อย ดวงตาเรียบสงบยังจับจ้องรัฐในแบบที่ต่างออกไปจากครั้งก่อน
รัฐรับรู้ได้จากน้ำหนักของสายตา
หลังจากบทสนทนากับรองจารุณีและครูอิ๋มจบลงอย่างราบรื่น รัฐพยักหน้าเล็กน้อยให้กับทั้งสอง ก่อนหันกลับไปหากลุ่มเด็ก ม.5/1 ที่ยังยืนรออยู่ไม่ไกล ต้นกำลังเถียงขำ ๆ กับเพื่อนว่าใครจะเป็นคนนำไปบูธถัดไป ขณะที่แพรยืนกอดแฟ้มมองนิ่ง ๆ รอจังหวะ
"ต่อไปบูธไหนกันครับ?" รัฐถามพลางเดินกลับไปหา
ต้นเงยหน้าขึ้นอย่างกระตือรือร้น "ห้อง 6/1 ครับครู! ของพี่พลอย เขาจัดเรื่องพลังงานจากของเสีย เห็นว่าใช้ของจริงมาประกอบเลยนะ"
แพรเงียบไปเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าอย่างยอมรับ "ใช่ค่ะ ของพี่พลอยจัดละเอียดมาก มีกราฟกับแผนภาพหลายชุด พี่เขาวางเลย์เอาท์เองหมดเลย"
รัฐฟังเงียบ ๆ พลางพยักหน้าเบา ๆ มือซ้ายยังถือแฟ้ม ส่วนขวาล้วงกระเป๋ากางเกงคล้ายกำลังเดินเล่นสบาย ๆ เขาปล่อยให้เด็กในกลุ่มเป็นผู้นำ ราวกับถอยออกมาเป็นคนสังเกตการณ์ชั่วคราว
พวกเขาเดินไปตามแนวระเบียงตึกวิทยาศาสตร์เรื่อย ๆ กระแสคนเดินสวนเพิ่มขึ้นทุกระยะ บูธของ ม.6/1 ตั้งอยู่ใกล้หัวมุมตึกถัดไป โดยมีผ้าแคนวาสสีอ่อนกางอยู่ด้านบนให้ร่มเงา เสียงประกาศเบา ๆ จากเด็กหญิงคนหนึ่งที่ถือไมค์เริ่มกล่อมให้คนสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อกลุ่มของรัฐมาถึง เด็กหลายคนในห้อง ม.6/1 ก็เหลียวมองทันที บางคนยกมือไหว้ บางคนส่งยิ้ม ขณะที่ พลอย ซึ่งยืนอยู่ตรงกลางบูธ หันมาเห็นพอดี
เธอชะงักเล็กน้อย แต่ก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติในเวลาไม่กี่วินาที ริมฝีปากยกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะก้าวออกมาจากแผงนิทรรศการ เดินตรงมาทางเขา
"ครูรัฐ" เธอทักเบา ๆ น้ำเสียงไม่ดังนักแต่มั่นคง
"สวัสดีครับ พลอย" รัฐตอบอย่างเป็นธรรมชาติ "เด็กห้อง 5/1 อยากพาครูมาเดินดูบูธครับ เขาบอกว่าของ ม.6/1 จัดน่าสนใจ"
"หนูดีใจนะคะเนี่ย" เธอพยักหน้านิดหนึ่งแล้วเหลือบตามองแพรที่ยืนอยู่ด้านหลังครูรัฐ แพรยิ้มบาง ๆ ตอบรับตามมารยาท แต่สายตาทั้งคู่ต่างวัดกันเงียบ ๆ โดยไม่มีใครพูดอะไร
"ถ้าอย่างนั้น ขอเชิญเลยค่ะ เดี๋ยวหนูจะพาชมเอง"
พลอยหันกลับไป ชี้ไปที่โมเดลจำลอง "นี่คือแบบจำลองระบบจัดการของเสียในชุมชน ใช้เซ็นเซอร์ตรวจจับระดับความชื้นของขยะอินทรีย์ แล้วแปลงเป็นพลังงานไฟฟ้า"
ต้นเบิกตาโต "โอ้โห มีเซ็นเซอร์ด้วยเหรอพี่พลอย! นี่มันเหมือนหุ่นยนต์แล้วนะ!"
"แค่งานจำลองน่ะต้น" พลอยหัวเราะเบา ๆ "แต่ถ้าสนใจจริง ๆ ครูรัฐน่าจะมีห้องทดลองให้ฝึกได้นะ"
"จริงเหรอครับครู!?" ต้นหันมาถามตาเป็นประกาย
รัฐหัวเราะในลำคอ "ถ้าสนใจจริง ครูไม่ขัดครับ แต่ต้องทำรายงานมาด้วย"
ทั้งกลุ่มหัวเราะเบา ๆ เสียงของบรรยากาศรอบตัวยังคงอบอุ่นและเต็มไปด้วยชีวิต แต่ภายใต้การเดินชมงานนิทรรศการนี้ มีเส้นบาง ๆ ที่เริ่มขึงตึง
ระหว่างคำอธิบายของพลอย
กับสายตานิ่ง ๆ ของแพร
กับรัฐ—ที่เดินเงียบอยู่ตรงกลาง...แต่เห็นทุกอย่างครบถ้วน
หลังจากเดินชมบูธของ ม.6/1 เสร็จ กลุ่มของรัฐเริ่มทยอยเดินออกจากพื้นที่แสดงนิทรรศการ บรรยากาศรอบตัวยังคงคึกคัก เสียงเด็กต่างโรงเรียนเดินผ่านเป็นระยะ สลับกับเสียงเพลงเบา ๆ ที่ลอยมาจากลานกิจกรรมกลางสนาม
พลอยโบกมือลาเล็กน้อย ขณะหันกลับไปยังหน้าบูธของตัวเอง เธอไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม แค่ส่งรอยยิ้มบาง ๆ ให้ครูรัฐ ก่อนจะหันหลังกลับไปประจำตำแหน่งอย่างเงียบ ๆ
กลุ่ม ม.5/1 เริ่มเดินกลับไปทางอาคารของตนเอง แพรเดินนิ่ง ๆ อยู่ด้านข้างครูรัฐ ส่วนต้นและเพื่อนอีกสองคนเดินนำหน้าไปก่อนอย่างไม่รีบเร่ง ระหว่างทางนั้น บทสนทนาเบา ๆ แบบเด็กผู้ชายก็เริ่มต้นขึ้นโดยไม่มีใครต้องสั่ง
"เห้ย..." ต้นเอ่ยพลางหันไปทางเพื่อน "เมื่อกี้เห็นพี่พลอยชัด ๆ แล้ว...โคตรสวยเลยว่ะ สวยแบบ...โคตรน่ารัก แล้วเวลาอธิบายก็โคตรเท่เลย"
"เออ เห็นด้วย" เพื่อนคนหนึ่งพยักหน้า "แถมเสียงก็นุ่มนะ แบบฟังแล้วอยากให้พูดไปเรื่อย ๆ เลยว่ะ"
ต้นถอนหายใจออกมาแบบเล่นใหญ่ "ใครได้เป็นแฟนพี่พลอยนี่...คือโคตรโชคดีเลยเว้ย เหมือนแบบ...ได้ทั้งหน้าตาและสมองอะ"
"ไม่รู้ว่ะ" อีกคนแย้งทันที "กูยังว่า...พี่ยิมน่ารักกว่า"
"ห้ะ?" ต้นหันควับ "อะไรของมึงวะ นั่นมันคนละฟีลเลยนะ!"
"ก็เออดิ นั่นแหละที่กูชอบอะ" เพื่อนคนนั้นยักไหล่ "พี่พลอยมันเหมือนหอมหรูไกลตัว แต่พี่ยิมนี่...ดูแรง ๆ ดุ ๆ หน่อย แต่น่ารักแบบเดินเจอได้ในโรงอาหารได้ เข้าใจป่ะ"
ก่อนที่ต้นจะเถียงต่อ เพื่อนอีกคนก็เบรกเสียงขำลั่น
"พอเหอะพวกมึงอะ...ยังกับสองคนนั้นจะเลือกพวกมึง"
ทั้งกลุ่มหัวเราะออกมาทันทีพร้อมกัน ต้นแกล้งเอามือทาบอกทำท่าโดนแทงกลางใจ "ใจร้ายว่ะเพื่อน..."
แพรที่เดินอยู่ไม่ไกล เหลือบมองกลุ่มนั้นครู่หนึ่ง มุมปากขยับขึ้นนิด ๆ คล้ายจะกลั้นหัวเราะ ขณะที่ครูรัฐยิ้มบาง ๆ พอรู้ว่ากำลังได้ยินอะไร
เด็กก็คือเด็ก—มีเสน่ห์ในแบบที่ไม่ต้องเสแสร้ง
แต่ในบทสนทนาล้อเล่นเหล่านั้น...บางประโยคก็เผย "ตำแหน่งของใครบางคน" ในสายตาเพื่อนร่วมรุ่นได้ชัดเจนกว่าคำพูดจากครูคนไหนเสียอีก

==========โปรดติดตามตอนต่อไป==========

ในกลุ่ม FB มีกิจกรรมอยู่นะครับ สามารถเข้าไปร่วมเล่น ร่วมลุ้นรางวัลกันได้

สำหรับใครที่บอกว่าเข้ายาก กดเข้าแล้วโดนเตะ ลองกรอกคำถามให้ครบดูก่อนนะครับ ระบบจะเตะคนที่ไม่กรอกคำถามใน 1 ชั่วโมง

เขาไปจอยกันในนั้นได้เลยนะครับ

เชียร์ใึครดี พลอยผู้โดนก่อนกับแพร ที่ น่าศึกษา   

ครู​รัฐนี่เหมือนเสือซ่อนเล็บ​ ซุ่มเงียบ​ รอคอย​ กลมกลืน​กับสภาพ​แวดล้อม​ ถึง​เวลา​ตะปบ​เลยกัดคอหอยจมเขี้ยว

ครูรัฐยิ่งเก็บข้อมูลเยอะยิ่งน่ากลัว

ยังสุดยอดเหมือนเดิมเลยครับ กับการเรียบเรียง ไหลลื่นไม่สดุด มีความชัดเจนของ ตัวละคร เล่าเรื่องได้เห็นภาพไปตามตัวอักษร สุดยอดครับ