ศึกสองนางพญา ตอนที่ 26
เหมียวคำราม

เช็งเซียนจื้อนั่งเปลือยเปล่าอาบน้ำอุ่นอยู่ในถังไม้อย่างมีความสุข น้ำในถังอุ่นจนร้อนควันขึ้นกรุ่น ใบหน้างามของนางแดงซ่าน เห็นช่วงลำคอระหง ไหล่นวลเนียนยามเปียกน้ำเรียบลื่นเป็นประกายชวนให้ผู้คนตาพร่างพราย

นางครุ่นคิดด้วยความเคลิบเคลิ้ม
... คิดไม่ถึงจริงๆว่า ชงยี้จะดีกับเราปานนี้ แม้เราจะไม่ได้มอบความบริสุทธิ์ให้กับมัน ซ้ำยังเป็นสตรีที่มีราคี ถูกรุมข่มขืน แต่มันกลับยินยอมรับเราเป็นภรรยา...ใบหน้าของนางยิ้มแย้มอย่างเปี่ยมสุข ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น
....มันก็เพราะเจ้าพวกอลัชชีชั่วร้ายนั่นเอง โอ...เราเช็งเซียนจื้อเสียทีที่มีพลังฝีมือสูงกับพลาดท่าให้กับพวกมัน ช่างน่าแค้นใจยิ่งนัก...

...ยาที่เจ้าพวกนั้นใช้ร้ายกาจจริงๆ ยากนักที่พวกมันค้นคว้ามาได้... มันทำให้เราไม่สามารถรวบรวมลมปราณได้เลย เราเมื่อสูญเสียพลังฝีมือก็เป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น อย่าว่าแต่บุรุษเป็นสิบๆคนเลย แค่คนเดียวเราก็ต้านทานไม่ได้.. อย่าว่าแต่เรายังถูกสกัดจุดอีกด้วย เจ้าอลัชชีป้กติ้งอันชั่วช้าตอนนั้นถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่าไปแล้ว ...โอ เป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นเจ้าส่วนนั้นของบุรุษ มันนอกจากจะใหญ่และยาวแล้ว ตรงปลายยังพองบาน  ช่างน่าเกลียดน่าขยะแขยงเหลือเกิน เจ้าอุบาทว์ชาติชั่วมันล้มทาบทับลงมาบนลำตัวของเรา เอาเจ้าสิ่งนั้นถูไถตามเนื้อตัวที่เปลือยเปล่าของเรา.... เราแม้ขุ่นเคืองยิ่งแต่ไม่มีกำลังจะต่อต้านได้ เจ้าพรตถ่อยมันก้มหน้าจูบปากเราอย่างชั่วช้า บีบขยำปทุมถันจนเจ็บไปหมด ซ้ำยังดูดเลียหัวนมเราอย่างหยาบช้าลามก...

....คิดถึงตอนนี้เช็งเซียนจื้อต้องกำมือ ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความแค้นใจ

....เราสับสนงงไปหมด เราอยากจะคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงความฝัน.. แต่มันเป็นความจริง เรา..เรา..ไม่มีโอกาสจะขัดขืนเลย เราทั้งแค้นทั้งอับอาย เจ้าป้กติ้งมันแหกขาเราออกทั้ง 2 ข้าง รูหีของเราถูกควยยักษ์ของมันทะลวงมา เราดิ้น... รู้สึกว่ามันคับแน่น... เจ็บไปหมด...  เจ็บปวดแทบขาดใจ วิงวอนพวกมันกลับไม่ได้รับความเห็นใจแม้แต่น้อย เจ้าป้กติ้งรั้งเอวเราให้โยกเข้าหาท่อนควย แล้วตัวมันก็กระแทกสวนเข้ามาในรูหี... เราเจ็บปวดจนต้องสดุ้งขึ้นสุดตัว เจ้านักพรตคิ้วขาวชั่วร้าย เป็นผู้อาวุโสเสียเปล่ากลับเยาะเย้ยเรา...
"นางชีน้อย เจ้าโชคดีนัก ได้หลานศิษย์เต้าเอี้ยเป็นผัวทีเดียวเป็นสิบๆคน ฮ่าๆๆๆๆ"

...เราเจ็บแทบขาดใจ เจ้าอลัชชีชั่วร้ายคนอื่น ๆ เริ่มขยับตัวเข้ามาที่ร่างของเราอีก เราหันไปมองชงยี้ เห็นมันหลับตาแน่น น้ำตาไหลเป็นทาง เราเหมือนสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไป เจ้าป้กเฮี้ยงกับอลัชชีดำจับเต้านมของเราคนละข้าง ทั้งดูดทั้งเลีย เจ้านักพรตดำที่ชั่วร้ายถึงกับบีบปทุมถันของเราเหมือนกับจะให้แหลกคามือมันไปเลย เจ้าป้กติ้งก็กระแทกควยซอยหีของเราไม่ยอมหยุด... เราได้แต่วิงวอนซ้ำไปซ้ำมา

"โอย ย ย พอเถอะ เราจะตายอยู่แล้ว พอเถอะ พอ เถอะ โอย ย ย ย "

เราร้องออกมา น้ำตาใหลออกมาคลอเบ้า ในชิวิตของเราไม่เคยวิงวอนใครแบบนี้เลย...  เราเหมือนตกนรกทั้งเป็น แต่นั่นก็เป็นแค่เริ่มต้น เจ้านักพรตชั่วป้กยิ่มมันยังถอดกางเกงงัดควยออกมา ตอนนั้นเรายังไม่เข้าใจว่ามันจะทำอะไร... เจ้าป้กติ้งมันกำลังเย็ดหีเราอยู่ แล้วเจ้าป้กยิ่มมันเอาควยออกมาทำไม?

อา...คิดไม่ถึงว่ามันจะมีวิธีหาความสุขชั่วร้ายแบบนี้ด้วย ช่างต่ำช้าเหลือเกิน เจ้าอลัชชีชั่วบีบคางของเราบังคับให้อ้าปากออกแล้วยัดควยของมันเข้ามา มันเหม็นจนเราอยากจะอาเจียน แต่มันเอามือทั้ง 2 ข้างจับที่กกหูทั้งสองข้างของเราไว้แล้วกระเด้าปากเราไม่หยุด เราคิดจะกัดมันให้ขาดกระจุย แต่มันกลับรู้ความคิดของเรา... บอกว่าถ้าเรากัดมัน มันจะตัดของชงยี้บ้าง โอ...เราไหนเลยหักใจปล่อยให้ชงยี้โดนทำร้ายได้ เราจำต้องปล่อยให้มันเย็ดปากเรา แต่ยังสะใจที่เราได้แกล้งครูดฟันไปบนลำควยมันจนมันร้องออกมา เราชำเลืองมองไปรอบๆ พยายามจะหาโอกาสหลบหนี แต่กลับเห็นเจ้าปุ้กต๋ง กับปุ้กป้อชักว่าวให้กับตัวเอง เจ้าปุ้กป้อมันจับควยจ่อพ่นน้ำเชื้อกระฉูดแรงพุ่งลงบนหน้าท้องของเรา  ส่วนเจ้าปุ้กต๋งก็พ่นน้ำควยรดลงบนปทุมถันของเราเต็มไปหมด  แล้วก็พากันหัวเราะกันอย่างชั่วร้ายอีก....

"ฮ่ะ ฮ่ะ นางชีน้อยไม่ต้องเสียดาย เต้าเอี้ยยังมีน้ำเชื้อสำรอง รอป้กติ้งซือเจ๊กเย็ดหีเจ้าเสร็จ เต้าเอี้ยจะต้องต่อคิวอีกครั้ง"

เจ้าอุบาทว์ปุ้กต๋งพูดจาลามกใส่เรา...แต่...แต่...ไม่ทราบเพราะอะไร... เรากลับมีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาแล้ว ภาพบุรุษที่เปลือยกายห้อมล้อมอยู่รอบตัวเรานั้น ทำให้เรารู้สึกกระสันต์ไปทั้งร่าง ทุกส่วนที่พวกมันสัมผัสไม่ว่าส่วนใหนของร่างกายมันช่างสร้างความเสียวซ่านลึกเข้าไปในหัวใจเราอย่างสุดทนจริงๆ  ส่วนหีของเรานั้นยังรู้สึกได้ว่าเจ้าป้กติ้งมันกำลังเย็ดอยู่ แต่มันไม่เจ็บเหมือนครั้งแรก กลับรู้สึกเกิดอารมณ์ขึ้นมาอย่างไม่อาจต่อต้านได้เลย มันจะต้องเป็นฤทธิ์ยาที่ร้ายกาจนั้นแน่ๆ หรืออาจจะเป็นเพราะเราสูญเสียพลังฝีมือไปทำให้ ความต้องการทางเพศมีอำนาจเหนือ จิตที่บริสุทธิ์ของเรา

โอ...เวรกรรม เวรกรรม เราเช็งเซียนจื้อที่ฝึกยุทธปฎิบัติธรรมเป็นเวลานาน ไม่เคยคิดที่จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางเพศ  ผลที่สุดกลับต้องพ่ายแพ้ให้แก่ความต้องการทางธรรมชาติ เจ้าฤทธิ์ยาที่ร้ายกาจกลับทำให้เราเช็งเซียนจื้อกลายเป็นสตรีร่านสวาทไปได้  เรากลายเป็นเครื่องบำเรอสวาทให้พวกมันโดยไม่รู้ตัว อา...ถ้าเรายังมีพลังลมปราณเหมือนเดิมแล้ว จะสังหารพวกมันให้หมดก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย

...แต่ความรู้สึกนั้นมันก็ช่างน่าอัศจรรย์นัก เราไม่รู้ว่ามันทำไมถึงเสียวซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย เจ้าพวกนักพรตอุบาทว์มันขยี้ไปตามร่างกายเราอย่างรุนแรง เจ้าป้กติ้งก็ซอยหีเราจนถี่ยิบ พวกมันรุนแรง หยาบคายกับเรา แต่เรากลับยิ่งพุ่งพล่านมากขึ้น มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? แต่มันก็สุดยอดจริงๆ  อา...เราตอนนั้นเป็นคนยกขาขึ้นรัดเอวของเจ้านักพรตโฉดป้กติ้งเสียเอง ช่างน่าอับอายนัก เรารักมือกับพวกมันพร้อมๆกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ นอกจากจะกระเด้งหีสู้ควยของเจ้าป้กติ้งแล้วว มือก็จับควยของเจ้าป้กเฮี้ยง ปากก็ต้องห่ออมควยของเจ้านักพรตคิ้วขาว เจ้าอลัชชีเฒ่าเห็นเราร่านสวาท ก็ขึ้นมาคร่อมหน้าของเราแล้วเอาควยจ่อที่ปากของเราใหม่อีกครั้ง เราตอนนั้นถูกฤทธิ์ยาครอบงำย่อมต้องอ้าปากอมควยของมันอย่างไม่รู้ตัว ซ้ำจับก้นของมันดันโยกสะโพกเข้ามาเย็ดปากของเราเสียเอง อืมมม.. เจ้านักพรตปุ้กป้อที่ชั่วร้ายอีกคน มันฉวยโอกาสเข้ามาดูดหัวนมของเราตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่มันทำให้เรามีอารมณ์มาก จนต้องต้องแอ่นนมให้มันดูดอมอย่างถนัด

อา...มัน...มันช่างเป็นความเสียวสุดยอดอย่างบอกไม่ถูก โอ...ร่างกายอันบริสุทธิ์ของเรายังไม่เคยให้บุรุษแตะต้องมาก่อนเลย ครั้นมาถูกพวกนักพรตถ่อยรุมเย็ดทั้งบนทั้งล่างพร้อมกันแบบนี้  จะทนได้ยังไง? ใจเราจะขาดเสียให้ได้  จำได้ว่าเราต้องดันให้เจ้านักพรตคิ้วขาวถอนควยออกจากปากแล้ววิงวอนพวกมันด้วยซ้ำ

"โอย.. เสียวจังเลย เย็ดแรง ๆ เลย โอยยย ย ย ซี๊ด..ด..ด..ด..ด...ด"

เราสำเร็จเป็นครั้งแรกในชีวิต ร่างเกร็งไปหมด เสร็จแล้วเราก็หันมาหาควยเจ้านักพรตคิ้วขาวต่ออีก เราใช้ลิ้นเลียส่วนหัวของมันก่อนแล้วจึงอ้าปากอมมันใว้ รูดปากเข้าออก  แต่เจ้านักพรตคิ้วขาวมันยังไม่พอใจ มันจึงโยกตัวแทงท่อนควยของมันสวนเข้ามาในปากเราจนบางครั้งท่อนลำมันสวนลึกเข้าไปในลำคอ ทำให้เราต้องเอามือกำโคนท่อนควยของมันดันเอาไว้ เพราะมันยาวเหลือเกิน  เราปล่อยเท้าลงจากเอวของเจ้าป้กติ้งแล้ว ยกหีกระเด้งสู้ควยของเจ้าพรตชั่วป้กติ้ง อา ช่างมันส์หีเหลือเกิน...

"โอยย ย นางชีร่าน เต้าเอี้ยทนไม่ไหวแล้ว แม่งกระเด้งหีสู้ควยยิบตาเลย"
"นังชีเฒ่าเช็งเซียนจื้อมีความสามารถในการสอนศิษย์จริงๆ วิชาเย็ดของนางชีน้อยกลับสูงล้ำกว่าวิทยายุทธนางเสียอีก"
"ฮา ฮา นางชีทุศีลเช็งเซียนจื้อใช่ว่าจะเป็นตัวดีอย่างที่ร่ำลือ ไม่แน่ว่านางชีน้อยอาจเป็นบุตรีที่มันลักลอบคลอดออกมาก็ได้"
"อูย.ย จริงของเจ้า....ปุ้กติ้ง!"

เจ้าอุบาทว์ปุ้กติ้งถึงกับใส่ร้ายป้ายสีเรา แต่..โอ...เราได้ยินมันพูดกลับยิ่งเสียวมากขึ้นไปอีก เราจึงรูดปากดูดลำควยของเจ้านักพรตคิ้วขาวแรงขึ้นจนมันร้องออกมาอีกครั้ง

"โอย นางชีน้อยดูดควยข้าจนเสียวไปหมดแล้ว โอ๊ย..ไม่ไหวแล้ว"

เราดึงควยของเจ้านักพรตคิ้วขาวออกจากปากแล้วชักว่าวให้อย่างรวดเร็ว ปากก็อ้ารอรับน้ำกามของมัน โดยใช้ปลายลิ้นเลียดุนส่วนหัวควยของเจ้านักพรตคิ้วขาวไว้ เราชักว่าวให้มันไป กาก็ชำเลืองตามองเห็นมันสูดปากร้องลั่นได้เพียงครู่เดียว ก็พ่นน้ำเหนียวข้นพุ่งใส่เข้ามาในปากของเราอย่างแรง เราที่อ้าปากรอรับอยู่ก่อนแล้วก็รีบอมควยของมัน รีดควยมันพร้อมกับใช้ปากดูดเอาน้ำจากควยของเจ้านักพรตคิ้วขาวจนหมด อืมม..เราก็ไม่รู้ตัวว่าทำอย่างนั้นทำไม... แต่เจ้าอลัชชีช่างชั่วร้ายนัก มันดึงควยออกจากปากของเราแล้วผลักหน้าของเราอย่างแรง จนเรานอนลงไปกับพื้น แล้วมันก็ด่าเรา

"โอย ย ย หมด หมด หมดกัน นางชีน้อยดูดน้ำควยเต้าเอี้ยหมด เต้าเอี้ยอุตส่าห์ออมไว้หวังจะเย็ดหีงามๆ..อดเลย แม่ง แพศยาจริงๆ"

เจ้านักพรตอุบาทว์ชาติชั่วมันด่าเราแล้วก็เดินออกจากห้องไป เฮอะ! พรตถ่อย หากในอนาคตเราเช็งเซียนจื้อฆ่าเจ้าไม่ได้ก็เสียทีที่มีฉายา แม่ชีเทพยดา!


ศึกสองนางพญา ตอนที่ 27 แม่ชีเทพยดาแผลงฤทธิ์: หนึ่งพิชิตสิบ
เหมียวคำราม


อา..แต่เรายามนั้นอดไม่ได้ต้องส่งเสียงร้องซี้ดซ้าดด้วยความเสียว เพราะเรายังโดนพวกพรตถ่อยโจมตีจุดสำคัญในร่างพร้อมๆกัน  เจ้าป้กติ้งมันซอยควยกระแทกหีของเราอย่างเมามัน เรายกหัวมองเห็นมันหน้าบูดเบี้ยวยังยิ้มอย่างอุบาทว์บัดซบให้ทั้งๆที่กำลังเย็ดหีเราอยู่  แต่เรากลับยิ่งมีอารมณ์อย่างประหลาด

"อูย..ย..ย ซี้ด..ด..ด อา.า เ เต้าเฮียท่านเย็ดหีเราได้ถึงใจจริง ๆ โอย..ย เราจะเสร็จอีกรอบแล้ว เย็ดแรง ๆ เลย ซี๊ด..ด..ด"
"ไง..นางชีร่าน ดีใจมั้ยที่ได้เต้าเอี้ยเป็นผัวคนแรกของเจ้า เฮอะๆ เดี๋ยวก็ถึงคิวของพวกซือเจ็ก ซือเฮีย ซือตี๋และเหล่าหลานศิษย์ตัวเล็กตัวน้อยมารอเป็นผัวเจ้าอีกหลายคนเลย ฮ่าๆๆ สมใจ.... สมใจจริง ๆ"

เจ้านักพรตชั่วป้กติ้งเยาะเย้ยเราด้วยความย่ามใจ แต่ตอนนั้นเราหาได้สนใจฟังคำพูดของมันไม่ เรายกสะโพกกระเด้งหีสู้ควยของมันอย่างเดียว เจ้าปุ้กต๋งซึ่งถูกเราชักว่าวให้อยู่ ก็ปัดมือของเราออกจากควยแล้วขึ้นคร่อมหน้าของเรา จับควยยัดเข้าไปในปากของเราแล้วซอยปากอยู่ห้าหกที น้ำเชื้อของมันก็แตกทะลักพุ่งเข้าไปในลำคอของเราอีก เฮอะ เราเช็งเซียนจื้อเป็นชนชั้นไหนแล้ว ไม่มีทางพลาดท่าเป็นครั้งที่สอง เรากลืนกินน้ำควยของมันแล้วดูดอย่างแรงพร้อม ๆ กับเราเองก็ไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้าด้วย โอ แต่มันก็เสียวจริงๆ เราต้องขมิบหีตอดควยของเจ้าป้กติ้ง ตุ้บ..ตุ้บ.. เจ้าอุบาทว์ปุ้กติ้งก็ปล่อยน้ำเชื้อของมันใส่เข้ามาในรูหีของเราอีกเจ็ดแปดที มันเกร็งอยู่พักหนึ่งก็ถอนควยนิ่มๆของมันออกไป น้ำเชื้อของมันไหลออกมาจากรูหีเราเป็นทาง เราเห็นคราบเลือดพรหมจรรย์ของเราเองปะปนกับคราบน้ำเมือกเต็มไปหมด แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บเลย ตอนนั้นเจ้าปุ้กต๋งก็ถอนควยที่อ่อนตัวลงจนหดเหลืออยู่ไม่มากออกจากปากของเราออกแล้วเดินออกจากห้องไปอีกคน

เจ้าป้กเฮี้ยงอันชั่วช้ามันยังพูดเหยียดหยามเราอย่างมีอารมณ์
"เป็นไงนังแพศยา โดนเต้าเอี้ยแหกเยื่อพรหมจรรย์ของเจ้าสะใจดีมั้ย เฮ้ย..เจ้าปุ้กป้อ ปุ้กตี มัวแต่ชักว่าวอยู่นั่นแหละ มาเร็ว หีนางชีน้อยว่างแล้ว เจ้ามาเย็ดมันต่อได้เลย"

โอ....เรายามนั้นถูกฤทธิ์ยาของพวกมันสะกดไว้ ได้แต่นอนฟังเจ้าอุบาทว์ป้กเฮี้ยงพูดจาลามกอย่างเลอะเลือน เราสับสนมึนงงไปหมด มีแต่ความร่านความต้องการไม่มีที่สิ้นสุด แม้จะสงสัยว่าทำไมพวกนักพรตโฉดจึงมารุมเย็ดปากเย็ดหีเราอย่างสนุกสนาน แต่เราก็รู้สึกเสียวหีอยู่ตลอดเวลา ใครไม่รู้ขึ้นคร่อมเรา ควยใหญ่ยาวของมันเสียบเข้ามาในรูหีของเราอย่างง่ายดายเพราะตอนนี้มันเต็มไปด้วยน้ำเมือกหล่อลื่นเต็มไปหมด เจ้าผู้นั้นมันซอยยิก ๆ ใส่เราแบบไม่ปรานี.... ใครอีกคนเข้ามาประกบที่ด้านหลัง สอดมือเข้ามาคว้านมเรา คลึงแค้นลูบใล้ไปมา จมูกมันซุกใซร้ตามท้ายทอย ซอกคอ และใบหูสลับกัน  มือก็ยืดสะโพกเราไว้แทงท่อนเข้ามาในรูด้านหลังเรา เราเจ็บปวดสุดชีวิตอีกครั้ง พยายามจะดิ้นหนีแต่ไม่สำเร็จ ร่างเราถูกพวกมันกดยึดไว้หมด ทั้งปาก รูหี และรูดตูดมีท่อนควยอัดทะลวงเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง เราไม่รู้ว่าใครเป็นใครแล้ว เราไม่เหลืออะไรเลย แต่เพียงชั่วครู่ อารมณ์ใคร่ที่มันหลุดลอยไป ก็เหมือนจะกลับมาอีก เราหลับตาเคลิ้มฝันกึ่งหลับกึ่งตื่น ทั้งเสียวที่โดนเย็ดหีและเจ็บที่โดนใครบางคนอัดตูด ...แต่มันช่างประหลาดจริงๆ ที่เวลาผ่านไปเรากลับเกิดความรู้สึกแปลกๆ ความเจ็บที่ถูกทะลวงทางด้านหลังเริ่มจะลดลง แต่ความเสียวกับทวีเพิ่มขึ้น มันเป็นเพราะฤทธิ์ยาหรืออะไรที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนั้น

"อูยย ซี้ดดด กระแทกแรงๆ เราเสียวจังเลย อูย ย ย" เราร้องครางออกมา พวกมันหัวเราะเยาะเย้ยเรากันลั่น แต่ตอนนั้นเราเลิกอายไปนานแล้ว

เราเริ่มส่ายเอวเบาๆรับการกระแทกกระทั้นของท่อนควยจากบุรุษสามคนในสามรู เรา ลืมความเจ็บปวด ลืมทุกสึ่งทุกอย่างในโลกแม้แต่ชงยี้ที่นอนอยู่ด้านข้าง ความเสียวซ่านมันแผ่ไปทั้วร่างกายอย่างที่เราไม่เคยได้รับมาในชีวิต นี่หรือความสุขที่สตรีได้รับจากการเสพสมกับบุรุษ มันมีความสุขอย่างที่เราไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน ตลอดชีวิตของเรามอบใจและกายให้หลักธรรมอันบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้เรากลับพ่ายแพ้ให้กับความต้องการที่ก่อตัวมาจากที่ใดก็ไม่รู้ พรตโฉดห้าหกคนกำลังขมักเขม้นกับการซอยท่อนควยและเล้าโลมเรา ป้อนความสุขให้เรา แม้มันจะหยาบคาย รุนแรงและหยามเหยียด แต่มันก็สุดแสนจะวิเศษอะไรขนาดนั้น ความเสียวซ่านมันทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ จนเรารู้สึกได้ถึงจุดหมายปลายทางที่มาถึงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ดูพรตโฉดพวกนั้นยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย คนนี้หมดแรงไป... คนนั้นก็เวียนเข้ามาใหม่ รูหีรูตูดเราไม่เคยว่างจากการถูกท่อนเนื้อสอดเข้ามาเลย จนวินาทีนั้นมันมาถึงครั้งแล้วครั้งเล่า  กล้ามเนื้อหน้าท้องเราเขม็งเกร็งอยู่ตลอดเวลา

ครั้งหนึ่งเราไปถึงขีดสุดอีกครั้งหวีดร้องออกมาสุดเสียง แล้วซบหน้าลงมาเกือกกลึ้งกับไอ้คนที่ซอยเราอยู่ด้านล่าง แล้วเราก็ต้องร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อมีมือดึงผมเราขึ้นอย่างแรง
"อย่าเพิ่งใจเสาะนางชีน้อย นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น"
เสียงเจ้าพรตโฉดป้กต๋งคำรามนั่นเอง มันจับใบหน้าเราขึ้นมาจูบพรมไปทั่วทั้งใบหน้า จูบปากดูดลิ้นเราทั้งๆที่ปากเราก็เลอะไปด้วยน้ำกามของพวกมัน เราครางอยู่ในลำคอ พรตโฉดอีกสองคนที่ทำเราอยู่ทั้งด้านหน้าด้านหลังก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดซอยท่อนเนื้อ เราถูกพวกมันรัดเข้ามาแนบกับตัวแน่นปากก็ยังบดเบียดแลกลิ้นกับมันเป็นพัลวัล เจ้าพรตโฉดที่นอนอยู่ด้านล่างยังจับสะโพกเราซอยท่อนถี่ตลอดเวลา  ความเจ็บมันมาๆหายๆไปอยู่ตลอด เราส่ายเอวรับการกระแทกของพรตโฉดสองคนนับครั้งไม่ถ้วน

ในความรู้สึกของเรานั้นมันมีทั้งความสุข ความเสียว ความเจ็บปะปนไปกับความต้องการที่ไม่มีขอบเขตใดๆมาขวางกั้น เราเงี่ยนมากๆ อยากมากๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เรารู้สึกว่าสัมผัสไปถึงปลายเขตแดนแห่งความสุขแล้ว แต่ก็มีคนมานำเราให้ก้าวข้ามขอบเขตนั้นไปอยู่ตลอดเวลา เราล่องลอยเตลิดไปไกลถึงที่ไหนก็ไม่รู้ รู้อย่างเดียวว่ามีความสุข สุขจนแทบจะล้นออกมาจากใจ ทุกอารมณ์ ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นเป็นความแปลกใหม่ที่เราไม่เคยสัมผัสมาทั้งสิ้น

ตอนนั้นพวกมันบางคนเริ่มถอยอ่อนแรงไปแล้ว แต่เรายังต้องการ อา า..ช่างน่าอายเหลือเกินที่แม่ชีเทพยดากลายเป็นสตรีที่ร่านถึงขนาดนี้ พวกมันทิ้งเราไปแต่เรายังมีความต้องการไม่สิ้นสุด เรามองไปรอบๆเห็นพวกพรตโฉดนอนกันกระจัดกระจาย  ท่อนเนื้อที่แข็งแกร่งตอนนี้อ่อนระทวยทุกคน น่าสมเพชสิ้นดี

ยามนั้นเรามองเห็นเจ้าป้กติ้ง ป้กเฮี้ยงมองดูเราด้วยสายตาแปลกประหลาด เราที่เลอะเลือนยามนั้นไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เราเข้าใจแล้ว ที่แท้มันแค้นเราหวังจะย่ำยีเราให้ได้รับความเจ็บช้ำวิงวอนมัน แต่กลายเป็นว่าพวกมันถูกเราจัดการจนหมอบราบคาบกันไปหมด อันที่จริงเป็นเรื่องน่าอาย แต่พอคิดว่าได้ทำให้พวกอลัชชีมันผิดหวัง เจ็บปวดก็สะใจยิ่งนัก โอ... บาปกรรม บาปกรรม เราเช็งเซียนจื้อคิดร้ายกับผู้อื่นอีกแล้ว...

"นังชีน้อย เต้าเอี้ยไม่เชื่อว่าเจ้าจะร้ายกาจไปได้ถึงไหน... มา มา มาประลองกันอีกตั้ง"

เจ้าพรตโฉดป้กเฮี้ยงอ่อนแรงขนาดนั้นยังบังอาจมาท้าทายเรา

ศึกสองนางพญา ตอนที่ 28 ยอดฝีมือหญิงแห่งแมนจู
เหมียวคำราม

โอ...เราที่อยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาอันชั่วร้ายไหนเลยต้านทานได้ พอมันโถมเข้ามาเราก็กอดมันไว้แน่น ส่ายสะโพกรับการกระแทกของมัน เจ้าพรตป้กเฮี้ยงบีบเนี้อสะโพกเรา ซอยถี่ขึ้นๆ สักพักก็มีคนเข้ามาประกบด้านหลังเราอีก มันสอดของมันเข้ามาในช่องประตูหลังเรา ซ้ำยังกระแทกท่อนเป็นจังหวะหนักๆ ท่อนของมันเต้นตุบๆอยู่ในช่องประตูหลังของเรา เจ้าพรตโฉดป้กกอดเอวเราไว้ พร้อมทั้งซุกหน้ากับซอกคอ เราถึงกับเชิดคางขึ้นเพื่อให้มันจูบไซร้ใด้สดวก ความจริงแล้วที่พรตชั่วอีกคนทำกับประตูหลังเรามันก็ไม่ได้ทำความเจ็บให้กับเราเลย แต่กลับ เสียวๆคันๆ ปลุกอารมณ์เราให้พุ่งพล่านเป็นอย่างมาก เจ้าพรตโฉดที่ประกบเราด้านหลังเลื่อนมือมาจับที่สะโพกออกแรงกดถี่เร็ว ในขณะที่ป้กเฮี้ยงก็เด้งท่อนลำของมันเข้ามาในรูของเราไม่หยุด หัวควยของมันเสียดสีกับดิ่งเสียวของเราเป็นจังหวะ พอเราก้มมองก็เห็นท่อนเอ้นของมันผลุบเข้าออกในรูหีของเรา นี่ไหนเลยทนไหว เราร้องครางออกมาตลอดเวลา อา...คืนนั้นไม่ทราบว่าโดนพวกมันผลัดกันเข้ามาคนละกี่ครั้ง ในที่สุด เราจึงหมดสติไป ครั้นตื่นมาก็เห็นพวกมันไปกันหมดสิ้น เอี้ยชงศิษย์เราก็นอนหมดสติอยู่ เราระบมไปหมดร่าง แต่จำต้องฝืนลุกขึ้นไปดูชงยี้ เห็นมันถูกสกัดจุดไว้ ...

อนิจจา เราผิดแล้วผิดอีก ไม่ทันคิดว่าเอี้ยชงนั้นถูกฤทธิ์ยาของพวกพรตโฉดเช่นกัน พอเราคลายจุดให้มัน มันก็โถมเข้าใส่เราอย่างบ้าคลั่ง แล้วเรื่องที่ผิดจารีตอย่างร้ายแรงก็เกิดขึ้น เรากลายเป็นของมันในที่สุด อืมม...แต่นี่หาเป็นความผิดของชงยี้ไม่ เราไม่อาจโยนความผิดให้มัน...

เราที่เผชิญวิบากกรรมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะบำเพ็ญเพียรขั้นสูงจนใกล้สำเร็จเป็นเซียน แต่ก็ยังไม่สามารถทนรับชะตากรรมนี้ได้จึงร่ำไห้ด้วยความเสียใจ ชงยี้กลับปลอบโยนเรา แล้วยินดีรับเรา..เป็น..เป็นภรรยาของมัน

เราย่อมปฎิเสธ แต่มันให้เหตุผลว่าหากเราท้องโตขึ้นมาจะอยู่ในโลกได้อย่างไร เรากลับไม่ทันคิดถึงข้อนี้ แต่เราที่เป็นอาจารย์ของมันหากแต่งให้กับมันไยไม่ถูกสาปแช่งจากคนทั้งแผ่นดิน ดีที่ชงยี้เปรื่องปราดนัก กลับเสนอให้เราแอบอ้างเป็นซือม่วยของมัน ในยุทธจักรไม่มีใครเคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของแม่ชีเทพยดาเช็งเซียนจื้อมาก่อน หากเราบอกเป็นซือม่วยของมันย่อมสมเหตุผลที่สุด และไม่มีใครตำหนิได้ โอ ไหนๆเรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้วเราย่อมไม่มีทางออกอื่นอีก เพียงแต่ต้องเรียกชงยี้ว่าซือเฮียมันน่าอับอายนัก ซ้ำยังต้องยอมให้มันเย็ดเราตามต้องการอีก โอ...แล้วกันไปเถอะ มนุษย์ไหนเลยฝืนลิขิตสวรรค์ได้....

............................................................. .

จั่วหวินหลิงยืนอยู่หน้าโต๊ะกลางห้อง เขตคฤหาสน์ตระกูลเฉา ใช้พู่กันแต่งแต้มสีสันลงบนภาพวาดสองภาพ
ที่จั่วหวินหลิงวาด กลับเป็นภาพเหมือนของฉางผิงกงจู๊และเจาเหยินกงจู๊แห่งไต้เหม็ง
พลันได้ยินสุ้มเสียงหนึ่งดังว่า
"เจ้าสิบสี่ เจ้ากำลังจะออกเดินทาง ยังมีกะใจวาดภาพอีก"
พร้อมกับเสียงดัง เฉาฮั่วฉุนในชุดชมพูเดินเข้ามาภายในห้อง
จั่วหวินหลิงเหลียวหน้าไปกล่าวอย่างยิ้มแย้ม
"ผู้บุตรสืบทราบแน่ชัด หลี่จื้อเฉิงสามารถเป็นใหญ่ เพียงอาศัยขุนทัพหาญกล้าผู้หนึ่ง ฉายาดาบห่วงใหญ่หลิวจุงเหมียน ขอเพียงพวกเราประจบเอาใจมัน ยังมีคนบุกเบิกแผ่นดินให้กับพวกเรา หลิวจุงเหมี่ยนนิสัยวู่วามปานดินระเบิด จุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวคืองมงายในราคะ"
"ดังนั้นเจ้าวาดรูปองค์หญิงทั้งสอง เพื่อล่อหลอกฝ่ายหลี่จื้อเฉิง"
จั่วหวินหลิงรับคำ กล่าวว่า
"ครั้งกระโน้นหวังเจาจวินถูกจับส่งตัวไปยังชายแดนเพราะสืบเนื่องจากเจ้าฮวนผู้ครองแคว้นเห็นภาพวาดของนางนั่นเอง"
จั่วหวินหลิงกล่าวพลางม้วนเก็บภาพวาดทั้งสอง กล่าวว่า
"บิดา ข้าพเจ้าต้องไปแล้ว"
เฉาฮั่วฉุนที่ชั่วช้ากลับบังเกิดความผูกพันกับจั่วหวินหลิงเป็นพิเศษ กำชับว่า
"เจ้าต้องถนอมตัวให้ดี"
"ข้าพเจ้าทราบ การไปของผู้บุตรครั้งนี้ ต้องติดต่อกับหลี่จื้อเฉิงให้จงได้
พลางหันกายหมายจากไป

เฉาฮั่วฉุนพลันเรียกรั้งไว้ สั่งขันทีข้างกายไปหยิบฉวยเกราะอ่อนคุ้มครองกายมา จั่วหวินหลิงรีบทัดทานว่า
"บิดา ในนครหลวงมีผู้คนมากหลายคิดปองร้ายท่าน เกราะอ่อนคุ้มครองกายนี้สมควรให้ท่านสวมไว้"
"เจ้าสิบสี่ บิดาฝึกวิชาลมปราณแกร่งกร้าว ดาบกระบี่ยากระคาย และเป็นเกราะอ่อนคุ้มครองกายตามธรรมชาติแล้ว
จั่วหวินหลิง กล่าวว่า
"การไปของผู้บุตรครั้งนี้ ประมาณเดือนสองเดือนจะกลับมา บิดานอกจากเข้าเฝ้าแล้ว อย่าได้ร่วมงานสังสรรค์โดยใช่เหตุ"
"เฮอะ ในนครหลวงยังมีผู้ใดทำร้ายบิดาได้"
"นั่นก็มิผิด แต่เหวียนยั่วเฟยกลับมิอาจประมาทมัน"
"เหวียนยั่วเฟยแม้มีเพลงกระบี่สูงเยี่ยม ยังไม่สามารถทำลายวิชาลมปราณแกร่งกร้าวของเราได้"
เอ่ยถึงตอนนี้ ปรากฏขันทีผู้หนึ่งเร่งรุดมารายงานว่า
"เฉากงกง มีคนขอเข้าพบ"
พลางประครองส่งเทียบแดงใบหนึ่งให้
เฉาฮั่วฉุนรับเทียบมาอ่านดูแวบหนึ่ง กล่าวว่า
"เป็นชายาเต๋อชิงอ๋องแห่งแมนจู"
...ที่แท้ขันทีโฉดเฉาฮั่วฉุน กลับมีการติดต่อกับฝ่ายแมนจูอยู่ลับๆ

จั่วหวินหลิงร้องโพล่งว่า
"นางกล้าเข้านครหลวงมา"
เฉาฮั่วฉุนกล่าวว่า
"นางเข้านครหลวงมาครั้งนี้ คงมีเรื่องสำคัญอันใด"
พลางสั่งให้ขันทีนั้นเชิญแขกเข้ามา
ขันทีนั้นล่าถอยไป ไม่นานให้หลังก็ชักนำชายาของเต๋อชิงอ๋องเข้ามา

เต๋อชิงอ๋องเป็นเชื้อพระวงศ์ชาวแมนจู ชายาของมันแม้เป็นสตรีวัยเกือบสี่สิบแล้ว แต่ยังคงรูปโฉมสะคราญน่าหลงใหล นางแต่งกายเช่นชาวฮั่น หากบุคลิกท่วงท่ายังสง่างามสมกับเป็นชันชั้นสูงศักดิ์

ผู้ที่เดินตามหลังพระชายาแมนจูสองคน  หนึ่งหน้าจิ้มลิ้มแต่งกายแบบหญิงรับใช้  อีกผู้หนึ่งเค้าหน้าผุดผ่องงดงาม ดวงตากลมโตสุกใสแต่แฝงแววเย่อหยิ่งถือตัว สวมใส่ชุดบุรุษรัดกุม ห้อยกระบี่ทีเอว ทว่าทรวงอกที่อวบนูน รวมทั้งส่วนสัดที่สวยงามละลานตาทำให้แม้อยู่ในเสื้อผ้าบุรุษ แต่ก็ดูออกไม่ยากว่า นางคือสตรีที่งดงามผู้หนึ่ง

เฉาฮั่วฉุนแนะนำจั่วหวินหลิงต่อพระชายาของเต๋อชิงอ๋อง จากนั้นถามว่า
"พระชายารุดมาครั้งนี่ คงมีเรื่องสำคัญคิดบอกกล่าวกระมัง"
ชายากล่าวเสียงนุ่มนวล
"ครั้งก่อนท่านรับปากว่าจะกำจัดสื่อเข่อฝ่า แต่ยังไม่ได้ดำเนินการกระมัง"
"เกี่ยวกับเรื่องนี้ เราพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว มิคาดในราชสำนักคอยขัดขวาง องค์หญิงฉางผิงก็หาทางหน่วงเหนี่ยวจึงไม่สำเร็จลุล่วง แต่เราจะเพียบพยายามต่อไป"
"ยังมี ท่านไฉนไม่หาทางตัดการส่งเสบียงบำรุงแก่กองทหารชายแดน"
"เรื่องนี้ไม่อาจกระทำโดยง่ายดาย"
ชายาเต๋อชิงอ๋องขมวดคิ้วมุ่น กล่าวเสียงเครียดว่า
"เนื่องเพราะความผิดพลาดของท่าน ทำให้ทหารแมนจูเราเกิดการสูญเสียอย่างใหญ่หลวง ท่านตัวเอ่อกุนไม่พอใจอย่างยิ่ง"
"สรุปแล้ว ขอพระชายาช่วยพูดจาต่อท่านตัวเอ่อกุน เรานับว่ารับใช้ฝ่ายแมนจูอย่างสุดความสามารถแล้ว"
"กงกง เราเข้าใจในความจงรักภักดีของท่าน หลังจากที่ก่อการสำเร็จต้องไม่ทอดทิ้งท่านแน่นอน"
"พระชายามาครั้งนี้ ขอให้พักสักหลายวัน นครหลวงเรามีสถานที่ท่องเที่ยวมากมาย เราจะให้คนพาท่านเที่ยว รวมทั้งจัดยอดฝีมือคอยติดตามดูแล"
พระชายายิ้มเล็กน้อยกล่าวว่า
"จัดคนพาเที่ยวนั้นดีอยู่ แต่ยอดฝีมือกลับไม่ต้อง องครักษ์เรา สือเข่อซิ่ว นับเป็นยอดฝีมือที่ไร้ผู้ต้าน" กล่าวพลางชี้ไปที่สตรีเย่อหยิ่งที่สวมเสื้อผ้าบุรุษนั้น
จั่วหวินหลิงพลันกล่าวบ้าง
"พระชายาคงไม่ทราบว่าหลวงเรามียอดคนมากมาย หากคิดลอบทำร้ายเกรงว่า..."
องครักษ์หญิงสือเข่อซิ่ว พลันกล่าวเสียงเย็นชาว่า
"ตัวท่านคงเป็นยอดฝีมือผู้หนึ่ง"
จั่วเหวินหลิงแย้มยิ้มให้นางแล้วกล่าวว่า
"เรานับว่าพอฝึกปรือฝีมืออยู่บ้าง.."
ยังไม่ทันกล่าวจบคำ ก็รู้สึกละลานตาวูบ ได้ยินเสียง ฉาด ฉาด ดังขึ้น
เฉาฮั่วฉุนหน้าแปรเปลี่ยนในทันที

ที่แท้ สือเข่อซิ่ว ใช้เวลาชั่วพริบตาตบหน้าของจั่วหวินหลิงไปสองครั้ง ฝีมือของนางทั้งหมดจดรวดเร็วจนจั่วหวินหลิงไม่มีโอกาสหลบเลี่ยงป้องกันเลย
"เป็นอย่างไร" สือเข่อซิ่วพูดเยาะเย้ย
จั่วหวินหลิงตาทอประกายเคืองแค้นวูบหนึ่งแล้วสลายไปอย่างรวดเร็ว กล่าวว่า
"แม่นางสือเป็นยอดฝีมือจริงๆ ผู้น้องเลื่อมใส"

เฉาฮั่วฉุนคาดไม่ถึงว่า แมนจูจะมียอดฝีมือระดับนี้ ทอดตาทั่วแผ่นดินจะหาคนที่ตบหน้าองครักษ์สิบสี่ของมันโดยไม่มีโอกาสป้องกันตัวนั้นยากยิ่ง แม้กระทั่งเหวียนเหยียนเฟยยังไม่แน่จะกระทำได้หมดจดเช่นนี้ แต่มันที่เจ้าเล่ห์แม้จะไม่พอใจสือเข่อซิ่วแต่ก็ไม่กล้าก้าวร้าวต่อหน้าพระชายาชาวแมนจู ดังนั้นจึงรีบเปลียนเรื่องพูด
"พระชายา หลังก่อการสำเร็จ ดินแดนภาคเหนือเป็นของพวกท่าน แต่พี้นที่กังหนำขอให้เป็นของเรา"
"เรื่องนี้เราไม่สามารถรับปากท่าน ทางที่ประเสริฐให้ท่านร่างจดหมายฉบับหนึ่ง เราจะนำส่งต่อท่านตัวเอ่อกุน เพื่อขอรับการพิจารณา"
เฉาฮั่วฉุนสบตากับจั่วหวินหลิงแวบหนึ่ง คล้อยตามว่า
"อย่างนั้นรบกวนพระชายาแล้ว"

ศึกสองนางพญา ตอนที่ 26
เหมียวคำราม

เช็งเซียนจื้อนั่งเปลือยเปล่าอาบน้ำอุ่นอยู่ในถังไม้อย่างมีความสุข น้ำในถังอุ่นจนร้อนควันขึ้นกรุ่น ใบหน้างามของนางแดงซ่าน เห็นช่วงลำคอระหง ไหล่นวลเนียนยามเปียกน้ำเรียบลื่นเป็นประกายชวนให้ผู้คนตาพร่างพราย

นางครุ่นคิดด้วยความเคลิบเคลิ้ม
... คิดไม่ถึงจริงๆว่า ชงยี้จะดีกับเราปานนี้ แม้เราจะไม่ได้มอบความบริสุทธิ์ให้กับมัน ซ้ำยังเป็นสตรีที่มีราคี ถูกรุมข่มขืน แต่มันกลับยินยอมรับเราเป็นภรรยา...ใบหน้าของนางยิ้มแย้มอย่างเปี่ยมสุข ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น
....มันก็เพราะเจ้าพวกอลัชชีชั่วร้ายนั่นเอง โอ...เราเช็งเซียนจื้อเสียทีที่มีพลังฝีมือสูงกับพลาดท่าให้กับพวกมัน ช่างน่าแค้นใจยิ่งนัก...

...ยาที่เจ้าพวกนั้นใช้ร้ายกาจจริงๆ ยากนักที่พวกมันค้นคว้ามาได้... มันทำให้เราไม่สามารถรวบรวมลมปราณได้เลย เราเมื่อสูญเสียพลังฝีมือก็เป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น อย่าว่าแต่บุรุษเป็นสิบๆคนเลย แค่คนเดียวเราก็ต้านทานไม่ได้.. อย่าว่าแต่เรายังถูกสกัดจุดอีกด้วย เจ้าอลัชชีป้กติ้งอันชั่วช้าตอนนั้นถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่าไปแล้ว ...โอ เป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นเจ้าส่วนนั้นของบุรุษ มันนอกจากจะใหญ่และยาวแล้ว ตรงปลายยังพองบาน  ช่างน่าเกลียดน่าขยะแขยงเหลือเกิน เจ้าอุบาทว์ชาติชั่วมันล้มทาบทับลงมาบนลำตัวของเรา เอาเจ้าสิ่งนั้นถูไถตามเนื้อตัวที่เปลือยเปล่าของเรา.... เราแม้ขุ่นเคืองยิ่งแต่ไม่มีกำลังจะต่อต้านได้ เจ้าพรตถ่อยมันก้มหน้าจูบปากเราอย่างชั่วช้า บีบขยำปทุมถันจนเจ็บไปหมด ซ้ำยังดูดเลียหัวนมเราอย่างหยาบช้าลามก...

....คิดถึงตอนนี้เช็งเซียนจื้อต้องกำมือ ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความแค้นใจ

....เราสับสนงงไปหมด เราอยากจะคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงความฝัน.. แต่มันเป็นความจริง เรา..เรา..ไม่มีโอกาสจะขัดขืนเลย เราทั้งแค้นทั้งอับอาย เจ้าป้กติ้งมันแหกขาเราออกทั้ง 2 ข้าง รูหีของเราถูกควยยักษ์ของมันทะลวงมา เราดิ้น... รู้สึกว่ามันคับแน่น... เจ็บไปหมด...  เจ็บปวดแทบขาดใจ วิงวอนพวกมันกลับไม่ได้รับความเห็นใจแม้แต่น้อย เจ้าป้กติ้งรั้งเอวเราให้โยกเข้าหาท่อนควย แล้วตัวมันก็กระแทกสวนเข้ามาในรูหี... เราเจ็บปวดจนต้องสดุ้งขึ้นสุดตัว เจ้านักพรตคิ้วขาวชั่วร้าย เป็นผู้อาวุโสเสียเปล่ากลับเยาะเย้ยเรา...
"นางชีน้อย เจ้าโชคดีนัก ได้หลานศิษย์เต้าเอี้ยเป็นผัวทีเดียวเป็นสิบๆคน ฮ่าๆๆๆๆ"

...เราเจ็บแทบขาดใจ เจ้าอลัชชีชั่วร้ายคนอื่น ๆ เริ่มขยับตัวเข้ามาที่ร่างของเราอีก เราหันไปมองชงยี้ เห็นมันหลับตาแน่น น้ำตาไหลเป็นทาง เราเหมือนสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไป เจ้าป้กเฮี้ยงกับอลัชชีดำจับเต้านมของเราคนละข้าง ทั้งดูดทั้งเลีย เจ้านักพรตดำที่ชั่วร้ายถึงกับบีบปทุมถันของเราเหมือนกับจะให้แหลกคามือมันไปเลย เจ้าป้กติ้งก็กระแทกควยซอยหีของเราไม่ยอมหยุด... เราได้แต่วิงวอนซ้ำไปซ้ำมา

"โอย ย ย พอเถอะ เราจะตายอยู่แล้ว พอเถอะ พอ เถอะ โอย ย ย ย "

เราร้องออกมา น้ำตาใหลออกมาคลอเบ้า ในชิวิตของเราไม่เคยวิงวอนใครแบบนี้เลย...  เราเหมือนตกนรกทั้งเป็น แต่นั่นก็เป็นแค่เริ่มต้น เจ้านักพรตชั่วป้กยิ่มมันยังถอดกางเกงงัดควยออกมา ตอนนั้นเรายังไม่เข้าใจว่ามันจะทำอะไร... เจ้าป้กติ้งมันกำลังเย็ดหีเราอยู่ แล้วเจ้าป้กยิ่มมันเอาควยออกมาทำไม?

อา...คิดไม่ถึงว่ามันจะมีวิธีหาความสุขชั่วร้ายแบบนี้ด้วย ช่างต่ำช้าเหลือเกิน เจ้าอลัชชีชั่วบีบคางของเราบังคับให้อ้าปากออกแล้วยัดควยของมันเข้ามา มันเหม็นจนเราอยากจะอาเจียน แต่มันเอามือทั้ง 2 ข้างจับที่กกหูทั้งสองข้างของเราไว้แล้วกระเด้าปากเราไม่หยุด เราคิดจะกัดมันให้ขาดกระจุย แต่มันกลับรู้ความคิดของเรา... บอกว่าถ้าเรากัดมัน มันจะตัดของชงยี้บ้าง โอ...เราไหนเลยหักใจปล่อยให้ชงยี้โดนทำร้ายได้ เราจำต้องปล่อยให้มันเย็ดปากเรา แต่ยังสะใจที่เราได้แกล้งครูดฟันไปบนลำควยมันจนมันร้องออกมา เราชำเลืองมองไปรอบๆ พยายามจะหาโอกาสหลบหนี แต่กลับเห็นเจ้าปุ้กต๋ง กับปุ้กป้อชักว่าวให้กับตัวเอง เจ้าปุ้กป้อมันจับควยจ่อพ่นน้ำเชื้อกระฉูดแรงพุ่งลงบนหน้าท้องของเรา  ส่วนเจ้าปุ้กต๋งก็พ่นน้ำควยรดลงบนปทุมถันของเราเต็มไปหมด  แล้วก็พากันหัวเราะกันอย่างชั่วร้ายอีก....

"ฮ่ะ ฮ่ะ นางชีน้อยไม่ต้องเสียดาย เต้าเอี้ยยังมีน้ำเชื้อสำรอง รอป้กติ้งซือเจ๊กเย็ดหีเจ้าเสร็จ เต้าเอี้ยจะต้องต่อคิวอีกครั้ง"

เจ้าอุบาทว์ปุ้กต๋งพูดจาลามกใส่เรา...แต่...แต่...ไม่ทราบเพราะอะไร... เรากลับมีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาแล้ว ภาพบุรุษที่เปลือยกายห้อมล้อมอยู่รอบตัวเรานั้น ทำให้เรารู้สึกกระสันต์ไปทั้งร่าง ทุกส่วนที่พวกมันสัมผัสไม่ว่าส่วนใหนของร่างกายมันช่างสร้างความเสียวซ่านลึกเข้าไปในหัวใจเราอย่างสุดทนจริงๆ  ส่วนหีของเรานั้นยังรู้สึกได้ว่าเจ้าป้กติ้งมันกำลังเย็ดอยู่ แต่มันไม่เจ็บเหมือนครั้งแรก กลับรู้สึกเกิดอารมณ์ขึ้นมาอย่างไม่อาจต่อต้านได้เลย มันจะต้องเป็นฤทธิ์ยาที่ร้ายกาจนั้นแน่ๆ หรืออาจจะเป็นเพราะเราสูญเสียพลังฝีมือไปทำให้ ความต้องการทางเพศมีอำนาจเหนือ จิตที่บริสุทธิ์ของเรา

โอ...เวรกรรม เวรกรรม เราเช็งเซียนจื้อที่ฝึกยุทธปฎิบัติธรรมเป็นเวลานาน ไม่เคยคิดที่จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางเพศ  ผลที่สุดกลับต้องพ่ายแพ้ให้แก่ความต้องการทางธรรมชาติ เจ้าฤทธิ์ยาที่ร้ายกาจกลับทำให้เราเช็งเซียนจื้อกลายเป็นสตรีร่านสวาทไปได้  เรากลายเป็นเครื่องบำเรอสวาทให้พวกมันโดยไม่รู้ตัว อา...ถ้าเรายังมีพลังลมปราณเหมือนเดิมแล้ว จะสังหารพวกมันให้หมดก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย

...แต่ความรู้สึกนั้นมันก็ช่างน่าอัศจรรย์นัก เราไม่รู้ว่ามันทำไมถึงเสียวซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย เจ้าพวกนักพรตอุบาทว์มันขยี้ไปตามร่างกายเราอย่างรุนแรง เจ้าป้กติ้งก็ซอยหีเราจนถี่ยิบ พวกมันรุนแรง หยาบคายกับเรา แต่เรากลับยิ่งพุ่งพล่านมากขึ้น มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? แต่มันก็สุดยอดจริงๆ  อา...เราตอนนั้นเป็นคนยกขาขึ้นรัดเอวของเจ้านักพรตโฉดป้กติ้งเสียเอง ช่างน่าอับอายนัก เรารักมือกับพวกมันพร้อมๆกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ นอกจากจะกระเด้งหีสู้ควยของเจ้าป้กติ้งแล้วว มือก็จับควยของเจ้าป้กเฮี้ยง ปากก็ต้องห่ออมควยของเจ้านักพรตคิ้วขาว เจ้าอลัชชีเฒ่าเห็นเราร่านสวาท ก็ขึ้นมาคร่อมหน้าของเราแล้วเอาควยจ่อที่ปากของเราใหม่อีกครั้ง เราตอนนั้นถูกฤทธิ์ยาครอบงำย่อมต้องอ้าปากอมควยของมันอย่างไม่รู้ตัว ซ้ำจับก้นของมันดันโยกสะโพกเข้ามาเย็ดปากของเราเสียเอง อืมมม.. เจ้านักพรตปุ้กป้อที่ชั่วร้ายอีกคน มันฉวยโอกาสเข้ามาดูดหัวนมของเราตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่มันทำให้เรามีอารมณ์มาก จนต้องต้องแอ่นนมให้มันดูดอมอย่างถนัด

อา...มัน...มันช่างเป็นความเสียวสุดยอดอย่างบอกไม่ถูก โอ...ร่างกายอันบริสุทธิ์ของเรายังไม่เคยให้บุรุษแตะต้องมาก่อนเลย ครั้นมาถูกพวกนักพรตถ่อยรุมเย็ดทั้งบนทั้งล่างพร้อมกันแบบนี้  จะทนได้ยังไง? ใจเราจะขาดเสียให้ได้  จำได้ว่าเราต้องดันให้เจ้านักพรตคิ้วขาวถอนควยออกจากปากแล้ววิงวอนพวกมันด้วยซ้ำ

"โอย.. เสียวจังเลย เย็ดแรง ๆ เลย โอยยย ย ย ซี๊ด..ด..ด..ด..ด...ด"

เราสำเร็จเป็นครั้งแรกในชีวิต ร่างเกร็งไปหมด เสร็จแล้วเราก็หันมาหาควยเจ้านักพรตคิ้วขาวต่ออีก เราใช้ลิ้นเลียส่วนหัวของมันก่อนแล้วจึงอ้าปากอมมันใว้ รูดปากเข้าออก  แต่เจ้านักพรตคิ้วขาวมันยังไม่พอใจ มันจึงโยกตัวแทงท่อนควยของมันสวนเข้ามาในปากเราจนบางครั้งท่อนลำมันสวนลึกเข้าไปในลำคอ ทำให้เราต้องเอามือกำโคนท่อนควยของมันดันเอาไว้ เพราะมันยาวเหลือเกิน  เราปล่อยเท้าลงจากเอวของเจ้าป้กติ้งแล้ว ยกหีกระเด้งสู้ควยของเจ้าพรตชั่วป้กติ้ง อา ช่างมันส์หีเหลือเกิน...

"โอยย ย นางชีร่าน เต้าเอี้ยทนไม่ไหวแล้ว แม่งกระเด้งหีสู้ควยยิบตาเลย"
"นังชีเฒ่าเช็งเซียนจื้อมีความสามารถในการสอนศิษย์จริงๆ วิชาเย็ดของนางชีน้อยกลับสูงล้ำกว่าวิทยายุทธนางเสียอีก"
"ฮา ฮา นางชีทุศีลเช็งเซียนจื้อใช่ว่าจะเป็นตัวดีอย่างที่ร่ำลือ ไม่แน่ว่านางชีน้อยอาจเป็นบุตรีที่มันลักลอบคลอดออกมาก็ได้"
"อูย.ย จริงของเจ้า....ปุ้กติ้ง!"

เจ้าอุบาทว์ปุ้กติ้งถึงกับใส่ร้ายป้ายสีเรา แต่..โอ...เราได้ยินมันพูดกลับยิ่งเสียวมากขึ้นไปอีก เราจึงรูดปากดูดลำควยของเจ้านักพรตคิ้วขาวแรงขึ้นจนมันร้องออกมาอีกครั้ง

"โอย นางชีน้อยดูดควยข้าจนเสียวไปหมดแล้ว โอ๊ย..ไม่ไหวแล้ว"

เราดึงควยของเจ้านักพรตคิ้วขาวออกจากปากแล้วชักว่าวให้อย่างรวดเร็ว ปากก็อ้ารอรับน้ำกามของมัน โดยใช้ปลายลิ้นเลียดุนส่วนหัวควยของเจ้านักพรตคิ้วขาวไว้ เราชักว่าวให้มันไป กาก็ชำเลืองตามองเห็นมันสูดปากร้องลั่นได้เพียงครู่เดียว ก็พ่นน้ำเหนียวข้นพุ่งใส่เข้ามาในปากของเราอย่างแรง เราที่อ้าปากรอรับอยู่ก่อนแล้วก็รีบอมควยของมัน รีดควยมันพร้อมกับใช้ปากดูดเอาน้ำจากควยของเจ้านักพรตคิ้วขาวจนหมด อืมม..เราก็ไม่รู้ตัวว่าทำอย่างนั้นทำไม... แต่เจ้าอลัชชีช่างชั่วร้ายนัก มันดึงควยออกจากปากของเราแล้วผลักหน้าของเราอย่างแรง จนเรานอนลงไปกับพื้น แล้วมันก็ด่าเรา

"โอย ย ย หมด หมด หมดกัน นางชีน้อยดูดน้ำควยเต้าเอี้ยหมด เต้าเอี้ยอุตส่าห์ออมไว้หวังจะเย็ดหีงามๆ..อดเลย แม่ง แพศยาจริงๆ"

เจ้านักพรตอุบาทว์ชาติชั่วมันด่าเราแล้วก็เดินออกจากห้องไป เฮอะ! พรตถ่อย หากในอนาคตเราเช็งเซียนจื้อฆ่าเจ้าไม่ได้ก็เสียทีที่มีฉายา แม่ชีเทพยดา!


ศึกสองนางพญา ตอนที่ 27 แม่ชีเทพยดาแผลงฤทธิ์: หนึ่งพิชิตสิบ
เหมียวคำราม


อา..แต่เรายามนั้นอดไม่ได้ต้องส่งเสียงร้องซี้ดซ้าดด้วยความเสียว เพราะเรายังโดนพวกพรตถ่อยโจมตีจุดสำคัญในร่างพร้อมๆกัน  เจ้าป้กติ้งมันซอยควยกระแทกหีของเราอย่างเมามัน เรายกหัวมองเห็นมันหน้าบูดเบี้ยวยังยิ้มอย่างอุบาทว์บัดซบให้ทั้งๆที่กำลังเย็ดหีเราอยู่  แต่เรากลับยิ่งมีอารมณ์อย่างประหลาด

"อูย..ย..ย ซี้ด..ด..ด อา.า เ เต้าเฮียท่านเย็ดหีเราได้ถึงใจจริง ๆ โอย..ย เราจะเสร็จอีกรอบแล้ว เย็ดแรง ๆ เลย ซี๊ด..ด..ด"
"ไง..นางชีร่าน ดีใจมั้ยที่ได้เต้าเอี้ยเป็นผัวคนแรกของเจ้า เฮอะๆ เดี๋ยวก็ถึงคิวของพวกซือเจ็ก ซือเฮีย ซือตี๋และเหล่าหลานศิษย์ตัวเล็กตัวน้อยมารอเป็นผัวเจ้าอีกหลายคนเลย ฮ่าๆๆ สมใจ.... สมใจจริง ๆ"

เจ้านักพรตชั่วป้กติ้งเยาะเย้ยเราด้วยความย่ามใจ แต่ตอนนั้นเราหาได้สนใจฟังคำพูดของมันไม่ เรายกสะโพกกระเด้งหีสู้ควยของมันอย่างเดียว เจ้าปุ้กต๋งซึ่งถูกเราชักว่าวให้อยู่ ก็ปัดมือของเราออกจากควยแล้วขึ้นคร่อมหน้าของเรา จับควยยัดเข้าไปในปากของเราแล้วซอยปากอยู่ห้าหกที น้ำเชื้อของมันก็แตกทะลักพุ่งเข้าไปในลำคอของเราอีก เฮอะ เราเช็งเซียนจื้อเป็นชนชั้นไหนแล้ว ไม่มีทางพลาดท่าเป็นครั้งที่สอง เรากลืนกินน้ำควยของมันแล้วดูดอย่างแรงพร้อม ๆ กับเราเองก็ไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้าด้วย โอ แต่มันก็เสียวจริงๆ เราต้องขมิบหีตอดควยของเจ้าป้กติ้ง ตุ้บ..ตุ้บ.. เจ้าอุบาทว์ปุ้กติ้งก็ปล่อยน้ำเชื้อของมันใส่เข้ามาในรูหีของเราอีกเจ็ดแปดที มันเกร็งอยู่พักหนึ่งก็ถอนควยนิ่มๆของมันออกไป น้ำเชื้อของมันไหลออกมาจากรูหีเราเป็นทาง เราเห็นคราบเลือดพรหมจรรย์ของเราเองปะปนกับคราบน้ำเมือกเต็มไปหมด แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บเลย ตอนนั้นเจ้าปุ้กต๋งก็ถอนควยที่อ่อนตัวลงจนหดเหลืออยู่ไม่มากออกจากปากของเราออกแล้วเดินออกจากห้องไปอีกคน

เจ้าป้กเฮี้ยงอันชั่วช้ามันยังพูดเหยียดหยามเราอย่างมีอารมณ์
"เป็นไงนังแพศยา โดนเต้าเอี้ยแหกเยื่อพรหมจรรย์ของเจ้าสะใจดีมั้ย เฮ้ย..เจ้าปุ้กป้อ ปุ้กตี มัวแต่ชักว่าวอยู่นั่นแหละ มาเร็ว หีนางชีน้อยว่างแล้ว เจ้ามาเย็ดมันต่อได้เลย"

โอ....เรายามนั้นถูกฤทธิ์ยาของพวกมันสะกดไว้ ได้แต่นอนฟังเจ้าอุบาทว์ป้กเฮี้ยงพูดจาลามกอย่างเลอะเลือน เราสับสนมึนงงไปหมด มีแต่ความร่านความต้องการไม่มีที่สิ้นสุด แม้จะสงสัยว่าทำไมพวกนักพรตโฉดจึงมารุมเย็ดปากเย็ดหีเราอย่างสนุกสนาน แต่เราก็รู้สึกเสียวหีอยู่ตลอดเวลา ใครไม่รู้ขึ้นคร่อมเรา ควยใหญ่ยาวของมันเสียบเข้ามาในรูหีของเราอย่างง่ายดายเพราะตอนนี้มันเต็มไปด้วยน้ำเมือกหล่อลื่นเต็มไปหมด เจ้าผู้นั้นมันซอยยิก ๆ ใส่เราแบบไม่ปรานี.... ใครอีกคนเข้ามาประกบที่ด้านหลัง สอดมือเข้ามาคว้านมเรา คลึงแค้นลูบใล้ไปมา จมูกมันซุกใซร้ตามท้ายทอย ซอกคอ และใบหูสลับกัน  มือก็ยืดสะโพกเราไว้แทงท่อนเข้ามาในรูด้านหลังเรา เราเจ็บปวดสุดชีวิตอีกครั้ง พยายามจะดิ้นหนีแต่ไม่สำเร็จ ร่างเราถูกพวกมันกดยึดไว้หมด ทั้งปาก รูหี และรูดตูดมีท่อนควยอัดทะลวงเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง เราไม่รู้ว่าใครเป็นใครแล้ว เราไม่เหลืออะไรเลย แต่เพียงชั่วครู่ อารมณ์ใคร่ที่มันหลุดลอยไป ก็เหมือนจะกลับมาอีก เราหลับตาเคลิ้มฝันกึ่งหลับกึ่งตื่น ทั้งเสียวที่โดนเย็ดหีและเจ็บที่โดนใครบางคนอัดตูด ...แต่มันช่างประหลาดจริงๆ ที่เวลาผ่านไปเรากลับเกิดความรู้สึกแปลกๆ ความเจ็บที่ถูกทะลวงทางด้านหลังเริ่มจะลดลง แต่ความเสียวกับทวีเพิ่มขึ้น มันเป็นเพราะฤทธิ์ยาหรืออะไรที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนั้น

"อูยย ซี้ดดด กระแทกแรงๆ เราเสียวจังเลย อูย ย ย" เราร้องครางออกมา พวกมันหัวเราะเยาะเย้ยเรากันลั่น แต่ตอนนั้นเราเลิกอายไปนานแล้ว

เราเริ่มส่ายเอวเบาๆรับการกระแทกกระทั้นของท่อนควยจากบุรุษสามคนในสามรู เรา ลืมความเจ็บปวด ลืมทุกสึ่งทุกอย่างในโลกแม้แต่ชงยี้ที่นอนอยู่ด้านข้าง ความเสียวซ่านมันแผ่ไปทั้วร่างกายอย่างที่เราไม่เคยได้รับมาในชีวิต นี่หรือความสุขที่สตรีได้รับจากการเสพสมกับบุรุษ มันมีความสุขอย่างที่เราไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน ตลอดชีวิตของเรามอบใจและกายให้หลักธรรมอันบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้เรากลับพ่ายแพ้ให้กับความต้องการที่ก่อตัวมาจากที่ใดก็ไม่รู้ พรตโฉดห้าหกคนกำลังขมักเขม้นกับการซอยท่อนควยและเล้าโลมเรา ป้อนความสุขให้เรา แม้มันจะหยาบคาย รุนแรงและหยามเหยียด แต่มันก็สุดแสนจะวิเศษอะไรขนาดนั้น ความเสียวซ่านมันทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ จนเรารู้สึกได้ถึงจุดหมายปลายทางที่มาถึงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ดูพรตโฉดพวกนั้นยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย คนนี้หมดแรงไป... คนนั้นก็เวียนเข้ามาใหม่ รูหีรูตูดเราไม่เคยว่างจากการถูกท่อนเนื้อสอดเข้ามาเลย จนวินาทีนั้นมันมาถึงครั้งแล้วครั้งเล่า  กล้ามเนื้อหน้าท้องเราเขม็งเกร็งอยู่ตลอดเวลา

ครั้งหนึ่งเราไปถึงขีดสุดอีกครั้งหวีดร้องออกมาสุดเสียง แล้วซบหน้าลงมาเกือกกลึ้งกับไอ้คนที่ซอยเราอยู่ด้านล่าง แล้วเราก็ต้องร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อมีมือดึงผมเราขึ้นอย่างแรง
"อย่าเพิ่งใจเสาะนางชีน้อย นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น"
เสียงเจ้าพรตโฉดป้กต๋งคำรามนั่นเอง มันจับใบหน้าเราขึ้นมาจูบพรมไปทั่วทั้งใบหน้า จูบปากดูดลิ้นเราทั้งๆที่ปากเราก็เลอะไปด้วยน้ำกามของพวกมัน เราครางอยู่ในลำคอ พรตโฉดอีกสองคนที่ทำเราอยู่ทั้งด้านหน้าด้านหลังก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดซอยท่อนเนื้อ เราถูกพวกมันรัดเข้ามาแนบกับตัวแน่นปากก็ยังบดเบียดแลกลิ้นกับมันเป็นพัลวัล เจ้าพรตโฉดที่นอนอยู่ด้านล่างยังจับสะโพกเราซอยท่อนถี่ตลอดเวลา  ความเจ็บมันมาๆหายๆไปอยู่ตลอด เราส่ายเอวรับการกระแทกของพรตโฉดสองคนนับครั้งไม่ถ้วน

ในความรู้สึกของเรานั้นมันมีทั้งความสุข ความเสียว ความเจ็บปะปนไปกับความต้องการที่ไม่มีขอบเขตใดๆมาขวางกั้น เราเงี่ยนมากๆ อยากมากๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เรารู้สึกว่าสัมผัสไปถึงปลายเขตแดนแห่งความสุขแล้ว แต่ก็มีคนมานำเราให้ก้าวข้ามขอบเขตนั้นไปอยู่ตลอดเวลา เราล่องลอยเตลิดไปไกลถึงที่ไหนก็ไม่รู้ รู้อย่างเดียวว่ามีความสุข สุขจนแทบจะล้นออกมาจากใจ ทุกอารมณ์ ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นเป็นความแปลกใหม่ที่เราไม่เคยสัมผัสมาทั้งสิ้น

ตอนนั้นพวกมันบางคนเริ่มถอยอ่อนแรงไปแล้ว แต่เรายังต้องการ อา า..ช่างน่าอายเหลือเกินที่แม่ชีเทพยดากลายเป็นสตรีที่ร่านถึงขนาดนี้ พวกมันทิ้งเราไปแต่เรายังมีความต้องการไม่สิ้นสุด เรามองไปรอบๆเห็นพวกพรตโฉดนอนกันกระจัดกระจาย  ท่อนเนื้อที่แข็งแกร่งตอนนี้อ่อนระทวยทุกคน น่าสมเพชสิ้นดี

ยามนั้นเรามองเห็นเจ้าป้กติ้ง ป้กเฮี้ยงมองดูเราด้วยสายตาแปลกประหลาด เราที่เลอะเลือนยามนั้นไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เราเข้าใจแล้ว ที่แท้มันแค้นเราหวังจะย่ำยีเราให้ได้รับความเจ็บช้ำวิงวอนมัน แต่กลายเป็นว่าพวกมันถูกเราจัดการจนหมอบราบคาบกันไปหมด อันที่จริงเป็นเรื่องน่าอาย แต่พอคิดว่าได้ทำให้พวกอลัชชีมันผิดหวัง เจ็บปวดก็สะใจยิ่งนัก โอ... บาปกรรม บาปกรรม เราเช็งเซียนจื้อคิดร้ายกับผู้อื่นอีกแล้ว...

"นังชีน้อย เต้าเอี้ยไม่เชื่อว่าเจ้าจะร้ายกาจไปได้ถึงไหน... มา มา มาประลองกันอีกตั้ง"

เจ้าพรตโฉดป้กเฮี้ยงอ่อนแรงขนาดนั้นยังบังอาจมาท้าทายเรา

ศึกสองนางพญา ตอนที่ 28 ยอดฝีมือหญิงแห่งแมนจู
เหมียวคำราม

โอ...เราที่อยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาอันชั่วร้ายไหนเลยต้านทานได้ พอมันโถมเข้ามาเราก็กอดมันไว้แน่น ส่ายสะโพกรับการกระแทกของมัน เจ้าพรตป้กเฮี้ยงบีบเนี้อสะโพกเรา ซอยถี่ขึ้นๆ สักพักก็มีคนเข้ามาประกบด้านหลังเราอีก มันสอดของมันเข้ามาในช่องประตูหลังเรา ซ้ำยังกระแทกท่อนเป็นจังหวะหนักๆ ท่อนของมันเต้นตุบๆอยู่ในช่องประตูหลังของเรา เจ้าพรตโฉดป้กกอดเอวเราไว้ พร้อมทั้งซุกหน้ากับซอกคอ เราถึงกับเชิดคางขึ้นเพื่อให้มันจูบไซร้ใด้สดวก ความจริงแล้วที่พรตชั่วอีกคนทำกับประตูหลังเรามันก็ไม่ได้ทำความเจ็บให้กับเราเลย แต่กลับ เสียวๆคันๆ ปลุกอารมณ์เราให้พุ่งพล่านเป็นอย่างมาก เจ้าพรตโฉดที่ประกบเราด้านหลังเลื่อนมือมาจับที่สะโพกออกแรงกดถี่เร็ว ในขณะที่ป้กเฮี้ยงก็เด้งท่อนลำของมันเข้ามาในรูของเราไม่หยุด หัวควยของมันเสียดสีกับดิ่งเสียวของเราเป็นจังหวะ พอเราก้มมองก็เห็นท่อนเอ้นของมันผลุบเข้าออกในรูหีของเรา นี่ไหนเลยทนไหว เราร้องครางออกมาตลอดเวลา อา...คืนนั้นไม่ทราบว่าโดนพวกมันผลัดกันเข้ามาคนละกี่ครั้ง ในที่สุด เราจึงหมดสติไป ครั้นตื่นมาก็เห็นพวกมันไปกันหมดสิ้น เอี้ยชงศิษย์เราก็นอนหมดสติอยู่ เราระบมไปหมดร่าง แต่จำต้องฝืนลุกขึ้นไปดูชงยี้ เห็นมันถูกสกัดจุดไว้ ...

อนิจจา เราผิดแล้วผิดอีก ไม่ทันคิดว่าเอี้ยชงนั้นถูกฤทธิ์ยาของพวกพรตโฉดเช่นกัน พอเราคลายจุดให้มัน มันก็โถมเข้าใส่เราอย่างบ้าคลั่ง แล้วเรื่องที่ผิดจารีตอย่างร้ายแรงก็เกิดขึ้น เรากลายเป็นของมันในที่สุด อืมม...แต่นี่หาเป็นความผิดของชงยี้ไม่ เราไม่อาจโยนความผิดให้มัน...

เราที่เผชิญวิบากกรรมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะบำเพ็ญเพียรขั้นสูงจนใกล้สำเร็จเป็นเซียน แต่ก็ยังไม่สามารถทนรับชะตากรรมนี้ได้จึงร่ำไห้ด้วยความเสียใจ ชงยี้กลับปลอบโยนเรา แล้วยินดีรับเรา..เป็น..เป็นภรรยาของมัน

เราย่อมปฎิเสธ แต่มันให้เหตุผลว่าหากเราท้องโตขึ้นมาจะอยู่ในโลกได้อย่างไร เรากลับไม่ทันคิดถึงข้อนี้ แต่เราที่เป็นอาจารย์ของมันหากแต่งให้กับมันไยไม่ถูกสาปแช่งจากคนทั้งแผ่นดิน ดีที่ชงยี้เปรื่องปราดนัก กลับเสนอให้เราแอบอ้างเป็นซือม่วยของมัน ในยุทธจักรไม่มีใครเคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของแม่ชีเทพยดาเช็งเซียนจื้อมาก่อน หากเราบอกเป็นซือม่วยของมันย่อมสมเหตุผลที่สุด และไม่มีใครตำหนิได้ โอ ไหนๆเรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้วเราย่อมไม่มีทางออกอื่นอีก เพียงแต่ต้องเรียกชงยี้ว่าซือเฮียมันน่าอับอายนัก ซ้ำยังต้องยอมให้มันเย็ดเราตามต้องการอีก โอ...แล้วกันไปเถอะ มนุษย์ไหนเลยฝืนลิขิตสวรรค์ได้....

............................................................. .

จั่วหวินหลิงยืนอยู่หน้าโต๊ะกลางห้อง เขตคฤหาสน์ตระกูลเฉา ใช้พู่กันแต่งแต้มสีสันลงบนภาพวาดสองภาพ
ที่จั่วหวินหลิงวาด กลับเป็นภาพเหมือนของฉางผิงกงจู๊และเจาเหยินกงจู๊แห่งไต้เหม็ง
พลันได้ยินสุ้มเสียงหนึ่งดังว่า
"เจ้าสิบสี่ เจ้ากำลังจะออกเดินทาง ยังมีกะใจวาดภาพอีก"
พร้อมกับเสียงดัง เฉาฮั่วฉุนในชุดชมพูเดินเข้ามาภายในห้อง
จั่วหวินหลิงเหลียวหน้าไปกล่าวอย่างยิ้มแย้ม
"ผู้บุตรสืบทราบแน่ชัด หลี่จื้อเฉิงสามารถเป็นใหญ่ เพียงอาศัยขุนทัพหาญกล้าผู้หนึ่ง ฉายาดาบห่วงใหญ่หลิวจุงเหมียน ขอเพียงพวกเราประจบเอาใจมัน ยังมีคนบุกเบิกแผ่นดินให้กับพวกเรา หลิวจุงเหมี่ยนนิสัยวู่วามปานดินระเบิด จุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวคืองมงายในราคะ"
"ดังนั้นเจ้าวาดรูปองค์หญิงทั้งสอง เพื่อล่อหลอกฝ่ายหลี่จื้อเฉิง"
จั่วหวินหลิงรับคำ กล่าวว่า
"ครั้งกระโน้นหวังเจาจวินถูกจับส่งตัวไปยังชายแดนเพราะสืบเนื่องจากเจ้าฮวนผู้ครองแคว้นเห็นภาพวาดของนางนั่นเอง"
จั่วหวินหลิงกล่าวพลางม้วนเก็บภาพวาดทั้งสอง กล่าวว่า
"บิดา ข้าพเจ้าต้องไปแล้ว"
เฉาฮั่วฉุนที่ชั่วช้ากลับบังเกิดความผูกพันกับจั่วหวินหลิงเป็นพิเศษ กำชับว่า
"เจ้าต้องถนอมตัวให้ดี"
"ข้าพเจ้าทราบ การไปของผู้บุตรครั้งนี้ ต้องติดต่อกับหลี่จื้อเฉิงให้จงได้
พลางหันกายหมายจากไป

เฉาฮั่วฉุนพลันเรียกรั้งไว้ สั่งขันทีข้างกายไปหยิบฉวยเกราะอ่อนคุ้มครองกายมา จั่วหวินหลิงรีบทัดทานว่า
"บิดา ในนครหลวงมีผู้คนมากหลายคิดปองร้ายท่าน เกราะอ่อนคุ้มครองกายนี้สมควรให้ท่านสวมไว้"
"เจ้าสิบสี่ บิดาฝึกวิชาลมปราณแกร่งกร้าว ดาบกระบี่ยากระคาย และเป็นเกราะอ่อนคุ้มครองกายตามธรรมชาติแล้ว
จั่วหวินหลิง กล่าวว่า
"การไปของผู้บุตรครั้งนี้ ประมาณเดือนสองเดือนจะกลับมา บิดานอกจากเข้าเฝ้าแล้ว อย่าได้ร่วมงานสังสรรค์โดยใช่เหตุ"
"เฮอะ ในนครหลวงยังมีผู้ใดทำร้ายบิดาได้"
"นั่นก็มิผิด แต่เหวียนยั่วเฟยกลับมิอาจประมาทมัน"
"เหวียนยั่วเฟยแม้มีเพลงกระบี่สูงเยี่ยม ยังไม่สามารถทำลายวิชาลมปราณแกร่งกร้าวของเราได้"
เอ่ยถึงตอนนี้ ปรากฏขันทีผู้หนึ่งเร่งรุดมารายงานว่า
"เฉากงกง มีคนขอเข้าพบ"
พลางประครองส่งเทียบแดงใบหนึ่งให้
เฉาฮั่วฉุนรับเทียบมาอ่านดูแวบหนึ่ง กล่าวว่า
"เป็นชายาเต๋อชิงอ๋องแห่งแมนจู"
...ที่แท้ขันทีโฉดเฉาฮั่วฉุน กลับมีการติดต่อกับฝ่ายแมนจูอยู่ลับๆ

จั่วหวินหลิงร้องโพล่งว่า
"นางกล้าเข้านครหลวงมา"
เฉาฮั่วฉุนกล่าวว่า
"นางเข้านครหลวงมาครั้งนี้ คงมีเรื่องสำคัญอันใด"
พลางสั่งให้ขันทีนั้นเชิญแขกเข้ามา
ขันทีนั้นล่าถอยไป ไม่นานให้หลังก็ชักนำชายาของเต๋อชิงอ๋องเข้ามา

เต๋อชิงอ๋องเป็นเชื้อพระวงศ์ชาวแมนจู ชายาของมันแม้เป็นสตรีวัยเกือบสี่สิบแล้ว แต่ยังคงรูปโฉมสะคราญน่าหลงใหล นางแต่งกายเช่นชาวฮั่น หากบุคลิกท่วงท่ายังสง่างามสมกับเป็นชันชั้นสูงศักดิ์

ผู้ที่เดินตามหลังพระชายาแมนจูสองคน  หนึ่งหน้าจิ้มลิ้มแต่งกายแบบหญิงรับใช้  อีกผู้หนึ่งเค้าหน้าผุดผ่องงดงาม ดวงตากลมโตสุกใสแต่แฝงแววเย่อหยิ่งถือตัว สวมใส่ชุดบุรุษรัดกุม ห้อยกระบี่ทีเอว ทว่าทรวงอกที่อวบนูน รวมทั้งส่วนสัดที่สวยงามละลานตาทำให้แม้อยู่ในเสื้อผ้าบุรุษ แต่ก็ดูออกไม่ยากว่า นางคือสตรีที่งดงามผู้หนึ่ง

เฉาฮั่วฉุนแนะนำจั่วหวินหลิงต่อพระชายาของเต๋อชิงอ๋อง จากนั้นถามว่า
"พระชายารุดมาครั้งนี่ คงมีเรื่องสำคัญคิดบอกกล่าวกระมัง"
ชายากล่าวเสียงนุ่มนวล
"ครั้งก่อนท่านรับปากว่าจะกำจัดสื่อเข่อฝ่า แต่ยังไม่ได้ดำเนินการกระมัง"
"เกี่ยวกับเรื่องนี้ เราพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว มิคาดในราชสำนักคอยขัดขวาง องค์หญิงฉางผิงก็หาทางหน่วงเหนี่ยวจึงไม่สำเร็จลุล่วง แต่เราจะเพียบพยายามต่อไป"
"ยังมี ท่านไฉนไม่หาทางตัดการส่งเสบียงบำรุงแก่กองทหารชายแดน"
"เรื่องนี้ไม่อาจกระทำโดยง่ายดาย"
ชายาเต๋อชิงอ๋องขมวดคิ้วมุ่น กล่าวเสียงเครียดว่า
"เนื่องเพราะความผิดพลาดของท่าน ทำให้ทหารแมนจูเราเกิดการสูญเสียอย่างใหญ่หลวง ท่านตัวเอ่อกุนไม่พอใจอย่างยิ่ง"
"สรุปแล้ว ขอพระชายาช่วยพูดจาต่อท่านตัวเอ่อกุน เรานับว่ารับใช้ฝ่ายแมนจูอย่างสุดความสามารถแล้ว"
"กงกง เราเข้าใจในความจงรักภักดีของท่าน หลังจากที่ก่อการสำเร็จต้องไม่ทอดทิ้งท่านแน่นอน"
"พระชายามาครั้งนี้ ขอให้พักสักหลายวัน นครหลวงเรามีสถานที่ท่องเที่ยวมากมาย เราจะให้คนพาท่านเที่ยว รวมทั้งจัดยอดฝีมือคอยติดตามดูแล"
พระชายายิ้มเล็กน้อยกล่าวว่า
"จัดคนพาเที่ยวนั้นดีอยู่ แต่ยอดฝีมือกลับไม่ต้อง องครักษ์เรา สือเข่อซิ่ว นับเป็นยอดฝีมือที่ไร้ผู้ต้าน" กล่าวพลางชี้ไปที่สตรีเย่อหยิ่งที่สวมเสื้อผ้าบุรุษนั้น
จั่วหวินหลิงพลันกล่าวบ้าง
"พระชายาคงไม่ทราบว่าหลวงเรามียอดคนมากมาย หากคิดลอบทำร้ายเกรงว่า..."
องครักษ์หญิงสือเข่อซิ่ว พลันกล่าวเสียงเย็นชาว่า
"ตัวท่านคงเป็นยอดฝีมือผู้หนึ่ง"
จั่วเหวินหลิงแย้มยิ้มให้นางแล้วกล่าวว่า
"เรานับว่าพอฝึกปรือฝีมืออยู่บ้าง.."
ยังไม่ทันกล่าวจบคำ ก็รู้สึกละลานตาวูบ ได้ยินเสียง ฉาด ฉาด ดังขึ้น
เฉาฮั่วฉุนหน้าแปรเปลี่ยนในทันที

ที่แท้ สือเข่อซิ่ว ใช้เวลาชั่วพริบตาตบหน้าของจั่วหวินหลิงไปสองครั้ง ฝีมือของนางทั้งหมดจดรวดเร็วจนจั่วหวินหลิงไม่มีโอกาสหลบเลี่ยงป้องกันเลย
"เป็นอย่างไร" สือเข่อซิ่วพูดเยาะเย้ย
จั่วหวินหลิงตาทอประกายเคืองแค้นวูบหนึ่งแล้วสลายไปอย่างรวดเร็ว กล่าวว่า
"แม่นางสือเป็นยอดฝีมือจริงๆ ผู้น้องเลื่อมใส"

เฉาฮั่วฉุนคาดไม่ถึงว่า แมนจูจะมียอดฝีมือระดับนี้ ทอดตาทั่วแผ่นดินจะหาคนที่ตบหน้าองครักษ์สิบสี่ของมันโดยไม่มีโอกาสป้องกันตัวนั้นยากยิ่ง แม้กระทั่งเหวียนเหยียนเฟยยังไม่แน่จะกระทำได้หมดจดเช่นนี้ แต่มันที่เจ้าเล่ห์แม้จะไม่พอใจสือเข่อซิ่วแต่ก็ไม่กล้าก้าวร้าวต่อหน้าพระชายาชาวแมนจู ดังนั้นจึงรีบเปลียนเรื่องพูด
"พระชายา หลังก่อการสำเร็จ ดินแดนภาคเหนือเป็นของพวกท่าน แต่พี้นที่กังหนำขอให้เป็นของเรา"
"เรื่องนี้เราไม่สามารถรับปากท่าน ทางที่ประเสริฐให้ท่านร่างจดหมายฉบับหนึ่ง เราจะนำส่งต่อท่านตัวเอ่อกุน เพื่อขอรับการพิจารณา"
เฉาฮั่วฉุนสบตากับจั่วหวินหลิงแวบหนึ่ง คล้อยตามว่า
"อย่างนั้นรบกวนพระชายาแล้ว"