ธามขับรถกลับถึงหอพักของตัวเองยามค่ำ แสงจากโคมไฟข้างทางส่องสลัวบนถนนเงียบสงบ เมื่อเข้าห้อง ธามวางกระเป๋าลง ทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย—ล้างหน้า เปลี่ยนชุดสบายๆ — ก่อนหยิบก้อนหินสีน้ำเงินที่ได้จากภูตตนนั้นออกจากกระเป๋ากางเกง ก้อนหินขนาดเท่าลูกปัดใหญ่ระยิบระยับสะท้อนแสงไฟ สีน้ำเงิน ปล่อยไอเย็นที่สัมผัสถึงผิว เขาหมุนมันในมือ สังเกตแสงวาวที่เคลื่อนไหวราวมีพลังซ่อนอยู่ "นี่มันอะไรกันแน่?" เขาพูดเบาๆ.

ธามเปิดโทรศัพท์ ถ่ายรูปก้อนหินจากหลายมุม จากนั้นเข้าไลน์กลุ่มที่ป้าญิงและหลานเฉินดึงเขาเข้าไว้เมื่อตอนเช้า เขาพิมพ์ข้อความสั้น: "เจออันนี้มา มันคืออะไรครับ?" พร้อมแนบรูปก้อนหิน แล้วกดส่ง ทิ้งข้อความไว้โดยไม่คาดหวังคำตอบทันที เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วหันมาจัดการเรื่องเรียน.

ธาม เปิดโน้ตและเอกสารที่มิลินส่งให้ผ่านแอป ทบทวนบทเรียนตามที่เธอบอก เนื้อหาก็ไม่ได้ยากอะไร อ่านแล้วเข้าใจง่าย โน้ตของมิลินละเอียด เป็นชั้นตอนด้วย ยิ่งง่ายใหญ่ อ่านรอบเดียวเข้าใจได้เลย ถ้าติดตรงไหน เขาเปิดคอมพิวเตอร์ค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตทันที หน้าจอสว่างขึ้นด้วยบทความและวิดีโอที่ช่วยอธิบาย "พร้อมสอบแล้วล่ะ" ไม่รบกวนมิลินดีกว่า เดี๋ยว นางอดไม่ไหว ชึ้นมา กลัวนางจะเดินไม่ได้ซะเปล่าๆ".

เมื่อจัดการเรื่องเรียนเสร็จ ธามหยิบหนังสือภาษาจีนที่ซื้อจากร้านขายยามากองไว้ข้างหน้า หนังสือทั้งห้าเล่มมีปกสีสันสวยงาม เป็นรูปดาราฮ่องกงในชุดย้อนยุค ตัวอักษรจีนเต็มไปหมด ภาพประกอบท่าทางและเส้นปราณดูน่าสนใจ คล้ายกับ คัมภีร์ปราณพื้นฐาน ที่เขาฝึกอยู่ เขาเปิดโทรศัพท์ ใช้แอปแปลภาษาด้วยกล้อง ส่องไปที่ตัวอักษรเพื่อให้แน่ใจ.

จากการแปลคร่าวๆ สองเล่มเกี่ยวกับ วิชาฝ่ามือ และ วิชาดรรชนี อธิบายการโคจรปราณผ่านฝ่ามือและนิ้วเพื่อปล่อยพลังหรือควบคุมเป้าหมาย ภาพประกอบแสดงจุดปราณที่ไหล่ แขน และปลายนิ้ว คล้ายเทคนิคการยิงพลังที่เขาใช้จัดการภูตเมื่อตอนเย็น "อันนี้น่าใช้"

ธามเปิดตำราวิทยายุทธ์ทั้งห้าเล่มที่วางเรียงกันอยู่ เขามองว่ามันใช้ประโยชน์ได้พอสมควร จากการทดลองใช้ปราณจัดการกับภูตเมื่อคืน อย่างน้อยเขาก็สามารถส่งปราณของเขาออกมาเป็นการโจมตีในรูปแบบต่าง ๆ ได้

และสิ่งที่น่าสนใจอย่างแท้จริงคือ แผนผังของจุดลมปราณทั้งหลาย ที่ถูกวาดและระบุไว้อย่างละเอียดในตำรา เขาพบว่าหากโคจรปราณผิดจากที่ตำราเขียนไว้เพียงเล็กน้อย ก็จะไม่ได้ผลเท่ากับที่คาดหวังไว้เลย

ธามอ่านไปถึงวิชาหนึ่งคือ "ฝ่ามือกำสรดวิญญาณสลาย" ชื่อวิชาดูน่าเกรงขาม แต่เมื่อธามวิเคราะห์หลักการโคจรปราณแล้ว เขาสังเกตได้เลยว่ามันเป็นการใช้อารมณ์ความรู้สึกที่รุนแรงและเศร้าโศกเป็นแกนหลัก เพื่อ กระตุ้นปราณในบางจุดให้ไหลเวียนรุนแรงและรวดเร็วกว่าปกติอย่างมาก ปราณที่ปกติถ้าใช้ในการปะทะจะเป็นหยาง (ร้อน) กลับถูกบังคับให้แปรเปลี่ยนไปเป็นหยิน (เย็น) อย่างฉับพลันด้วยอารมณ์เศร้าโศกเจียนตาย

ช่วงต่างของความเปลี่ยนแปลงทางขั้วปราณนี้เองที่ทำให้เกิดการหมุนวนของปราณอย่างรุนแรง ส่งผลให้การโจมตีที่ปล่อยออกมานั้นรุนแรงและแปลกประหลาด มีทั้งความเศร้าและอำนาจทำลายล้างรวมอยู่ในกระบวนท่าเดียว

วิชานี้ ธามไม่ชอบ "เราไม่ได้เศร้าขนาดเอี้ยก้วยที่สูญเสียคนรักนี่" แม้จะเข้าใจหลักการและรู้ว่ามันทรงพลังเพียงใด แต่เขารู้สึกว่าถ้าใช้บ่อย ๆ อาจทำให้เขาต้องพึ่งพาอารมณ์ด้านลบมากเกินไป จนอาจกลายเป็นพวกไบโพลาร์ หรือมีอารมณ์ที่ผันผวนผิดปกติได้

ด้วยเหตุนี้ ธามจึงตัดสินใจ เลือกวิชาที่มันตรงไปตรงมา เน้นพละกำลังและความดุดัน เขาเลือกวิชา "ฝ่ามือพิชิตมังกรสิบแปดท่า" ไปเลย ซึ่งมีแก่นแท้คือ ความดุดัน พร้อมจู่โจมและป้องกันอย่าง ชัดเจน อีกทั้งมี หลากหลายท่าในการใช้งาน

แค่อ่านวิถีการโคจรปราณและจินตนาการถึงท่วงท่าของวิชา เลือดในกายของธามก็พลุ่งพล่าน เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะเขารับเอาปราณจำนวนมากมาจาก สำนักฝ่ายสงครามอย่างเยียนเหวินจินเข้ามาในตัวหรือไม่ แต่ทุกครั้งที่นึกถึงการปะทะกัน เขาจะรู้สึกฮึกเหิมขึ้นโดยไม่รู้ตัว ราวกับจิตวิญญาณนักรบได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น

ส่วนวิชา ดรรชนี (การใช้นิ้ว) นั้น ธามอยากลองใช้ "เทพกระบี่หกชีพจร" ซึ่งเป็นวิชาที่ใครเคยติดตามนิยายกำลังภายในต้องรู้ว่ามันสุดยอดขนาดไหน แต่เมื่ออ่านรายละเอียดแล้วก็พบว่า มันวุ่นวายในการโคจรปราณมาก ต้องสลับกันไปมาตามเส้นชีพจรทั้งหก และที่สำคัญตำรายัง กำกับไว้อย่างชัดเจนว่าเปลืองลมปราณอย่างมหาศาล "เขาเองก็เพิ่งฝึกปราณ จะมีปราณมากมายขนาดนั้นได้ยังไง"

อีกทั้ง ปราณที่เขาถนัดใช้ตอนนี้ก็ไว้ใช้บนเตียงเป็นหลัก ซึ่งอาจจะคนละชนิดกับการใช้ต่อสู้โดยตรง หากนำปราณส่วนนี้มาใช้ในการโจมตีจนหมดเกลี้ยง เขาเกรงว่าจะไม่พร้อมสำหรับการใช้ชีวิตปกติ หรือกิจกรรมอื่น ๆ ที่อาจเกิดขึ้นโดยไม่คาดฝัน

เขาจึงตัดสินใจใช้ วิชาดรรชนีเอกสุริยัน แทน ซึ่งเป็นวิชาที่ ยิงปราณออกไปเป็นสายเดียว ไม่ซับซ้อน เน้นความแม่นยำและรวดเร็ว "ยิงใส่มันตรงๆมาแบบนี้แหละ" แล้วค่อยไปประยุกต์ใช้ทีหลังว่า จะใช้ตอนไหน หรือจะผสมผสานเข้ากับวิชาอื่นได้อย่างไร

ธามตัดสินใจแล้วว่า การฝึกบนดาดฟ้าของหอพักดีที่สุด "คงไม่ค่อยมีใครขึ้นไป" เขาคิด "ยิ่งยามค่ำคืนในเมืองนี้มีข่าวลือและเรื่องเล่าลี้ลับเยอะแบบนี้ คนค่อนข้างกลัวผีกันมาก" แม้จะเป็นเมืองใหญ่ที่สุดของภาคเหนือ ผู้คนขวักไขว่ แต่กับหอเก่าแก่แบบนี้ ผู้คนมักไม่กล้าเข้ามายุ่มยามมากนักซึ่งนับว่า สะดวกกับการฝึกของธามอย่างยิ่ง

ธามเริ่มฝึกท่วงท่าของวิชาใหม่ ๆ อย่างสนุกสนาน ราวกับเด็กได้ของเล่นใหม่ เขาพบว่าท่วงท่าแต่ละท่าของวิชาแต่ละวิชานั้น มันมีหลักการที่ทำให้การโคจรลมปราณไหลไปตามจุดที่กำหนดโดยอัตโนมัติและง่ายดาย การฝึกซ้ำ ๆ แทบไม่ต้องจดจำจุดที่ต้องเดินลมปราณผ่านเลย เพียงแค่เดินลมปราณไม่หยุด เคลื่อนไหวตามท่าที่ระบุ ผลลัพธ์ของพลังก็จะออกมาเอง

เมื่อฝึกฝนจน คล่องแคล่วและใช้จนชินมือแล้ว ผู้ฝึกจะเริ่มรู้ด้วยตนเองว่า ปราณเริ่มที่ไหน เคลื่อนผ่านจุดใด ปล่อยออกจุดใด จากนั้นไม่จำเป็นต้องทำตามท่าทางเหล่านั้นอีก เพียงแค่ใช้การเดินลมปราณผ่านจุดที่เคยชิน ก็จะสามารถยิงปราณออกมาได้อย่างใจคิด "นี่น่าจะเป็นสำนึกของท่า ที่หนังสือบรรยายไว้"

ธามเข้าใจหลักการนี้จึง ทุ่มเทสมาธิฝึกทุกท่าอย่างตั้งใจ และมุ่งมั่น เขาฝึกอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งเวลาล่วงเลยถึงเที่ยงคืน เขาจึงตัดสินใจพักเอาไว้ก่อน

ระหว่างที่กำลังเดินลงจากตึก เพื่อกลับเข้าห้องพัก ธามมองออกไปยังภายนอก เมืองนี้ช่างมีสเน่ห์บรรยากาศดีแบบนี้ช่าง........ จากนั้นก็ทอดสายตาไปยัง ที่รกร้างเชิงเขา และที่อื่นๆ ที่ถูกความมืดปกคลุมอยู่

เขาเห็น ภูตตัวน้อย ๆ ที่มีขนาดไม่ใหญ่มาก บางตัวเรืองแสงจาง ๆ สีเขียวหรือสีฟ้า บางทีก็เป็น รูปร่างเหมือนคน ลอยตัวอยู่ตามต้นไม้และซอกหิน หรือบนตึกร้าง หน้าห้องพักในบางตึก

ภาพที่เห็นนั้น ทำให้เขาเข้าใจแล้วว่าเจ้าสิ่งพวกนี้มันก็มีอยู่ทุกที่ ไม่ใช่แค่เฉพาะในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ หรือสถานที่อัปมงคลเท่านั้น "อยู่ที่ว่ามันจะรวมตัวกันที่ไหนตอนไหน" เขาคิด นี่กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วในโลกที่เขากำลังสัมผัส

แต่จาก สัมผัสของเขา ที่หอพักนี้กลับไม่มีสิ่งที่เรียกว่าภูตอยู่เลยแม้แต่ตนเดียว ส่วนเสียงร้องยามค่ำคืนที่ร่ำลือกัน จนเป็นตำนานหลอน ๆ ของหอพัก ธามรู้ว่า มันก็แค่เสียงของคนนี่แหละ อาจจะมีการทำร้ายกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง แต่แน่นอนว่าหลัก ๆ คงจะเป็นการเอากัน และอาจจะเป็นตัวเขาเองกับป้าหญิงด้วยนี่แหละ และ ตอนนี้เขายังสามารถรับรู้ได้ถึงไอปราณที่รุ่มร้อน และมัน ทำให้รู้ได้เลยว่า ห้องไหนกำลังทำภารกิจพิศวาสกันอยู่

ธามเดินลงบันไดมาด้วย อารมณ์ดีและผ่อนคลาย แล้วเดินเข้าห้องไปเตรียมตัวนอน เขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปเรียน.

เช้าวันรุ่งขึ้น ธามไปถึงห้องเรียนตอนเช้า บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยเสียงทักทายของเพื่อนร่วมชั้น ธามตอบรับทักทายอย่างเป็นกันเอง เขาเจอมิลินที่เดินผ่านหน้าไป เขายิ้มให้อย่างอบอุ่น มิลินก็ ยิ้มตอบอย่างสงวนท่าที พร้อมพยักหน้ารับรู้เล็กน้อย สีหน้าท่าทางของเธอแสดงออกราวกับว่ารู้จักกันผิวเผิน เท่านั้น ธามเข้าใจดีถึงความจำเป็นในการรักษาภาพลักษณ์ของศิษย์ผู้รู้

วิชาแรกผ่านไปอย่าง น่าเบื่อและเชื่องช้า สำหรับธาม เพราะเขาได้ ทบทวนเนื้อหาจนเข้าใจทะลุปรุโปร่งมาก่อนแล้ว เขาจึงเพียงแค่จดจำส่วนสำคัญที่อาจารย์เน้นย้ำเท่านั้น

ระหว่างที่กำลังนั่งฟังบรรยาย เสียงแจ้งเตือนจากแชทไลน์ส่วนตัวก็ดังขึ้นแผ่วเบา มันเป็นแชทกลุ่มลับที่มีสมาชิกเพียงสามคนคือ ธาม ป้าหญิง และหลานเฉิน

ป้าหญิง (จูเก๋อฟางหลิน):
ธามหนูไปได้มาจากที่ไหนเหรอ (พร้อมส่งรูปหินปราณที่ธามส่งมาเมื่อคืน) ป้าเห็นแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจ

ธาม:
ผมจัดการภูตร้ายในหอได้ตนนึงครับ มันมีสิ่งนี้ตกอยู่

ป้าหญิง (จูเก๋อฟางหลิน):
อันนี้ คือ หินปราณ นะมันจะได้มาจากการสลายร่างภูต อสูร หรือสัตว์ปราณบางชนิด ถือเป็นของหายากพอสมควรในโลกทั่วไป

หลานเฉิน (หยูหลานเฉิน):
เม็ดใหญ่ผิดปกติ นะสำหรับภูตในโลกทั่วไป ภูตตนนึงถ้ามีหินขนาดนี้แสดงว่ามันอันตรายกับคนทั่วไปได้แล้วนะ ธามไม่เป็นไรใช่ไหม

ป้าหญิง (จูเก๋อฟางหลิน):
หนูสามารถทำลายมันได้ด้วยตัวเองเลยเหรอ

หลานเฉิน (หยูหลานเฉิน):
นั่นน่ะสิ ธามเล่ามาว่าใช้ปราณวิธีไหนถึงทำได้ ข้ารู้สึกแปลกใจ

ธาม:
ผมจัดการมันไปแล้วถึงได้หินนี่มาน่ะ

สายไม่ได้รับ
สายไม่ได้รับ

ธาม:
อยู่ในห้องเรียนอยู่ หลานเฉิน เรียนเสร็จเดี๋ยวเค้าโทรหา

หลานเฉิน (หยูหลานเฉิน):
ก็ได้... แต่ห้ามลืมเล่ารายละเอียดให้ข้าฟังเด็ดขาด!

ป้าหญิง (จูเก๋อฟางหลิน):
ประชุมสายสามคนดีกว่า เรื่องนี้คงต้องคุยกันอย่างละเอียด

ดูเหมือนเรื่อง หินปราณ ที่ธามไม่รู้มูลค่านี้ จะกลายเป็น เรื่องสำคัญ ขึ้นมาเสียแล้ว ธามปิดจอมือถือแล้วตั้งใจเรียนต่อไป โดยที่ยังไม่รู้ว่าหินนี้เอาไว้ทำอะไรกันแน่.
คลาสบ่ายเป็นวิชาของอาจารย์รัตน์พอดี ธามเตรียม เอกสารขออนุญาตลา มาอย่างเรียบร้อย เขาเข้ามาก่อนเวลาเล็กน้อยแล้วตรงไปที่โต๊ะอาจารย์ ยื่นจดหมายพร้อมอธิบายเหตุผลอย่างสุภาพและมีเหตุผล ตามที่ได้เตรียมไว้

อาจารย์รัตน์มองธามอย่าง พิจารณา ครู่หนึ่ง สีหน้าของเธอนิ่ง แต่ริมฝีปากก็ยกยิ้มเบา ๆ อย่างใจดี "เอาล่ะ ๆ อาจารย์รับทราบ เดี๋ยวอาจารย์จะถือว่าเธอเป็นการลาแทนขาดเรียน" อาจารย์กล่าว "ส่วนเรื่องการสอบเก็บคะแนน จะให้สอบแบบข้อเขียนอย่างเดียว ไม่เหมือนคราวที่แล้ว อาจจะยากกว่าเพื่อนที่สอบไปแล้วสักหน่อยนะ"

ธามพยักหน้ายอมรับอย่างเต็มใจ อาจารย์รัตน์เหลือบดูนาฬิกาเห็นว่าเหลือเวลาอีก 20 นาทีคลาสจะเริ่ม "ธามนั่งทำตรงนี้แหละค่ะ เสร็จแล้วก็ส่งได้เลย"

ธามรับกระดาษคำถามมาทำอย่างรวดเร็ว เพียง 10 นาที ก็ส่งคืน อาจารย์รัตน์รับมาดู เธอตรวจคำตอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน พบว่า เสร็จทุกข้อและถูกหมด เกินกว่าที่คาดหวังไว้มาก อาจารย์เงยหน้ายิ้มให้ด้วยความประหลาดใจ "โอเคค่ะ ถือว่าผ่านอย่างสมบูรณ์ แต่อาจารย์ให้นักศึกษาเต็มไม่ได้นะคะเพราะสอบทีหลังเพื่อน แต่จะให้ 85% เพราะคำตอบถูกหมดจริง ๆ เก่งมากค่ะ"

ธามกล่าว ขอบคุณ และไม่ได้แย้งอะไร เขาเข้าใจดี เพราะเขาขาดเรียนมาจริง ๆ การที่อาจารย์ให้โอกาสสอบก็ถือว่าดีมากแล้ว

อาจารย์มองธามด้วย สายตาชื่นชมเล็ก ๆ เพราะถ้าเป็นนักศึกษาคนอื่น คงไม่พอใจและจะขอคะแนนเต็มไปแล้ว อาจารย์ชำเลืองมองคำตอบที่ถูกต้องทั้งหมดอีกครั้ง เหมือนอาจารย์รัตน์กำลังคิดอะไรบางอย่าง

เธอจึงตัดสินใจนัดธามเป็นพิเศษ "อาจารย์เห็นความตั้งใจของนักศึกษา และเพื่อให้คะแนนในช่องนี้เป็นเต็ม 100% อาจารย์มี งานเพิ่มเติม ให้ทำค่ะ อาจารย์ว่างช่วงค่ำ สองทุ่ม สะดวกไหมคะ" ธามรีบตอบรับทันที.

----------------------------------------------------------------------

ไม่มีอะไรมาก แค่มีนัด ไม่รู้นัดทำอะไร

อาจารย์ ของขาด อยากชิมเจี้ยวหวาน นศ.

นัดเพื่อเพิ่มพูนประสบการณ์เสียว

อาจารย์ก็มีอารมณ์เหงาได้เหมือนกันนะ

วรยุทธตระกูลต้วนก็มา

วรยุทธจากมังกรหยกมาเพียบ หินก้อนนั้นน่าจะมีค่าในการฝึกปราณมากมายนะ ถึงกับต้องประชุมสายกันเลยทีเดียว ครูรัตน์คิดจะให้ลูกศิษย์ขึ้นครูรึ หุๆๆๆ

ชอบ

นัดซ่อมอารมณ์

นัด2ทุ่มคิดดีไม่ได้เลย​ อาจจะมีเสียงของวิณญานร้ายร้องโหยหวนแน่อาดต้องเตรียมผ้ายันต์ไปหลายผืนนะครับ

สงสัยหินก้อนนี้มันจะเป็นยังไง มีผลต่อธามไหม

น่าจะได้สูบปราณธาติไฟแล้ว

เก็บอาจารย์เพิ่มอีกรายลงในคอลเลคชั่น

อาจารย์จะให้ธามทำอะไรเพื่อให้ได้คะแนนเต็ม