บทที่ 1: สายลมแห่งสามโคก
สายลมยามบ่ายพัดโชยเอื่อยหอบเอาไอทะเลสาบปนกลิ่นดอกไม้ป่าเข้ามาในกระท่อมไม้ที่โปร่งโล่งของโจ แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านช่องว่างระหว่างแผ่นไม้ลงบนพื้นดินเย็นชื้น โจเอนตัวพิงเสากลางกระท่อม ดวงตาไล่มองกลุ่มเมฆที่ลอยเอื่อยคล้อยเหนือทิวเขาสลับซับซ้อนเบื้องหน้า

ที่นี่คือสามโคก หมู่บ้านที่ถูกโอบล้อมด้วยธรรมชาติอันบริสุทธิ์และวัฒนธรรมที่ผู้คนจากโลกภายนอกไม่มีวันเข้าใจ ชาวสามโคกใช้ชีวิตภายใต้กฎเกณฑ์เดียวกับธรรมชาติที่อยู่รอบตัว—อิสระ การยอมรับ และความยินยอม เรื่องเพศไม่ใช่เรื่องน่าอับอายหรือต้องซ่อนเร้น หากแต่เป็นส่วนหนึ่งของการดำรงอยู่ เป็นการแสดงออกถึงความผูกพันที่บริสุทธิ์ไม่ต่างจากการมอบดอกไม้ให้กัน

โจถอนหายใจช้าๆ ไม่ใช่เพราะความเบื่อหน่าย แต่เป็นความพึงพอใจในชีวิตที่ไร้กรอบ เขานึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน...

เสียงหัวเราะคิกคักของเด็กๆ ที่วิ่งเล่นไล่จับกันตามทางดินแดงดังแว่วเข้ามาในหู ความรู้สึกวาบหวามยังคงตรึงแน่นอยู่ในกาย แม้แสงแรกของวันใหม่จะทาบทามาหลายชั่วโมงแล้วก็ตาม

เมื่อคืนนี้ เป็นค่ำคืนแห่งการรวมกลุ่มของคนหนุ่มสาว โจจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเริ่มจากใครชวนใคร แต่เมื่อเสียงดนตรีพื้นบ้านบรรเลงคลอเคล้ากับแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ผู้คนก็เริ่มหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างเป็นธรรมชาติ

ดวงตาของโจเหลือบไปเห็น พิม หญิงสาวที่เรือนร่างงดงามดุจเทพธิดา ผมสีดำขลับยาวสยายลงมาถึงกลางหลัง ผิวแทนเนียนละเอียดเป็นสีน้ำผึ้ง เธอเต้นรำอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มือของเธอยกขึ้นเหนือศีรษะ ปลุกเร้าให้ทุกคนที่มองเห็นรู้สึกราวกับตกอยู่ในมนต์สะกด

โจเดินเข้าไปหาพิม ช้าๆ มั่นคง เขาไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากขออนุญาต สิ่งที่เขาส่งไปคือแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและรอยยิ้มที่เชิญชวน พิมรับรู้ได้ในทันที เธอส่งยิ้มตอบกลับมา ดวงตาเป็นประกาย และกระชับกายเข้ามาหาโจโดยไม่ลังเล

เสียงเพลงยังคงดำเนินต่อไป แต่สำหรับโจและพิม โลกดูเหมือนจะหยุดหมุน มือของโจสอดโอบเอวของพิม ร่างกายแนบชิดติดกันอย่างไม่มีช่องว่าง แรงเสียดสีเบื้องล่างกระตุ้นความร้อนรุ่มในกาย โจก้มลงกระซิบข้างหูพิม "ให้ฉันนะ..."

พิมพยักหน้าช้าๆ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความต้องการไม่แพ้กัน เธอกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก "เอาสิ...ฉันอยากให้คุณ"

พวกเขาไม่ได้สนใจสายตาของใคร โจอุ้มพิมขึ้นในอ้อมแขน พิมโอบรอบคอเขาไว้แน่น ขาเกี่ยวรัดเอวสอบของเขาไว้ ทั้งคู่เดินเข้าไปในเงามืดครึ้มของพุ่มไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากกลุ่มชนบท เมื่อลับสายตาผู้คน โจวางพิมลงบนผืนหญ้าที่ยังคงชุ่มฉ่ำด้วยน้ำค้างยามค่ำคืน เสื้อผ้าถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่า แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบผิวกายเนียนลื่นของพิมราวกับแสงจากสรวงสวรรค์

ริมฝีปากของโจบดขยี้ลงบนเรียวปากของพิมอย่างเร่าร้อน มือของเขาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ไล่ตั้งแต่เนินอกอวบอิ่มไปจนถึงเนินเนื้อนุ่มที่อยู่ระหว่างเรียวขา เสียงครางกระเส่าหลุดรอดจากลำคอของพิมเมื่อนิ้วของโจสัมผัสถูกจุดอ่อนไหว บดเบียดคลึงเคล้นอย่างเชี่ยวชาญ

"อื้อออ..." เสียงครางที่บ่งบอกถึงความสุขสมดังขึ้นเมื่อโจใช้ปลายลิ้นไล้เลียกลีบกุหลาบชุ่มฉ่ำ พิมแอ่นกายขึ้นรับสัมผัสอย่างเต็มที่ เกร็งเท้าจิกพื้นหญ้าด้วยความเสียวซ่าน

โจไม่รอช้า เขาแทรกกายเข้าไปในเรือนร่างของพิมอย่างนุ่มนวล แต่หนักแน่น พิมโอบรัดเขาไว้แน่น ขาเรียวยกขึ้นเกี่ยวสะโพกสอบของเขาเพื่อรับแรงกระแทกจากท่วงท่าที่เร่าร้อนของโจ

เสียงครางต่ำในลำคอของโจประสานกับเสียงหอบหายใจของพิม ทั้งคู่เคลื่อนไหวเป็นจังหวะเดียวกัน ใต้เงาไม้ที่มิดชิด ความปรารถนาถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่ ไร้ซึ่งขอบเขตหรือความยับยั้งชั่งใจ

แอบกระชับ สั้นไปหน่อย แต่เรียบเรียงเนื้อหาบรรยายดีอยู่ครับ

หมู่บ้านที่แปลกดี

บรรยายจนนึกภาพตามได้ถึงบรรยากาศหมู่บ้าน มีธรรมเนียม ประเพณีของตนเอง -- เสียดายสั้นไปนิสนึงครับ

หมู่บ้านที่แสวงหาความสุขแบบไร้พันธะ

เข้าไปขอดื้อๆเลย ยอมด้วย

 

เริ่มมีกลิ่นสวิง

 

บทที่ 1: สายลมแห่งสามโคก
สายลมยามบ่ายพัดโชยเอื่อยหอบเอาไอทะเลสาบปนกลิ่นดอกไม้ป่าเข้ามาในกระท่อมไม้ที่โปร่งโล่งของโจ แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านช่องว่างระหว่างแผ่นไม้ลงบนพื้นดินเย็นชื้น โจเอนตัวพิงเสากลางกระท่อม ดวงตาไล่มองกลุ่มเมฆที่ลอยเอื่อยคล้อยเหนือทิวเขาสลับซับซ้อนเบื้องหน้า

ที่นี่คือสามโคก หมู่บ้านที่ถูกโอบล้อมด้วยธรรมชาติอันบริสุทธิ์และวัฒนธรรมที่ผู้คนจากโลกภายนอกไม่มีวันเข้าใจ ชาวสามโคกใช้ชีวิตภายใต้กฎเกณฑ์เดียวกับธรรมชาติที่อยู่รอบตัว—อิสระ การยอมรับ และความยินยอม เรื่องเพศไม่ใช่เรื่องน่าอับอายหรือต้องซ่อนเร้น หากแต่เป็นส่วนหนึ่งของการดำรงอยู่ เป็นการแสดงออกถึงความผูกพันที่บริสุทธิ์ไม่ต่างจากการมอบดอกไม้ให้กัน

โจถอนหายใจช้าๆ ไม่ใช่เพราะความเบื่อหน่าย แต่เป็นความพึงพอใจในชีวิตที่ไร้กรอบ เขานึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน...

เสียงหัวเราะคิกคักของเด็กๆ ที่วิ่งเล่นไล่จับกันตามทางดินแดงดังแว่วเข้ามาในหู ความรู้สึกวาบหวามยังคงตรึงแน่นอยู่ในกาย แม้แสงแรกของวันใหม่จะทาบทามาหลายชั่วโมงแล้วก็ตาม

เมื่อคืนนี้ เป็นค่ำคืนแห่งการรวมกลุ่มของคนหนุ่มสาว โจจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเริ่มจากใครชวนใคร แต่เมื่อเสียงดนตรีพื้นบ้านบรรเลงคลอเคล้ากับแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ผู้คนก็เริ่มหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างเป็นธรรมชาติ

ดวงตาของโจเหลือบไปเห็น พิม หญิงสาวที่เรือนร่างงดงามดุจเทพธิดา ผมสีดำขลับยาวสยายลงมาถึงกลางหลัง ผิวแทนเนียนละเอียดเป็นสีน้ำผึ้ง เธอเต้นรำอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มือของเธอยกขึ้นเหนือศีรษะ ปลุกเร้าให้ทุกคนที่มองเห็นรู้สึกราวกับตกอยู่ในมนต์สะกด

โจเดินเข้าไปหาพิม ช้าๆ มั่นคง เขาไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากขออนุญาต สิ่งที่เขาส่งไปคือแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและรอยยิ้มที่เชิญชวน พิมรับรู้ได้ในทันที เธอส่งยิ้มตอบกลับมา ดวงตาเป็นประกาย และกระชับกายเข้ามาหาโจโดยไม่ลังเล

เสียงเพลงยังคงดำเนินต่อไป แต่สำหรับโจและพิม โลกดูเหมือนจะหยุดหมุน มือของโจสอดโอบเอวของพิม ร่างกายแนบชิดติดกันอย่างไม่มีช่องว่าง แรงเสียดสีเบื้องล่างกระตุ้นความร้อนรุ่มในกาย โจก้มลงกระซิบข้างหูพิม "ให้ฉันนะ..."

พิมพยักหน้าช้าๆ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความต้องการไม่แพ้กัน เธอกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก "เอาสิ...ฉันอยากให้คุณ"

พวกเขาไม่ได้สนใจสายตาของใคร โจอุ้มพิมขึ้นในอ้อมแขน พิมโอบรอบคอเขาไว้แน่น ขาเกี่ยวรัดเอวสอบของเขาไว้ ทั้งคู่เดินเข้าไปในเงามืดครึ้มของพุ่มไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากกลุ่มชนบท เมื่อลับสายตาผู้คน โจวางพิมลงบนผืนหญ้าที่ยังคงชุ่มฉ่ำด้วยน้ำค้างยามค่ำคืน เสื้อผ้าถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่า แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบผิวกายเนียนลื่นของพิมราวกับแสงจากสรวงสวรรค์

ริมฝีปากของโจบดขยี้ลงบนเรียวปากของพิมอย่างเร่าร้อน มือของเขาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ไล่ตั้งแต่เนินอกอวบอิ่มไปจนถึงเนินเนื้อนุ่มที่อยู่ระหว่างเรียวขา เสียงครางกระเส่าหลุดรอดจากลำคอของพิมเมื่อนิ้วของโจสัมผัสถูกจุดอ่อนไหว บดเบียดคลึงเคล้นอย่างเชี่ยวชาญ

"อื้อออ..." เสียงครางที่บ่งบอกถึงความสุขสมดังขึ้นเมื่อโจใช้ปลายลิ้นไล้เลียกลีบกุหลาบชุ่มฉ่ำ พิมแอ่นกายขึ้นรับสัมผัสอย่างเต็มที่ เกร็งเท้าจิกพื้นหญ้าด้วยความเสียวซ่าน

โจไม่รอช้า เขาแทรกกายเข้าไปในเรือนร่างของพิมอย่างนุ่มนวล แต่หนักแน่น พิมโอบรัดเขาไว้แน่น ขาเรียวยกขึ้นเกี่ยวสะโพกสอบของเขาเพื่อรับแรงกระแทกจากท่วงท่าที่เร่าร้อนของโจ

เสียงครางต่ำในลำคอของโจประสานกับเสียงหอบหายใจของพิม ทั้งคู่เคลื่อนไหวเป็นจังหวะเดียวกัน ใต้เงาไม้ที่มิดชิด ความปรารถนาถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่ ไร้ซึ่งขอบเขตหรือความยับยั้งชั่งใจ