บทที่ 2: เช้าวันใหม่กับความอิสระที่คุ้นเคย
แสงอาทิตย์ยามเช้าของวันถัดมาลอดผ่านช่องว่างของผนังไม้กระท่อมปลุกโจให้ตื่นจากภวังค์ เขาหันไปมองข้างกาย ไม่พบร่างของพิมแล้ว ไม่มีคำร่ำลา ไม่มีข้อผูกมัด นั่นคือวิถีของสามโคก และโจก็คุ้นชินกับมันเป็นอย่างดี ความรู้สึกอิ่มเอมใจยังคงกรุ่นอยู่ แต่ก็ไม่นานเกินไปที่มันจะจางหายไป กลายเป็นความสงบแบบที่คนนอกไม่มีวันเข้าใจ

โจลุกขึ้นจากเตียงไม้ไผ่ที่ปูด้วยเสื่อทอหยาบๆ เดินออกไปนอกกระท่อมเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า แสงแดดอุ่นๆ สาดส่องกระทบผิวกาย เขาสูดหายใจลึกๆ กลิ่นดินชื้นและกลิ่นดอกไม้ป่าผสมปนเปกันไปตามสายลมที่พัดเอื่อย เขามองเห็นควันไฟลอยเอื่อยจากครัวรวมของหมู่บ้าน แสดงว่าผู้คนเริ่มตื่นและเตรียมอาหารเช้ากันแล้ว

ระหว่างทางเดินไปครัวรวม โจสวนทางกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินกลับจากป่า ใบหน้าเปื้อนเหงื่อ แต่รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏบนมุมปาก ชายหนุ่มพยักหน้าให้โจเล็กน้อย ซึ่งโจก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ พวกเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายเพิ่งผ่านประสบการณ์อะไรมา

เมื่อไปถึงครัวรวม ซึ่งเป็นลานกว้างมีเตาไฟก่อด้วยหินขนาดใหญ่หลายเตา ผู้คนในหมู่บ้านกำลังช่วยกันเตรียมอาหาร บ้างก็แล่ปลา บ้างก็ปอกผลไม้ เสียงพูดคุยหัวเราะดังเซ็งแซ่ แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมากระทบเส้นผมและผิวหนังของทุกคนให้ดูเป็นประกาย

สมพร ผู้เป็นแม่ของโจ กำลังก้มหน้าก้มตาตำเครื่องแกงอยู่ข้างเตาไฟ ผมยาวสลวยของเธอมัดรวบไว้หลวมๆ เผยให้เห็นต้นคอระหงที่มักจะมีรอยแดงจางๆ ปรากฏอยู่เสมอจากค่ำคืนที่ผ่านมา โจเดินเข้าไปสวมกอดแม่จากด้านหลัง หอมแก้มฟอดใหญ่

"ตื่นสายนะเรา วันนี้ไม่ได้ไปช่วยพ่อหาปลาเหรอ" สมพรเอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แต่ดวงตาเป็นประกายแวววาว

"วันนี้อยากนอนนิ่งๆ ครับแม่" โจตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เขารู้ว่าแม่เข้าใจดีว่า "นิ่งๆ" ในความหมายของเขาคืออะไร

สมพรหัวเราะเบาๆ เธอยื่นผลไม้ป่าสีแดงสดให้โจลูกหนึ่ง "กินนี่สิ จะได้สดชื่น"

โจรับมาเคี้ยวกร้วมๆ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ เขาเห็น สมศักดิ์ ผู้เป็นพ่อ กำลังนั่งลับมีดอยู่ใต้ร่มไม้ไม่ไกลนัก ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างพึงพอใจราวกับเพิ่งได้ปลดปล่อยบางอย่าง และที่มุมหนึ่ง เขาเห็น แจม น้องสาวของเขา กำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง หัวเราะคิกคักกันอย่างออกรส แจมอยู่ในวัยที่ความเยาว์เริ่มจะผลัดเปลี่ยนเป็นความงามสะพรั่ง ร่างกายของเธอกำลังพัฒนาไปตามวัย และโจก็รู้ดีว่าอีกไม่นาน แจมก็จะก้าวเข้าสู่โลกแห่งความอิสระนี้อย่างเต็มตัวเช่นกัน

ชีวิตในสามโคกดำเนินไปเช่นนี้ ผู้คนต่างให้เกียรติและเคารพในความปรารถนาของกันและกัน ความสัมพันธ์ทางกายเป็นเรื่องของธรรมชาติที่งดงาม ตราบใดที่อยู่บนพื้นฐานของความยินยอมพร้อมใจ ทุกคนต่างมีความสุขในวิถีที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เยาว์วัย ไร้ซึ่งความผิดบาปหรือการตัดสิน

นับญาติกันยังไงเนี่ย ถ้าพลาด หัวหมุนกันแน่

เป็นแนวคิดและวัฒนธรรมที่อยู่ร่วมกับธรรมชาติจริงๆ

ประเพณีแห่งการปลดปล่อยมีแต่อิสระเสรี

นึกว่าได้แม่ด้วย

น่าติดตามชม