ตอนที่ 9  โดย  ช.ชัชวาลย์
หลายวันแล้วที่วิภาวรรณได้แค่ครุ่นคิด ถึงความถูกผิด จนหล่อนไม่กล้ามองหน้าวีรพลที่เพียรพยายามมาพบ หล่อนก็บ่ายเบี่ยงหลบหน้าเขา โทรศัพท์เข้าก็ไม่ยอมรับ ได้รับแต่ข้อความเสียงที่เขาฝากไว้ เป็นเชิงตัดพ้อ ยิ่งทำให้วิภาวรรณอยากจะร้องไห้ แต่ด้วยตำแหน่งหน้าที่ของเธอ ต้องเป็นผู้ใหญ่ เข้มแข็ง จึงได้แต่นั่งเหม่อ วันหนึ่ง แพรวา เดินเข้ามาหา
"พี่ภา พี่ภาคะ พักนี้เป็นอะไร ดูอารมณ์บ่จอยชอบกล ตั้งแต่หลังวันงานบ้านพี่พล ก่อนนี้ก็ยังเห็นดีอยู่นินา มีไรบอกแพรบ้าง เผื่อแพรช่วยได้"
"มีเรื่องบางอย่างทำให้พี่เครียดน่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เด๋วก็คงดีขึ้นเอง แพรคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก"
"เกี่ยวกับพี่พลป่าวคะ เนี่ย แพรไปเยี่ยมพี่พลมา รายนั้น ก็อาการเดียวกัน ทะเลาะอะไรกันหรือป่าว"
"เปล่า ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันหรอก"
"แล้วมันอะไรกันคะ พี่ภาจ๋า แพรว่านะ พี่พลน่ะ ดูเค้าจริงจัง จริงใจกับพี่มากเลยนะ แพรเห็นแล้วสงสาร พี่ภารังเกียจพี่พลเค้าหรือป่าว"
"เราอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลยนะ พี่ขอร้อง ขอเวลาพี่สักพัก แล้วพี่จะบอกแพรเอง"
วิภาวรรณอยู่ในห้องคนเดียวก็เฝ้าครุ่นคิดแต่เรื่องเดิม ทำไมน๊า จะต้องเป็นเขาด้วย ทั้งที่จริงเธอก็รักเขาทั้งใจแล้ว แต่ติดที่ว่าเขาเป็นลูกชาย หล่อนจะทำอย่างไรดี อยากพบหน้าเขาแทบขาดใจ อยากได้อ้อมแขนเขาโอบกอดให้ความอบอุ่น อย่างที่หล่อนเคยได้ บัดนี้ ความรู้สึกนั้นมันจะยังคงเดิมหรือปล่าว ไม่รู้ว่าวีระพลจะรู้สึกอย่างไร หากรู้ว่าหล่อนคือแม่ตัวเอง หล่อนจะทำอย่างไรดี
ผ่านไปอีก 2-3 วัน วีรพลกระวนกระวาย จนสุดทน ยังไงวันนี้ก็ให้รู้เรื่อง เค้ารีบออกจากโรงพยาบาลขับรถไปหาวิภาวรรณที่ธนาคาร แต่เธอกลับก่อนแล้ว ไปหาที่ร้านขายของฝาก พนักงานก็บอกว่า เธอไปที่บ้านสวนแล้ว เขาจึงตามไปที่นั่น อย่างไรวันนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง หมอหนุ่มวิ่งเข้าไปที่บ้านวิภาวรรณอย่างร้อนรน ร้องเรียกชื่อเธออยู่หน้าประตูบ้าน วิภาวรรณได้ยินเสียงเรียกก็สะดุ้ง รีบวางรูปที่หล่อนกอดกระชับที่อก วางไว้ที่หัวเตียงนอนตามเดิม
"พี่ภาครับ พี่ภา ผมรู้ว่าพี่อยู่ในบ้าน ออกมาคุยกับผมก่อน พี่จะหลบหน้าผมไปถึงไหน" วิภาวรรณได้ยินเสียงเขาก็เริ่มใจเต้นแรง แต่พะว้าพะวง จะทำอย่างไรดี ในที่สุดก็ตัดสินใจ ลงมาหาเขา พอได้เห็นหน้า วีรพลปรี่เดินเข้า รวบไหล่ทั้งสองข้าง บีบรัดแรง
"พี่ทำอย่างนี้ทำไม ผมแทบจะคลั่งตายแล้ว รู้มั้ย"
"พล ใจเย็นๆ พี่เจ็บนะ"
"อยู่ดีๆ พี่ก็หลบหน้าผม มีอะไรเหรอ วันนั้นเรายังอยู่ในอ้อมกอดกันอยู่เลย หรือพี่คิดว่ามันแค่เป็นเกมส์ แกล้งทำให้คนหัวปั่นเล่นสนุกๆ เห็นผมเป็นแค่หมากเกมส์นึงที่ทำไปเพื่อความสนุกงั้นหรือ ใช่สินะ พี่เคยผ่านอะไรมามากต่อมาก ผมมันยังอ่อนต่อโลก คิดอะไรไม่ทันเกมส์ของพี่อยู่แล้วนี่ ถ้าจะทำอย่างนี้ พี่ฆ่าผมให้ตายไม่ดีกว่าหรือ ดีกว่าให้ผมอยู่แบบตายทั้งเป็น" เขาพรั่งพรูคำพูดเชิงตัดพ้อออกมาอย่างเดือดดาล
"พล!!! ฟังพี่ก่อน เลิกพูดอย่างนี้ซะที พี่ก็ไม่ได้ต่างไปจากพลหรอก พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว แค่ไม่เจอหน้าพล พี่ก็แทบขาดใจอยู่แล้ว อย่าซ้ำเติมให้พี่เจ็บปวดกว่านี้อีกเลย พี่แค่ไม่สบายใจเรื่องบางอย่างเท่านั้น แต่ต่อไปนี้ พี่จะไม่คิดมันอีกแล้ว แค่มีพลอยู่ข้างๆ พี่จะไม่คิดอะไรอีกแล้ว" วิภาวรรพูดไปสะอื้นพลาง พวงแก้มอาบไปด้วยหยาดน้ำตา วีรพลเห็นดังนั้นก็เริ่มใจหาย สีหน้าเขาอ่อนลง รวบร่างอรชร เข้ามาโอบกอดกระชับ
"มีเรื่องอะไร ทำไมไม่บอกผม พี่เป็นเมียผมนะ ทุกเรื่องทุกอย่างเราจะผ่านไปด้วยกัน เชื่อใจผมสิ บอกมาสิเรื่องอะไร"
"ช่างมันเถอะ ภาไม่เก็บมาคิดอีกแล้ว ขอตอนนี้ได้อยู่กับพลก็พอแล้วนะคะ อย่าถามถึงมันอีกเลยนะคะ" วิภาวรรณยังหอบสะอื้น หน้าซบที่แผงออกกว้างของวีรพล เขาคลายกอดแล้ว ประคองใบหน้าหล่อนขึ้น แววตาเริ่มแจ่มใสขึ้น ยกมือมาปาดน้ำตาที่พวงแก้มปลั่งทั้งสองข้าง
"ตกลง เพื่อให้พี่สบายใจ และตอนนี้ผมก็สบายใจแล้ว แค่รู้ว่าพี่ไม่ได้โกรธผม นี่ รู้มั้ยคิดถึงแทบตาย วันนี้ขอผมอยู่กับพี่ที่บ้านนี้ก็แล้วกันนะ อยู่บ้านผมยิ่งจะทำให้ผมอกแตกตาย นะนะ" เขาจ้องมองหน้าหล่อน สำเนียงเริ่มออดอ้อน ส่งยิ้มหวานซึ้ง วิภาวรรณก็จ้องหน้าตอบ กัดริมฝีปาก
"อย่าไปยิ้มหวานอย่างงี้กับใครนะคะ เดี๋ยวจะมีคนคลั่งตาย อยู่กันสองต่อสองอย่าเรียกพี่อีกเลย ดูเหมือนเหินห่างยังไงไม่รู้" วิภาวรรณก็สีหน้าแจ่มใสขึ้น แต่เสียงยังเครือ บนใบหน้ายังมีคราบน้ำตาอยู่
"แน้ หวงเหรอ หวงแล้วทำไมต้องแกล้งหนีหน้าล่ะ"
"หวงมากคะ พลนี่นะ เวลาขรึมก็ดูดุ น่ากลัวยังกะมาเฟียเชียว แต่เวลายิ้ม เหมือนมันเหมือนเปลี่ยนโลกให้สดใสไปเลย ผู้ชายอะไร ยิ้มหวานยังกะผู้หญิง"
"ฮะๆ ไม่รู้สิ ก็อย่างที่ภาเคยบอก ผมอาจจะได้ความสวยจากแม่ผมมาก็ได้ ว่าแต่วันนี้ตกลงมั้ย ขอผมอยู่กับพี่ อะ เอ่อ กับภา นะนะ นะน้า.. อยากกินขนมเค้กอีก ไม่รู้ว่ารสชาติมันยังจะหอมหวานอยู่รึป่าวน๊าาา" เขาส่งยิ้ม ทำนัยน์ตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม ได้ยินพูดถึงแม่ทำเอาวิภาวรรณสะอึกไปนิดนึง วีรพลพออารมณ์ดีก็เริ่มโน้มใบหน้าคลอเคลีย หอมแก้มพัลวัน
"หื๊อออ บ้า เลยวันเกิดมาเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์แล้ว ยังอยากจะกินอีก ตอนนี้มีแต่แกงจืดคะ"
"ว้า ขอเปลี่ยนเป็นผัดเผ็ด แกงเผ็ดอะไรพวกนี้ ได้มะ เอาให้ซี้ดซ้าด ไปเลย ฮ่ะๆๆๆ โอ้ยยย" วิภาวรรณหมั่นเขี้ยวเต็มประดากับอาการขี้เล่นของเค้า ซัดกำปั้นเข้ากลางอกอย่างจัง "คนบ้า" และแล้วบรรยากาศแห่งความสดใสสีชมพูก็เริ่มส่องแสงประกายขึ้นมาอีกครา...

ผมว่าความลับไม่มีในโลกนะครับ55
รอลุ้นต่อไป ขอบคุณที่แบ่งปันครับ

พี่ภาครับผมรักพี่ ผมรับได้ทุกอย่าง ขอบคุณครับ