พี่ชัยมาถึงบ้านของเราในช่วงสายของวันเสาร์ พิมกับพี่อ๊อดต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี หากมองเผิน ๆ พี่ชัยดูไม่เหมือนคนตาบอดเลย เพราะดวงตาของเขายังเหมือนเดิมทุกประการ แต่แพทย์บอกว่าอุบัติเหตุทำให้เส้นประสาทด้านหลังดวงตาเสียหายเกือบทั้งหมด การมองเห็นจึงแทบเหลือศูนย์

นี่เป็นครั้งที่สองที่พิมได้เจอหน้าพี่ชายของสามี จำได้ว่าตอนที่พี่ชัยมางานแต่งของเรา เขานั่งนิ่งเฉยอยู่ที่โต๊ะ รูปร่างซูบผอมกว่านี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีน้ำมีนวลมากขึ้นมาหน่อย รูปร่างของเขาสูง วงหน้าดูคมคายกว่าสามีพิมเล็กน้อย ไม่ได้บอกว่าหล่อกว่าหรอกนะคะ แต่บุคลิกของสองพี่น้อง คนโตกับคนกลางดูจะแตกต่างกันพอสมควร

พิมไม่รู้ว่าก่อนหน้าที่เขาจะตาบอดนั้น พี่ชัยเป็นคนอย่างไร แต่ตอนนี้ เขาดูจะเป็นคนสุภาพ พูดจานิ่มนวล ซึ่งแตกต่างจากสามีเราพอสมควรที่พูดจาเสียงดังและเป็นกันเองมากกว่า พี่ชัยดูเกรงใจและเจียมเนื้อเจียมตัว จนเราเองรู้สึกผิดขึ้นมาอีกที่เกิดความประหม่าเมื่อสามีบอกว่าพี่ชายจะมาอาศัยอยู่ด้วยเป็นการชั่วคราว

"พี่ขอรบกวนน้องพิมด้วยนะครับ" เขาพูดโดยหันหน้าตรงมาทางเรา มองเผิน ๆ เหมือนเขากำลังจ้องมองเราอยู่

"ไม่เป็นการรบกวนเลยค่ะ" พิมตอบแล้วยิ้ม เขายิ้มตอบราวกับเห็นว่าพิมยิ้มอยู่

"น่าเสียดายนะครับ พี่น่าจะได้เห็นหน้าน้องสะใภ้สักหน่อย" พี่ชัยพูดเหมือนติดตลก แต่มันสะเทือนหัวอกพิมอย่างบอกไม่ถูก

พิมปล่อยให้สองพี่น้องพูดคุยไต่ถามสารทุกข์สุขดิบกันไป ขอตัวมาทำอาหารง่าย ๆ อยู่ที่ครัว แว่วได้ยินเสียงบทสนทนาว่าพี่ชัยอยากจะไปหางานร้านนวดสำหรับคนตาบอดทำในกรุงเทพฯ แทน เพราะงานที่บ้านต่างจังหวัดนั้นหาไม่ได้ง่าย ๆ เลย

พี่อ๊อดบอกว่าได้เลยพี่ชัย เดี๋ยวพรุ่งนี้ วันอาทิตย์ เราไปขับตระเวนหาร้านนวดกัน ผมลองเสิร์ชหาให้ก่อนก็ได้ว่ามีร้านไหนบ้างที่อยู่ไม่ไกลจากบ้าน

"เอาไกลจากบ้านนี้หน่อยก็ได้ ถ้าพี่หางานได้ก็จะไปเช่าห้องอยู่" พี่ชัยพูด

"ไม่ต้องเกรงใจเลยพี่ชัย อยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้" พี่อ๊อดพูด

"พี่ไม่เกรงใจเอ็งหรอก แต่พี่เกรงใจน้องพิมน่ะสิ" พี่ชายสามีบอกอย่างนั้น

"พิมเค้าเต็มใจน่ะครับ เค้าจัดการเตรียมห้องนอนไว้ให้พี่ชัยแล้วด้วย"

สามีของพิมบอกแล้วก็ชวนพี่ชัยขึ้นไปชั้นสอง ห้องนอนได้รับการทำความสะอาดไว้เป็นอย่างดี พิมจัดการยกสิ่งของที่อาจจะทำให้สะดุดขณะเดินรอบห้องออกไปจนหมด เรียกได้ว่าเหมือนเป็นห้องนอนพักผ่อนสำหรับผู้ทุพพลภาพโดยแท้

แม้จะเพิ่งมาถึงไม่กี่ชั่วโมง แต่พี่ชัยยังพยายามช่วยหยิบจับนู่นนี่นั่นด้วย จนพิมต้องบอกให้แกพักผ่อนก่อนดีกว่าเพราะรู้สึกเกรงใจขึ้นมาเหมือนกัน

คืนแรกที่พี่สามีมาค้างใต้ชายคาเดียวกัน ด้วยความที่เหน็ดเหนื่อยจากการจัดบ้านและดูแลแขกบุคคลที่ 3 ทำให้สามีไม่ได้เรียกร้องเรื่องแบบนั้น แต่พี่อ๊อดก็กระแซะเข้ามากอดด้วยท่าทางเหมือนโหยหาอยู่เหมือนกัน

"พี่ขอบคุณพิมมากนะที่ช่วยดูแลพี่ชัยด้วย" เขาบอก

"ไม่เห็นต้องขอบคุณเลยนี่คะ" พิมเอ่ย

พี่อ๊อดขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม ปลายนิ้วไล้ตามแนวเอวอย่างคุ้นเคย ก่อนจะกระซิบข้างหู

"แต่คืนนี้พี่คงอด...เสียงดังไม่ได้ เดี๋ยวพี่ชัยได้ยิน"

เขาว่าอย่างนั้น แม้ท่าทีจะเหมือนพูดเล่น แต่พิมก็รู้ดีจากสัมผัสที่กำลังลูบไล้ไม่หยุดว่าพี่อ๊อดต้องการมากแค่ไหน เพราะหลังจากคืนนั้นที่เรื่องบนเตียงของเราดูจะน่าตื่นเต้นมากขึ้นจากการที่พิมลองปลดปล่อยความรู้สึกตัวเอง เราก็ไม่ได้นอนด้วยกันอีกเลย นานหลายวันมาแล้ว

พิมพลิกกายหันหน้าชนกับอกสามี สูดกลิ่นสบู่อ่อน ๆ ที่ยังติดตัวเขาอยู่ หัวใจเต้นตึกตักขึ้นมา ถึงจะเห็นด้วยว่าถ้าเสียงดัง เดี๋ยวพี่ชัยจะรู้ว่าเราทำอะไรกัน แต่ถ้าเขารุกเร้า เราจะต้านทานไหวหรือ

"งั้น...กอดกันเฉย ๆ ก็ได้นะคะ" พิมบอก พี่อ๊อดหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ กอดกระชับแน่นขึ้นอย่างคนเสียดาย

"พี่อยากทำมากกว่านั้น แต่เอาไว้พรุ่งนี้ละกันนะ...คืนนี้กอดแน่น ๆ ก่อน" เขาบอก

"แล้วพรุ่งนี้ เสียงจะไม่ดังเหรอ" พิมถามแล้วทำตาแป๋วมองหน้าเขา คราวนี้ทำพี่อ๊อดหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม

"มันก็อยู่ที่พิมแล้วล่ะ" สามีบอกอย่างนั้น

พิมอมยิ้ม ซุกตัวลงแนบกับไหล่กว้างอย่างยอมจำนน หลับตา สงบจิตสงบใจตัวเอง ลมหายใจของเราทั้งคู่ค่อย ๆ ประสานกันแผ่วเบาลงทุกขณะและสม่ำเสมอในความมืดมิดของห้องนอน โดยมีเพียงผนังบาง ๆ กั้นระหว่างเรากับพี่ชัย

ก่อนที่พิมจะเข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงเบา ๆ ของบางสิ่งบางอย่างดังขึ้นจากห้องข้าง ๆ คล้ายเสียงไม้เท้ากระทบพื้นเบา ๆ แล้วตามด้วยเสียงประตูห้องขยับแง้ม พี่ชายสามีน่าจะออกมาเข้าห้องน้ำ พิมถอนหายใจออกมา ต่อให้ทำดังหรือเบาแค่ไหน แกก็ต้องได้ยินอยู่ดีนั่นแหละ เพราะห้องมันติดกันขนาดนี้

วันรุ่งขึ้น พิมตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหารง่าย ๆ เป็นมื้อเช้า ก่อนจะออกเดินทางตามที่วางแผนกันไว้ สามีของพิม—พี่อ๊อด—รับหน้าที่ขับรถ ตอนแรกพิมจะให้พี่ชัยนั่งหน้ากับน้องชาย แต่แกก็บอกให้พิมนั่งไปเถอะ ส่วนพี่ขอนั่งเบาะหลังเอง

รถเคลื่อนตัวออกจากบ้านอย่างช้า ๆ ท่ามกลางเสียงเพลงเบา ๆ ที่เปิดคลอในรถ ระหว่างทาง พี่อ๊อดเอ่ยชวนพี่ชัยคุยไปเรื่อยเปื่อย ส่วนพิมนั่งฟัง ดูเหมือนสองพี่น้องจะเข้ากันได้ดี ก็สายเลือดเดียวกันนี่นะ ถึงแม้นาน ๆ จะเจอกันที แต่ก็ต่อกันติดได้เสมอ

เราแวะร้านนวดแผนโบราณที่พี่อ๊อดเสิร์ชหาไว้เพื่อให้พี่ชัยมาสมัครงาน พิมต้องแปลกใจที่เห็นว่ามีร้านที่รับพนักงานคนตาบอดอยู่เยอะพอสมควรเลยทีเดียว แค่ละแวกแถวบ้านเราก็ 4-5 ร้านเข้าไปแล้ว

แต่ดูเหมือนเกือบทุกร้านจะลังเลที่จะรับพนักงานนวดที่เป็นผู้ชาย ด้วยเหตุผลว่าถ้าเป็นผู้หญิงนั้นจะถูกใจลูกค้าทั้งสองเพศมากกว่า พิมเห็นใจพี่ชัยอยู่เหมือนกันที่พอได้ยินอย่างนั้น เขาก็ทำหน้าเศร้าเล็กน้อย พี่อ๊อดก็น่าจะเห็นด้วย เขาจึงบอกเจ้าของร้านว่าพี่ชายของเขาฝีมือนวดดีมากเลยนะครับ

"ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวสักอาทิตย์หน้ามาลองนวดดูว่าผ่านมั้ย" หลายร้านบอกเช่นนั้น "ถ้าฝีมือดีจริงก็เข้ามาทำงานได้เลย"

ก็ถือว่ายังพอมีความหวัง พี่อ๊อดบอกระหว่างที่เราขับรถกลับบ้าน อารมณ์ของเราสามคนค่อนข้างใจชื้นขึ้นมาหน่อย ไม่ได้หมดหวังเสียทีเดียวสำหรับการหางานให้พี่ชัย

การจราจรค่อนข้างติดขัด พี่อ๊อดชวนพี่ชัยคุยแล้วบอกว่าพี่ต้องฝึกปรือฝีมือหน่อยนะครับ อาทิตย์หน้ามีทดสอบนวดหลายร้านเลย พี่ชัยพยักหน้ารับแล้วบอกว่าสบายมาก เดี๋ยวเอ็งก็มาเป็นหุ่นนวดให้พี่หน่อยแล้วกัน

สามีพิมบอกว่าได้เลยครับพี่ชัย ก่อนเขาจะขยับมือมากุมมือพิม แล้วอีกแปปเดียว เขาก็มาจับขาแทน วันนี้พิมใส่กระโปรงสั้นด้วย พอหันไปมองหน้าเขาก็ยิ้มแล้วขยับปาก

"วันนี้ขาพิมสวยจัง" พี่อ๊อดพูดแบบไม่มีเสียง พิมอมยิ้มแล้วแสร้งขมวดคิ้ว

"วันอื่นไม่สวยเหรอไง" พิมย้อนแบบไม่มีเสียงเช่นกัน สามียิ้มชอบใจ เขาชำเลืองไปเบาะหลัง

"คืนนี้ พี่ขอนะ" เขาพูดแบบขยับปากอีก พิมส่ายหัวดิก

"ไม่เอา เดี๋ยวพี่ชัยได้ยิน" พิมขยับปากบอก

แต่พี่อ๊อดเม้มปากเหมือนทำหน้ามันเขี้ยว แล้วเขาก็พยายามจะล้วงเข้ามาใต้กระโปรง พิมต้องปัดป้องมือเขาเป็นพัลวันจนเกิดเสียงเผียะของฝ่ามือเราที่ตีไปบนหลังมือเขา ทำให้เราทั้งคู่ชะงักแล้วหันไปมองพี่ชัย ซึ่งยังนั่งนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลยทั้งนั้น แต่หัวใจพิมกลับเต้นแรง

เมื่อรถติดไฟแดง พี่อ๊อดก็โน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนพิมได้กลิ่นกายหอมสะอาดของเขา

"ถ้าไม่ติดว่ามีพี่ชัยอยู่...พี่จับพิมจูบไปแล้ว"

เขากระซิบที่ข้างหูเสียงแหบต่ำ ปลายลิ้นร้อน ๆ ของเขาแอบแตะใบหูพิมเบา ๆ อย่างรวดเร็ว จนพิมต้องสะดุ้งตัวหนี พี่อ๊อดหัวเราะหึหึอย่างพึงใจ ขับรถต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งไว้แต่ความหวามไหวที่ยังค้างเติ่งอยู่ในอกพิมไม่หาย



.........................

อ่าน e-book ถึงตอนจบได้ที่นี่เลยค่ะ







หรืออ่านเป็นตอน ๆ ได้ที่นี่







ขอบพระคุณมากค่ะ

พี่ชัยมาถึงบ้านของเราในช่วงสายของวันเสาร์ พิมกับพี่อ๊อดต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี หากมองเผิน ๆ พี่ชัยดูไม่เหมือนคนตาบอดเลย เพราะดวงตาของเขายังเหมือนเดิมทุกประการ แต่แพทย์บอกว่าอุบัติเหตุทำให้เส้นประสาทด้านหลังดวงตาเสียหายเกือบทั้งหมด การมองเห็นจึงแทบเหลือศูนย์

นี่เป็นครั้งที่สองที่พิมได้เจอหน้าพี่ชายของสามี จำได้ว่าตอนที่พี่ชัยมางานแต่งของเรา เขานั่งนิ่งเฉยอยู่ที่โต๊ะ รูปร่างซูบผอมกว่านี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีน้ำมีนวลมากขึ้นมาหน่อย รูปร่างของเขาสูง วงหน้าดูคมคายกว่าสามีพิมเล็กน้อย ไม่ได้บอกว่าหล่อกว่าหรอกนะคะ แต่บุคลิกของสองพี่น้อง คนโตกับคนกลางดูจะแตกต่างกันพอสมควร

พิมไม่รู้ว่าก่อนหน้าที่เขาจะตาบอดนั้น พี่ชัยเป็นคนอย่างไร แต่ตอนนี้ เขาดูจะเป็นคนสุภาพ พูดจานิ่มนวล ซึ่งแตกต่างจากสามีเราพอสมควรที่พูดจาเสียงดังและเป็นกันเองมากกว่า พี่ชัยดูเกรงใจและเจียมเนื้อเจียมตัว จนเราเองรู้สึกผิดขึ้นมาอีกที่เกิดความประหม่าเมื่อสามีบอกว่าพี่ชายจะมาอาศัยอยู่ด้วยเป็นการชั่วคราว

"พี่ขอรบกวนน้องพิมด้วยนะครับ" เขาพูดโดยหันหน้าตรงมาทางเรา มองเผิน ๆ เหมือนเขากำลังจ้องมองเราอยู่

"ไม่เป็นการรบกวนเลยค่ะ" พิมตอบแล้วยิ้ม เขายิ้มตอบราวกับเห็นว่าพิมยิ้มอยู่

"น่าเสียดายนะครับ พี่น่าจะได้เห็นหน้าน้องสะใภ้สักหน่อย" พี่ชัยพูดเหมือนติดตลก แต่มันสะเทือนหัวอกพิมอย่างบอกไม่ถูก

พิมปล่อยให้สองพี่น้องพูดคุยไต่ถามสารทุกข์สุขดิบกันไป ขอตัวมาทำอาหารง่าย ๆ อยู่ที่ครัว แว่วได้ยินเสียงบทสนทนาว่าพี่ชัยอยากจะไปหางานร้านนวดสำหรับคนตาบอดทำในกรุงเทพฯ แทน เพราะงานที่บ้านต่างจังหวัดนั้นหาไม่ได้ง่าย ๆ เลย

พี่อ๊อดบอกว่าได้เลยพี่ชัย เดี๋ยวพรุ่งนี้ วันอาทิตย์ เราไปขับตระเวนหาร้านนวดกัน ผมลองเสิร์ชหาให้ก่อนก็ได้ว่ามีร้านไหนบ้างที่อยู่ไม่ไกลจากบ้าน

"เอาไกลจากบ้านนี้หน่อยก็ได้ ถ้าพี่หางานได้ก็จะไปเช่าห้องอยู่" พี่ชัยพูด

"ไม่ต้องเกรงใจเลยพี่ชัย อยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้" พี่อ๊อดพูด

"พี่ไม่เกรงใจเอ็งหรอก แต่พี่เกรงใจน้องพิมน่ะสิ" พี่ชายสามีบอกอย่างนั้น

"พิมเค้าเต็มใจน่ะครับ เค้าจัดการเตรียมห้องนอนไว้ให้พี่ชัยแล้วด้วย"

สามีของพิมบอกแล้วก็ชวนพี่ชัยขึ้นไปชั้นสอง ห้องนอนได้รับการทำความสะอาดไว้เป็นอย่างดี พิมจัดการยกสิ่งของที่อาจจะทำให้สะดุดขณะเดินรอบห้องออกไปจนหมด เรียกได้ว่าเหมือนเป็นห้องนอนพักผ่อนสำหรับผู้ทุพพลภาพโดยแท้

แม้จะเพิ่งมาถึงไม่กี่ชั่วโมง แต่พี่ชัยยังพยายามช่วยหยิบจับนู่นนี่นั่นด้วย จนพิมต้องบอกให้แกพักผ่อนก่อนดีกว่าเพราะรู้สึกเกรงใจขึ้นมาเหมือนกัน

คืนแรกที่พี่สามีมาค้างใต้ชายคาเดียวกัน ด้วยความที่เหน็ดเหนื่อยจากการจัดบ้านและดูแลแขกบุคคลที่ 3 ทำให้สามีไม่ได้เรียกร้องเรื่องแบบนั้น แต่พี่อ๊อดก็กระแซะเข้ามากอดด้วยท่าทางเหมือนโหยหาอยู่เหมือนกัน

"พี่ขอบคุณพิมมากนะที่ช่วยดูแลพี่ชัยด้วย" เขาบอก

"ไม่เห็นต้องขอบคุณเลยนี่คะ" พิมเอ่ย

พี่อ๊อดขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม ปลายนิ้วไล้ตามแนวเอวอย่างคุ้นเคย ก่อนจะกระซิบข้างหู

"แต่คืนนี้พี่คงอด...เสียงดังไม่ได้ เดี๋ยวพี่ชัยได้ยิน"

เขาว่าอย่างนั้น แม้ท่าทีจะเหมือนพูดเล่น แต่พิมก็รู้ดีจากสัมผัสที่กำลังลูบไล้ไม่หยุดว่าพี่อ๊อดต้องการมากแค่ไหน เพราะหลังจากคืนนั้นที่เรื่องบนเตียงของเราดูจะน่าตื่นเต้นมากขึ้นจากการที่พิมลองปลดปล่อยความรู้สึกตัวเอง เราก็ไม่ได้นอนด้วยกันอีกเลย นานหลายวันมาแล้ว

พิมพลิกกายหันหน้าชนกับอกสามี สูดกลิ่นสบู่อ่อน ๆ ที่ยังติดตัวเขาอยู่ หัวใจเต้นตึกตักขึ้นมา ถึงจะเห็นด้วยว่าถ้าเสียงดัง เดี๋ยวพี่ชัยจะรู้ว่าเราทำอะไรกัน แต่ถ้าเขารุกเร้า เราจะต้านทานไหวหรือ

"งั้น...กอดกันเฉย ๆ ก็ได้นะคะ" พิมบอก พี่อ๊อดหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ กอดกระชับแน่นขึ้นอย่างคนเสียดาย

"พี่อยากทำมากกว่านั้น แต่เอาไว้พรุ่งนี้ละกันนะ...คืนนี้กอดแน่น ๆ ก่อน" เขาบอก

"แล้วพรุ่งนี้ เสียงจะไม่ดังเหรอ" พิมถามแล้วทำตาแป๋วมองหน้าเขา คราวนี้ทำพี่อ๊อดหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม

"มันก็อยู่ที่พิมแล้วล่ะ" สามีบอกอย่างนั้น

พิมอมยิ้ม ซุกตัวลงแนบกับไหล่กว้างอย่างยอมจำนน หลับตา สงบจิตสงบใจตัวเอง ลมหายใจของเราทั้งคู่ค่อย ๆ ประสานกันแผ่วเบาลงทุกขณะและสม่ำเสมอในความมืดมิดของห้องนอน โดยมีเพียงผนังบาง ๆ กั้นระหว่างเรากับพี่ชัย

ก่อนที่พิมจะเข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงเบา ๆ ของบางสิ่งบางอย่างดังขึ้นจากห้องข้าง ๆ คล้ายเสียงไม้เท้ากระทบพื้นเบา ๆ แล้วตามด้วยเสียงประตูห้องขยับแง้ม พี่ชายสามีน่าจะออกมาเข้าห้องน้ำ พิมถอนหายใจออกมา ต่อให้ทำดังหรือเบาแค่ไหน แกก็ต้องได้ยินอยู่ดีนั่นแหละ เพราะห้องมันติดกันขนาดนี้

วันรุ่งขึ้น พิมตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหารง่าย ๆ เป็นมื้อเช้า ก่อนจะออกเดินทางตามที่วางแผนกันไว้ สามีของพิม—พี่อ๊อด—รับหน้าที่ขับรถ ตอนแรกพิมจะให้พี่ชัยนั่งหน้ากับน้องชาย แต่แกก็บอกให้พิมนั่งไปเถอะ ส่วนพี่ขอนั่งเบาะหลังเอง

รถเคลื่อนตัวออกจากบ้านอย่างช้า ๆ ท่ามกลางเสียงเพลงเบา ๆ ที่เปิดคลอในรถ ระหว่างทาง พี่อ๊อดเอ่ยชวนพี่ชัยคุยไปเรื่อยเปื่อย ส่วนพิมนั่งฟัง ดูเหมือนสองพี่น้องจะเข้ากันได้ดี ก็สายเลือดเดียวกันนี่นะ ถึงแม้นาน ๆ จะเจอกันที แต่ก็ต่อกันติดได้เสมอ

เราแวะร้านนวดแผนโบราณที่พี่อ๊อดเสิร์ชหาไว้เพื่อให้พี่ชัยมาสมัครงาน พิมต้องแปลกใจที่เห็นว่ามีร้านที่รับพนักงานคนตาบอดอยู่เยอะพอสมควรเลยทีเดียว แค่ละแวกแถวบ้านเราก็ 4-5 ร้านเข้าไปแล้ว

แต่ดูเหมือนเกือบทุกร้านจะลังเลที่จะรับพนักงานนวดที่เป็นผู้ชาย ด้วยเหตุผลว่าถ้าเป็นผู้หญิงนั้นจะถูกใจลูกค้าทั้งสองเพศมากกว่า พิมเห็นใจพี่ชัยอยู่เหมือนกันที่พอได้ยินอย่างนั้น เขาก็ทำหน้าเศร้าเล็กน้อย พี่อ๊อดก็น่าจะเห็นด้วย เขาจึงบอกเจ้าของร้านว่าพี่ชายของเขาฝีมือนวดดีมากเลยนะครับ

"ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวสักอาทิตย์หน้ามาลองนวดดูว่าผ่านมั้ย" หลายร้านบอกเช่นนั้น "ถ้าฝีมือดีจริงก็เข้ามาทำงานได้เลย"

ก็ถือว่ายังพอมีความหวัง พี่อ๊อดบอกระหว่างที่เราขับรถกลับบ้าน อารมณ์ของเราสามคนค่อนข้างใจชื้นขึ้นมาหน่อย ไม่ได้หมดหวังเสียทีเดียวสำหรับการหางานให้พี่ชัย

การจราจรค่อนข้างติดขัด พี่อ๊อดชวนพี่ชัยคุยแล้วบอกว่าพี่ต้องฝึกปรือฝีมือหน่อยนะครับ อาทิตย์หน้ามีทดสอบนวดหลายร้านเลย พี่ชัยพยักหน้ารับแล้วบอกว่าสบายมาก เดี๋ยวเอ็งก็มาเป็นหุ่นนวดให้พี่หน่อยแล้วกัน

สามีพิมบอกว่าได้เลยครับพี่ชัย ก่อนเขาจะขยับมือมากุมมือพิม แล้วอีกแปปเดียว เขาก็มาจับขาแทน วันนี้พิมใส่กระโปรงสั้นด้วย พอหันไปมองหน้าเขาก็ยิ้มแล้วขยับปาก

"วันนี้ขาพิมสวยจัง" พี่อ๊อดพูดแบบไม่มีเสียง พิมอมยิ้มแล้วแสร้งขมวดคิ้ว

"วันอื่นไม่สวยเหรอไง" พิมย้อนแบบไม่มีเสียงเช่นกัน สามียิ้มชอบใจ เขาชำเลืองไปเบาะหลัง

"คืนนี้ พี่ขอนะ" เขาพูดแบบขยับปากอีก พิมส่ายหัวดิก

"ไม่เอา เดี๋ยวพี่ชัยได้ยิน" พิมขยับปากบอก

แต่พี่อ๊อดเม้มปากเหมือนทำหน้ามันเขี้ยว แล้วเขาก็พยายามจะล้วงเข้ามาใต้กระโปรง พิมต้องปัดป้องมือเขาเป็นพัลวันจนเกิดเสียงเผียะของฝ่ามือเราที่ตีไปบนหลังมือเขา ทำให้เราทั้งคู่ชะงักแล้วหันไปมองพี่ชัย ซึ่งยังนั่งนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลยทั้งนั้น แต่หัวใจพิมกลับเต้นแรง

เมื่อรถติดไฟแดง พี่อ๊อดก็โน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนพิมได้กลิ่นกายหอมสะอาดของเขา

"ถ้าไม่ติดว่ามีพี่ชัยอยู่...พี่จับพิมจูบไปแล้ว"

เขากระซิบที่ข้างหูเสียงแหบต่ำ ปลายลิ้นร้อน ๆ ของเขาแอบแตะใบหูพิมเบา ๆ อย่างรวดเร็ว จนพิมต้องสะดุ้งตัวหนี พี่อ๊อดหัวเราะหึหึอย่างพึงใจ ขับรถต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งไว้แต่ความหวามไหวที่ยังค้างเติ่งอยู่ในอกพิมไม่หาย



.........................

อ่าน e-book ถึงตอนจบได้ที่นี่เลยค่ะ







หรืออ่านเป็นตอน ๆ ได้ที่นี่







ขอบพระคุณมากค่ะ