ธามเดินลงมา จากคฤหาสน์ เข้าสู่ลานกว้างที่เต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้ และ ปราณธาตุดินสีเหลืองทอง ที่พันธนาการ เยียนเหวินจิน ไว้แน่นหนาราวกับรากไม้โบราณ

เขาเดินเข้าไปหา จูเก๋อ ฟางหลิน และ หลานเฉิน ที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างกัน ปราศจากความเกรงกลัว ต่อสนามรบที่เพิ่งจบไป

ธามพูดคุยกับสองแม่ลูกอย่างสนิทสนม สายตาของสองแม่ลูกก็มองธามด้วยแววตาที่หยาดเยิ้ม แววตาที่เต็มไปด้วยความเสน่หาและความพึงพอใจในพลังหยางบริสุทธิ์ของเขา

เหวินจิน ที่ถูกพันธนาการไว้ สังเกตการณ์ทั้งหมด นางนิ่งพิจารณาอยู่ "เจ้าหนุ่มนี่คือใคร? ทำไมฟางหลินและลูกมองเขาด้วยสายตาเช่นนั้น? มนุษย์ธรรมดา ๆ คนนึงเนี่ยนะ? หน้าตาก็ไม่ได้หล่อเหลาเหมือนสามีของฟางหลิน ไอปราณก็ไม่ได้ชัดเจน!"

คนรักใหม่อย่างั้นหรือ ทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ หึหึ งามหน้าจริงๆ" นางหรี่ตาลงเมื่อสบโอกาส

"รักมากนักหรือ! ถ้าเช่นนั้นข้าจะทำลายคนรักของพวกเจ้าเสีย!" เหวินจินไม่รอช้า ยิงพลังธาตุไฟที่รวบรวมได้ทั้งหมดใส่ธามทันที! เป้าหมายคือการสร้างความเสียหายอย่างหนัก ให้กับคนที่นางเชื่อว่าเป็น คนรักของแม่ลูกคู่นี้

ป้าหญิง และ หลานเฉิน ไม่ทันระวังตัวจาก การโจมตีที่รวดเร็วและเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย นั้น กระแสปราณไฟร้อนแรงพุ่งมา โดยตรงยังจุดตายของธาม! มันไม่ทันเสียแล้ว!

เส้นพลังปราณไฟแสนร้อนแรง ที่ตั้งใจจะ เผาผลาญ ทุกอย่างให้เป็นจุณ พุ่งเข้าปะทะกับร่างของธามอย่างรุนแรง

วูบ!!!

ธามกระเด็น ถอยหลังไปเล็กน้อย โดนกระแทกจากดรรชนีสังหาร เกิด รอยขาดที่ท้อง เป็นรอยช้ำสีแดงคล้ำ

แต่สิ่งที่น่าตกใจคือ กลับไม่เกิดการไหม้! ตัวปราณไฟกระจายวาบแล้วเหมือนสลายไปเฉย ๆ เมื่อสัมผัสกับผิวหนังของธาม

ส่วนธามที่ได้รับบาดเจ็บ เป็นการ บาดเจ็บจากการกระแทกเท่านั้น ธามรู้สึกถึง ความร้อนจัด ปราณนั่นเหมือน พุ่งหาจุดกำเนิดธาตุไฟในตัว แล้ว ส่งเข้าไปยังตันเถียน ทันทีโดยอัตโนมัติ

ความร้อนที่ถูกดูดซับนั้น แปรเปลี่ยนเป็นพลังงาน ที่ทำให้เขา ตื่นตัว พลุ่งพล่าน มากยิ่งกว่าเดิม

ธามชันตัวลุกขึ้นมา สีหน้าสะใจสุด ๆ "ถึงใจจริง ๆ พลังนี้! อยากได้อีก!" เขามองไปที่ เหวินจิน ด้วยแววตาที่ ลุกโชติไปด้วยความปรารถนาในความรุนแรงและพลังการต่อสู้

แต่ หลานเฉิน และ ป้าหญิง ไม่ได้สะใจ พวกนาง โกรธจัด!

ทั้งสองมองไปที่ เหวินจิน ด้วยสายตาเย็นเยียบ ปราณไม้และปราณดิน แผ่ออกมาอย่าง กราดเกรี้ยว รอบตัวเหวินจิน

เมื่อไต่ถามธามแล้วไม่เป็นไร ด้วยความโกรธและตกใจที่ศัตรูกล้าทำร้าย คนสำคัญ ของสำนัก ทั้งสองไม่คิดอะไรมาก มองหน้ากันและบอกว่า:

 "เมื่อนางไม่สำนึก ก็ให้ธามจัดการเถิด! เซียนฝ่ายสงครามเช่นนางนั้น ให้ธามมอบความสุขให้นางจนร้องขอชีวิตก็แล้วกัน!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหวินจินที่กำลัง งง อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ปราณไฟของนางที่ยิงออกไป ก็รู้สึกตัวและกลายเป็นความวิตกทันที ใบหน้าซีดเผือด ด้วยความหวาดกลัวต่อชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย "พวกเจ้าจะทำอะไร! ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าเลย! อย่าทำเช่นนั้น!"

ป้าหญิงเดินมา หยุดอยู่ข้างเหวินจิน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มเย็น ๆ ว่า:

"พวกบ้าสงครามการต่อสู้เช่นเจ้าหวงตัวนักใช่หรือไม่? เช่นนั้นเอาตัวเจ้าเป็นการชดใช้แทนก็แล้วกัน! รับรองจะสุขจนพูดไม่ออกเลยล่ะ!"

ธามเดินเข้าหาเหวินจิน อย่างไม่รีบร้อน เหวินจินรู้ตัวว่านางจะโดนอะไร จึง ดิ้นรนสุดชีวิต และ โคจรปราณเพลิงรอบกาย ปราณไฟสีแดงเข้มล้อมร่างนางไว้ นางตั้งใจว่า ถ้าเจ้าเด็กนั่นแตะต้องนาง เพลิงก็จะเผาผลาญเป็นจุลในพริบตาแน่!

ธามรับรู้ได้ถึงปราณสีแดงรุนแรงรอบกายของเหวินจิน แต่เขามองแล้วมัน น่าสัมผัสมากกว่าน่ากลัว

สองแม่ลูกไม่คิดว่าธามจะเดินเข้าไปตรง ๆ จึง ร้องห้ามไว้ แต่ธาม กระโดดเข้าหาไปซะแล้ว!

ฟุบ! ฟู่! ปราณไฟร้อนแรงซึมหายไปในตัวธาม!

เหวินจินถูกพันธนาการไม่อาจจะใช้วิชาได้ถนัด จึงใช้วิธีที่เร็วที่สุดคือ การเร่งปราณเพลิงที่ฝึกฝนมาเป็นพันปีของนาง แต่หารู้ไม่ว่านั่นคือสิ่งที่ธามต้องการพอดี!

"อาาห์!" ธามรู้สึกได้ถึงความเร้าใจของการต่อสู้! การรบ! ความกล้าหาญ! ความโหดร้าย! ความเข้มแข็งต่าง ๆ นานา! ที่นักรบเช่นเหวินจินมีประสบการณ์และพบเจอมาในชีวิต มันเป็นสิ่งที่เหมือนเป็นอีกตัวตนหนึ่งของเขาที่มันถูกเก็บไว้ แต่ตอนนี้มันเคลื่อนไหวแล้ว! ธามรับปราณไฟนั้นเข้าไปไม่หยุด จนเหวินจินใช้แรงทั้งหมด สะบัดตัว ธามจึงรู้สึกตัวและ ถอยออกมาชั่วขณะ

ป้าหญิง พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ธาม! นางทำร้ายป้าและหลานเฉิน และทำร้ายสำนักพวกเราด้วย! เจ้าก็มอบรสชาติของการเป็นหญิงให้นางเถอะ! เป็นการลงโทษนาง!"

ธามรุกเข้าหาเหวินจินทันที ด้วยการถูกกระตุ้นด้วยไฟของ เหวินจิน ตอนนี้เขารู้สึกได้ว่า เหวินจินทำอะไรเขาไม่ได้ นางคือผู้แพ้ และเขาชนะในการต่อสู้ ความสะใจนี้ลุกโชนอยู่ในตัว

แต่เมื่อสัมผัสตัว เยียนเหวินจินอีกครั้ง เขากลับมีความรู้สึก ขัดแย้งกัน
ความรู้สึกแรก: การต่อสู้จบแล้ว เขาเอาชนะการคุกคามได้ สะใจจริง ๆ! เขาต้องเตรียมตัวเพื่อการต่อสู้ครั้งใหม่ ก้าวสู้ขั้นต่อไปเดินหน้าไม่หยุด
อีกความรู้สึกคือ: เหวินจินคือผู้แพ้ เขาสามารถทำอะไรนางก็ได้ นางสมควรถูกเขาตักตวงความสุขอย่างสาสม

เขานิ่งอยู่ในท่าเตรียมร่วมรักกับเหวินจิน สำหรับเขา สิ่งที่ปลุกเร้าเขาคือการพยายามเอาชนะการคุกคามและการต่อสู้! การก้าวหน้าต่อไป! การพิชิต! ความอดทนและเอาชนะต่อความเจ็บปวด!

ไม่ใช่การข่มเหงผู้แพ้ นั่นไม่ใช่การต่อสู้สำหรับเขา!

และสิ่งที่ได้จากการปฏิสัมพันธ์กับป้าหญิงและลูกสาว เขายิ่งรู้สึกว่า การร่วมรักคือความพึงพอใจของทั้งสองฝ่าย! การทำร้ายคนอื่นเพื่อความสุขทางเพศ คือสิ่งที่เขาไม่ชอบ

หลานเฉิน เมื่อเห็นธามกำลังจะร่วมเพศกับเหวินจิน ใจกระตุกวูบ และกำลังจะเอ่ยปาก แต่ป้าหญิงห้ามไว้ เธอจับมือหลานเฉินและส่ายหน้า ทำนองว่า อย่าเอ่ยปาก ป้าหญิงรอดูเหตุการณ์

จนธาม กดตัวของเหวินจินเอนลง ป้าหญิงแววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อยแล้วกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่างเช่นกัน แต่ธามหันมาเสียก่อนแล้วพูดว่า:

"ป้าหญิง! พี่หลานเฉิน! ผมทำไม่ได้ครับ!"

สองแม่ลูก แววตาเปลี่ยนแปลงชั่วขณะ

"ผมไม่มีอารมณ์เลยตอนนี้ พ่นน้ำไปเยอะแล้ว พักดีกว่า" เขาลุกขึ้น

ป้าหญิงรีบจับแขนธามไว้ "ทำไมล่ะลูก! หนูก็ดูดปราณมันแล้วกระตุ้นของตัวเองสิ! ธามทำได้อยู่แล้ว!"

ธามรู้สึก แย่ลง และเขาไม่อยากจะทนเก็บความอึดอัดนี้เอาไว้ เขาจึงพูดเลยว่า "ป้าหญิงครับ ผมชอบเอาคนที่มีอารมณ์ร่วมครับ! เอาไปน้ำตาไหลไปแบบนี้ ผมไม่ชอบ ของผมหดหมดแล้วครับ!"

ทั้งสองแม่ลูกมองไปที่เป้ากางเกงของธามพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ป้าหญิงหลุดหัวเราะออกมา แล้วก็กอดธามไว้แน่น "ป้าดูคนไม่ผิดจริง ๆ! ป้าดูคนไม่ผิดแล้วตอนนี้!"

ธามยืนงง ๆ

หลานเฉินเดินมา แววตาอ่อนโยนแต่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ "ข้าบอกแล้วไงว่าให้เรียกชื่อข้าตรงๆ! ห้ามเรียกพี่! วันนี้ห้ามกลับหอ! ไปรอรับการลงโทษที่ห้องได้เลย"

ฟางหลิน (ป้าหญิง) มองธามที่ปฏิเสธการลงโทษด้วยความเสน่หา ก่อนจะหันกลับมาหาเหวินจินด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วย ความแค้น และ ความเยือกเย็น

"แต่กับเจ้าเหวินจิน! คนของข้าไม่ทำ! ข้าทำเอง!"

ป้าหญิงเดินเข้าหาเหวินจินอย่างเชื่องช้า กรงเล็บ พุ่งเข้า กุมศีรษะของเหวินจิน ทำให้ปราณของนางถูกสกัด และ นางหมดแรงขัดขืน ทันที

ป้าหญิงหยิบ กระบี่ของเหวินจิน ออกมา กระบี่สีแดงสดสวยงามลายเปลวเพลิง นางเอาด้ามกระบี่หันออกมา แล้วจ่อตรงช่องคลอดของเหวินจิน

ฟางหลิน: "เจ้าหวงตัวมากสินะ! แต่จะไม่คิดบ้างหรือว่า ส่งเศษมนุษย์แบบนั้นมาหลอกข้าจนข้ามีลูกกับมันและมันก็หักหลังจนข้าเกือบตาย! มันเป็นการทำร้ายข้ามากแค่ไหน! มันไม่ใช่แค่เสียตัว! แต่ข้าทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก!"

เหวินจินจะใช้ปราณตนเองปลิดชีพตนเองก็ไม่ทันแล้ว นางหมดเรี่ยวแรง จึงได้แต่ โคจรลมปราณซ้ำแล้วซ้ำเล่า รอโอกาสใช้วิชาต้องห้าม จะได้เผาผลาญทุกอย่างไปพร้อมกับนางไม่ให้ใครย่ำยีได้อีก!

ส่วนล่างของนางถูกกระทำอย่างรุนแรง ด้วยด้ามกระบี่ นางถูกกระทำย่ำยี่ด้วยด้ามกระบี่ของนางเอง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งเจ็บปวด ทั้งอับอาย ทั้งคับแค้น

นานเท่าไรไม่ทราบ พอนางจะสลบนางก็ถูกปลุกใหม่อีก ความเจ็บปวดก็รุนแรงขึ้นมาอีก

กรี๊ดดดด นางกรีดร้องครั้งแรกในชีวิต

ตอนนี้เองนางรับรู้ถึงความเสียใจ เจ็บปวด เศร้าใจ ของสตรีที่ถูกทำร้ายแล้ว

แต่รับรู้ตอนนี้ก็คงสายไป นางได้แต่ยอมรับความเจ็บปวดนั้นอย่างเศร้าสร้อย

เมื่อมันหยุดลง เหวินจินรวบรวมกำลัง นางรับรู้แล้วว่านางกระทำผิดต่อฟางหลินจริง ๆ แต่นางไม่อาจจะยอมรับการถูกย่ำยีเช่นนี้ได้ นางจึง ระเบิดปราณทั้งหมดด้วยวิชาต้องห้าม เพื่อเผาทุกอย่างให้หมดสิ้น!

แสงสีแดงเจิดจ้า ผลาญทุกสิ่งรวมทั้งตัวนางเอง

"สาสมแล้วกระมัง ผิดที่ข้าเองจะโทษใครได้"..... นางคิดในใจ

และแล้วนางก็รู้สึกตัว!

ทั้งหมดเป็นภาพหลอนที่ฟางหลิน (ป้าหญิง) สร้างขึ้นด้วยวิชาของนาง! ร่างกายของเหวินจินไม่ได้ถูกกระทำด้วยกระบี่เลยแม้แต่น้อย นางยังคงถูกพันธนาการด้วยปราณธาตุดินอยู่!

เมื่อเห็น แววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสำนึกผิด ของเหวินจิน ป้าหญิงก็พูดว่า:

"เป็นอย่างไร? รับรู้แล้วใช่ไหมว่าข้ารู้สึกเช่นไร! ที่เจ้าโดนมันยังเบาไป! แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่า แผนการ กลยุทธ์ที่เจ้าใช้มันต่ำช้าแค่ไหน!" "ข้าจะทำลายขั้นการฝึกปราณของเจ้าลงไป! เป็นการลงโทษ! แล้วจากนี้ก็ไสหัวไปซะ!"

เหวินจินนิ่งอึ้ง นางรับรู้แล้วว่าแผนการทำลายสำนักของนางที่ทำต่อฟางหลินมันเลวร้ายจริง ๆ นางเพิ่งสัมผัสเองและเกรงว่าจะไม่เท่ากับที่ฟางหลินได้รับด้วย

ฟางหลินหันมาแล้วบอกว่า "ยังดีที่ข้าได้ลูกที่น่ารักจากเรื่องนั้น! ไม่อย่างนั้นข้าคงจะลงมือทรมานเจ้าจนกว่าจะตายไปจริง ๆ! ดังนั้นรีบไปซะเถอะ!"

การจากลาที่น่ารังเกียจ

จากนั้น ป้าหญิงก็ โบกมือ ให้ศิษย์ในสำนักนำตัวคนมา ศิษย์นำตัวชายคนหนึ่งที่สภาพดูซูบผอม น่าสังเวชออกมา!

"เอาล่ะ! เอาคนของเจ้าไปด้วย!"

ธามมองดู คนคนนั้นเป็นชายผมขาวไปเกือบทั่วศีรษะ แต่หน้าตาหล่อเหลามาก เขาไม่เคยเจอใครหน้าตาดีขนาดนี้มาก่อน ถ้าผมไม่หงอกเขาก็อาจจะนึกว่าเพิ่งอายุ 20 ต้น ๆ

บุรุษคนนั้นหันมามองป้าหญิงและหลานเฉิน จากนั้นกำลังจะอ้าปาก ป้าหญิงก็ถีบเข้าไปจนเขาลอยไปยังเหวินจิน!

ฟางหลิน: "ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น! ไปซะ! ข้าไม่ฆ่าเจ้าก็ดีเท่าไรแล้ว! ไปเถอะ ตามนายเจ้าไป!"

เขามองไปยัง หลานเฉิน  หลานเฉิน หันไปทางอื่น ไม่มองเขาสักแวบหนึ่ง

เขาเหมือนจะสลดเล็กน้อยและบุรุษคนนั้นหันไปมองเหวินจิน แล้วพูดว่า "ข้าทำงานของข้าแล้วนะ! ท่านต้องรับผิดชอบข้า!" ธามยืนดู ไม่รู้รายละเอียด แต่เขารู้สึกว่า ชายคนนี้ช่างดูไร้สง่าราศรีจริง ๆ หน้าตาหล่อเหลา แต่พฤติกรรมดูไม่ดีเอาเสียเลย

เหวินจินลุกขึ้น แล้วพยักหน้าด้วย สีหน้ารังเกียจ แล้วมองไปยังป้าหญิงแล้วพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า

"ฟางหลิน! ข้าจะไม่ให้คนรายงานไปยังสำนักคุ้มกฎส่วนกลาง! เจ้าฆ่าข้าได้เลย! ข้ารู้แล้วว่าสิ่งที่ทำมันไม่สมควร! ข้าไม่อยากติดค้างใคร! ลงมือเถอะ!" เยียนเหวินจินหันหน้าไปหาฟางหลิน แล้ว ผายมือออกจากกัน เป็นการแสดงว่านางยอมให้สังหารได้เลย

ป้าหญิงยิ้มเยาะ: "ไม่ล่ะ! เจ้าใช้ชีวิตของเจ้าต่อไปด้วยความสำนึกนี่แหละ! ไป!"

เหวินจินลังเลสักครู่แล้วจึงหันหลังกลับไป จากนั้นพูดกับบุรุษผู้นั้นด้วยความเหยียดหยาม: "เอาล่ะ เจ้าสวะ หยูหานเซิงเอ๋ย! ตามข้ามา!"

เมื่อ เยียนเหวินจิน และหยูหานเซิง กำลังจะเดินออกไปนั้น แว่บนึง นางหันมามองทางป้าหญิง ลูกสาว และธาม จากนั้น โยนดาบประจำตัวนางออกมา แล้วพูดว่า "นี่แทนคำขอโทษก็แล้วกัน! มันอาจจะไม่ได้มีราคามาก แต่มันเป็นของที่ติดตัวข้ามาหลายร้อยปี! เจ้าจะเอาไปทำอะไรก็แล้วแต่เถอะ! แต่ข้าขอมอบให้พวกเจ้า!"

จากนั้นนางก็ หันหลังเดินจากไป พร้อมกับบุรุษหล่อเหลาผู้นั้น
-------------------------------------------------
พระเอกก็เป็นพระเอกนั่นแหละ

เหวินจินต้องมอบซิงให้ธามซักวันแหละ

นายธามยังจิตใจดี ไม่ข่มขืนคนที่ไม่สมยอม

ตอนนี้ติดเรื่องนี้ งอมแงม เลยครับ

แหม นึกว่าจะได้พลังปราณไฟมาเพิ่มอีกสักคน  น่าเสียดาย

สุดท้ายธามน่าจะได้เปิดซิงแหละ

อ้าวเหวินจิน รอดโดนเปิดซิงเลย ซิงร้อยๆปี ยังรอด ธามเลยอดเลย55

ธามใจพระเอกจริงๆกินเฉพาะคนที่ยินยอม

พลังเวทย์ดูดดาว จัดการให้หมด

ถูกต้องพระเอกก็ยังเป็นพระเอกอยู่วันยังค่ำเก่งแถมใจหล่ออีกต่างหาก

นึกว่าจะได้ธาตุไฟละนะ

ศึกชิงคัมภีร์จบลงด้วยดี ต่อไปคือ...