เรื่องราว ที่เอไอ ช่วย คนก็เติมแต่ง ให้ออกมา ลองอ่านครับ ผสม ปนเป และขอบคุณทุกแรงบันดารใจ
"ตามติดตาย"

ตอนที่ 1 – เกาะสุดท้าย

เสียงไซเรนเคยดังกึกก้องไปทั่วแผ่นดิน แต่ตอนนี้ — ไม่มีอะไรเหลือให้เตือน
เมืองกลายเป็นฝุ่น
ถนนเต็มไปด้วยเศษเหล็กที่แหลมคมและซากเลือดแห้ง
ท้องฟ้ามืดเหมือนป่วย โลกทั้งใบกำลังหายใจรวยริน

   มันเริ่มจากข่าวที่ไม่มีใครเชื่อ
คนกลุ่มหนึ่งเริ่ม "คลุ้มคลั่ง" หลังจากสัมผัสกับฝนบางชนิด
จากนั้น...ผู้คนเริ่ม "ละลาย" จากภายใน ทั้งที่ยังมีสติ
ไม่มีใครรู้ว่าอะไรเป็นต้นเหตุ — มีเพียงข่าวลือเรื่อง "สิ่งมีชีวิต" ที่มองไม่เห็น, ไม่พูด ไม่สัมผัส...แต่มัน "ฆ่าได้เพียงแค่อยู่ใกล้"

นง หญิงวัยห้าสิบต้น ๆ คือหนึ่งในคนกลุ่มสุดท้ายที่ "ไม่ล้มลง"
เธอเป็นอดีตพยาบาลสนาม ผู้ที่เคยช่วยชีวิตคนท่ามกลางระเบิดในอดีต และเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวที่งดงาม
ร่างกายของเธอไม่ได้แข็งแกร่งกว่าคนอื่น — แต่จิตใจของเธอไม่เคยยอมพัง

   "พวกมันไม่แตะเธอเลย"
มีคนพูดแบบนั้น — ก่อนจะกลายเป็นศพในวันรุ่งขึ้น

เจ — ชายหนุ่มวัย 25 ปี ลูกชายของนง ผู้รอดชีวิตจากสถานีทดลองที่พังราบ
เขากับนงเจอกันตอนลี้ภัยไปยังชายฝั่งตะวันตก ทั้งคู่ไม่ใช่คนที่ควรคู่กันในโลกปกติ แค่คือเชื้อสาย
แต่ในโลกที่ล่มสลาย...เขา "เลือกเธอ" และเธอ "อนุญาตให้เขาอยู่ข้างกาย"

   "เรือลำนั้น...ไม่มีใครกล้าขึ้น" เจพูดในเช้าวันสุดท้าย
"ไปแม่ เราจะขึ้นไป มันไม่มีอะไรให้รออีกแล้ว"

นงพยักหน้า เธอไม่พูดมาก
เธอเพียงมองทะเลที่ไร้เส้นขอบฟ้าเหมือนมันกลืนทุกอย่างไปแล้ว
เธอเคยเชื่อว่าความหวังคือสิ่งสุดท้ายที่มนุษย์มี — ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า "เรือนร่างที่ยังหายใจอยู่" ต่างหาก...คือของขวัญสุดท้าย

เรือไม้ลำเล็กแล่นไปท่ามกลางทะเลที่คลั่ง
เสบียงมีไม่มาก
พลังงานเหลือเพียงจากการมองหน้ากัน และจับมือแน่น ๆ เพื่อไม่ให้แตกสลาย

   "นั่นไง...ลูก"
นงชี้ไปยังเงาราง ๆ กลางไอทะเล
เกาะเล็กที่ไม่มีชื่อ ปรากฏในความมืดเหมือน ภาพหลอนที่อยากให้จริง

ลมทะเลพัดแรงจนใบหน้าแสบตา
คลื่นสาดซัดกราบเรือไม้ลำเล็กอย่างไร้ปรานี แต่ไม่แรงพอจะพลิกมันลงสู่ก้นทะเล

นงยกแขนขึ้นบังแสงสุดท้ายของวัน ขณะมองฝั่งเกาะที่ค่อย ๆ ใกล้เข้ามา

   "มันดู...ว่างเปล่าจังแม่"
เจว่าเบา ๆ

   "ว่างเปล่าก็ยังดีกว่ามีแต่เสียงกรีดร้อง"
นงตอบ ก่อนจะกระโดดจากเรือทันทีที่กราบเรือครูดเข้าฝั่ง

เท้าเธอแตะทรายแฉะ ๆ ที่เต็มไปด้วยเศษเปลือกหอย
หาดนี้ไม่มีรอยเท้า — ไม่มีแม้แต่ซากสัตว์
เงียบสงัดจนเสียงหัวใจเต้นของเธอกลายเป็นเสียงเดียวในโลก

   "เราจะเริ่มใหม่ตรงนี้ นะลูก" เธอพูดกับเจ
"ถ้ามันยังตามมา...เราจะสู้จากที่ที่ไม่มีใครเห็น"

สองคนเริ่มสร้างที่พัก
ไม้แห้งจากริมป่า ผ้าใบจากเรือ ก้อนหินก่อเตาไฟ
ไม่มีหลังคาหรู ไม่มีผนัง — แต่ในแสงของกองไฟยามเย็น ดวงตาทั้งสองคู่กลับสว่างกว่าท้องฟ้าทั้งฟ้า

พวกเขากินเสบียงเงียบ ๆ ร่างแนบกันใต้ผ้าผืนเดียวกัน

   ไม่มีคำสาบาน ไม่มีแผนรอด
มีเพียงลมหายใจสองจังหวะ และไออุ่นจากร่างคนที่ยังไม่ยอมตาย

แล้วกลางคืนก็เริ่มคลืบคลาน

แต่ในความเงียบ...
นงเริ่ม "ได้กลิ่นบางอย่าง" ที่ลอยมากับลม
เหมือนกลิ่นฝนจากเมืองที่เธอหนีมา
กลิ่นนั้น — คือ G_pot

   มันยังตามมา...
มันไม่ลืมเธอ
ตอนที่ 2 – ค่ำคืนแรก / การตื่นรู้

แสงไฟในเพิงสว่างเพียงพอให้เห็นใบหน้ากัน
รอยเหนื่อยล้าจากการเดินทางยังฝังแน่นอยู่ในแววตาทั้งคู่ แต่ไม่มีใครเอ่ยถึงมันอีก

นง นั่งพิงก้อนหิน
ผ้าผืนบางคลุมร่างที่ยังเปียกชื้นจากน้ำทะเล สะโพกเธอแนบทรายเย็น ขณะดวงตากำลังเหม่อลอย

   "แม่ครับ คืนนี้จะไม่มีใครตามเรามาใช่ไหม..."

   เจถามเสียงเบา ราวกับกลัวจะรบกวนอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในความมืด

นงไม่ตอบ เธอแค่หลุบตาลง
เหมือนเสียงของเขาไม่ได้แตะถึงจิตใจที่กำลังผุกร่อนอยู่ข้างใน

ยามค่ำที่ไร้แม้เสียงแมลง มันเงียบเกินไป
เงียบจนลมหายใจของเจดังคล้ายเสียงคลื่นไกล ๆ
นงขยับกายเล็กน้อย ผ้าคลุมพลิ้วตามการเคลื่อนไหว แต่ทันทีที่เธอขยับ — เธอรู้สึกถึงมัน

คลื่นบางอย่างวิ่งผ่านผิวโลก
ไม่ใช่ลม...แต่เหมือนแรงสั่นเบา ๆ ที่เจาะทะลุกระดูกสันหลังขึ้นมาถึงท้ายทอย
เธอหยุดนิ่ง กล้ามเนื้อเกร็งเบา ๆ ดวงตาเบิกเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ

   "มันมาแล้ว..."
เสียงในใจเธอดังชัด ราวกับใครกระซิบอยู่ตรงข้างหู

G_pot ไม่ปรากฏตัว แต่...มันอยู่ไม่ไกล
หลบเร้นในเงาระหว่างต้นไม้ มันไม่ส่งเสียง ไม่เคลื่อนไหว
มันแค่ "ปล่อยสิ่งที่มันรู้ว่าเธอรับรู้ได้" — กลิ่นบางเบาที่ล่องลอยราวกับหมอก

นงเริ่มหายใจขาด ๆ
อกเธอขยับถี่ ผิวที่เคยเย็นกลับเรื่อระอุขึ้นจากด้านใน
หัวใจเต้นแรง แต่ไม่ใช่เพราะตกใจ — มันเป็นแรงบางอย่างที่ลุกลาม...ก่อไฟในร่างโดยไม่มีใครจุด

   "ต้องไม่ให้เจเห็นแบบนี้...ลูกยังไม่รู้"
"ไม่ได้ๆ เราต้องไปจากตรงนี้ "
   เธอคิดอย่างร้อนรุ่ม ขณะมือเริ่มกำผ้าห่มแน่นจนข้อนิ้วขาว

เธอหันหน้าไปมองเจ
เขานอนอยู่ห่างไม่กี่คืบ ดวงตาหลับพริ้ม ผิวเงาในแสงไฟอ่อน ๆ
เขาไม่รู้เลยว่า...คนข้าง ๆ กำลัง "ถูกโจมตีทางใน" โดยสิ่งที่ไม่มีใครมองเห็น

นงค่อย ๆ ขยับลุก
เธอไม่พูด ไม่หันกลับ ผ้าคลุมยังแนบตัว
เสียงฝีเท้าเบากว่าลมหายใจ ขณะเธอเลี่ยงออกไปจากเพิงพัก — มุ่งหน้าสู่แนวหินที่เธอเคยเห็นลำธารไหลผ่านเมื่อกลางวัน

   เธอเดินเงียบ — แต่รู้...

   รู้ว่า "มัน" มองเธออยู่ตลอด

ข้างลำธารมีเพียงเงาและเสียงน้ำไหล
แต่กับนงแล้ว ทุกหยดน้ำที่กระทบผิวมันไม่เย็นเลย — มันกลับ "กระตุ้นทุกจุดประสาท" ให้ไวขึ้นอย่างประหลาด

เธอนั่งลงช้า ๆ ข้างลำธาร มือจุ่มน้ำ
ผ้าคลุมไหลลงเล็กน้อยจากหัวไหล่ กลิ่นน้ำเย็นผสมกับกลิ่นที่เธอรู้ว่า ไม่ใช่ธรรมชาติ

ร่างเธอสั่นเบา ๆ โดยไม่ตั้งใจ
เสียงหอบเริ่มดังในลำคอ ริมฝีปากอ้าเล็กน้อย ดวงตาปรือราวกับจะแตก

   "ต้องหยุดมัน...ตอนนี้"
"ถ้าช้าเกินไป ฉันจะไม่ควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว..."

เธอหลับตา ปล่อยใจให้จมลงในกระแสที่แผ่เข้ามาอย่างช้า ๆ
มือของเธอเลื่อนเข้าสู่รอยต่อบางอย่าง — จุดศูนย์กลางที่เชื่อมเธอกับพลังต้านพิษภายใน

น้ำเย็นไม่ช่วย...
มันกลับทำให้ทุกสัมผัสยิ่งแหลมคม

เงาจากป่าไม่ได้เคลื่อนไหว
แต่บางอย่างในร่างเธอ "ตื่นเต็มที่"

   หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ
ลมหายใจขาดตอน
ร่างกายเหมือนจะแตกละเอียดจากในก่อนจะหลอมรวมกลับเข้าด้วยกันอย่างรุนแรง

นงหายใจแรงขึ้นเรื่อย ๆ
เธอเริ่มปลดผ้าออกจากกาย
น้ำเย็นแตะผิวเปลือย — แต่แทนที่จะดับร้อน กลับกระตุ้นทุกเส้นประสาท

   เธอรู้ว่า...ต้องทำให้มันหยุด
เธอเท่านั้นที่จะ "ปลดปล่อยตัวเอง" ให้สารต้านพิษถูกขับออกจากจุดศูนย์กลางในร่าง

นิ้วมือของเธอเลื่อนลงไปที่ร่องสวาท ใต้ผิวน้ำที่สั่นไหว
เสียงลมหายใจสั่นขึ้นเรื่อย ๆ — ทุกจังหวะถูกเงาในป่าเร่งเร้าอย่างไร้ตัวตน
ขณะที่ปลายนิ้วแตะ... เธอก็รับรู้ชัด — สารของมัน "กระจายอยู่ทั่วเธอ" แล้ว "อร่ะ เสียวจัง อ๊ะ

   "เร็ว...ต้องเร็วกว่านี้" "อร๊ะ อร๊ะ .....สะ สะ เสร็จแล้ว......อร่าาาาาา "

   กล้ามเนื้อเธอหดเกร็ง สะโพกด่านล่างของนงกระตุก เป็นจังหวะ
แล้วในชั่วพริบตานั้น — เธอปล่อยคงามเสียวออกมา
ไม่ใช่แค่เสียง ไม่ใช่แค่ความรู้สึก — แต่คือ คลื่นพลัง บางอย่างที่พุ่งออกจากกลางร่างกาย

ไม่ใช่เสียง ไม่ใช่เพียงลมหายใจ
แต่คือ บางอย่างที่แผ่จากภายในกลางร่างเธอ เหมือนคลื่นแสงที่ไม่มีสี

เธอไม่ล้ม
เธอแค่หอบ — เหงื่อไหล แม้นั่งในน้ำ
ดวงตาหลับแน่น ก่อนเปล่งคำแผ่วเบา...

   "แก...ไม่ได้ฆ่าฉันหรอก G_pot"

   "เพราะฉันยังเลือกจะรอด...ทุกครั้ง"

เธอนั่งนิ่ง กลางน้ำเย็นที่กลายเป็นกระจกสะท้อนร่างเปลือยเปียกชื้นของหญิงคนหนึ่ง —
ที่ยังมีลมหายใจ, พลังในกาย, และหัวใจที่ ไม่ยอมจำนน

ตอนที่ 3 – น้ำวน

พวกเขาใช้เช้าวันใหม่สำรวจแนวป่าด้านหลังที่พัก
แสงแดดไม่แรงนัก พื้นดินยังชื้นจากละอองฝนเมื่อคืน
เจ เดินนำในเสื้อเปียกชื้นบางส่วน สะพายมีดพก
นง เดินตามหลัง เธอยังไม่ฟื้นดีจากค่ำคืนก่อน — ร่างกายอ่อนแรง แต่ไม่กล้าเอ่ยอะไร

   เจไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
เขารู้แค่ว่า — แม่หายไปนาน และกลับมาพร้อมผิวที่เยิ้มเหงื่อ และดวงตาที่แดงรื้น

พวกเขาเจอผลไม้ป่าไม่กี่ลูก รากไม้บางอย่างที่ดูปลอดภัย
ข้างลำธารเล็ก ๆ มีทางหินตัดขวาง ต้องข้ามกลับให้ทันก่อนตะวันตก
เจยื่นมือให้แม่จับ ขณะลุยน้ำข้ามร่วมกัน

น้ำลึกประมาณเมตรครึ่ง แต่กระแสแรงกว่าที่คิด
นงขยับอย่างระวัง — ทุกย่างก้าวเหมือนต้องฝืนแรงบางอย่างที่ดึงจากใต้เท้า

   "พอข้ามเสร็จ เราควรหาเวลาพักกันนะแม่" เจเอ่ย

   "ใช่...ลูก" นงตอบเบา ๆ
แต่ยังไม่ทันพ้นกลางลำธาร — เธอ "หยุดนิ่ง" ทันที

คลื่นไหวบางอย่างกระเพื่อมน้ำรอบข้อเท้าเธอ
มันไม่ใช่ปลา ไม่ใช่ลม — แต่มัน "เย็น" และ "หนืด" อย่างอธิบายไม่ได้

เธอหอบเบา ๆ ลมหายใจขาดตอน
ดวงตาเธอเบิกเล็กน้อย — กล้ามเนื้อทั่วตัวเริ่มตึง

   มันมาอีกแล้ว...
G_pot ปรากฏตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง...ใกล้แค่เอื้อม

"นง?" เจขยับเข้ามาใกล้
เขาเห็นร่างเธอสั่นเล็กน้อย ใบหน้าร้อนจัด และมือที่เริ่มกำแน่น

   "ไม่...ไม่ตอนนี้..." เธอพึมพำกับตัวเอง
"อย่าให้เขาเห็น...อย่า..."

แต่มันสายไปแล้ว — ร่างกายเธอ ตอบสนองต่อสารของ G_pot ที่ปล่อยซึมเข้าผิวน้ำ
เธอพยายามยืนนิ่ง แต่ผิวเธอเรื่อแดงขึ้นทุกวินาที หัวใจเต้นถี่ ใจสั่น มือเธอสั่น

เจรู้ทันทีว่า...นี่ไม่ใช่แค่ความเหนื่อย

   "แม่เป็นอะไร?"
เขาถามเสียงเข้ม แต่แฝงความตกใจ

   เธอเงยหน้ามามองเขา — น้ำตาคลอ

   "แม่ขอโทษ...แม่ควรบอกลูกตั้งแต่แรก..."

เธอพูดไม่ทันจบ มือของเธอเริ่มแตะลงที่หน้าท้องตัวเอง
ร่างเธองอตัวเล็กน้อย — ไม่ใช่เพราะเจ็บ
แต่เหมือน "ความร้อนแรง" กำลังปะทุขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

   "แม่...รับสารของมันได้..."
"แต่ฉันจะไม่รอด ถ้าไม่ขับมันออก..."
"ลูก...คือคนเดียวที่ช่วยแม่ได้ เจ..."

เจเบิกตากว้าง ตกใจ และ งง ว่าเกิดอะไรขึ้น
ภาพทุกอย่างเมื่อคืนเชื่อมโยงกันหมด —
เสียงหอบที่เธอกลั้นไว้
เหงื่อที่ไม่ควรมี
กลิ่นกายที่รุนแรงผิดปกติ

   "แล้วทำไมแม่ไม่บอกผม..." เขาถามเสียงพร่า

   "เพราะแม่ไม่อยากให้ลูก 'ต้องมาช่วยแม่' ด้วยเหตุผลนั้น..."

   เธอพูดเบา แต่แรงสั่นสะเทือนจากภายในทำให้คำพูดเหมือนคลื่นกระแทก

น้ำวนรอบกายทั้งคู่เริ่มหมุนแรงขึ้น
ไม่ใช่เพราะธรรมชาติ — แต่เป็น "แรงสะท้อน" จากการที่สารของ G_pot เริ่มแตกตัวกับพลังในร่างเธอ

เจค่อยๆ เอาปากไปไกล้ๆปากนง แล้วเอาลิ้นแหย่เข้าไป นงอ้าปากรับ แล้วดูดกันอย่างมัน เวลาผ่านไป ในตอนนั้น นงกับเจ ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว เจค่อยๆ ดึงนงมาที่ริมๆ แล้วจับนงนอนบนดินริมตลิ่ง ที่มีหินใหญ่ๆ เป็นกำบัง แล้วอ้าขานงออก หุ่นนงขาว อวบ นมก็ใหญ่ หัวนมสีน้ำตาลเข้ม ส่วนเนินสวาทนี่ ขนดกดำ เจรีบก้มหน้าลงไปดูเลีย นงครางออกมา นงครางออกมาดังมาก
แต่ตอนนั้นโชคดี ที่ไม่มีใครอยู่แถวนั้น G-potก็ห่าออกไปแล้ว เจค่อยๆ เอาหัวน้องชาย จ่อที่ปากนง นงอ้าปากแล้วอม เจพรึมพรำ เสียวมาก เพราะนงดูดแรงจนเจเกือบน้ำแตก เจรีบเอาออกจากปากนงนงไม่รอรีอ้าขา แล้วจับควยของเจ ยัดเข้าไปในรูสวาทของเธอ เจเร่งซอยจนแม่ร้องครางไม่เป็นภาษา เจกระหน่ำเสียบแรงขึ้น แล้วกระซิบข้างหูนงว่า "จะเสร็จแล้วนะแม่"นงตอบมาว่า "แตกในเลยนะลูก" นงพูดจบ เจก็ฉีดน้ำกามใส่ในรูสวาทนง อย่างบรรจง แล้วทุกอย่างมันก็สิ้นสุด

น้ำที่ไหลเชี่ยว...ร่างสองร่างยังโอบกันแน่น
ลมหายใจถี่กระชั้นลดลงทีละน้อย
ความลับกลายเป็นความเข้าใจ — และความกลัวกลายเป็นพลัง

นี่คือครั้งแรก...ที่เจ "รู้จริง" และยืนอยู่กับนงในจุดที่ไม่มีใครเคยยืนได้

   

เป็นแนว Incest+Sifi ที่น่าสนใจครับน่าติดตามครับ ว่านงกับเจ จะเป็นอย่างไรต่อไป ไม่ทราบว่าจบแค่นี้หรือไปต่ออีกครับ ถ้าไปต่อแนะนำว่าย้ายไปห้อง "ผู้ประพันธ์บอร์ด" ไม่ก้อ  "เรื่องเสียวซีรีย์" ผู้อ่านจะได้ติดตามได้อย่างใกล้ชิด

มันไม่ค่อยมี

เป็นแนว Incest+Sifi ที่น่าสนใจครับน่าติดตามครับ ว่านงกับเจ จะเป็นอย่างไรต่อไป ไม่ทราบว่าจบแค่นี้หรือไปต่ออีกครับ ถ้าไปต่อแนะนำว่าย้ายไปห้อง "ผู้ประพันธ์บอร์ด" ไม่ก้อ  "เรื่องเสียวซีรีย์" ผู้อ่านจะได้ติดตามได้อย่างใกล้ชิด

มันไม่ค่อยมีฟิลแต่งต่อเลยครับ ถ้าไหวก็ไปต่อ ตอนนี้มัวแต่ ไปสนเรื่อง cuckold อยู่^^

แบบนี้เค้าเรียกว่า มายั่วให้อยากแล้วจากไป  ลองดูครับว่าจะไหวไหมนะครับ เอาใจช่วยครับ