แบบนี้ก็ติดใจลีลาไอ้ลุงไปอีกหนึ่งแน่นอน

 

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาอีกครั้ง หลังจากที่เลื่อนไป ก็อย่างที่ทุกคนทราบนะครับว่าเกิดโศกนาฏกรรมอะไรขึ้น กับบ้านเมืองของเรา มันเลยทำให้ผมไม่มีอารมณ์จะเขียนนิยาย ก็เลยหยุดพักไป แต่วันนี้ ผมโอเคละ ก็จะกลับมาเขียนต่อสักที

ใน Part5 นี่บอกก่อนว่า คุณจะได้เห็นความสับสนในจิตใจของครูเบสท์ เพราะฉะนั้นอย่าแปลกใจว่าทำไมเดี๋ยวครูเบสท์ผีเข้าผีออก คือเธอกำลังพยายามต่อสู้กับความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นมาในจิตใจของตัวเอง พูดง่าย ๆ ว่ากำลังพยายามหักห้ามใจนั่นแหละ คือไม่ชอบ พอได้ลองสักหน่อย เริ่มชอบ เริ่มเคลิ้ม เริ่มติดลม แล้วสักพักก็นึกขึ้นได้ว่า มันไม่ใช่นะแบบนี้ มันไม่ถูก อะไรประมาณนี้ครับ ค่อนข้างจะยุ่งยากเหมือนกันในการเขียน เพราะผมไม่อยากให้ครูเบสท์ดูเป็นสาวกร้านโลกเท่าไร อยากคีฟลุคให้เธอเป็น Classy Woman ระดับเดียวกับหมอพลอย ก็บอกไว้ก่อนว่า ฉากย้ำรักของเธอมันจะเนิบนาบ ยืด ๆ สักหน่อยนะครับ เพราะเหตุผลข้างต้นนั่นเอง

ก็ยังเหลืออีกสองตอนครับ ใน Part6 และ Part6.5 หลังจากนี้ผมจะเริ่มปูทางไปหาน้องลูกขวัญ คนนี้เปิดตัวมานานละ ยังไม่โดนสักที

################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว




ดูเหมือนว่าครูเบสท์จะไม่ค่อยเห็นด้วย กับข้อเสนอที่ลุงพลหยิบยื่นมา นั่นคือการร่วมรักกันในห้องเก็บของบนชั้นดาดฟ้าของอาคารเรียน

"นะครับครู" ลุงพลเดินเข้าไปหาครูเบสท์ที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างช้า ๆ "ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว อย่าอายเลยนะครับ"

"ลุงนี่พูดเอาแต่ได้ตลอด!!" ภัคจิราแย้ง "เบสท์ไม่เข้าใจเลย ว่าหมอพลอย และเด็กพยาบาลคนอื่น ๆ ไปหลงอะไรในตัวของลุงพลนักหนา คนอย่างลุงมีอะไรดีตรงไหนเนี่ย!!"

"ผมก็นึกว่าครูจะรู้แล้วซะอีก" ตาเฒ่าจอมหื่นยิ้มอย่างมีเลศนัยน์ ก่อนที่จะทำการถลกกางเกงขาสามส่วนและกางเกงในที่เปียกชุ่มในคราวเดียว จนเผยให้เห็นหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียขนาด 8.5 นิ้ว ที่กำลังผงกหัวทักทายภัคจิราตรงหน้า "นี่ไงละครับ ของดีของผม!!"

"อุบาทว์!! ลามก!! ต่ำ!!" สาวเจียงฮาย ถึงกับเบือนหน้าหนี เมื่ออยู่ดี ๆ ลุงพลก็โชว์ของลับให้ตนเองดู "บ้า!!! บ้าที่สุด!!! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!!??"

"ทำไมถึงพูดจาแบบนั้นละครับ ไม่สมกับเป็นครูเบสท์ที่ผมรู้จักเลย ผมจำได้ว่าตอนที่อยู่ในห้องพักครู ครูเบสท์ยังขึ้นทำให้ผมอยู่เลย" ลุงพลก้มลงมองท่อนเอ็นขนาด 8.5 นิ้ว พร้อมกับใช้มือประคองและรูดหนังขึ้นลงเพื่อเช็คลำกล้อง "ดูซิครับ มันแข็งตัวอีกแล้ว อูยยยย!!"

"บ้า!! บ้า!! บ้า!!!! อย่าพูดแบบนั้นนะ!!" ภัคจิราเมินหน้าหนีด้วยความโกรธและความอาย เรียกได้ว่าสาวเจียงฮายหมดข้อโต้แย้งใด ๆ เพราะเธอเองก็ดันพลาด ไปเผลอขึ้นขย่มให้ลุงพลแบบนั้น "เบสท์โดนบังคับต่างหาก!!!"

"อย่าโกหกตัวเองอีกเลยนะครับครูเบสท์" ลุงพลเอ่ยปากเพื่อย้ำเตือนความทรงจำ "เรื่องเซ็กส์มันเรื่องธรรมชาติ ครูเบสท์ไม่ได้สูญเสียอะไรไปสักหน่อย!!"

"กล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง!!" เมื่อได้ยินแบบนี้ ภัคจิราก็ถึงกับควันออกหู "ลุงพราก...ลุงเจาะไข่แดงเบสท์ไปแล้ว!!! แล้วแบบนี้ถ้าในอนาคตเบสท์แต่งงาน แล้วเบสท์จะบอกกับสามีของเบสท์ยังไง!!??"

"จะไปแคร์ทำไมละครับครูเบสท์?" ตาเฒ่าคนขายน้ำเต้าหู้ยิ้ม "ผมคิดว่าครูเบสท์เป็นสาวสมัยใหม่ จะไปแคร์เรื่องพวกนี้ทำไม ในมุมของผม ผู้ชายที่คิดแค่เรื่องเยื่อพรมจรรย์ของผู้หญิงน่ะ เป็นพวกหัวเก่าล้าหลัง สมัยนี้เรื่องเซ็กส์มันเป็นเรื่องธรรมดานะครับ"

"เอาสมองส่วนไหนคิด? ถามจริงเถอะลุงพล คิดจะหว่านล้อมเบสท์เหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ ละซิ เหลี่ยมจัดมากนะลุง!!" ครูสาวพยาบาลเหมือนรู้ทัน "สำหรับผู้หญิง คนอื่นเบสท์ไม่รู้ว่าคิดยังไง แต่สำหรับเบสท์ ความสาวของเบสท์ คือสิ่งที่เบสท์อยากมอบให้คนที่เบสท์รักมากที่สุด ซึ่งบอกไว้ก่อนเลยว่าไม่ใช่คนอย่างลุงแน่!!"

เมื่อได้ยินคำนั้น ทำเอาลุงพลถึงกับเงียบ ไม่คิดมาก่อนเลยว่า ครูเบสท์ที่ดูอ่อนหวาน น่ารัก แท้จริงแล้วจะเป็นคนที่ดื้อรั้นเอาเรื่อง ช่างแตกต่างกับหมอพลอย ที่ดูภายนอกหยิ่ง ๆ เย็นชา แต่พอโดนตะล่อมบ่อย ๆ ก็มีหวั่นไหวให้เห็นอยู่เหมือนกัน

"ผมขอโทษครับครูเบสท์..." นอกจากหมอพลอย ก็น่าจะมีครูเบสท์อีกคน ที่ดูแล้วน่าจะรู้เท่าทันความคิดของตนเองได้ "แต่ผมก็จะพูดคำเดิมว่า..."

"ทั้งหมดเพื่อช่วยชีวิตเบสท์? ใช่ไหม?" ภัคจิราแทรกขึ้นมา "ขอเถอะ!! เบสท์ฟังคำนี้มาเกือบจะสามสิบรอบแล้วมั้ง ขืนฟังอีก เบสท์ว่าเบสท์ได้อาเจียนออกมาแน่ ๆ อ้อ!! เบสท์ไม่อยากฟังคำแก้ตัวงี่เง่าแบบนั้นอีก ถ้าลุงบอกว่า ที่ลุงทำกับเบสท์ หรือทำกับผู้หญิงคนอื่น ๆ เพราะความมักมากในกาม เพราะกมลสันดานไม่รู้จักปลดปลงของลุง เบสท์ยังพอจะเข้าใจได้บ้าง"



"ครูเบสท์ครับ!!" จนถึงตอนนี้ ครูเบสท์ก็ยังอบรมสั่งสอนลุงพลชุดใหญ่ "ผมไม่ใช่คนแบบนั้นนะครับ!!"

"ไม่ใช่คนแบบนั้นแล้วเป็นคนแบบไหนกันละ!!??" ภัคจิราถามต่อ "ลุงพล!! ลุงรู้ตัวหรือเปล่าว่า ลุงกำลังทำให้เด็กพยาบาลวุ่นวายกันหมด ตอนนี้หมอพลอยไม่พอใจลุงมากแค่ไหน และคิดจะเอาเรื่องลุงให้ถึงที่สุดด้วย!!??"

"หมอพลอยเหรอครับ?" พอได้ยินแบบนี้ ตาเฒ่าถึงกับร่นคิ้วด้วยความแปลกใจ "หมอพลอยไม่พอใจผมเรื่องอะไรเหรอครับ?"

"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ!!??" ครูเบสท์กลอกตามองบน "ลุงนี่เกินเยียวยาจริง ๆ เห้อ!!!!"

"ก็ผมไม่รู้จริง ๆ นิครับครู" ลุงพลก็ยังทำมึนต่อไป "ผมไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมอยู่ดี ๆ หมอพลอยถึงคิดจะเอาเรื่องผม"

"เลิกตีหน้าซื่อเล่าความเท็จสักทีได้เหอะลุง!!??" พอเจอความหน้าด้านหน้าทนของลุงพล ภัคจิราก็เริ่มหมดความอดทน "ทำอะไรไว้ ลุงพลก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอ?"

นางฟ้าพยาบาลมองหน้าลุงพลด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ไม่มีร่องรอยแห่งความเสน่หาใด ๆ เลยแม้แต่น้อย จนตาเฒ่าเริ่มสงสัยว่า เมื่ออดีตชาติ ครูเบสท์นั้นแอบรักตนจริง ๆ หรือเปล่า

"เฮ้อ..." ลุงพลได้แต่ยืนเงียบ ฟังครูเบสท์อบรมมารยาทชุดใหญ่แบบไม่มีต่อล้อต่อเถียงใด ๆ จนกระทั่ง

"ถึงกับถอนหายใจเลยเหรอ?" ภัคจิราร่นคิ้วด้วยความสงสัย "ทำไมเหรอ? ที่เบสท์พูดมามันถูกต้องทุกอย่างใช่ไหม?"

"ก็ใช่ครับ แต่ไม่ทั้งหมด" ลุงพลตอบ "ผมคิดว่า มันเลยจุดที่ผมจะอธิบายเหตุผลหรือความจริงใด ๆ ก็ตามให้ครูเบสท์ได้เข้าใจ เพราะครูเบสท์ไม่ได้เชื่อในคำพูดของผม แต่ผมจะพูดอีกครั้งครับว่า..."

"หยุด!! หยุด!!" อาจารย์สาวรีบผายมือห้าม "อย่าเอาเหตุผลลิเก ๆ มาอ้างแบบนั้นอีก!! เบสท์ไม่อยากฟัง"

"เปล่าครับ" อดีตภารโรงปฏิเสธ "ผมแค่จะบอกว่า สักวัน เมื่อวันนั้นมาถึง เมื่อความจริงปรากฏ ครูเบสท์และทุกคน จะเข้าใจว่าเรื่องราวทุกอย่าง มันถูกกำหนดไว้แล้ว"

"จะไม่มีวันวันนั้นเด็ดขาด" สาวเจียงฮายเค้นหัวเราะ ให้กับความดื้อดึงปั้นน้ำเป็นตัวของลุงพล "ไม่มีวัน เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง"

"อะไรที่ว่าแน่ มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกครับครู" ลุงพลตอบ "เอาละ ผมคิดว่าเราเลิกพูดเรื่องเครียด ๆ จะดีกว่าไหมครับ? เรามาทำกิจกรรมอะไรแก้เครียดกันดีกว่าไหม?"

"เบสท์เปลี่ยนใจแล้ว" แล้วทันใดนั้น ภัคจิราผู้อ่อนหวานแต่แฝงไว้ด้วยความดื้อดึงก็เอ่ยปากพูดในสิ่งที่ลุงพลไม่อยากจะฟัง "เบสท์ไม่เอาด้วยแล้ว เบสท์จะกลับ"

"ไม่ได้นะครับครู!!" เมื่อเห็นว่าครูเบสท์กำลังหันหลังเดินกลับออกไป มนุษย์ลุงก็รีบวิ่งเข้าไปกอดรั้งหญิงสาวเอาไว้ "ครูเบสท์จะทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ!! ก็ไหนว่าครูเบสท์จะยอมให้ผมอีกครั้ง แล้วทำไมอยู่ดี ๆ ถึงเปลี่ยนใจแบบนี้ได้ละ!!!"

"ปล่อย!!" นางฟ้าพยาบาลพยายามดิ้น "บอกให้ปล่อยไงลุงพล!!?? ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ!!??"

"ผมฟังรู้เรื่องครับ!!" ลุงพลตอบ ขณะกำลังใช้เรี่ยวแรงที่มีโอบกอดและรั้งตัวครูเบสท์เอาไว้ "ก็ตอนแรก ครูเบสท์บอกกับผมแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าครูเบสท์จะ..."

"เบสท์ไม่มีอารมณ์" ในที่สุด ภัคจิราก็ยอมพูดความจริงออกมา "ลุงพลทำกับเบสท์แรงเกินไป"

"โถ!!! นึกว่าอะไร!!!" พอได้ยินแบบนี้ ตาเฒ่าบ้าเซ็กส์ก็ยิ้มออก "ผมขอโทษครับครู ก็ผมอดใจไม่ไหวจริง ๆ ครูเบสท์ทั้งสวยและน่ารักแบบนี้ อย่าว่าแต่พวกหนุ่ม ๆ เลยครับ ขนาดคนแก่อย่างผมก็อดใจไม่ไหว ครูเบสท์ครับ ครูเบสท์ควรจะภูมิใจมากกว่านะครับ"



"ปล่อย!! ไม่ต้องมาทำปากหวานใส่เลย!!" ครูเบสท์พยายามที่จะดิ้น แต่ก็ดิ้นไม่หลุด "ปล่อย!! บอกให้ปล่อยไง!!"

"ไม่ปล่อยครับ" ลุงพลตอบ ก่อนถือวิสาสะหอมแก้มครูเบสท์หนึ่งฟอด พร้อมกับเสียงฟ้าคำรามที่ดังแทรกขึ้นมา

"นี่ลุง!!! มันจะมากไปแล้วนะ!!??" ภัคจิราค้อนใส่ลุงพล "ฉวยโอกาสแบบนี้ตลอดเลยนะ!! ปล่อย!!"

"ไม่ปล่อยครับ" ตาเฒ่าจอมเจ้าชู้ตอบ "ผมจะกอดครูเบสท์แบบนี้ และจะบอกคำว่ารัก รัก รัก จะพูดเป็นล้าน ๆ คำ จนกว่าครูเบสท์จะเชื่อสักทีว่าผม"

"เชื่อ!!! เชื่อก็ได้!!" นางฟ้าคนสวยแห่งคณะพยาบาลมีท่าทีอ่อนลง "แต่เชื่อว่าลุงน่ะบ้านะ!!"

"ถึงบ้า ก็บ้าเพราะรักครูเบสท์นะครับ" ลุงพลอมยิ้มให้ครูเบสท์ที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดของตัวเอง "ฟังผมนะครับครู ผมกล้าพูดอย่างตรงไปตรงมาเลยว่า ผมไม่ได้เป็นคนดีเท่าไร ใช่ครับ ผมเป็นคนเจ้าชู้ แต่ผมก็รัก รักผู้หญิงของผมทุกคนนะครับ"

"ไม่คิดว่ามันเห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ? ห๊ะ?" อาจารย์สาวเอ่ยปากถาม "ผู้หญิงแทบทุกคนบนโลกใบนี้ ก็ล้วนแต่ต้องการคนที่ซื่อสัตย์และรักเดียวใจเดียว เบสท์จะบอกลุงพลนะ ว่าคนอย่างลุงพล ไม่มีคุณสมบัติอะไรสักอย่าง ที่จะทำให้เบสท์อยากจะรักเลยแม้แต่น้อย"

"แล้วถ้าผมเป็นคนที่รักเดียวใจเดียว" เมื่อได้ยินแบบนี้ ลุงพลก็เลยถามต่อ "ครูเบสท์จะรักผมใช่ไหมครับ?"

"นี่ลุง!!! เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า!!??" ภัคจิรารีบโต้กลับทันควัน "สำคัญตัวเองผิดเกินไปแล้ว!! นี่!! ลุง!! เดี๋ยวซิ!!"

ลุงพลเริ่มขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับครูเบสท์อีกแล้ว เพราะรู้ว่าเถียงให้ตายยังไงก็ไม่ชนะ เลยตัดสินใจว่าจะย้ำรักครูเบสท์อีกสักรอบ เผื่อเธอจะใจอ่อนลงบ้าง

"ซู้ดดด!! ซู้ดดด!! จ๊วบบบ!!!"

"อ๊ะ!!! ลุงพล!! อย่าซิ!! อืออ!!!"

"ไม่เป็นไรครับครู ปล่อยตัวปล่อยใจให้สบายนะครับ"

ตาเฒ่ากระซิบข้างหูครูเบสท์ ก่อนที่จะซุกไซ้ซอกคอและดุนดันท่อนเอ็นขนาด 8.5 นิ้ว บดเบียดกับบั้นท้ายของครูเบสท์ให้แนบแน่นยิ่งขึ้นไปอีก มือขวาของตาเฒ่าล้วงลงไปถลกกระโปรงสแล็คของหญิงสาวจนเผยให้เห็นขาอ่อนสีขาว ส่วนมือซ้ายก็บีบคลึงหน้าอกของอาจารย์คนสวยจอมดื้อด้าน

"ผมอาจจะเป็นคนเลวที่สุดในสายตาครูเบสท์ แต่ผมเนี่ยแหละ ที่เป็นคนที่รักครูเบสท์มากกว่าใคร จำคำผมไว้นะครับ" ลุงพลเอื้อนเอ่ยคำหวาน ก่อนเลื่อนมือซ้ายจากหน้าอกของหญิงสาวขึ้นมาจับที่แก้มของภัคจิราให้หันหน้ากลับมาเพื่อที่ตาเฒ่าจะมอบรสจูบที่แสนหวาน

"อือ...อือออ" เพียงไม่นาน ครูเบสท์ก็อ่อนระทวยภายใต้อ้อมกอดแห่งรักของลุงพล หญิงสาวที่เคยปากคอเราะร้ายเมื่อครู่ เมื่อเจอลีลาขั้นเทพของมนุษย์ลุงคนขายน้ำเต้าหู้ก็อ่อนระทวย ประหนึ่งว่าเป็นขี้ผึงถูกลนไฟจนหลอมละลาย

"ไปที่เตียงนะครับครู" ลุงพลผละออกมาจากริมฝีปากของครูเบสท์ เพื่อเอ่ยปากถึงสิ่งสำคัญ

ภัคจิราไม่ได้ตอบอะไร หญิงสาวหน้าแดงก่ำ ไม่แน่ใจเพราะเธอโกรธ เธออาย หรือบางทีเธออาจจะเริ่มมีอารมณ์ร่วมมากขึ้น แต่สิ่งที่รู้แน่ ๆ ก็คือการที่เธอยอมเดินตามลุงพลไปที่เตียงไม้กลางห้องเก็บของโดยไม่มีอิดออดแม้แต่น้อย

"ให้ผมช่วยถอดเสื้อผ้าให้นะครับครู" ลุงพลถือวิสาสะ เอ่ยปากของครูเบสท์ถอดเสื้อผ้าที่เปียกฝนออกจากร่างกาย

"ไม่ต้อง..." ภัคจิรารีบผายมือห้าม "เบสท์ถอดเองได้"

"ก็ได้ครับ" ตาเฒ่าจอมเจ้าชู้ยิ้ม ก่อนยืนมองครูเบสท์ ที่กำลังหันหลังให้ตาเฒ่า และค่อย ๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าและกระโปรงออก จนเหลือเพียงแค่ร่างกายเปลือยเปล่า ในขณะที่ลุงพลก็ยืนมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าของครูเบสท์ ไล่ลงมาจนถึงบั้นท้ายขาวเนียนกลมสวย

"นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายระหว่างเบสท์กับลุง" ภัคจิราค่อย ๆ หันตัวกลับมาเผชิญหน้ากับลุงพล ถึงแม้ว่าจะเคยมีอะไรกับลุงพลมาแล้วถึงสองครั้ง แต่อาจารย์สาวก็ยังมีท่าทีเนียมอาย เธอใช้ท่อนแขนขวาพาดทัปทุมถันงาม และใช้มือซ้ายปกปิดเนินสาวที่มีแผงไหมพรมสีดำขลับขึ้นเบื้องล่าง "เพราะฉะนั้น จำให้ขึ้นใจไว้ด้วยลุงพล หลังจากวันนี้ไป ต่างคนต่างไป ทางใครทางมัน"

"ครับ..." ลุงพลพยักหน้า ก่อนเดินเข้าไปหาภัคจิราที่ค่อย ๆ ปล่อยมือออก จนเผยให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าทุกซอกทุกมุม "ผมจะทำให้ครูเบสท์รู้ว่า ไอ้แก่คนนี้ มันรักครูเบสท์ได้มากแค่ไหน"

แล้วลุงพลก็โน้มตัวลงไปจูบปากครูเบสท์ ที่ดูสงบนิ่ง ในช่วงแรกหญิงสาวยังดูกล้า ๆ กลัว ๆ กับการจูบของอีกฝ่าย

"ปล่อยตัวปล่อยใจให้สบายนะครับครู" ลุงพลยกมือขวาขึ้นมาลูบพวงแก้มของหญิงสาว "ผมจะไม่รุนแรงกับครู ผมจะอ่อนโยนกับครูให้มากที่สุดครับ"

ภัคจิราไม่ตอบอะไร เธอหลับตาพริ้ม และยอมรับต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ

"จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ"

"อืออ...อือออ"

ลุงพลประกบปากครูเบสท์อย่างดูดดื่ม ในช่วงแรกเธอยังดูเก้ ๆ กัง ๆ ด้วยความประหม่า แต่เมื่อเวลาผ่านไปได้สักพัก หญิงสาวเริ่มอ้าปาก และแลบลิ้นออกมาตวัดเลียกับลิ้นของลุงพลอย่างซ่าบซ่าน

"แจ๊บ...แจ๊บ...แจ๊บบ"

'อือออ...อืออออ"

อารมณ์ขุ่นมัวของครูสาวเมื่อครูเริ่มเลือนจางหาย อารมณ์หวาบหวามแทรกเข้ามาแทนที่ ลุงพลค่อย ๆ ประคองร่างอาจารย์สาวนั่งลงไปบนเตียงไม้กลางห้องเก็บของชั้นดาดฟ้า สายตาของภัคจิราเริ่มกระจ่างใส หญิงสาวเหมือนรับรู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น จึงค่อย ๆ เขยิบตัวขึ้นไปบนเตียง และทิ้งตัวนอนลงอย่างช้า ๆ โดยที่ลุงพลไม่ต้องบอกอะไร

ลุงพลขึ้นคร่อมบนร่างของครูเบสท์ ก่อนค่อย ๆ ซุกไซ้ซอกคอของอาจารย์สาว ที่กำลังเมินหน้าหนีไปทางอื่น พร้อมกับหลับตาพริ้ม หายใจฟืดฟาดด้วยความตื่นเต้นปนสยิว

"อืออ...." นางฟ้าพยาบาลครางเสียงหวาน เมื่อปลายจมูกของตาเฒ่าซุกไซ้เข้าไปที่ซอกคอ และเลื่อนลงต่ำไปอีก เพื่อมอบความรู้สึกซาบซ่านตรงยอดปทุมถันสีอ่อนที่กำลังแข็งชูชันอยู่เบื้องล่าง

"ซ่า!!!! ซ่า!!!"

"เปาะแปะ!!!! เปาะแปะ!! เปาะแปะ!!"

"อื้อ!!! อือออ!!!"

"ซู้ดดด!!! ซู้ดดด!! จ๊วบ!! จ๊วบ!!!"

ตาเฒ่าสุดเซ็กส์ดูดดุนยอดถันของสาวเจียงฮายสลับซ้ายที ขวาทีอย่างเอร็ดอร่อย สลับกับใช้ฟันขบกัดเบา ๆ เพื่อสร้างความเจ็บปวดปนสยิวอย่างสนุกปาก พร้อมกับฟังเสียงร้องครางของสาวเจียงฮายที่ดังสอดประสานกับเสียงเม็ดฝนที่เทกระหน่ำและกระทบลังคากระเบื้องด้านบนด้วยอารมณ์สุนทรีย์



"เป็นยังไงบ้างครับ ผมอ่อนโยนขึ้นหรือยัง?" ลุงพลผละออกมาจากยอดถันของภัคจิรา ที่กำลังนอนหายใจรวยรินเหมือนคนจะขาดใจด้วยรสรักที่แสนหวาบหวาม

ภัคจิราไม่ตอบอะไร แก้มของเธอแดงระเรือ ริมฝีปากเผยออกมา เหมือนอยากจะเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา แต่ก็ไม่ หญิงสาวหรี่ตามองตาเฒ่าด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความสับสนต่อความรู้สึกของตัวเอง เธอควรจะรังเกียจลุงพลไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใด เธอกลับยอมให้ลุงพลทำแบบนี้กับเธอ หรือเป็นเพราะต้องรักษาคำพูดที่ให้ไว้

"ฮึ..." เมื่อครูเบสท์อายเกินที่จะตอบ ลุงพลเลยโน้มตัวลงไปจุมพิตตรงหน้าท้องแบนราบของแม่สาวเจียงฮาย ที่กำลังแขม่วเกร็งด้วยความสยิว

"อื้อออ!!!" ภัคจิราคนสวยที่นอนอยู่เริ่มเกร็งหน้าท้อง นิ้วเท้าจิกเกร็ง ขณะกำลังถูกลุงพลซุกไซ้หน้าท้องเนียนขาวด้วยความเสน่หา ในขณะที่ตาเฒ่าจอมเจ้าชู้ กำลังเพลิดเพลินไปกับการดอมดมและละเลียดกลิ่นหอมหวานของภัคจิรา

"หอมไปทั้งตัวเลยครับ" ลุงพลเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยปากชมครูเบสท์ที่กำลังเอาท่อนแขนปิดปาก "มันน่าเสียดายจริง ๆ ที่ผมคงไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว เพราะฉะนั้น วันนี้ผมขอสักอย่างนะครับ ขอให้ผมได้ชื่นใจกับทุกส่วนบนร่างกาย จะได้ไหมครับ"

ภัคจิราไม่ได้ตอบอะไร ตาเฒ่าจอมเจ้าชู้เลยได้ทีเหมาไปว่าหญิงสาวตกลง จึงเริ่มก้มหน้าลงไปจุมพิตตรงท้องน้อยใต้สะดือ จนหญิงสาวต้องรีบเอื้อมมือทั้งสองข้างมาปิดเนินสงวนเบื้องล่าง

"อายเหรอครับครู?" ลุงพลเงยหน้ามองครูเบสท์ ก่อนดึงมือของหญิงสาวขึ้นมาจุมพิตหลังมือด้วยความรัก "ไม่ต้องอายหรอกครับ ผมอยากเห็นตรงนั้นของครูเบสท์ ขอดูหน่อยนะครับ"

"เหอะ..." หญิงสาวเมินหน้าหนี ไม่ยอมพูดอะไร ลุงพลสังเกตว่าเวลาร่วมรักกัน ครูเบสท์มักสงวนท่าที ไม่ค่อยแสดงความคิดเห็นใด ๆ ออกมา บางทีอาจเป็นเพราะเธอเนียมอายเกินกว่าที่จะพูดความรู้สึกจริง ๆ ออกมา หรืออาจเป็นเพราะกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเองก็เป็นได้




โปรดติดตามตอนต่อไป...