ถึงผู้อ่านทุกท่าน

นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ที่บอร์ดนี้ เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน

สามารถคอมเม้นเพื่อให้กำลังใจคนเขียน เดาเนื้อเรื่อง หรือแม้แต่ร่วมแชร์ไอเดีย

ขอบคุณที่ติดตามครับ

=================================================

หลังจากกลุ่มของห้อง ม.5/1 เดินกลับถึงบูธ บรรยากาศเริ่มกลับเข้าสู่โหมดการเตรียมตัวสำหรับช่วงสุดท้ายของวัน งานเปิดบ้านที่เคยอึกทึกช่วงสาย ค่อย ๆ เบาลงเมื่อผู้ปกครองและแขกจากภายนอกเริ่มทยอยกลับ เด็กบางคนที่เคยยืนพรีเซนต์อย่างมั่นใจตอนเช้า ตอนนี้นั่งพักหลังบูธด้วยใบหน้าล้าเต็มที่ มืออีกข้างยังกินข้าวกล่องที่เหลือจากอาหารกลางวันอยู่
แพรเริ่มแจกแจงงานเก็บของอย่างเป็นระบบ เธอถือแฟ้มรายชื่อ เดินเช็กว่าอุปกรณ์ชิ้นไหนเป็นของโรงเรียน ชิ้นไหนเป็นของเพื่อนนักเรียน ส่วนต้นกับเพื่อน ๆ ยังคงวุ่นอยู่กับสายไฟที่พันกันเหมือนจะไม่มีวันแก้ได้ เด็กหญิงอีกสองคนช่วยกันพับโปสเตอร์ ถอดบอร์ดโฟมออกจากแผงไม้
บรรยากาศตรงบูธไม่ได้เหนื่อยล้าแบบห่อเหี่ยว แต่เหนื่อยล้าแบบอิ่มเต็ม เด็ก ๆ พูดคุยกันเสียงเบาลง แต่ยังแฝงรอยยิ้ม มีบางคนถ่ายรูปร่วมกันหน้าผลงานเป็นที่ระลึก คนละสองสามรูปก่อนจะถอดโปสเตอร์ออก
รัฐเดินวนอยู่เงียบ ๆ ระหว่างกลุ่มนักเรียน รอเผื่อมีอะไรให้ช่วย พอแน่ใจว่าไม่มี เขาก็ถอยออกมาช้า ๆ โดยไม่พูดอะไรให้เป็นพิธี
"เดี๋ยวครูไปเดินเล่นแป๊บนึงนะครับ" เขาเอ่ยกับแพรขณะเธอกำลังพับแฟ้มเก็บลงกระเป๋าผ้า
เธอเงยหน้าขึ้น พยักหน้าเบา ๆ "ค่ะ"
เขายิ้มบาง ๆ เป็นการขอบคุณ แล้วหมุนตัวออกเดินไปตามทางเดินคอนกรีตที่ขนานกับสนามฟุตบอล โรงเรียนเริ่มเงียบขึ้นแบบที่ไม่มีในสองวันแรก บางมุมมีเพียงเสียงกวาดพื้นจากไม้กวาดทางมะพร้าว หรือเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ จากกลุ่มเด็ก ม.ต้น ที่ยังค้างอยู่รอบเต็นท์กิจกรรมกลางสนาม
รัฐตั้งใจจะไปแวะดื่มน้ำที่ซุ้มสวัสดิการครูหลังตึกอำนวยการ แต่ขณะเดินอ้อมตึกวิทยาศาสตร์หลังใหญ่ เขาบังเอิญผ่าน "บูธของห้อง ม.6/2" ซึ่งตั้งอยู่ในแนวอาคารถัดไปทางด้านตะวันตก
เขาหยุดเท้าไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ
ป้ายหัวข้อของบูธเขียนว่า "การรีไซเคิลเชิงพฤติกรรมในโรงเรียน" ตัวอักษรสะอาดเรียบร้อย ถูกวางเรียงอย่างเป็นระบบบนแผ่นบอร์ดสีขาวที่ไม่มีแม้แต่เส้นกรอบตกแต่ง ไม่มีกระดาษสีสัน ไม่มีลูกโป่ง ไม่มีเสียงประกาศ ไม่มีของเล่นกระพริบแสง—แต่สิ่งที่ทำให้คนหยุดเดินกลับไม่ใช่สิ่งเหล่านั้น
มันคือ "เธอ"
ยิม ยืนอยู่หน้าโต๊ะบูธในชุดเสื้อยืดธีมงานกับกระโปรงนักเรียนธรรมดา ๆ แต่กลับสะดุดตาได้ในทันที ไม่ได้เพราะความฉูดฉาดของการแต่งตัว แต่เพราะเธอ "ยืนได้อย่างมั่นใจโดยไม่ต้องเรียกร้องอะไร" สายตาของเธอนิ่ง คำพูดชัดถ้อยชัดคำ เธอไม่ได้พยายามอธิบายให้ฟังแบบนักขายของ แต่มองคนที่เดินผ่านเหมือนจะถามว่า "คุณกล้ามองลึกแค่ไหน?"
เพื่อนของเธอสองคนยืนข้างหลังอย่างวางตัวพอเหมาะ มีหน้าที่ช่วยหยิบเอกสาร แจกแบบสอบถาม และ—กระซิบกันเสียงดังพอควรเมื่อใครบางคนปรากฏตัว
"เฮ้ยๆๆๆ มาแล้ว มาแล้ว!"
เสียงแผ่วแต่ตื่นเต้นของเด็กหญิงผมสั้นคนหนึ่งกระซิบพลางสะกิดแขนเพื่อนข้าง ๆ ตาเธอเบิกโตในจังหวะเดียวกับที่ ครูรัฐ ก้าวเข้ามาใกล้หน้าบูธ
"ขอโทษค่ะ...ครูรัฐหล่อเกินขอบเขตของโรงเรียนมัธยมมากนะคะ" เด็กหญิงอีกคนพึมพำจริงจัง ก่อนจะหันไปตีแขนเพื่อนเบา ๆ อย่างระเบิดอารมณ์ "กรี๊ด ฉันไม่พร้อม ฉันไม่พร้อมให้เขาเห็นฉันในสภาพนี้!"
ยิมหันมามองพวกเธอแวบหนึ่ง ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้ห้าม แค่พูดเรียบ ๆ โดยไม่หันหน้าไปหา "ตั้งสติค่ะพวกเธอ"
เพื่อนของเธอกระซิบเสียงลอดไรฟัน "ยิมมึงทำใจได้ไงวะ ครูรัฐอะ!"
"ก็ยืนเฉย ๆ ไง" ยิมตอบพลางกระชับกระดาษในมือ "ครูเขาไม่ได้ชอบคนเสียงดัง"
ตอนนั้นเอง รัฐหยุดอยู่หน้าโต๊ะพอดี ดวงตานิ่งของเขามองแผงโปสเตอร์ก่อนจะเหลือบตามาที่เด็กหญิงเจ้าของบูธ
"วันนี้คนดูเยอะไหมครับ"
"พอประมาณค่ะ" ยิมตอบเสียงนิ่ง "หนูไม่ทำบูธให้มันมีลูกเล่นเท่าไหร่ แต่ก็มีคนแวะอยู่เรื่อย ๆ"
รัฐมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ย "เพราะเสน่ห์ของคนพูดมากกว่ามั้ง"
เพื่อนด้านหลังหอบหายใจพร้อมกันเหมือนมีคนดูดอากาศออกจากเต็นท์ใส ๆ
ยิมไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย แค่พยักหน้านิด ๆ แล้วตอบ "ถ้ามันดึงคนมาได้ ก็ถือว่าประหยัดงบค่ะ"
"และประหยัดแรงโปรโมทด้วย" เขายิ้มบาง ๆ พลางขยับเข้าไปใกล้แผงโปสเตอร์ "ครูขอดูหน่อยนะครับ"
"เชิญเลยค่ะ" เธอขยับตัวเปิดทางให้
ในขณะที่เขาเริ่มอ่านเนื้อหาบนกระดาษ A3 ที่แนบเรียงกันเป็นเส้นตรง—ไม่มีป้ายดึงสายตา ไม่มีลูกศรนำทาง มีแต่สถิติ ข้อเสนอแนะ และภาพถ่าย—เขารู้ว่าเธอไม่ได้อยากให้ใครเดินผ่านแล้วจำภาพสีสัน
เธออยากให้ "คิด" ก่อนเดินต่อ
และเธอใช้เพียงตัวเธอเอง...เพื่อหยุดพวกเขาไว้ตรงนั้น
รัฐยังยืนอ่านโปสเตอร์เงียบ ๆ ดวงตาไล่ไปตามบรรทัดข้อมูลที่จัดเรียงเป็นหมวดหมู่ชัดเจน—ไม่ใช่แค่เพราะเขาอยากเข้าใจเนื้อหา แต่เพราะเขาอยากเข้าใจ "คนจัด" มากกว่า
ยิมยืนอยู่ข้าง ๆ เขาในระยะไม่ห่างนัก สายตาเหลือบมองเขาเป็นระยะ แม้เธอจะรักษาท่าทางนิ่งเฉย แต่ในอกกลับไม่ได้สงบอย่างที่แสดงออก สีหน้าเรียบเย็นนั้นใช้ปกปิดอะไรบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวในใจเธอ
ตั้งแต่เธอจำความได้ คนรอบข้าง—โดยเฉพาะผู้ชาย—มักจะมองเธอก่อนเสมอ
เธอไม่ได้ต้องพยายามมากมายอะไรนัก บางคนแค่ได้ยินเธอพูด บางคนแค่เห็นท่าทางเดินผ่านห้องก็เริ่มพูดถึง บางคน...แม้แต่อาจารย์ผู้สอนก็ยังชอบยิ้มเป็นพิเศษให้เธอเวลาตอบคำถามตรง
เธอรู้ตัวว่าเธอมี "แรงดึงดูด"
และเธอรู้จักวิธีใช้มัน—ในแบบที่ไม่ต้องหัวเราะเสียงดังหรือทำตัวขี้อ้อน
แต่ครูรัฐ...เป็นข้อยกเว้น
ตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามา เธอสังเกตว่าเขาไม่เคยมองเธออย่างที่ผู้ใหญ่คนอื่นมองเด็กสาวที่มีความมั่นใจแบบเธอ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ดูมีความหมาย ไม่มีคำถามนุ่ม ๆ แฝงแววชื่นชม มีแค่สายตานิ่ง ๆ ที่เหมือนกำลังประเมิน 'ข้อมูล' มากกว่ามอง 'คน'
และนั่น—ทำให้เธอไม่สบอารมณ์
ไม่ใช่เพราะอยากให้เขาชอบ
แต่เพราะมันเหมือนเขา "ไม่ยอมรับ" ว่าเธอมีอยู่
และวันนี้ เธอไม่ได้ตั้งบูธเพื่อแข่งกับใคร ไม่ได้ตั้งเพื่อหวังรางวัล
เธอตั้งเพื่อให้เขา "หยุดดู"
และตอนนี้ เขาหยุดแล้ว
แต่มันก็ยังดู...ไม่พอ
"ครูคิดว่าไงคะ?" ยิมเอ่ยขึ้นในจังหวะที่เขาเงียบ เธอไม่ได้หันมามองตรง ๆ แต่เสียงในประโยคแฝงแววท้าทายเบา ๆ "มันดูแห้งไปหรือเปล่า ไม่สนุกแบบที่เด็ก ๆ ควรจะทำกัน"
รัฐละสายตาจากแผ่นกระดาษ แล้วหันมาสบตาเธอชั่วครู่
"ก็ไม่ใช่บูธที่คนจะ 'สนุก' ครับ" เขาตอบ "แต่มันทำให้ 'คิด' ได้...ซึ่งไม่ค่อยมีใครกล้าทำในบรรยากาศแบบนี้"
ยิมไม่ได้ยิ้ม แต่ดวงตาเธอขยับบางอย่าง
"แล้วครูชอบแบบไหนคะ?" เสียงเธอลดลงนิด "แบบที่ทำให้คิด หรือแบบที่ทำให้รู้สึกดี?"
คำถามนั้นไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหัวเราะ มันคือคำถามตรง—ที่คนอย่างเธอไม่ค่อยต้องใช้ เพราะปกติ...แค่ยืนอยู่เฉย ๆ ก็ไม่มีใครกล้าถามอะไรเธอก่อน
ครูรัฐเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยเสียงราบเรียบ แต่หนักแน่น
"ครูไม่ได้ชอบแบบไหนเป็นพิเศษหรอกครับ" เขาพูดขณะหันกลับไปมองบอร์ด "แค่สนใจว่า...ใครกล้าทำอะไรที่ไม่เหมือนใครในที่ที่ทุกคนพยายามจะเหมือนกัน"
ยิมขมวดคิ้วน้อย ๆ
เธอไม่รู้ว่าคำพูดนั้นคือคำชม หรือเป็นเพียงการเบี่ยงคำถาม แต่เธอรู้ว่าเขายังไม่ "มองเธอ" แบบที่เธอต้องการให้มอง
และเธอไม่ชอบมัน
ไม่ใช่เพราะเธอต้องการเอาชนะเขา
แต่เพราะเธอไม่เคย "ถูกเพิกเฉย" มาก่อน
และครั้งนี้...เธอจะไม่ยอมให้มันจบลงแบบนั้นง่าย ๆ
เสียงประกาศจากลำโพงกลางโรงเรียนดังเบา ๆ เตือนให้ทุกบูธเริ่มเก็บอุปกรณ์ เสียงเก้าอี้ถูกลากบนพื้น เสียงเด็กตะโกนเรียกกันข้ามตึก และเสียงหัวเราะเบา ๆ จากกลุ่มนักเรียนที่ยังค้างอยู่ใกล้เวที มันคือช่วงท้ายของงาน—เวลาที่บูธเริ่มล่ม ผ้าเริ่มหลุด และทุกอย่างเริ่มกลับสู่ความจริง
บรรยากาศรอบตัวบูธของ ม.6/2 เริ่มเหมือนตลาดวาย ขณะที่เด็กจากห้องอื่นเริ่มแบกลัง เริ่มล้างขวดน้ำ ตะโกนถามหาฝาปากกา และเถียงกันว่า "สายไฟอันไหนของห้องไหน" ยิมยืนกอดอกมองวุ่นวายเหล่านั้นนิ่ง ๆ สายตากวาดช้า ๆ เหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่าง
เธอหันกลับมาหาครูรัฐที่ยังยืนอยู่หน้าโปสเตอร์เธอ ราวกับเป็นคนเดียวที่ยังไม่ถูกดูดไปในพายุของงานเลิก
เธอเอียงคอนิด ๆ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ น้ำเสียงเรียบแต่ชัดเจนจนได้ยินแม้ท่ามกลางเสียงจอแจ
"ครูมีแฟนรึยังคะ?"
ทั้งโต๊ะเงียบไปในเสี้ยววินาที เพื่อนสองคนของเธอที่กำลังเก็บแฟ้มด้านหลังสะดุ้งเฮือก หันมามองพร้อมกันตาโต ราวกับได้ยินเสียงกระจกแตกกลางบูธ
"เฮ้ยยย ยัยยิม!"
"มึงถามจริงเหรอวะ!?"
ยิมไม่ได้หันไปสนใจเพื่อน เธอยังคงจ้องตรงไปที่รัฐ ไม่ขยับ ไม่กระพริบตา แม้เพียงเสี้ยววินาที
รัฐชะงักเล็กน้อย เขาไม่ได้ตกใจ แต่มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เหมือนกำลังคิดว่าจะตอบด้วย "ระดับไหน"
เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และท่าทีที่เบี่ยงน้ำหนักคำตอบไปอย่างแนบเนียน
"คำถามนี้ต้องอยู่ในแบบสอบถามท้ายกิจกรรมหรือเปล่าครับ"
เพื่อนของยิมแทบจะล้มลงกับโต๊ะ "โอ๊ยยยย ครูรัฐจริงจังเกิน!!"
"กรี๊ดดด นี่มันการเบี่ยงเบนแบบแนบเนียน!"
แต่ยิมไม่หัวเราะ ไม่ยิ้ม เธอเพียงหรี่ตาลงน้อย ๆ เหมือนกำลังจดคำตอบไว้ในสมุดที่ไม่มีใครเห็น
"ถือว่าอยู่ท้ายบทเรียนก็ได้ค่ะ หนูถามแบบอยากรู้เฉย ๆ "
รัฐหัวเราะในลำคอเล็กน้อย เขาเอนตัวพิงโต๊ะเบา ๆ ขณะหันไปมองบรรยากาศรอบงานที่เริ่มกระจายตัวเหมือนเส้นวงกลมแตกเป็นเสี้ยว
"เวลานี้น่าจะเป็นช่วงประเมินผลมากกว่าวัดผลนะครับ ครูยังไม่พร้อมให้คะแนนคำถามนั้น"
เพื่อนของยิมยกมือปิดหน้า "โอยย ครูเล่นยากมาก!!"
ยิมยังคงมองเขาเงียบ ๆ เหมือนไม่ได้หวังคำตอบจริง ๆ ตั้งแต่แรก
รัฐหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ไม่ดังพอให้ใครคิดว่าเขาตอบรับ แต่ไม่เบาพอให้คนตรงหน้าคิดว่าเขาเฉยเมย น้ำเสียงนั้นอยู่ตรงกลางพอดิบพอดี เหมือนประโยคคำถามของยิมไม่มีผลอะไร...แต่ก็ไม่ถูกมองข้าม เขาเหลือบมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนก้มมองโต๊ะบูธราวกับเพิ่งนึกบางอย่างขึ้นได้
"จริง ๆ แล้วครูก็มีคุณสมบัติบางอย่างของคนที่ 'ควรจะมีแฟน' อยู่เหมือนกันนะ"
ยิมไม่ได้ตอบกลับในทันที แต่คิ้วเธอขยับนิดเดียว แววตาหรี่ลงอย่างระแวดระวัง
"อย่างเช่น?"
รัฐยิ้มบาง ๆ ไม่รีบร้อนตอบในทันที เขาเอื้อมมือไปแตะขอบโต๊ะเบา ๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะเป็นเสียงกระซิบ
"ฟังเก่ง ใจเย็น ทำอาหารพอกินได้ ไม่ชอบเถียงตอนง่วง...แล้วก็...อยู่เงียบ ๆ เป็น"
ยิมกอดอกแน่นขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ถอย ไม่ได้หัวเราะ มีเพียงมุมปากที่ยกขึ้นเหมือนยอมรับว่าเขาไม่ได้เลี่ยงไปเสียทีเดียว เธอมองเขาเงียบ ๆ สองวินาที แล้วเอ่ยเสียงเรียบ
"ฟังดูเป็นแพ็กเกจที่ผู้หญิงบางคนอาจจะอยากลองเปิดกล่องดูนะคะ"
รัฐหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง คราวนี้ชัดขึ้นนิดหนึ่ง เขาเอนหลังพิงขอบบอร์ดด้านข้างเหมือนไม่เร่งจะเดินไปไหน น้ำเสียงเขากลับมานิ่งเหมือนเดิม แต่คำพูดยังคงทิ้งร่องรอยบางอย่างเอาไว้
"แค่กล่องดูดี ไม่ได้แปลว่าของข้างในจะใช้งานง่ายนะครับ บางคนเปิดแล้วก็งง"
ยิมตอบทันทีโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
"งงก็แปลว่ากล้าเปิดค่ะ"
คราวนี้เขาหันมาสบตาเธอชัด ๆ แววตาไม่ได้หยอก ไม่เร่ง ไม่แข็ง ไม่อ่อน แต่เต็มไปด้วยความนิ่งที่เหมือนจะบอกว่าเขากำลัง ฟังอยู่จริง ๆ
"แล้วอยากงงกับอะไรบางอย่างบ้างไหมล่ะ"
เพื่อนของเธอเบื้องหลังแทบจะร้องกรี๊ดแต่ต้องกลั้นไว้สุดแรง ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้างพยายามไม่เผลอปิดปากตัวเอง ยิมยังไม่หันไปมองพวกนั้น เธอยังคงยืนอยู่ตรงเดิม แต่หัวใจเธอไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้ว—มันขยับไปตรงจุดที่เธอไม่คิดว่าคนตรงหน้า จะกล้าหย่อนคำถามนั้นลงมาให้
เธอหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนตอบด้วยเสียงมั่นคงและนิ่งจนดูเหมือนล้อเล่น
"ถ้ามีใครวางหลุมดีพอ ก็อาจจะลองตกลงไปดูซักครั้ง"
รัฐไม่พูดอะไรต่อในทันที เขาเพียงยิ้มบาง ๆ แล้วขยับตัวตรง ปัดฝุ่นจากขากางเกงอย่างไม่เร่งรีบ เหลือบมองฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเหนือโรงเรียนอย่างแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าสายตาของยิมยังจับจ้องเขาอยู่ทุกวินาที
"ระวังนะครับ หลุมบางหลุมไม่ได้ลึกมาก...แต่ขอบมันลื่น"
แล้วเขาก็หมุนตัวจากไปอย่างนิ่งราวกับไม่ได้พูดอะไร
แต่คำพูดที่ทิ้งไว้เหมือนรอยเท้าบนดินชื้นหลังฝนตก
มันจางช้า...แต่ลบไม่ง่ายนัก

==========โปรดติดตามตอนต่อไป==========

วัดฝีมือกับหัวใจกันเลย สองนักล่า

โอ้ยยย​ คมทุกคำ​ ทุกประโยค​ แฝงนัยระหว่างบรรทัดเต็ม​ไปหมด

ยิมอันตราย ถ้ารัฐจะกินแบบเงีียบๆ ดูท่าแล้วถ้ายิมโดนไปแล้ว จะคุมยากกว่าพลอย  ยิมมีแสงเกินไป

 บทสนทนาดี ฉลาด มีมิติ

ครูรัฐเจอสาวน้อยที่น่าค้นหาอีกคนลึกแต่ไม่ลับ

บทพูดของตัวละครดีมากครับ ลึกซึ้งและคมในความคิด