เด็กมันยั่วจริง

เฮียชอบให้เมียเด็กโชว์

อาหงษ์มันท้าไม่ได้ มันสู้

หงส์จะชอบโชว์ เป็นบุญตาลูกน้องจริงๆ

อ่านจนแข็งเฮียตงนี้โชคดีจริงๆ

 

 

หงส์ไม่อายรึ

  อ่านต่อ

  ......

    

เด็กมันยั่ว

น่าติดตาม

วางจำหน่ายแล้ว! เมียเด็ก ราคาเพียง 59 บาทเท่านั้น เรื่องของ "เฮียตง" ชายสูงวัยที่ใครหลายคนอิจฉา เพราะเขามีงานที่ดี แถมยังมี "หงส์" เมียที่สวย เซ็กซี่ และอ่อนวัย แต่ใครเลยจะรู้ว่าเฮียตงบุญมีดันกรรมบัง เพราะนกเขาตัวน้อยของเขามันไม่ขัน แถมนับวันหงส์ก็ยิ่งร้อนแรงขึ้นทุกวัน เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อ ติดตามได้ใน เมียเด็ก



เมียเด็ก ตอนที่ 3 :
เมียเด็ก ตอนที่ 2 :
เมียเด็ก ตอนที่ 1 :

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

ตกเย็นเหล่าเด็กวัยรุ่นก็ต่างเดินออกจากมหาลัยด้วยความรื่นเริง บ้างก็อยู่ต่อเพื่อทำกิจกรรม น่าเสียดายที่ตอนเด็กผมไม่มีโอกาสได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้ จึงทำได้แต่พิจารณา และพยายามเข้าใจความรู้สึกของพวกเขาเอา เพื่อที่จะเข้าใจหงส์ได้มากขึ้น

 

วันนี้ที่ร้านไม่มีลูกค้าสักเท่าไหร่ จึงฝากเจ้าสินกับโจจัดการปิดร้าน ส่วนตัวเองก็แอบดอดมารับหงส์ที่มหาลัย อาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์ในโรงหนังก็เป็นได้ที่ทำให้ผมนึกคึก อยากจะรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง 

 

ผมจอดรถรอรับหงส์อยู่ใต้อาคารคณะ ไม่นานสาวน้อยคนสวยก็เดินลงมา ถึงหงส์จะโตเป็นสาวสะพรั่ง งดงามทุกสัดส่วนแต่หลายครั้งผมก็เผลอมองเธอเป็นเด็กน้อยตาใสที่มองผมอย่างสงสัยใคร่รู้อยู่ร่ำไป 

 

หงส์เดินลงมาพร้อมกับเพื่อนสาวและชายที่ผมแทบไม่รู้จัก เนื่องจากปกติจะอยู่แต่ร้าน และไม่ได้ถามถึงความสัมพันธ์ในรั้วมหาลัยสักเท่าไหร่ หลายคนสวยหล่อราวกับดาราจอแก้ว หงส์เองก็สวยไม่แพ้คนอื่น ผมนั่งมองอย่างภาคภูมิใจ

 

เพื่อนๆของหงส์ต่างโบกมือลาแล้วเดินแยกย้ายกันไป ส่วนหงส์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาคงจะกดโทรหาผมเหมือนกับทุกวัน เวลาก่อนที่หงส์จะกลับบ้าน เธอมักจะถามเสมอว่าอยากกินอะไรไหม แต่วันนี้ไม่ทันกดโทรออก ก็มีคนเดินเข้ามาขัดเสียก่อน

 

เขาเป็นชายมีอายุ ตัวสูงพอประมาณสวมแว่น กระหม่อมบาง ดูจากการแต่งตัวทร่สุภาพเรียบร้อยและอายุก็พอเดาได้ว่าน่าจะเป็นอาจารย์ในมหาลัย ชายคนนั้นชวนหงส์คุยเรื่องอะไรก็ไม่ทราบได้ แต่น่าจะไม่ใช่เรื่องจริงจัง หงส์ยิ้มหวานและหัวเราะเป็นบางจังหวะ 

 

ทั้งสองพูดคุยกันอยู่เป็นนาทีก่อนที่ชายคนนั้นจะโบกมือลา หงส์เองก็ยกมือไหว้กลับด้วยความเคารพ ชายมีอายุแตะไหล่หงส์แบบแนบเนียนหนึ่งทีแล้วเดินจากไป ส่วนหงส์ก็กดโทรศัพท์หาผมต่อ

 

"ฮัลโหลเฮีย เย็นนี้อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวหงส์ซื้อไปให้" คำถามเดิมๆที่ได้ยินเกือบทุกวัน 

"อืม... เฮียอยากกินผัดไทเจ้าดัง" ผมเล่นละครแนบเนียน

"ไกลอยู่เหมือนกันนะ เฮียรอหน่อยละกัน เดี๋ยวหงส์นั่งรถไปซื้อมาให้" หงส์ไม่เคยปฏิเสธคำขอของผมเลยสักครั้ง 

"งั้นหันซ้ายแล้วเดินตรงมา เดี๋ยวเฮียพาไปกิน"

 

หงส์ได้ยินดังนั้นก็หันมามองผมด้วยความดีใจ เธอรีบเดินจ้ำเท้ามายังรถแล้วรีบเปิดประตูขึ้นมานั่งทันที

 

"เฮียมาได้ไงเนี่ย"

"เฮียอยากสะใภ้บ้างไง ไม่ดีใจเหรอ?"

"เขาเรียกว่า เซอไพรส์ เฮียก็.. ดีใจสิ ดีใจมากด้วย" หงส์ยิ้มแล้วเอียงตัวมากอดแขนผมแน่น

"ทำอะไรของลื้อ เดี๋ยวเพื่อนๆก็เห็นหมดว่าลื้อมีผัวแก่"

"ผัวแก่แล้วไง ใครจะคิดไงก็ช่าง ก็คนมันรักนี่"

 

คำพูดอันแสนหวานของหงส์ เปรียบเสมือนหยาดน้ำฝนที่หยดลงมาใส่ตอไม้แห้งที่รอวันตายอย่างผม ผมแอบอมยิ้มและลูบศีรษะเธออย่างเอ็นดู 

 

"ปากหวานแบบนี้ล่ะนะ ใครได้ฟังก็ชื่นใจ"

"แต่หงส์ก็พูดกับเฮียคนเดียวนะ" เธอเงยหน้าจ้องตาผมแป๋ว

"จริงเหรอ เมื่อกี้ยังเห็นคุยกับคนอื่นอยู่เลย" 

"อ๋อ เมื่อกี้ที่คุยด้วยเป็นอาจารย์คณะ ทำไม? เฮียหึงเหรอ?" หงส์อมยิ้ม

"หึงอะไรละ เฮียแก่ปูนนี้แล้ว แค่เป็นห่วงเฉยๆ เห็นมาจับลงจับไหล่" 

"นั่นสิ อาจารย์คนนี้ชอบจับไหล่ แตะหลังหงส์หลายรอบละ" 

"ถ้าหงส์ไม่สบายใจ เฮียไปคุยให้ได้นะ" 

"ไม่เป็นไรเฮีย ขอบคุณนะ นึกว่าเฮียอยากเห็นเขาแตะตัวหงส์ซะอีก" 

 

หงส์ลดเสียงลง พลางจ้องตาผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ทำเอาผมใจสั่นเล็กน้อย เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ

 

"ถ้าเฮียบอกอยากเห็น.. หงส์จะยอมเหรอ?" ผมตอบท้าทาย

"ยอมสิ เฮียอยากเห็นอะไร หงส์ก็ยอมหมดล่ะ" หงส์เอามือลูบหน้าอกผมเบาๆ

"คืนนี้หาอะไรสนุกๆทำกันอีกไหมละ?" 

"เอาสิ แต่พาหงส์ไปกินข้าวก่อนนะ หิวมากเลย" 

 

หงส์ทำหน้าบูดแก้มป่องออดอ้อนจนผมหลุดยิ้มออกมา หลายคนคงอิจฉาที่ผมมีเมียน่ารักขนาดนี้ แต่ผมกลับเป็นกังวลมากกว่า ด้วยอายุอานามที่มากขึ้น สักวันผมคงต้องจากลาโลกใบนี้ไปก่อนหงส์อย่างแน่นอน ผมเป็นห่วงว่าหงส์จะใช้ชีวิตอยู่อย่างโดเดี่ยวเนื่องจากไม่มีญาติพี่น้อง 

 

หลายครั้งก็คิดที่จะบอกเลิก เพื่อให้หงส์มีโอกาสไปหาคนที่เหมาะสมและอายุน้อยกว่า แต่ผมก็ไม่ใช่คนจิตใจสูงส่ง ยังละเรื่องความรักความเห็นแก่ตัวไปไม่ได้ ผมยังอยากอยู่กับหงส์ ยังอยากถูกเธออ้อนแบบนี้ไปอีกหลายปี

 

กว่าจะขับรถพ้นเขตมหาลัยมาได้ก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง แต่ช่วงเย็นแบบนี้ ไม่ว่าถนนเส้นไหนรถก็ติด เราสองคนพูดคุยกันจนหมดเรื่องคุย หงส์นั่งนิ่งก่อนเธอจะเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างตรงเบาะหลัง

 

"ถุงใส่อะไรเหรอเฮีย?" หงส์พูดพลางหยิบมาดู

"เอ่อ.. ชุดนักศึกษา.. เฮียซื้อมาให้หงส์น่ะ" เมียสาวผมล้วงหยิบออกมาดูก็ทำตาโต

"โห เสื้อตัวเล็กมาก กระโปรงก็สั้นเวอร์" หงส์ตกใจลากเสียงยาวจนผมเริ่มหมดความมั่นใจ

"ก..ก็เผื่อทำอะไรสนุกๆกันไง เฮียเลยซื้อชุดเซ็กซี่มาให้"

"หงส์จะใส่ได้ไหมเนี่ย"

"ได้สิ เฮียจำไซส์ตัวเราได้หน่า" 

"ให้หงส์ลองใส่ดูก่อนได้มั้ย? มันดูตัวเล็กเกิน"

"ได้สิ ว่าแต่จะเปลี่ยนตรงนี้เลยเหรอ?" 

 

ตอนนี้รถจอดสนิทกลางสี่แยกไฟแดง รอบข้างมีรถขนาบเต็ม แถมฟิล์มติดกระจกรถผมก็ไม่ทึบนัก ซึ่งรถด้านข้างดันเป็นรถตู้สาธารณะที่คนขับกำลังเปิดหน้าต่างนั่งรับลมอยู่พอดี ถ้าคนขับหันมามองต้องเห็นหงส์อย่างแน่นอน หงส์หันไปมองด้วยความลังเล

 

"ถ้าหงส์ถอดเสื้อ เขาจะเห็นหรือเปล่า?"

"อื้อ เห็น หงส์กล้าเปลี่ยนไหมละ?" คนขับรถเป็นผู้ชายมีอายุท่าทางก้าวร้าว ผมจึงคิดว่าหงส์คงไม่กล้า

"ท้าผิดคนแล้วเฮีย" 

 

หงส์ยิ้มเยาะก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมชุดนักศึกษาออกทีละเม็ด ใจของผมเต้นตึกตักเมื่อเห็นว่าคนขับรถตู้เหลือบหางตามามองเป็นระยะ ผมนั่งจับพวงมาลัยแน่นภาวนาให้ไฟจารจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวซักที

 

ถ้านกเฮียขันโดนแน่