น้องอิมโดนแน่

คุกนะตามั่น

สอนอิมหน่อย

ต้องติดตาม

คงต้องสอนเด็กสาว ให้เข้าใจ ว่าอย่างไรคือความสุขของชีวิตที่สุดเลยคร้าบบบ

ตามั่นเป็นสุภาพบุรุษ คงต้องอธิบายให้น้องอิมเข้าใจด้วยนะท่าน

เป็นไงต่อนะ

ลุงมั่นสอนหน่อย

ก่อนอื่น ต้องขอขอบคุณทุกกำลังใจที่ผ่านมานะครับ
ผมหายไปนาน แต่ก็ยังมีคนจำผมได้ ขอบคุณมาก ๆ ครับ

วงเวียนชีวิต...ตอนที่ 3
จะว่าไปแล้ว กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น จะโทษทรงยุทธ์ว่าผิดแต่เพียงฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกต้องนัก หากจะนับภรรยาทั้ง 4 คน ที่พ่อแม่จัดหาให้ ภัณฑิลา คือคนที่ ทรงวุฒ รัก มากที่สุด รักตั้งแต่แรกพบ ภัณฑิราเองที่ไม่เคยรัก และเมินเฉยต่อทรงวุฒ
   แต่ถ้าจะโทษภัณฑิลา ก็อาจไม่ถูกเช่นกัน ทั้งพ่อแม่และตัวทรงวุฒิเองใช้ความลำบากของภัณฑิลามาเป็นเครื่องมือบังคับเอาตัวภัณฑิลา โดยที่เธอเองไม่เต็มใจ เหตุการณ์มันจึงเป็นเช่นนี้
   ขณะที่เด็กฉลาดอย่างชลธิชา กลับไม่เข้าใจเหตุผลเชิงลึก  ทั้งหมด เธอจึงมอบความเกลียดชังให้กับพ่อแต่เพียงฝ่ายเดียว
......................................
.....................................
   ถึงต้องแต่งานตอน ม.6 แต่ภัณฑิลานก็ยังได้เรียนต่อจนจบ ป.ตรีด้านบริหารธุรกิจ มหาลัยเอกชน
ตำแหน่ง รองผู้จัดการฝ่ายขาย ที่คุณหญิงประวีณา  แม่ทรงวุฒิ ซึ่งมีศักดิ์ เป็นป้าของภัณฑิลามาอบให้ จึงเหมาะสมแล้ว
....................................
ในห้องทำงานส่วนตัวของภัณฑิลา หลังเหตุการณ์ ในห้องรับแขก 9 วัน
"เอาไงดีครับ"  อามั่นกล่าว หลังจากดูแถบวัดค่าการตั้งท้อง ของภัณฑิลา
"ลูกของเรา...." ภัณฑิลากล่าว
"ครับ เด็กในท้องเป็นลูกของผม......." อามั่น กล่าวเสริม
"ฑิลาจะหย่ากับทรงวุฒิ......ไปจากที่นี่ เราไปอยู่ด้วยกันนะคะ...."  ภัณฑิลากล่าวกับอามั่งเชิงขอความคิดเห็น
"ครับ...... นั่นคือสิ่งที่ผมปรารถนาที่สุด..............แต่......"    อามั่นเว้ระยะ
"ทำไมคะ......หรือคุณอาไม่รักฑิลา....."
"รักครับ.....รักมากด้วย.....แต่คุณฑิลาคิดให้ดี  เรายังอยู่ในสังคม เขาจะตราหน้าว่าให้คุณได้ ว่ามีชู้กับคนอย่างผม
ผมนะไม่แคร์หรอกครับ  แต่คุณฑิลาเองจะลำบาก ไหนจะลูก ๆ อีกค้าจะรู้สึกอย่างไร...." อามั่นกล่าวเป็นเหตุ เป็นผล  ฑิลาเงียบ มันก็จริงอย่าที่อามั่นกล่าว
"งั้น.......ฑิลา จะทำให้ทรงวุฒิ เข้าใจว่าเด็กเป็นลูกของเขา....."
"ครับ  ... ผมเห็นด้วย จะมีเพียงเราสองคนเท่านั้น ที่รู้ว่านี่คือลูกของเรา....." อามั่นกล่าว พลางลุกขึ้นไปเอามือลูบเส้นผมของภัณฑิลา พร้อมจูบลงไปที่หน้าผาก
"เรามาต่อแขนต่อขา ให้ลูกของเรานะ......" อามั่นกระซิบข้างใบหูของภัณฑิลา
"บ้า....นี่มันที่ทำงานนะคะ...." ภัณฑิลาหยิกที่แขนอามันเบา ๆ
"บ่าย 3 แล้ว ไปรับเด็ก ๆ ที่โรงเรียนกลับบ้านได้แล้ว...." ภันฑิลากล่าวตัดบท ก่อนที่เรื่องจะยาว เพราะตอนนี้เธอเองก็เริ่มจะมีอารมณ์ร่วมเช่นกัน
............................................
............................................
"ตามั่นไปทำอะไรมาคะ.....เจ็ดแปดวันมานี่ ดูท่าตามั่น ซีด ๆ เหมือนคนไม่มีแรง...." ชลฑิชา ซึ่งนั่งเบาะหลังกล่าวแซวตามั่นแบบหยอก ๆ แต่ตามั่นถึงกับสะดุ้ง
"ปะ ปล่าวนี่ครับ....."
"หราาาา.......ฮิฮิ......"  ชลธิชาหัวเราะ ความจริงตามั่นก็ปกติทุกอย่าง เพียงแต่ ชลธิชารู้ เท่านั้นก็เลยแซวแบบหยอก ๆ
"นี่ตามั่น ว่าง ๆ พาน้อยไปเที่ยวบ้างนะ....อยู่บ้านมันเบื่อ..." .../ ชื่อเล่น น้อย../>"แล้วคุณหนูอยากไปเที่ยวไหนครับ..." ตามั่นถาม ขณะขับรถ สายตามองถนน เส้นทางที่จะไปโรงเรียนของ ชฎาวัลย์ พี่คนกลาง (ปกติตามั่น จะรับส่ง เด็ก ๆ ทั้งสาม โดยขากลับ ชลธิชาจะขึ้นรถเป็นคนแรก แล้วไปรับ ชดาวัลย์ และชฎาภรณ์ พี่คนโตที่มหาลัยเป็นคนสุดท้าย)
"ที่ไหนก็ได้คะ แล้วแต่ตามั่นจะพาไป....." ชลธิชากล่าว
"คุณหนูต้องไปขออนุญาต คุณแม่ แล้วค่อยมาสั่งผมว่าอยากไปไหน ผมก็จะพาไป....." ตามั่นกล่าว
"อืมมม..... หนูรู้แค่อยากไปเทียว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี ก็เลยบอกตามั่นไงคะ ว่าให้พาหนูไป...."
"โอ้ยยย...... แบบนี้ก็แย่เลย ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่ไหนมันหน้าเทียว...." ตามั่นกล่าวขำ ๆ
"อืมมมม....อายุปู่นนี้แล้ว  ไม่มีไอเดียอะไรเลย......." ชลธิชากล่าวกระฟัดกระเฟียด
"ก็ผมไม่รู้นี่ครับ แบบนี้แล้ว ถ้าผมพาคุณหนูไปที่โรงแรมม่านรูด ละ จะว่าไง...." ตามั่นกล่าวประชด
"แล้วกล้าไหมละ...." ชลธิชาแว๊ดเสียง ตามั่นถึงกังเงียบไปไม่เป็น   หลายอึกใจตามั่นถึงชวนชลธิชาเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนที่รถจะจอดหน้าโรงเรียนของชดาวัลย์   
.......................................
......................................
สามเดือนต่อมา บ้าน "เจริญสาร"  แทบจะจุดพลุฉลอง เมื่อผลอันตร้าซาวด์ ออกมา ลูกในท้องของ ภัณฑิลาเป็นผู้ชาย คุณหญิงประวีณา สั่นให้ ภัณฑิลาขึ้นไปอยู่ตึกใหญ่ งานทุกอย่างให้หยุดทำ พร้อมกับจ้างพยาบาลส่วนตัวมาดูแลภัณฑิลาเป็นพิเศษ จ้างนักโภชนาการ มากำกับดูแลเรื่องอาหารการกิน ติดต่อหมอทำคลอดที่เก่งที่สุดพร้อมกับจองห้องหรูของโรงพยาบาลเอกชนล่วงหน้าเตรียมคลอดหลานชายคนแรก สุดที่ภัณฑิลาจะขัดได้
บัดนี้ บ้านเล็กหลังแรก จึงมีตามั่น อยู่กับลูก ๆ ของภัณฑิลาเท่านั้น
...................................../ บ้านเล็ก ความจริงมันไม่เล็ก มันเป็นบ้านหลังใหญ่ แต่เนื่องจากมันมีขนาดเล็กกว่าหลังใหญ่ ผู้คนในบ้านจึงเรียกว่ามันบ้านเล็ก/>.......................................
......................................
"จะบ้าหรือคุณ....กะอีแค่หนี้ 3 แสน...คุณถึงกับต้องไปทวงเอง ให้ทนายไปแทนก็ได้....." คุณหญิงประวีณา วัย 62 แม่ทรงวุฒิ กล่าวกับคุณวีรวิทย์ สามีวัย 65
"มันเป็นหนี้สินของบริษัท....เอง อีกอย่างเราก็ส่งคนไปตามหลายครั้งแล้ว ผมเป็นคนอนุมัติ ให้เค้าเครดิตสินค้า ผมก็ต้องแสดงความรับผิดชอบละงานนี้....."  คุณวีรวิทย์ กล่าวเสียงนุ่มกับภรรยา
"คุณ นะ อายุมากแล้วนะ งั้นก็ให้ตา วุฒิ ไปแทน...." คุณหญิงกล่าวเซ็ง ๆ
"เฮ้ย...ไม่ได้ เมียมันกำลังท้อง อีกอย่าง ถึงจะ 65 ผมก็ยังแข็งแรงนะ ลองดูไหมละ...." คุณวีรวิทย์ กล่าวขำ ๆ
"จะบ้า......ประสารทจะกิน....ประธานกรรมการ ไปทวงหนี้  แล้วคุณจะไปยังไง ตาพงษ์ คนขับรถของคุณก็ไม่อยู่ ทางมันไกลอยู่นา...... " 
"สบาย ผมจะไปกับยัยรัตน์"

...../"รัตน์ชินี" หัวหน้าฝ่ายการเงิน  วัย 34 ภรรยาคนที่ 3 ของทรงวุฒิ มีศักดิ์เป็นหลานของคุณวีรวิทย์ แต่งงานกับทรงวุฒิตอนอายุ 16 มีลูกตอน 17 มีลูกสาว 1 คน คือ คน น้อง อิม ประวีณา วัย 14..../>

"เอาตามั่นไปช่วยขับรถละกัน...." คุณหญิงประวีณากล่าว
"เฮ้ย ไอ้นั่นมันต้องขับรถส่งหลาน ๆ ไปโรงเรียน..." คุณวีรวิทย์กล่าว ไม่เห็นด้วย
"นี่ คุณไปวันเสาร์กลับอาทิตย์นะ...." คุณหญิงแว๊ดเสียง
"อืมม...จริงสิ...ผมลืมไป..." คุณวีรวิทย์กล่าวพลางโครงหัว

............................................................
............................................................
รถเก๋ง สีดำ เครื่อง 3000 CC. เดินทางออกจากเมืองหลวง มุ่งหน้าสู่จังหวัดทางภาคอีสาน
ตามั่น ทำหน้าที่ขับโดยมีคุณวีรวิทย์นั่งข้าง รัตน์ชินี นั่งหลังคู่กับน้องอิม ลูกสาววัย 14 ที่ขอมาด้วย
"เต็มหรือคะ....../"
   คุณรัตน์ พยายามโทรติดต่อที่พักในจังหวัด ทั้งอำเภอไกล้เคียง....คำตอบก็เหมือนกันทุกที่..คือโรงแรม รีสอร์ท เต็ม...
"งานศิลปะหัตถกรรมหรือครับ..." ตามั่นที่ขับรถอยู่เงี่ยงหูพังคุณรัตน์คุยโทรศัพท์ติดต่อที่พัก
"ใช่ค่ะ ลุงมั่น..." คุณรัตน์กล่าว
"แบบนี้แย่เลยครับ ผมเคยโดนมาแล้วตอนพาคุณฑิลาไปธุระ ติดงานนี้เมื่อไร โรงแรมเต็มทั้งจังหวัดเลยละ..." ตามั่นกล่าว "เอาไงดีครับจะไปต่อหรือกลับ" ตามั่นถามความเห็น
"กลับได้ไงวะ...นี่มันถึงโคราชแล้ว ยังไงก็นอนที่ขอนแก่นก็ได้..." คุณวีรวิทย์กล่าว
"เอางี้ไหมครับ อำเภอที่เราจะไป ผมมีเพื่อนอยู่ เราไปพักที่บ้านเพื่อนผม.....รับรองครับ สะดวกสบายแน่นอน บ้านอยู่ติดเขา บรรยากาศดีมากเลยละ..."
"ว่าไงรัตน์...." คุณวีรวิทย์หันไปถามลูกสะใภ้
"ก็ลองคูค่ะ   ...  ไหนๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ว่าแต่เพื่อนลุงเค้าทำอะไรคะ...."
"ก็ทำไรกาแฟ....แล้วก็เปิดคลินิก รักษาชาวบ้านครับ..."
"เฮ้ย... มีเพื่อนเป็นหมอ..." คุณวีรวิทย์กล่าว
"อ้อ...เรียนหมอจากเมืองจีนครับ ....ตกลงนะครับ ผมจะได้โทรบอกเพื่อนล่วงหน้า... " ตามั่นกล่าว
"อืมมมม.....เอาก็เอา..." คุณวีรวิทย์กล่าว
   ................................
   / นั่งรถมุ่งหน้าสู่ภาคอีสานไปทวงหนี้ 3 แสน จาก อดีตนักการเมืองท้องถิ่น ที่เครดิต สมุดหนังสือไปแจกตามโรงเรียน แต่ไม่ยอมใช้หนี้ ที่ค้างคา มา 5 ปีแล้ว .../>เทือกเขาภูพาน....ถนนหนทางมันต่างจาก 30 กว่าปีก่อนมากนัก แต่ ตามั่น หรืออดีตสหายมั่นคง ยังจำมันได้ดีภาพอดีตที่แกเป็นทหารป่า ปรากฏขึ้นในความทรงจำ ของชายวัย 58 จากถนนดิน หรืออย่างดี ก็แค่ลูกรังเมือสมัยก่อน บัดนี้มันกลายเป็นถนนลาดยางไปหมดแล้ว นานแล้วที่แกไม่ได้มาเยี่ยมเยียนเพื่อนเก่าที่นี่

บ้านไม้ทรงไทยประยุค หลังใหญ่ ชายวัย 60 พร้อมเพื่อน อีก 5-6 คนออกมาต้อนรับ
"โอ้....... สหายมั่นคง...." ชายวัย 60 กล่าวขึ้น พลางผายมือ ตามั่นส่ายหน้าพลางเอียงหน้าไปทางเจ้านายของตน
ชายผู้นั้นพยักหน้าแสดงอาการเข้าใจ
"เชิญๆ ครับ นั่งพักก่อน....."
"พี่ชัยครับ...นี่เจ้านายผม...." ตามั่นกล่าวพลางผายมือไปทางคุณวีรวิทย์ ทั้งสองฝ่ายต่างประณมมือไหว้ทักทายกัน
......................................
บ้านไม้ 2 ชั้น ที่ลุงชัย เพื่อนรุ่นพี่ของตามั่น เป็นบ้านอีกหลังหนึ่ง อยู่ติดลำห้วย บรรยากาศร่มรื่นดีมาก อยู่ห่างจากบ้านลุงชัยเองราว 50 เมตร
"เชิญตามสบายเลยนะครับ เป็นบ้านลูกชายผมเอง เค้าทำงานในเมือง นานๆ จะกลับมาสักที..." ลุงชัย กล่าวพลางใส่ถ่านรีโมทแอร์  พร้อมกับกล่าวเชิญว่าช่วงเย็น ๆ ให้ไปทานข้าวที่บ้านของตน
........................................
"อืมมม....ลุงมั่น บรรยากาศที่นี่ดีมากนะคะ ..... อะนี่....."  คุณรัตน์ กล่าวพลางยื่นเงิน จำนวน 3000 ให้ตามั่น
"อะไรหรือครับ...." ตามั่น ทำหน้างงๆ
"อ้อ...คุณพ่อแกเห็นบรรยากาศดี แกลยอยากดื่มสักหน่อย... วานตามั่นไปซื้อ Black หน่อยนะ ในตัวอำเภอน่าจะมีขาย"   (ตัวอำเภออยู่ห่างออกไป 20 กิโล  Black ในที่นี้หมายถึงเหล้ากล่องดำ ที่มีรูปคนเดิน )
"อ้อได้ครับ ..." ตามั่นพยักหน้าเข้าใจ รับเงินจากมือคุณรัตน์
"น้องอิมจะไปกับลุงมั่ก็ได้นะคะ......จะได้เปิดหูเปิดตา...." คุณรัตน์กล่าว พลางหันไปทางลูกสาววัย 14
"ค่ะแม่ น้องอิมรับคำออกอาการดีใจ......"
.........................................
น้องอิมเดินตามหลังตามั่นไปที่รถ ซึ่งจอดอยู่ที่บ้านลุงชัย
   ทันที ที่ ตามั่น กับน้องอิมลับตา คุณวีรวิทย์  กับคุณรัตน์ ก็มองสบตากัน แล้วพากันเดินเข้าไปในห้องพักห้องหนึ่ง แล้วกดล๊อคประตูทันที...............
..........................................
.........................................
"เฮยจะไปไหน......"  ลุงชัยร้องถามตามั่น 
"อ้อ เข้าอำเภอ ไปซื้อ Black ให้เจ้านายสักหน่อย.." ตามั่นตอบ
"ไอ้เวร.....มานี่ ๆ..."   ลุงชัยดึงมือตามั่นไปที่ห้องรับแขกของตน ตามั่นกวักมือเรียกน้องอิมให้ตามมาด้วย
"ดูๆ  จะกินหรือจะอาบก็ได้....." ลุงชัยกล่าวพลางผายมือ จริงของแก ในห้องรับแขกของลุงชัย เต็มไปด้วยทั้งสุราใน และต่างประเทศ เรียงอยู่จนเต็ม
"เลือกเอา จะเอาขวดไหนไปให้เจ้านายของแก...." ลุงชัยกล่าว ตามั่นพยักหน้ารับ
"เราไม่ต้องเข้าเมืองแล้วละ คุณหนู..." ตามั่นกล่าวกับน้องอิม
"ค่ะ......งั้นเดี๋ยวอิมกลับไปที่บ้านพักก่อนนะคะ....." น้องอิมกล่าวพลางลุกขึ้น
"ได้ครับ  เรียนนายท่านด้วยนะครับเดี๋ยวผมตามไป..." ตามั่นกล่าว น้องอิมรับคำแล้วเดินกลับไปยังบ้านพัก
.............................................
"อืมมม...พี่ชัย ว่าแต่เพื่อนรักของผมยังอยู่ดีอยู่นะ...."  ตามั่นกล่าว ซึ่งหมายถึง ปืน AK47 คู่มือของแกที่แอบซ่อนไว้สมัยเป็นทหารป่า
"ยังอยู่....ไปดูใหมละ....." ลุงชัยกล่าว
"ไม่หรอกครับ พอดีคิดถึงมันเฉย ๆ "
"อืมม....ไม่แน่หรอก ไปทวงเงินพรุ่งนี้ ระวังหน่อยนะ ไอ้นั่น มันขี้โกง  แต่ถ้าเราถึง มันก็เหงาเช่นกัน..."
   ตาพงษ์คุยกับลุงชัย ไม่นานก็ขอตัว เอาเหล้าไปให้คุณวีรวิทย์
.........................................
.........................................
น้องอิม เดินกลับมาที่บ้านพักที่อยู่ห่างออกมาราว 50 เมตร พอใกล้กึงบ้านพัก เด็กสาวก็ค่อยๆ ย่องเดินกะจะมา จ๊ะเอ๋ ให้แม่กับ คุณปู่ของเธอตกใจเล่นสักหน่อย  แต่พอมาถึงตัวบ้านกลับไม่พบใคร รองเท้าของคุณแม่กับคุณปู่ก็ยังอยู่ แทนที่เด็กน้อยจะตะโกนเรียก เธอกลับค่อย ๆ เดินเข้าไป.......ไม่มีใคร
   แต่มีเสียงของแม่ แว่วออกมาเบา ๆ จากห้องหนึ่ง ประตูปิด...... เด็กสาวแนบหูฟัง.....
"......อูยยยยย.....พ่อขา...เร็วเถอะ.....เดียวน้องอิมกลับมา....."
"น้องอิม......ลูกของเรา...."   เป็นเสียงคุณปู่
"ค่ะ......อูยยยยย.....ดูดแรงแรงพ่อขา......อืมม....รัตน์เสียว......" 
   น้องอิมถึงกับตัวชา เมื่อได้ยินเสียงสนทนาแว่วออกมา แทนที่จะหนี เด็กน้อยกลับ มองซ้ายขวา แล้วแนบสายตาเข้ากับรูเล็ก ๆ ระหว่างบานพับของประตู........ภาพ ร่างขาวโพลงของแม่ ที่นอนหงาย อยู่บนเตียง โดยมี่ร่างเปลือยของคุณปู่ ซบใบหน้าอยู่ในง่ามขาของคุณแม่.......
..............................................
..............................................
"อูยย...คุณ....พ่อ...เย็ดหนูเถอะเดี่ยว  น้องอิมกับลุงมั่นกลับมา"
"ไม่ต้อง เรามีเวลาเย็ดกันอีกนาน ตัวอำเภอตั้ง 20 กิโล" คุณวีรวิทย์พึมพำ พร้อมกับดูดหีลูกสะไภ้
"แต่หนูเงี่ยน จะตายอยู่แล้ว อูยยยยย  ได้โปรด.....อืมมมมม "

จากภาพที่แอบดู น้องอิม เด็กสาวเริ่มออกอาการวูบวาบตามตัว  มีอารมณ์ร่วมไปกับ แม่และคุณปู่ ที่ตอนนี้คุณปู่ของเธอมานอนทับบนตัวของแม่ แล้วค่อย ๆ เสียบแทงท่อนเอ็นเข้าไปในตัวของแม่  เด็กสาวสอดมือคลึงง่ามขาของตนเข่นกัน
ภาพคุณปู่ทั้งดูดนม ทั้งกระเด้า เสียงคุณแม่ที่ครวญคราง น้องอิม เธอไม่ไม่รู้สึกตัวเลยว่า บัดนี้ ลุงมั่นได้มายืนอยู่ด้านหลังของเธอเสียแล้ว........./ สรรพนามของตามั่น อามั่น ลุงมั่น หรือไอ้มั่น ... ขึ้นอยู่กับว่าตอนนั้นแกคุยอยู่กับใคร.../>   ลุงมั่น จุ๊ปากเบา ๆ พร้อมกับค่อย ๆ เอามือ แตะที่ไหล่ ของน้องอิม  เพราะเกรงว่า เด็กน้อยจะตกใจและส่งเสียงออกมา  น้องอิม ยิ้มเจื่อนแบบอาย ๆ เพราะมือน้อยของเธอตอนนี้มันคาอยู่ในห่องหลืบตรงง่ามขาของเธอ
ส่วนตามั่น ถึงจะไม่มองเข้าไปข้างในด้วยสายตา แต่เสียงที่เล็กลอดออกมา ลุงมั่นก็รู้โดยกระจ่างว่า คุณวีรวิทย์ กับคุณรัตน์ ทำอะไรกันอยู่ในห้องนั้น และเมื่อแกแนบสายตาเข้าไปดูบ้าง มันยิ่งชัดเจน คุณวีรวิทย์ กำลังสมสู่กับลูกสะใภ้ของตนเอง และนี่ไม่ใช่การขืนใจ มันเป็นความตั้งใจ เต็มใจ ของทั้งสองฝ่ายที่ประกอบกามกิจบนร่างกายของกันและกัน.....
   น้องอิมมองสบตาลุงมั่น.... ลุงมั่นส่ายหน้าเล็กน้อย มือข้างหนึ่งถือขวดเหล้า มืออีกข้างจูงมือน้องอิม แล้วค่อย ๆ พาเด็กสาวเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น............
   เดินไปที่รถ บอกลุงชัยว่าจะไปธุระ โดยมีน้องอิม ขึ้นรถไปด้วย  ความตั้งใจของลุงมั่นคือพาน้องอิมออกไปสักระยะ แล้วค่อยกลับมา ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"คุณหนูอย่าให้ใครรู้เรื่องนี้นะครับ...."  ลุงมั่นกล่าวทำลายความเงียบ
"ค่ะ...ลุงมั่น....แต่อิมก็ไม่เข้าใจ  มำไมแม่กับคุณปู่ต้องทำแบบนั้น......" น้องอิมถาม
"เค้าทำแล้วเค้ามีความสุขครับ...." ลุงมั่นตอบ เพราไม่รู้จะให้คำตอบอย่างไรดี
"ความสุข......ความสุขยังไงหรือคะ....." ข้องอิมถาม ลุงมั่นไม่ตอบ แต่มองสบตาเด็กสาวผ่านกระจกมองหลัง  พร้อมกับเลี้ยวรถเข้าทางแยก ตรงเข้าไปในป่าข้างทาง
................................................................
[

มันส์มาก อ่านสนุก

 

กำลังน่าลุ้นเลย