เพราะเอาเรื่องจริงของตัวเองมาเป็นโครง ทำให้พอเขียนเรื่องนี้ทีไรแล้วแล้วชักเตลิดตลอดครับ
เพราะงั้น ถึงแม้เกินกว่าครึ่งจะเป็นอะไรทีสมมุติมาจากเรื่องจริง แต่ก็จะมีบ้างบางอย่างที่อิงจากเรื่องจริงๆ มาใส่เลย
ผมคิดว่าคนที่ชอบแนวตื่นเต้นๆ น่าจะชอบครับ ก็รออ่านกันได้เลย อีกไม่นาน

************

สามารถสนับสนุนให้กำลังใจในการเขียนงาน และอ่านตอนใหม่ ๆ ล่วงหน้าได้ตามช่องทางดังนี้ครับ

)




>>


***ท่านใดติดขัด ไม่สะดวกในการอ่านผ่านเว็บอื่นๆ หรือทำไม่เป็น สามารถเข้ากลุ่ม Line OPENCHAT มาสอบถามหรือพูดคุยเรื่องอื่นๆ ได้ครับ (ไม่ระบุตัวตน)***
กดเข้ากลุ่มที่ Link นี้ >>>

อย่าลืมเข้าไปพูดคุยกันได้ที่เพจนะครับ





ทันทีที่เสียงของประตูห้องพักในโรงแรมปิดลง โลกภายนอกที่วุ่นวายก็ถูกตัดขาดออกไปโดยสมบูรณ์ 

บรรยากาศภายในห้องสวีทที่หรูหรานั้นเงียบสงบ มีเพียงแสงไฟสีวอร์มไลท์จากโคมไฟหัวเตียงที่ส่องสว่างอย่างนุ่มนวล กลิ่นหอมสะอาดๆ ของผ้าปูที่นอนและพรมเนื้อดีลอยอบอวลอยู่ในอากาศ

ผมไม่ได้รีบร้อนเหมือนครั้งแรก แต่กลับใช้เวลาซึมซับบรรยากาศและผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผมวางคีย์การ์ดลงบนโต๊ะข้างประตู ก่อนจะหันกลับไปสบตากับมีนาที่ยืนรอผมอยู่อย่างสงบ เราต่างไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเราสื่อสารกันได้มากกว่าคำพูดนับพันคำ

ผมก้าวเข้าไปหาเธอช้าๆ ยกมือขึ้นประคองใบหน้าของเธอไว้อย่างแผ่วเบา รสชาติของไวน์แดงยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปากของผมและเธอ ผมโน้มตัวลงไปจูบ... เป็นจูบที่เริ่มต้นอย่างเชื่องช้า อ่อนหวาน และลึกซึ้ง มันไม่ใช่จูบที่เต็มไปด้วยความหิวกระหายเหมือนครั้งแรก แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผูกพันและความเข้าใจที่เพิ่งก่อตัวขึ้นระหว่างเราที่ร้านอาหาร 

ผมค่อยๆ บรรจงใช้ริมฝีปากสำรวจความอ่อนนุ่มของเธอ ลิ้นของเราทักทายกันอย่างนุ่มนวลก่อนจะค่อยๆ พัวพันเข้าหากันอย่างดูดดื่ม ผมช้อนร่างของเธอขึ้นอุ้มจนตัวลอย เท้าของเธอเกี่ยวรอบเอวของผมไว้ในขณะที่เรายังคงจูบกันไม่ถอนริมฝีปาก

ผมพาเธอมายังเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่แสนนุ่มนวล วางร่างของเธอลงอย่างเบามือที่สุด ก่อนจะเริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ของเธออกทีละชิ้นอย่างไม่รีบร้อน 

ผมค่อยๆ รูดซิปชุดเดรสสีแดงเข้มของเธอลง เผยให้เห็นแผ่นหลังเนียนละเอียด ผมจุมพิตลงบนแผ่นหลังนั้นเบาๆ ก่อนจะช่วยให้เธอถอดชุดนั้นออกไปพ้นทาง เผยให้เห็นชุดชั้นในลูกไม้สีดำตัวเดิมที่ผมจำได้ดี มันขับเน้นเรือนร่างทรงนาฬิกาทรายของเธอให้ดูน่าหลงใหลยิ่งกว่าเดิม

ผมจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขึ้นไปบนเตียง ทาบทับร่างของเธอไว้ เตรียมที่จะเริ่มบรรเลงบทเพลงรักบทเดิมที่เคยสร้างความประทับใจ 

แต่แล้ว... มีนากลับยกนิ้วขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของผมเบาๆ เป็นการหยุดผมไว้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผมคุ้นเคยปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยของเธออีกครั้ง

"เดี๋ยวก่อนค่ะที่รัก" เธอกระซิบเสียงพร่า แววตาของเธอเป็นประกายท้าทาย "คืนนี้... เรามาลองอะไรสนุกๆ ที่แตกต่างออกไปหน่อยดีไหมคะ?"

หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นกับคำเชื้อเชิญที่ไม่คาดคิด ความไว้ใจที่ผมมีให้เธอมันมีมากพอที่จะทำให้ผมพยักหน้าตอบรับไปโดยไม่ลังเล 

"อะไรสนุกๆ เหรอครับ?"

มีนาไม่ตอบ แต่เธอเอื้อมมือไปหยิบบางอย่างจากกระเป๋าถือของเธอที่วางอยู่ข้างเตียง มันคือผ้าพันคอผ้าไหมเนื้อนุ่มสีดำสนิทผืนเดิม

"คืนนี้... มีน ขอลองเป็นคนคุมเกมบ้างได้ไหมคะ" เธอยิ้มหวาน "มีนอยากจะลอง... 'ปรนเปรอ' คิณในแบบของมีนดูบ้าง"

คำว่า "ปรนเปรอ" ของเธอมันช่างยั่วยวนและน่าตื่นเต้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักผจญภัยที่กำลังจะค้นพบดินแดนใหม่ ผมมองลึกลงไปในดวงตาของเธอและตอบกลับด้วยเสียงที่หนักแน่น "ตามใจคุณเลยครับ... คืนนี้ผมเป็นของคุณทั้งตัว"

รอยยิ้มของมีนากว้างขึ้นด้วยความพอใจ เธอขยับขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตัวผม ก่อนจะหยิบผ้าไหมผืนนั้นขึ้นมา เธอไม่ได้ใช้มันอย่างรุนแรง แต่กลับใช้มันลูบไล้ไปตามแขนของผมอย่างแผ่วเบา ความนุ่มลื่นของผ้าไหมที่สัมผัสกับผิวเนื้อทำให้ผมขนลุกซู่ เธอค่อยๆ จับมือของผมไปไขว้กันไว้เหนือศีรษะ แล้วใช้ผ้าผืนนั้นบรรจงมัดข้อมือทั้งสองข้างของผมเข้ากับหัวเตียงอย่างนุ่มนวล ไม่ได้แน่นหนาจนเจ็บ แต่ก็แน่นพอที่ผมจะไม่สามารถขยับมือได้อิสระ

วินาทีที่ผมถูกพันธนาการไว้ โลกของผมก็เปลี่ยนไป ประสาทสัมผัสส่วนอื่นของผมมันเฉียบคมขึ้นอย่างน่าประหลาด ผมได้ยินเสียงลมหายใจของเธอชัดเจนขึ้น ได้กลิ่นกายหอมๆ ของเธอรุนแรงขึ้น และรับรู้ทุกการเคลื่อนไหวของเธอได้อย่างเต็มที่

"นอนนิ่งๆ นะคะคนดี..." เธอกระซิบข้างหู ก่อนจะเริ่ม "เกม" ของเธอ

เธอเริ่มต้นด้วยการจูบ... เป็นจูบที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยอำนาจ เธอไล้ริมฝีปากไปทั่วใบหน้าของผม ขบเม้มติ่งหูของผมเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ลำคอ เธอใช้ปลายลิ้นลากไล้ไปตามแนวไหปลาร้าของผม สร้างความซ่านสยิวจนผมต้องแอ่นกายรับโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็เคลื่อนลงมาที่แผงอก เธอใช้เวลาอยู่กับยอดอกของผมเนิ่นนาน ทั้งดูดดึงและขบเม้มเบาๆ สลับกันไปจนผมแทบจะทนไม่ไหว

"ซี๊ดด..ด.ดส์... มีน..." ผมครางชื่อเธอออกมาอย่างทรมาน

เธอยิ้มรับอย่างพอใจก่อนจะเคลื่อนกายลงไปต่ำกว่านั้น... ไปยังใจกลางความเป็นชายของผมที่กำลังแข็งพองรอคอยเธออย่างเต็มที่

เธอไม่ได้รุกเข้าหาทันที แต่กลับเริ่มต้นด้วยการใช้เส้นผมยาวสลวยของเธอปัดป่ายไปมาอย่างหยอกเย้า มันเป็นสัมผัสที่เบาหวิวแต่กลับทรมานใจได้อย่างเหลือเชื่อ ก่อนที่เธอจะใช้ปลายนิ้วลากไล้ไปตามความยาวของแก่นกายผมอย่างเชื่องช้า แล้วจึงค่อยๆ ใช้ริมฝีปากอุ่นร้อนของเธอครอบครองมันเข้าไป...

ครั้งนี้มันไม่ใช่การกระทำที่ดุดันเหมือนครั้งแรก แต่เป็นการปรนเปรอที่เปี่ยมไปด้วยศิลปะ เธอใช้ทั้งริมฝีปากและปลายลิ้นอย่างช่ำชอง ดูดกลืนและตวัดไล้ในจังหวะที่คาดเดาไม่ได้ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในความฝันอันแสนสุข 

ผมทำได้เพียงนอนนิ่งๆ รับรู้ความสุขสมที่เธอมอบให้ จิกปลายนิ้วเท้าลงบนผ้าปูที่นอนเพื่อระบายความเสียวซ่านที่แล่นพล่านไปทั่วร่าง

เมื่อเธอแกล้งผมจนเกือบจะถึงขีดสุด เธอก็หยุดแล้วเคลื่อนกายกลับขึ้นมาอีกครั้ง เธอมองผมด้วยสายตาที่ฉ่ำเยิ้ม ก่อนจะจัดตำแหน่งของตัวเองให้ตรงกับแก่นกลางกายของผม แล้วค่อยๆ กดสะโพกลงมาอย่างช้าๆ...

"อ่าา..าา.าห์..." ผมครางลึกในลำคอเมื่อความอุ่นร้อนและคับแน่นของเธอเข้ามาห่อหุ้มตัวตนของผมจนมิดชิด

มีนาเริ่มขยับไหวบนตัวผมอย่างช้าๆ เนิบนาบ แต่ทุกจังหวะกลับหนักแน่นและบดเบียดเสียดสีไปทั่วทุกจุดอ่อนไหว เธอคุมเกมได้อย่างสมบูรณ์แบบโดยที่มือของผมยังคงถูกพันธนาการอยู่ 

ผมมองภาพเรือนร่างของเธอที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างงดงามอยู่บนตัวผม หน้าอกอวบอิ่มที่กระเพื่อมไปตามจังหวะ เสียงครางในลำคอของเธอ... มันคือภาพที่อีโรติกและทรงพลังที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น

เมื่อเธอเห็นว่าผมใกล้จะทนไม่ไหวอีกครั้ง เธอก็โน้มตัวลงมาจูบผมอย่างลึกซึ้ง พร้อมกับใช้มือปลดปล่อยผมให้เป็นอิสระ

"ตอนนี้... ถึงตาคิณแล้วค่ะ สั่งสอนมีนได้เลย"

ทันทีที่ได้รับอิสรภาพ ผมก็ใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีพลิกร่างเธอกลับลงไปอยู่ใต้ร่างผมทันที พลังที่ถูกอัดอั้นไว้ได้ระเบิดออกมา เราสองคนบรรเลงเพลงรักกันอย่างดุเดือดและบ้าคลั่งยิ่งกว่าครั้งไหนๆ มันไม่ใช่แค่การสอดประสานทางกายอีกต่อไป แต่เป็นการหลอมรวมกันของความไว้ใจ ความปรารถนา และการผจญภัยที่เราเพิ่งร่วมกันสร้างขึ้น

เสียงเนื้อกระทบเนื้อผสมกับเสียงครวญครางของเราดังก้องไปทั่วห้อง ก่อนที่ทุกอย่างจะสิ้นสุดลงเมื่อเราต่างเดินทางไปถึงฝั่งฝันพร้อมกัน...

หลังจากการระเบิดอารมณ์ที่รุนแรงและยาวนาน เรานอนกอดกันอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาในความเงียบ มีเพียงเสียงหอบหายใจของเราสองคนที่ค่อยๆ กลับคืนสู่จังหวะปกติ 

แสงไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงอาบไล้เรือนร่างที่เปลือยเปล่าและเปียกชื้นของเราให้เป็นสีทองนวล บรรยากาศในครั้งนี้แตกต่างจากครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง มันไม่ได้จบลงแล้วต่างคนต่างรู้สึกเคอะเขิน แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผูกพัน อบอุ่น และไว้วางใจที่เพิ่งถูกถักทอขึ้นมาระหว่างเรา

ผมลูบไล้เรือนผมสีดำขลับของมีนาที่พาดอยู่บนแผงอกของผมเบาๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากแชมพูของเธอผสมกับกลิ่นกายของเราเป็นกลิ่นที่ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด เธอขยับตัวเข้ามาซุกไซ้ผมมากขึ้นราวกับลูกแมวที่กำลังหาไออุ่น

"ชอบ 'เกม' ของมีนไหมคะ?" เธอถามขึ้นมาเบาๆ โดยที่ยังไม่ลืมตา เสียงของเธอแหบพร่าแต่ก็แฝงไปด้วยความขี้เล่น

ผมยิ้มออกมา ก้มลงจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน 

"ชอบสิครับ... ชอบมาก" ผมหยุดเว้นจังหวะ พยายามหาคำพูดที่เหมาะสม "มันไม่ใช่แค่เรื่องเซ็กส์ แต่มันทำให้ผมได้เห็นอีกด้านของตัวเองที่ไม่เคยรู้ว่ามีอยู่เลย... ด้านที่ยอมปล่อยการควบคุม... มันทั้งน่ากลัวและน่าตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน ขอบคุณนะ...มีน ที่เชื่อใจผมพอที่จะเล่นเกมนี้ด้วยกัน"

มีนาลืมตาขึ้นมองผม ดวงตาของเธอเป็นประกายสวยงามในแสงไฟสลัว "มีนต่างหากที่ต้องขอบคุณคิณที่เชื่อใจมีน... มีนชอบเห็นผู้ชายที่ดูเข้มแข็งอยู่เสมออย่างคิณ ยอมปล่อยวางและแสดงด้านที่เปราะบางออกมาบ้าง... สำหรับมีนแล้ว มันเซ็กซี่กว่ากล้ามท้องเป็นไหนๆ เลยค่ะ" เธอพูดพลางใช้นิ้วลากไล้ไปตามหน้าท้องของผมเบาๆ

คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกมาก่อน เธอไม่ได้แค่ชื่นชมในสมรรถภาพทางกาย แต่เธอมองลึกลงไปถึงตัวตนข้างในของผม

"ถ้าอย่างนั้น..." ผมถามต่ออย่างลังเลเล็กน้อย "...ความสัมพันธ์ของเราสองคน ก็คือแบบนี้ใช่ไหมครับ? สนุกด้วยกัน... ไม่มีข้อผูกมัด" ผมรู้สึกว่าจำเป็นต้องพูดเรื่องนี้ให้ชัดเจนเพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย

มีนายิ้มรับอย่างเข้าใจ "ค่ะ... แบบนี้ดีที่สุดแล้วสำหรับเราทั้งคู่ สนุกกับปัจจุบันให้เต็มที่ ไม่ต้องคาดหวังถึงอนาคตที่ไม่มีอยู่จริง"

คำตอบของเธอทำให้ผมโล่งใจ เราต่างเข้าใจตรงกัน... เราคือสวรรค์ชั่วคราวของกันและกัน

เรานอนคุยกันต่ออีกพักใหญ่ ก่อนที่เสียงแจ้งเตือนอีเมลงานที่ผมลืมปิดไว้จะดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียง มันคือเสียงจากโลกแห่งความจริงที่ดังขึ้นมาเพื่อเตือนว่าเวลาแห่งความสุขของผมกำลังจะหมดลง

ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ "ผม... คงต้องกลับแล้ว"

มีนาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ "ค่ะ"

ผมค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างอ้อยอิ่ง ความรู้สึกไม่อยากจากไปมันรุนแรงกว่าครั้งก่อนมาก ผมไม่อยากกลับไปเผชิญหน้ากับความเย็นชาที่บ้านเลยแม้แต่น้อย ผมอยากจะหยุดเวลาไว้ในห้องนี้... ห้องที่เป็นเหมือนโอเอซิสของผม

ผมจัดการแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปหามีนาที่ยังคงนอนมองผมอยู่บนเตียง "แล้วเจอกันเร็วๆ นี้นะครับ" ผมพูด เป็นประโยคที่ออกมาจากใจจริง

"แน่นอนค่ะ" เธอยิ้มให้

ผมเดินไปที่ประตู แต่ก่อนจะเปิดออก ผมก็เดินย้อนกลับมาที่เตียงอีกครั้ง ก้มลงไปจูบเธออย่างลึกซึ้งและเนิ่นนาน เป็นการจูบเพื่ออำลาและเพื่อเก็บเกี่ยวความทรงจำให้ได้มากที่สุด ก่อนจะผละออกมาแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับไปมองอีก

ขณะที่ยืนรอลิฟต์อยู่ที่โถงทางเดิน ผมยังคงรู้สึกถึงรสจูบของเธอติดอยู่ที่ริมฝีปาก ผมรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างที่สุด แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่างเปล่าที่จะต้องกลับไปสู่ความเป็นจริง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะเรียกรถกลับบ้าน แต่แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับการแจ้งเตือนหนึ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ มันคือสัญลักษณ์รูปเปลวไฟสีแดงที่คุ้นเคย

หัวใจของผมเต้นระรัวขึ้นมาด้วยความคาดหวัง... หรือว่าเบ็ดที่หย่อนไว้เมื่อตอนกลางวันจะทำงานแล้ว?

ผมกดเข้าไปที่การแจ้งเตือนนั้น และข้อความที่ปรากฏขึ้นก็ทำให้รอยยิ้มพึงพอใจผุดขึ้นมาบนใบหน้าของผม

"ยินดีด้วย! คุณมีคู่แมตช์ใหม่ 2 คน!"

มันคือความรู้สึกของชัยชนะซ้อนชัยชนะ! ค่ำคืนที่แสนวิเศษกับมีนากำลังจะจบลงด้วยการเริ่มต้นใหม่ที่มีแนวโน้มว่าจะน่าตื่นเต้นไม่แพ้กัน ผมรีบเปิดเข้าไปดูในแอปทันที

คู่แมตช์สองคนที่ปรากฏขึ้นคือ "มายด์" เวิร์คกิ้งวูแมนสุดโปรในรูปเฮดช็อตสวยคม และ "อร" นักศึกษาสาวในชุดครุยที่ดูไร้เดียงสา

ผมยืนมองหน้าจอแชทที่ว่างเปล่าของคนสองคน... โลกใบใหม่สองใบเพิ่งจะเปิดประตูต้อนรับผมพร้อมๆ กัน มันคือทางแยกที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิต ผมจะเลือกเดินเข้าไปในประตูบานไหนก่อนดี?

มายด์คือความท้าทายที่ต้องใช้สมองและชั้นเชิง... ส่วนอรคือความสบายใจที่น่าจะเก็บเกี่ยวชัยชนะได้ไม่ยาก

และในวินาทีที่ผมกำลังอ่อนล้าจากพายุอารมณ์ที่บ้านและต้องการการยืนยันคุณค่าของตัวเองอย่างเร่งด่วน... ผมก็ตัดสินใจได้

รอยยิ้มของหมาป่าปรากฏขึ้นที่มุมปากของผม นิ้วของผมเลื่อนไปแตะที่หน้าต่างแชทของ "อร" อย่างไม่ลังเล เกมที่จบง่ายกว่าย่อมเย้ายวนกว่าเสมอ

ผมพิมพ์ข้อความแรกลงไป... ข้อความที่จะเป็นการเริ่มต้นเรื่องราวบทใหม่อย่างเป็นทางการ

ผม: "ยินดีด้วยนะน้องอร ที่เรียนจบ ;)"

ผมกดส่งข้อความนั้นออกไปพร้อมกับความรู้สึกของผู้กุมชัยชนะอย่างแท้จริง... โดยไม่รู้เลยว่า ใยแมงมุมที่ผมกำลังถักทอขึ้นอย่างสนุกสนานนั้น วันหนึ่งมันอาจจะย้อนกลับมารัดตัวผมเอง

พอได้เริ่มก็ยากจะพอจริง ๆ

เหมือนกำลังหลงระเริงกับโลกใหม่ๆที่ตัวเองได้ค้นพบสงสัยว่าจะรอดไปได้อีกนานแค่ไหน