พูดคุยก่อนอ่าน : ช่วงนี้ผมขยันครับ ก็เลยปั่นนิยายได้เร็วขึ้น ทั้งบนดินและใต้ดิน 5555+

ก็ มาถึงแล้วนะครับ กับฉากย้ำรักของครูเบสท์ใน Part2 ซึ่งเป็นฉากที่ทุกคนรอคอยมานาน ผมเองก็ด้วยเช่นกัน แต่บอกก่อนว่า ฉากนี้ลุงพลกับครูเบสท์ยังไม่ได้ใส่กันแบบฟูลสตรีม มันจะค่อย ๆ ทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนต่อ ๆ ไป โดยในตอนนี้ จะไม่มีฉากอื่น ๆ มาคั่นเวลา เรียกได้ว่าให้แอร์ไทม์สำหรับลุงพลและครูเบสท์แบบเต็มที่ร้อยเปอร์เซ็นต์

วันนี้คือวันที่ 28 สิงหาคม ใช่ไหมครับ พรุ่งนี้วันที่ 29 สิงหาคม สักช่วงค่ำ ๆ ผมจะเอา Part 3 มาลง ขอผมพักก่อนนะ ฉากเลิฟซีนรอบสองของลุงพลกับครูเบสท์นี่เหนื่อยเอาเรื่อง บอกเลย

#############

ความเดิมจากตอนที่แล้ว




"ครูเบสท์ครับ!!! รอผมก่อน!!" ลุงพลรีบเดินตามหมอพลอยที่กำลังเดินจากไป "ฟังผมก่อนได้ไหมครับ!! ผมรู้นะครับว่าเรื่องที่ผมพูดมันยากที่จะทำใจให้เชื่อได้ แต่มันคือความจริงทั้งหมด!!"

"นี่ลุง!! เลิกตอแยกับเบสท์ได้แล้ว!!" ภัคจิราหันหลังกลับไป พร้อมกับชี้นิ้วใส่หน้าลุงพล "เบสท์ไม่อยากคุยกับคนอย่างลุงอีกแล้ว รู้ตัวหรือเปล่าว่าลุงเป็นคนที่น่ารังเกียจมากขนาดไหนน่ะ!!??"

"จะเกลียดผม ผมก็ไม่ว่าหรอกครับครู" ตาเฒ่าจอมเจ้าชู้ตอบ "แต่ผมอยากให้คุณครูลองเปิดใจรับฟังในสิ่งที่ผมกำลังพูด ผมรู้ครับ ว่าครูทำใจให้เชื่อยาก แต่ผมขอยืนยันด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายไว้ ณ ตรงนี้เลยว่า ทุกอย่างคือความจริงทั้งหมดครับ!!"

"เกียรติและศักดิ์ศรีเหรอ!!??" อาจารย์สาวหันกลับมาเผชิญหน้ากับลุงพล พร้อมกับยืนกอดออกกลอกตาไปมา "นี่คนอย่างลุงรู้สึกคำพวกนี้ด้วยเหรอ!!?? เบสท์จะบอกให้นะ กับสิ่งที่ลุงทำ มันไม่มีเกียรติและศักดิ์ศรีเลยแม้แต่น้อย ถ้าจะมีสักคำที่นิยามตัวตนของลุงได้ คำ ๆ นั้นคือ เลว ระยำ ตำบอน ต่างหากละ!!!"

"ครูเบสท์ครับ..." ลุงพลถึงกับหน้าเสีย เมื่อได้เห็นโฉมหน้าร้าย ๆ ของภัคจิรา โดยปกติแล้วอาจารย์สาวคนนี้มักเป็นคนที่ยิ้มแย้ม แจ่มใส แต่ตอนนี้ นางฟ้าจากเมืองเจียงฮายกลับกลายเป็นใครอีกคนที่น่ากลัวกว่า "ผมอาจจะเลว ใช่ ผมมันเลว!! แต่ขอให้รับรู้นะครับ ว่าผมทำทุกอย่าง ผมทำเพื่อช่วยครูเบสท์!!"

"ช่วยจากอะไร!!?? ห๊ะ!!" ภัคจิราถาม "พอเถอะ!! ยิ่งเบสท์คุยกับคนอย่างลุง เบสท์ยิ่งรู้สึกคลื่นไส้สะอิดสะเอียนเต็มทน!! อย่าเจอกันอีกเลย ทุเรศ!!"

"ครูเบสท์!! อย่าพึ่งไปซิครับ!!" ตาเฒ่าคนขายน้ำเต้าหู้พยายามเดินตามตื้อครูเบสท์ "ครูเบสท์!! ได้โปรดฟังผมหน่อยเถอะครับ!! ครูเบสท์!! ภัคจิรา!!! ภัคจิราวดี!!"



ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ ให้ลุงพลเอ่ยปากเรียกชื่อจริงของครูเบสท์ สมัยที่เธอยังเป็นนางฟ้าอยู่บนสรวลสรรค์เมื่ออดีตชาติ แต่ดูเหมือนว่ามันจะได้ผล เมื่อครูสาวพยาบาลหยุดนิ่ง

"ครูเบสท์? ภัคจิราวดี?" ลุงพลเอ่ยปากเรียกชื่อครูพยาบาลคนสวยทั้งชื่อเล่นและชื่อเมื่ออดีตชาติ ตาเฒ่าจอมเจ้าชู้แอบมีความหวังว่ามันจะได้ผล หันกลับมาซิ หันกลับมา

"ตะกี้ลุงพลเรียกเบสท์ว่าอะไรคะ?" ภัคจิราถอนหายใจ ก่อนหันกลับไปเผชิญหน้ากับลุงพลอีกครั้ง "ตะกี้ ลุงพลเรียกเบสท์ว่าอะไรคะ?"

นางฟ้าคนสวยประจำคณะพยาบาล จำได้ว่าตอนที่ลุงพลมาเปลี่ยนหลอดไฟแล้วเกิดพลัดตกจากบันไดช่าง ก่อนที่จะหมดสติ ก็ได้เรียกชื่อแปลก ๆ กับเธอมาแล้วหนนึง

"ผมเรียกครูเบสท์ว่าภัคจิราวดี ชาติที่แล้วครูเบสท์คือเทพีที่มีชื่อว่าภัคจิราวดี" คนขายน้ำเต้าหู้ตอบ "จำ...จำทุกอย่างเมื่ออดีตชาติได้หรือยังครับครู"

"นี่ลุง!! เบสท์ชักหมดความอดทนกับลุงแล้วนะ!!" ครูเบสท์จ้องหน้าลุงพลตาเขม็ง "เลิกกุเรื่องปัญญาอ่อนได้แล้ว ภัคจิราวดีบ้าบออะไรกัน!! ห๊ะ!! นี่ถ้ายังไม่หยุด!! เบสท์จะเรียกยามให้มาจับลุงส่งโรงพยาบาลบ้าแล้วนะ!! หรือว่าจะส่งโรงพักดี!! ห๊ะ!!"

"จะด่าอะไรผมก็ด่ามาเถอะครับ!!!" ลุงพลก็ยังหน้าด้านหน้าทนต่อไป "อยากจะเกลียดผมก็เกลียดไปเถอะ!! แต่ขอให้รับรู้เอาไว้ว่าผมจะไม่ยอมให้คนดี ๆ อย่างครูเบสท์ต้องมีตาย!! ผมยอมไม่ได้!!"

"นี่ลุง!! มันจะมากไปแล้วนะ!!" พอได้ยินแบบนี้ ภัคจิราก็เริ่มเดือด "กล้าดียังไง!!?? ถึงมาแช่งชักหักกระดูกให้เบสท์มีอันเป็นไปน่ะ!! ทนไม่ไหวแล้ว!! พี่ยาม!! พี่ยามคะ!!"

"อย่าไปอเมริกาเลยนะครับครู!!" แล้วในที่สุด ลุงพลก็พูดในสิ่งที่จำเป็นต้องพูดออกมา โดยไม่แคร์ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต ขอเพียงแค่ครูเบสท์ปลอดภัยเพียงเท่านั้น "ถ้าครูเบสท์บินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ครูเบสท์จะได้รับอันตรายถึงแก่ชีวิต เพราะเครื่องบินที่ครูเบสท์นั่งไปที่อเมริกามันจะตกกลางทะเลนะครับ!!"

"โอ้ยยย!!! ประสาทปะเนี่ย!!?? ถามจริง ๆ นะคะลุงพล?" ภัคจิราก้มหน้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองลุงพลด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ "ลุงเคยมีประวัติการใช้ยาเสพติดหรือเปล่า? หรือว่าลุงเคยมีประวัติป่วยเป็นโรคจิตเพชหรือเปล่าคะ? พฤติกรรมและอาการของลุงมันส่อไปในทางนั้นมาก ถ้าลุงป่วยทางจิต เอาเป็นว่าเบสท์จะไม่ถือสาหาความ แต่เบสท์แนะนำนะคะ เบสท์อยากให้ลุงไปรักษาตัวซะ โรคพวกนี้สามารถรักษาให้อาการดีขึ้นได้นะ!!"

"เห็นไหม!!??" ลุงพลรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก ที่ครูเบสท์ไม่ยอมเชื่อในคำพูดของตัวเองเลยแม้แต่น้อย "ครูเบสท์ไม่เชื่อผม!! แต่ผมยืนยันคำเดิมนะครับ!! อย่าไปอเมริกาเลยนะครับครู"

"แล้วมันกงการอะไรของลุง!!" ครูเบสท์เอ่ยปากถามกลับไป "ฟังเบสท์นะคะ ลุงไม่ได้เป็นอะไรกับเบสท์ทั้งนั้น จดจำข้อเท็จจริงนี้เอาไว้!! และเบสท์ไม่ต้องการความหวังดีจากคนอย่างลุงเลยแม้แต่น้อย!!"

สุดท้าย ครูเบสท์ก็ตัดสินหันหลังเดินกลับไปที่โรงจอดรถ โดยที่ลุงพลไม่สามารถทัดทานอะไรได้อีก

แล้วทันใดนั้น ท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม และเริ่มมีเม็ดฝนโปรยปรายลงมา เหมือนมีอะไรดลใจให้ลุงพลคิดที่จะทำอะไรบางอย่าง ถึงรู้ว่ามันจะเสี่ยง แต่คงต้องขอลอง รู้ว่ามันอาจจะเหนื่อย เพราะอยากได้ของที่อยู่สูง ยังไงจะขอลองดูสักที

"เอาวะ!!! ได้เกิดมาชาตินี้ทั้งที!!! ถอยไม่ได้!!! เพื่อครูวะ!!" ลุงพลตัดสินใจเด็ดขาด ด้วยการรีบเดินสะกดรอยตามครูเบสท์ไปที่โรงจอดรถ โดยไม่รู้ว่าตอนนี้ นาถลดากำลังแอบถ่ายคลิปการสนทนาของทั้งคู่เอาไว้หมดแล้ว

"เอาแล้วหลาวสองคนนี้ ตาเฒ่านี่สาว่าไม่ได้ตายดีแน่" นาถลดาที่แอบซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้ ค่อย ๆ ย่องออกมาตรงทางเท้า สาวนุ้ยจากปักษ์ใต้มองแผ่นหลังลุงพลด้วยความโกรธและคับแค้นใจ เหตุเพราะลุงพลไม่เคยให้ความสนใจเธอเท่าที่ควร ซ้ำร้าย ลุงพลยังขยันก่อเรื่องก่อราวไม่รู้จักจบจักสิ้น "แล้วครูเบสท์นี่ก็พันพรือ? อยากมีเรื่องกับหมอพลอยช่ายม้าย ถ้าสดชื่น จัดให้ได้เพแหละสาวเอ้อ!!" (เอาอีกแล้วสองคนนี้ ลุงพลนี่สงสัยไม่ได้ตายดีแน่ แล้วครูเบสท์นี่อะไร อยากมีเรื่องกับหมอพลอยใช่ไหม? ได้เลย เดี๋ยวจัดให้!!)

นอกจากหมอพลอย ที่เป็นคู่แข่งที่คนอย่างนาถไม่อาจจะทัดเทียมได้ ซ้ำร้าย ยังดูเหมือนว่าจะมีครูเบสท์มาเป็นกระดูกชิ้นโตอีกราย

"หึ..." แล้วทันใดนั้น นาถลดาก็เค้นหัวเราะออกมา พร้อมกับทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องชอบใจ ประหนึ่งว่าตัวเองเป็นแนนโน๊ะ นางเอกจากซีรีย์ Girl From nowhere ยังไงยังงั้นเลยทีเดียว ในเมื่อคนอย่างนาถไม่มีความสุข ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมีใครสักคนมีความสุข พังพินาศกันให้หมดนั่นแหละดี!

จะเอาเรื่องนี้ไปตอกไข่ใส่สี แล้วไปฟ้องหมอพลอย อยากรู้เหมือนกันว่า ถ้าหมอพลอยรู้เรื่องที่ครูเบสท์ยังแอบมาคุยกับลุงพลอีก หมอพลอยจะว่ายังไงนะ

........................

ตัดมาที่ฝั่งของครูเบสท์ ที่กำลังเดินไปที่โรงจอดรถ เพื่อขับรถกลับบ้านในช่วงบ่ายสามโมง ขณะที่กำลังเดินไป หญิงสาวก็พบว่าตอนนี้พายุฝนได้เริ่มเทกระหน่ำลงมา

"บ้าจริง!! ฝนตก!!" ภัคจิราที่หลบอยู่ใต้หลังคาทางเดินบ่นกับตัวเอง พลางคิดในใจว่าทั้งหมดเป็นเพราะการเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง โดยเฉพาะกับการสนทนากับคนอย่างลุงพล ระหว่างที่กำลังยืนรอให้ฝนซา แล้วทันใดนั้นเอง หญิงสาวก็นึกขึ้นได้ว่า ตัวเธอลืมเอกสารสำคัญทีเกี่ยวกับการเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ "ตายจริง!!! ลืมได้ยังไงเนี่ยชั้น!!"



อาจารย์สาวรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก วันนี้มันวันอะไรของเธอเนี่ย? ทำไมมีแต่เรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นเต็มไปหมด จนทำให้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ซึ่งเรื่องทั้งหมด ล้วนมีสาเหตุมาจากลุงพลแทบทั้งสิ้น

ครูเบสท์รออยู่ใต้ทางเดินฝั่งตรงข้ามอาคารเรียนมาได้ประมาณยี่สิบนาที พอเห็นว่าฝนเริ่มซาลง หญิงสาวจึงตัดสินใจรีบเดินข้ามถนน พร้อมกับใช้มือป้องศีรษะกลับเข้าไปที่อาคารเรียนทันที

ด้วยความที่เป็นช่วงสอบ เลยทำให้จำนวนนักศึกษาที่นั่งและเดินอยู่ใต้อาคารเรียนมีจำนวนไม่มากนัก ส่วนเหล่าบรรดาอาจารย์และพนักงานของวิทยาลัยพยาบาล ต่างแยกย้ายกันเดินทางกลับบ้านกันไปเกือบหมด บางคนก็ทำหน้าที่คุมสอบอยู่ เลยทำให้ตอนนี้ ห้องพักครูพยาบาลไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว

ครูกดลิฟต์ขึ้นไปที่ห้องพักครูด้วยความร้อนรน เพราะกลัวว่าห้องจะถูกล็อคโดยพวกนักการภารโรงซะก่อน เมื่อลิฟต์เปิดออก อาจารย์สาวก็รีบเดินไปที่ห้องพักครู และพบว่าประตูมันยังไม่ได้ล็อค

"โชคดีจัง!!! ประตูยังไม่ได้ล็อค!!" ครูเบสท์เป่าปากด้วยความโล่งอก ก่อนเดินเข้าไปภายในห้องพักครู ที่ตอนนี้ไม่มีใครเหลืออยู่แม้แต่คนเดียว ว่าแล้วเธอก็รีบเดินไปที่โต๊ะทำงาน เพื่อค้นหาเอกสารสำคัญเกี่ยวกับการเรียนต่อต่างประเทศ "เจอแล้ว!!! เฮ้อ!!! โล่งอกไปที!!"

"แกร๊ก..." แล้วทันใดนั้น เสียงลูกบิดประตูก็ดังขึ้น ในตอนแรกภัคจิราคิดว่าคงเป็นอาจารย์พยาบาลที่ไปคุมเด็กสอบแล้วพึ่งกลับมา แต่เมื่อเธอหันไปที่หน้าประตู

"ลุงพล..." ครูเบสท์ถึงกับตกใจ เมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามา ไม่ใช่ครูพยาบาลคนไหน แต่เป็นลุงพลคนเดิมต่างหาก "นี่ลุงเข้ามาในนี้ทำไม!!!?? ออกไปนะ!!"

"ผมจำเป็นต้องทำจริง ๆ นะครับครู" ลุงพลเอื้อมมือไปล็อคประตูห้องพักครู ก่อนค่อย ๆ เดินเข้ามาหาครูเบสท์ ที่กำลังมองหาอะไรสักอย่างเพื่อป้องกันตัว ก่อนที่เธอจะเหลือบไปเห็นมีดคัตเตอร์ที่ถูกวางไว้ในแก้วเก็บเครื่องเขียนโต๊ะข้าง ๆ

"อย่าเข้ามานะ!!" ครูเบสท์ถือคัตเตอร์ขู่ลุงพล ที่กำลังย่องเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ "บอกว่าอย่าเข้ามาไงละ!!??"

"ผมยอมสละชีวิตได้ ถ้ามันจะทำให้ครูเบสท์ปลอดภัย" ลุงพลไม่ได้มีท่าทางเกรงกลัวครูเบสท์และของมีคมในมือของเธอเลยแม้แต่น้อย "ผมจะทำทุกอย่าง เพื่อช่วยชีวิตครูเองครับ"

"บอกว่าอย่าเข้ามา!!" ภัคจิราเตรียมเงื้อมือเพื่อที่จะแทงคัตเตอร์ใส่ลุงพลที่เริ่มเดินเข้ามาใกล้เธอทุกขณะ และในที่สุด "บอกว่าอย่า!!!"

"ถ้าจะต้องตาย ก็ขอตายเพื่อครูเบสท์..." ลุงพลหลับตาพริ้ม เตรียมพร้อมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นในอนาคต "ผมรักครูเบสท์สุดหัวใจ ชีวิต จิตวิญญาณและหัวใจ ขอมอบให้ภัคจิราผู้แสนดีตลอดไป เอาเลยครับครู ผมพร้อมที่จะตายเพื่อความรักแล้ว"

"อย่าท้านะ!! ไอ้โรคจิต!!" ภัคจิราเงื้อมือเตรียมแทงที่หน้าอกของลุงพล แต่ในจังหวะสุดท้าย อาจารย์สาวกลับเปลี่ยนใจ พร้อมกับปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ

"ครูเบสท์?" ลุงพลค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา และภาพที่ตาเฒ่าเห็น คือภาพที่ครูเบสท์ทำมีดคัตเตอร์ตกลงพื้น และกำลังร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

"ทำไม!! ทำไมถึงเป็นแบบนี้!!??" ภัคจิราบ่นกับตัวเอง "มันเกิดอะไรขึ้นกับชั้น!!?? ทำไมชั้นทำไม่ได้!!!"

"เพราะครูเบสท์เป็นคนดียังไงครับ" ตาเฒ่าหื่นตอบ "ผมขอโทษที่ทำให้ครูเบสท์รำคาญ แต่ผมก็ต้องทำ เพื่อที่ครูเบสท์จะไม่เป็นอันตราย"

"ยังไม่หยุดพล่ามอีกเหรอ?" สาวสวยจากเมืองเจียงฮายเอ่ยปากถามตาเฒ่า "จะลิเกไปถึงไหน? คิดว่าทำแบบนี้ แล้วเบสท์จะใจอ่อนยอมรับรักคนอย่างลุงพลยังงั้นเหรอ?"

"ครูเบสท์จะไม่รักผม ผมก็ไม่เสียใจอะไร" แล้วทันใดนั้น ลุงพลก็ทำในสิ่งที่ครูเบสท์ไม่คาดคิด เมื่อตาเฒ่าจอมเจ้าชู้คุกเข่าต่อหน้าหญิงสาว ประหนึ่งว่าขอยอบสยบแด่เธอเพียงผู้เดียว "ขอให้จดจำผู้ชายแก่ ๆ คนนี้ไว้ ผู้ชายคนนี้อาจไม่ใช่คนดี แต่ผู้ชายคนนี้ จะทำทุกอย่าง เพื่อปกป้องครูเบสท์ตลอดไปนะครับ"



"ลุงกำลังทำอะไรของลุง?" ภัคจิราไม่เข้าใจกับการกระทำของคนขายน้ำเต้าหู้จอมดื้อด้านคนนี้เลยแม้แต่น้อย "ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้"

"ผมจะไม่ลุกเด็ดขาด!!" ลุงพลตอบ "ผมจะไม่ลุก จนกว่าครูเบสท์จะรับปากกับผมว่า ครูเบสท์จะไม่ไปเรียนต่อที่อเมริกา"

"มันเป็นความฝันของเบสท์ ลุงเป็นใคร แล้วถือวิสาสะอะไรมาห้ามเบสท์ด้วย?" ภัคจิราเอ่ยปากถาม

"เพราะผมมี..." มนุษย์ลุงนิ่งเงียบ เพื่อเรียงร้อยคำพูดที่จะเอื้อนเอ่ยออกมา "เพราะผมมีญาณพิเศษ ที่สามารถรับรู้ได้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต และผมเห็นอนาคตของครูเบสท์ ที่มีแต่ความน่ากลัว ผมเลยจำเป็นต้องทำแบบนี้ เพื่อช่วยชีวิตครู"

"ช่วยชีวิตเหรอ? เห๊อะ!!" สาวสวยจากเมืองเจียงฮายส่ายหน้า "ด้วยการปล้ำเบสท์ตอนเบสท์เมาเนี่ยนะ!!?? เค้าไม่เรียกว่าช่วยค่ะลุง!!! เค้าเรียกว่าฉวยโอกาส!!! แล้วถ้าลุงหวังดีกับเบสท์ ทำไมลุงไม่เตือนเบสท์ดี ๆ ละ!!"

"เพราะผมรู้ว่าถ้าผมพูดไป ครูเบสท์จะไม่มีทางเชื่อคนอย่างผม" ลุงพลเอ่ยปากด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ "มันเป็นกรรมของผมเมื่ออดีตชาติเองแหละครับ ผลของกรรมมันเลยตามสนองผมในชาตินี้"

"นี่ลุง!! เมื่อไรลุงจะเลิกอ้างเรื่องอดีตชาติสักที!!" ภัคจิราเริ่มทนไม่ได้ กับความกาวของตาเฒ่าที่กำลังเพ้อเจ้อเรื่องบ้าบออะไรก็ไม่รู้ "ถ้าจะให้เบสท์เชื่อเรื่องปัญญาอ่อนแบบนั้น บอกเลยว่าไม่มีทาง โอ๊ะ!! โอ้ยยย!!!"

"ครูเบสท์!!! ครูเป็นอะไรเหรอครับ!!??" ลุงพลถึงกับตกใจ เมื่ออยู่ดี ๆ ครูเบสท์ก็มีท่าทางเหมือนคนที่กำลังจะหมดสติ ด้วยเหตุนี้เอง ตาเฒ่ายอดนักรักจึงรีบลุกขึ้นเพื่อช่วยประคองร่างของหญิงสาวไม่ให้เสียหลักล้มลงไปหัวฟาดพื้น

"ปวดหัว!! โอ้ยยยย!!!" ครูเบสท์ร้องด้วยความเจ็บปวด "ทำไมถึงปวดหัวแบบนี้ ฮือ ฮือออ"

"ครูเบสท์? ครูเบสท์ร้องไห้ทำไมเหรอครับ?" แล้วทันใดนั้น ครูเบสท์ก็ร้องไห้ออกมา ทำเอาลุงพลถึงกับตกใจเป็นอย่างมาก

"ทำไม? ทำไมเบสท์ถึงปวดหัวแบบนี้!!??" ภัคจิราไม่เข้าใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง ทั้งอาการปวดหัว และการร้องไห้ออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ "ฮือ!!! มันเกิดอะไรขึ้น!!??"

"ครูเบสท์ครับ?" แล้วลุงพล ก็รวบรวมความกล้าเอ่ยปากถามหญิงสาวอีกรอบ "จำเรื่องเมื่ออดีตชาติได้แล้วใช่ไหมครับ?"

"อดีตชาติอะไรอีก!! แล้วก็ปล่อยเบสท์ได้แล้ว!! เดี๋ยวใครมาเห็น!!!" ครูเบสท์ที่ตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดของลุงพลเริ่มโวยวาย ก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้นมา และมองหน้าตาเฒ่าด้วยความโกรธ "บอกให้หยุด!!"



"ครูเบสท์?" ลุงพลเรียกชื่อหญิงสาวอีกรอบ และเพื่อความมั่นใจ อดีตจอมทัพผู้เกรียงไกรบนสรวลสวรรค์จึงเอ่ยปากเรียกชื่อเมื่ออดีตชาติของเธอ "ภัคจิราวดี? จำข้าได้หรือเปล่า?"

"เลิกเรียกชื่อเห่ย ๆ แบบนั้นกับเบสท์ได้แล้ว!!" ภัคจิราพยายามดิ้นออกมาจากอ้อมกอดซาตานของลุงพล "ปล่อยเดี๋ยวนี้!!! ช่วยด้วยค๊า!! อุ๊บ!!!"

ดูเหมือนว่าไอ้แผนระลึกชาติจะไม่ได้ผลซะแล้ว ลุงพลเลยตัดสินใจงัดไพ่ตายขึ้นมา ในเมื่อคุยกันดี ๆ ไม่รู้เรื่อง เห็นทีจะต้องหักดิบด้วยการปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย ด้วยการประกบปากคุณครูคนสวยที่กำลังอ่อนแรงอย่างดูดดื่ม

"จ๊วบ!!! จ๊วบบ!!!! ซู้ดดดด!!!" ลุงพลกระแทกปากอย่างเร้าร้อน พร้อมกับดุนดันลิ้นเข้าไปในช่องปากของครูเบสท์ที่ไม่ทันตั้งตัวอย่างดูดดื่ม พร้อมกับเลื่อนมือล้วงลงไปใต้กระโปรง

"หยุด!!! บอกให้หยุดเดี๋ยวนี้!!" ภัคจิราเบือนหน้าหนีลุงพลออกมา "ช่วยด้วยค๊า!!! อืออ!!"

"อยู่เฉย ๆ ซิครับครู!! ผมจะย้ำเตือนถึงความรักที่คนอย่างผมมีให้ครูไงละครับ!!??" ลุงพลยังรุกเร้าต่อไปไม่เลิก "ผมกำลังจะพิสูจน์ให้ครูได้เห็นไงละครับ ว่าผมรักครูได้มากแค่ไหน!!"

"อู้อี้!!!" ครูพยาบาลคนสวยหลับตาปี๋ ขณะกำลังถูกลุงพลบดเบียดด้วยริมฝีปาก แถมด้านล่าง มือปลาหมึกของตาเฒ่าก็ป้วนเปี้ยนอยู่ตรงหว่างขา แต่หญิงสาวก็ยังพยายามสู้ ด้วยการกำหมัดน้อย ๆ ทุบไปที่ต้นแขนของตาเฒ่าจิตไม่ปกติที่ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

"ปล่อย!! อืออ!! ปล่อย!!! บอกให้ปล่อย!!! อี๋!!" ภัคจิราหลับตาปี๋ ร้องเสียงหลงน้ำตาคลอเบ้า "หยุดนะ!!! บอกให้หยุด!!!"

"ครูเบสท์หวานจังเลยครับ!!" ลุงพลดูดปากครูเบสท์ที่กำลังขัดขืนอย่างสุดกำลัง มือขวาของตาเฒ่าถลกกระโปรงสแล็คสีน้ำตาลขึ้นมา จนเผยให้เห็นกางเกงชั้นในสีครีม ส่วนมือซ้ายก็ล็อคแผ่นหลังและเอื้อมลงไปบีบคลังบั้นท้ายกลมกลึงของหญิงสาว

"ครืนนนนน!!! เปรี้ยง!!!" แล้วทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้น พร้อมกับห่าฝนชุดที่สองที่เทกระหน่ำลงมา ณ ใจกลางเมืองหลวงของประเทศ

"อืออ!! อือออ!!" แล้วทันใดนั้น ภัคจิราก็เริ่มอ่อนแรงลง มือที่เคยกำหมัดแน่นเริ่มคลายลงอย่างช้า ๆ เป็นโอกาสที่ลุงพลจะเริ่มรุกเร้าต่อไป

ตาเฒ่าหื่นเหลือบไปเห็นโต๊ะวางเอกสารที่ยังวาง ก็เลยตัดสินใจอุ้มครูสาวขึ้นไปวางข้างบน

"ว้ายย!!! จะทำอะไรเบสท์!!" นางฟ้าคนสวยถึงกับร้องลั่น เมื่อถูกตาเฒ่าโชว์ความฟิตด้วยการยกร่างขึ้นมาวางบนโต๊ะ "หยุดนะ!!! อย่า!!!"

"ร่องแฉะขนาดนี้ ยังจะบอกให้ผมหยุดอีกเหรอครับครู?" เมื่อเห็นว่าร่องสาวเบื้องล่างมีรอยแฉะ มีเหรอที่ลุงพลคนหื่นจะหยุด ตาเฒ่าใช้มือแหวกขาของครูสาวอก ก่อนที่จะก้มตัวลงไปสูดดมเนินสาวตรงหน้าด้วยความหื่นกระหาย

"สูดดด!!! อืมมม!!! หอมจริง ๆ ครับครู!!!" ไม่ใช่แค่เพียงดอมดม แต่ลุงพลยังลงลิ้นเลียโคนขาหนีบและต้นขาของครูสาวที่พยายามจะดิ้นออก แต่ขาทั้งสองข้างของเธอ ถูกลุงพลล็อคเอาไว้ด้วยมือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"อ๊า!! หยุดดดด!!! อย่าเลียตรงนั้น!!! บ้าที่สุด!! อย่า!!! อ๊า!!!!" ภัคจิราแอ่นตัวร้องครางด้วยความเสียว ก่อนที่ตาเฒ่าบ้าเซ็กส์จะถอนมือออกจากท่อนขาของเธอเพื่อถลกกางเกงในสีครีมตัวน้อยออกมา เพื่อหวังว่าจะได้เห็นน้องสาวคนสวยของเบสท์เบื้องล่างให้เป็นที่ประจักษ์

"แผล๊บบบ!! แผล๊บบบ!!!" ลุงพลทำได้เพียงแค่ถลกกางเกงในของภัคจิรามาถึงหัวเข่าเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เอง ตาเฒ่าเลยมุดหัวลงไปเพื่อใช้เคล็ดลับวิชาลิ้นจี่หน้าหอกับหญิงสาว "ซู้ดดดด!!!"

"งื้ออออ!!! อ๊า!!! บอกให้หยุดไงละ!!!" ภัคจิราบิดตัวไปมา แล้วทันใดนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นกรรไกรที่ถูกวางเอาไว้บนโต๊ะ

หยิบมันขึ้นมาซิเบสท์!! หยิบมันขึ้นมาแทงหลังลุงพล แล้วรีบวิ่งหนีออกไปขอความช่วยเหลือ ส่งตาลุงโรคจิตคนนี้เข้าคุกซะ

"อ๊า!! อือออ!!" ครูสาวค่อย ๆ เอื้อมมืออย่างช้า ๆ เพื่อจะหยิบกรรไกรขึ้นมาแทงหลังลุงพล ที่กำลังเลียเนินสวาทของเธอ อีกนิดเดียวเท่านั้น แค่อีกนิดเดียว

"ซู้ดดดด!!!" ลุงพลดูดเลียเม็ดเสียวของครูเบสท์อย่าดูดดื่ม โดยไม่มีทางรู้เลยว่าตัวเองกำลังจะโดนอะไร ตาเฒ่าบ้ากามยังเพลิดเพลินไปกับการเลียร่องเสียวของครูสาวคนสวย แถมยังลากลิ้นเลียจากรูตูดลากยาวขึ้นมาจนถึงเม็ดเสียวด้านบนเพื่อยกระดับความเสียวซ่านให้พุ่งสูงขึ้นไปจนทะลุปรอท



โปรดติดตามตอนต่อไป...

 

กำลังสนุกมากกกกก

 

ครูเบสต้องโดนให้ติดใจ

ลุงพลนี่ไม่มีห่าไรดีเลยนะ ขี้โกหก ไม่รับผิดชอบ ยังจะซื่อบื้อเล่าเรื่องตรงๆอีก

ต้องทำให้ครูเบสติดใจ

ครูเบสทนความอยากไม่ไหวหรอก

คุยกันดีๆไม่รู้เรื่อง ต้องใช้ไม้แข็ง 555

good

ครูใจแตก

คืนนี้ยังยาวนักลุงพล