ถึงผู้อ่านทุกท่าน

นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ที่บอร์ดนี้ เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน

สามารถคอมเม้นเพื่อให้กำลังใจคนเขียน หรือแนะนำสิ่งที่คาดหวัง

หวังว่าจะสนุกกับนิยายนะครับ

=================================================

เสียงรองเท้าส้นเตี้ยกระทบพื้นคอนกรีตหน้าตึกวิทยาศาสตร์เบา ๆ พร้อมกับเสียงกระเป๋าผ้าสะพายข้างที่กระทบต้นขาเป็นจังหวะ รัฐหันไปตามเสียงโดยอัตโนมัติ ก่อนจะเห็นครูปัดเดินตรงเข้ามาด้วยรอยยิ้มสดใส ใบหน้าที่แต่งเบา ๆ อย่างพอเหมาะในวันงานทำให้เธอดูสดชื่นกว่าปกติ เสื้อเชิ้ตลินินสีฟ้าอ่อนเข้ากับกระโปรงผ้าทรงเอจนดูสบายตา เธอหยุดยืนห่างจากเขาไม่กี่ก้าว ยิ้มกว้างพร้อมโบกมือเล็กน้อย
"โห คนดังประจำบูธอยู่ตรงนี้เอง" เสียงของเธอดังพอให้ได้ยินชัดเจนทั่วบริเวณ แววตาเปล่งประกายอย่างเจ้าเล่ห์นิด ๆ ก่อนเสริมขึ้น "วันนี้ห้อง ม.5/1 นี่แย่งซีนห้องอื่นเค้าเลยนะคะครูรัฐ"
รัฐหัวเราะในลำคอ "เด็กเขาขยันกันเองครับ ครูแค่เดินตามเก็บแฟ้ม"
"อุ๊ย อย่ามาถ่อมตัวเลยค่ะ เด็ก ๆ น่ะ ถ้าครูไม่เป็นที่พึ่งเขาได้ เขาก็ไม่เก่งกันขนาดนี้หรอก" เธอพูดพร้อมเอื้อมมือแตะต้นแขนเขาเบา ๆ แบบที่คนสนิทกันทำกันเป็นเรื่องปกติ
จังหวะนั้นเอง พลอยที่ยืนอยู่ข้างเขาเงียบ ๆ และแพรที่เพิ่งเดินกลับมาที่บูธอีกครั้งจากด้านข้าง ต่างก็เห็นภาพนั้นพอดี แววตาของทั้งคู่วาบขึ้นโดยพร้อมเพรียงโดยไม่ได้นัดหมาย ไม่มีคำพูดใด ไม่มีสีหน้าที่เปลี่ยนมากนัก...แต่มุมตาทั้งสองข้างร้อนขึ้นในจังหวะเดียวกัน
แพรยืนนิ่งข้างโต๊ะกิจกรรม มือยังถือแผ่นกระดาษตารางรอบสาธิต ขณะที่สายตาเธอมองครูปัดอย่างไม่ตั้งใจ—แต่ก็ไม่หลบ
พลอยยืนนิ่งกว่า ริมฝีปากเม้มแน่นเบา ๆ ก่อนคลายออกช้า ๆ คล้ายกำลังบอกตัวเองว่าไม่ควรรู้สึกอะไร แต่แววตายังคงไม่ลดความจดจ่อที่มีต่อร่างหญิงสาวตรงหน้า
ครูปัดยังคุยต่ออย่างสบายใจ ไม่รู้ตัวว่ามีสายตาสองคู่ส่งตรงมาทางเธออย่างพร้อมเพรียง เธอยิ้มหัวเราะ พลางโน้มตัวลงดูป้ายหัวข้อบูธ แล้วพูดกับรัฐเสียงสดใส "หืม นี่ใช่บูธที่ ม.5/1 ดูแลอยู่ใช่ไหมคะ? เก่งมากเลยน้า"
ไม่มีใครตอบในทันที และเป็นจังหวะเดียวกับที่สายตาของแพรและพลอยที่กำลังจับจ้องไปยังครูปัด...พลันหันมาสบกันพอดี
ทั้งคู่ชะงักไปเล็กน้อยเหมือนถูกจับได้ว่าแอบคิดอะไรบางอย่าง แล้วเสี้ยววินาทีถัดมา ทั้งสองก็หัวเราะเบา ๆ แทบจะพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย มันไม่ใช่เสียงหัวเราะจริงจังหรือมีความสุขนัก แต่เป็นหัวเราะที่มาจากความกระอักกระอ่วนแบบรู้ทัน
แพรยกมือขึ้นปิดปากเบา ๆ พลางเบือนหน้าไปอีกทาง ส่วนพลอยแสร้งหันไปมองฐานสาธิตด้านข้าง ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาของทั้งสองในจังหวะนั้นเหมือนจะพูดว่า...
"เห็นเหมือนกันใช่ไหม"
และนั่น—เป็นสิ่งเดียวที่พวกเธอเห็นพ้องต้องกัน ในบรรดาความรู้สึกที่ซับซ้อนระหว่างกันทั้งหมด
แพรกำลังก้มลงจัดเรียงชุดสายไฟกับแหล่งพลังงานจำลองตรงบูธด้านใน เธอได้ยินเสียงฝีเท้าก่อนจะเงยหน้าขึ้น เห็นรัฐเดินนำใครบางคนมา เธอเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย แต่ก็รวบมันกลับให้เรียบอย่างรวดเร็ว
"แพรครับ" รัฐเรียกเบา ๆ เมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ "ครูปัดมาดูแน่ะ"
แพรยกมือไหว้อย่างสุภาพ "สวัสดีค่ะครูปัด"
ครูปัดยิ้มกว้าง พลางพยักหน้า "แพรนี่เอง ครูเคยเห็นบ่อย ๆ นะ แม้จะไม่เคยได้สอนด้วยตัวเอง แต่ก็ได้ยินชื่อมาตลอดเลย"
แพรยิ้มน้อย ๆ "โรงเรียนเราไม่ใหญ่มากค่ะ เห็นหน้ากันอยู่บ่อย ๆ ครูปัดก็สอนอยู่ห้องข้าง ๆ กับกลุ่มสังคมใช่ไหมคะ?"
"ใช่จ้ะ เด็กสายวิทย์ไม่ค่อยหลงเข้ามาหาครูเท่าไหร่" เธอพูดพลางหัวเราะ "แต่แพรเนี่ย ครูเคยได้ยินจากหลายคนเลยนะว่าตั้งใจมาก เป็นเด็กเก่ง เป็นหัวหน้านักเรียนของสายชั้นตั้งแต่ขึ้น ม.5 ใหม่ ๆ ใช่ไหม?"
"ค่ะ" แพรตอบเรียบ ๆ แต่แววตาฉายความสุภาพที่ชัดเจน "ขอบคุณที่ครูจำได้นะคะ"
รัฐพูดขึ้นต่อทันที "แพรดูแลบูธนี้แทบทุกจุดเลยครับ ทั้งการแบ่งงาน ทั้งการจัดคิว ผมแทบไม่ต้องเข้าไปแทรกอะไรเลย"
ครูปัดหันมายิ้มให้รัฐก่อนจะพูดเสียงเบาเจือแววขำ "หัวหน้า ม.5 น่ะเก่งอยู่แล้วค่ะครูรัฐ"
"เหมือนตำแหน่งนี้มันคัดคนเก่ง ๆ มาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว" เธอเสริมพร้อมหัวเราะเบา ๆ
รัฐหัวเราะตาม ดวงตาเหลือบมองแพรแวบหนึ่ง "แพรเขามีธรรมชาติของผู้นำครับ ไม่ต้องสั่งเยอะ แค่มีคนเห็น เขาก็เดินต่อได้เอง"
แพรฟังอยู่เงียบ ๆ รอยยิ้มไม่เปลี่ยนไปมากนัก แต่แววตานิ่งขึ้นเล็กน้อย เธอพยักหน้ารับอย่างมีมารยาท แม้ภายในจะรู้สึกถึงแรงสะกิดเล็ก ๆ ที่ตามมาทุกครั้งที่มีคนเอ่ยชมเธอต่อหน้าคนอื่น โดยเฉพาะคนที่กำลังยืนฟังอยู่เงียบ ๆ ไม่ไกลจากตรงนี้
และพลอย...ยังยืนอยู่ตรงนั้น มองผ่านโต๊ะบูธราวกับกำลังดูงานนิทรรศการ แต่ในความจริง สายตาของเธอไม่ได้เคลื่อนไปจากทั้งสามคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
โดยเฉพาะคนที่กำลังยืนฟังอยู่เงียบ ๆ ไม่ไกลจากตรงนี้
และพลอย...ยังยืนอยู่ตรงนั้น มองผ่านโต๊ะบูธราวกับกำลังดูงานนิทรรศการ แต่ในความจริง สายตาของเธอไม่ได้เคลื่อนไปจากทั้งสามคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
คล้อยบ่าย แดดจัดที่เคยสาดแรงในช่วงสายเริ่มอ่อนลง เงาของอาคารทอดยาวคลุมแนวระเบียงตึกวิทยาศาสตร์ ท่ามกลางเสียงรองเท้ากระทบพื้นและเสียงพูดคุยที่เบาลงจากความเหนื่อยล้า งานกิจกรรมสัปดาห์วิทยาศาสตร์ใกล้จะจบลงในวันแรก บูธต่าง ๆ เริ่มทยอยปิดไฟ หยุดรับผู้ชม และเปลี่ยนมือจากทีมต้อนรับกลายเป็นทีมเก็บของอย่างเงียบ ๆ
รอบสาธิตสุดท้ายของบูธ "พลังงานสะอาด" ของ ม.5/1 เพิ่งจบลง เด็กนักเรียนที่ร่วมแสดงต่างถอนหายใจแทบจะพร้อมกัน แพรยกมือขึ้นปาดเหงื่อแล้วเริ่มเก็บสายไฟกับกล่องอุปกรณ์อย่างเป็นระบบ
ครูรัฐยืนพิงเสาดูภาพรวมอยู่อย่างเงียบ ๆ แฟ้มในมือหนาขึ้นจากบันทึกตลอดทั้งวัน แต่แววตาเขายังนิ่งเหมือนเดิม ใจเขาคงบันทึกอะไรอื่นนอกจากรายชื่อกลุ่มกิจกรรม
พลอยเดินผ่านหน้าบูธในจังหวะนั้นพอดี ไม่ได้หยุด แต่ก็ไม่ใช่การเดินผ่านแบบไม่มอง เธอชะลอก้าวนิดเดียวเหมือนกำลังจะมองหาอะไรบางอย่าง ทว่าก็ไม่ได้เข้าไปร่วมพูดคุยกับใคร เพียงยืนอ่านป้ายฐานข้าง ๆ ราวกับแค่มาเก็บบรรยากาศของงาน
และในจังหวะที่หลายคนเริ่มหอบกล่องใส่อุปกรณ์กลับห้องเรียน เสียงรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งก็ดังขึ้นจากปลายทางเดิน — มั่นคง ชัดเจน ไม่ลังเล
ยิมปรากฏตัว
เธอเดินมาตามแนวระเบียงอย่างไม่รีบเร่ง สวมเสื้อยืดธีมกิจกรรมวิทยาศาสตร์ประจำปี—พื้นสีกรมท่ากับลายอะตอมสีขาวพาดกลางอก แขนเสื้อพับขึ้นเล็กน้อยแบบไม่ตั้งใจ กระโปรงนักเรียนทรงพีชตัวยาวตามระเบียบเหล็กกล้าของโรงเรียน ไม่ได้รีดจนเรียบ แต่ก็ไม่ยับเกินควร ผมหางม้าสูงแกว่งเบา ๆ ตามจังหวะการเดิน ดวงตาคมที่มองตรงไม่ได้ลังเลหรือหวั่นไหว
ไม่มีใครเรียกเธอมา
และเธอก็ไม่ได้ขออนุญาตใคร
แต่เธอก็เดินมาหยุดที่หน้าบูธ ม.5/1 อย่างแนบเนียน
"งานเลิกแล้วเหรอ?" เธอถามเสียงเรียบ พลางกวาดตามองแผ่นโฟมบอร์ดที่ยังไม่ถูกพับเก็บ
แพรเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียง หยุดมือลงชั่วขณะ "รอบสุดท้ายเพิ่งจบค่ะ กำลังจะเก็บแล้ว"
"เสียดายแฮะ กะว่าจะมาลองดูตอนคนเริ่มซา ๆ" ยิมพูดพร้อมยักไหล่นิด ๆ น้ำเสียงไม่มีแววเสียดายจริงจังนัก
ครูรัฐขยับตัวออกจากเสา เดินเข้ามาหยุดข้างแพรพอดี
"ยังพอเปิดให้ดูได้นะ ถ้าอยากดูจริง ๆ" เขาพูดเสียงเรียบ
ยิมหันมามองเขา แววตานิ่ง แต่หางคิ้วกระดกขึ้นนิด "ถ้าครูอยากให้ดูก็เปิดสิคะ"
ประโยคนั้นไม่ได้หยาบคาย แต่ฟังดูเหมือนท้าทายมากกว่าจะถาม
แพรนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดขึ้นเสียงนิ่ง "เปิดได้ค่ะ เดี๋ยวแพรเช็คอุปกรณ์ให้ก่อน"
ยิมพยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปในบูธเหมือนเจ้าของพื้นที่ที่แค่แวะกลับมาดูบ้านตัวเอง
ขณะเดียวกัน พลอยยังยืนอยู่ข้างฐานนิทรรศการห้องถัดไป สายตาของเธอเหลือบมาทางนี้ครู่หนึ่ง ราวกับไม่แน่ใจว่าควรอยู่ต่อหรือเดินออกจากฉากนี้เสียที
เธอไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้เข้าร่วม แต่ครูรัฐเห็น...ว่าเธออยู่ตรงนั้น และเลือก "ไม่เดินออกไป" ทันที
เขากวาดสายตามองสองคนตรงหน้า—แพรที่กำลังจัดเครื่องมือกลับมาเปิดใหม่ และยิมที่ยืนรอด้วยท่าทีมั่นคงไม่หวั่นไหว
ยิมก้าวเข้ามาในบูธอย่างแนบเนียน แต่ท่าทางกลับมั่นใจเกินกว่าจะเป็นแค่ผู้ชม เธอกวาดตามองแผงบอร์ด นิทรรศการ และกล่องทดลองตรงหน้าเพียงผิวเผิน ก่อนจะหมุนตัวกลับมาหาครูรัฐที่ยืนพิงโต๊ะเล็ก ๆ อยู่ข้าง ๆ แพร
"ครูรัฐดูเหนื่อยนะคะ" เธอพูดขึ้น น้ำเสียงราบเรียบแต่ชัดเจน ดวงตาจ้องตรงไม่หลบ "วันนี้อยู่ทั้งวันเลยเหรอ?"
รัฐยิ้มเล็กน้อย "ก็ดูหลายบูธครับ แต่มาอยู่ที่นี่มากที่สุด"
"โชคดีของห้องนี้เลยนะคะ..." เธอว่า ก่อนจะเดินเฉียดเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด "ที่มีครูประจำอยู่ทั้งวันแบบนี้"
สายตาเธอยังนิ่ง เสียงพูดไม่ได้สูงหรือลด แต่จังหวะการเอียงตัวเล็กน้อยขณะพูดกลับทำให้คำธรรมดาดูมีความหมายมากขึ้น แพรที่กำลังตรวจสอบกล่องพลังงานอยู่ตรงปลายโต๊ะขยับช้า ๆ เหลือบตามามองนิ่ง ๆ
ยิมไม่สนใจการเคลื่อนไหวนั้น เธอยังคงพูดต่อ "แล้วครูได้ลองเดินดูบูธของเด็ก ม.6 บ้างหรือยังคะ?"
"ยังครับ" รัฐตอบ "ตั้งใจว่าจะไปพรุ่งนี้"
"อย่าลืมนะคะ" ยิมยิ้มมุมปาก "ของพวกหนูก็มีอะไรให้ดูเหมือนกัน...โดยเฉพาะตรงท้ายบูธ"
น้ำเสียงเธอลดลงเล็กน้อยตอนท้าย เหมือนจะฝากคำอะไรไว้ในอากาศ เงียบพอให้ได้ยินเฉพาะคนตรงหน้า
แพรหันกลับมาพอดี เหลือบตามองสีหน้าเงียบ ๆ ของรัฐที่ไม่ได้ตอบอะไรในทันที ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ แต่ชัดเจน
"ครูคะ เดี๋ยวแพรจะเริ่มเก็บบอร์ดละนะ ถ้าจะสาธิตให้ดูต้องรีบแล้ว เดี๋ยวอุปกรณ์บางชิ้นจะต้องเอาไปส่งคืนก่อนเย็น"
เสียงเธอไม่ดัง แต่นิ่งพอจะตัดบรรยากาศที่กำลังไหลไปในทิศทางแปลก ๆ ให้ขาดได้พอดี
ยิมหันไปมองเธอ ดวงตาวูบเล็กน้อย แต่ยกยิ้มตามด้วยความเรียบเฉียบ
"ก็ได้ค่ะ ไม่รบกวนแล้ว" เธอพูดขณะก้าวถอยออกไปเล็กน้อย "เดี๋ยวดูเงียบ ๆ ก็พอ"
แพรไม่ได้ตอบ เธอก้มลงไปเช็คสายไฟต่อ ขณะที่รัฐเหลือบตามองเธอครู่หนึ่งแล้วพูดเบา ๆ
"แพรเหนื่อยไหมวันนี้?"
"ไม่เท่าไหร่ค่ะ แค่ไม่ชอบเวลาคนมาเดินแทรกตอนจะเก็บของ" เธอตอบเรียบ ไม่มองหน้าเขา
คำตอบนั้นไม่มีใครเถียง
และไม่มีใครหัวเราะ
แม้แต่ยิม—ที่ยืนอยู่ห่างไปเพียงไม่กี่ก้าว—ก็ยังเงียบลงอย่างแปลกประหลาด
แสงสุดท้ายของงานนิทรรศการในโรงเรียนจบลง ยามเย็นถูกแทนที่ด้วยความเงียบ และแสงสลัวของหลอดไฟวอร์มไวท์ที่สาดทาบลงบนโต๊ะไม้สีเข้มในห้องนั่งเล่น เบียร์กระป๋องหนึ่งตั้งอยู่ข้างแก้วทรงเตี้ยที่มีหยดน้ำเกาะรอบข้าง เขาจิบช้า ๆ ไม่ใช่เพราะรสชาติ แต่เพราะต้องการให้มันอยู่ได้นานพอจะกลบความวุ่นวายของทั้งวัน
ช่วงบ่ายที่ผ่านมา โรงเรียนมัธยมศึกษาธารเกษมเต็มไปด้วยชีวิต เสียงกรี๊ดเบา ๆ ของกลุ่มเด็กปีนบันไดจัดป้าย เสียงเรียกเชิญจากไมโครโฟนของบูธสาธิตเคมีแบบติดปีก และเสียงหัวเราะขณะนักเรียนกลุ่มหนึ่งทดลองเล่นเครื่องวัดคลื่นเสียงจากกล่องกระดาษที่ต่อกับหลอดไฟอย่างภาคภูมิ บรรยากาศงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์ครั้งนี้ไม่ใช่แค่กิจกรรม แต่กลายเป็นพื้นที่ที่ทำให้เห็นโครงสร้างทางสังคมย่อม ๆ ของโรงเรียนอย่างชัดเจน
แต่ละห้อง แต่ละกลุ่มสาระ กลายเป็นหน่วยงานย่อยที่มีหัวหน้า โฆษก แผนกจัดแสดง และฝ่ายซัพพอร์ตเบื้องหลัง การเดินของนักเรียนระหว่างบูธกลายเป็นเส้นทางที่สะท้อน "แรงดึงดูด" ไม่ใช่แค่เนื้อหาวิชาการ แต่รวมถึงว่าใครพูดได้ดี ใครยิ้มเก่ง และใครเป็นที่จับตามอง
ม.5/1 ที่เขารับผิดชอบอยู่กลายเป็นหนึ่งในศูนย์กลาง ทั้งเพราะเนื้อหาที่เข้าใจง่าย บอร์ดสีสด และเพราะแพร—เด็กหญิงผู้ยืนอยู่หน้าบูธด้วยท่าทีที่มั่นคงเกินวัย ดึงดูดทั้งครู นักเรียน และผู้เยี่ยมชมให้หยุดฟัง แม้จะพูดเพียงไม่กี่คำ
สมุดบันทึกเล่มเดิมวางเปิดอยู่ตรงหน้า ปากกาหมึกดำจรดลงอย่างแม่นยำ รายการบันทึกที่เขาเคยจดด้วยถ้อยคำกลาง ๆ ตอนนี้เริ่มมีความชัดเจนขึ้นมากกว่าเดิม
"ม.5/1 – ความเสถียรของระบบในระดับห้องมั่นคง แพรมีประสิทธิภาพในการควบคุมกลุ่ม ไม่หลุดสมาธิแม้จะมีแรงกดรอบข้าง
พลอย – มีพฤติกรรมชะลอตัว ไม่เข้าร่วม ไม่ถอนตัว แสดงอาการของการ 'ตั้งข้อสังเกต' มากกว่าการยอมตามเหมือนเดิม
ปัด – สนิทเกินพอดีกับพื้นที่นักเรียน อาจกระทบความสมดุลของอำนาจถ้าเข้าใจบทบาทผิด
ยิม – บุคลิกไม่รับคำสั่ง ชัดเจนว่าสังเกตสถานการณ์ และเริ่มทดสอบขอบเขต"
เขาหยุดเขียนชั่วครู่ ก่อนวางปากกาลง ดวงตาเหม่อมองผนังอย่างครุ่นคิด มืออีกข้างหมุนกระป๋องเบา ๆ ราวกับชั่งน้ำหนักระหว่างรสขมของเบียร์ กับรสซับซ้อนของข้อมูลที่เพิ่งได้มา
แพร เป็นกำลังหลักของระบบ เธอมีโครงสร้างในตัวเอง เป็นผู้นำโดยธรรมชาติ และต้องการการยอมรับจากผู้มีอำนาจ เพื่อยืนยันคุณค่าของตน ตราบใดที่เขายังเป็น 'ศูนย์กลาง' ในสายตาเธอ เขาก็ยังควบคุมทิศทางเธอได้โดยไม่ต้องใช้แรงมากนัก ความท้าทายของแพรคืออีโก้ ถ้ามีคนอื่นมาแทรกบทบาท หรือตั้งคำถามต่อเขาโดยตรง เธออาจเป็นฝ่ายลุกขึ้นมาปกป้องบทเดิมที่เธอเชื่อ
"แพร คือกลไกควบคุมกลุ่ม ใช้เป็นเครื่องมือรักษาโครงสร้างได้...ตราบใดที่ยังถือเข็มทิศอยู่ในมือเธอ"
พลอย กลับเป็นอีกประเภทหนึ่ง ความเงียบของเธอในวันนี้ไม่ใช่การยอมรับ แต่คือการ 'ถอยออกมาดู' สถานะของเธอเริ่มเปลี่ยนจากผู้ตาม เป็นผู้ตั้งคำถามเล็ก ๆ ในใจ พฤติกรรมที่แสดงออกชัดคือการเดินผ่านบูธหลายครั้งโดยไม่เข้าร่วม และหยุดยืนฟังเมื่อยิมเข้ามา — ไม่ใช่เพราะสงสัยยิม แต่เพราะสงสัยเขา
พลอยมีพื้นฐานของอารมณ์มากกว่าเหตุผล และความรู้สึกของ 'พิเศษ' คือสิ่งที่ทำให้เธอยอมเดินตาม แต่ถ้าความพิเศษนั้นเริ่มถูกทำให้กลายเป็น 'สามัญ' — เธอจะเริ่มถอนตัว...ไม่ใช่ด้วยถ้อยคำ แต่ด้วยการสร้างระยะ และเงียบแบบก่อกวน
"พลอยกำลังขยับจากจุดที่ควบคุมได้ ไปสู่จุดที่มีโอกาสขัดแผน...ต้องรีบดึงให้กลับมาอยู่ในบท 'ผู้รู้ความลับ' มากกว่าผู้ถูกทิ้ง"
ปัด ไม่มีเจตนา แต่มีผลกระทบ เธอไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่ตรงสนามแบบไหน แต่อาศัยความคุ้นเคยในการเข้าหา ซึ่งหากปล่อยให้เกิดซ้ำ ๆ ต่อหน้าผู้เล่นหลัก มันจะรบกวน 'ระเบียบเชิงอารมณ์' ของเด็กในระบบอย่างแน่นอน
การควบคุมปัดไม่ใช่เรื่องยาก—แค่ต้องรักษา 'การแยกเขต' ให้ชัด
"บทผู้ใหญ่สนิทใจ...ต้องอยู่ในเบื้องหลัง ไม่ควรกลายเป็นสิ่งที่นักเรียนเห็นซ้ำ ๆ"
ยิม คืออีกเรื่อง
เธอไม่ได้มาเพราะงาน เธอมาตอนงานจะจบ เดินเข้ามาแบบไม่รีบเร่ง และใช้คำพูดที่ตั้งใจสร้างการตอบสนอง — ไม่ถาม ไม่ชม ไม่ขอ แต่ประเมิน
เธอไม่สนใจระบบมากนัก แต่สนใจว่า "คน" ที่อยู่ในระบบมีความแข็งแรงแค่ไหน
และที่สำคัญ...เธอไม่ได้ถูกโน้มน้าวด้วยคำพูดหรือรอยยิ้ม
ถ้าเธอจะเข้ามาในเกมนี้ เธอจะเป็น 'ผู้เล่น' ไม่ใช่ 'เหยื่อ'
"ยิมน่าจะไม่รับบทใดที่ใครเขียนให้...ถ้าอยากใช้ ต้องให้เธอคิดว่ามันเป็น 'การทดลอง' ที่เธอเลือกเอง"
รัฐหยิบปากกาขึ้นมาอีกครั้ง เขียนต่อใต้เส้นขีดแบ่งหน้าที่วาดไว้ล่วงหน้า
"กลุ่มเป้าหมายใหม่ – เปลี่ยนเป้าหมายจากการควบคุมเฉพาะบุคคล → ไปสู่การควบคุม 'ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล'
เปลี่ยนศูนย์อำนาจจากคำสั่ง → เป็นแรงดึงดูดแบบเงียบ
ใช้แพรเป็นแกนควบคุมกลุ่ม
รักษาพลอยไว้ในบท 'ผู้ถูกเลือก'
อย่าเร่งยิม...ให้เธอเดินเข้ามาเอง"
เขาปิดสมุดลงช้า ๆ ลมหายใจนิ่ง ริมฝีปากยังมีรอยขมจากเบียร์ที่เหลืออยู่ในแก้ว
คืนนี้เขาไม่วางหมาก
แต่เขารู้แล้วว่าหมากตัวไหนกำลังจะเดิน...และควรวางเหยื่อล่อไว้ตรงไหน

==========โปรดติดตามตอนต่อไป==========

รอติดตามทุกวันจันทร์ครับ

ครูปัดกับนักเรียนยิม ใคร จะ สำเร็จเรียบร้อยก่อนกันครับ
มีหัวหน้าห้องแพรอีกคนสินะ
ครูปัด ดูง่ายสุดมั้ย

เฉียบคมในความคิดดีครับ

ยิม เจ้าเด็กแก่เเดด  รอตามคิวนะ  แพร ต่อคิวพลอย อยู่

ครูรัฐต้องประเมินเหยื่อดีๆเดี๋ยวพลาด