เอาวันเกิดผิดๆมาเรื่องเลยไปกันใหญ่

ปั้นต้องขอจัดโมโนส่งท้าย

 

 

 

ส่งท้าย

ปั้นเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ

 

 

แฟนกู ภาค 3 ตอน 21 รักนิรันดร์

แฟนกู ภาค 1
แฟนกู ภาค 2
-----------------------------------------------------------------------------------

    โมโนทำท่าครุ่นคิดอยู่แป๊บนึง
    "เออ ไม่เป็นไรหรอก  รู้แล้วก็พอแล้ว  ว่าแต่...วันเกิดวันที่ 24 ยังจะซื้อกุหลาบมาให้หรือเปล่า"
    "5555 ประหยัด ช่อนี้ก็พันนึงแล้วอ่ะ  เดี๋ยวโบ๊ตขอคืนไปแช่เย็นก่อนนะ"
"ไอ้บ้า  ไม่ให้คืน  ให้แล้วให้เลยสิ"

.......................................................................................

    การแสดงความรักของเราในครั้งนี้ ราบรื่นไม่มีอุบัติเหตุใดๆระหว่างเราทั้งสองอีกเลย  ผมและโมโนดีใจมากๆ  ผมไปส่งโมโนตอนบ่ายวันอาทิตย์เหมือนเดิม  หลังจากส่งโมโนผมเลยเข้าบ้านไปกินข้าวเย็นที่บ้านสายสอง และจะได้รับยัยบีทกลับมาด้วย  วันนี้แม่ดีใจที่นานๆผมกลับมาที่บ้านสายสอง  แม่ก็เลยทำกับข้าวที่ผมชอบมาเต็มโต๊ะ

    "แม่ครับ  อันนี้ลายมือแม่ใช่เป่า..."
    "ไหนๆๆ อ๋อ...วันเกิดโมโนเหรอ  โหยนานแล้ว  ใช่ๆ  แม่เขียนเองแหละ"
    "แล้วใครบอกแม่ว่าโมโนเกิดวันที่ 14 กุมภาอ่ะแม่"
    "อ้าว  ก็ยัยบีทสิ  รับอาสาแม่จะไปดูจากบัตรประชาชนโมโนมาให้"
    "เฮ้ย...แม่... บีทบอกแม่วันที่ "ยี่สิบสี่"  ทำไมแม่จด 14 อ่ะ"
    "ใช่เหรอ  บีท บอกแม่วัน "ที่สิบสี่"  แม่ก็จด 14 อ่ะสิ"
    "สงสัยแม่ฟังบีทผิดอ่ะ  ยี่สิบสี่ แม่ฟังเป็น วันที่สิบสี่..."

    แล้วผมก็รู้สาเหตุที่แท้จริงแล้ว  ต้นเหตุแห่งความวุ่นวายมา 1 ปี... หลังกินข้าวผมรีบไปเช็คบิลน้องตัวแสบ

    "ไอ้บีท  แกทำไมไม่จดให้แม่วะ...หมดเรื่อง  แกดูซิ  ผิดนิดเดียวเกิดไรขึ้นมั่ง  พี่เกือบอดเป็นแฟนพี่โมโนแล้วเนี่ย  ที่สำคัญ  แกกะพี่เลย  เอ่อ....ต้องมา..."
    "พี่โบ๊ต ไม่เคยถามบีทสักคำเลยอ่ะว่าพี่โมโนเกิดวันไหน  พี่ไปเอาใบจากแม่มาแล้วก็เชื่อไปเลย  ถามจิงเหอะ  พี่ถามพี่โมโนด้วยหรือเปล่าเกิดวันไหน    แต่ว่า...เรื่องนั้นบีทเต็มใจกะพี่เสมอนะ  ตอนนี้ก็เต็มใจ  ว่าแต่พี่กะพี่โมโนเหอะ  รู้เรื่องนี้ได้ไง"
    "พี่ก็ เอ่อ...ไปแฮปปี้เบิร์ทเดย์เค้าวันวาเลนไทน์อ่ะดิ....."
    "555555 พี่พูดจริงอ่ะ  ไปให้เค้าผิดวัน  อียยย โคตรฮาเลย  อายแทนว่ะ"
    "แก มาให้พี่เตะ 1 ที"
    "ไม่ให้เตะ  แต่ให้ทำ 1 ที เอามั๊ย...."

    .........................................................................

    กลับไปที่โมโน

    ตั้งแต่กลับมาวันนั้น ดูชีวิตโมโนจะมีความสุขมากขึ้นอย่างชัดเจน  เมื่อรู้ความจริงว่าดวงของโมโนกะโบ๊ตจะไม่ชงกันอย่างที่คิด  แต่มีคนนึงที่แอบเสียใจอยู่เงียบๆ

    "เป็นไร....ไม่เห็นร่าเริงเลย"
    "อืมมม์ ฟังที่เล่าแล้ว  เรื่องราวก็คงจบหละนะ..."
    "อ้าว  ปั้นไม่ดีใจด้วยเหรอ  ที่โมโนน่าจะไปต่อกะโบ๊ตได้"
    "ดีจายสิ.."

    แล้วมันก็เอามือมาขยี้หัวโมโนเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา  ก่อนหยิบช้อนตักข้าวเข้าปาก
    "ปีนึงนี่มันเร็วมากนะ  เกิดอะไรขึ้นเยอะแยะมากมาย  นี่ก็เหลืออีกแค่สามอาทิตย์  ต้องคืนหอแล้ว"
    "อืมม์  คงไม่ได้เจอกันบ่อยๆแล้วปั้น...  แกตั้งใจทำไรช่วงปิดเทอม"
    "กูก็คง...เอ่อ...ไปพิษณุโลกมั้ง"
    "ไปทำไมวะ  ก็เคยไปแล้วอ่ะ"
    "ไปหาแฟน..."

    จากวันนั้น โมโนไม่ได้กลับบ้านโบ๊ตอีก  เนื่องจากใกล้สอบมากแล้ว  แต่ว่าวันจันทร์ที่ 24 เย็นนั้น รถฮอนด้าซีวิค สีขาวมาจอดที่ใกล้หอโมโน  โบ๊ตยืนรอพิงรถอยู่  โมโนเดินเข้าไปทักทาย  ไอ้โบ๊ตเปิดประตูท้ายรถและเอาช่อกุหลาบสีแดง+ขาวออกมาให้

    "สุขสันต์วันเกิดนะ  วันเกิดจริงๆแล้ว  ขอให้มีความสุขมากๆ  ดุเราน้อยๆนะ"

    พอโมโนรับไปเท่านั้นแหละ  ไอ้โบ๊ตก็ดึงตัวโมโนไปกอดและหอมแก้มครั้งนึง  จากนั้นก็มีเสียงกรี๊ดสนั่นดังลั่น และมีปรบมือดังมารอบบริเวณหอ  โมโนเพิ่งรู้ตัวว่ามีคนมองอยู่เป็นร้อย เพราะมันเป็นช่วงเลิกเรียน  และหนึ่งในนั้นคือไอ้ปั้นด้วย  มันมาดูสั้นๆก่อนเดินกลับหอมันไป  โบ๊ตชวนโมโนไปกินข้าวเย็น ซึ่งวันนี้ไม่มีเวลามากมาย  เลยใช้บริการโรงอาหารใต้หอ

    "โบ๊ต  เราสอบเสร็จวันที่ 7 นะ  แล้วเค้าให้คืนหอภายในวันที่ 14 อ่ะ  ทำไงดี..."
    "เราก็มารับโมโนไปอยู่ด้วยกันไง..."
    "ไม่เอาดิ  เอาจริงๆ..."
    "ก็...เอาของมาไว้ที่บ้านโบ๊ต  แล้วโมโนจะกลับพิษณุโลกหรือเปล่าล่ะ"
    "กลับสิ  แล้วเราค่อยมาหาหอใหม่นะ..."
    "ได้ๆ  เดี๋ยวเราช่วย งั้นมารับวันที่ 9  ให้เวลาเก็บของวันนึง  ไหวมั๊ย... โบ๊ตมาช่วยดีกว่า"
    "อย่าเลย จะขึ้นมาหอได้ไงอ่ะ  โบ๊ตเป็นผู้ชาย เค้าไม่ให้หรอก  อีกอย่างโมโนมีของไม่มากหรอก"

    วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจริงๆ  วันนี้คือวันสอบวันสุดท้ายแล้ว 

    "โมเม  ไปเลี้ยงฉลองกัน" 
"เอาสิ  มีใครไปมั่ง..."
    "สองคนพอ... หรือจะไปกะพวกมันอ่ะ  เพียบ...โขลงนึง  ไม่รู้ไปกินที่ไหน  น่าจะแถวเซนทรัล"
    "ไม่เอาอ่ะ  ไม่ค่อยชอบปาร์ตี้"
    "รู้ไง...ถึงชวน  ที่ไหนดีน้า.... อ๋อ..รู้แล้ว ไม่บอกหละ  ไปๆๆๆ  รีบอาบน้ำ  อีกครึ่งชั่วโมงลงมานะ  ปั้นจะรอ"

    ไอ้ปั้นมาตามนัดเป๊ะ  จะว่าไปมันมารอใต้หอก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ

    "พี่ยามครับ พรุ่งนี้ผมมาช่วยเพื่อนผมย้ายของได้มั๊ย"
    "เห็นอาจารย์บอกว่าได้นะ  ให้ไปช่วยเก็บของขนของได้  แต่ต้องช่วงแปดโมงเช้าถึงหกโมงเย็นนะ  ห้ามเย็นกว่านั้น  ค้างไม่ได้เหมือนเดิม"
    "ได้ครับ  งั้นพรุ่งนี้ผมมานะพี่  เอา 8 โมงเลย"
    "เอาบัตรนักศึกษามาด้วยนะคะน้อง ไม่งั้น..กติกาเดิม...พี่ไม่ให้ขึ้น"
    "เฮ้ย  ไม่มีไรหรอก ของโมโนมีน้อย  เก็บเองได้"
    "เออ น่า ขอช่วยเป็นครั้งสุดท้ายเหอะ"

    ไอ้ปั้นจูงมือโมโนไปที่มอไซด์ของมันก่อนยื่นหมวกมาให้  เหมือนมันจะพาไปกินไกลๆ  และก็จริงตามคาด  ไอ้ปั้นขี่รถออกมาถนนบรมราช
    "ปั้น  ไปไหนอ่ะ"
    "เออ น่า ไม่เอาโมเมไปขายหรอก ..."
   
    ด้วยความที่รถเยอะแยะ  แต่มันขี่มอไซด์เลยสามารถซอกแซกเข้ามา  และสุดท้ายมันก็มาโผล่ที่สี่แยกพรานนก
    "ถึงแล้ว  เดี๋ยวเราเลี้ยวไป"
    "มาทำไมอ่ะ.."
    "รู้ใช่มั๊ยว่าที่นี่คือศิริราช  โมเมจะมาเรียนที่นี่อ่ะ  ดูซะ  เดี๋ยวจะขี่วนๆให้ดู"

    โมโนงงมากกับการกระทำของมัน  แต่ปั้นก็ขี่รถวนพาดูทุกซอกทุกมุม  แต่ไม่มีทางที่โมโนจะจำได้เลยเพราะว่าเต็มไปด้วยตึก 
    "รุ่นพี่เคยบอกว่า หากเป็นได้ อยู่หอนอกก็ดีนะ  หอในมีน้อย แล้วหอนอกก็สะดวกกว่าแยะ  ไปดูหอกันมั๊ย"
    "เฮ้ย ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเราค่อยมาหาเอง  ยังอีกหลายวัน"
    "งั้นโอเค  นี่ ตรงนี้มีท่าเรือด้วย  เค้าเรียกท่าพรานนกนะ  ข้ามไปก็เป็นท่าพระจันทร์ ธรรมศาสตร์อ่ะ  ของกินแยะเหมือนกัน  แต่วันนี้เราไม่ข้ามไปนะ  เพราะว่าเดี๋ยวไม่มีเรือข้ามกลับ 5555  อ่ะ จอดรถนี่หละ  เดี๋ยวเดินเอา ของกินเต็มไปหมดแหละแถวนี้ เอาไงกินอะไร...ข้าวหมูแดง  ก๊วยจับ???"
   
    แต่ปรากฎว่ามันไม่พาไปกินทั้งสองอย่าง  ไอ้ปั้นพาโมโนมาที่ร้านนึงที่ต้องเดินซอกแซกเข้ามา  แต่อยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา  เป็นร้านอาหารตามสั่ง  ง่ายๆเรียบๆ  แต่วิวดีมากๆ
    "แกรู้จักได้ไง..."
    "มาสำรวจให้โมเมครั้งนึงแล้ว....ที่สำคัญคือพี่เค้ามีห้องให้เช่าด้วย  สนใจมั๊ยล่ะ  ไปดูกันก็ได้"

    หาอะไรนะมาสำรวจแล้วทีนึง  เพื่อเรา  ไอ้ปั้น...แก...  หลังจากกินแล้ว  เราสองคนขึ้นไปดูห้องพัก  บ้านพี่เค้าเป็นบ้านไม้ข้างบนเป็นตึกข้างล่าง  ไม่ติดแอร์  ห้องน้ำในตัว  ที่โมโนชอบมากคือห้องติดวิวแม่น้ำเลย 

    "พี่ครับ ผมวางมัดจำแล้วกันนะ  สองพัน  เดี๋ยวต้น พค.  เพื่อนผมจะมาอยู่ครับ  เอาห้องนี้แหละ"
    "เฮ้ย ปั้น ตกลงกะพี่เค้าได้ไง  แกยังไม่ถามชั้นเลย"
    "ไม่ต้องถามแล้ว  ห้องดีขนาดนี้  ถ้าไม่เอาก็มีคนเอา  แต่ปั้นอยากให้โมโนก่อน..."

ไอ้ปั้นยังพาเดินไปรอบๆ  มีขนมของอร่อยมากมาย  เกือบทุ่มแล้ว  ไอ้ปั้นขี่รถกลับ 
    "โมเม...แกพักผ่อนเหอะ  พรุ่งนี้เรามาแปดโมงนะเก็บของ"
    "ขอบใจมากปั้น วันนี้สนุกมาก..."

    เช้าแปดโมง  ไอ้ปั้นโทรมาปลุกให้ลงไปกินข้าว  ก่อนที่จะขึ้นมาเก็บของ  ของโมโนไม่มากมายมีแค่สองลังกับกระเป๋าเสื้อผ้า 2 ใบเท่านั้น  เก็บไม่นานก็เรียบร้อย
    "นี่เราโทรบอกพี่ที่หอพักที่เมื่อวานไปดู  ถ้าจะเอาของไปไว้ก่อนก็ได้  แล้วแต่แกเลย...จะไปเมื่อไหร่  ชั้นจะช่วยขนไปให้ก็ได้"
    "ปั้น.... พรุ่งนี้เราไปแล้วนะ...  เราคงไม่ได้เอาของไปบ้านพี่เค้าหรอก แต่เราจะเอาของไปฝากบ้านโบ๊ต  ไอ้โบ๊ตเสนอตัวแล้วและมันก็จะมารับพรุ่งนี้"

    ไอ้ปั้นหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด  มันหลบตาโมโน...เดินยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง  ไม่รู้สินะว่ามันคิดอะไรกะโมโน  แต่โมโนก็สงสารมันมาก  มันเป็นเพื่อนที่ดีตลอดช่วงเวลา 1 ปีที่อยู่ศาลายา  โมโนเดินเข้าไปเกาะหลังมัน 

    "ไอ้ปั้น  แกดีกะชั้นมากเลยว่ะ  ไม่รู้สิ  แต่ว่าความจริงมันก็คือความจริง"
    มันหันหน้ามา ตามันเศร้าๆ  แต่มันก็ฝืนยิ้ม
   
"เฮ้ย...ไม่มีไร  เราแค่ห่างๆกัน  ไม่ได้ตายจากกันไปซะหน่อย  ก็แค่คิดว่ามันเร็วเกินไปหน่อย..."
   
    แล้วมันก็เดินเข้ามากอดโมโนแน่น  กอดครั้งนี้แน่นมากๆ  มันเอามือลูบหัวโมโนไปด้วย  การกอดของมันบ่งบอกความคิดของมัน

    "โมโน  ชั้นรักแก  ชั้นชอบแก  จำไว้ก็แล้วกัน  วันไหนที่ไม่มีไอ้โบ๊ต...จะมีปั้นอยู่ตลอดเวลา"
    "รู้ว่ะ...ปั้น  ชั้นรู้ตลอดเวลาแหละ ว่าแกชอบและรักและเป็นห่วงชั้นเสมอมา  แกทำไมไม่คิดมาจีบตั้งแต่วันแรกๆวะ  มาตอนนี้ชั้นก็ลำบากใจมากแล้ว..."
    "เออ เอาเหอะ  เรายังหายใจอยู่  ไม่มีใครรู้หรอก มันจะจบยังไง  อ่ะๆๆ ห้ามร้องไห้สิ  ไปๆ  วันนี้ขออยู่กะโมเมทั้งวันเลยนะ  ล้างหน้าแต่งตัว ไปดูหนัง ปั้นเลี้ยงเอง...."

    เป็นอีกครั้งที่โมโนดูหนังไม่รู้เรื่อง  ไอ้ปั้นดึงมือโมโนไปจับตลอดเวลาที่ดูหนัง  โมโนว่า...ไอ้ปั้นมันคงรักโมโนมากๆ  แต่ว่าโมโนต้องเลือก  จะมีแฟนสองคนในเวลาเดียวกันไม่ได้แน่นอน  ทั้งโบ๊ตและปั้นก็ดีกะโมโนทั้งคู่  แต่โบ๊ตมันเข้ามาก่อน  และมันก็ไม่เคยทำอะไรผิดเลย  ไม่มีเหตุผลที่จะทิ้งโบ๊ตไปหาปั้น  คงต้องตัดใจ  รักษาปั้นให้เป็นเพื่อนที่ดีมากๆต่อกัน...

    เย็นวันนั้นไอ้ปั้นพาโมโนมากินก๊วยจับร้านประจำ  และพาไปกินไอติมร้านเดิม 
    "ลองทายสิ  ต่อไปทำอะไร"
    "อย่าบอกนะจะพาไปดูดาว"
    "ใช่  คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหละ  ไปกันเหอะ"

    ไอ้ปั้นจอดมอไซด์สงบนิ่งลง  เราสองคนไปยืนข้างๆรถ  โมโนรอปั้นเก็บหมวกก่อนที่จะเข้าไปกอดไอ้ปั้นแน่น
    "แก..ปั้น  เพื่อนที่ดีของโมโน  แกจะเป็นเพื่อนที่ดีของชั้นเสมอใช่มั๊ย"

    ไอ้ปั้นยิ้มและพาโมโนมานั่งที่หินก้อนเดิม  และมันก็นั่งเงียบ  ปล่อยให้โมโนดูดาว  ครั้งนี้ไอ้ปั้นไม่ได้หลับ  แต่มันจ้องมองโมโนตลอดเวลา  จ้องตลอดเวลา 

    "เฮ้ย  มาดูดาว  ไม่ได้มาดูโมโน"
    "ก็นี่ไง นั่งดูดาวอยู่..."
    "โหย.... มุขแม่ง....โคตรสามบาทเลยอ่ะ"
    "5555 ขอดูโมโนนานๆนะ  พรุ่งนี้ก็ไม่มีให้ดูแล้ว"
   
    เราใช้เวลาดูดาวอย่างนาน เป็นชั่วโมง  โมโนต้องลาจากที่นี่ไปแล้ว  คงไม่ได้มาอีกแน่ๆ  ถึงจะมาก็อาจไม่มีที่นี้แล้ว  ไอ้ปั้นยังขับรถมาอีก 5 กิโลเพื่อให้โมโนมาลาหิ่งห้อยทั้งหลาย

    "โมโน  เรากลับไปเล่นกีตาร์กันอีกทีนะ  คงไม่มีโอกาสแล้ว"
    โมโนพยักหน้า  ไอ้ปั้นไปเก็บของมากมายใส่เป้ 
    "คืนนี้จะนอนค้างที่นั่นเป็นคืนสุดท้าย"
   
    ห้องสโมยังคงปิดเงียบมืดสนิทเหมือนทุกครั้ง  สี่ทุ่มคงไม่มีใครจะมาทำกิจกรรมอะไรกัน  ยิ่งวันนี้สอบเสร็จกันหมด...ทุกคนอยู่ในปาร์ตี้ไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง  ไอ้ปั้นพาโมโนขึ้นมาและมันก็จุดเทียน  และก็เริ่มเล่นกีตาร์ร้องเพลง  มันเหมือนมนต์เรียกโมโนเข้าไปนั่งใกล้ชิดกะมัน  เพลงที่ไอ้ปั้นร้องมาแต่ละเพลงล้วนแล้วแต่มีความหมาย  ฟ้าร้องแล้วฝนเริ่มตก  กลิ่นดินของศาลายาลอยเข้ามากระทบจมูกของพวกเรา
   
    "ส่วนเพลงนี้ให้โมโนคนเดียว"

...หากบังเอิญสายตาเธอจะผ่านมาที่ฉัน  แหละเธอนั้นบังเอิญจะสนใจ
หากบางทีหัวใจเธอเจอสิ่งที่ซ่อนไว้  ก็คงเพราะว่าใจเราตรงกัน
แต่คงไม่เป็นอย่างที่คิดไว้  แหละเราไม่มีทางจะรักกัน
แหละไม่มีเรื่องบังเอิญจะเกิดขึ้นทั้งนั้น  เพราะฉันคิดฝันไปคนเดียว.."

    พอมันร้องจบ ไอ้ปั้นก็วางกีตาร์  แล้วมากอดโมโน  อะไรไม่รู้ทำให้โมโนน้ำตาไหลออกมา  ไอ้ปั้นกอดโมโนแน่น
   

แย่แล้ว

แย่แล้ว