ในห้องทำงานฝ่ายงบประมาณที่เงียบงัน ไอซ์นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างกระสับกระส่าย แสงไฟสีขาวนวลจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ส่องลงมา ทำให้เห็นหยาดเหงื่อเล็กๆ ที่เกาะอยู่บนขมับของเขา สายตาของไอซ์จับจ้องอยู่ที่พี่นุ้ย พี่วรรณ และพี่หนิง ที่นั่งอยู่ตรงข้าม สีหน้าของพวกเธอดูเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด บรรยากาศอึดอัดจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น
"พี่นุ้ยครับ...พี่วรรณ...พี่หนิง...ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกให้ทุกคนรู้ครับ" ไอซ์เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น พยายามควบคุมไม่ให้สั่น แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกผิดและความกังวลอย่างไม่อาจปิดบังได้
พี่นุ้ยเงยหน้าขึ้นมองไอซ์ ดวงตาคู่สวยที่ปกติจะสดใส ตอนนี้เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า พี่วรรณและพี่หนิงเองก็จ้องมองมาที่ไอซ์อย่างตั้งใจ รอฟังสิ่งที่เขาจะพูด สีหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยความสงสัยและคาดเดาไม่ได้
"ผม...ผมคบกับน้องนิทานครับ" ไอซ์พูดออกไปในที่สุด ราวกับยกภูเขาออกจากอก ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาของแต่ละคน และเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังหึ่งๆ เป็นฉากหลัง
พี่นุ้ยนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "นิทาน...นิทานไหน?"
ไอซ์สูดหายใจลึก พยายามรวบรวมความกล้า "น้องนิทาน...ลูกสาวของพี่นุ้ยครับ"
พี่นุ้ยยกมือขึ้นปิดปาก น้ำตาหยดแรกไหลอาบแก้ม เธอส่ายหน้าช้าๆ ราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน พี่วรรณและพี่หนิงมองหน้ากันด้วยความตกใจและเสียใจอย่างเห็นได้ชัด ทั้งคู่ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
"ทำไม...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ไอซ์" พี่นุ้ยเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด "ลูกสาวฉัน...คนที่เธอคบอยู่คือลูกสาวของฉัน..."
ไอซ์เงยหน้าขึ้นมองพี่นุ้ยด้วยความรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง "ผมขอโทษครับพี่นุ้ย ผมไม่รู้จริงๆ ว่าน้องนิทานคือลูกสาวของพี่ ถ้าผมรู้..."
พี่วรรณเอื้อมมือมาจับไหล่พี่นุ้ยเบาๆ พยายามปลอบใจ ก่อนจะหันมาถามไอซ์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ไอซ์...ช่วยเล่าให้พวกเราฟังได้ไหม ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง ไหนบอกว่ารักพวกเรา?"
ไอซ์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พี่ทั้งสามฟัง ตั้งแต่การพบกันครั้งแรกในเกมออนไลน์ การนัดเจอกันทานข้าวหลังเลิกเรียนพิเศษ และความรู้สึกดีๆ ที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างเขาและนิทาน เขาอธิบายทุกอย่างอย่างละเอียด รวมถึงความรู้สึกสับสนและลังเลของตัวเอง
"...หลังจากทานข้าวเสร็จ น้องนิทานชวนผมไปคุยกันต่อที่ห้องของเขาครับ ด้วยความใกล้ชิด...และความรู้สึกที่ผมมี...มันก็เลยเกินเลยกันไป" ไอซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง ดวงตาหลุบต่ำลงด้วยความรู้สึกผิด เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ "ผมยอมรับว่าผมผิด ผมไม่ควรปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมรักพี่นุ้ย พี่วรรณ พี่หนิง และผมก็รักน้องนิทานด้วย"
พี่หนิงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วง "แล้ว...แล้วลูกสาวฉันรักเธอจริงไหมไอซ์?"
ไอซ์สบตากับพี่หนิงอย่างจริงจัง "ครับพี่หนิง...ผมเชื่อว่าน้องนิทานรักผม และผมเองก็รู้สึกดีกับน้องเขามากครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครต้องเจ็บปวด ผมรักทุกคนจริงๆ"
พี่นุ้ยถอนหายใจสะอื้น เธอเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างไม่หยุด "ถ้า...ถ้าลูกฉันรักเธอจริง...ฉัน...ฉันก็..." เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ยากลำบาก ราวกับกำลังตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต "ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง"
พี่วรรณจับมือพี่นุ้ยเบาๆ มองไอซ์ด้วยแววตาที่ซับซ้อน "สำหรับฉัน...ความสุขของไอซ์สำคัญที่สุด ถ้าเขารักใคร และคนนั้นเป็นคนดี"
พี่หนิงพยักหน้าเห็นด้วย "ใช่...ถึงมันจะเจ็บปวด แต่ถ้าไอซ์มีความสุข และไม่ได้ทำอะไรผิดศีลธรรม เราก็ยินดี" เธอพูดพลางเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลอาบแก้ม
บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความเสียใจ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความรัก ความเข้าใจ และความเสียสละ ไอซ์รู้สึกเหมือนมีก้อนจุกอยู่ที่คอ เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องราวของเขาจะส่งผลกระทบต่อคนรอบข้างมากขนาดนี้
"แต่...พี่นุ้ยครับ...ผม..." ไอซ์พยายามจะพูดบางอย่าง แต่พี่นุ้ยก็ยกมือขึ้นห้ามไว้
"ไม่เป็นไรไอซ์...ฉันเข้าใจ" พี่นุ้ยพูดทั้งน้ำตา "ฉันรักลูก ฉันอยากให้ลูกมีความสุข และถ้าเธอคือคนที่ทำให้ลูกฉันมีความสุขได้...ฉันก็ยินดี"
เธอหันไปมองพี่วรรณและพี่หนิงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าและความหวัง "ส่วนพวกเรา...เรายังสามารถเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีต่อกันได้ใช่ไหม?"
พี่วรรณและพี่หนิงพยักหน้าให้พี่นุ้ยอย่างเข้าใจ พวกเธอเองก็เสียใจและเป็นห่วงนิทาน แต่ก็ไม่อยากเห็นคนที่พวกเธอรักต้องทุกข์ทรมานไปมากกว่านี้
ไอซ์มองหน้าครูสาวทั้งสามด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งซาบซึ้งใจในความเสียสละและความเข้าใจของพวกเธอ และรู้สึกผิดที่ทำให้เกิดเรื่องราวที่ซับซ้อนเช่นนี้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองสมควรได้รับความรักและความเมตตาเหล่านี้หรือไม่
"ขอบคุณครับพี่นุ้ย...ขอบคุณพี่วรรณ...ขอบคุณพี่หนิง..." ไอซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ผมสัญญาว่าจะดูแลน้องนิทานให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้พี่ๆ ผิดหวัง"
พี่นุ้ยมองไอซ์ด้วยแววตาที่อ่อนโยนปนเศร้า "ฉันหวังว่าเธอจะทำอย่างนั้นจริงๆ นะไอซ์...เพราะลูกสาวของฉัน...เธอเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน"
เมื่อกลับถึงบ้าน พี่นุ้ยในชุดนอนตัวบางสีซีด เหม่อมองออกไปยังสวนหลังบ้านที่มืดมิด แสงจันทร์ส่องกระทบใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมา
เธอไปที่หน้าห้องของลูกแล้วเรียก
"นิทาน...แม่เองนะลูก" พี่นุ้ยพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
"แม่...แม่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมเสียงแม่เป็นแบบนั้น" นิทานถามด้วยความเป็นห่วง
"ลูกรัก...มาคุยกับแม่หน่อยได้ไหม แม่มีเรื่องสำคัญอยากคุยกับลูก"
"แม่...แม่ร้องไห้ทำไมคะ เกิดอะไรขึ้น" นิทานรีบเข้าไปกอดแม่แน่นด้วยความเป็นห่วง
พี่นุ้ยกอดลูกสาวไว้แน่น ปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ นิทานลูบหลังแม่เบาๆ รอให้ท่านสงบลง เธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น
"แม่คุยกับไอซ์แล้ว..." พี่นุ้ยพูดเสียงสั่นเครือ "แม่ถามเขา...เรื่องที่เราคุยกัน...เรื่องที่ลูกรักไอซ์..."
นิทานก้มหน้าลงเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงด้วยความกังวล เธอไม่รู้ว่าแม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอมากแค่ไหน และแม่จะว่าอย่างไร
"แล้ว...แม่ว่ายังไงคะ?" นิทานถามเสียงแผ่ว
พี่นุ้ยผละออกจากอ้อมกอดลูกสาว จ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยด้วยความรัก ความห่วงใย และความเศร้า
"แม่ถามไอซ์ให้แน่ใจว่า...ลูกไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของแม่กับเขา...ใช่ไหม?"
"ค่ะแม่...หนูไม่เคยรู้เลย" นิทานตอบเสียงแผ่ว "ถ้าหนูรู้...หนูคงไม่..."
"ไม่เป็นไรลูก...ไม่เป็นไร" พี่นุ้ยลูบแก้มลูกสาวเบาๆ "แม่เข้าใจ...แม่เชื่อลูก"
น้ำตาของพี่นุ้ยไหลอาบแก้มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ได้มีแค่ความเศร้า หากแต่มีความเสียสละและความรักที่ยิ่งใหญ่ เธอตัดสินใจแล้วว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
"แม่...แม่ยอมรับ" พี่นุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด "แม่จะยกไอซ์ให้ลูก...เพราะแม่เห็นว่าลูกรักเขามากแค่ไหน"
นิทานเบิกตากว้างด้วยความตกใจและสับสน เธอไม่เคยคิดว่าแม่จะพูดอะไรแบบนี้ เธอสับสนและไม่แน่ใจว่าควรดีใจหรือเสียใจ
"แม่คะ...ไม่จริงใช่ไหมคะ?" นิทานถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"จริงสิลูก...แต่แม่มีข้อแม้" พี่นุ้ยจับมือลูกสาวไว้แน่น "ลูกยังเด็กมากนะนิทาน...เรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อน ลูกต้องรู้จักป้องกันตัวเอง เข้าใจไหม?"
นิทานพยักหน้าทั้งน้ำตา เธอไม่เคยคิดว่าแม่จะเสียสละมากขนาดนี้ เธอรักแม่มาก และไม่อยากทำให้แม่ต้องเจ็บปวด
"แต่ก่อนที่ทุกอย่างมันจะ...จะเปลี่ยนไปจริงๆ" พี่นุ้ยถอนหายใจ "แม่ขอคุยกับไอซ์อีกครั้ง...เป็นการส่วนตัว"
โทรศัพท์มือถือของไอซ์สั่นครืนด้วยหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย แต่เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ หัวใจของเขาก็กระตุกวูบ มันคือพี่นุ้ย...น้ำเสียงที่โทรมานั้นหนักแน่น จริงจังจนไอซ์รู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง

"ไอซ์...มาที่บ้านพี่หน่อยได้ไหม มีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกัน" ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำ ราวกับแบกรับความรู้สึกมากมายไว้ภายใน

ความกระวนกระวายใจเกาะกุมหัวใจไอซ์ตั้งแต่เขาก้าวเท้าออกจากบ้าน จนกระทั่งรถยนต์จอดสนิทหน้าประตูบ้านพี่นุ้ย บรรยากาศเงียบสงัดผิดปกติ ยิ่งทำให้ความกังวลทวีคูณขึ้นไปอีก เมื่อเขาเข้าไปในบ้าน พี่นุ้ยบอกให้นิทานขึ้นไปรอในห้องนอนก่อน ทิ้งให้เขานั่งเผชิญหน้ากับเธอเพียงลำพังในห้องนั่งเล่น ความเงียบระหว่างทั้งสองคนหนักอึ้ง ราวกับมีพายุที่กำลังก่อตัวอยู่ภายใน

ในที่สุด พี่นุ้ยก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้น น้ำเสียงของเธอราบเรียบ แต่แววตาที่สบมองไอซ์กลับฉายแววเศร้าสร้อยอย่างปิดไม่มิด

"ไอซ์...พี่ยกนิทานให้เธอแล้วนะ" คำพูดนั้นราวกับมีดกรีดลงบนหัวใจของไอซ์ เขาเงยหน้ามองพี่นุ้ยด้วยความตกตะลึง ไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำพูดนั้น

พี่นุ้ยสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย "ลูกสาวพี่...เธอเป็นแก้วตาดวงใจของพี่ เธออาจจะยังเด็ก...ยังไม่ประสีประสาหลายเรื่อง...พี่ฝากเธอด้วยนะ รักเธอให้มากๆ ดูแลเธอให้ดีที่สุด"

ไอซ์มองพี่นุ้ยอย่างลึกซึ้ง ความรู้สึกซาบซึ้ง ความเห็นใจ และความสับสนตีวนกันอยู่ในอก เขาไม่เคยคิดว่าพี่นุ้ยจะตัดสินใจเช่นนี้

"ครับพี่นุ้ย..." ไอซ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ผมสัญญา...ผมจะรักและดูแลน้องนิทานให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้"

พี่นุ้ยพยักหน้าช้าๆ ดวงตาของเธอคลอไปด้วยหยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ ก่อนจะลุกขึ้นยืน "แต่ก่อนที่เราจะ...จากกันจริงๆ...พี่ขออะไรเธออย่างหนึ่งได้ไหม?"

ไอซ์มองตามร่างบางที่เดินนำเขาไปยังห้องนอนของเธอ แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง เผยให้เห็นความเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น ภาพข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของพี่นุ้ยทำให้หัวใจของไอซ์บีบรัดอย่างเจ็บปวด

พี่นุ้ยหันกลับมาเผชิญหน้ากับไอซ์อีกครั้ง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรัก ความอาลัย และความปรารถนาที่ยากจะบรรยาย

"คืนนี้...ให้พี่ได้มอบความรักและความสุขให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมไอซ์?" น้ำเสียงของพี่นุ้ยแผ่วเบา ราวกับกระซิบที่ข้างหู แต่กลับก้องกังวานในความรู้สึกของไอซ์อย่างรุนแรง

ไอซ์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่เศร้าของพี่นุ้ย เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอ แต่ความปรารถนาที่ซ่อนลึกก็เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

ในห้องนอนที่แสงจันทร์สาดส่อง พี่นุ้ยค่อยๆ โน้มตัวลง จูบไอซ์อย่างหนักหน่วงและเร่าร้อน ไอซ์ตอบรับจูบนั้น โอบร่างเธอแนบแน่น ปรารถนาที่จะปลดปล่อยความต้องการที่อัดอั้น

ริมฝีปากของทั้งสองบดเบียดกันอย่างไม่ยอม พี่นุ้ยผละออกเล็กน้อย ดวงตาฉ่ำเยิ้มไปด้วยความปรารถนา เธอเลื่อนมือลงสัมผัสหน้าท้องแกร่งของไอซ์อย่างแผ่วเบา ก่อนจะต่ำลงไปอีก...

ไอซ์หายใจหอบถี่ จ้องมองพี่นุ้ยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ พี่นุ้ยโน้มตัวลง จูบที่แผ่วเบาเปลี่ยนเป็นความดูดดื่ม ราวกับจะกลืนกินกันและกัน

พี่นุ้ยเคลื่อนกายลงต่ำอีกครั้ง เงยหน้ามองไอซ์ ดวงตาเต็มไปด้วยความรักและความตั้งใจ "ไอซ์...พี่ต้องการให้เธอได้ทุกสิ่งที่พี่มี...ด้วยร่างกายและหัวใจ..."

ไอซ์ก้มลงมองเธอ ลูบผมนุ่มสลวยอย่างอ่อนโยน "นุ้ย...พี่คือทุกอย่างของผม..."

พี่นุ้ยส่ายหน้าช้าๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ซ่อนลึก "ไม่...ยังมีอีก...สิ่งที่พี่อยากให้เธอได้ลิ้มลอง..." ว่าแล้วเธอก็จับมือไอซ์ นำทางให้สัมผัสเนินเนื้ออ่อนนุ่มระหว่างเรียวขาของเธอ เธอเผยอริมฝีปากเล็กน้อย ปล่อยลมหายใจแผ่วเบา

ไอซ์รับรู้ถึงความชื้นแฉะและความร้อนรุ่มที่แผ่ออกมา หัวใจเขากระตุกวูบ พี่นุ้ยกดศีรษะเขาลงต่ำ สอดประสานสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ "ตรงนี้...ของพี่...อยากให้เธอได้ชิม..."

ไอซ์เข้าใจความปรารถนาในแววตาคู่นั้น เขาโน้มตัวลงต่ำ ริมฝีปากแตะกลีบเนื้ออ่อนนุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มแรงดูดดึง พี่นุ้ยครางเบาๆ ในลำคอ มือเรียวสวยลูบไล้ศีรษะของเขาอย่างอ่อนโยน เธอขยับสะโพกเล็กน้อย ราวกับต้องการมอบความสุขให้เขาอย่างเต็มที่ เสียง "จุ๊บ...จ๊วบ..." ดังแผ่วเบาในห้อง พี่นุ้ยหายใจถี่ขึ้น เสียงครางเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงดูดดึงและความปรารถนาที่เพิ่มพูน "อืมมม...ดี...ดีเหลือเกิน...ไอซ์..." เธอจิกเล็บลงบนผมนุ่มของเขาเบาๆ "ลึกอีก...ตรงนั้น...เสียว..." เสียงกระเส่าเริ่มดังขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ "ซี๊ด...เธอทำพี่แทบคลั่ง..."

ทันใดนั้น พี่นุ้ยก็กระตุกเกร็ง ร้องเสียงหลง ปล่อยของเหลวแห่งความสุขออกมา "อื้ออออ...ไอซ์!!!"

ไอซ์ดื่มกินความหวานนั้นอย่างกระหาย สัมผัสได้ถึงความต้องการทั้งหมด "รสชาติ...ของพี่..." เขาจูบหน้าผากเธอเบาๆ อย่างทะนุถนอม

ไอซ์ผละริมฝีปากจากหน้าผากมนของพี่นุ้ยเล็กน้อย ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความปรารถนาที่ยังคุกรุ่น พี่นุ้ยเองก็จ้องมองตอบด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการอย่างไม่ปิดบัง

"ไอซ์..." เสียงของพี่นุ้ยแหบพร่า ราวกับคนขาดน้ำมานาน "เข้ามาในตัวพี่...ตอนนี้เลย..."

ไอซ์ไม่รอช้า เขาขยับกายทาบทับร่างบางของพี่นุ้ย สอดมือใต้สะโพกมนยกขึ้นเล็กน้อย จัดท่าทางให้แนบชิด พี่นุ้ยเองก็ยกเรียวขาทั้งสองข้างโอบรอบเอวสอบของเขาอย่างกระหาย

"อ๊า...ไอซ์..." เสียงครางหวานดังขึ้นทันทีที่ส่วนปลายของไอซ์แตะกับกลีบเนื้อที่ยังชื้นแฉะ พี่นุ้ยกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาหลับพริ้มด้วยความปรารถนาที่รอคอย

ไอซ์ค่อยๆ กดสะโพกสอบลงช้าๆ สอดแทรกความเป็นชายเข้าไปในช่องทางที่ตอดรัดอย่างแน่นหนึบ "แน่น...เหลือเกิน..." เขาคำรามต่ำในลำคอ

"ลึกอีก...ไอซ์...ให้สุด...แทงแรงๆ เลย..." พี่นุ้ยกระซิบเสียงสั่น เธอยกสะโพกขึ้นรับแรงแทรกสอดอย่างร้อนรน

เมื่อไอซ์เข้าไปจนสุด พี่นุ้ยก็ปล่อยเสียงครางยาวเหยียดออกมาด้วยความสุขสมระคนความเสียวซ่าน "อื้ออออ...เธอเติมเต็มพี่แล้ว...ไอซ์..."

ไอซ์เริ่มขยับสะโพกช้าๆ เน้นย้ำทุกการเสียดสี พี่นุ้ยตอบสนองด้วยการบิดเร้าสะโพกสวนขึ้นมาอย่างไม่ยอม "เอาแรงๆ อีก...ไอซ์...แทงให้รูพี่แหกไปเลย..."

"จัดให้..." ไอซ์คำราม ก่อนจะเพิ่มจังหวะการเคลื่อนไหวให้เร็วและแรงขึ้น พี่นุ้ยส่งเสียงครางหวานไม่หยุดหย่อน มือเรียวสวยจิกเกร็งบนแผ่นหลังกว้างของเขา

"อ๊า...ซี้ด...ตรงนั้น...เสียว...เหลือเกิน...กดเข้ามาอีก...กดให้มิด..." พี่นุ้ยร้องครวญคราง ดวงตาปรือปรอย เธอราวกับหญิงสาวที่ถูกปลุกเร้าด้วยไฟปรารถนาอย่างเต็มที่ ความเป็นแม่ในตัวเธอเลือนหายไปสิ้น

ไอซ์ปรนเปรอเธอด้วยท่วงท่าที่เร่าร้อนและชำนาญ ทุกการขยับขับเคลื่อนเน้นย้ำจุดที่ทำให้พี่นุ้ยแทบคลั่ง "เธอทำให้ฉันหงี่...ไอซ์..."

"ถ้าอย่างนั้น...ก็แตกไปพร้อมกัน..." ไอซ์กระซิบข้างหู ก่อนจะเร่งจังหวะให้ถี่กระชั้น พี่นุ้ยกรีดร้องออกมาด้วยความสุขสมที่ถาโถมเข้าใส่

ภายนอกห้อง นิทานที่ยืนแอบฟังอยู่หลังประตู ได้ยินเสียงครางต่ำ เสียงร้องครวญคราง และเสียงกรีดร้องแห่งความสุขสมของแม่ เธอรับรู้ได้ถึงความสัมพันธ์ทางกายที่ลึกซึ้งและเร่าร้อนระหว่างแม่ของเธอกับไอซ์ การที่แม่ของเธอมอบสิ่งที่สำคัญที่สุดในความเป็นหญิงให้กับไอซ์อย่างเต็มใจ พร้อมกับเสียงร้องที่แสดงถึงความสุขอย่างแท้จริง และบทสนทนาที่ดิบและตรงไปตรงมานั้น ทำให้นิทานรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างในร่างกาย ความร้อนรุ่มและความปรารถนาที่แผ่ออกมาจากห้องนั้น ราวกับจะหลอมละลายความลังเลในใจของเธอ เธอเริ่มเข้าใจว่าความสุขทางกายของแม่ก็เป็นสิ่งสำคัญ และบางที...การปล่อยให้พวกเขามีความสุขอย่างเต็มที่ อาจเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด การได้ยินเสียงแห่งความสุขสมที่ถึงพริกถึงขิงของแม่ในวันนี้ ทำให้นิทานตัดสินใจ เธอจะเปิดใจ...และอาจจะ...ต้องการมีส่วนร่วมในความสุขนั้นด้วย

ภายในห้อง ไอซ์และพี่นุ้ยยังคงกอดกันแน่น ลมหายใจหอบถี่ ร่องรอยความสุขและความปรารถนายังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าและร่างกายของพวกเขา พี่นุ้ยซบหน้าลงกับอกของไอซ์อีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความรักและความสุขที่เอ่อล้น ไอซ์ลูบศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน จูบเบาๆ ที่กลุ่มผมของเธอ ความต้องการและความผูกพันระหว่างพวกเขาทั้งสองคนในเวลานี้แน่นแฟ้นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ค่ำคืนนี้แปรเปลี่ยนเป็นค่ำคืนแห่งการปลดปล่อยความปรารถนาและความสุขให้แก่กันอย่างแท้จริง และความสุขที่นิทานได้รับรู้ผ่านเสียงเหล่านั้น...ได้กลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญที่ทำให้เธอตัดสินใจที่จะเปิดใจ และอาจจะก้าวข้ามเส้นแบ่งบางอย่างในความสัมพันธ์นี้



รุ่งเช้า แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง เผยให้เห็นร่องรอยของค่ำคืนที่ผ่านมา ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่และเปียกชื้นไปร่องรอยน้ำกาม พี่นุ้ยจูงมือไอซ์ออกมาจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบ ดวงตาของทั้งคู่ยังคงฉายแววของความอาวรณ์

นิทานที่รออยู่ในห้องนั่งเล่น มองมาที่ทั้งสองคนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจและความรัก เธอไม่ได้แสดงความโกรธเคืองหรือเสียใจออกมา แต่กลับมีแววตาที่แน่วแน่และเด็ดเดี่ยว

พี่นุ้ยจับมือไอซ์วางลงบนมือของนิทาน "ดูแลลูกสาวพี่ให้ดีนะไอซ์" น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวังและความไว้วางใจ

ไอซ์ก้มลงมองมือของนิทานที่อยู่ในมือของเขา เขาเงยหน้ามองทั้งพี่นุ้ยและนิทานด้วยแววตาที่หนักแน่น "ผมสัญญา ผมจะดูแลน้องนิทานให้ดีที่สุด และผม..." ไอซ์หยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจ "...ผมชอบทั้งพี่และน้องนิทานครับ"

บรรยากาศในห้องนั่งเล่นเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาของทั้งสามคนเท่านั้น นิทานเงยหน้ามองไอซ์และพี่นุ้ยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง เธอเอื้อมมือไปจับมือของทั้งสองคนไว้แน่น ราวกับต้องการเชื่อมโยงพวกเขาทั้งสามคนไว้ด้วยกัน

"แม่คะ...หนูไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย" นิทานเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ทำไมเราสามคนถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้คะ?"

คำถามของนิทานทำให้พี่นุ้ยและไอซ์ถึงกับจุกอยู่ในลำคอ ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย พวกเขาไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้นี้มาก่อน

พี่นุ้ยดึงนิทานเข้ามากอดไว้แนบอก น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มไหลอาบแก้ม "ลูกรัก...มันไม่ง่ายอย่างนั้น"

"ทำไมคะแม่?" นิทานยังคงถามด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน "ถ้าพวกเราพร้อมใจกัน ทำไมเราถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้?"

ไอซ์มองภาพแม่ลูกกอดกันด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นในหัวใจ เขาไม่เคยคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาสามคนจะมาถึงจุดนี้ เขาเองก็ไม่อยากสูญเสียใครไปทั้งนั้น

"บางที..." ไอซ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจนัก "...บางทีเราอาจจะมีทางออกอื่นก็ได้"

พี่นุ้ยและนิทานเงยหน้ามองไอซ์ด้วยความหวังที่จุดประกายขึ้นมาอีกครั้ง ในห้องนั่งเล่นเล็กๆ แห่งนั้น ความเงียบกลับกลายเป็นความหวัง และความอาลัยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความปรารถนาที่จะหาทางออกร่วมกัน เพื่อให้ความรักของพวกเขาสามารถเบ่งบานต่อไปได้ แม้ในสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะไม่มีทางออกก็ตาม

นิทานสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน "หนูอยากให้พวกเราอยู่ด้วยกัน..." เธอเงยหน้ามองพี่นุ้ยและไอซ์สลับกัน "...ให้ไอซ์เป็นหัวหน้าครอบครัวของเรา"

พี่นุ้ยน้ำตาคลอเบ้า หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น ความประหลาดใจ และความตื้นตัน เธอไม่เคยคาดคิดว่าลูกสาวตัวน้อยของเธอจะเข้าใจและยอมรับความสัมพันธ์ของเธอกับไอซ์ได้มากขนาดนี้ เธอโอบกอดนิทานเข้ามาแนบอก จูบที่หน้าผากมนของลูกด้วยความรักอย่างท่วมท้น "ลูกรัก...ลูกเข้าใจ..." น้ำเสียงของพี่นุ้ยสั่นเครือ "...แม่รักลูกมากนะ"

นิทานกอดตอบผู้เป็นแม่แน่น "หนูก็รักแม่ค่ะ...และหนูก็ชอบพี่ไอซ์...พี่ไอซ์ใจดี" เธอมองหน้าไอซ์ด้วยแววตาที่เปิดเผย "ถ้าพวกเราอยู่ด้วยกัน...มันคงจะดีมากๆ เลยใช่ไหมคะ?"

ไอซ์มองครูสาวทั้งสองด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นจนพูดไม่ออก หัวใจของเขาพองโตด้วยความรักและความซาบซึ้ง เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะลงเอยเช่นนี้ ความปรารถนาที่เก็บซ่อนไว้ลึกสุดใจกำลังจะกลายเป็นความจริง เขาลุกจากเตียง คุกเข่าลงตรงหน้าสองแม่ลูก จับมือทั้งสองคนไว้ด้วยความรักและทะนุถนอม

"ถ้า...ถ้าทั้งสองคนยินดี..." ไอซ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย แต่เต็มไปด้วยความจริงจังและหนักแน่น "...ผมก็ยินดีครับ ผมอยากดูแลพวกคุณทั้งสองคน ทำให้พวกคุณมีความสุขที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้"

ในห้องที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไอแห่งความรักและความปรารถนา พี่นุ้ยมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ยากจะบรรยาย ดวงตาคู่สวยของเธอจับจ้องไปยังร่างสองร่างที่กำลังแนบชิด ราวกับเป็นหนึ่งเดียว ไอซ์กำลังโอบกอดลูกสาวของเธอด้วยความรักใคร่ แต่สัมผัสที่มอบให้นั้นลึกซึ้งและเร่าร้อนเกินกว่าความรักแบบพ่อลูก นิทานซบหน้ากับอกของไอซ์อย่างใกล้ชิด ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแดงระเรื่อ ไอซ์มอบจูบที่หนักหน่วงและลุ่มลึกให้กับนิทาน เด็กสาวตอบสนองด้วยอ้อมกอดที่กระชับแน่น เสียงครางหวานแผ่วเบาเริ่มเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเล็กๆ นั้น

พี่นุ้ยมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นระรัวราวกับกลองศึก ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาจนแทบประคองสติไม่อยู่ ภาพไอซ์หนุ่มแน่นแข็งแรงในวัยเบญจเพสกำลังมอบความสุขให้กับนิทานลูกสาววัยเพียงสิบสี่ปีนั้น แม้จะดูเกินเลยไปมากสำหรับสายตาของคนเป็นแม่ แต่แววตาที่เปล่งประกายเจิดจ้าของลูกสาวกลับบ่งบอกถึงความสุขอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นความสุขที่ล้นปรี่ จนพี่นุ้ยเองก็อดที่จะหวั่นไหวไม่ได้

ไอซ์อุ้มร่างเล็กของนิทานไว้แนบอก มือแกร่งประคองบั้นท้ายกลมกลึงของเธอไว้มั่นคง สัมผัสของเขาทั้งหนักแน่นและลึกซึ้ง ราวกับต้องการเติมเต็มทุกอณูในร่างกายของเด็กสาว นิทานโอบคอไอซ์ไว้แน่น ใบหน้าเล็กซบกับลาดไหล่กว้าง ผมยาวสลวยกระจัดกระจายไปทั่วแผ่นหลังของไอซ์ ดวงตาคู่สวยหลับพริ้ม ราวกับอยู่ในห้วงแห่งความฝันอันแสนสุข

จังหวะการเคลื่อนไหวของไอซ์ค่อยๆ เร็วขึ้นและหนักหน่วงขึ้น ร่างเล็กของนิทานเริ่มกระตุกเกร็งถี่ระรัว เสียงครางหวานแหลมดังลอดไรฟันออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ลมหายใจหอบถี่ ราวกับกำลังวิ่งแข่งสุดกำลัง หัวใจของพี่นุ้ยเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกหวงแหนลูกสาวปะปนกับความรู้สึกวูบโหวงในช่องท้องอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นิทาน...ลูกรับไหวเหรอ...ไอซ์...เขาใหญ่โตขนาดนั้น... ความกังวลเริ่มกัดกินหัวใจคนเป็นแม่

"อื้อ...ไอซ์ขา...ลึก...ลึกอีกหน่อย...หนู...หนูชอบ..." เสียงนิทานแหบพร่า กระซิบข้างหูไอซ์ ราวกับคนละเมอ ริมฝีปากเล็กเผยอค้าง น้ำลายใสไหลยืดออกมาเล็กน้อย

ไอซ์ตอบรับด้วยเสียงครางต่ำในลำคอ กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เร่งจังหวะการเคลื่อนไหวให้เร็วและแรงขึ้นไปอีก ร่างของนิทานบิดเร้าอย่างรุนแรง สะโพกเล็กยกขึ้นรับสัมผัสอย่างกระหายใคร่ เสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่น พี่นุ้ยมองดูด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วนอย่างที่สุด ลูกฉัน...เก่งขนาดนี้เลยเหรอ...รับไอซ์ที่...ที่ใหญ่ขนาดนั้นได้...แล้วทำไมถึงดูมีความสุข...จนเหมือนจะขาดใจแบบนั้น...

"อ๊า...ไอซ์...หนู...หนูจะ...ไม่ไหวแล้ว..." เสียงนิทานหวีดร้องแหลมสูง มือเล็กจิกเข้ากับแผ่นหลังของไอซ์แน่น ร่างกายเกร็งกระตุกถี่ระรัวยิ่งกว่าเดิม ลมหายใจขาดห้วง พี่นุ้ยมองดูด้วยความห่วงใยจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ "ไอซ์...เบาๆ หน่อยได้ไหม...ลูก...ลูกดูเหมือนจะ..." คำพูดของคนเป็นแม่ขาดห้วง แต่สายตากลับจับจ้องไปยังใบหน้าแดงก่ำและดวงตาที่ปรือปรอยของลูกสาวอย่างไม่วางตา

ไอซ์ชะงักเล็กน้อย มองหน้าพี่นุ้ยด้วยความเข้าใจ ก่อนจะเริ่มผ่อนจังหวะลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ทันใดนั้น นิทานก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาคู่สวยยังคงฉ่ำปรือ แต่แฝงไปด้วยความต้องการที่ยังไม่มอดดับ เธอสบตาไอซ์อย่างอ้อนวอน "อย่าหยุดนะคะไอซ์...หนู...หนูกำลังสุข...สุขที่สุดในชีวิตเลยค่ะ" แล้วเธอก็หันไปมองพี่นุ้ยด้วยรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความสุขล้น "แม่คะ...หนูมีความสุขจริงๆ นะคะ...มัน...มันดีมากๆ เลยค่ะ"

ไอซ์มองพี่นุ้ยด้วยแววตาที่สื่อถึงความรักและความเข้าใจ ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้กับนิทาน แล้วเริ่มขยับอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ยังคงนุ่มนวล แต่ก็หนักแน่นและลึกซึ้ง ราวกับต้องการประคองความสุขที่กำลังเบ่งบานของเด็กสาว พี่นุ้ยมองดูภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น ทั้งห่วงใย โล่งใจ และความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายได้...ความรู้สึกที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง...ความรู้สึกที่เริ่มเข้าใจในความสุขที่แท้จริงของลูกสาว

ไอซ์มองนิทานด้วยความรักใคร่และอ่อนโยน เมื่อได้รับอนุญาตจากเด็กสาว เขาก็มอบความสุขให้กับเธออีกครั้ง สัมผัสของเขาหนักแน่นแต่ก็ยังคงทะนุถนอม นิทานตอบสนองต่อความรักนั้นอย่างเต็มที่ ร่างกายเล็กๆ สั่นสะท้าน เสียงครางหวานดังขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด นิทานก็กรีดร้องออกมาด้วยความสุขสมอย่างสุดกลั้น ปล่อยน้ำหวานแห่งความรักออกมามากมาย อาบไล้ไปทั่วเรียวขาเล็กๆ นั้น

พี่นุ้ยมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลายจนแทบประคองสติไม่อยู่ หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองศึก ความตกใจที่ลูกสาวตัวน้อยของเธอเปิดรับความรักในรูปแบบที่ลึกซึ้งนี้ได้อย่างรวดเร็วและเต็มที่ ปะปนไปกับความเอ็นดูที่เห็นแววตาเปล่งประกายแห่งความสุขอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนบนใบหน้าใสซื่อนั้น

ลึกลงไปในอก ความปรารถนาที่พลุ่งพล่านก็เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ภาพไอซ์กำลังมอบความสุขให้กับนิทานอย่างหนักหน่วงนั้น กลับกระตุ้นบางสิ่งบางอย่างในตัวเธออย่างรุนแรง ความทรงจำถึงสัมผัสเร่าร้อนที่เธอเคยได้รับจากไอซ์เมื่อไม่นานมานี้หวนคืนมาอย่างชัดเจน ราวกับร่างกายของเธอเองก็โหยหาไออุ่นและรสสัมผัสนั้นอีกครั้ง

ลูกสาวฉัน...กำลังมีความสุข...มีความสุขจริงๆ... พี่นุ้ยคิดซ้ำๆ ในใจ ภาพนิทานบิดเร้าด้วยความสุข เสียงครางหวานที่ดังลอดไรฟัน และแววตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจนั้น ช่างแตกต่างจากสีหน้าเศร้าสร้อยและเงียบเหงาที่เธอเคยเห็นในช่วงที่สามีไม่อยู่บ้านอย่างสิ้นเชิง ไอซ์...เขามอบชีวิตใหม่ให้กับลูกสาวเธอ...มอบความสุขที่แท้จริง...

ความรู้สึกห่วงใยลูกสาวยังคงมีอยู่ แต่กลับถูกบดบังด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ซับซ้อนกว่านั้น...ความรู้สึกของการเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ปรารถนาความรัก ความสุข และการเติมเต็ม...ภาพตรงหน้าไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงหรือต่อต้านอย่างที่เคยคิดไว้ กลับกลายเป็นภาพที่กระตุ้นเร้าอารมณ์ปรารถนาในส่วนลึกของเธออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ความต้องการที่จะสัมผัสไอซ์...ที่จะได้รับการปรนนิบัติเช่นเดียวกับลูกสาว...เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง เธอจินตนาการถึงสัมผัสอบอุ่นของเขา รสจูบที่เร่าร้อน และอ้อมกอดที่แข็งแกร่ง ความรู้สึกวูบโหวงในช่องท้องเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนแทบยืนไม่อยู่

ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้...นี่มันผิด...แต่...แต่ฉันก็ต้องการ...ต้องการเขา...ต้องการความสุขแบบที่ลูกกำลังได้รับ... ความขัดแย้งในใจปะทุขึ้นอย่างรุนแรง แต่เมื่อมองไปยังใบหน้าที่มีความสุขจนล้นปรี่ของนิทาน พี่นุ้ยก็เริ่มตระหนักว่า การตัดสินใจของพวกเธอในวันนี้อาจไม่ได้นำมาซึ่งความสุขของลูกสาวเพียงคนเดียว...แต่มันอาจเป็นหนทางสู่ความสุขของพวกเธอทั้งสามคน...ครอบครัวใหม่ที่พวกเขากำลังสร้างขึ้นมาด้วยความรัก ความปรารถนา และความเข้าใจ...

ความปรารถนาที่ท่วมท้นจนแทบหยุดไม่อยู่ ผลักดันให้พี่นุ้ยก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างช้าๆ สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ไอซ์และลูกสาวด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วน แต่ในความปั่นป่วนนั้นกลับแฝงไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะเป็นส่วนหนึ่งของความสุขนั้นอย่างเต็มใจ...ความต้องการที่จะได้รับการเติมเต็ม...ความต้องการที่จะเป็นผู้หญิงที่มีความสุขอีกครั้ง...เคียงข้างคนที่มอบความสุขให้กับลูกสาวของเธออย่างแท้จริง

หลังจากนิทานกระตุกเกร็งครั้งสุดท้าย ปล่อยความสุขสมออกมาจนร่างกายนิ่งสงบลง พี่นุ้ยรอจังหวะให้ลูกสาวได้พักหายใจสักครู่ มองใบหน้าแดงระเรื่อและดวงตาปรือปรอยด้วยความรักใคร่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความตั้งใจ

"นิทาน...มองแม่นะลูก"

พี่นุ้ยเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ไอซ์ที่ยังคงโอบกอดลูกสาวไว้ กระซิบสอนนิทานด้วยท่าทางที่นุ่มนวลแต่ก็แฝงความชำนาญจนน่าทึ่ง เธอใช้มือลูบผมลูกสาวเบาๆ ก่อนจะหันไปสบตาไอซ์ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความรัก ความขอบคุณ และความปรารถนาที่ยังคงร้อนรุ่ม

"ลูกรัก...ความสุขที่เรามอบให้กัน...มันมีหลายแบบนะคะ" พี่นุ้ยพูดเสียงแผ่วเบา มองลึกลงไปในดวงตาของนิทาน "วันนี้...แม่จะสอนให้หนูดู..."

ว่าแล้วเธอก็โน้มตัวลงต่ำ ใบหน้าสวยคมค่อยๆ เลื่อนลงไปยังท่อนกายที่แข็งขันของไอซ์ นิทานเบิกตากว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย พี่นุ้ยใช้มือประคองส่วนนั้นอย่างทะนุถนอม ก่อนจะค่อยๆ อ้าปากครอบลงไปอย่างชำนาญ

"ดูนะคะลูก...แบบนี้..." พี่นุ้ยกระซิบขณะที่ริมฝีปากของเธอเริ่มขยับขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ เสียงครางต่ำของไอซ์ดังลอดออกมาเป็นระยะ นิทานจ้องมองภาพนั้นอย่างไม่ละสายตา ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตาตื่นใจ

พี่นุ้ยใช้ลิ้นโลมเลียส่วนหัวของไอซ์อย่างช่ำชอง ก่อนจะดูดกลืนเข้าไปทั้งแท่งอย่างช้าๆ แล้วรูดขึ้นลงด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น เสียง "จ๊วบ...จ๊าบ..." ดังชัดเจนในห้อง พี่นุ้ยเงยหน้าขึ้นมองลูกสาวเล็กน้อย ดวงตาของเธอเปล่งประกายความปรารถนา

เมื่อพอใจแล้ว พี่นุ้ยก็ค่อยๆ เลื่อนตัวขึ้นมา นั่งคร่อมทับใบหน้าของไอซ์ นิทานยิ่งเบิกตากว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ระหว่างเรียวขาของแม่

"นี่คือ...กลีบดอกไม้ของแม่..." พี่นุ้ยกระซิบเสียงแหบพร่า ก่อนจะใช้มือแหวกแคมออกเล็กน้อย เผยให้เห็นร่องเนื้อสีชมพูสด "ไอซ์จะทำให้แม่มีความสุขด้วยตรงนี้..."

ไอซ์ยิ้มเล็กน้อย มองกลีบเนื้อที่เปิดเปลือยตรงหน้า พี่นุ้ยค่อยๆ หย่อนตัวลง บรรจงประกบกลีบดอกไม้ของเธอกับริมฝีปากของไอซ์อย่างช้าๆ จากนั้นเธอก็เริ่มขยับสะโพกขึ้นลงอย่างนุ่มนวล เสียงครางหวานดังออกมาจากลำคอของเธอ

"อืมมม...ไอซ์...ดีเหลือเกิน..." พี่นุ้ยครางกระเส่า นิทานมองภาพนั้นด้วยความตื่นเต้นจนเผลอถามออกมา

"แม่...แม่เคยทำแบบนี้กับพ่อหนูไหมคะ?"

พี่นุ้ยชะงักไปเล็กน้อย ยิ้มเศร้าๆ แล้วส่ายหน้าเบาๆ "กับพ่อของหนู...เขาไม่เป็นอะไรเลย..." ว่าแล้วเธอก็ขยับสะโพกเร็วขึ้น ร่อนเอวอย่างชำนาญจนกระทั่งร่างกายของเธอเกร็งกระตุก ปล่อยความสุขสมออกมา

พี่นุ้ยหันหลังกลับเล็กน้อย โดยที่กลีบเนื้อของเธอยังคงอยู่บริเวณใบหน้าของไอซ์ "ดูนะคะลูก...ท่านี้จะทำให้หนูสุขสมจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง..."

ไอซ์ยิ้มให้นิทานอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังบั้นท้ายกลมกลึงของพี่นุ้ย เขาใช้มือแหวกแก้มก้นทั้งสองข้างออก แล้วเริ่มใช้ลิ้นเลียร่องก้นของพี่นุ้ยอย่างชำนาญ

"ว้าย!" นิทานอุทานด้วยความตกใจ พี่นุ้ยหัวเราะเบาๆ อย่างภูมิใจ ในขณะที่ไอซ์กำลังปรนเปรอเธอ พี่นุ้ยก็ถ่างขาออกกว้างขึ้น แล้วใช้นิ้วสอดเข้าไปในร่องเนื้อของตัวเอง เขี่ย บี้ และแหย่ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น น้ำรักสีขาวขุ่นค่อยๆ ไหลทะลักออกมาเปรอะเปื้อนมือของเธอ พร้อมกับเสียงครางกระเส่าที่ดังลั่น

"อ๊า...ไอซ์...เสียว...เหลือเกิน..." พี่นุ้ยคราง ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความสุขสม นิทานมองร่องรูที่อ้าซ่าของแม่เธออย่างชัดเจนจนรู้สึกถึงความร้อนวูบวาบในร่างกาย

พี่นุ้ยทิ้งตัวลงคร่อมร่างไอซ์อย่างรวดเร็ว ราวกับเสือร้ายที่กระโจนเข้าใส่เหยื่อ ดวงตาของเธอเปล่งประกายความปรารถนาอย่างโจ่งแจ้ง จ้องมองลึกลงไปในดวงตาของไอซ์ ราวกับต้องการสะกดให้เขาตกอยู่ภายใต้อำนาจแห่งความใคร่ของเธอ

"ดูให้ดีนะนิทาน..." พี่นุ้ยกระซิบเสียงแหบพร่า ไม่ละสายตาจากไอซ์ "นี่คือวิธีที่ผู้หญิงปลดปล่อยตัวเอง...ให้ความสุขมันพาเราโบยบินไป..."

ว่าแล้วเธอก็เริ่มขยับสะโพกขึ้นลงอย่างรุนแรงและรวดเร็ว เรือนร่างของเธอโยกคลอนไปตามจังหวะการเคลื่อนไหว เสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่น พี่นุ้ยกัดฟันแน่น ปล่อยเสียงครางหวานปนเสียงหอบออกมาอย่างไม่อาย

"อ๊า...ไอซ์...เอาอีก...แรงๆ...ให้ถึงที่สุด..." เธอเร่งเร้าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกระหาย มือเรียวสวยจิกเกร็งบนไหล่กว้างของไอซ์ ราวกับต้องการยึดเหนี่ยวเขาไว้ให้ลึกที่สุด

นิทานมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ความร้อนรุ่มที่แผ่ออกมาจากร่างของแม่ ราวกับเปลวเพลิงที่กำลังลุกโชน เธอไม่สามารถละสายตาจากจังหวะการขย่มที่หนักหน่วงและเร้าใจนั้นได้

พี่นุ้ยโน้มตัวลงต่ำ กระซิบข้างหูไอซ์ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร่าน "แทงให้ลึก...แทงให้ถึงข้างใน...ให้ความหงี่มันกัดกินฉันจนหมดสิ้น..."

ไอซ์เองก็ตอบสนองต่อความเร่าร้อนของเธออย่างเต็มที่ เขาเงยหน้าขึ้นจูบเธออย่างดูดดื่ม มือทั้งสองข้างประคองสะโพกมนของเธอไว้แน่น ช่วยส่งแรงให้การขย่มนั้นทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

"อืมมม...นุ้ย...เธอทำให้ฉันแทบบ้า..." ไอซ์คำรามต่ำในลำคอ

"บ้าไปด้วยกันสิไอซ์...ให้ความหงี่มันครอบงำเราทั้งคู่..." พี่นุ้ยตอบกลับด้วยเสียงที่สั่นเครือ เธอเงยหน้าขึ้นมองลูกสาว แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหมายที่นิทานเริ่มเข้าใจ

จังหวะการขย่มของพี่นุ้ยเร็วและแรงขึ้นจนแทบหยุดหายใจ เธอปล่อยเสียงครางหวานที่ดังลั่นห้องออกมาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเธอเกร็งกระตุกเป็นระยะ ราวกับกำลังปลดปล่อยพลังงานที่อัดอั้นไว้อย่างเต็มที่

"อ๊า...ซี้ด...เสียว...เหลือเกิน...ไอซ์...ฉันจะ...ฉันจะไปแล้ว..." พี่นุ้ยร้องลั่น ก่อนที่ร่างกายของเธอจะกระตุกอย่างรุนแรง ปล่อยความสุขสมออกมาจนหมดสิ้น

ในห้องนอนที่แสงจันทร์สาดส่องลอดผ้าม่านบางเบา รูปแต่งงานของพี่นุ้ยกับสามีเก่าบนหัวเตียงดูจะเลือนราง  ข้างๆ กันคือรูปครอบครัวที่ถ่ายไว้เมื่อครั้งนิทานยังเด็ก พี่นุ้ยมองรูปเหล่านั้นแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาสบตากับไอซ์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ท่วมท้น ราวกับเปลวเพลิงที่กำลังโหมกระหน่ำ

"เตียงนี้...เคยเป็นของฉันกับเขา" พี่นุ้ยกระซิบเสียงแหบพร่า มือเรียวลูบไล้แผงอกกว้างของไอซ์อย่างเชื่องช้า สัมผัสหนักแน่นราวกับต้องการสลักเสลาความรู้สึกใหม่ลงบนร่างกายชายหนุ่ม "แต่จากนี้ไป...เธอต้องมาทำหน้าที่แทนเขา...ทำให้ฉันลืมทุกความทรงจำเก่าๆ ไปให้หมด...เร็วเข้า..." น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ เร่งเร้าด้วยอารมณ์ที่ปั่นป่วน

ไอซ์เข้าใจความปรารถนาที่ร้อนแรงนั้น เขาโน้มตัวลงจูบพี่นุ้ยอย่างดุดัน สัมผัสหนักแน่นและเร่าร้อน ราวกับต้องการหลอมรวมร่างของทั้งสองให้เป็นหนึ่งเดียว มือของเขาโอบกระชับร่างบางของพี่นุ้ยไว้แนบแน่น ปลายนิ้วสอดแทรกเข้าไปใต้สาบเสื้อ ลูบไล้ผิวเนื้ออย่างเร่งเร้า

"ผมจะทำให้พี่ลืมทุกสิ่ง...ทุกอย่าง..." ไอซ์กระซิบข้างหูพี่นุ้ย ลมหายใจร้อนผ่าวรดต้นคอระหงของเธอ ก่อนจะมอบจูบที่ลึกล้ำและยาวนานยิ่งขึ้น พี่นุ้ยตอบสนองต่อสัมผัสนั้นอย่างบ้าคลั่ง เธอโหยหวนด้วยความปรารถนา ร่างกายบิดเร้าด้วยความต้องการที่ถูกปลุกเร้าอย่างรุนแรง เสียงครางหวานปนสะอื้นเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่บวมช้ำจากการจูบอย่างต่อเนื่อง

พี่นุ้ยดึงมือนิทานที่ยืนอยู่ข้างเตียงมาจับไว้แน่น ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและเร่งเร้า "ลูกรัก...มาอยู่กับแม่นะ...รับรู้ความสุขนี้ไปพร้อมๆ กัน...เร็วเข้าสิลูก..." เธอต้องการให้ลูกสาวได้สัมผัสและเข้าใจถึงความสุขที่เธอได้รับจากไอซ์อย่างใกล้ชิด

นิทานมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นระรัวเกินควบคุม ใบหน้าของเธอแดงก่ำราวกับลูกตำลึงสุก ดวงตาจับจ้องไปยังไอซ์และแม่ที่กำลังแสดงบทเรียนแห่งความรักด้วยความร้อนรุ่ม อารมณ์ที่พลุ่งพล่านในวัยสาวทำให้ร่างกายของเธอร้อนรุ่มไปด้วยความปรารถนา หยาดความสาวเริ่มไหลรินออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เลอะเปรอะเปื้อนไปทั่วเรียวขาเล็กๆ เธอหายใจถี่กระชั้น หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง

พี่นุ้ยเห็นดังนั้น จึงผละออกจากไอซ์เล็กน้อย มองลูกสาวด้วยความเอ็นดูและเข้าใจ เธอเองก็แทบจะควบคุมอารมณ์ปรารถนาของตนเองไม่ได้เช่นกัน "นิทาน...ลูกนำแก้วน้ำมารองสิลูก...รองรับน้ำหวานจากร่างกายของลูก...เร็วเข้า...แม่รอไม่ไหวแล้ว..." น้ำเสียงของพี่นุ้ยแหบพร่า เร่งเร้าด้วยความต้องการ

นิทานทำตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ด้วยมือที่สั่นเทา เธอรีบหยิบแก้วน้ำใบน้อยที่วางอยู่ข้างเตียง ค่อยๆ รองรับน้ำหวานที่ไหลรินออกมาจากร่างกายของเธอเอง ใบหน้าของเธอแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม ริมฝีปากเม้มแน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่อาจต้านทาน

ขณะที่ไอซ์กำลังมอบความสุขให้กับพี่นุ้ยอย่างต่อเนื่อง สัมผัสของเขาหนักแน่นและเร่าร้อนจนพี่นุ้ยครางกระเส่าเสียงดัง ร่างกายของเธอสั่นสะท้านด้วยความสุขสม เขาก็เหลือบไปเห็นแก้วน้ำในมือของนิทาน พี่นุ้ยยิ้มอย่างกระหาย มองทั้งไอซ์และลูกสาวด้วยความรักและปรารถนาที่ลุกโชน "ดื่มสิที่รัก...นั่นคือรสชาติแห่งความสาว...ที่ลูกตั้งใจมอบให้เธอ...ดื่มมันเข้าไปให้หมด..."

ไอซ์ละจากพี่นุ้ยเล็กน้อย มองไปยังแก้วน้ำในมือของนิทานด้วยความประหลาดใจ เขาไม่รอช้า รีบจิบน้ำหวานจากแก้วที่นิทานยื่นให้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ รสชาติหวานละมุนและกลิ่นหอมอ่อนๆ แผ่ซ่านไปทั่วลิ้น กระตุ้นความปรารถนาในตัวเขาให้ลุกโชนยิ่งกว่าเดิม

"หวาน...หอม...อร่อยจนมาก..." ไอซ์พึมพำด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มองหน้านิทานด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วน

พี่นุ้ยโผเข้ากอดไอซ์ไว้แนบอก จูบที่ริมฝีปากของเขาอย่างดุดันอีกครั้ง มือเรียวลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของเขาอย่างเร่งเร้า "เสร็จจากตรงนี้แล้ว...ฉันจะพาเธอไปที่ครัว...มอบยาเพิ่มพลังให้เธออีก...ให้เธอปรนเปรอทั้งฉันและลูก...จนถึงเช้า..." น้ำเสียงของเธอแหบพร่า เต็มไปด้วยความปรารถนาที่ฉุดไม่อยู่

หลังจากไอซ์ได้ลิ้มรสน้ำหวานแห่งความสาวจากนิทาน ดวงตาของเขาก็เป็นประกายวาววับ รสชาติหวานละมุนและกลิ่นหอมอ่อนๆ นั้นราวกับยาเสน่ห์ที่ปลุกเร้าความปรารถนาในตัวเขาให้ลุกโชนยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อได้ยินคำกระซิบที่เต็มไปด้วยเลศนัยของพี่นุ้ยว่าจะมอบ "ยาเพิ่มพลัง" ให้เขาอีก ความคิดเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นในใจ

สองแม่ลูกนี่...ติดใจรสชาติที่ฉันมอบให้แล้วสินะ... ไอซ์คิดในใจด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก เขาตัดสินใจที่จะตอบสนองความต้องการของทั้งคู่ให้ถึงขีดสุด เพื่อตอกย้ำความสุขและความพึงพอใจที่พวกเขาได้รับจากเขา

ทันใดนั้น ไอซ์ก็เกร็งกล้ามเนื้อทั่วร่าง ขนาดของความเป็นชายของเขาก็ขยายใหญ่ขึ้นจนพี่นุ้ยรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงนั้นอย่างชัดเจน "อื้อ...ไอซ์..." เธอครางออกมาด้วยความตกใจปนความปรารถนา เมื่อไอซ์เริ่มมอบความสุขให้กับเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป ความเร็วและแรงของสัมผัสนั้นเพิ่มขึ้นอย่างมาก ราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ พี่นุ้ยโหยหวนครางครวญ "อ๊า...ซี้ด...ไอซ์...มัน...มัน..." เสียงหวานปนสะอื้นดังลั่นห้อง กรีดร้องสุดเสียงด้วยความสุขสมที่แทบจะเกินทน "อ๊ายยย...สุดยอด...เหลือเกิน..."

นิทานที่เพิ่งเคยสัมผัสกับความรู้สึกเร่าร้อนเช่นนี้เป็นครั้งแรก ร่างกายของเธอสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ความปรารถนาที่ถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงจนแทบคลั่ง ทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอลืมตัว สอดนิ้วเข้าไปในร่างกายของตนเองอย่างสัญชาตญาณ เพื่อสนองความต้องการที่กำลังปั่นป่วนอยู่ภายใน "อื้อ...อื้อ...เสียว...เหลือเกิน..." เสียงครางกระเส่าดังลอดออกมาจากริมฝีปากเล็กๆ นั้นอย่างต่อเนื่อง

ในห้องนอนที่สลัวด้วยแสงจันทร์ มีเพียงเสียงครางหวาน เสียงกรีดร้องด้วยความสุขสม "อ๊า...อ๊า...ไอซ์...รักเธอ..." เสียงลมหายใจที่หอบถี่ของทั้งสามคนเท่านั้น ความปรารถนาที่ร้อนแรงและความสุขที่เอ่อล้นได้หลอมรวมพวกเขาทั้งสามให้เป็นหนึ่งเดียวในช่วงเวลานั้น

แต่มันยังไม่จบ

ลังจากความสุขบนเตียงสงบลง พี่นุ้ยจูงมือไอซ์และนิทานไปยังห้องครัว แสงไฟสีส้มนวลส่องสว่างอบอุ่น สร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายแต่ยังคงแฝงไปด้วยความปรารถนา เธอกับลูกสาวนั่งลงบนโต๊ะทานอาหารไม้ตัวใหญ่ ขาเรียวของทั้งสองห้อยลงมาเล็กน้อย ไอซ์นั่งที่เก้าอี้หัวหน้าโต๊ะ หันหน้าเข้าหาพวกเธอ มองครูสาวทั้งสองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่และปรารถนา

ในห้องครัวที่อบอวลไปด้วยไอร้อนจากร่างกายที่เพิ่งผ่านความสุข และความปรารถนาที่ยังคงคุกรุ่น พี่นุ้ยมองไอซ์ด้วยดวงตาที่เย้ายวน ก่อนจะขยับตัวนั่งให้สบายบนโต๊ะไม้ตัวใหญ่ เธออ้าขาออกเล็กน้อย เผยให้เห็นความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ภายใน นิทานนั่งอยู่เคียงข้างแม่ ทำท่าทางเดียวกัน ขาเรียวเล็กๆ ของเธอแกว่งไปมาอย่างตื่นเต้น เรือนร่างเปลือยเปล่าของทั้งสองสั่นระริกน้อยๆ ด้วยความตื่นเต้น แก้มใสของนิทานแดงระเรื่อ

"ทีนี้ถึงตาเธอแล้วที่รัก...ที่จะได้รับ 'ยาเพิ่มพลัง' จากพวกเราทั้งสองคน" เสียงของพี่นุ้ยแหบพร่าเล็กน้อยด้วยความต้องการ ดวงตาเปล่งประกายวาววับ

"หนูก็อยากให้ไอซ์แข็งแรง...จะได้ดูแลพวกเราสองคนได้เต็มที่...ตลอดไปเลยค่ะ" นิทานเอ่ยเสียงหวาน ออดอ้อน มองไอซ์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่

ไอซ์มองครูสาวทั้งสองด้วยความรักใคร่และปรารถนาที่ท่วมท้น เขาโน้มตัวลงหาพี่นุ้ย ริมฝีปากของเขาประทับลงบนกลีบกุหลาบสีแดงก่ำอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนซอกซอนเข้าไปข้างใน ราวกับต้องการลิ้มรสทุกหยาดหยดของความหวาน ความปรารถนาที่อัดแน่นมาทั้งคืนปะทุขึ้นอีกครั้ง

"อ๊า...ไอซ์..." พี่นุ้ยครางเสียงกระเส่า มือเรียวจับศีรษะของไอซ์ไว้แน่น กดให้เขาแนบชิดยิ่งขึ้น ร่างกายของเธอเกร็งกระตุกด้วยความสุขสมที่ถูกปลุกเร้าอย่างรุนแรง "ลึกอีก...อีกนิด...ตรงนั้น...มัน..."

ขณะที่ไอซ์กำลังปรนนิบัติพี่นุ้ยอย่างเร่าร้อน นิทานก็จ้องมองมาที่เขาด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย มือเล็กๆ ของเธอเริ่มลูบไล้ต้นขาของตัวเองอย่างเผลอไผล สัมผัสแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความต้องการที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

ขณะที่ไอซ์กำลังดูดดื่มกับน้ำหวานที่หว่างขาของพี่นุ้ยอย่างลึกซึ้ง พี่นุ้ยจับมือนิทานที่นั่งอยู่ข้างๆ มืออีกข้างของเธอออกแรงกดศีรษะของไอซ์ให้แนบชิดกับจุดที่เธอกำลังได้รับความสุขมากยิ่งขึ้น พร้อมกันนั้น พี่นุ้ยก็เริ่มขยับสะโพกเบาๆ ร่อนเอวอย่างช้าๆ เป็นจังหวะ

"ดูไว้นะนิทาน...แบบนี้แหละลูก...เน้นตรงนี้...ตรงที่แม่ชอบ..." พี่นุ้ยกระซิบสอนลูกสาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แต่แฝงไปด้วยความปรารถนาที่ยังคุกรุ่น เป็นการส่งสัญญาณและชี้นำให้ไอซ์ได้รู้ถึงจุดที่เธอต้องการให้เขาปรนนิบัติเป็นพิเศษ

ไอซ์รับรู้ถึงการชี้นำนั้น เขาก็ยิ่งตั้งใจและเน้นสัมผัสลงไปในจุดที่พี่นุ้ยกำลังร่อนสะโพกอยู่นั้นเอง ความถี่และความแรงค่อยๆ เพิ่มขึ้นตามจังหวะการเคลื่อนไหวของพี่นุ้ย เสียงครางหวานของพี่นุ้ยดังกระเส่ามากขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของเธอเริ่มบิดเร้าด้วยความสุขสมที่ทวีคูณ

"อ๊า...ไอซ์...ตรงนั้น...มัน...สุดยอด..." พี่นุ้ยครางเสียงดัง มือเรียวจิกเข้ากับขอบโต๊ะแน่นขึ้นเรื่อยๆ เธอปล่อยเสียงโหยหวนออกมาอย่างไม่อาจกลั้น

และในที่สุด พี่นุ้ยก็หลั่งความสุขออกมาอย่างเต็มที่ ร่างกายของเธอกระตุกเกร็ง ปล่อยน้ำหวานแห่งความรักออกมาจนเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าของไอซ์ กลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่วบริเวณ

ไอซ์ผละจากพี่นุ้ยเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและความพึงพอใจ พี่นุ้ยหอบหายใจถี่ มองลงมาที่ไอซ์ด้วยแววตาที่เยิ้มไปด้วยความสุขสม ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้กับลูกสาวที่มองดูอยู่ด้วยความสนใจ

เมื่อไอซ์ผละจากพี่นุ้ยเล็กน้อย เขาก็หันไปหานิทานที่นั่งรออยู่ด้วยความตื่นเต้น ไอซ์โน้มตัวลง ริมฝีปากของเขาประทับลงบนเนินเนื้ออวบอิ่มอย่างทะนุถนอม ก่อนจะค่อยๆ ดูดดื่มอย่างอ่อนโยนแต่ลึกซึ้ง ราวกับต้องการปลอบประโลมและมอบความสุขให้กับเด็กสาว

"อ๊ะ...ไอซ์..." นิทานครางเสียงแผ่วเบา ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ดวงตากลมโตหลับพริ้มด้วยความสุขเสียวซ่าน "ตรงนั้น...มัน...มันดีจังเลยค่ะ...หนูชอบ..."

พี่นุ้ยมองดูลูกสาวด้วยรอยยิ้มเอ็นดู เธอรู้ดีถึงความรู้สึกที่ลูกกำลังเผชิญ "ปล่อยตัวปล่อยใจไปเลยนะนิทาน...ให้ความรู้สึกนำทาง...ไม่ต้องอาย"

จากนั้น ไอซ์ก็สลับไปมาระหว่างพี่นุ้ยและนิทาน ปรนนิบัติทั้งสองสาวอย่างเต็มที่ เขาใช้ริมฝีปาก ลิ้น และมือ สัมผัส ลูบไล้ และมอบความสุขให้กับพวกเธออย่างไม่หยุดยั้ง ราวกับต้องการเติมเต็มทุกความปรารถนาที่อยู่ในหัวใจของทั้งคู่ เสียงครางหวาน เสียงกระซิบแผ่วเบา และเสียงลมหายใจร้อนระอุ ดังประสานกันไปทั่วห้องครัว ราวกับบทเพลงแห่งความรักที่บรรเลงโดยสามหัวใจที่ปรารถนาซึ่งกันและกัน ความสุขเอ่อล้นจนทั้งแม่และลูกต้องส่งเสียงโหยหวนออกมาพร้อมๆ กัน แข่งขันกันด้วยความรักและความปรารถนาที่ไม่มีใครยอมใคร

หลังจากความสุขในห้องครัวค่อยๆ จางลง แต่ไออุ่นแห่งความรักและความผูกพันยังคงอบอวลอยู่ พี่นุ้ยชวนไอซ์และนิทานไปยังห้องนั่งเล่นที่โซฟาตัวใหญ่นุ่มสบายตั้งอยู่ แสงไฟสีส้มนวลในห้องสลัวลงเล็กน้อย สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและเป็นกันเอง พวกเขาทั้งสามคนนั่งลงบนโซฟาอย่างใกล้ชิด พิงกันอย่างสบายๆ ราวกับเป็นครอบครัวที่อบอุ่น

พี่นุ้ยเอนศีรษะซบกับไหล่กว้างของไอซ์ มือเรียวลูบไล้แขนของเขาเบาๆ มองไปยังรูปถ่ายสามีเก่าที่วางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟาด้วยแววตาที่ไม่ได้เศร้าสร้อยเหมือนเมื่อก่อน "ไอซ์คะ...เมื่อกี้...ทั้งบนเตียง ทั้งในครัว...มันดีจนฉันรู้สึกเหมือนได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เลยค่ะ ความสุขที่เธอให้...มันอบอุ่นและชัดเจน จนความทรงจำเก่าๆ มันดูเลือนลางไปหมดแล้ว" เธอพูดเสียงแผ่วเบา แต่หนักแน่น

นิทานนั่งอยู่ข้างไอซ์อีกฝั่ง กอดแขนเขาไว้แน่น แก้มใสของเธอแดงระเรื่อเล็กน้อย "ใช่ค่ะไอซ์...หนูไม่เคยรู้สึกมีความสุขแบบนี้มาก่อนเลย มันเหมือนฝันเลยค่ะ ที่มีไอซ์อยู่กับพวกเราแบบนี้" เธอมองไอซ์ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่และชื่นชม

ไอซ์โอบกอดทั้งสองคนไว้แนบอก รู้สึกถึงความรักและความไว้วางใจที่พวกเขามอบให้ "ผมก็มีความสุขมากครับ ที่ได้อยู่กับพวกคุณ...พวกคุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของผมจริงๆ"

พี่นุ้ยเงยหน้ามองไอซ์ ดวงตาของเธออ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก "จากนี้ไป...พวกเราจะดูแลเธออย่างดีที่สุดนะคะไอซ์ ทั้งร่างกายและหัวใจของเธอ...เธอไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว" เธอจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากของไอซ์อย่างเสน่หา

นิทานคลอเคลียไอซ์อีกข้าง ซบหน้ากับไหล่ของเขา "ใช่ค่ะไอซ์...หนูจะช่วยแม่ดูแลไอซ์เอง ไอซ์อยากกินอะไร อยากทำอะไร บอกพวกเราได้เลยนะคะ" เธอเงยหน้าขึ้นมองไอซ์ด้วยรอยยิ้มสดใส

ไอซ์จูบหน้าผากของนิทานอย่างเอ็นดู "ขอบคุณมากนะนิทาน ขอบคุณมากนะครับพี่นุ้ย...ผมสัญญาว่าจะดูแลพวกคุณทั้งสองคนให้ดีที่สุด"

พี่นุ้ยลูบผมไอซ์อย่างอ่อนโยน "รู้ไหมไอซ์...ตั้งแต่เธอเข้ามาในชีวิตพวกเราสองคน...บ้านนี้ก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะเลยนะ เสียงหัวเราะของนิทานก็ดังขึ้นทุกวัน ฉันไม่เคยเห็นลูกมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย"

นิทานพยักหน้าเห็นด้วย "ใช่ค่ะแม่ ไอซ์ตลก ไอซ์ใจดี...อยู่กับไอซ์แล้วสนุกค่ะ"

ไอซ์กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น "ผมดีใจที่ทำให้พวกคุณมีความสุขนะครับ...พวกคุณคือครอบครัวของผมแล้ว"

พี่นุ้ยซบหน้ากับอกของไอซ์ ถอนหายใจออกมาอย่างผ่อนคลาย "ฉันมองรูปเขา [สามีเก่า] แล้ว...ความรู้สึกมันจืดจางมากจริงๆ ไอซ์...ความรักและความสุขที่เธอให้...มันเข้ามาเติมเต็มทุกช่องว่างในหัวใจของฉันจนหมดแล้ว"

นิทานกอดไอซ์แน่นขึ้นอีก "หนูแทบจำเรื่องพ่อไม่ได้แล้วค่ะแม่...แต่หนูรู้ว่าตอนนี้...พวกเรามีความสุขมากๆ ที่มีไอซ์อยู่ด้วยกันแบบนี้"

พี่นุ้ยลูบหลังลูกสาวเบาๆ "ใช่แล้วลูก...จากนี้ไป...พวกเราสามคนจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนะ" เธอมองไอซ์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนา "ไอซ์คะ...มาสนุกกันต่ออีกหน่อยดีไหมคะ?" ว่าแล้วเธอก็ขึ้นคร่อมไอซ์บนโซฟา

พี่นุ้ยทิ้งตัวลงบนตักแกร่งของไอซ์ ขยับสะโพกช้าๆ บดเบียดกลีบเนื้อของเธอไปกับท่อนกายที่แข็งขันของเขา เสียงครางหวานเริ่มดังขึ้นจากลำคอ "อืมมม...ดีจังเลยค่ะ...ลึกอีกหน่อยสิคะ" เธอโน้มตัวลง จูบไอซ์อย่างดูดดื่ม ลิ้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่น ถ่ายทอดความปรารถนาที่ไม่มีวันสิ้นสุด มือเรียวสวยลูบไล้แผงอกกว้างของเขาอย่างยั่วยวน จังหวะการขย่มของพี่นุ้ยค่อยๆ เร็วขึ้นและแรงขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันดังชัดเจน "อ๊า...ไอซ์...มันส์เหลือเกิน...แทงเข้ามาลึกๆ อีกสิคะ...ให้ถึงมดลูกเลย..." เธอเร่งเร้าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความใคร่ ไอซ์เองก็ยกสะโพกตอบรับแรงกระแทกอย่างเร่าร้อน มือทั้งสองข้างประคองเอวบางของเธอไว้แน่น พี่นุ้ยปล่อยเสียงครางหวานปนเสียงหอบออกมาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเธอเกร็งกระตุกเป็นระยะ ก่อนจะปลดปล่อยความสุขสมออกมาจนหมดสิ้นบนตัวของไอซ์

เมื่อพี่นุ้ยพอใจแล้ว เธอก็ลงจากไอซ์ จัดท่าให้นิทานคุกเข่าลงข้างหน้าไอซ์ หันหลังให้เขา "ตาหนูแล้วลูก...ท่าหมานะลูก" นิทานทำตามอย่างเขินอาย ไอซ์ยิ้มอ่อนโยน ลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ สอดใส่เข้าไปอย่างนุ่มนวล "อื้อ...สนุกจังเลยค่ะไอซ์...เสียว..." เด็กสาวครางเสียงหวาน มือเล็กๆ เกาะขอบโซฟาแน่น ไอซ์เริ่มขยับสะโพกช้าๆ เน้นย้ำทุกการเสียดสี นิทานบิดเร้าสะโพกตอบรับสัมผัสนั้นอย่างเงอะงะแต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึก ไอซ์ค่อยๆ เพิ่มจังหวะและความลึกในการสอดใส่ เสียงครางของนิทานดังขึ้นเรื่อยๆ ปนกับเสียงลมหายใจที่ถี่กระชั้น "อ๊ะ...อ๊า...ลึกไปอีกนิดค่ะไอซ์...ตรงนั้น...หนูชอบ..." ไอซ์กระแทกสะโพกแรงๆ สองสามครั้ง "อื้อ!" นิทานครางหวาน ปล่อยเสียงร้องเล็กๆ ออกมา "อ๊าย...ไอซ์...หนูจะ...หนูจะไปแล้ว..." ร่างกายเล็กๆ สั่นเทิ้ม ก่อนจะปล่อยน้ำรักอุ่นๆ ออกมาเปรอะเปื้อนหว่างขา เธอซบหน้าลงกับโซฟา หายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อยอ่อนแต่ก็เปี่ยมสุข ไอซ์ลูบหลังลูกสาวเบาๆ "เก่งมากเลยลูก...สบายแล้วใช่ไหม?" พี่นุ้ยยิ้ม มองทั้งสองด้วยความรัก "เห็นไหมคะไอซ์...ลูกสาวเราก็เก่งไม่เบาเลยนะ" ไอซ์หัวเราะเบาๆ "แน่นอนสิครับ...ได้แม่มาทั้งคน"

ต่อมา พี่นุ้ยก็กลับมาหาไอซ์อีกครั้ง โอบรอบเอวเขา "อุ้มพี่หน่อยสิคะที่รัก...แบบท่าอุ้มแตงที่เราชอบไง" ไอซ์ยิ้มและอุ้มพี่นุ้ยขึ้นมา เธอเกี่ยวขาไว้รอบเอวเขา แล้วเริ่มขยับร่างกายไปมาอย่างเร่าร้อน "อ๊า...ไอซ์...ชอบจังเลยค่ะ...มันส์สุดๆ" พี่นุ้ยซบหน้าลงกับไหล่กว้างของไอซ์ ปล่อยเสียงครางกระเส่าออกมาไม่หยุดหย่อน มือเรียวสวยลูบไล้แผ่นหลังของเขาอย่างยั่วยวน จังหวะการเคลื่อนไหวของเธอเร็วและแรงขึ้น เหวี่ยงตัวขึ้นลงจนไอซ์รู้สึกได้ถึงความคับแน่นที่ตอดรัดอยู่ภายใน "เอาอีก...ไอซ์...แรงๆ หน่อย...ให้พี่ถึงสวรรค์เลย..." พี่นุ้ยเร่งเร้าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความใคร่ ไอซ์กระแทกสวนขึ้นไปแรงๆ "อื้อ!" พี่นุ้ยครางลั่น "ดี...ไอซ์...แบบนี้แหละ...แทงให้มิดเลยนะ" ร่างกายของเธอเกร็งกระตุกเป็นระยะ ก่อนจะปลดปล่อยความสุขสมออกมาอีกครั้งในอ้อมกอดของไอซ์ "สุดยอดเลยไอซ์...พี่แทบขาดใจ"

เมื่อถึงตานิทานอีกครั้ง พี่นุ้ยจัดท่าให้ลูกสาวคลานเข่าเข้ามาหาไอซ์ แล้วก้มลง ไอซ์สัมผัสข้างหน้าของเด็กสาวอย่างทะนุถนอม ลูบไล้เนินเนื้ออ่อนนุ่มอย่างแผ่วเบา นิทานครางแผ่วเบา "อ๊ะ...ไอซ์..." ไอซ์ใช้มือแหวกกลีบเนื้อเล็กน้อย แล้วค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปอย่างอ่อนโยน นิทานสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน ไอซ์ค่อยๆ เพิ่มจำนวนนิ้วและขยับเข้าออกอย่างนุ่มนวล เด็กสาวเริ่มหายใจถี่ขึ้น ปล่อยเสียงครางหวานออกมา "อื้อ...เสียวจังเลยค่ะ...ไอซ์..." พี่นุ้ยมองดูด้วยรอยยิ้มเอ็นดู คอยกระซิบสอนลูกสาวเบาๆ "ค่อยๆ ผ่อนคลายนะลูก...รู้สึกดีใช่ไหม?" ไอซ์ปรนเปรอเธอด้วยนิ้วอย่างอ่อนโยน จนกระทั่งนิทานตัวสั่นระริก ปล่อยน้ำรักออกมาเปรอะเปื้อนมือของไอซ์ "อ๊าย...ไอซ์...หนูเสร็จแล้ว..."

จากนั้นพี่นุ้ยก็นั่งคร่อมตักไอซ์ หันหน้าเข้าหาเขา "ท่านี้ใกล้ชิดดีนะคะ" เธอเริ่มขย่มตัวช้าๆ มองสบตาไอซ์ด้วยความรัก "ไอซ์ขา...ทำพี่มีความสุขจังเลยค่ะ..." เธอโน้มตัวลงจูบไอซ์อย่างหวานซึ้ง ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเร็วขึ้นและแรงขึ้น มือทั้งสองข้างกอดคอไอซ์ไว้แน่น ปล่อยเสียงครางหวานออกมาไม่หยุดหย่อน "อ๊า...ไอซ์...ลึกๆ อีกค่ะ...ตรงนั้น...พี่ชอบที่สุดเลย..." เธอเร่งเร้าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ไอซ์กระแทกสวนขึ้นไปแรงๆ "อื้อฮือ...นุ้ย..." พี่นุ้ยครางลั่น "เอาอีก...ไอซ์...แทงให้ถึงใจดำเลยนะ..." ร่างกายของเธอเกร็งกระตุกเป็นระยะ ปลดปล่อยความสุขสมออกมาอีกครั้งบนตักของไอซ์ "ไอซ์...พี่จะตายแล้ว...มันสุดยอดจริงๆ"

และแล้วก็ถึงตานิทานเป็นครั้งสุดท้าย พี่นุ้ยจัดท่าให้ลูกสาวอยู่ในท่าหมา ไอซ์สอดใส่เข้าไปอย่างลึกซึ้ง แล้วเริ่มขยับสะโพกด้วยความเร็วและแรง พี่นุ้ยเข้ามาคลอเคลียไอซ์ทางด้านหน้า "อ๊า...ไอซ์ขา...หนู...หนูจะทนไม่ไหวแล้ว...มัน...มันเสียวจน..." นิทานร้องครวญครางเสียงดัง ไอซ์กระแทกสะโพกถี่ๆ "อดทนหน่อยนะลูก...ใกล้แล้ว..." พี่นุ้ยจูบไอซ์อย่างเร่าร้อน "ไอซ์...ที่รัก...ทำพี่แทบขาดใจแล้ว...มัน...มันสุดยอดจริงๆ" ทั้งแม่และลูกต่างก็ปล่อยเสียงครางหวานและเสียงกรีดร้องออกมาพร้อมๆ กันอย่างหยุดไม่อยู่ ร่างกายของพวกเธอสั่นเทิ้มด้วยความสุขสมที่เอ่อล้นจนถึงขีดสุด

เมื่อทุกอย่างสงบลง ไอซ์ก็ให้นิทานนำแก้วมา เขาหลั่งน้ำวิสุทธิ์แห่งความรักของตนลงในแก้วจนเต็ม แล้วยื่นให้ทั้งสองคน "ดื่มสิครับ...นี่คือสิ่งที่ผมมอบให้พวกคุณ...เพื่อแสดงว่าจากนี้ไป...ผมจะอยู่ตรงนี้...แทนที่เขาแล้ว"

พี่นุ้ยรับแก้วมาจิบด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย "ขอบคุณนะคะไอซ์...เธอเข้ามาเติมเต็มชีวิตของฉันและนิทานอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน...เขา [สามี] ทิ้งพวกเราไปนานแล้ว...ไปหาความสุขกับคนอื่น...ไม่เคยสนใจความรู้สึกของพวกเราสองคนเลย"

นิทานรับแก้วต่อจากแม่ ดื่มจนหมดเกลี้ยง แล้วมองหน้าไอซ์ด้วยแววตาที่แน่วแน่ "หนูไม่สนพ่อแล้วค่ะไอซ์...ตั้งแต่ไอซ์เข้ามา...ไอซ์คือทุกอย่างของหนูค่ะ" เธอกอดไอซ์แน่น



ปล. ติชมกันได้เลย หายไปนานมาก
ปล.2 ย้ายกระทู้ไม่เป็นผมเลยโพสต์ใหม่เลย ครับ

รู้สึกดีใจ เหมือนได้เจอเพื่อนเก่า

นึกว่าเจ้าของเรื่องเลิกเขียนไปแล้วสักที

ขอบคุณมากนะครับ

ขอบคุณครับชอบมาก ผมอ่านถึงตอน7 แล้วโดดมาตอน10 เลยทำไงจะได้อ่านต่อเนื่องครับ

ความสุขแบบนี้จะไปหามาจากหนายยยยยย

หายไปนานมากเลยนึกว่าเลิกเขียนแล้ว

ขอบคุณที่มาคุยกันครับ หายไปนานงานเยอะ จะว่าไปก็เป็นสิบปีแล้วนะนี่ 55555

ความสุขที่ลงตัวสุขสมทั้งสามคน

อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าครอบครัวเติมเต็มความรักให้กันและกันทั้ง 3 คน

ห่างหายไปนาน จัดแบบยาวๆ ชอบเลย

ท่านหายไปนานมาก นี่ผมยังไม่ได้อ่านเลยนะ แต่ขอมาคารวะก่อน ในฐานะที่รอมานานมากๆจนหมดหวังแล้ว ฮิ  ฮิ ยังได้กลับมาอ่านอีกครั้ง ขอบคุณมากนะครับ ที่ยังเอามาปัดฝุ่นให้แฟนเก่าๆได้บันเทิงกันอีก.....