จบแค่นี้หรือจะมีต่อ   อยากให้มีหลายๆตอน

เพื่อนบ้านสาวข้างเคียง แถมเป็นความฝันครั้งเก่าเมื่อหลายปีก่อนด้วย  จะรอดมือหนุ่มน้อยกลัดมันได้อย่างไรล่ะ......ไม่มีทาง 

ยังมีอีกหลายยก

เสร็จน้องยันเช้าแน่ๆ

แม่ลูกอ่อน

ภษษาที่เลือกใช้ ทำให้ต้องไปหาเรื่องคนของ ผู้เขียนคนนี้เพิ่มอีก

สงสารพี่ชัชจัง น่าจะวางลูกลง แล้วจัดปากที่ยังว่างอยู่

ชอบบบบ

ยกที่ 2 ชกได้

ผมชื่อบอม ปีนี้อายุยี่สิบสาม เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่กี่เดือนในบริษัทเล็กๆ ย่านสีลม ตำแหน่งก็ไม่ได้เท่ คนในทีมก็ไม่มีใครรู้จักผมดี แต่ผมไม่ได้ใส่ใจหรอก เพราะความทรงจำที่ฝังแน่นในใจผม ไม่ได้อยู่ที่ที่ทำงาน มันอยู่ที่บ้าน—ในหมู่บ้านเก่าชานเมืองที่ผมเติบโตมาตั้งแต่เด็ก

บ้านของผมอยู่ติดกับบ้านของ "พี่ชัช" พี่ชายข้างบ้านที่ผมผูกพันมาตั้งแต่เด็ก เขาอายุห่างจากผมสิบห้าปี สมัยผมเพิ่งหัดขี่จักรยาน เขาก็เป็นคนที่จับท้ายเบาะให้ จนผมปั่นได้เอง เขาเคยให้รองเท้าสตั๊ดมือสอง เคยซื้อโอวัลตินให้ตอนผมสอบได้ดี พี่ชัชเป็นเหมือนพี่ชายที่ไม่มีสายเลือดร่วมกัน แต่ผมเคารพเขา... เกือบเหมือนพ่อคนที่สอง

จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อเก้าปีก่อน เขาแต่งงาน

ผมจำวันนั้นได้ชัดเจน แดดแรง สวนหน้าบ้านถูกจัดเป็นพื้นที่จัดงาน โต๊ะจีนตั้งเป็นแถว แขกเต็มบ้าน ผมในวัยมัธยมต้นใส่ชุดนักเรียน เดินช่วยยกเก้าอี้กับแม่เหมือนเด็กดีคนหนึ่ง ทั้งที่ในใจผมไม่ได้สนใจงานแต่งอะไรเลย สิ่งที่ทำให้ผมหายใจติดขัด... คือเจ้าสาว

เธอชื่อ "พี่แป้ง" อายุยี่สิบเอ็ดตอนนั้น ตัวเล็ก ผิวขาว หน้าเรียวหวาน ผมยาวประบ่า ชุดเจ้าสาวที่เธอสวมแนบเนื้อจนเห็นทรวดทรง โดยเฉพาะหน้าอกที่ใหญ่กว่าผู้หญิงทั่วไปมาก บอกตรงๆ ว่าแค่เธอยิ้มให้ผม แล้วพูดว่า "น้องบอมเหรอ น่ารักจังเลย โตขึ้นสาวๆ ติดแน่" — มันก็พอจะทำให้ผมมีอารมณ์จนต้องรีบเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง

คืนนั้น... ผมก็ได้ชักว่าวครั้งแรกในชีวิต

ภาพในหัวไม่ใช่นางแบบในหนังสือโป๊ของเพื่อน แต่เป็นภาพพี่แป้งในชุดเจ้าสาว... รอยยิ้มของเธอ... หน้าอกคู่นั้น... และคำพูดของเธอที่เรียกผมว่า "น่ารัก" ซึ่งมันเสือกฝังลึกกว่าอะไรทั้งหมด

เวลาผ่านไปเก้าปี บ้านข้างๆ หลังเดิมยังอยู่ พี่ชัชยังอยู่ แต่ตอนนี้เขาอายุสามสิบแปดแล้ว ส่วนพี่แป้งก็อายุสามสิบ และเธอกลายเป็นแม่คนเต็มตัว มีลูกชายวัยแบเบาะที่เพิ่งคลอดไม่ถึงปี ผมเห็นเธออุ้มลูก เดินรับแดดยามเช้า หน้าสด ใส่เสื้อยืดธรรมดา แต่หน้าอกที่เคยใหญ่... กลับใหญ่ขึ้นอีกจากการให้นม เสื้อบางๆ ตัวนั้นมันแทบไม่ปิดอะไรเลย

แต่สิ่งที่ต่างจากเมื่อก่อนคือ "แววตา" ของเธอ

มันดูอ่อนล้า เหงา และเหนื่อยล้าเกินกว่าคนที่เพิ่งมีลูกควรจะรู้สึก ผมได้ยินเสียงเด็กร้องตอนตีสองบ่อยมาก และเสียงเธอเดินปลอบลูก เงียบๆ อยู่คนเดียว พี่ชัชเหมือนหายไปจากบ้านบ่อยขึ้น กลับดึกแทบทุกวัน ได้ข่าวว่าเขาติดเพื่อน ติดวงเหล้า ไปไซต์งานเป็นเดือนๆ ไม่ได้กลับมานอน

และพี่แป้ง... ก็อยู่ที่บ้านคนเดียวทุกวัน

ผมเริ่มเห็นเธอบ่อยขึ้น ตั้งใจเดินออกไปหลังบ้านบ่อยขึ้น ผ่านรั้วไม้ผุเก่าๆ ที่เคยกั้นเขตสองบ้าน แต่ตอนนี้แทบไม่เหลืออะไรให้บังสายตาแล้ว สิ่งเดียวที่ยังเหลือคือผม กับความรู้สึกที่เก็บไว้ในใจมาตลอดเก้าปี... และตอนนี้ มันกำลังล้นออกมา

.
.
หลังจากผมเรียนจบแล้วกลับมาอยู่บ้าน พี่ชัชก็ยังอยู่ข้างบ้านเหมือนเดิม เขาอายุเข้าใกล้สี่สิบ ดูเหนื่อยล้าเหมือนคนที่ใช้ชีวิตเยอะเกินกว่าที่ร่างกายจะรับไหว แต่ที่เปลี่ยนไปจริงๆ กลับเป็นพี่แป้ง—เมียของเขา ผู้หญิงที่ผมเคยแอบมองตั้งแต่วันแต่งงานเมื่อเก้าปีก่อน ตอนนี้กลายเป็นแม่คนเต็มตัว ลูกของเธอเพิ่งคลอดไม่ถึงปี และพี่แป้งไม่ได้กลับไปทำงานอีกเลย เธออยู่บ้านทั้งวัน ผมเห็นเธออุ้มลูกอยู่หลังบ้านแทบทุกเช้า บางวันเธอออกมาหน้าบ้านในชุดอยู่บ้านที่เหมือนไม่ได้เลือก เสื้อยืดตัวบาง กางเกงขาสั้นลุ่ยๆ ผมมัดสูง ไม่มีเมกอัพ ไม่มีบราซัพพอร์ต มีแต่นมแม่ที่ตึงขยายจากการให้นม และดวงตาที่ดูอ่อนแรงแม้จะยิ้มให้ผมทุกครั้งที่เจอกัน

ผมพยายามหาจังหวะเข้าไปใกล้เธอให้มากกว่าแค่ทักหน้าบ้าน กระทั่งวันหนึ่งตอนเย็น พี่แป้งทักมาทางไลน์ ข้อความสั้นๆ แต่เหมือนเขย่าในอกผม

"รังผึ้งหลับแล้ว... พี่หิวกาแฟ แต่ขี้เกียจออกจากบ้าน"
"ถ้าบอมออกไปไหน ช่วยพี่ซื้อกาแฟกลับมาหน่อยน้า"

ผมไม่พิมพ์ตอบ แค่เดินไปซื้อ แล้วเอามาวางไว้หน้าบ้านเธอภายในไม่ถึงสิบนาที พี่แป้งเปิดประตู รับกาแฟด้วยรอยยิ้มบางๆ

"ขอบใจนะบอม พี่โคตรขี้เกียจออกจากบ้านเลยวันนี้"

"มีลูกมันเหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอครับ?" ผมถาม

เธอยักไหล่แล้วหัวเราะ "ไม่ใช่แค่เหนื่อย มันเหมือนอยู่ในโลกแคบๆ ทั้งวันเลยอะ"

แล้วเธอก็เงียบไปนิดหนึ่ง มองผม แล้วพูดเสียงเบาลง "เข้ามานั่งเล่นก่อนมั้ย อยู่คนเดียวมันเงาๆ ว่ะวันนี้"

ผมนั่งลงบนโซฟาในบ้านที่ผมไม่เคยเข้ามานานหลายปี เด็กในเปลหลับสนิท โทรทัศน์เปิดทิ้งไว้แต่ไม่มีใครดู แอร์เย็น แต่ในหัวผมแม่งร้อนจนหน้ามืด

พี่แป้งนั่งข้างผม เธอเอาขาพาดหมอน เสื้อยืดตัวโคร่งที่ใส่ มันรัดรอยนูนใต้หน้าอกจนเห็นชัด ปลายยอดอกเล็กๆ ดันผ้าไว้แน่น ผมเหลือบตาดูแต่ไม่กล้าหัน เพราะแค่กลิ่นตัวของเธอที่ลอยมาตามลม มันก็แทบทำให้ผมคุมควยในกางเกงไม่อยู่แล้ว

เธอถอนหายใจ แล้วถามผมขึ้นกลางความเงียบ "บอมเคยคิดอยากมีลูกมั้ย?"

ผมสะดุ้งในใจ ไม่ใช่เพราะคำถาม แต่เพราะน้ำเสียงของเธอ—ที่ไม่ได้ถามเพื่อชวนคุย มันเหมือนเธอถามกับตัวเอง...แล้วเผลอถามผมไปด้วย

"บางทีมันก็มีความสุขนะ" เธอพูดต่อ "แต่บางทีก็อยากหายตัวไปซะเลย... สักวันก็ยังดี"

ผมหันมามองเธอ ใบหน้าเธอยังนิ่ง สายตาเธอยังทอดไปที่เปลลูก และผม... ก็พูดประโยคที่หลุดออกมาเองโดยไม่ผ่านความคิดเลยแม้แต่นิด

"ถ้าพี่อยากอยู่เงียบๆ... บอมอยู่ด้วยก็ได้นะ"

พี่แป้งหันมามอง เงียบไปสองวินาที แล้วก็ยิ้ม

"จริงเหรอ? ...งั้นอยู่ด้วยกันเงียบๆ ก็ได้"

จากนั้นเราก็นั่งเงียบกันจริงๆ เธอเอนหลังพิงโซฟา ผมก็นั่งดูทีวีต่อ มือของเราวางใกล้กันมาก ใกล้จนบางครั้งเวลาขยับนิ้ว... เราก็แตะกันโดยบังเอิญ เธอไม่ได้ดึงหนี ผมก็ไม่ได้ขยับหนี ทุกอย่างมันนิ่ง... แต่แม่งตึง หัวใจผมมันไม่เคยเงียบเลยตั้งแต่วินาทีที่ผมเดินเข้าประตูบ้านหลังนี้

ก่อนกลับ ผมหันไปบอกลา พี่แป้งเดินมาส่ง เธอจับลูกไว้บนแขน แล้วพูดกับผมเบาๆ ตรงหน้าประตู

"ถ้าพี่ขออะไรแปลกๆ วันไหน บอมจะว่าไหม?"

ผมหันมามอง "แปลกแค่ไหนล่ะครับ"

เธอไม่ตอบ แค่ยิ้ม แต่รอยยิ้มแบบนั้น... คือรอยยิ้มของคนที่รู้ว่าไฟในตัวเธอกำลังติด และเธอ... แม่งไม่คิดจะดับมันแล้วด้วย

.
.
คืนนั้นผมกลับมานอนบ้านตัวเอง นอนบนเตียงที่เคยนอนมาตั้งแต่เด็ก ผ้าห่มผืนเดิมที่เคยเอาไว้ห่อตัวตอนหนาว กลายเป็นผ้าที่รองรับแรงกระตุกของร่างกายผมอีกครั้ง มือของผมล้วงเข้ากางเกง ลากช้าๆ ขึ้นลง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่จินตนาการอีกแล้ว ผมจำได้แม่นว่าปลายนิ้วผมเคยแตะต้นแขนเธอ มือนิ่ม อุ่น มีกลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆ และกลิ่นเหงื่อจางๆ ของผู้หญิงที่อาบน้ำตอนเย็นมาแล้วหนึ่งรอบ

ผมชักจนแตก แต่ยังไม่รู้สึกว่ามันพอ น้ำที่หลั่งออกมาไม่ได้ลดความรู้สึกลงเลยสักนิด มีแต่ความอยากจะ "กลับไปอีก" มันยิ่งชัดขึ้นในหัว ผมไม่ไหวแล้ว... ผมหยิบโทรศัพท์ พิมพ์แค่สั้นๆ

"พี่แป้ง... บอมอยู่หน้าบ้าน"

ไฟในบ้านเธอเปิดอยู่ ผมเห็นแสงลอดจากข้างม่าน พอไลน์ส่งไปไม่ถึงนาที ประตูบ้านก็เปิดออก พี่แป้งยืนอยู่ตรงนั้นในชุดเดรสอยู่บ้านตัวเดิม ผมไม่ได้พูดอะไร เธอก็ไม่พูดอะไร แต่เธอก้าวถอยหนึ่งก้าว เปิดทางให้ผมเข้าไป

ห้องนั่งเล่นเงียบเหมือนเดิม ลูกนอนอยู่ในเปล เสียงเครื่องฟอกอากาศพ่นฟู่เบาๆ ผมนั่งลงข้างเธอบนโซฟา พี่แป้งมองผมนานอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เบาและสั่น

"พี่ไม่ได้โดนแตะมานานมากแล้ว... ถ้าจะเริ่มตอนนี้... เริ่มตรงนี้เลยก็ได้..."

ผมก้มลงจูบริมฝีปากเธอ ช้าๆ อุ่นและหวาน มือของเธอกำชายเสื้อผมแน่น แล้วลูบขึ้นไปที่ต้นคอ ผมจูบลึกขึ้น เธอตอบกลับ ลิ้นพันกันแนบแน่น ผมจับปลายชายกระโปรงดึงขึ้นจนเห็นกางเกงในตัวจิ๋วสีเทา แล้วใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆ บริเวณกลางเป้า เธอสะดุ้งเล็กน้อย แล้วหายใจแรงขึ้น

ผมดึงกางเกงในเธอออกอย่างเบามือ แล้วแยกขาเธอออกช้าๆ เธอหลับตา หันหน้าหนีไปทางอื่นเหมือนเขิน แต่ก็ไม่ห้ามอะไร ผมก้มหน้าลงไป กลิ่นของเธอมันร้อนและชัด ร่องสั่นเบาๆ เหมือนกำลังหายใจ

ผมใช้ปลายลิ้นแตะลงตรงกลางร่องช้าๆ แล้วไล้ขึ้นไปถึงติ่งเล็กๆ ด้านบน เธอครางเบาๆ มือจิกเบาะโซฟาแน่น ผมไม่หยุด ลิ้นวน แตะ ดูด คลึงตรงจุดนั้นเบาๆ สลับกับใช้นิ้วสอดเข้าไปช้าๆ จนเธอเปียกเต็มมือ

"อื้มมมม... บอม... อย่าหยุดนะ..." เธอครางพร่าข้างหูผม มืออีกข้างของเธอล้วงมาจับควยผมผ่านกางเกง แล้วค่อยๆ รูดมันจนมันแข็งขึ้นอีกครั้ง

ผมเงยหน้าขึ้น มองเธอเต็มตา ก่อนจะปล่อยให้เธอผลักผมนอนลง เธอดึงกางเกงผมลง ช้า และแนบเนียน กำควยผมไว้แล้วเลียปลายวนเป็นวง ก่อนจะดูดเข้าไปช้าๆ ทั้งลำ

เสียงดูดควยกับเสียงน้ำในร่องเธอดังประสานกัน เธออมผมอยู่สักพัก ก่อนจะขึ้นคร่อมผม แต่ยังไม่สอดใส่ เธอเพียงแค่ถูหัวควยเข้ากับร่องเธอไปมา น้ำเธอเปียกเลอะทั้งลำ ผมแทบคลั่ง

"คืนนี้... แค่นี้ก่อนนะ" เธอกระซิบ แล้วโน้มตัวลงมากอดผมแน่น "แต่บอม... ห้ามหายไปจากพี่อีกนะ"

.
.
ผมตื่นขึ้นมากลางดึกโดยที่ยังอยู่บนโซฟา ร่างพี่แป้งแนบอยู่บนอกผม เธอนอนหลับตา แต่ลมหายใจยังถี่ ลำตัวเปลือยเปล่าท่อนบน และกางเกงในตัวจิ๋วยังค้างอยู่ตรงขา ผมขยับเล็กน้อยเพื่อให้เธอสบายขึ้น แต่ขณะที่มือผมเลื่อนไปวางบนหน้าท้องเธอ เธอกลับขยับตัว... ลืมตาช้าๆ ก่อนจะหันมาหาผมด้วยแววตาเปียกนิดๆ จากความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้

"ยังไม่นอนเหรอ..." เสียงเธอแหบเบาเหมือนคนฝัน แต่ผมรู้ว่าเธอไม่ได้ละเมอ

ผมก้มลงจูบหน้าผากเธอเบาๆ "พี่ต่างหาก... ยังไม่หลับเลย"

พี่แป้งยิ้ม เธอยกมือจับมือผมไว้ แล้วเลื่อนลงช้าๆ มาวางบนต้นขาเธอ ใกล้มาก... จนผมรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากกึ่งกลางร่างกายเธอ แม้เราจะเพิ่งช่วยกันจนเสร็จไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน แต่ความรู้สึกในตอนนี้... มันไม่ได้เบาลงเลยสักนิด

เธอกระซิบใกล้หูผม "บอมยังไหวมั้ย..."

ผมหัวเราะในลำคอ ขยับตัวให้เธอเห็นชัดว่ามันเริ่มแข็งขึ้นอีกครั้งโดยไม่ต้องใช้มือช่วย พี่แป้งโน้มตัวลงต่ำ ไซ้เบาๆ ที่ลำคอผม ก่อนจะเลื่อนมือมากำควยผมเต็มมือ แล้วเริ่มชักช้าๆ จังหวะเนิบแน่นิ่งจนผมต้องเม้มปาก

เธอรูดเบาๆ จนมันแข็งตึงเต็มลำ แล้วลุกขึ้นจากโซฟา เดินเปลือยกายขึ้นไปชั้นบนโดยไม่พูดอะไร ผมนั่งมองร่างเปลือยของเธอที่ค่อยๆ ลับขึ้นบันได เงาไฟจากบันไดทอดตัวตามแนวโค้งของสะโพกเธอ และผม... ไม่อาจทนให้อะไรต้องรั้งไว้ได้อีก

เมื่อผมเดินขึ้นไปถึงห้องนอน ประตูเปิดแง้มไว้ พี่แป้งนั่งอยู่ขอบเตียงในชุดนอนผ้าบางที่หยิบมาใส่ใหม่แต่แทบไม่ได้ปิดอะไรเลย เธอหันมามอง แล้วตบเบาๆ ตรงที่นอนข้างตัว ผมเดินเข้าไปช้าๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าเธอ

"คืนนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน... และพรุ่งนี้พี่ก็ไม่อยากจำอะไรทั้งนั้น" เธอพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะจูบผมอย่างแรง มือเธอกดท้ายทอยผมไว้ ขณะที่ผมเริ่มปลดชุดนอนเธอออกอีกครั้ง

เธอนอนราบลงกับเตียง ผมคุกเข่าระหว่างขาเธอ จับขาเรียวของเธอพาดบนไหล่ แล้วใช้มือแหวกแคมหีเธอออกก่อนจะกดหัวควยลงไปตรงร่องที่เปียกชุ่ม เธอสะดุ้งเล็กน้อยตอนปลายหัวควยดันผ่านเข้ารูไปช้าๆ

"อ๊าา... บอม... ช้าๆ ก่อน..." เสียงเธอคราง พร้อมกับมือที่จิกผ้าปูที่นอนแน่น

ผมดันช้าๆ เข้าไปจนสุดลำ แล้วหยุดให้เธอปรับตัว ร่างของเธอเบียดแน่นกับเตียง หน้าอกกระเพื่อมแรงตามจังหวะหายใจ ผมจับเอวเธอไว้แน่น แล้วเริ่มขยับสะโพกถอยออกช้าๆ ก่อนจะดันกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง

เสียงกระแทกเบาๆ ดังขึ้นทุกครั้งที่ผมซอยเข้า เธอครางไม่ขาด ปากพูดอะไรไม่เป็นคำ มือสั่น ร่างสั่น ผมโน้มตัวลงดูดหัวนมเธอข้างหนึ่ง พลางซอยต่อเนื่อง

"ลึก... อ๊าาาา... ลึกมากเลยบอม... พี่เสียว... เสียวจนจะขาดใจแล้ว..." เธอพึมพำพร่า สองขาเกี่ยวรัดเอวผมแน่น

เราสองคนเย็ดกันอย่างไม่มีแผน ไม่มีถุงยาง ไม่มีคำถามว่าถูกหรือผิด มีแค่ความต้องการของคนสองคนที่ถูกกดทับมานานเกินไป

จนกระทั่งผมใกล้เสร็จ พี่แป้งพูดเพียงเบาๆ ว่า "แตกข้างในพี่เลย... พี่ไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว..."

ผมกดลึกสุดลำ ปล่อยน้ำควยเข้าไปเต็มร่องที่ยังตอดตุบๆ เธอกระตุก เกร็ง ร้องออกมาเบาๆ เหมือนจะหมดแรง

ผมนอนทับบนตัวเธอ กอดแน่น ซุกหน้ากับอกเธอ เธอจูบหัวผม แล้วพูดเพียงคำเดียว

"อยู่ด้วยกันตรงนี้... อย่าเพิ่งตื่นเลยนะคืนนี้"

.
.

พี่แป้งจะติดใจมั้ย

ทั้งคืนเลยนายทั่น เศร้าใจ