งานจะเข้าตาลุงแล้ว

ลุงพลนี้เจ็บตัวตลอดแต่หลังจากเจ็บตัวทีไรก้อปี้ต่อได้เลย

ชิบครับผม

ตอนพิเศษ : มาปิดท้ายด้วยตัวอย่างตอนต่อ ๆ ไปที่ทุกคนจะได้อ่านกันนะครับ บอกไว้ก่อนว่าเนื่อเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ได้ต่อเนื่องกัน แค่หยิบเอาช่วงเวลาตรงนั้นมาเขียน ตรงนี้มาเขียนบ้าง เพื่อให้ทุกคนได้เห็นภาพเหตุการณ์คร่าว ๆ ว่า จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปในซีรีย์เกมรักฯ นะครับ

###############################


หลังจากรู้เรื่องน้องอีฟแล้ว หมอพลอยก็ยิ่งรู้สึกโกรธลุงพลมากขึ้น เธอไม่เข้าใจเลยว่าที่ผ่านมา เธอไปหลงเสน่ห์ผู้ชายคนนี้ได้ยังไง

ระหว่างที่คุณหมอคนสวยประจำวิทยาลัยพยาบาลกำลังเดินไปเพื่อเผชิญหน้ากับลุงพลที่โรงอาหาร ภาพความทรงจำที่นาถลดาเข้ามารายงานเรื่องราวทั้งหมดก็ฉายซ้ำเข้ามาในหัว

"หมอพลอยคะ หนูจะบอกให้นะ ถ้าคุณหมอไม่ยอมทำอะไรสักอย่าง หนูว่าคนอย่างลุงพลคง เอ่อ..." นาถลดากระแอ้มลำคอ "หนูว่าเด็กพยาบาลสาว ๆ ทุกคนต้องเสร็จลุงพลแน่ วันก่อนหนูเห็นลุงพลพายัยหมวยไปข้างนอก แล้วเมื่อวานก็เป็นยัยอีฟอีก นี่เรื่องใหญ่แล้วนะคะคุณหมอ คุณหมอต้องทำอะไรสักอย่างแล้วนะคะ!!!"

"หมอรู้!!!" พลอยพรรณตอนนี้เรียกได้ว่าเธอสูญเสียความสุขุมลุ่มลึกไปหมดแล้ว เรียกได้ว่าความโกรธ ความหึงหวง ไม่ซิ!!! เธอไม่ได้หึงหวงผู้ชายแบบลุงพลสักหน่อย "เดี๋ยวหมอจัดการเอง"




"จัดการแบบไหนคะคุณหมอ?" นาถลดาหรี่ตามองพลอยพรรณ "คุณหมอคงไม่ได้จัดการลุงพลแบบสองต่อ..."

"นาถลดา!!!! จะพูดจาอะไร ระมัดระวังคำพูดด้วย!!!" เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเอาใหญ่ เจ้าหญิงน้ำแข็งเลยต้องปรามลงบ้าง เพื่อให้นาถลดารู้ว่าเธอเป็นผู้อาวุโสน้อยกว่า ย่อมต้องให้เกียรติผู้ที่อาวุโสและมีคุณวุฒิมากกว่า

"หนูขอโทษค่ะหมอ..." นาถลดารีบก้มหน้า ทำท่าทางเหมือนกำลังสลด แต่ในใจลึก ๆ เธอกำลังสะใจ ที่จะไดปั่นประสาทให้หมอพลอยได้หัวร้อนถึงขนาดนี้

"เดี๋ยวหมอจะจัดการเอง หมอหมายถึงจะไปคุยกับลุงพล ไปถามให้ชัดเจนเลยว่าจะเอายังไง หมอจะยื่นคำขาดให้ลุงพลลาออกไปซะ ถ้าไม่งั้นหมอก็จะแจ้งความดำเนินคดีกับลุงพล เอาลุงพลเข้าคุก"

"ให้มันจริงเถ๊อะ!!!" สาวนุ้ยจอมปั่นคิดในใจ ทำเป็นเข้ม แต่ในใจแอบหึงลุงพลเหมือนกันแหละ หมอพลอย นาถลดายิ้มเยาะ

"นี่เรายิ้มอยู่หรือเปล่า? เงยหน้าขึ้นมาซิ!!!" หมอพลอยรู้สึกว่านาถลดากำลังยิ้มอยู่

"เปล่าค่ะ นาถไม่ได้ยิ้ม..." จอมปั่นจากหาดใหญ่ตีหน้าซื่อ "หนูแค่รู้สึกเสียใจ ที่เรื่องราวแบบนี้มันเกิดขึ้นภายในวิทยาลัยพยาบาล...ฮือ...ฮือออ"

เพื่อให้สมบทบาท นาถลดาเลยต้องแกล้งหลั่งน้ำตาออกมา เพื่อทำให้หมอพลอยรู้สึกคล้อยตามเธอ

"เอ้านี้...ทิชชู่" ไม่รู้เพราะสงสารหรืออะไร หมอพลอยเลยยื่นกล่องทิชชู่ให้นาถลดาเช็ดน้ำตา



"ขอบคุณค่ะ" สาวนุ้ยจากปักษ์ใต้หยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดน้ำตา "แล้วก็คุณหมอคะ หนูยังมีเรื่องสำคัญที่จะบอกคุณหมอ แต่หนูไม่รู้ว่ามันจะเหมาะสมหรือเปล่า มันเกี่ยวกับครูเบสท์กับลุงพลค่ะ คือ..."

"คืออะไรพูดมา..." พอได้ยินเรื่องครูเบสท์กับลุงพล ทำเอาหมอพลอยถึงกับหูผึ่ง "บอกมาเดี๋ยวนี้"

"คือก่อนที่จะมาที่นี่ หนูเห็นลุงพลกับครูเบสท์คุยกันค่ะ ท่าทางกระหนุงกระหนิงกันน่าดู หมอพลอยจะปล่อยให้เรื่องมันบานปลายแบบนี้ไม่ได้นะคะ"

"เลว!!! เลวที่สุดเลยผู้ชายคนนี้!!!" หมอพลอยถึงกับสติแตก มาดเจ้าหญิงน้ำแข็งผู้หยิ่งทระนงตอนนี้ไม่เหลือแล้ว จะเหลือเพียงแค่คุณหมอคนสวยที่กำลังหัวร้อนเพราะความโกรธและหึง

นาถลดาก็แอบยิ้มในใจ ว่าหมอพลอยตอนนี้สติแตกไปละ โดนปั่นนิดโดนปั่นหน่อยก็หัวร้อนซะแล้ว แบบนี้สนุกละ ก็ช่วยไม่ได้นะลุงพล อยากเจ้าชู้ไม่รู้จักพอดีนัก นาถลดาคนนี้จะสั่งสอนให้ลุงพลรู้เองว่าบทสรุปของคนเจ้าชู้มักมากในกามน่ะ มันจบไม่สวยหรอก

...........................

"ครูเบสท์ มีธุระอะไรกับผมเหรอครับ?" ลุงพลที่ตอนนี้กำลังเผชิญหน้ากับภัคจิรา อาจารย์สาวคนสวยประจำวิทยาลัยพยาบาล ที่ทราบเรื่องราวความสัมพันธ์เชิงชู้สาวของลุงพลและเหล่าบรรดานักศึกษาพยาบาล ทั้งเดือนดารา อรัญญา และอาจรวมถึงคนอื่น ๆ อีกมากมายในวิทยาลัยพยาบาล

"จริง ๆ เบสท์ก็ไม่อยากจะคุยกับคนอย่างลุงนักหรอกนะ..." ครูเบสท์ถอนหายใจ ก่อนยืดกอดอกมองตาเฒ่าด้วยสายตารังเกียจพฤติกรรมมักมากในกามของลุงพล "เบสท์ไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนแย่ แย่เท่าลุงมาก่อนเลย เสียแรงที่เบสท์เคยคิดว่าลุงเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่น่าเคารพนับถือ"

แววตาของภัคจิราแฝงไปด้วยความโกรธ ความผิดหวัง ที่เธอมองคนผิดไป ส่วนลุงพลเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย ที่ทำให้ครูเบสท์ต้องกลายเป็นแบบนั้น

"ผมเองก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกครับครู..." ลุงพลตอบ "แต่ผมอยากจะบอกว่า ทุกอย่างที่ผมทำลงไป ใจสั่งมาน่ะครับ"

"..............."

ด้วยความที่ลุงพลอยากให้บรรยากาศมาคุมันทุเลาลง ก็เลยยิงมุกควายเครียดใส่ครูเบสท์ แน่นอน มันไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นหรอก มีแต่จะเครียดหนักกว่าเดิม ทั้งสองฝ่าย

"เหอะ!!! ตลกบริโภคมาก!!!" ภัคจิราเค้นหัวเราะ ก่อนปรบมือประชดคนขายน้ำเต้าหู้ "Excellent!!! Liar!!! ยอดเยี่ยมมากค่ะ!!! มีอะไรจะแถอีกไหมคะ?"

"ถ้าผมพูดไป คุณหมอคงจะหาว่าผมบ้าแน่ ๆ ครับ" ลุงพลทำหน้าเศร้า "ผมรู้ดีว่าสิ่งที่ผมทำลงไปน่ะ มันเลวระยำ แต่ผมก็ต้องทำ เพราะถ้าผมไม่ทำ ทุกคนจะมีอันเป็นไป!!"

"อ้อเหรอ!!! เป็นข้ออ้างที่งี้เง่ามาก!!!" ครูเบสท์ที่ปกติจะเป็นคนร่าเริงแจ่มใส ไม่ค่อยโกรธใครง่าย ๆ ถึงกับหัวร้อน "ถ้าลุงพลพูดมาตรง ๆ ว่า ที่ลุงทำไป เพราะลุงเป็นคนมักมากในกาม เบสท์ยังจะพอเชื่อลุงอยู่บ้าง เลิกเถอะคะ นิสัยปั้นน้ำเป็นตัวแบบนี้ ลุงเองก็หัวหงอกแล้วนะคะ ลูกหลานที่บ้านไม่สั่งสอนบ้างหรือไง!!!"

ปกติครูเบสท์ไม่ค่อยด่าใคร แต่ถ้าใครโดนครูเบสท์ด่า ต้องบอกว่าคน ๆ นั้นโคตรซวย



"จะด่าผมยังไงก็ช่างครับหมอ..." ลุงพลยืนยันหนักแน่น "ต่อให้ผมต้องตายเดี๋ยวนี้ ตรงนี้ต่อหน้าครูเบสท์ ผมก็จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยทุกคน รวมถึงครูเบสท์ เพราะผม เพราะผม..."

"เพราะอะไรคะ?" ภัคจิราเองก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหว กับท่าทางหนักแน่นจริงจังของลุงพล

"เพราะผมรักครูเบสท์ และรักทุกคนไงครับ" ตาเฒ่าขายน้ำเต้าหู้ตอบ

"หยุด!!! เบสท์ไม่อยากฟัง!!!" ครูเบสท์รีบโบกมือห้าม
"ผมพูดไป ก็ไม่มีใครเชื่อผมอยู่ดี..." ลุงพลยังไม่ยอมหยุด "ทุกคนต้องหาว่าผมบ้า อย่างครูเบสท์ ผมรู้ว่าผมพูดยังไงครูเบสท์ก็ไม่มีทางเชื่อผม แต่ผมจำเป็นต้องทำ ผมรู้ว่าผมทำลายอนาคตความก้าวหน้าของครูเบสท์ แต่ถ้าผมไม่ทำ ครูเบสท์จะมีอันเป็นไปเพราะเครื่องบิน..."

"เพี๊ยะ!!!!" ภัคจิราตบหน้าลุงพลฉาดใหญ่ด้วยความโกรธ

"พูดจาสุนัขไม่รับประทานแบบนี้ โดนแค่นี้ยังน้อยไป!!!" ครูเบสท์ดุใส่ "ไปตายซะเถอะ!!! ไอ้เฒ่าลามก!!! ชั้นไม่อยากคุยกับแกด้วยแล้ว!!! ชั้นขยะแขยงแกเต็มทน!!!"

แล้วครูเบสท์ก็รีบเดินหนีไป โดยไม่คิดหันหลังกลับมามองลุงพลอีกเลย ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยโกรธและเกลียดใครเท่านี้มาก่อน อยู่ดี ๆ ก็มาพูดจาเลอะเทอะ แช่งให้เธออายุสั้น โดนแค่นี้ยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ

ตกเครื่องบินตายงั้นเหรอ? พูดมาได้ ทุเรศ!!! ทุเรศที่สุด

หลายวันผ่านไป หลังจากสอบปลายภาค ภัคจิราใช้เวลาว่างในการนอน หลังจากที่เธอพลาดการนัดสัมภาษณ์ครั้งสุดท้ายกับท่านทูตสหรัฐฯ ประจำประเทศไทยเพื่อขอวีซ่าไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา

หลังจากที่เธอตื่นมาได้สักพัก อาจารย์สาวก็หยิบรีโมตขึ้นมาเปิดโทรทัศน์ และเธอก็ต้องพบกับข่าวช็อคคนทั้งโลก เมื่อสายการบิน ไทยแอร์ไลน์ เที่ยวบินระหว่างประเทศ TH16969 จากกรุงเทพ - สู่ซานฟรานซิสโก ตกกลางมหาสมุทรแปซิฟิค

"ทุกคนคะ ตอนนี้มีรายงานว่าเที่ยวบินระหว่างประเทศ ของสายการบินไทยแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ TH16969 จากกรุงเทพ - สู่ซานฟรานซิสโก ตกกลางมหาสมุทรแปซิฟิค ซึ่ง ณ ขณะนี้ยังไม่ทราบชะตากรรมลูกเรือและผู้โดยสารกว่า 300 คน บนเที่ยวบินนะคะ ส่วนรายละเอียดต่อไป ติดตามได้ในช่วงข่าวภาคเที่ยง..."

เที่ยวบินดังกล่าว น่าจะเป็นเที่ยวบินที่ภัคจิราโดยสารไปสหรัฐฯ ถ้าหากวีซ่าผ่าน เมื่อดูจากความเป็นไปได้

"ล้อกันเล่นใช่ไหม? ไม่จริงใช่ไหม?" รีโมตที่ครูเบสท์ถืออยู่ถึงกับร่วงลงพื้น แล้วคำพูดของลุงพลก็ย้อนกลับมา นี่อย่าบอกนะว่า ลุงพลพูดเรื่องจริง

"ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ ครูเบสท์จะมีอันเป็นไป..."

นี่ลุงพลพูดจริงเหรอเนี่ย? เป็นไปไม่ได้!!! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!!!

...........................

"พี่รู้ว่าพวกเราเหนื่อย พี่เองก็เหนื่อย รู้หรือเปล่าว่ากว่าจะถึงวันนี้ พวกพี่ ๆ ต้องอดหลับอดนอน เตรียมงานรับน้องเฟรชชี่คณะแพทย์ศาสตร์นานนับเดือน หนังสือสอบแทบไม่ได้อ่าน!!!" เสียงพี่ว๊ากในงานรับน้องใหม่คณะแพทย์ศาสตร์ดังขึ้นกลางสนามหญ้าภายในวิทยาลัยพยาบาล "ขอเสียงดัง ๆ หน่อยได้ไหม? ถ้ารักกันจริง!!!! พวกคุณคือใคร!!!"

"แพทย์ศาสตร์ 62!!!" เหล่าบรรดานักศึกษาคณะแพทย์ศาสตร์นับร้อยคนยืนกอดคอก้มหน้าตะโกนท่ามกลางความร้อนระอุในช่วงสาย โดยหนึ่งในนั้นก็มีลูกขวัญ ภาสินี รวมอยู่ด้วย

"อืออ...เมื่อไรจะเสร็จสักที" ลูกขวัญที่ปกติเป็นลูกคุณหนู ไม่ค่อยได้ทำงานหนัก พอมาเจอกิจกรรมกลางแจ้งแดดร้อน ๆ แบบนี้ ก็ทำเอาเด็กสาวถึงกับหน้ามืดตาลาย คล้ายจะเป็นลมเอา




"น้องคนนั้นเป็นอะไร!!!" พี่ว๊ากปีสองพอเห็นลูกขวัญกำลังยืนโงนเงน ก็หยิบโทรโข่งขึ้นมาตะโกนใส่

"อืออ..." ด้วยความร้อนและอ่อนเพลีย สาวน้อยจากภูเก็ตลูกสาวนายหัวนักการเมืองใหญ่ก็หมดสติล้มตัวลงไปนอนกองกับพื้นหญ้า ทำเอาเหล่าบรรดาพี่ ๆ สต๊าฟต้องรีบเข้าไปช่วยปฐมพยาบาล

และพี่ ๆ ทีมงานสต๊าฟ ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นใบเฟิร์น โดนัท และยัยอุ๊ นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่สาม ที่ถูกคัดเลือกมาในงานนี้โดยเฉพาะ

"เจ๊!!! ยัยอุ๊!!! เร็วเข้า มีเด็กใหม่เป็นลม!!!" ใบเฟิร์นตะโกนบอกเพื่อนอีกสองคนที่กำลังนั่งอยู่ในที่ร่มใต้อาคาร

ทั้งสามคนรีบเดินเข้าไปเพื่อช่วยปฐมพยาบาลเด็กแพทย์ศาสตร์ปีหนึ่งที่เป็นลมหมดสติ ใบเฟิร์นถือพัด ส โดนัทถือกล่องปฐมพยาบาล ส่วนยัยอุ๊ มีหน้าที่สนับสนุน

"น้องลูกขวัญ!!! น้องลูกขวัญ!!! เป็นยังไงบ้าง!!!" ทีมสต๊าฟรีบหิ้วปีกน้องลูกขวัญเข้ามาในที่ร่ม โดยมีสามสาวคณะพยาบาลวิ่งเข้าไปเพื่อเตรียมปฐมพยาบาล และในจังหวะนั้นเอง

"อ่าวเห้ย!!! ยัยเด็กนี่มัน..." ใบเฟิร์นถึงกับผงะ เมื่อรู้ว่าเด็กสาวที่เป็นลมคนนี้ ที่แท้ก็คือแฟนใหม่ของหนุ่มแบงค์ ศาสตรา แฟนเก่าของตัวเองสมัยเรียนที่เชียงใหม่นั่นเอง

"เอ้า!!! พี่เฟิร์น!!! พี่เป็นอะไร!!! มาช่วยน้องนุ่งหน่อยเร็ว!!!" เพราะเห็นว่าใบเฟิร์นยืนนิ่ง เลยทำให้ทีมต๊าฟแพทย์ศาสตร์ปีสองต้องตะโกนเรียก พอได้สติ ใบเฟิร์น โดนัท และยัยอุ๊ ก็รีบทำการปฐมพยาบาลลูกขวัญทันที

...โลกมันจะกลมไปไหนเนี่ย? หรือว่านี่อาจเป็นโชคชะตาที่ถูกกำหนดมาแล้วจริง ๆ จากเบื้องบน

...........................

หนุ่มแจ็ค จักรพงษ์ ในชุดลายพรางทหารบกสีเขียว เดินถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เพื่อหวังเอามาง้อแฟนสาวอย่างน้องอุ๊ หทัยรัตน์ นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่สาม ด้วยหัวใจพองโต

"พี่รักอุ๊นะครับ..." หนุ่มแจ็คค่อย ๆ เดินลงมาจากรถโดยสารประจำทาง ก่อนเดินถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่ ขณะกำลังเดินผ่านทางเข้าด้านหน้า ก็โดนพวกพี่ ๆ รปภ.ผิวปากแซวกันใหญ่

"เอามาให้สาวเหรอคุณทหาร?"

"ใช่ครับ แฟนผมเรียนพยาบาลอยู่ที่นี่" หนุ่มแจ็คยิ้มหวาน ก่อนเดินถือช่อดอกไม้เข้าไปในวิทยาลัยพยาบาล

เหล่าบรรดาสาว ๆ นักศึกษาพยาบาลต่างหันมามองหนุ่มแจ็ค และอมยิ้ม เพราะรู้ว่าแฟนของพี่ทหารคนนี้น่าจะเรียนพยาบาลอยู่ที่นี่ บางคนก็หันไปคุยกับเพื่อน ว่าใครกันนะ คือสาวผู้โชคดีคนนี้

ด้วยความที่มีญาติรุ่นน้องที่เรียนอยู่วิทยาลัยพยาบาล คอยเป็นสายสืบให้ เลยทำให้จักรพงษ์รู้ว่าตอนนี้ น้องอุ๊น่าจะอยู่โรงอาหาร เอาละเว้ย!!! จะง้อสาวทั้งที ต้องเล่นใหญ่ไฟกระพริบ

"ช่อดอกไม้นี้ เป็นของขวัญแทนหัวใจของพี่ ที่อยากมอบให้น้องอุ๊ พี่อาจจะไม่มีเวลาดูแลเอาใจใส่น้องอุ๊เหมือนแฟนคนอื่น ๆ แต่พี่ก็พยายาม กำลังพยายามสร้างอนาคตที่ดี เพื่อน้องอุ๊ พี่แจ็ครักน้องอุ๊นะครับ"

อั่ยหย๊ะ!!! หล่อไปเลย พ่อสุภาพบุรุษทหารไทย ว่าแล้วหนุ่มแจ็คก็เดินเข้าไป จนกระทั่ง...

"น้องอุ๊..."

ภาพที่พี่แจ็คเห็น คือภาพของน้องอุ๊กำลังอยู่ในอ้อมกอดของตาเฒ่าอายุประมาณ 60 ต้น ๆ ด้วยความบันดาลโทสะ พี่แจ็คเลยเดินเข้าไปฮุคขวาเข้าใบหน้าของลุงพลอย่างจัง

"เฮ้ย!!! ไอ้แก่!!!! มึงทำอะไรแฟนกู!!!"

"พี่แจ็ค!!!" หทัยรัตน์ที่อยู่ในอ้อมกอดของลุงพล ถึงกับผงะ เมื่อเห็นพี่แจ็คอยู่ตรงหน้า "พี่มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไรคะ!!!"

ลุงพลแก่ห้อยพระขุนแผนหรือไงวะ มีสาวๆสวยๆเซ็กซี่ มาต่อคิวกันตรึมเลย

เอาตัวรอดให้ได้นะลุงพล