แฟนกู ภาค 4 ตอน 5 มันคือเรื่องจริงหรือนี่

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 

........................................................................................

    ผมช้อคกับคำพูดของแอม...

    "แอม  เมื่อคืนเรา...."
    "ใช่  มีอะไรกะแอม..."

    ผมหันกลับมาที่แอม  เธอน้ำตาคลอเบ้า  ผมยืนเงียบ  มันก็กระตุ้นให้แอมร้องไห้โฮออกมา  และเธอก็เข้ามากอดผมแน่น
    "อย่าทิ้งแอมไปแบบนี้นะ  ขอร้อง..."
    "แอมคือ...เอ่อ  ป้อง  เอ่อ..  เดี๋ยวนะ  งงอยู่  เมื่อคืนเราไม่รู้สึกตัวอะไรเลย"
    "ป้อง..พูดแบบนี้หมายความว่าไง  ป้องอย่าปฏิเสธนะว่าน้ำที่กางเกงในของป้องไม่ใช่น้ำกามของตัวเอง"
    "เอ่ออ....เดี๋ยวก่อนนะแอม  ป้องยังไม่ค่อยเข้าใจ  มันเกิดขึ้นได้ไง"
    "ป้องถามแบบนี้ทำไม  ป้องเป็นคนทำ แล้วจะถามทำไม...."

    ผมงงไปหมดแล้ว  ความจำสุดท้ายที่ผมมีคือผมกินน้ำส้ม ดูทีวีแล้วก็ง่วงงีบหลับไป  อื่นๆนอกจากนั้นผมไม่รู้อะไรทั้งสิ้น  แต่เมื่อแอมยืนยันหลักฐานตรงกะที่ผมมี  มันก็เริ่มจะใช่

    "แอมเห็นป้องหลับ  ก็เลยจะมาพาขึ้นไปนอนบนห้องเล็กเพราะกลัวว่ายุงจะกัด  แต่พอแอมไปแตะตัวป้องเท่านั้น ป้องก็กอดจูบแอม  และก็มีอะไรกะแอมที่เก้าอี้ตัวนี้แหละ"
   
    โอ๊ย...แย่แล้ว  ทำไงล่ะเนี่ย  ทำไมผมทำอะไรผิดไปอีกแล้ว  ผมนึกถึงหน้าโบนัส  เธอคงโกรธผมที่เคยบอกผมแล้ว  แต่ผมไม่ระวัง  ทำไมผมถึงหน้ามืดขนาดนี้

    "ระหว่างที่เธอทำนะ  เธอเอาแต่พูดเหมือนเราคือโบนัส  เรายังเสียใจอยู่เลย  แล้วเธอจะเดินทิ้งเราไปง่ายๆแบบนี้เหรอ...    หมอป้อง เราเป็นผู้หญิงนะ...เราไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะป้อง"
    "เอออ...ใจเย็นๆ แอม  เดี๋ยวๆ ทีละเรื่องนะ  ก่อนอื่น...แอมกินยาคุมฉุกเฉินก่อนดีมั๊ย  เดี๋ยวเกิดท้องมายุ่งไปกันใหญ่"
    "ไอ้บ้าป้อง  เธอพูดง่ายๆ  ใครจะไปซื้อ  เธอเหรอ..หรือแอม  เธอว่าคนแถวนี้เค้าไม่รู้จักเหรอว่าเราสองคนเป็นใคร  แล้วเธอซื้อยานี่เพื่ออะไร  บ้าไปแล้วป้อง..."

    เออ จริงด้วยสิ  โอ๊ย..ทำไงดีวะเนี่ย  ผมนึกหาทางออกทุกอย่าง  มันอับจนหนทางเหลือเกิน  นอกจากผมจะไปซื้อมาจากที่อื่น

    "เดี๋ยวเราซื้อมาให้แล้วกัน  แอมเป็นอะไรหรือเปล่า..  เอ่อ  เราหมายถึง  ...เอ่อ  เราข่มขืนแอมหรือเปล่า"
    ผมแค่นึกถึงคืนแรกกะโมโนที่ผมไม่รู้เรื่องรู้ราว และทำลายความสาวของโมโน  นี่ผมก็ทำกะแอมไปแล้วเหมือนกัน  โธ่...ผมทำไมโง่อย่างนี้นะ...
    "ไม่...แต่ก็รุนแรงอยู่  ดีที่แอมยอมให้  ไม่งั้นป้องคงใช้กำลังกะแอมแน่นอน.."
    "แอม  เอ่อออ... ป้องขอโทษนะ  ป้องไม่รู้ตัวเลยจริงๆ"
    "ป้องไม่รู้ตัว...แต่ป้องทำแอมจนเสร็จ..."

    ผมเคยเจอมาบ้างแล้ว ไม่ว่าจะเพชรหรือโมโน  แต่ทั้งสองคนนั่นยอมผมตลอด เรื่องมันเลยยุติไม่ยากนัก  แต่สำหรับแอมแล้ว เธอคงไม่ยอมเรื่องนี้ง่ายๆ
    "ป้องจะทำไงต่อไป.."
    "แอม  เราขอโทษอีกทีนะ  แอมจะให้เราทำไงก็คงต้องเป็นงั้นแหละ"
    "เธอคงต้องแต่งงานกะเราแล้วหละ  จะรักเราหรือเปล่าก็ไม่รู้...  แต่เมื่อเธอมาเอาความสาวเราไป  เธอก็ต้องรับผิดชอบด้วย"
    "แอม  มันเร็วมากเกินไปนะ เรารู้จักกันยังไม่สี่เดือนเลย..."
    "แล้วป้องทำอะไรไม่คิดอ่ะ...อย่าทิ้งเราไปนะ  ถ้าไม่แต่งงานแล้วเราเกิดมีลูก...ยิ่งแย่กว่านี้มาก"
    "ใจเย็นๆนะ  เดี๋ยวป้องขอคิดหาทางออกก่อน  เอางี้ ถ้าแอมไม่สบายใจ ก็เดินไปบ้านป้องด้วยกัน  ป้องขอไปอาบน้ำก่อน  ไม่หนีไปไหนหรอก  เรายังไงก็ต้องทำงานที่นี่"

    แอมตามผมไปที่บ้านจริงๆ  และเธอนั่งเปิดทีวีดูระหว่างที่ผมไปอาบน้ำ  วันที่แสนมีความสุขของผมกลับเกิดความทุกข์แบบที่ผมไม่อยากให้เป็น  ผมไม่กลัวเรื่องเธออ้างว่าท้อง  เพราะพี่โบ้เคยบอกวิธีการจัดการแล้ว  แต่ที่ผมไปพลาดพลั้งทำอะไรแอม  เธอคงไม่ยอมแน่นอน  โอ๊ย...ทำไงดีวะเนี่ย..
   
    ผมอาบน้ำเสร็จแล้วเดินลงมา  แอมหายไปแล้ว...  ผมเดินตามเธอกลับไปที่บ้าน  ก็พบว่าแอมนั่งดูทีวีอยู่  ผมเห็นหน้าเธอแล้วก็สงสาร  ทำไมเวลาผมไม่มีสติแล้วผมควบคุมอะไรไม่ได้เลย  ผมทำลายผู้หญิงไปสองคนในตอนที่ผมไม่รู้เรื่องรู้ราว  ทำไมผมมันแย่อย่างนี้  พอแอมเห็นผมเดินเข้ามา  เธอเงยหน้าขึ้น  ผมเดินเข้าไปและเป็นฝ่ายกอดเธอเป็นครั้งแรก

    "แอม...ป้องขอโทษจริงๆนะ  ป้องคือ...เออ...  จะบอกว่า ป้องจะรับผิดชอบนะ แต่งงานกะแอมก็ได้  แต่ป้องขอรักโบนัสด้วย"
    "ป้อง เธอบ้าเหรอ  แต่งงานแปลว่าอะไร  แปลว่าเธอต้องมีผู้หญิงคนเดียว  เธอมีหลายคนได้ไง  แล้วแอมจะไปอยู่ที่ไหน  จะมีหน้าไปเจอคนอื่นได้ไง..."
   
ผมก้มหน้าเงียบ...
    "วันนี้เราจะกลับไปพิษณุโลกหาแม่ก่อน แล้วไปซื้อยามาให้นะ  แอม..ไม่ต้องรอนะถ้ากลับไม่ทันวันนี้กินพรุ่งนี้ก็ได้...ช่วงนี้ก็พักผ่อนแล้วกัน  ดีนะที่หยุด 4 วัน"
   
    ผมพูดกะแอมแล้วก็ไม่มีข้อสรุป  ผมลุกออกจากเธอแต่โดนแอมดึงมือไว้  เธอดึงผมลงมานั่งและจูบที่ปากผม  ผมพยักหน้าและก็เดินออกจากบ้านเธอมา  ชีวิตผมราบรื่นมีความสุขกะโบนัสมา 4 ปี  ไม่เคยมีเรื่องไม่สบายใจ  ตอนนี้เรื่องไม่สบายใจเกิดขึ้นกะผมอีกแล้ว  และดูท่าจะเป็นเรื่องใหญ่  เพราะยัยแอมเป็นโรคชอบเอาชนะ 

    ........................

    "พี่ป้อง....  โมโนเอง...  พี่ป้อง  โมโนมาเยี่ยม  พี่ป้องอยู่ไหน"
   
 

แย่แล้ว

แย่แง้ว

แย่แล้ว