กำลังสนุกมากกกกก

ทำลูกค้าติดใจแล้ว

เอาไงดีล่ะ

จะดาร์คไหมเนี่ย

เนื้อเรื่องน่าติดตาม

เนื้อเรื่องน่าติดตาม

เล่นสะเด็กติดใจ

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 8 เจ้าที่เจ้าทาง

แวะไปดูเรื่องเก่าๆกัน

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL   
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 2 วัยแห่งความรัก   
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 3 เพื่อนคุย     
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 4 โกอินเตอร์     
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม   
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 6 เฟรชชี่ปีหนึ่ง   

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 
แฟนกู ภาค 4 
------------------------------------------------------------------------------------------

   พวกเราถอยออกมาจาก "อีเย็น" กันหมด 

เสี่ยเดินเข้าไปดู  ก็พบว่าเธอยังไม่ตาย  แต่การหายใจรวยรินมากๆ  เสี่ยให้พวกเราเริ่มรอบสองโดยให้ผมเริ่มก่อนในรอบสอง  และเราเวียนเทียนกะเธอรวมคนละสี่รอบชนิดประตูหน้าหลังไม่ว่างแบบมาราธอนยาว 9 ชั่วโมง จนฟ้าสาง  ผมง่วงมากและเหนื่อยมากหลังจากเสร็จรอบที่ห้าไปแล้ว   

"เสี่ยครับ... เสี่ยจะเอามันตายจริงเหรอ  นี่ผมว่าแม่งก็สาหัสแล้วนะ  ดูเลือดดิ...ไหลจากหีจากตูดมันไม่หยุดเลยนะเสี่ย  เลือดสดๆนะ  ถ้ายังเย็ดมันอยู่ก็ตายแน่แหละ  ส่ง รพ. เหอะ"
ลูกน้องคนนึงที่ร่วมกิจกรรมแสนโหดกะผมเดินเข้าไปกระซิบเสี่ย
"ยัง...  กูยังไม่หายแค้น  มึง..ไปหามาอีก 5 คน เย็ดแม่งต่อทั้งวันทั้งคืน..."
แล้วเสี่ยก็หันหน้ามาหาผม
"เฮ้ย..มึง  หมดหน้าที่แล้ว...แต่งตัว    จำไว้นะ  เรื่องที่เกิดคืนนี้  มึงไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น"
...

ผมเก็บเสื้อผ้าและแต่งตัวทันที  เสี่ยจ่ายเงินสดให้ผม 15000 และให้คนขับรถพาผมมาส่งที่เดิม  ผมเดินกลับที่พักอย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรง  ผมไม่ได้นอนทั้งคืน  แล้วยังต้องเสียน้ำอีก 4 น้ำ   ผมหลับเป็นตายทั้งวัน  ผมตื่นอีกครั้งตอนหกโมงเย็นแล้ว   วันนี้ผมว่าผมยังเหนื่อยอยู่  คงออกไปยืนไม่ได้อีก สองวันติดกันวันละสี่ห้าน้ำก็ไม่ไหวเหมือนกัน   ผมเดินออกมาปากซอยหาอาหารกินและซื้อกลับไปเก็บไว้กินเช้าพรุ่งนี้  แล้วก็มีคนโทรมาหาผม...

"ไอ้ม่อน  มึงอยู่ไหนเนี่ย  ทำงานหรือเปล่า"
"ไม่ไหวว่ะ  เมื่อคืนกูทั้งคืนเลย  เหนื่อยว่ะ  วันนี้กูไม่ไป"
"น้องคนนั้นเค้ามาหามึงอีกแล้วว่ะ  พวกมึงนี่เป็นไรกันวะ  ทำไมต้องมาบอกอะไรผ่านกูด้วย  ...ถ้าวันหลังมึงไม่อยู่  กูไปกะน้องเลยนะมึง...  อยากลองน้องๆมั่ง.."
"เฮ้ย  ไอ้เหี้ยเต...มึงอย่ายุ่ง  ลูกค้ากู"

เมมโม...  เมมโมมาหาผม    เฮ้ย...ก็ให้เบอร์โทรไปแล้วนี่หว่า  ผมเอาโทรศัพท์มาดู  เฉพาะเย็นนี้มีเบอร์เดียวกันโทรมา 20 มิสคอล   และเมื่อวานอีก 30 มิสคอล  ผมมักปิดเสียงโทรศัพท์เมื่อผมออกทำงาน  และด้วยความเหนื่อยผมก็ลืมเปิดเสียงมันกลับคืน   นี่ถ้าผมไม่ถือโทรศัพท์ตอนไอ้เตโทรเข้ามา  ผมยังคงไม่รู้ตัวว่าปิดเสียงไว้

"พี่ม่อนนะ...ไม่โทรมาเลย  จะหลบหน้าเมมโมใช่มั๊ย"
"อยู่ไหน...เมมโม"
"กลับบ้านแล้ว  งอน..."
"จะให้พี่ไปหามั๊ย"
"พี่อยากได้เงินจากเมมโมหรือเปล่า"

เอาเงินจากเธอเหรอ??  ผมว่าผมไม่ต้องการเงินจากเธอนะ  แต่ผมอยากเจอเธอมากกว่า... ผมเลยจะตามเธอไปที่พักของเธอ  แต่เมมโมไม่ยอมให้ผมไปหาที่คอนโด  เราเลยนัดกันที่ห้างที่อยู่ตรงข้ามวัดที่ผมเคยอยู่แถวสามย่าน

"พี่ม่อนนนนน"
น้องรักของผมวิ่งเข้ามา  เธอกำลังจะกอดผม  แต่เธอคงนึกได้ว่านี่คือกลางห้างและมันอาจไม่ดีต่อเธอนัก  เธอเข้ามาจับมือ
"วันนี้พี่ไม่ทำงานเหรอ"
"อืมม์  เหนื่อย  อยากนอน"
"ไม่ต้องมานอนกะเมมโมนะ  ไม่เอาแล้วอ่ะ  พี่ม่อนรู้เปล่า...มันเจ็บข้ามวันเลยอ่ะ"

วันนี้ความเงี่ยนผมลดลงไปมากๆ  ผมยังไม่ฟื้นตัวดีเลยจากกิจกรรมข่มขืนเมื่อคืนที่ผ่านมา  อีกอย่าง  ผมคงต้องทำให้เมมโมเห็นว่า  ผมอดกลั้นได้เหมือนกัน  ไม่ใช่เจอหน้าเป็นเย็ดกัน...

"ไม่มีไรก็ไม่มีไร..  ไม่เป็นไร  แล้วจะให้พี่มาทำไร..."
เธอควักตังค์ให้ผม 1000 ก่อนจะเดินจูงมือผมขึ้นบันไดเลื่อน
"เป็นแฟน  วันนี้จ้างเป็นแฟนนะ  เป็นแฟนทำไง  พี่ม่อนรู้ใช่มะ  ต้องพาสาวๆไปกินข้าว..."
"อือ  เอาสิ  กินไรละ"
"แล้วก็....ไม่ใช่แค่กินข้าวเฉยๆ...ต้องจับมือด้วย"
แล้วเธอก็ดึงมือผมไปจับ  แล้วก็เอาหัวมาถูไถที่แขนผม  ผมต้องเตือนใจตัวเองเสมอว่าอย่าไปหลงรักเด็กคนนี้   แต่มันผิดกับความรู้สึกที่แท้จริงที่ผมอยากอยู่ใกล้ๆเธอ  เมมโมน่ารัก ใส ซื่อ  ไม่เป็นพิษเป็นภัย  ผิดกับสังคมและผู้คนรอบข้างตัวผม
"ร้านนี้นะพี่  กินได้มั๊ย"
ผมเงยหน้าดูหน้าร้าน  เป็นร้านพิซซ่า  ท่าทางจะแพง  ผมหันหน้ามามองเมมโม่
"ก็หนูให้ตังค์พี่ไปแล้วไง พันนึงอ่ะ"
"อือ..."

ผมจูงเธอเข้าร้าน  ผมไม่กลัวไม่มีจ่ายหรอกครับ  อาชีพเดิมผมคือล้างจานให้เจ๊  ผมไม่กลัวอยู่แล้ว  ไม่มีจ่ายผมก็ล้างจานให้...  เมมโมสั่งทุกอย่างที่อยากกิน  แต่ผมกลับเริ่มสั่งไม่ถูก  ชีวิตนี้ผมกินข้าวแกงกะก๋วยเตี๋ยวมากกว่าไอ้ของประหลาดพวกนี้  ผมไม่เคยได้กินและกินไม่เป็น   ผมเลยไม่สั่งอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่าขวดละ 30   ที่สำคัญคือเมมโมสั่งมากมายเกินเงินที่ผมมีแล้วจริงๆ   แต่พอของมาวางบนโต๊ะเธอกลับกินจานละแค่คำสองคำ   แล้วเธอก็บอกว่าอิ่มแล้ว  นั่นแหละผมถึงเริ่มยกช้อนตักอาหารกิน...

"เฮ้ย....พี่ ไม่ต้องกินของเหลือของหนูหรอก  พี่สั่งใหม่ดิ"
"เออ อย่าเลย  ไม่เป็นไร  พี่ไม่ถือ  เสียดายนะ  หลายบาทเลย"
"ไม่เป็นไร  พี่ไม่ต้องจ่ายของหนู เดี๋ยวหนูจ่ายเอง"

ผมกินสปาเกตตี้  พิซซ่า  ลาซันย่า...และอะไรอีกก็ไม่รู้เยอะแยะมากมาย  ผมว่ามันสู้ข้าวราดเนื้อผัดพริกแกงไข่ดาวของผมไม่ได้เลยจริงๆ  ผมทนเลี่ยนไม่ได้  แต่ก็กินเข้าไปจนหมดทุกจานด้วยความเสียดาย  เล่นเอาอิ่มมากๆ
"เมมโม ขอโทษทีนะ   พี่มีแค่ 1200 เอง  เมมโมช่วยจ่ายที่เหลือนะ"
"พันนึงพี่เก็บไว้เหอะ  เดี๋ยวเมมโมเลี้ยงเอง  พี่ไม่เห็นกินไรเลย  มีแต่อาหารของเมมโม..."

พอออกจากร้านก็สองทุ่มกว่า  เธอยังรบเร้าเซ้าซี้ให้ผมพาเธอไปดูหนัง 
"ทำไมล่ะพี่...เกินชั่วโมงแล้วเหรอ...  ค่าตัวพี่แพงจัง  อ่ะๆ เมมโมจ้างพี่ทั้งคืนเหมือนเดิมก็ได้  คราวแล้วพี่ก็ไม่ยอมเอาตังค์"
"ม่ายช่าย  พี่ไม่อยากได้เงินเมมโมแล้ว  แต่ว่า...พี่เริ่มง่วงอ่ะ  ไว้เราเจอกันใหม่มั๊ย"

สายตาของเด็กสาวเป็นประกายเมื่อผมพูดคำนี้ออกไป  เธอกอดแขนผมแน่น
"พี่ม่อนนะ  สองครั้งก่อนนี้พี่จากเมมโมไปโดยพี่ไม่บอกลาหนูเลยนะพี่  หนูดีใจนะที่พี่อยากเจออีก  โอเคก็ได้  งั้นวันนี้พอก่อนก็ได้  พี่ไปส่งหนูนะ.."
ผมพยักหน้า เธอจูงมือผมและพาเดินไปที่คอนโดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นเท่าไหร่นัก  พอถึงคอนโด ผมคืนเงินเมมโมไป 1000
"พี่ม่อน  เมมโมเรียกพี่มาเสียเวลานะ  อันนี้หนูให้จริงๆ"
"อือ...พี่เข้าใจ  พี่รับไปแล้ว  แต่นี่เป็นตังค์ทอน...เอาไปเหอะ  แล้วไว้เจอกันนะ"
"พี่ม่อน เอ่อมมมม  เมมโมชอบพี่มากนะ..  อยากเป็นแฟนกะพี่  ได้มั๊ย"