เกมรักภารโรงเฒ่า ตอนที่ 67: จริงหรือหลอก...ทำไมไม่บอกกัน

[klongjang]

ขอบคุณครับ

[p-montri]

ครูเบสท์จะเป็นรายต่อไปหรือเปล่า?

[saizeroza]

  

[911_k]

พูดคุยก่อนอ่าน : หายไปพอสมควร กลับมาอีกครั้งกับตอนใหม่ของซีรีส์เกมรักนะครับ สำหรับตอนนี้ไม่มีฉากเสียวนะครับ โดยส่วนใหญ่เป็นฉากปูเรื่องราวไปสู่ภาคสองในอีกสองตอนข้างหน้า

ตอนนี้มีแขกรับเชิญอย่างยุภาและองค์ตุลาการสวรรค์มาแจมด้วย ส่วนเรื่องราวจะเป็นเช่นใด ต้องติดตามกันดู

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=216395.0

ตอนเก่ากับตัวละครในซอกลืบ

//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=214936.0

"จะกลับได้ยัง..." โดนัท ที่เหมือนเสร็จสมอารมณ์หมายก็เข้าโหมดซึนเหมือนเดิม "อย่ามัวเสียเวลาเลยเหอะ รีบกลับได้แล้ว"

ลุงพลมองโดนัทด้วยรอยยิ้ม ยังไงโดนัทก็ยังคงเป็นโดนัท ขณะเดียวกัน สาวห้าวก็เหล่มองตาเฒ่า พลางทำหน้ายียวนและอมยิ้มด้วยความเขิน เพราะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมาเมื่อตอนที่ทั้งคู่ได้ร่วมรักกัน ไม่ว่ายังไง โดนัทก็ยังคงเป็นเด็กสาวจอมซึนอยู่ดี จะให้มาอ่อนหวานเหมือนใบเฟิร์นหรือนาถ คงเป็นไปไม่ได้

"เอาเป็นว่าก่อนออกไป ไม่ลืมของอะไรกันนะ" ลุงพลย้ำกับเด็กสาวอีกรอบก่อนแยกย้ายกันไปทางใครทางมัน "แล้วก็ขอลุงกอดหน่อย ทั้งสามคนเลย"

นาถลดาเป็นคนแรกที่โผลเข้ากอดลุงพล ตามด้วยใบเฟิร์น ลุงพลกอดเมียเด็กทั้งคู่ด้วยความรัก

"เป็นเด็กดีทั้งคู่นะจ๊ะ เฟิร์น นาถ" ลุงพลหอมหน้าผากเด็กสาวทั้งสองด้วยความรัก "โดนัท มาให้ลุงกอดหน่อย"

โดนัทเหมือนมีท่าทีอ้ำอึ้งเล็กน้อย แต่สุดท้าย ก็ยินยอมเข้ามากอดตาเฒ่าแต่โดยดี ลุงพลเลยหอมกลางหน้าผากโดนัทเป็นรางวัล

"ลุงรักทุกคนนะจ๊ะ ต้องรักและสามัคคีกันนะ สามสาวของลุงพล" ลุงพลกอดเด็กสาวทั้งสามด้วยความสุข ก่อนแยกย้ายกันไปทางใครทางมัน

############################

ตัดมาที่ อีฟ หมวย และสาวอุ๊ ตอนนี้บรรยากาศกลางวงสุกี้มันจะมาคุหน่อยๆ เพราะยัยหมวยดันเปิดประเด็นเรื่องลุงพลขึ้นมา ทำเอาสาวอุ๊ปล่อยโฮชุดใหญ่ออกมา
 
"อ่าว...พี่อุ๊" ยัยหมวยทำหน้างง "พี่จะร้องไห้ทำไมเนี่ย? หนูยังไม่ได้ว่าอะไรพี่สักหน่อยนะ"

"หมวย!!! พอได้แล้ว" ยัยอีฟพยายามห้ามเพื่อนรัก "แกทำเกินไปแล้วนะหมวย!!!"
 
"เกินไปอะไรกัน!!!" ยัยหมวยปฏิเสธ "ก็อีฟบอกกับหมวยเองอ่ะ ว่าเห็นพี่อุ๊นั่งซ้อนท้ายไปกับลุงพล แล้วทีนี้จะมาอ้ำๆ อึ้งๆ กันอยู่ทำไม ก็เราไม่ชอบ เราเป็นคนชัดเจนอ่ะ คนอย่างพี่อุ๊ ก็รู้ๆ กันอยู่เกลียดลุงพลยังกะอะไร แล้วที่นี้มานั่งซ้อนท้ายรถมอไซค์ลุงพล จะให้เราคิดยังไงอ่ะ" ยัยหมวยร่ายยาว "ตอบมาค่ะพี่อุ๊ ลุงพลได้ทำอะไรพี่หรือเปล่า บอกหมวยมาเถอะ เผื่อเราจะได้หาทางแก้ไขด้วยกัน"

"หมวย...เราว่าแก..." สาวอีฟพยายามห้ามปรามยัยหมวย เพราะอดสงสารพี่อุ๊ที่ร้องไห้หนักมากไม่ได้

"แกเงียบๆ ไปเลยป่ะ อีฟ ตอนนี้เราไม่ต้องการแม่พระ เราต้องการความจริง" ยัยหมวยตอบ "เราไม่เหมือนอีฟนะ ที่จะมาทำตัวนวยนาดไม่รู้อะไร เราทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนเรา พี่เราเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเพราะไอ้ลุงบ้านั่น!!! ทีนี้จะบอกหมวยได้ยังคะพี่อุ๊"

"ลุงพล...ไม่ได้ทำอะไรพี่...ฮือออออ" สาวอุ๊เอ่ยปากออกมา แต่สาวหมวยกลับเค้นหัวเราะออกมาเพราะไม่เชื่อในสิ่งที่พี่อุ๊พูด
 
"หมวยไม่เชื่อพี่หรอก!!!" ยัยหมวยตอบ "ถ้าไม่ได้ทำอะไร พี่อุ๊จะร้องไห้ทำไมคะ บอกมาตามตรงเถอะค่ะพี่อุ๊ ลุงพลทำอะไรพี่หรือเปล่า หนูไม่เชื่อหรอก คนอย่างพี่อ่ะ เกลียดลุงพลขนาดนั้น อยู่ดีๆ จะมาเปลี่ยนโหมดเป็นคนเจ้าน้ำตาร้องไห้โฮเพราะลุงพล มันไม่ปกติแล้วแน่ๆ ลุงพลทำอะไรพี่อุ๊คะ ตอบมาเดี๋ยวนี้!!!"

"หมวย!!!! พอได้แล้ว!!!!" สาวอีฟเริ่มทนไม่ไหว "จะไปถามเซ้าซี้อะไรพี่อุ๊นักหนาอ่ะ"
 
"นี่อีฟ ก็ไหนเราสัญญาว่าจะช่วยกันสืบความจริงไง อยู่ดีๆ จะมาเปลี่ยนใจ เปลี่ยนฝั่งได้ไง!!" สาวหมวยหันไปดุใส่สาวอีฟ "จะมาใจดีแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราทนไม่ได้จริงๆ นะอีฟ คนอย่างเรา ถ้ามีปัญหาอะไรก็อยากจะเคลียร์ให้มันจบๆ ไปเลย ชอบก็ให้บอกว่าชอบ เกลียดก็ให้บอกว่าเกลียด" เดือนดาราร่ายยาว ก่อนหันไปสอนพี่อุ๊ต่อ "พี่อุ๊ อย่าหาว่าหนูสอนเลยนะคะพี่ มีอะไรก็พูดตรงๆ เถอะค่ะ มันดีกับพี่เอง ยังไงถ้าเกิดอะไรขึ้น หนูจะได้ให้ครูเบสท์ช่วยไง"

"ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ!!!!" สาวอุ๊ไม่รู้จะตอบยังไง ก็เลยหยิบจานและช้อนส้อมก่อนลุกขึ้นเพื่อกลับห้อง "พี่ไม่อยากคุยเรื่องนี้"

"มากินสุกี้ห้องคนอื่นแล้วจะหนีกลับห้องเนียนๆ แบบนี้ไม่ได้นะคะพี่อุ๊!!!!" ยัยหมวยเริ่มเม้งแตก "พี่เป็นคนยังไงกันแน่คะเนี่ย มีอะไรก็พูดมาตรงๆ นะคะ ถ้าพี่เดินออกจากห้องไปตอนนี้ หนูจะถือว่าพี่กับหนูขาดกัน ไม่ต้องมานับถือกันเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันอีก"

"หมวย!!!! แกเบาๆ หน่อยได้ไหมอ่ะ นั่นพี่อุ๊นะหมวย!!!" ยัยอีฟเริ่มทนไม่ไหว "คือไม่ใช่อะไรนะเว้ย แกพูดกับพี่อุ๊ดีๆ หน่อยได้ไหม?" ปกติแล้วสาวอีฟ อรัญญา จะเป็นสาวน้อยเรียบร้อยที่ไม่ค่อยมีปากเสียงกับใคร แต่คราวนี้เหมือนทนไม่ไหว สาวอีฟเลยจำเป็นต้องพูดและแสดงตัวออกมาบ้าง "พี่อุ๊ค่ะ คือไม่ใช่อะไรหรอกนะ บางทีอีฟก็คิดนะคะว่าพี่เปลี่ยนไป นาถก็ด้วย อีฟว่าเรื่องนี้ไม่ปกติแล้วนะคะ  พี่มีอะไรไม่สบายใจ บอกพวกเราเถอะค่ะ"

"ใช่...บอกพวกเรามาเถอะพี่อุ๊" ยัยหมวยพยักหน้าเห็นด้วย "ลุงพลทำอะไรพี่หรือเปล่าคะ?"

"คือ...." สาวอุ๊นึกถึงภาพของลุงพลที่กำลังร่วมรักกับเธอ นึกถึงคารมณ์ของลุงพลที่ออดอ้อนและพร่ำเพ้อบอกเธอว่ารักหนักหนา จากความเกลียดที่มั่นคง มาเจอคารมณ์ที่หวานเจี๊ยบยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้าของตาเฒ่าหื่น ก็ทำเอาหัวใจที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของสาวอุ๊เริ่มแปรเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าเธอตกหลุมรักลุงพลหรอกนะ มันยังไม่ถึงขั้นนั้น เพียงแต่....

จะพูดว่ายังไงดีล่ะ จะบอกว่าเธอชักหลงคารมณ์ลุงพลก็ว่าได้ ก็ลุงพลปากหวานซะขนาดนั้น ลีลาเด็ดซะขนาดนั้น ทำเอาสาวน้อยจากโพธารามที่รักนวลสงวนตัวยิ่งกว่าสิ่งใดอย่างหทัยรัตน์ยังปันใจจากพี่แจ็ค ทหารหนุ่มวุฒิปริญญาไปหาตาเฒ่าอดีตภารโรงเกษียณอายุเสียแล้ว

"ลุงพลไม่ได้ทำอะไรพี่ทั้งนั้น ที่พี่ร้องไห้เพราะพี่เสียใจที่เลิกกับแฟนพี่ที่เป็นทหารต่างหาก" สาวอุ๊เอ่ยปากออกมา ทำเอาสาวอีฟและยัยหมวยหันมามองหน้ากัน "ตะกี้พี่พึ่งทะเลาะกับพี่แจ็คแฟนเก่าพี่ พี่ไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยแวะมาหาหมวยกับอีฟ ก็ไม่คิดว่าอีฟจะเอาเรื่องลุงพลมาพูดกับพี่อีก"

"เหรอคะ...." สาวหมวยเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อสิ่งที่พี่อุ๊พูดเท่าไร "ตกลงพี่กับพี่แจ็คแฟนพี่เลิกกัน พี่ก็เลย...."

"หมวย!!! พูดกับพี่อุ๊ดีๆ หน่อยดิ๊!!!" สาวหมวยที่มีท่าทีรอมชอมกว่าออกโรงห้ามเพื่อนสนิท "เอาเป็นว่าอีฟเข้าใจละ ถ้าอะไรที่อีฟกับหมวยพูดแล้วทำให้พี่อุ๊ไม่สบายใจ อีฟก็ขอโทษด้วยนะคะพี่"

"อีฟ!!! ทำไมพูดงี้อ่ะ!!!" ยัยหมวยหรี่ตามองสาวอีฟ "จะมาตัดบทงี้ได้ไงอ่ะ พูดเหมือนเอาดีใส่ตัวคนเดียวเลยอ่ะ!!"

"หมวย!!! เราว่าพอได้แล้วเหอะ!!!!" สาวอีฟเริ่มหมดความอดทน "พี่อุ๊ก็บอกแล้วไงว่าทะเลาะกับแฟน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลุงพล เราว่าหมวยหยุดเหอะ บางทีเราก็ชักรับนิสัยของหมวยไม่ได้เหมือนกันแล้วนะ"

"โอเคๆ เข้ากันได้ดีนิทั้งสองคน" หมวยพยักหน้าเหมือนไม่พอใจ "ก็ได้ เราไม่รับรู้อะไรแล้ว อยากทำไรก็ทำ เชิญเลย!!!"

ทีนี้ สาวหมวยที่เหมือนจะอารมณ์เสีย เพราะนอกจากจะเค้นความจริงจากพี่อุ๊ไม่ได้ เหมือนจะมาผิดใจกับเพื่อนสนิทอย่างสาวอีฟซะอีก ก็เลยตัดสินใจเดินเปิดประตูออกไปจากห้อง ปล่อยให้สาวอีฟกับพี่อุ๊ได้คุยปรับทุกข์กัน

"พี่อุ๊คะ ไม่เป็นไรนะ ยัยหมวยมันก็ปากจัดแบบนั้นแหละ ไม่ได้มีอะหรอก" ยัยอีฟเข้าไปปลอบโยนพี่อุ๊ ที่กำลังร้องไห้หนักกว่าเดิม "ไม่เป็นไรนะคะพี่ ไม่เป็นไรนะ"
 

สาวอุ๊ทรุดตัวลงซบไหล่ของอรัญญา ที่เป็นรุ่นน้องที่สาวอุ๊รักและไว้ใจมากที่สุดคนหนึ่ง สาวอีฟก็ลูบหลังปลอบใจรุ่นพี่ไป ในใจลึกๆ ก็ยังอดสงสัยว่าพี่อุ๊คงไม่ได้เป็นทุกข์แค่เรื่องที่เลิกกับแฟนหนุ่มทหารวุฒิ ป.ตรี อย่างที่บอกแน่ๆ เพราะเธอเห็นกับตาว่าพี่อุ๊นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์มากับลุงพล

"อีฟ...ถ้าพี่จะบอกความจริงกับอีฟ" ยัยอุ๊มองหน้ารุ่นน้องผู้แสนดีด้วยใบหน้าแดงก่ำและชุ่มฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตา "อีฟต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะอีฟ ไม่งั้นพี่ตายแน่"

"ความจริงอะไรเหรอคะ?" สาวอีฟขมวดคิ้ว เหมือนสังหรณ์ใจว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ "เกี่ยวกับลุงพลใช่ไหมคะ...."

"คือ...." สาวอุ๊พยายามกลั้นสะอื้น ก่อนโน้มศีรษะกระซิบข้างหูอรัญญาเพื่อบอกความจริง ด้านสาวน้อยผู้แสนดีและเป็นแม่ศรีเรือนประจำวิทยาลัยพยาบาลถึงกับเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ

"พี่อุ๊!!!! นี่มันเรื่องใหญ่แล้วนะคะพี่!!!" อรัญญาดูตกใจไม่น้อยกับความจริงที่สาวอุ๊พูดออกมา

"อย่าบอกใครเด็ดขาดนะอีฟ..." ยัยอุ๊ย้ำกับรุ่นน้องอีกครั้ง "ถ้าอีฟพูดเรื่องนี้ให้ใครรู้ พี่อยู่ไม่ได้แน่ๆ"

####################

ตัดมาที่สาวหมวย ก็เดินหน้ามุ่ยออกมาจากห้อง ด้วยอารมณที่ขุ่นมัว ก็เลยตั้งใจว่าจะกดลิฟต์เดินลงไปข้างล่างแก้เซ็ง ทีนี้ พอประตูลิฟต์ลงมาถึงห้องโถงชั้นหนึ่ง เดือนดารา นักสืบรุ่นที่สองของวิทยาลัยพยาบาลก็เดินกอดอกหน้ามุ่ยออกมาจากหอพักสตรี และในจังหวะนั้นเอง สาวหมวยก็เหลือบไปเห็นใบเฟิร์น โดนัท และนาถ ในชุดนักศึกษา แต่ที่น่าสนใจก็คือ ทั้งสามสาวอยู่ในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงและเหมือนจะเดินกันไม่ค่อยปกติสุขเหมือนคนทั่วไปเดินเท่าไร
 
"อ่าว...ยัยหมวย" นาถเอ่ยชื่อเพื่อนร่วมก๊วนด้วยความตกใจ "แกยังไม่นอนอีกเหรอ?"

"ชั้นต้องถามแกก่อนป่ะนาถ..." เดือนดารามองใบเฟิร์น โดนัท และนาถ ด้วยสายตาแห่งความไม่ไว้ใจ "ไปทำไรมาดึกดื่นป่านนี้ถึงพึ่งกลับห๊ะ แล้วทำไมแต่ละคนถึงอยู่ในสภาพเหมือน...เอ่อ...เหมือนไปวิ่งคลุกฝุ่นมาแบบนี้อ่ะ"

"เอ่อ..." เฟิร์น โดนัท และนาถ หันมามองหน้ากันด้วยสีหน้าตกอกตกใจ เอาแล้วไง ถึงแม้จะสิ้นยุคสมัยของยัยอุ๊ ก็ยัยมียัยหมวยรุ่นน้องตัวแสบที่ก้าวขึ้นมารับช่วงต่อในฐานะนักสืบจอมจุ้นคนใหม่ของวิทยาลัยพยาบาล

"อ่าว...จะนิ่งทำไมละคะ?" ยัยหมวยยืนมองท้าวเอวสามสาวผู้ต้องสงสัย "ก็ตอบซิคะ ไปทำอะไรมาดึกดื่น"

ตัวอย่างบางส่วนของตอนนี้ครับ


ยัยหมวย เดือนดารา สาวน้อยจากคณะพยาบาลศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่ง มองหน้าสามสาวพาวเวอร์พัฟเกิร์ลเพื่อรอคอยคำตอบที่ต้องการ ในขณะที่สามสาวก็ต่างมองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างเกี่ยงกันตอบคำถามน้องหมวย นักสืบสาวรุ่นสองผู้สืบทอดเจตนารมณ์จากยัยอุ๊ผู้เป็นรุ่นพี่

"อ่าว...จะเงียบทำไมละคะ" ยัยหมวยเอ่ยปาก "ก็พูดมาซิ ไปทำอะไรมา ทำไมทั้งสามคนถึงอยู่ในสภาพมอมแมมแบบนี้เนี่ย แล้วทำไมถึงกลับดึกด้วย"

"พวกเราไปทำธุระที่ลานอเนกประสงค์นิดหน่อย" ใบเฟิร์นใช้ไหวพริบตอบรุ่นน้องไป "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกพี่ขอตัวก่อนนะ โดนัท นาถ ไปกันเถอะ" ใบเฟิร์นกระพริบตาให้โดนัทและนาถรู้ เพื่อที่จะเดินหนีไปจากยัยหมวย แต่ดูเหมือนว่ายัยหมวยจะไม่ยอมลดราวาศอก สาวน้อยจากนนท์บุรียืนขวางทางสามสาวแบบไม่กลัวและไม่แคร์อะไรทั้งนั้น

"โกหก..." ยัยหมวยกอดอก จิกตามองสามสาวเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ "กิจกรรมอะไรของพวกพี่เหรอคะ เลิกซะดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้"



"หมวย...พี่บอกแล้วไงว่าเราไปทำธุระมา" ใบเฟิร์นยังพยายามใช้ไม้นวมกับยัยหมวยอยู่ "เลิกถามเซ้าซี้ได้แล้ว พวกเราจะไปอาบน้ำนอน หมวยเองก็เหมือนกัน ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว"

พอพูดจบ ใบเฟิร์นก็จะเดินเข้าไปในหอพัก แต่ยัยหมวยยังคงยืนขวางทาง จนทำให้ใบเฟิร์นที่ปกติจะเป็นคนที่ใจเย็นที่สุดในบรรดาสามสาวเริ่มหงุดหงิด ก็เลยเงยหน้ามองรุ่นน้องด้วยความไม่พอใจ

"จะเอายังไงอีกหมวย..." ใบเฟิร์นเริ่มโกรธ "พี่บอกให้หลีกก็หลีกไง ไม่ได้ยินเหรอ หรือว่าฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง?"

"หมวยฟังภาษาคนรู้เรื่องค่ะพี่เฟิร์น..." ยัยหมวยยืนกอดอกมองใบเฟิร์นแบบไม่แคร์ถึงสถานะความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง "แต่หมวยสงสัยว่าพวกพี่ไปทำธุระอะไรกันแน่

"นี่หมวย!!! พูดจาอะไรระวังปากหน่อยนะ!!" คราวนี้โดนัทเริ่มไม่ทน "หลีกทางได้แล้ว พวกพี่อยากนอน"

"ก็ตอบมาก่อนซิคะ ว่าพวกพี่ไปทำอะไรมา" ยัยหมวยตอบอย่างไม่ยี่หระ "ระวังให้ดีนะคะพี่เฟิร์น โดนัท นาถก็ด้วย ความลับไม่มีในโลก ทำอะไร...."

"มันไม่ใช่เรื่องของหมวยป่ะ...ที่จะมายุ่งกับเรื่องคนอื่น" คราวนี้เป็นทีของนาถลดาบ้าง "พี่เฟิร์นก็บอกไปแล้วไงว่าเราไปทำธุระมา หมวยจะเอาอะไรนักหนาอีก"

"อ่าว....นาถ...ทำไมพูดแบบนี้อ่ะ" หมวยคลายแขนที่กอดอกออก "เราแค่ถามดีๆ แค่นี้ทำไมตอบไม่ได้"

"ก็มันจำเป็นที่หมวยต้องรู้ด้วยเหรอ?" นาถถาม "เรื่องบางเรื่องเราว่าให้เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่นบ้างเถอะ"

"เราก็ไม่อยากถามเซ้าซี้หรอกนะ" หมวยตอบ "แต่เรารู้สึกว่าทุกคน พี่เฟิร์น พี่โดนัท พี่อุ๊ หรือแม้กระทั่งนาถก็เปลี่ยนไปหมด เราถามจริงๆ นะ มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมทุกคนเปลี่ยนไปหมด นี่อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะลุงพล"

"หมวย!!! ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ!!" สามสาวพาวเวอร์พัฟเกิร์ลพูดโดยพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทำเอายัยหมวยถึงกับอึ้ง เพราะไม่คิดว่าทั้งสามสาวจะตอบอย่างพร้อมเพียงกันถึงขนาดนี้

"นั่นไง!!! พอพูดถึงลุงพล ทำไมต้องเสียอาการด้วย?" ยัยหมวยหรี่ตามองสามสาวเหมือนจับพิรุธได้ "ทั้งสามคนต้องอะไรสักอย่างกับลุงพลแน่ๆ เลย แล้วก็...."

"ไม่ใช่สักหน่อย!!!" สามสาวตอบอย่างพร้อมเพรียง ยิ่งทำให้ยัยหมวยยิ่งมั่นใจว่าทั้งสามสาวพาวเวอร์พัฟเกิร์ลต้องมีอะไรสักอย่างกับลุงพลอย่างแน่นอน ยัยหมวยเลยเค้นหัวเราะออกมา

"เห็นไหม? พอพูดถึงลุงพลก็ยิ่งเสียอาการ" ยัยหมวยตอบ "เอาเหอะ หมวยไม่อยากจะอะไรมาก แต่ระวังให้ดีนะ ทั้งสามคนเลย หมวยอยากเตือนเป็นครั้งสุดท้าย หมวยไม่รู้หรอกนะว่าพวกพี่กับลุงพลจะทำอะไรยังไงกัน แต่หมวยเตือนไว้ก่อนนะคะว่า ลุงพลไม่ใช่คนดี แล้วพวกพีๆ แล้วก็นาถ จะทำอะไรก็คิดถึงพ่อกับแม่ คิดถึงอนาคตตัวเองบ้างนะ แค่นี้แหละที่หมวยอยากจะบอก..."

#######################


"พี่อุ๊...อย่าร้องนะคะพี่" น้องอีฟ อรัญญาทำการลูบหลังพี่อุ๊ที่กำลังร้องไห้โหออกมา "ยังไงอีฟก็อยู่ข้างพี่นะคะ"



"อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะอีฟ พี่ขอร้องล่ะ จะให้ไหว้ก็ยอม" ยัยอุ๊เหมือนจะไหว้รุ่นน้องเพื่อขอความเมตตา จนน้องอีฟต้องรีบห้ามเพราะไม่อยากปีนเกลียว

"ไม่เอานะคะพี่!!! ไม่ทำแบบนี้!!!" น้องอีฟตอบ "แล้วพี่จะทำยังไงคะ? พี่จะยอมให้ลุงพลย่ำยีพี่แบบนี้ต่อไปเหรอ?"

"แล้วให้พี่ทำไงล่ะ...." ยัยอุ๊ตอบ "ถ้าพี่ไม่ยอม มีหวัง....ฮืออออ....แล้วก็นาถน่ะ นาถน่ะตัวดีเลย"

"นาถทำไมคะพี่?" น้องอีฟร่นคิ้ว "นี่นาถก็เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเหรอ?"

"นาถน่ะเห็นหงิ๋มๆ ติ๋มๆ แบบนั้นน่ะตัวแสบเลย อีฟระวังตัวให้ดี" ยัยอุ๊ร่ายยาว "พี่ถึงบอกไง ว่าอีฟต้องอย่าบอกใครนะ ไม่งั้น พี่คง พี่คง....ฮือออ"

"บอกครูเบสท์หรือไม่ก็แจ้งตำรวจเถอะค่ะพี่" อรัญญาแสดงความเห็น "หนูทนเห็นพี่เป็นแบบนี้ไม่ได้...."

"ขอบคุณจ๊ะอีฟ...." หทัยรัตน์ นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่สองเริ่มยิ้มออก "ใบบรรดาเพื่อนๆ และรุ่นน้อง อีฟเป็นคนที่ดีกับพี่ที่สุด พี่จะไม่ลืมน้ำใจของอีฟครั้งนี้เลยจริงๆ"

"ค่ะ...ขอบคุณนะคะพี่" อรัญญาพยักหน้า "แต่อีฟว่ายังไง เรื่องนี้ก็ปล่อยไว้ไม่ได้ อีฟว่าเราต้องทำอะไรสักอย่าง"

"ไม่เอา...ฮืออออ....พี่กลัว...." หทัยรัตน์ร้องไห้หนักกว่าเดิม จนทำให้ยัยอีฟอดสงสารไม่ได้ สุดท้ายน้องอีฟก็เลยต้องพาพี่อุ๊ที่กำลังอยู่ในโหมดอิ่มท้องแต่เศร้าสร้อยกลับไปที่ห้อง

พอกลับมาที่ห้อง ก็เจอยัยหมวยที่กลับมาจากร้านสะดวกซื้อตรงหน้าปากซอยพอดี

"อ่าวหมวย...ไปทำไรมา" น้องอีฟมองหน้ายัยหมวย ที่กำลังเอาของเข้าไปเก็บในตู้เสื้อผ้า

"เราไปซื้อผ้าอนามัยมา" ยัยหมวยตอบ

"หมวย เราว่าเราต้องคุยกันอ่ะ" อีฟเดินเข้าไปหาเพื่อนรัก "เกี่ยวกับเรื่องพี่อุ๊"

"ถ้าจะชวนเราทะเลาะเรื่องพี่อุ๊ เราไม่คุยนะอีฟ" หมวยหันไปมองยัยอีฟเหมือนหยั่งเชิง

"ไม่ได้จะชวนทะเลาะ แต่เราอยากบอกว่าบางทีหมวยก็อย่าไปบีบคั้นพี่อุ๊มากเกินไป" อรัญญาอธิบาย

"ก็อีฟเห็นๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ? ว่าพี่อุ๊มีลับลมคมใน" ยัยหมวยปิดลิ้นชัก "ตะกี้ที่เราไปข้างนอก ถามจริงๆ นะ พี่อุ๊ได้พูดอะไรกับอีฟหรือเปล่า?"

"เปล่า..." น้องอีฟตอบเหมือนไม่ค่อยมั่นใจ แน่นอนว่าความจริงแล้วเธอโกหก พี่อุ๊บอกทุกอย่างให้เธอรู้หมดแล้ว

"อย่าบอกใครนะอีฟ ไม่งั้นพี่ตายแน่" คำพูดของพี่อุ๊ดังก้องในหัวของอรัญญา ยัยหมวยหรี่ตามองเพื่อนรักเหมือนรับรู้ว่ากำลังปิดบังความจริงอะไรอยู่

"อีฟไม่ได้โกหกเราใช่ไหม?" อรัญญาหรี่ตามองเพื่อนรัก "เราว่าคนอย่างอีฟไม่ใช่คนที่ชอบโกหกใครไม่ใช่เหรอ?"

"เปล่า...เราไม่ได้โกหก" อรัญญาตอบ สาวน้อยจากปราจีนบุรีพยายามทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "เราว่าเราง่วงแล้ว เราจะนอนแล้วล่ะ"

"งั้นเหรอ?" ยัยหมวยกอดอกพยักหน้า "ก็ได้...เราก็รู้สึกว่าเราง่วงแล้วเหมือนกัน"

ทีนี้ ในจังหวะที่ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปทางใครทางมันเพื่อเตรียมเข้านอน ยัยหมวยก็หันมาทักเพื่อนสนิท

"อีฟ..." ยัยหมวยเรียกชื่อเพื่อนรัก "ตอนที่เราลงไปข้างล่าง เราเจอ พี่เฟิร์น พี่โดนัท กับนาถด้วย เราว่าสามคนนี้ต้องมีอะไรปิดบังเราอยู่แน่ๆ"

"อือ...." อีฟตอบสั้นๆ

"ไม่อยากรู้ต่อเหรอ? ว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ยัยหมวยชะโงกดูเพื่อนรักที่ทิ้งตัวลงนอนแล้วตะแคงหลังใส่

"เราอยากนอนอ่ะหมวย พรุ่งนี้ค่อยเล่านะ" น้องอีฟ นางงามมิตรภาพตัดบท ทำเอายัยหมวย นับสืบจอมจุ้นรุ่นสองอดผิดหวังไม่ได้ แต่ความจริงก็คือ พี่อุ๊บอกทุกอย่างให้อีฟรู้หมดแล้ว

"โอเค...งั้นค่อยว่ากัน ฝันดีนะ" ยัยหมวยลุกขึ้นเพื่อเดินไปปิดสวิตซ์ไฟ ส่วนยัยอีฟก็ปิดตาแล้วนึกถึงคำพูดของพี่อุ๊ที่ออกโรงเตือนเธอด้วยความหวังดีไว้แบบนี้ว่า

"อีฟ..อีฟต้องระวังตัวให้ดีนะ ทั้งจากเฟิร์น โดนัท นาถ" เสียงพี่อุ๊ดังก้องในหัวของอรัญญา

"ทำไมละคะพี่?" อรัญญาเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย "สามคนนี้ทำไมเหรอคะ?"

"เพราะสามคนนี้ก็เป็นพวกเดียวกับลุงพล" ยัยอุ๊ตอบ "แล้วก็หมอพลอยด้วย อีฟต้องระวังตัวเอาไว้มากๆ อยู่ห่างจากลุงพลให้มากที่สุดนะ"

คำเตือนของพี่อุ๊ดังก้องในหัวของอรัญญา สาวน้อยจากปราจีนบุรีครุ่นคิดถึงคำเตือนของรุ่นพี่ก็นึกไม่สบายใจ นี่มันเกิดเรื่องแบบนี้ในสถาบันการศึกษาได้ยังไง ใจหนึ่งเธอก็อยากพาพี่อุ๊ไปบอกความจริงกับครูเบสท์เพื่อหาทางช่วยเหลือ แต่อีกใจก็กลัวว่าถ้าทำเช่นนั้น พี่อุ๊อาจจะอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไป

......สุดท้ายพอคิดไปคิดมา อรัญญาก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวัน

#######################

"ที่นี่อีกแล้วเหรอ...." มนุษย์ลุงเดินอยู่ท่ามกลางเส้นทางที่เต็มไปด้วยหมอกควัน เหมือนที่เคยฝันถึงเมื่อคราวก่อนไม่มีผิด "นี่กูฝันไปใช่ไหมเนี่ย? หรือว่าเรื่องจริง?"

มันเป็นความฝันที่เหมือนจริงมาก ในความรู้สึกของตาเฒ่าคือมันเหมือนตัวเองกำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นยังไงยังงั้นเลยทีเดียว คราวนี้มนุษย์ลุงก็เลยเดินไปตามเส้นทาง ก็มองเห็นภาพในอดีตผุดขึ้นมา

"เฮ้ย!!! อะไรวะนั่น...." ตาเฒ่าหื่นสุดเซ็กส์พยายามขยี้ตา ภาพที่มันเห็นคือภาพของมันสมัยยังหนุ่มๆ กำลังนั่งอยู่ในสวนอาหารแห่งหนึ่งในจังหวัดสระบุรี ณ ที่นั่นเองที่มันได้เจอกับยุภา ที่ตอนนั้นพึ่งจบ มศ.5 แล้วผันตัวมาเป็นนักร้องสวนอาหาร เพราะความสวย เลยทำให้ยุภากลายเป็นดาวเด่นประจำสวนอาหารอย่างรวดเร็ว

"เจ็บก็ทนช้ำก็จะทน รักเธอจนไม่มีหัวใจจะให้ใคร ก็อย่างที่รู้ รู้รู้เธอมีคู่หัวใจ ฉันก็ยังไม่วาย ปักใจหลงใหลในเธอ..."

ภาพที่มนุษย์ลุงเห็นคือภาพของยุภาในวัย 18 ปี ในชุดเดรสนักร้องรัดรูปสีดำบนเวทีรัดรูป ส่วนด้านล่างก็เป็นโต๊ะที่แขกจะมานั่งกัน โดยเฉพาะพวกหนุ่มใหญ่และเสี่ยๆ ที่มีอันจะกินทั้งหลาย ทุกคนต่างเฝ้ามองยุภาด้วยเป้าหมายเดียวกัน คืออยากจะกลืนกินยุภาเข้าไปทั้งตัวเลยว่างั้น



"ยุภาของพี่...สวยเหลือเกิน" ลุงพลเอ่ยปากชมเมียรักด้วยความชื่นชม ไม่รู้หรอกนะว่าภาพนิมิตที่เห็นคืออะไร แต่มันทำให้ลุงพลนึกถึงเรื่องราวสมัยก่อน กว่าที่มันจะได้ครองรักกับยุภา เรียกได้ว่าต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกันมามาก เพราะลุงพลในอดีตไปดักฉุดยุภามาทำเมียซะก่อน ที่ตำรวจรุ่นใหญ่จะมาสู่ขอ จนทำให้พ่อของยุภาที่เป็นอดีตเสือโกรธจัด จนคิดจะมาตามฆ่าลุงพล โชคยังดีที่ยุภาตั้งท้อง และลุงพลไปกราบเท้าขอขมา ก็เลยทำให้ลุงพลกับยุภาได้ครองรักกัน

"ไม่รู้ว่านี่มันความฝันหรือความจริง แต่คิดถึงสมัยก่อนจริงๆ ว่ะ" ลุงพลยืนมองยุภาในนิมิตความฝันด้วยความสุข พอมองไปสักพัก มันก็เหลือบไปเห็น "ตัวเอง" สมัยยังหนุ่มยังแน่นเดินเข้ามา



"นั่นมันกูนี่หว่า...." ลุงพลถึงกับไม่เชื่อสายตา ภาพที่มันเห็นคือภาพของตัวเองในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ขาดๆ ที่รวบรวมตังค์ที่มีทั้งหมดมานั่งที่สวนอาหาร ด้วยเหตุผลเดียวคือเฝ้ามองนางฟ้าอย่างยุภา แค่นั้นจริงๆ

ตอนนั้นมันพึ่งลาออกจากทหารออกมาไม่นาน พอกลับมาบ้านที่สระบุรีก็โดนพ่อกับแม่ด่ายับ ว่ามึงจะออกมาจากทหารทำไม ตอนนั้นที่มันลาออกเพราะดันไปมีอะไรกับเมียจ่า เหมือนว่าเมียจ่าจะท้องด้วย เพราะกลัวว่าเรื่องจะแดง ก็เลยต้องรีบลาออกก่อนที่จะโดนจ่าเอาปืนยิงแสกกบาล

"ตอนนั้นกูก็ทำไปได้นะ..." ลุงพลเหลือบมองภาพตัวเองที่นั่งบนโต๊ะที่ไกลออกมาจากเวที เพราะโต๊ะด้านหน้าพวกเสี่ยๆ ที่มีฐานะนั่งจองไว้หมดแล้ว ถึงแม้จะเหม็นควันบุหรี่ยังไง แต่ไอ้พลก็ทนได้ เพราะมันอยากเห็นยุภาก็เท่านั้นเอง

"ลุง...ลุง..." เสียงเรียกของเด็กสาวลึกลับดังขึ้นจากด้านหลัง

"อะไร!!!" ด้วยความตกใจ ลุงพลก็เลยหันไปมองด้านหลัง พอหันไปเท่านั้นแหละ ลุงพลก็ถึงกับตาเหลือก เพราะภาพที่มันเห็นคือเด็กสาวที่เหมือนจะคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นพิเศษ

เด็กคนนี้อายุราวๆ 15-16 ปี  นัยน์ตาโศก ผิวขาวเหลือง ร่างกายของเธอยังไม่เติบโตเต็มที่ แต่ก็จัดว่าเป็นเด็กสาวที่หน้าตาน่ารัก และน่าจะเป็นลูกเศรษฐีมีตระกูลอย่างแน่นอน แต่ทำไมเด็กสาวคนนี้ถึงมาทำอะไรที่สวนอาหารแห่งนี้กันแน่



......แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับคำตอบที่ว่า เด็กสาวคนนี้ก็คือ "ครูเบสท์" ในสมัยยังเป็นวัยรุ่นนั่นเอง

"ครูเบสท์!!!" ลุงพลไม่อยากเชื่อสายตา "ครูเบสท์มาทำอะไรที่นี่ครับ?"

"ครูเบสท์อะไรคะลุง? หนูงงไปหมดแล้ว" เด็กสาวคนนั้นขมวดคิ้ว "หนูเห็นลุงมายืนตรงนี้นานแล้ว ก็เลยจะมาถามว่าจะมาสั่งอาหารหรือเปล่าคะลุง ถ้าใช่ ก็เชิญนั่งค่ะ เดี๋ยวหนูเอาเมนูมาให้"

ไม่รู้อะไรดลใจเหมือนกัน ลุงพลก็เลยเดินไปนั่งโต๊ะข้างๆ ที่เด็กสาวคนนั้นพาไป พอทิ้งตัวลงนั่ง แขกทุกคนในร้านอาหารก็หายไป ทุกคนเลย รวมถึงตัวมันสมัยยังหนุ่ม พอหันไปมองบนเวที ก็พบยุภาในชุดเดรสรัดรูปสีดำยืนถือไมค์โครโฟนมองมันอยู่

"ยุภา..." ลุงพลเอ่ยปากเรียกชื่อเมียรักของตัวเอง "ยุภาเห็นพี่ด้วยเหรอ?"

"เห็นซิคะพี่พล..." ยุภาถือไมค์โครโฟนจ่อปากพูด "สบายดี สบายตัวไหมคะพี่พล ชอบละซิ มีเมียเยอะแบบนี้"

"เอ่อ...ภาพูดอะไรของภาเนี่ย" ลุงพลพยายามยิ้มเจื่อน "แล้วทำไมต้องพูดผ่านไมค์ด้วย ถ้าจะคุย ก็ลงมาคุยดีๆ กับพี่ก็ได้นะภา"

"คุยกับคนอย่างพี่ต้องคุยแบบนี้แหละค่ะ คุยออกไมค์ดีแหละ เพื่อต่อมจิตสำนึกของพี่จะทำงานบ้าง" ยุภาตอบ "ภาขอพูดอะไรหน่อยได้ไหมคะพี่พล ก่อนหน้านั้น ภาเข้าใจนะคะว่ามันเป็นหน้าที่ของพี่ แต่ภาว่าบางครั้งพี่ก็พอบ้างเถอะ ใจคอจะเอาให้หมดทั้งวิทยาลัยเลยใช่ไหม?"

"แต่ถ้าพี่ไม่ทำ นางฟ้านางสวรรค์ทั้ง 12 องค์จะต้องมีอันเป็นไปนะภา" ลุงพลแย้ง "พี่เข้าใจภานะ แต่ภาก็ต้องเข้าใจพี่ด้วย"

"ถ้าพูดในฐานะเพื่อนมนุษย์ ภาเข้าใจพี่เสมอค่ะพี่พล แต่ถ้าพูดในฐานะเมีย อดีตคนเคยเป็นเมียพี่ ภารับไม่ได้ ไม่มีเมียคนไหนชอบให้ผัวมีชู้มีเมียน้อยหรอกนะพี่!!!" ยุภาพูดผ่านไมค์โครโฟน "ภาอยากให้พี่พอแค่นี้ พี่ยังไม่รู้หรอกว่าพี่กำลังจะเจอกับอะไร"

"แล้วพี่กำลังจะเจอกับอะไรล่ะ..." ลุงพลเอ่ยปากถามเมียรักที่ยืนบนเวที

"พอได้แล้วยุภา....พอข้าใจอ่อนหน่อย เจ้าก็เอาใหญ่เลยนะ" เสียงของเด็กสาวที่หน้าตาละหม้ายคล้ายครูเบสท์ดังขึ้น พอยุภาเห็นเด็กสาวคนนี้ ก็เลยรีบเดินหนีเข้าไปด้านหลังเวที จนทำให้ลุงพลอดสงสัยไม่ได้

"อ่าว ยุภา จะไปไหน!!" ลุงพลพยายามจะลุกขึ้นไปตามอดีตเมียรัก แต่ก็ลุกขึ้นไม่ได้ ราวกับว่ามีพลังอะไรบางอย่างตรึงตัวเองเอาไว้

"เมนูอาหารมาแล้วค่ะลุง" เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้นเอาเมนูอาหารมาเสิร์ฟถึงที่ เมนูที่ว่าคือ ต้มยำกุ้ง แกงจืดมะระยัดใส้ ปลาทอด และน้ำพริกพร้อมกับผักลวกที่เป็นของโปรดของลุงพลมาตั้งแต่สมัยยังเด็ก "กินให้เต็มที่เลยนะลุง"

#######################


"จำที่ข้าบอกได้ไหมท่านท้าว" องค์ตุลาการสวรรค์เอ่ยปาก "ที่ข้าบอกว่าท่านสามารถเลือกที่จะรักนางฟ้านางสรรค์คนใดก็ได้ แต่คนที่เหลือจะต้องมีอันเป็นไป แล้วทีนี้ ข้าเลยมีอะไรอยากให้ท่านดูสักหน่อย"

"ครูเบสท์...." ลุงพลเอ่ยปากถึงอาจารย์สาวคนสวย ภาพตรงหน้าคือภาพนิมิตในอนาคต ซึ่งเป็นภาพของครูเบสท์ที่กำลังเตรียมขึ้นเครื่องไปเรียนต่อปริญญาเอกที่สหรัฐอเมริกา ภาพทุกอย่างก็ดูปกติ ตั้งแต่ขั้นตอนที่ครูเบสท์เข้าไปเช็คอินแล้วขึ้นเครื่อง แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเครื่องบินที่ครูเบสท์โดยสารไปสหรัฐอเมริกาเกิดอุบัติเหตุขัดข้องกลางมหาสมุทรแปซิฟิก

"นี่มันอะไรกับครับท่าน...." ลุงพลไม่อยากเชื่อสายตายกับสิ่งที่เห็น เพราะภาพที่มันเห็นคือภาพของครูเบสท์ที่กำลังกรีดร้องด้วยความกลัว อาจารย์สาวพนมมือสวดมนต์ด้วยความกลัวขณะเครื่องบินที่เธอกำลังโดยสารกำลังตกลงสู่พื้นมหาสมุทร "นี่ท่านอย่าบอกนะครับว่า นี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับครูเบสท์ในอนาคต"

"ใช่แล้ว...." องค์ตุลาการสวรรค์ตักกุ้งและน้ำต้มยำใส่ถ้วยเสิร์ฟให้ลุงพลอดีตเพื่อนเก่าเมื่ออดีตชาติ "ท่านท้าวชุมพลศักดา ข้ารู้ตัวดีว่าข้าเป็นพ่อที่เห็นแก่ตัว ความจริงแล้วข้าก็อยากให้ลูกของข้าทุกคน ทุกคนเลย ไม่ใช่เฉพาะแค่ภัคจิราวดีได้หมดสิ้นกรรมที่เคยทำแล้วกลับมาอยู่กับข้าบนสวรรค์ เพียงแต่ ข้าคิดว่าชะตากรรมของนางมันโหดร้ายเกินไป"

"ท่านก็เลยมอบพลังวิเศษให้ผม เพื่อให้ผมได้ช่วยเหลือนางฟ้าทั้ง 12 องค์ใช่ไหมครับ" ลุงพลถาม

"ถูกต้อง..." องค์ตุลาการสวรรค์ตอบ "อายุขัยของภัคจิรานั้นสั้นมาก เพราะกรรมที่นางทำมามันน้อยที่สุดในบรรดานางฟ้านางสวรรค์ทั้ง 12 องค์ นางจึงได้สิทธิ์ที่จะกลับคืนสู่สวรรค์เร็วกว่าพี่น้องคนใด เพียงแต่ข้ามันเป็นพ่อที่เห็นแก่ตัว ข้าอยากให้ลูกๆ ของข้าทั้ง 12 ใช้ชีวิตบนโลกอย่างมีความสุข ข้าอยากให้ท่านรักษาชีวิตบุตรสาวข้าทั้ง 12 องค์ ทุกคนเลย"

"แล้วครูเบสท์ จะไปอเมริกาเมื่อไรครับ" ลุงพลถามท่านท้าวตรงไปตรงมา "ผมจะได้ไปห้ามเธอ"

"ขืนท่านไปพูดกับนางตรงๆ นางไม่มีวันเชื่อท่านหรอก เมื่อถึงเวลา ท่านจะรู้เองว่าอะไรคือสิ่งที่ควรกระทำ" องค์ตุลาการสวรรค์ตอบ "ข้าฝากด้วยนะ สหายข้า ข้าหวังพึ่งท่านแล้ว อ้อ!!! แล้วก็เรื่องของพลอยพรรณราย ไม่ต้องกลัว ท่านจะสามารถช่วยนางได้แน่ และท่านจะได้ร่วมรักกับนางอย่างที่ท่านปรารถนา"

"เดี๋ยวๆๆๆ ท่านท้าว!!! ผมยังมีอะไรอยากจะถามท่าน" องค์ตุลาการสวรรค์ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินออกไป ส่วนตัวของมนุษย์ลุงก็เหมือนถูกพลังอะไรกดทับไว้จนลุกขึ้นไม่ได้ "ท่านท้าว อย่าพึ่งไป!!!"

################################

มันเป็นช่วงเช้าที่ร้อนเอามากๆ ครูเบสท์ที่วันนี้มาทำงานแต่เช้า ก็เลยตั้งใจว่าจะมาหาอะไรกินสักหน่อย มันก็น่าแปลกไม่น้อยที่เธอรู้สึกอยากกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ของลุงพลเป็นพิเศษ ทีนี้พอเดินมาได้สักพัก ก็ดันมาเจอกับหมอพลอย ที่ตั้งใจจะไปหาอะไรกินรองท้องช่วงเช้าสักหน่อย

"อ่าว...พี่พลอย" ภัคจิรายิ้มสวัสดีให้พลอยพรรณ "จะไปไหนเหรอคะพี่?"
 


"จะไปหาอะไรกินสักหน่อยน่ะเบสท์" พลอยพรรณยิ้ม "เบสท์ล่ะ"

"ก็ว่าจะไปหาอะไรกินที่โรงอาหารเหมือนกันค่ะพี่พลอย" ครูเบสท์ยิ้มหวานจนเห็นไรฟัน "ไปด้วยกันไหมคะพี่พลอย"

"จ๊ะ...." หมอพลอยยิ้ม "แต่คราวหลังเรียกพลอยว่าพลอยเถอะ อย่าเรียกพี่เลย"

"ขอโทษค่ะ คือมันชินไปแล้ว" ครูเบสท์ยิ้มเขิน เจ้าหญิงน้ำแข็งและนางฟ้าขวัญใจนักศึกษาพยาบาลเดินคู่ไปด้วยกัน

"เป็นไงบ้างเบสท์ เรื่องสอบชิงทุน" หมอพลอยเอ่ยปากเรื่องสอบชิงทุนเรียนต่อปริญญาเอกของครูเบสท์

"ก็รอผลประกาศเร็วๆ นี้แหละค่ะพี่...เอ้ย!! พลอย" ภัคจิราตอบ "ตอนนี้เบสท์ก็เตรียมเรื่องวีซ่าเรียบร้อยแล้ว ก็เหลือแค่เรื่องประกาศผลสอบชิงทุน"

"ไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอเบสท์" หมอพลอยถามคำถามนี้อีกครั้ง หลังจากที่เคยถามครูเบสท์ไปเมื่อวันก่อน "พลอยคิดว่าเบสท์ดูมีความสุขมากเวลาที่ได้อยู่ที่นี่นะ ถ้าเบสท์ไป พลอยคิดว่าเด็กๆ นักศึกษาคงเหงาแย่"

"เบสท์ก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกค่า...พลอย" ภัคจิราเสยปอยผมทัดหู "เบสท์ตั้งใจไว้แล้วล่ะ ว่าเบสท์อยากไปเรียนต่อปริญญาเอก ไม่แน่นะคะพลอย บางทีเบสท์อาจจะกลับมาทำงานที่นี่ต่อก็ได้"

 

"ถ้างั้นก็ดีซิ..." หมอพลอยยิ้ม

จะว่าไปแล้ว หมอพลอยและครูเบสท์ก็สนิทสนมกันในระดับหนึ่ง แน่นอนว่าทั้งคู่มักถูกนำมาเปรียบเทียบกันเสมอว่าตกลงแล้วใครคือคนที่สวยที่สุดในวิทยาลัยพยาบาล จนเรียกได้ว่ากลายเป็นประเด็นที่เหล่าบรรดานักศึกษาพยาบาลและคณะอาจารย์ทั่วไปมักนำมาซุบซิบนินทากัน

สุภาพสตรีทั้งสองฮอตมาก เรียกได้ว่าฮอตจนถูกนำมาจิ้นว่าเป็นคู่รักหญิงรักหญิง ครูเบสท์ x หมอพลอย กันเลยทีเดียว เพียงแต่ครูเบสท์และหมอพลอยคงไม่มีวันได้ยินเรื่องสัปดนๆ อะไรเช่นนี้

พอเดินมาถึงโรงอาหาร ครูเบสท์ก็เหลือบมองร้านน้ำเต้าหู้ของลุงพล อาจารย์สาวคนสวยก็เลยหันไปถามหมอสาวคนสวยว่าจะกินอะไรกันดี

"เดี๋ยวเบสท์ไปสั่งน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ร้านลุงพลก่อนนะคะ" ครูเบสท์ยิ้ม "พลอยอยากกินด้วยไหมเอ่ย? เบสท์ว่าน้ำเต้าหู้ร้านลุงพลอร่อยดีนะคะ พลอยคะ? พลอย?"

พอพูดถึงน้ำเต้าหู้ เจ้าหญิงน้ำแข็งก็นึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อวันก่อน ที่เธอยินยอมทำรักด้วยปากให้ลุงพลในห้องน้ำ เธอกลืนกินน้ำรักที่หลั่งออกมาจากอวัยวะเพศของลุงพลเข้าไปทุกหยาดหยด ตอนนั้นเธอคิดอะไรอยู่นะ ทำไมลูกสาวผู้ดีมีตระกูลอย่างเธอถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้กับตาเฒ่าที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าและใกล้ลงโรงแบบลุงพลด้วย

ลิงค์อยู่ด้านล่างครับ

เสียวดี ขอบคุณครับ

[lolimaster]

  ตามมาอ่าน ขอบคุณครับ

[ซันแมน]

จัดพร้อมกันดีมั้ยลุง