รถยนต์สัญชาติญี่ปุ่นเคลื่อนมาจอดด้านล่างคอนโดโลว์ไรซ์ระดับกลางแห่งหนึ่งที่อยู่ในสภาพกลางเก่ากลางใหม่ ยามสายแบบนี้ รถที่จอดอยู่ในลานจอดรถคอนโดค่อนข้างบางตา เพราะผู้พักอาศัยต่างก็ออกไปทำงานหรือเรียนหนังสือกันหมดแล้ว

ผมดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ติดตั้งอยู่บนคอนโซลหน้ารถอีกครั้ง เพื่อดูหมุดที่ระบุจุดหมายปลายทางว่าถูกต้องหรือไม่ ป้ายคอนโดเขียนชัดแจ้ง ผมมาจอดรับถูกที่แน่นอน แต่ทำไมผู้โดยสารของผมถึงยังไม่ลงมาเสียทีนะ พี่ยามที่นั่งอยู่ในป้อมหาวหวอด ๆ เหลือบมองมาที่รถของผมแวบหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะที่จอดตอนนี้มีเหลือเฟือและผมก็ไม่ได้ขวางทางใคร

รออยู่ครู่เดียว สาวนักศึกษาคนหนึ่งก็เดินออกมาจากประตูใหญ่ เธอเหลียวมองอยู่แปปนึง ก่อนจะเห็นรถของผมจอดอยู่ เธอเดินเข้ามาหา ผมเปิดกระจกลงแล้วบอกชื่อแอปที่ผมขับอยู่เพื่อให้แน่ใจว่าเธอเป็นลูกค้าผู้โดยสารของผม

เธอพยักหน้ารับเมื่อได้ยินชื่อแอปที่ผมเอ่ยถึง สายตาคู่นั้นราบเรียบ แสดงความเหนื่อยหน่ายแต่ก็ระคนความร้อนรน ผมรู้ได้ทันทีว่ากำลังจะใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว เธอเปิดประตูหลังฝั่งซ้ายขึ้นนั่งอย่างเงียบเชียบ

"ไปที่มหาลัยใช่ไหมครับ" ผมเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจพร้อมกับบอกชื่อสถาบันโดยมองผ่านกระจกหลัง

"ค่ะ" เธอตอบสั้น ๆ เหมือนไม่ค่อยอยากจะพูดคุยสักเท่าไหร่

ผมพยักหน้ารับแล้วกดเริ่มงานผ่านแอป ก่อนจะออกรถอย่างนุ่มนวล ขณะรถเคลื่อนตัวออกจากลานจอด สายตาผมเหลือบมองกระจกหลังเป็นครั้งคราว เธอกำลังหยิบหูฟังมาใส่ ก้มหน้าก้มตา พลางจ้องหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง บางจังหวะเธอเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง

การจราจรไม่ถึงกับติดขัด แต่ก็ยังหนาแน่นในช่วงเวลาที่เลยชั่วโมงเร่งด่วนไปแล้ว ปกติ เวลาผมขับรถรับส่งผ่านแอปแบบนี้ ผมจะไม่ค่อยเปิดเพลงเท่าไหร่นัก เพราะลูกค้าบางคนก็ไม่ชอบเสียงเพลง หรือบางคนอาจมีรสนิยมแตกต่างกัน

ในความเงียบนั้น กลิ่นหอมจาง ๆ จากน้ำหอมของเธอลอยมาตามลมแอร์ ทำเอาห้องโดยสารแคบ ๆ ดูผ่อนคลายขึ้นอย่างประหลาด กลิ่นไม่แรง แต่ติดหวานนิด ๆ แบบที่สาววัยนักศึกษามักจะใช้ อาจจะผสมกลิ่นแชมพูหรือครีมที่เธอใช้ด้วย

รถเคลื่อนผ่านสี่แยกไฟแดงหนึ่งต่อเนื่องอีกสี่แยกหนึ่ง ผมเหลือบมองกระจกหลังอีกครั้งโดยพยายามทำให้ดูแนบเนียน ผมไม่ได้มีแผนการชั่วร้ายอะไรหรอกครับ แต่เพราะสาวน้อยในเครื่องแบบนั้นดูสะดุดตาไม่ใช่เล่น โดยเฉพาะหุ่นของเธอ ขณะที่วงหน้างามนั้นก็มีเครื่องสำอางแต่งแต้มบางเบา ดูโฉบเฉี่ยวเล็กน้อย กระนั้น ผมก็เห็นหน้าเธอไม่ค่อยเต็มตาสักเท่าไหร่

ระหว่างที่ขับรถส่งลูกค้าผู้โดยสาร ผมมักจะจินตนาการไปเรื่อยเปื่อยว่าคนที่มาขึ้นรถผมนั้นแต่ละคนนั้นมีชีวิตแบบใด เติบโตมาแบบไหน เป็นคนจังหวัดนี้หรือมาจากกรุงเทพฯ

แล้วเธอคนนี้มาจากที่ไหนกัน ผมลอบมองผิวพรรณที่ขาวละเอียดนวลเนียนแล้วก็พอจะเดาออกว่าเธอน่าจะเป็นสาวเหนือเนี่ยแหละ แต่จะเป็นคนเชียงใหม่หรือมาจากจังหวัดอื่นก็ไม่สามารถรู้ได้ นอกจากจะฟังสำเนียงการพูดเสียก่อน

"ลุงคะ...ขับเร็ว ๆ หน่อยได้มั้ยคะ หนูสายแล้ว" เธอเอ่ยด้วยสำเนียงคนเมืองแต่พูดไทยกลาง

ผมชะงักเล็กน้อย ไม่ได้ชะงักกับคำเร่งเร้าของเธอ แต่การที่เธอเรียกผมว่า 'ลุง' ต่างหาก จริงอยู่ว่าอายุของเราอาจจะห่างกันเกิน 20 ปี เพราะปีนี้ผมก็ 45 ปีเต็มแล้ว ส่วนเธอก็น่าจะอยู่ราว 20 ปี แต่การถูกเรียกว่าลุงแบบชัดถ้อยชัดคำก็ทำเอาสะอึกไปเหมือนกัน เพราะถ้าจะเรียก 'พี่' ก็น่าจะลื่นหูมากกว่า

เท้าขวาของผมเติมคันเร่งเพิ่มเติม เร่งความเร็วเพื่อมุ่งสู่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งตามคำขอของเธอ แต่รถก็ค่อนข้างเยอะ อีกทั้งไฟแดงยังนานอีกต่างหาก ใช้เวลาอยู่อีกสักพัก จนสุดท้ายผมก็มาถึงจนได้

สาวเจ้าจ่ายเงินผ่านออนไลน์เรียบร้อยแล้ว เธอไม่เอ่ยขอบคุณสักคำ ตอนที่เปิดประตูลงจากรถไป ผมมองตามหลังเธอ แก้มก้นเบียดกันอยู่ใต้กระโปรงนักศึกษา บิดซ้าย บิดขวา จนเดินขึ้นอาคารเรียนไป ท่ามกลางนักศึกษาที่เดินกันขวักไขว่

ผมถอนหายใจเบา ๆ แล้วก็ขับรถออกมา ผู้โดยสารงานแรกจบไปแบบไม่มีอะไรน่าจดจำสักเท่าไหร่ แต่ชีวิตคนขับรถแอปก็ต้องเจออะไรแบบนี้อยู่แล้ว ลูกค้าบางคนก็สุภาพและให้เกียรติ แต่บางคนก็เหมือนไม่อยากจะมองหน้ากันเลย

เป็นเวลา 1 ปีเศษแล้วที่ผมเลี้ยงชีพด้วยการขับรถรับส่งผู้โดยสารผ่านแอป หลังจากผมถูกเลย์ออฟจากการทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ซึ่งทำเอาผมเสียศูนย์อยู่นานสองนานเลยทีเดียว เพราะใครก็ทราบดีว่าอายุเกินหลักสี่มาแล้ว การหางานใหม่นั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียว

ยังดีหน่อยที่ผมมีเก็บเงินอยู่เล็กน้อยและยังได้เงินชดเชยจากการถูกปลดครั้งใหญ่นี้อีกก้อนหนึ่ง ผมไม่มีภาระ ไม่มีพันธะใด ๆ ไม่มีภรรยา ไม่มีลูกติด อีกทั้งพ่อกับแม่ของผมก็อาศัยอยู่ในเมืองหลวงแบบไม่ค่อยอยากจะยุ่งเกี่ยวกับลูกชายคนโตที่ไม่เอาอ่าวอย่างผม แตกต่างจากน้องชายของผมที่ประสบความสำเร็จทั้งในด้านหน้าที่การงานและการสร้างครอบครัว

"ทำไมลูกถึงยังไม่แต่งงานล่ะ...โอม" แม่ของผมเคยถามอย่างนั้น

"ผมยังไม่มีแฟนเลย จะแต่งงานได้ยังไงกัน" ผมบอก

"ดูเจ้าเอกสิ...แต่งงานไปแล้วนะ" แม่พูด

"อืม...ครับ" ผมตอบรับแกน ๆ

"หน้าที่การงานของน้องลูกก็ใหญ่โต" แม่พูดอีกเหมือนจะใช้น้องชายมาสั่งสอนผม

"ครับผม...ยินดีกับเจ้าเอกมันด้วย"

ผมตอบรับแล้วยิ้มเหือดแห้ง ไม่ถือสาแม่หรอกที่เปรียบเทียบผมกับน้องชาย แกคงอยากจะเห็นผมมีชีวิตที่ดีขึ้นจริง ๆ นั่นแหละ แต่ผมก็ใช้ชีวิตของผมได้อย่างไม่ยากลำบากอะไร ผมทำงานออฟฟิศมาทั้งชีวิต แต่ความสามารถที่อยู่ในระดับมาตรฐานทำให้ผมไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โตเหมือนน้องชายซึ่งตอนนี้เป็นผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดในบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งไปแล้วทั้งที่อายุของเจ้าเอกยังไม่เต็ม 40 ปีเลย

หลังจากผมถูกเลย์ออฟเป็นครั้งแรกในชีวิตซึ่งก็น่าจะมาจากการที่ผมไม่มีทักษะอะไรโดดเด่นนั่นเอง ผมก็รอให้ความรู้สึกตกตะกอน ครั้นจะหันไปหาเพื่อนฝูงเพื่อพึ่งพาเรื่องการหางานก็รู้สึกเกรงอกเกรงใจ วัยเลขอย่างผมนั้น ควรจะมีการมีงานทำมั่นคงเพื่อส่งลูกเรียนโรงเรียนดี ๆ ไปแล้ว แต่นี่ผมต้องมาเตะฝุ่นเสียอย่างนั้น

เมื่อความคิดนิ่งมากขึ้นแล้ว ผมก็เกิดไอเดียจะย้ายถิ่นฐานไปใช้ชีวิตในต่างจังหวัดดูสักพัก หลังจากอยู่กรุงเทพฯ มาทั้งชีวิต ผมเลือกว่าจะไปทะเลทางใต้หรือขึ้นเหนือสัมผัสดอยสูงดี

สุดท้าย ผมก็เลือกมาอยู่ที่เชียงใหม่แห่งนี้

สาเหตุก็ไม่มีอะไรมาก ผมคิดว่าจังหวัดทางภาคเหนือน่ะอากาศดีกว่า แม้จะมีฝุ่นควัน แต่ช่วงหน้าหนาวก็ดูจะน่าสนใจกว่าช่วงมรสุมในภาคใต้กระมัง อีกทั้ง ผมอยากจะมาสัมผัสชีวิตแบบต๊ะต่อนยอนที่คนเค้าว่ากันว่าจะทำให้ติดอกติดใจ

เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ ผมอาศัยในจังหวัดหัวเมืองเหนือนี้มาได้ปีกว่าแล้ว ไม่มีอะไรให้ผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสที่จะใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์อย่างที่คิดไว้สักเท่าไหร่ เพราะผมยังต้องวิ่งหาเงิน โดยเฉพาะการขับรถผ่านแอปซึ่งถ้าไม่ขยัน เราก็ไม่ได้สตางค์

บางวันก็มีงานต่อเนื่อง บางวันก็เงียบเป็นเป่าสาก เหมือนวันนี้แหละ...ที่หลังจากส่งนักศึกษาสาวคนนั้น ผมก็ยังไม่ได้งานใหม่อีกเลย

ผมนำรถเลี้ยวเข้าร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย เป็นร้านที่ผมมักแวะมานั่งประจำในช่วงเวลาระหว่างรอลูกค้า ตั้งแต่มาขับรถแอป ผมก็กลายเป็นคนช่างสังเกตขึ้นเยอะ นั่งมองผู้คน สังเกตสีหน้าท่าทาง บางครั้งก็คิดว่าตัวเองคงกำลังใช้ชีวิตแบบตัวประกอบที่มองดูชีวิตของตัวละครอื่น ๆ วิ่งวนอยู่ตรงหน้า

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูหน้าแอปรอเรียกงานใหม่ พร้อมกับจิบกาแฟดำร้อน ๆ อย่างช้า ๆ วันนี้อากาศไม่ได้ร้อนจนเกินไป มีลมโชยเบา ๆ เข้ามาทางประตูร้านที่เปิดรับแดดอ่อนของช่วงสาย ครู่เดียว ก็มีงานใหม่เข้ามา

เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงบ่ายแก่ ๆ ผมกลับอพาร์ทเมนท์เพื่อพักผ่อน ครุ่นคิดว่าจะออกไปขับช่วงกลางคืนต่อดีหรือเปล่า เพราะวันนี้วันศุกร์ ลูกค้าน่าจะเยอะ

ผมลังเลอีกแปปหนึ่ง ก่อนจะหยิบกุญแจรถกับโทรศัพท์มือถือ แล้วออกไปตะลุยกันต่อ ซึ่งผมไม่ได้รู้เลยว่าการก้าวผ่านพ้นประตูห้องของผมในคืนนี้จะทำให้เกิดเรื่องราวมากมายตามมาเป็นพรวนที่ทำให้ผมต้องมาเล่าสู่กันฟังในครั้งนี้

...................................

สนับสนุนอีบุ๊กฉบับเต็มเรื่องได้ที่นี่เลยค่ะ







หรือติดตามเป็นตอนได้ที่นี่







ติดตามและพูดคุยกับคนเขียนได้ที่นี่ X:

ขอบพระคุณมากค่ะ

รถยนต์สัญชาติญี่ปุ่นเคลื่อนมาจอดด้านล่างคอนโดโลว์ไรซ์ระดับกลางแห่งหนึ่งที่อยู่ในสภาพกลางเก่ากลางใหม่ ยามสายแบบนี้ รถที่จอดอยู่ในลานจอดรถคอนโดค่อนข้างบางตา เพราะผู้พักอาศัยต่างก็ออกไปทำงานหรือเรียนหนังสือกันหมดแล้ว

ผมดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ติดตั้งอยู่บนคอนโซลหน้ารถอีกครั้ง เพื่อดูหมุดที่ระบุจุดหมายปลายทางว่าถูกต้องหรือไม่ ป้ายคอนโดเขียนชัดแจ้ง ผมมาจอดรับถูกที่แน่นอน แต่ทำไมผู้โดยสารของผมถึงยังไม่ลงมาเสียทีนะ พี่ยามที่นั่งอยู่ในป้อมหาวหวอด ๆ เหลือบมองมาที่รถของผมแวบหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะที่จอดตอนนี้มีเหลือเฟือและผมก็ไม่ได้ขวางทางใคร

รออยู่ครู่เดียว สาวนักศึกษาคนหนึ่งก็เดินออกมาจากประตูใหญ่ เธอเหลียวมองอยู่แปปนึง ก่อนจะเห็นรถของผมจอดอยู่ เธอเดินเข้ามาหา ผมเปิดกระจกลงแล้วบอกชื่อแอปที่ผมขับอยู่เพื่อให้แน่ใจว่าเธอเป็นลูกค้าผู้โดยสารของผม

เธอพยักหน้ารับเมื่อได้ยินชื่อแอปที่ผมเอ่ยถึง สายตาคู่นั้นราบเรียบ แสดงความเหนื่อยหน่ายแต่ก็ระคนความร้อนรน ผมรู้ได้ทันทีว่ากำลังจะใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว เธอเปิดประตูหลังฝั่งซ้ายขึ้นนั่งอย่างเงียบเชียบ

"ไปที่มหาลัยใช่ไหมครับ" ผมเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจพร้อมกับบอกชื่อสถาบันโดยมองผ่านกระจกหลัง

"ค่ะ" เธอตอบสั้น ๆ เหมือนไม่ค่อยอยากจะพูดคุยสักเท่าไหร่

ผมพยักหน้ารับแล้วกดเริ่มงานผ่านแอป ก่อนจะออกรถอย่างนุ่มนวล ขณะรถเคลื่อนตัวออกจากลานจอด สายตาผมเหลือบมองกระจกหลังเป็นครั้งคราว เธอกำลังหยิบหูฟังมาใส่ ก้มหน้าก้มตา พลางจ้องหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง บางจังหวะเธอเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง

การจราจรไม่ถึงกับติดขัด แต่ก็ยังหนาแน่นในช่วงเวลาที่เลยชั่วโมงเร่งด่วนไปแล้ว ปกติ เวลาผมขับรถรับส่งผ่านแอปแบบนี้ ผมจะไม่ค่อยเปิดเพลงเท่าไหร่นัก เพราะลูกค้าบางคนก็ไม่ชอบเสียงเพลง หรือบางคนอาจมีรสนิยมแตกต่างกัน

ในความเงียบนั้น กลิ่นหอมจาง ๆ จากน้ำหอมของเธอลอยมาตามลมแอร์ ทำเอาห้องโดยสารแคบ ๆ ดูผ่อนคลายขึ้นอย่างประหลาด กลิ่นไม่แรง แต่ติดหวานนิด ๆ แบบที่สาววัยนักศึกษามักจะใช้ อาจจะผสมกลิ่นแชมพูหรือครีมที่เธอใช้ด้วย

รถเคลื่อนผ่านสี่แยกไฟแดงหนึ่งต่อเนื่องอีกสี่แยกหนึ่ง ผมเหลือบมองกระจกหลังอีกครั้งโดยพยายามทำให้ดูแนบเนียน ผมไม่ได้มีแผนการชั่วร้ายอะไรหรอกครับ แต่เพราะสาวน้อยในเครื่องแบบนั้นดูสะดุดตาไม่ใช่เล่น โดยเฉพาะหุ่นของเธอ ขณะที่วงหน้างามนั้นก็มีเครื่องสำอางแต่งแต้มบางเบา ดูโฉบเฉี่ยวเล็กน้อย กระนั้น ผมก็เห็นหน้าเธอไม่ค่อยเต็มตาสักเท่าไหร่

ระหว่างที่ขับรถส่งลูกค้าผู้โดยสาร ผมมักจะจินตนาการไปเรื่อยเปื่อยว่าคนที่มาขึ้นรถผมนั้นแต่ละคนนั้นมีชีวิตแบบใด เติบโตมาแบบไหน เป็นคนจังหวัดนี้หรือมาจากกรุงเทพฯ

แล้วเธอคนนี้มาจากที่ไหนกัน ผมลอบมองผิวพรรณที่ขาวละเอียดนวลเนียนแล้วก็พอจะเดาออกว่าเธอน่าจะเป็นสาวเหนือเนี่ยแหละ แต่จะเป็นคนเชียงใหม่หรือมาจากจังหวัดอื่นก็ไม่สามารถรู้ได้ นอกจากจะฟังสำเนียงการพูดเสียก่อน

"ลุงคะ...ขับเร็ว ๆ หน่อยได้มั้ยคะ หนูสายแล้ว" เธอเอ่ยด้วยสำเนียงคนเมืองแต่พูดไทยกลาง

ผมชะงักเล็กน้อย ไม่ได้ชะงักกับคำเร่งเร้าของเธอ แต่การที่เธอเรียกผมว่า 'ลุง' ต่างหาก จริงอยู่ว่าอายุของเราอาจจะห่างกันเกิน 20 ปี เพราะปีนี้ผมก็ 45 ปีเต็มแล้ว ส่วนเธอก็น่าจะอยู่ราว 20 ปี แต่การถูกเรียกว่าลุงแบบชัดถ้อยชัดคำก็ทำเอาสะอึกไปเหมือนกัน เพราะถ้าจะเรียก 'พี่' ก็น่าจะลื่นหูมากกว่า

เท้าขวาของผมเติมคันเร่งเพิ่มเติม เร่งความเร็วเพื่อมุ่งสู่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งตามคำขอของเธอ แต่รถก็ค่อนข้างเยอะ อีกทั้งไฟแดงยังนานอีกต่างหาก ใช้เวลาอยู่อีกสักพัก จนสุดท้ายผมก็มาถึงจนได้

สาวเจ้าจ่ายเงินผ่านออนไลน์เรียบร้อยแล้ว เธอไม่เอ่ยขอบคุณสักคำ ตอนที่เปิดประตูลงจากรถไป ผมมองตามหลังเธอ แก้มก้นเบียดกันอยู่ใต้กระโปรงนักศึกษา บิดซ้าย บิดขวา จนเดินขึ้นอาคารเรียนไป ท่ามกลางนักศึกษาที่เดินกันขวักไขว่

ผมถอนหายใจเบา ๆ แล้วก็ขับรถออกมา ผู้โดยสารงานแรกจบไปแบบไม่มีอะไรน่าจดจำสักเท่าไหร่ แต่ชีวิตคนขับรถแอปก็ต้องเจออะไรแบบนี้อยู่แล้ว ลูกค้าบางคนก็สุภาพและให้เกียรติ แต่บางคนก็เหมือนไม่อยากจะมองหน้ากันเลย

เป็นเวลา 1 ปีเศษแล้วที่ผมเลี้ยงชีพด้วยการขับรถรับส่งผู้โดยสารผ่านแอป หลังจากผมถูกเลย์ออฟจากการทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ซึ่งทำเอาผมเสียศูนย์อยู่นานสองนานเลยทีเดียว เพราะใครก็ทราบดีว่าอายุเกินหลักสี่มาแล้ว การหางานใหม่นั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียว

ยังดีหน่อยที่ผมมีเก็บเงินอยู่เล็กน้อยและยังได้เงินชดเชยจากการถูกปลดครั้งใหญ่นี้อีกก้อนหนึ่ง ผมไม่มีภาระ ไม่มีพันธะใด ๆ ไม่มีภรรยา ไม่มีลูกติด อีกทั้งพ่อกับแม่ของผมก็อาศัยอยู่ในเมืองหลวงแบบไม่ค่อยอยากจะยุ่งเกี่ยวกับลูกชายคนโตที่ไม่เอาอ่าวอย่างผม แตกต่างจากน้องชายของผมที่ประสบความสำเร็จทั้งในด้านหน้าที่การงานและการสร้างครอบครัว

"ทำไมลูกถึงยังไม่แต่งงานล่ะ...โอม" แม่ของผมเคยถามอย่างนั้น

"ผมยังไม่มีแฟนเลย จะแต่งงานได้ยังไงกัน" ผมบอก

"ดูเจ้าเอกสิ...แต่งงานไปแล้วนะ" แม่พูด

"อืม...ครับ" ผมตอบรับแกน ๆ

"หน้าที่การงานของน้องลูกก็ใหญ่โต" แม่พูดอีกเหมือนจะใช้น้องชายมาสั่งสอนผม

"ครับผม...ยินดีกับเจ้าเอกมันด้วย"

ผมตอบรับแล้วยิ้มเหือดแห้ง ไม่ถือสาแม่หรอกที่เปรียบเทียบผมกับน้องชาย แกคงอยากจะเห็นผมมีชีวิตที่ดีขึ้นจริง ๆ นั่นแหละ แต่ผมก็ใช้ชีวิตของผมได้อย่างไม่ยากลำบากอะไร ผมทำงานออฟฟิศมาทั้งชีวิต แต่ความสามารถที่อยู่ในระดับมาตรฐานทำให้ผมไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โตเหมือนน้องชายซึ่งตอนนี้เป็นผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดในบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งไปแล้วทั้งที่อายุของเจ้าเอกยังไม่เต็ม 40 ปีเลย

หลังจากผมถูกเลย์ออฟเป็นครั้งแรกในชีวิตซึ่งก็น่าจะมาจากการที่ผมไม่มีทักษะอะไรโดดเด่นนั่นเอง ผมก็รอให้ความรู้สึกตกตะกอน ครั้นจะหันไปหาเพื่อนฝูงเพื่อพึ่งพาเรื่องการหางานก็รู้สึกเกรงอกเกรงใจ วัยเลขอย่างผมนั้น ควรจะมีการมีงานทำมั่นคงเพื่อส่งลูกเรียนโรงเรียนดี ๆ ไปแล้ว แต่นี่ผมต้องมาเตะฝุ่นเสียอย่างนั้น

เมื่อความคิดนิ่งมากขึ้นแล้ว ผมก็เกิดไอเดียจะย้ายถิ่นฐานไปใช้ชีวิตในต่างจังหวัดดูสักพัก หลังจากอยู่กรุงเทพฯ มาทั้งชีวิต ผมเลือกว่าจะไปทะเลทางใต้หรือขึ้นเหนือสัมผัสดอยสูงดี

สุดท้าย ผมก็เลือกมาอยู่ที่เชียงใหม่แห่งนี้

สาเหตุก็ไม่มีอะไรมาก ผมคิดว่าจังหวัดทางภาคเหนือน่ะอากาศดีกว่า แม้จะมีฝุ่นควัน แต่ช่วงหน้าหนาวก็ดูจะน่าสนใจกว่าช่วงมรสุมในภาคใต้กระมัง อีกทั้ง ผมอยากจะมาสัมผัสชีวิตแบบต๊ะต่อนยอนที่คนเค้าว่ากันว่าจะทำให้ติดอกติดใจ

เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ ผมอาศัยในจังหวัดหัวเมืองเหนือนี้มาได้ปีกว่าแล้ว ไม่มีอะไรให้ผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสที่จะใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์อย่างที่คิดไว้สักเท่าไหร่ เพราะผมยังต้องวิ่งหาเงิน โดยเฉพาะการขับรถผ่านแอปซึ่งถ้าไม่ขยัน เราก็ไม่ได้สตางค์

บางวันก็มีงานต่อเนื่อง บางวันก็เงียบเป็นเป่าสาก เหมือนวันนี้แหละ...ที่หลังจากส่งนักศึกษาสาวคนนั้น ผมก็ยังไม่ได้งานใหม่อีกเลย

ผมนำรถเลี้ยวเข้าร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย เป็นร้านที่ผมมักแวะมานั่งประจำในช่วงเวลาระหว่างรอลูกค้า ตั้งแต่มาขับรถแอป ผมก็กลายเป็นคนช่างสังเกตขึ้นเยอะ นั่งมองผู้คน สังเกตสีหน้าท่าทาง บางครั้งก็คิดว่าตัวเองคงกำลังใช้ชีวิตแบบตัวประกอบที่มองดูชีวิตของตัวละครอื่น ๆ วิ่งวนอยู่ตรงหน้า

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูหน้าแอปรอเรียกงานใหม่ พร้อมกับจิบกาแฟดำร้อน ๆ อย่างช้า ๆ วันนี้อากาศไม่ได้ร้อนจนเกินไป มีลมโชยเบา ๆ เข้ามาทางประตูร้านที่เปิดรับแดดอ่อนของช่วงสาย ครู่เดียว ก็มีงานใหม่เข้ามา

เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงบ่ายแก่ ๆ ผมกลับอพาร์ทเมนท์เพื่อพักผ่อน ครุ่นคิดว่าจะออกไปขับช่วงกลางคืนต่อดีหรือเปล่า เพราะวันนี้วันศุกร์ ลูกค้าน่าจะเยอะ

ผมลังเลอีกแปปหนึ่ง ก่อนจะหยิบกุญแจรถกับโทรศัพท์มือถือ แล้วออกไปตะลุยกันต่อ ซึ่งผมไม่ได้รู้เลยว่าการก้าวผ่านพ้นประตูห้องของผมในคืนนี้จะทำให้เกิดเรื่องราวมากมายตามมาเป็นพรวนที่ทำให้ผมต้องมาเล่าสู่กันฟังในครั้งนี้

...................................

สนับสนุนอีบุ๊กฉบับเต็มเรื่องได้ที่นี่เลยค่ะ







หรือติดตามเป็นตอนได้ที่นี่







ติดตามและพูดคุยกับคนเขียนได้ที่นี่ X:

ขอบพระคุณมากค่ะ