"รั้วมหาวิทยาลัยอาจดูสดใส แต่ใต้ภาพลักษณ์แห่งปัญญาชน... คือกระแสเชี่ยวของอำนาจ ตัณหา และมนตราที่ซ่อนเร้น"

ความเงียบสงัดภายในห้องคอนโดมิเนียมหรูขนาดพอเหมาะ ช่างแตกต่างจากบรรยากาศวุ่นวายและกลิ่นยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาลลิบลับ อาจารย์คม หรือ บัดนี้คือนนทวัฒน์ หรือนนท์ ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มกลางห้องนั่งเล่น ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ อย่างพิจารณาอีกครั้ง

นี่คือเซฟเฮาส์ แห่งใหม่ของเขา... อย่างน้อยก็ในตอนนี้ มันเป็นสถานที่ที่เขาจะได้พักหายใจ วางแผน และปรับตัวให้เข้ากับชีวิตใหม่ที่ถูกยัดเยียดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว

สองสามวันที่ผ่านมาเหมือนฝันร้ายที่ยาวนาน... การตื่นขึ้นมาในร่างเด็กหนุ่มที่ไม่รู้จัก การรับมือกับความเจ็บปวดทางกาย ความสับสน และความหวาดระแวง... การเผชิญหน้ากับพยาบาลสาวสองคนที่แตกต่างกันสุดขั้ว... เนยทิพย์ ผู้บริสุทธิ์ที่ยอมมอบกายให้เขาด้วยแรงอารมณ์ชั่ววูบและพลังโน้มน้าวใจของเขา... และ โรเซ่ สาวมั่นลูกครึ่งที่ร้อนแรงและกล้าได้กล้าเสีย...

การค้นพบเรื่องพลังงาน ที่ได้จากการเสพสมกับพวกเธอ คือจุดเปลี่ยนสำคัญที่สุด มันเหมือนแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ เป็นความหวังเดียวที่จะทำให้เขากลับมามีฤทธิ์ มีอำนาจพอที่จะป้องกันตัวและต่อกรกับไอ้พวกเวรตะไลที่ตามล่าเขาได้อีกครั้ง แม้ว่าวิธีการได้มาซึ่งพลังนั้นจะ... น่ากระอักกระอ่วนใจอยู่บ้างก็ตาม

ต้องรัก... ถึงมีฤทธิ์...

คำพูดติดตลกที่เคยได้ยินมา บัดนี้กลายเป็นความจริงอันน่าขันในชีวิตเขาไปเสียแล้ว

แล้วยังมีเรื่องของมิ้นท์... เด็กสาวเพื่อนสนิทของนนท์คนเดิม ความห่วงใยใสซื่อในแววตาคู่นั้นทำให้เขารู้สึกผิดทุกครั้งที่ต้องโกหก แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่เธอกำลังมีต่อนนท์คนใหม่ เช่นกัน... ซึ่งนั่นอาจจะเป็นประโยชน์... หรืออาจจะนำมาซึ่งปัญหาที่ซับซ้อนยิ่งกว่าเดิม

และสุดท้าย... ไดอารี่เล่มนั้น... เงื่อนงำที่บ่งบอกว่านนท์คนเดิมอาจมีปัญหาบางอย่างซ้อนอยู่... ปัญหาที่อาจอันตรายไม่แพ้ศัตรูเก่าของเขา

อาจารย์คมถอนหายใจยาว... หนีเสือปะจระเข้ชัดๆ

เขาลุกขึ้นเดินไปยังตู้เย็น หาอะไรกินรองท้องตามสัญชาตญาณความหิวของร่างกายใหม่นี้ ของในตู้เย็นส่วนใหญ่เป็นอาหารสำเร็จรูป เครื่องดื่มชูกำลัง และขนมขบเคี้ยวตามประสาวัยรุ่น เขาหยิบนมกล่องกับขนมปังสำเร็จรูปออกมากินง่ายๆ รสชาติจืดชืด แต่ก็พอประทังความหิวได้

ต้องหัดทำอาหารเองบ้างแล้วสินะ... เขาคิด ร่างกายนี้ยังต้องการสารอาหารที่ดีเพื่อฟื้นตัวเต็มที่ และเขาก็คงทนกินแต่อาหารขยะแบบนี้ไปตลอดไม่ได้

หลังจากจัดการกับมื้ออาหารง่ายๆ แล้ว เขาก็กลับมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์อีกครั้ง คราวนี้เขาตั้งใจจะสืบค้นข้อมูลเกี่ยวกับนนทวัฒน์ ให้ลึกซึ้งกว่าเดิม เขาไล่เปิดดูไฟล์รูปภาพเก่าๆ... ส่วนใหญ่เป็นรูปกับเพื่อนมัธยม มีรูปครอบครัวบ้างประปราย พ่อแม่ของนนท์ดูเป็นคนมีฐานะ แต่มือถือและคอมพิวเตอร์ที่ลูกชายใช้กลับไม่ได้หรูหราไฮเอนด์นัก แสดงว่าอาจจะไม่ได้ตามใจลูกมากเท่าที่ควร หรืออาจจะแค่มองว่าเป็นของใช้จำเป็น

เขาลองเสิร์ชหาชื่อพ่อแม่ของนนท์ในอินเทอร์เน็ต... พบข้อมูล! พ่อของนนท์เป็นนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ มีชื่อเสียงพอสมควรในวงการ ส่วนแม่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย... ไม่แปลกใจที่ทั้งคู่ดูไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกชายเท่าไหร่

จากนั้นเขาก็กลับมาให้ความสนใจกับโซเชียลมีเดียของนนท์อีกครั้ง เขาลองไล่อ่านแชทเก่าๆ กับเพื่อนสนิทสองสามคน พยายามจับน้ำเสียง บุคลิก และความสนใจของนนท์คนเดิม... ดูเหมือนจะเป็นเด็กเรียนดีพอสมควร แต่ก็มีมุมขี้เล่น ติดเกมบ้าง ชอบฟังเพลงร็อก พูดจาค่อนข้างสุภาพ ไม่ค่อยมีคำหยาบ... แตกต่างจากตัวตนดิบๆ ของอาจารย์คมอย่างสิ้นเชิง

ต้องหัด... ต้องหัดพูดจาให้เหมือนเด็กพวกนี้... เขาคิดพลางขมวดคิ้ว

เขาลองเปิดหน้าต่างแชทใหม่ พิมพ์คำทักทายวัยรุ่นที่เห็นเพื่อนๆ ของนนท์ใช้กันบ่อยๆ ลงไป...

"ดีครัชเพื่อนๆ" ... ไม่ได้เรื่อง ดูฝืนๆ

"ว่าไงพวก?" ... ห้วนไปไหม?

"อยู่ป่าว?" ... สั้นเกิ๊น

"ทำไรกันอยู่อะคับ?" ... ดูขี้สงสัยไปรึเปล่า?

อาจารย์คมส่ายหัวให้กับตัวเอง การสวมรอยเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบแปดนี่มันยากกว่าที่คิดไว้เยอะ เขาตัดสินใจปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเดินไปส่องกระจกอีกครั้ง

เขาลองทำหน้าทะเล้น... ดูไม่เข้ากับแววตา ลองทำหน้าเหวอ... ดูตลกสิ้นดี ลองทำท่ายักไหล่... ดูเหมือนนักเลงมากกว่าเด็กมหาลัย

ให้ตายสิ... สมัยข้าเรียนมหาวิทยาลัยเมื่อเกือบสามสิบปีก่อน มันไม่ได้เป็นแบบนี้นี่หว่า... อาจารย์คมนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่เขาเป็นนักศึกษาหนุ่มจริงๆ จังๆ ยุคนั้นไม่มีสมาร์ทโฟน ไม่มีอินเทอร์เน็ตความเร็วสูง การติดต่อสื่อสารยังใช้โทรศัพท์บ้านหรือเพจเจอร์ การหาข้อมูลต้องเข้าห้องสมุดเป็นหลัก กิจกรรมรับน้องก็ดูจะเน้นความสามัคคี มากกว่ากิจกรรมสันทนาการไร้สาระแบบที่เห็นในคลิปแนะนำมหาวิทยาลัยของนนท์

แฟชั่นการแต่งตัวก็ต่างกันลิบลับ สมัยนั้นอาจจะเน้นเรียบง่าย หรือตามกระแสตะวันตกที่เพิ่งเข้ามา แต่สมัยนี้... เด็กๆ มันแต่งตัวกันจัดจ้าน หลากหลาย และดูจะ... เปิดเผย... มากขึ้นเยอะ คำพูดคำจาก็ดูจะสั้นลง ห้วนลง มีศัพท์แสงแปลกๆ ที่เขาไม่เข้าใจเต็มไปหมด

โลกมันหมุนไปเร็วเหลือเกิน... หรือว่าข้าแก่เกินไปแล้วจริงๆ? ความคิดนั้นทำให้เขารู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่ก็เพียงชั่วครู่ ก่อนที่แววตาจะกลับมาคมกล้า... ไม่ เขาไม่แก่ แค่เก๋า ต่างหาก ประสบการณ์ที่เขามีคือสิ่งที่เด็กพวกนี้ไม่มี และนั่นคือความได้เปรียบ

เขาไม่จำเป็นต้องเหมือน นนท์คนเดิมเป๊ะๆ ... เขาจะเป็นนนท์คนใหม่ ที่ผสมผสานความเยาว์วัยของร่างนี้เข้ากับความเก๋าเกมของวิญญาณข้างใน... ความสุขุม ความฉลาด ประสบการณ์... และพลังแห่งการโน้มน้าวใจ... ใช่แล้ว เขาจะเป็นนนท์คนใหม่ ที่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัย ลึกลับน่าค้นหา และมีเสน่ห์ดึงดูด... ซึ่งมันก็ตรงกับที่มิ้นท์และพยาบาลทั้งสองรู้สึกไม่ใช่หรือ?

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง

วันต่อมา อาจารย์คมตัดสินใจลองออกไปนอกคอนโดเป็นครั้งแรก เขาต้องการซื้อของใช้ส่วนตัวเพิ่มเล็กน้อย และอยากจะสำรวจสภาพแวดล้อมรอบๆ ที่พักด้วย

เขาสวมเสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงยีนส์ธรรมดา สวมแว่นกันแดดเพื่อปิดบังแววตาที่อาจจะดูแปลกไป และสวมหมวกแก๊ปเพื่อพรางหน้าตาเล็กน้อย เขาก้าวออกจากคอนโด สูดอากาศภายนอกที่คุ้นเคยของกรุงเทพฯ... แม้จะอยู่ในร่างใหม่ แต่ความรู้สึกต่อเมืองหลวงแห่งนี้ยังคงเดิม... ทั้งรักทั้งชัง

เขาลองเดินไปตามทางเท้า สังเกตผู้คนที่เดินผ่านไปมา... ส่วนใหญ่เป็นคนทำงาน นักศึกษา หรือชาวบ้านในละแวกนั้น ไม่มีใครแสดงท่าทีน่าสงสัย หรือจับจ้องมาที่เขาเป็นพิเศษ... ดูเหมือนว่าพวกศัตรูเก่ายังไม่รู้เบาะแสของเขาในตอนนี้... ซึ่งก็เป็นเรื่องดี

สิ่งที่น่าสนใจคือ... ปฏิกิริยาของผู้คนที่มีต่อนนท์ แตกต่างจากที่มีต่ออาจารย์คม อย่างชัดเจน

ตอนที่เขาอยู่ในร่างเดิม เวลาเดินไปไหนมาไหน ผู้คนมักจะหลีกทางให้ อาจจะด้วยความเกรงกลัวในอำนาจลึกลับ หรือแค่ไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับคนที่ดูน่าสงสัย แต่ตอนนี้... ในร่างของเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนี้... ผู้คนกลับมองเขาด้วยสายตาที่เป็นมิตรมากขึ้น สาวๆ บางคนถึงกับส่งยิ้มให้ หรือมองตามด้วยความสนใจ

อืม... รูปลักษณ์ภายนอกมันก็มีผลขนาดนี้เลยสินะ... เขาคิดในใจ บางที... ร่างนี้อาจจะมีประโยชน์มากกว่าแค่ใช้หลบซ่อนก็ได้...

เขาลองแวะเข้าร้านสะดวกซื้อ ซื้อของใช้จำเป็นสองสามอย่าง พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์ส่งยิ้มหวานให้ขณะคิดเงิน อาจารย์คมเพียงแค่ยิ้มตอบบางๆ ไม่ได้ใช้พลังอะไรเป็นพิเศษ แต่ก็สังเกตเห็นว่าเธอหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าแค่รูปลักษณ์ ของนนท์ ผสมกับออร่า ที่สุขุมมั่นใจของเขาก็เพียงพอที่จะสร้างความประทับใจได้ในระดับหนึ่งแล้ว พลังแห่งวาทศิลป์คงจะเป็นเหมือนไม้ตาย ที่เก็บไว้ใช้ในยามจำเป็นจริงๆ เท่านั้น

เขาเดินกลับคอนโด รู้สึกผ่อนคลายและมั่นใจมากขึ้น การออกมาข้างนอกครั้งนี้ทำให้เขาเข้าใจสถานะ ใหม่ของตัวเองมากขึ้น และเริ่มเห็นโอกาส ในการใช้ชีวิตในร่างนี้

อีกไม่กี่วันต่อมา ก็ถึงกำหนดการปฐมนิเทศและลงทะเบียนนักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัย X อาจารย์คม หรือ นนท์ ได้รับอีเมลแจ้งกำหนดการและเอกสารที่ต้องเตรียมไปเรียบร้อยแล้ว เขารู้สึกตื่นเต้นระคนประหม่าเล็กน้อย... ไม่ใช่เพราะจะได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย แต่เพราะนี่คือการเปิดตัว สู่สังคมใหม่อย่างเป็นทางการครั้งแรก เขาต้องทำตัวให้เนียนที่สุด ต้องไม่ให้ใครสงสัย และต้องคอยระวังภัยจากศัตรูที่อาจจะแฝงตัวอยู่

เขาเลือกเสื้อผ้าอย่างพิถีพิถัน... ไม่เอาชุดที่ดูเด่นหรือทันสมัยเกินไป แต่ก็ไม่ดูเชยหรือธรรมดาเกินไป เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงยีนส์สีเข้ม และรองเท้าผ้าใบสะอาดๆ ดูน่าจะเหมาะสมที่สุด เขาเช็คเอกสารทุกอย่างให้พร้อม ตรวจสอบเงินในกระเป๋า และที่สำคัญ... พยายามทำใจ ให้พร้อม

เช้าวันปฐมนิเทศ นนท์เดินทางไปยังมหาวิทยาลัย X ด้วยรถไฟฟ้าตามที่แผนที่แนะนำ เขาไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่ก็พอจะรู้ว่ามันเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของประเทศ

เมื่อก้าวเท้าเข้าสู่เขตรั้วมหาวิทยาลัย สิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้คือ... พลังงาน... พลังงานของความเยาว์วัย ความกระตือรือร้น ความฝัน และความหวัง... มันแตกต่างจากพลังงานอาถรรพ์ที่เขาคุ้นเคยโดยสิ้นเชิง แต่มันก็มีชีวิตชีวาอย่างน่าประหลาด

บริเวณมหาวิทยาลัยกว้างขวางใหญ่โต ตึกเรียนทันสมัยตั้งตระหง่าน xen กับพื้นที่สีเขียวร่มรื่น นักศึกษาเดินกันขวักไขว่ บ้างก็จับกลุ่มคุยกันหัวเราะเสียงดัง บ้างก็รีบเร่งไปยังจุดหมาย เสียงประกาศตามสายดังแว่วมาเป็นระยะ บรรยากาศคึกคักและเต็มไปด้วยความสดใส

บรรยากาศมันช่างแตกต่างจากอาศรมขรึมขลัง หรือตรอกซอยอันตรายที่เขาคุ้นเคยอย่างสิ้นเชิง ที่นี่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ บทสนทนาจอแจ และความคึกคักของหนุ่มสาวนับพัน อาจารย์คมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตาตื่นใจไปกับมันเล็กน้อย... มันเหมือนกับการได้ย้อนเวลากลับไปสัมผัสช่วงชีวิตวัยรุ่นที่เขาเองก็ไม่เคยได้ใช้มันอย่างเต็มที่นัก เพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับศาสตร์มืดและโลกแห่งไสยเวทย์

เด็กๆ สมัยนี้ดูมีความมั่นใจในตัวเองสูง กล้าแสดงออก กล้าพูดกล้าคุยกันอย่างเปิดเผย แม้แต่เรื่องส่วนตัวหรือเรื่องความสัมพันธ์ พวกเขาใช้โทรศัพท์มือถือกันแทบจะตลอดเวลา ถ่ายรูป เช็คอิน อัพเดตสถานะกันอย่างเป็นเรื่องปกติ... ช่างต่างจากยุคของเขาที่การจะโทรศัพท์หาใครสักคนยังเป็นเรื่องใหญ่

เขามองกลุ่มนักศึกษาหญิงที่เดินหัวเราะคิกคักผ่านไป พวกเธอแต่งตัวตามแฟชั่นล่าสุด แต่งหน้าจัดจ้าน และดูจะ... สนใจเรื่องความรักความใคร่กันอย่างเปิดเผยมากกว่าสาวๆ ในยุคของเขาเยอะ... บางที... การหาแหล่งพลังงาน ในสถานที่แบบนี้ อาจจะไม่ใช่เรื่องยากอย่างที่คิดก็ได้... หากเขาไม่ติดขัดเรื่องคุณธรรมในใจเสียก่อน

นนท์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสิ่งแปลกปลอม... ชายวัยกลางคนในร่างเด็กหนุ่ม ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่เต็มไปด้วยพลังงานบริสุทธิ์... เขารู้สึก... โดดเดี่ยว... แต่ก็ตื่นตาตื่นใจในเวลาเดียวกัน

เขาเดินตามป้ายบอกทางไปยังจุดลงทะเบียนนักศึกษาใหม่ ซึ่งจัดขึ้นที่หอประชุมใหญ่ คนเยอะมากจนแทบจะล้นออกมาข้างนอก นักศึกษาใหม่ส่วนใหญ่มากับเพื่อนกลุ่มเดิมจากโรงเรียนเก่า มีเพียงส่วนน้อยที่มาคนเดียวเหมือนเขา

นนท์ต่อแถวลงทะเบียน รับเอกสารและป้ายชื่อนักศึกษาใหม่มาอย่างเงียบๆ พยายามทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่นๆ มากที่สุด เขาสังเกตเห็นนักศึกษาหญิงหลายคนลอบมองมาที่เขาแล้วซุบซิบกัน... สงสัยใบหน้าของนนท์คงจะจัดว่าดูดีในระดับหนึ่งจริงๆ นั่นแหละ

ขณะเดียวกันนั้นเอง ที่อีกมุมหนึ่งของหอประชุมที่เนืองแน่นไปด้วยนักศึกษาใหม่และรุ่นพี่ จีน่า หรือ จีน่า คิม สาวลูกครึ่งไทย-เกาหลีผมบลอนด์ซอยสั้นเปรี้ยวจี๊ด นักศึกษาปีสอง กำลังยืนเท้าสะเอวมองกิจกรรมบนเวทีด้วยแววตาเบื่อหน่ายนิดๆ

น่าเบื่อชะมัด... ปีที่แล้วก็แบบนี้... เธอนึกในใจ จริงๆ วันนี้เธอแทบไม่อยากจะมาเลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนในกลุ่มลากมา และ... ถ้าไม่หวังว่าจะได้เจอใครบางคนที่นี่

ปิดเทอมที่ผ่านมามันช่างยาวนานและน่าเบื่อสำหรับเธอ การกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดกับแม่ทำให้เธอแทบจะเฉาตาย ไม่มีแสงสี ไม่มีปาร์ตี้ ไม่มีเรื่องตื่นเต้น... และที่สำคัญ... ไม่มีพี่ไท

ใช่... พี่ไท รุ่นพี่ปีสี่สุดหล่อ บ้านรวย เพลย์บอยตัวพ่อที่เธอคบ อยู่... ถึงจะไม่ใช่ในสถานะแฟนเต็มตัวก็เถอะ เธอรู้ดีว่าพี่ไทมีผู้หญิงเยอะแยะ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ขอแค่เวลาที่อยู่กับเธอ เขาทำให้เธอพอใจ ทั้งเรื่องบนเตียงและเรื่องนอกเตียง (ของขวัญแพงๆ ที่แสดงสถานะทางสังคม) ก็พอแล้ว

แต่การไม่ได้เจอกันนานๆ... มันก็ทำให้คิดถึง สัมผัสร้อนแรงของเขาเหมือนกันนะ...

สายตาของจีน่ากวาดมองไปทั่วฝูงชน... และแล้วเธอก็เห็นเขา! พี่ไทยืนพิงเสาอยู่ไม่ไกลนัก ในชุดเสื้อเชิ้ตแบรนด์เนมกับกางเกงสแล็คเข้ารูป ดูหล่อเนี้ยบเหมือนเคย เขากำลังคุยอยู่กับเพื่อนผู้ชายสองสามคน แต่สายตาก็กวาดมองไปรอบๆ เช่นกัน... อาจจะกำลังมองหาเหยื่อ รายใหม่ตามสไตล์เขาก็ได้

จีน่ายกยิ้มมุมปาก เธอรู้ว่าต้องทำยังไงให้เขาหันมาสนใจ... เธอค่อยๆ เดินเฉียดเข้าไปใกล้กลุ่มพี่ไทมากขึ้นเล็กน้อย กัดริมฝีปากเบาๆ แล้วส่งสายตาเชิญชวน ที่เธอใช้เป็นประจำไปให้...

ไท หรือ ทิวากร กำลังรู้สึกเบื่อหน่ายกับกิจกรรมปฐมนิเทศไม่แพ้จีน่า เขามาที่นี่ตามหน้าที่ของรุ่นพี่ และเพื่อสแกนหานักศึกษาใหม่หน้าใสๆ ที่พอจะเก็บเข้าสต็อก ได้บ้าง โดยเฉพาะพวกดาวคณะหรือน้องสาวดาวคณะที่กำลังเป็นที่สนใจ

สายตาคมกริบของเขากวาดมองไปเรื่อยๆ หยุดอยู่ที่กลุ่มน้องปีหนึ่งหน้าตาดีกลุ่มหนึ่ง... มีคนหนึ่งสวยน่ารักเป็นพิเศษ น่าจะเป็นน้องสาวของแพรว ดาวคณะคนดังปีที่แล้ว... เด็กคนนี้ดูน่าสนใจไม่เบา... แต่ก่อนที่เขาจะได้วางแผนอะไรต่อ... เขาก็รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองมา

ไทหันไปตามสัญชาตญาณ... จีน่า... ยัยลูกครึ่งตัวแสบของเขานั่นเอง ผมบลอนด์สั้นๆ กับชุดรัดรูปที่เน้นสัดส่วนนั่น ทำให้เธอดูโดดเด่นและ... น่าขย้ำชะมัด เขายอมรับว่าปิดเทอมที่ผ่านมาเขาก็แอบเหงา อยู่เหมือนกัน ถึงจะมีสาวๆ คนอื่นคอยแก้ขัดบ้าง แต่ลีลาบนเตียงของจีน่ามันก็เด็ดดวงถูกใจเขาไม่น้อย

เมื่อเห็นสายตาเชิญชวนของจีน่า ไทก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบ เขารู้ดีว่ายัยนี่ต้องการอะไร... และเขาก็ต้องการมันเหมือนกัน... ไม่เจอหน้ากันนาน ความอยาก มันก็พุ่งพล่านเป็นธรรมดา

เขาพยักหน้าให้เพื่อนสองสามคำเป็นเชิงขอตัว แล้วเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้น บุ้ยใบ้ให้จีน่าเดินตามมาทางด้านหลังหอประชุมที่คนไม่ค่อยพลุกพล่านนัก

"คิดถึงจังเลยค่ะพี่ไท" จีน่าเข้ามาคล้องแขน ทำเสียงออดอ้อนทันทีที่ลับตาคน

"พี่ก็คิดถึงจีน่าเหมือนกัน... โดยเฉพาะ..." ไทพูดพลางใช้สายตาโลมเลียเรือนร่างของเธออย่างเปิดเผย มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไล้สะโพกกลมกลึงนั้นเบาๆ "...ตรงนี้"

"บ้า! คนเยอะแยะ" จีน่าตีแขนเขาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ปัดป้องจริงจังนัก "แต่จีน่าก็... คิดถึง... เหมือนกัน" เธอกระซิบเสียงพร่า หน้าซบกับอกกว้างของเขา

"งั้น... หาที่สงบๆ คุยกันหน่อยไหม?" ไทถามพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขานึกถึงห้องน้ำในตึกสถาปัตย์ที่เคยใช้เป็นสนามรัก ชั่วคราวมาก่อน มันทั้งเก่า ทั้งเงียบ และไม่ค่อยมีใครอยากเข้า... เหมาะเหม็ง!

จีน่าหัวเราะคิก "พี่ไทนี่ร้ายที่สุดเลย... แต่จีน่าชอบค่ะ"

แล้วทั้งสองก็จูงมือกันเดินเลี่ยงผู้คน มุ่งหน้าไปยังตึกสถาปัตย์อย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจกิจกรรมปฐมนิเทศที่น่าเบื่ออีกต่อไป... ความต้องการที่อัดอั้นมานานกำลังจะได้รับการปลดปล่อย...

หลังจากลงทะเบียนเสร็จ ก็มีกิจกรรมให้นักศึกษาใหม่รวมกลุ่มทำความรู้จักกัน นนท์ถูกจัดให้อยู่ในกลุ่มเดียวกับนักศึกษาคณะวิศวะฯ อีกหลายสิบคน ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย มีผู้หญิงปะปนมาบ้างเล็กน้อย บรรยากาศเต็มไปด้วยความเก้ๆ กังๆ และเสียงแนะนำตัวที่ยังไม่ค่อยมั่นใจนัก

นนท์แนะนำตัวเองสั้นๆ ว่าชื่อนนทวัฒน์ มาจากโรงเรียน xx... เขาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้ใช้พลังอะไรเป็นพิเศษ เขาสังเกตว่าเพื่อนใหม่ส่วนใหญ่ก็ดูเป็นเด็กเรียนธรรมดาๆ มีบางคนที่ดูโดดเด่นหรือมีแววเก่งกาจเป็นพิเศษ

ขณะที่กำลังยืนฟังรุ่นพี่แนะนำกิจกรรมอยู่นั้นเอง สายตาของเขาก็พลันเหลือบไปเห็น...

ผู้หญิงคนหนึ่ง... โดดเด่นออกมาจากฝูงชนอย่างชัดเจน...

เธอสูงโปร่ง สง่างาม อยู่ในชุดนักศึกษาที่ถูกต้องตามระเบียบแต่กลับดูดีอย่างน่าประหลาด ผิวขาวละเอียด ใบหน้าสวยคมรับกับผมยาวสลวยสีดำขลับที่ปล่อยตรง ดวงตาคู่สวยมีเสน่ห์ แค่เพียงเธอยืนอยู่เฉยๆ ก็แผ่รัศมีบางอย่างที่ทำให้คนรอบข้างต้องเหลียวมอง... รัศมีของดาว ที่หาได้ยากยิ่ง

พี่แพรว... ชื่อนั้นผุดขึ้นมาในหัวของนนท์โดยอัตโนมัติ... ดาวคณะ ดาวมหาวิทยาลัย ที่เขาเคยเห็นรูปผ่านๆ ในโซเชียล... ตัวจริงสวยกว่าในรูปหลายเท่า... สวยจนแทบหยุดหายใจ...

ข้างๆ พี่แพรว มีเด็กสาวอีกคนยืนอยู่ หน้าตาคล้ายกันมาก แต่ดูอ่อนวัยและสดใสกว่า อาจจะเป็นน้องสาวของเธอ... แพร... ที่มิ้นท์เคยพูดถึง... คนนี้ก็สวยไม่แพ้กัน แต่เป็นความสวยคนละแบบ... สวยน่ารัก สดใส เหมือนดอกไม้แรกแย้ม

อาจารย์คมในร่างนนท์ ยอมรับกับตัวเองว่าหัวใจของร่างหนุ่มนี้กำลังเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย... ไม่ใช่แค่เพราะความสวย... แต่เพราะพลังงาน บางอย่างที่แผ่ออกมาจากสองพี่น้องคู่นั้น... พลังงานที่บริสุทธิ์ สดใส แต่ก็แฝงความเข้มข้นบางอย่างที่น่าสนใจ...

กิจกรรมแนะนำสถานที่และหน่วยงานต่างๆ ของมหาวิทยาลัยดำเนินไปเรื่อยๆ รุ่นพี่พาเดินวนไปตามตึกคณะต่างๆ บรรยายถึงประวัติและความสำคัญ อาจารย์คมพยายามตั้งใจฟังเพื่อเก็บข้อมูล แต่สมองส่วนใหญ่ก็ยังคงประมวลผลเรื่องอื่นๆ ไปด้วย... เรื่องพลังงาน เรื่องศัตรู เรื่องความลับของนนท์...

ช่วงหนึ่งของการเดินชมตึกคณะสถาปัตยกรรม ซึ่งเป็นตึกที่ค่อนข้างเก่าและอยู่ห่างจากโซนหลักพอสมควร อาจารย์คมก็รู้สึกปวดปัสสาวะขึ้นมา เขาจึงขออนุญาตปลีกตัวจากกลุ่มไปเข้าห้องน้ำชายที่อยู่ใกล้ๆ

ห้องน้ำในตึกเก่านี้ค่อนข้างเงียบและดูไม่ค่อยมีคนใช้เท่าไหร่นัก อาจจะเพราะนักศึกษาส่วนใหญ่กระจุกตัวกันอยู่ที่ตึกเรียนรวม หรือเพราะยังเป็นช่วงเปิดเทอมใหม่ๆ

ขณะที่เขากำลังทำธุระส่วนตัวอยู่ที่โถปัสสาวะ เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากห้องน้ำห้องในสุด... เสียงที่ทำให้เขาต้องหยุดชะงักและขมวดคิ้ว...

มันเป็นเสียงคราง... เสียงครางของผู้หญิง... เบาๆ แต่ชัดเจนในความเงียบ... สลับกับเสียงหอบหายใจหนักๆ ของผู้ชาย และเสียง... อืม... เสียงเนื้อกระทบกันเบาๆ เป็นจังหวะ...

กลางวันแสกๆ เนี่ยนะ? ในห้องน้ำมหาลัย? อาจารย์คมนึกอย่างเหลือเชื่อปนระอาใจ เด็กสมัยนี้มันช่างกล้ากันเสียจริง... เขาไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเรื่องของใคร แต่เสียงนั้นมันดังพอที่จะรบกวนสมาธิ

เขารีบทำธุระให้เสร็จแล้วเดินไปล้างมือที่อ่างล้างหน้า พยายามไม่สนใจเสียงกิจกรรมเข้าจังหวะที่ยังคงดังออกมาจากห้องน้ำห้องนั้น แต่แล้วสายตาเขาก็เหลือบไปเห็น... รองเท้า... ที่วางอยู่หน้าห้องน้ำห้องนั้น

คู่หนึ่งเป็นรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาด ยี่ห้อดัง ราคาแพง... ดูคุ้นๆ เหมือนจะเป็นแบบเดียวกับที่รุ่นพี่ คนหนึ่งในกลุ่มแนะนำกิจกรรมใส่อยู่... ส่วนอีกคู่... เป็นรองเท้าบูทส้นสูงสีดำเงาวับ สไตล์เปรี้ยวจี๊ด... ไม่น่าใช่รองเท้าของนักศึกษาทั่วไปเท่าไหร่

และแล้ว เขาก็ได้ยินเสียงครางที่ดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย คราวนี้มีเสียงพูดแทรกมาด้วย เป็นเสียงผู้หญิงที่ฟังดูหอบและแหบพร่า...

"อ๊ะ... ไท... แรงอีก... ซี้ดดด... ไม่เจอตั้งนาน... คิดถึง... จะตายอยู่แล้ว..."

ไท? อาจารย์คมทวนชื่อในใจ... หรือว่าจะเป็น... พี่ไท? เพลย์บอยรุ่นพี่ที่เขารู้สึกถึงพลังงานแปลกๆ คนนั้น?

แล้วเสียงผู้ชายก็ดังตอบกลับมา ห้วนๆ และหอบไม่แพ้กัน "อืมมม... จีน่า... เธอก็... แน่น... ชิบ... อ้า..."

จีน่า? ชื่อนี้เขาจำได้... สาวลูกครึ่งผมบลอนด์ที่เขาเห็นเดินมากับพี่ไทเมื่อเช้า...

อาจารย์คมรีบล้างมือให้เสร็จ เขาไม่อยากอยู่ที่นี่นานกว่านี้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก... สมเพช... และดูถูก... ไอ้รุ่นพี่ที่ชื่อไทคนนี้อยู่ในใจ... ดูท่าทางจะเป็นแค่พวกบ้ากามที่มักมาก ไม่เลือกสถานที่... แต่ขณะเดียวกัน เขาก็อดรู้สึกถึงพลังงาน บางอย่างที่แผ่ออกมาจากห้องน้ำห้องนั้นไม่ได้... พลังงานของความใคร่... ความปรารถนาอันรุนแรง... มันเข้มข้นจนเขาสัมผัสได้จางๆ

พวกนี้มัน... กลัดมันกันจริงๆ สินะ... เขาคิดพลางส่ายหัว แล้วรีบเดินออกจากห้องน้ำไปเงียบๆ ไม่ได้หันกลับไปมองอีก

เหตุการณ์ในห้องน้ำเมื่อครู่ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกตกใจอะไรมากนัก แต่มันก็ตอกย้ำภาพลักษณ์ของพี่ไท ให้ชัดเจนขึ้นในความคิดของเขา... และทำให้เขารู้สึกว่าการแข่งขันในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้... อาจจะไม่ได้มีแค่เรื่องเรียนหรือเรื่องสาวๆ ธรรมดาๆ เสียแล้ว...

เขาเดินกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ทันเวลาพอดีกับที่รุ่นพี่กำลังจะพาเดินต่อไปยังตึกคณะอื่น เขาพยายามปัดภาพและเสียงเมื่อครู่ออกจากหัว แต่แล้ว... ขณะที่กำลังเดินผ่านกลุ่มของพี่แพรวและแพรอีกครั้ง... เขาก็รู้สึกถึงมันอีกครั้ง...

พลังงานไสยเวทย์... จางๆ แต่สัมผัสได้ชัดเจน... มาจากทางด้านหลังของพี่แพรวและน้องสาว... ใกล้ๆ กับจุดที่พี่ไท และกลุ่มเพื่อนรุ่นพี่ยืนอยู่!

นนท์หันขวับไปมองทางนั้นทันที... ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังรุ่นพี่เพลย์บอยคนนั้น... ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นผ่านสันหลัง... หรือว่าไอ้หมอนี่... ไม่ใช่แค่เพลย์บอยธรรมดาๆ อย่างที่คิด?


อ่านตอนต่อไปได้ที่

นนท์จะพบศัตรูใหม่ที่มีวิชามั้ย

อ.คมหรือน้องนนท์ดีนะได้เข้าสู่สังคมรั้วมหาลัยของเหล่าวัยรุ่นวันแรกก็เจอทั้งสาวhotและดาวคณะที่สำคัญเจอโจทย์ที่ต้องปักหมุดให้ค้นหาความเข้มข้นสิ่งยั่วยวนและดึงดูดในการย้อนวัยของ.คมได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง

หรือว่าไท เป็น 1 ในคนที่ใช้คุณไสย กันแน่

ขอบคุณ​ครับ
เอาแล้วสิโดนรับน้องไหมละ

ควาทสนุก​เริ่มเข้มข้นขึ้น​ทุกขณะ​  พลังแห่งเวทย์​สายดำจะชั่วร้ายขนาดไหน

กับไปศึกษาความรู้ใหม่ๆเพื่อไว้ใช้ในการต่อสู้ครับ