หมอแอมนี่สุดยอดเลยนะครับ​จะสู้กันอิท่าไหน​

ปกป้องงานเข้าแล้ว

นางร้าย

 

เรื่องน่าจะยุ่งแล้ว

 

 

แฟนกู ภาค 4 ตอน 8 อาละวาด

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 
...........................................................................................

    ยัยแอมเปิดประตูเข้าบ้านผมโดยไม่มีการเคาะประตู

    "โห ข้าวต้มกุ้ง  กลิ่นไปถึงบ้านแอมโน่นเลย"
    "แอมมาสิ  มากินด้วยกัน" ไอ้เพชรเชื้อเชิญก่อนที่จะลุกขึ้นไปหยิบชามมาตักให้แอม
    "เป็นไงมั่งเมื่อคืน  เราฟังพยากรณ์อากาศ  เค้าบอกช่วงนี้หนาวหลายวันเลย  โอ้ว....ขอบใจมากเพชร  ใครทำเนี่ย  โบนัสเหรอ  โห....เก่งอ่ะ  เนี่ย เราทำเป็นแต่หมูทอดนะ  ป้องก็ชอบกิน"

    โบนัสมองหน้าผม  ผมทำสายตาละเหี่ยใจที่โบนัสรับรู้ได้
    "แอมมากินข้าวกะป้องบ่อยเหรอ"  ไอ้เพชรถาม
    "เกือบจะทุกวันแหละ  ป้องทำกับข้าวเก่งเหมือนกันนะ  อยู่นี่มีกันไม่กี่คน  พี่เอมก็ไปจัดการตัวเองก็เหลือแค่เราสองคนแล้ว  แอมกินคนเดียวเหงา  ป้องเค้าก็ดูแลดีนะ"
   
    ผมทำสายตาละเหี่ยใจให้โบนัสรู้อีกครั้ง  แต่เหมือนไอ้เพชรจะไม่เข้าใจ  เธอยังชวนคุย
    "แหม  ความจริงอยู่ด้วยกันนานๆ น่าจะเบื่อนะ  ทำงานก็เจอกัน เย็นยังจะเจอกันอีก  เสาร์อาทิตย์แอมทำไงอ่ะ"
    "อ๋อ ไปทำคลีนิกที่พิษณุโลกอ่ะ  นอนบ้านเพื่อน  แต่บางทีก็ไปกะป้องนะ  ป้องเข้าไปหาแม่ทุกเสาร์แหละ  ลูกกตัญญู"
    "แล้วแอมชอบกินอะไรอ่ะ..."
    "อ๋อ ชอบหมดแหละ  ป้องทำอะไรก็กินหมด"

    ผมและโบนัสฟังสองสาวคุยกัน  แอมทำทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผม  แต่โบนัสฟังรู้เรื่อง  เธอฉลาดจะตายไป  สำหรับยัยเพชร  ผมว่าก็รู้เรื่อง...แต่เธอกำลังทำอะไรสักอย่าง
"เออ ก็จริงแหละ  คนอย่างป้องเนี่ย...ไปไหนใครก็ชอบ  สมัยมัธยมนะ  โหหห..แม่ง ทึ่มจะตายห่าไป  พอดีเพชรเรียนกะมันตั้งแต่มัธยมไง  ห่าอะไรก็ไม่สน  สนใจแต่จะอ่านหนังสือ  มีไอ้โบนัสเนี่ยมาเป็นแฟนกันตั้งแต่เข้ามาแล้ว"

ไอ้เพชรบอกกลายๆ  แต่เหมือนไอ้แอมไม่สนใจ ยังคงแสดงความเป็นเจ้าของปกป้องอีกหลายเรื่อง  ตลอดเวลาที่แอมเข้ามา  ผมกะโบนัสไม่ได้พูดไรเลยสักคำ  เพชรชวนหมอแอมคุยอย่างใจดี  ผมอึดอัดเหลือเกินอยากให้แอมรีบกลับไป

    "วันนี้ไปไหนกันอ่ะ  แอมไปด้วยดิ..."
    "อยู่บ้าน  ไม่ไปไหน เหนื่อย  นอนดูทีวี...."

ผมพูดเป็นครั้งแรก หมอแอมทำหน้าผิดหวัง  และเธอช่วยล้างชามและคุยกะไอ้เพชรอย่างเข้ากันได้ดี  พอล้างชามเสร็จแล้วเธอก็กลับไป  พร้อมชวนยัยเพชรไปดูบ้านของเธอ  โบนัสมองหน้าผม
"โบนัส  ป้อง เอ่อ...ไม่มีอะไรจริงๆนะ..."
"ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลย ปกป้อง  เธออ่ะ...กินปูนหรือเปล่า"
"ตาเธออ่ะ สงสัยเรากะแอมใช่มั้ยล่ะ..."
โบนัสยิ้มและกอดผม..
"รู้อีกหละ  ป้องไม่เคยหนีโบนัสไปไหนหรอก  แต่เป็นห่วง...เพราะป้องซื่อเกิน  เป็นคนดีเกิน  แอมเค้าเก่งมากๆ"

ผมนั่งดูทีวีจนเพชรกลับมา  และผมก็ปิ๊งไอเดียทันที
"เออ..รู้แล้ว...ไปหาแม่กัน..."

สองสาวดีใจมากที่ได้ออกจากบ้าน  ยัยเพชรอาสาขับรถให้  โหวววว  ฝีมือขับรถของหมอทอมราวกับมาจากสนามพีระเซอร์กิต  ยัยเพชรวันที่มันสดชื่น..ขับรถได้ทันใจเร็วกว่าโบนัสมาก  ผมพาสองคนไปไหว้พระพุทธชินราชก่อนจะกลับมากินก๋วยเตี๋ยวห้อยขา  แล้วค่อยเข้าบ้าน  แม่ดีใจมากๆและทำข้าวเย็นเลี้ยงพวกเราสามคน  เราออกจากบ้านแม่สองทุ่มกว่าแล้ว  และกลับมาถึง รพ ราวสามทุ่ม  ทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาหน้าบ้าน  ไฟรถก็ส่องแสงจนพวกเราเห็นว่าหมอแอมยืนอยู่  ในมือถือถุงกระดาษใบนึง

"ป้องอ่ะ  ไหนบอกแอมว่าไม่ไปไหนไง  ไอ้เราก็จะชวนไปกินข้าวเที่ยงข้าวเย็น  มากี่ทีบ้านก็ปิดเงียบ  ก็บอกแล้วจะไปไหนให้ชวนแอมด้วย..."
"อ๋อ ไม่ได้ไปไหนเป็นพิเศษหรอก  ป้องพาสองคนนี่ไปหาแม่ที่ในเมือง  แอมมีไร..."
"เอ้า...นี่  ลืมไว้ที่บ้านแอมหรือเปล่า???"

เธอส่งถุงนั้นมาให้  ผมยังนึกไม่ออกว่าผมไปลืมอะไรไว้ที่บ้านหมอแอม


 

 

ลืมกางเกงใน
หรือไม่ก็ถุงยาง
ไม่ก็ยาคุม
ไม่น่าพลาดไปจากนี้หรอก

หลักฐานมาโผล่ได้งัยนี่ หมอแอมไม่เนียนเลย

 

ต่อ

อ่อยหรือชอบแบบนี้

หาเรื่องเก่งจริงหมอแอม