สนุกมากครับ

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 2 ตอน 5 พายุอารมณ์

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 1 ตอน 1

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 1

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 1


แวะไปดูเรื่องเก่าๆ (แปดปียี่สิบสี่คน ภาคที่ 1-7/ แฟนกู ภาค 1-4 / วันธรรมดาของชีวิต ตอน1-7 / ผู้ชายขายน้ำ ภาคที่ 1-3-4) ได้ที่

----------------------------------------------------------------------

   ไอ้ปุ้ยบอกผมว่า..อย่าคิดมาก

แล้วมันก็โยนกางเกงในให้ผมก่อนที่มันค่อยๆลุกขึ้นนั่ง   น้ำกามจำนวนมากไหลออกมาพร้อมเลือดซิงของมันจนพื้นห้องเรียนเป็นสีแดงจางๆ   ผมใส่กางเกงในแล้วนั่งดูไอ้เพื่อนจอมกวนตีนขาโจ๋ของผม  มันคงเจ็บปวดมากมายจากการโดนผมเปิดซิง  ไอ้ปุ้ยขยับตัวช้าๆอย่างยากลำบาก  ค่อยๆใส่กางเกงในของมันเข้าไปและใส่เสื้อนักเรียนให้เรียบร้อย  ผมกอดมันอีกที

   "ปุ้ย  กูขอโทษจริงๆ..."
   "เออ กูก็ชวนมึงเองด้วยหละ  แต่กูก็ชอบมึงนะ..  อย่างน้อยมึงก็เป็นคนดี  กูถึงยอมมึง...."

   สิ่งที่มันพูดเกินความคาดหมายของผมไปมาก  ไอ้ปุ้ยมองหน้าผม  จากนั้นมันก็เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง  ว่าที่มันยังซิงจนถึงผมก็เพราะมันยอม "ใช้ปาก" ดูดให้ไอ้โจ้   ปุ้ยมันรู้ว่าพ่อไอ้โจ้เป็น สจ. มีอิทธิพลมากมาย  ไอ้โจ้มันขู่ว่าจะจับปุ้ยไปข่มขืนเมื่อไหร่ก็ได้  ไอ้ปุ้ยเลยบอกว่าจะยอมให้มันเมื่อขึ้น ม 6  แต่ ม 3 ปุ้ยมันจะโม้กให้   ทุกครั้งไอ้ปุ้ยก็จะโดนขยำนมไประหว่างที่มันโม้กให้  ไอ้โจ้หื่นขึ้นทุกวันและวันที่ผมไปเห็นไอ้ปุ้ยมีน้ำเต็มหน้า  วันนั้นมันไม่ได้โดนข่มขืน  แต่มันขัดใจไอ้โจ้  เลยโดนไอ้โจ้ตบหน้าและจับนม ล้วงของเธอด้วย  รวมทั้งบังคับเธอโม้ก  มันกำลังจะข่มขืนเธอแต่พอดี  ผมขึ้นมา  มันเลยหนีไป...

   "ไอ้ม่อน  กูอ้ะ..ชอบมึงนะ  แต่มึงไม่เคยสนกู  แต่ไอ้โจ้มันชอบกู  แต่กูว่ามันอยากเย็ดกูมากกว่า  กูว่าสักวันนึงกูคงโดนมันข่มขืนแน่  กูเลยให้มึงก่อน..."

   ไอ้สาวน้อยเพื่อนผมมันแข็งแกร่งนะ  แต่ท้ายสุดมันก็ปาดน้ำตา   ผมไม่รู้ทำไง  ผมเพิ่งเปิดซิงน้องส้มไปไม่นาน  นี่ไอ้ปุ้ยเกิดมาชอบผมอีก
   "ไม่รู้ว่ะปุ้ย  กูเอ่อ  กูไม่เคยคิดกะมึงมากกว่าเพื่อนเลยนะ  กูแม่งจน  พ่อกูก็ไม่รู้อยู่ไหน  กูไม่กล้าคิดอะไรกะมึงหรอก   แต่ว่า..."
   "แต่มึงก็เปิดซิงกูไง...  มึงยังยัดเยียดลูกให้กูด้วยนะเนี่ย..."

   ผมตกใจ  เออ..ใช่วะ   ผมเลยเลิกคุยและลุกขึ้นก่อนไอ้ปุ้ยชวนผมเดินออกนอกโรงเรียนไปซื้อ "ยาคุมฉุกเฉิน"  ไอ้ปุ้ยมันหาข้อมูลมาเพียบพร้อมเพราะมันรู้ว่าวันไหนสักวันมันคงโดนข่มขืนแน่ๆ   จากนั้น ผมไปส่งมันถึงที่บ้าน  ก่อนนั่งรถกลับโรงเรียน  กว่าจะถึงก็ปาเข้าไปเกือบทุ่มนึงแล้ว...
   ............................................................................................

   "เฮ้ย..แม่ง  ไอ้ม่อน....หายหัวไปไหนมาวะ   พี่เก็บข้าวไปแล้ว  ในตู้เย็นไปหากินเอาเอง"
   พี่แนนยังเป็นห่วงผมและยังนั่งรออยู่ข้างล่าง  แต่คนที่ไม่เป็นห่วงผมล่ะ...อยู่ไหน???
"ส้มล่ะพี่..."
"งอนแกมั๊ง  กลับห้องไปแล้วเนี่ย..."
ผมเดินเข้าครัวไป  แล้วพี่แนนก็เดินตามเข้ามา  หาข้าวให้ผมกินและยังนั่งคุยกะผมด้วย
"ถามจริงเหอะ ม่อน...  แกกะส้มนี่ยังไงกัน"
"น้องไงพี่...  ก็ผมก็ดูแลไง... ทำไมเหรอ.."
"พี่ว่า...ไอ้ส้มมันไม่ได้มองแกเป็นพี่นะ  มันชอบแก  วันนี้กินข้าวมันชะเง้อมองตลอดว่าเมื่อไหร่แกจะกลับมากิน..."
"อือออ  ผมไม่ได้บอกส้มว่าวันนี้ผมต้องไปช่วยไอ้ปุ้ยทำการบ้าน...  ไม่เห็นต้องรอ  ไม่เห็นต้องน่างอนเลย  ท้ายสุดผมก็ต้องกลับมานี่อยู่ดี  จะให้ผมไปอยู่ไหนอ่ะ"

ผมตักข้าวกินไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้รู้สึกว่ามันอร่อยหรือไม่อร่อยยังไง  เพราะผมหิวสุดๆ
"เออ  พี่เกือบลืม  มีจดหมายมาหาเธอ..."
พี่แนนวิ่งเข้าห้องไป  ก่อนออกมาพร้อมจดหมาย  ผมยังกินข้าวไม่เสร็จ  แต่ก็วางช้อนและฉีกอ่านทันที

   "ม่อนลูกรัก 
พ่อย้ายมาทำงานที่เบตงแล้ว  โครงการที่กรุงเทพเสร็จแล้ว  แต่ที่เบตงกำลังเริ่มสร้างสนามบิน  น่าจะหลายปี  พ่อคงไม่ได้ไปเยี่ยมม่อนนะ  มันเหนือสุดกะใต้สุด ไกลกันมากๆ  เอาเงินค่าเดินทางส่งให้ม่อนไปใช้ดีกว่า  อีกอย่าง..เค้าไม่ให้ลาหลายวันเพราะงานเร่ง  เงินพอใช้หรือเปล่า  พ่อไม่ใช้โทรศัพท์แล้วนะ  มันเสีย พ่อเลยไม่ซื้อใหม่  มีแต่เบอร์ของน้าเอม  มีไรก็โทรบอกน้าเอมเค้าได้  ที่อยู่พ่ออยู่ตามหน้าซอง  อ้อ..พ่อมีข่าวดี... ม่อนมีน้องแล้วนะ หน้าตาน่ารัก  น้าเอมเป็นแม่  พ่อตั้งชื่อว่า "เมฆ"  ตอนนี้อยู่กะพ่อ  ไว้คงได้เจอกัน  ตั้งใจเรียนนะลูก..."

   ผมอิ่มทันที  ก้อนอะไรไม่รู้จุกขึ้นมาที่คอผม  น้ำตาไหลออกมา   ผมคิดถึงพ่อมากๆ  แต่ที่พ่อเขียนมาคือพ่อคงไม่มาหาผมแล้ว  ผมดีใจที่ได้ยินว่าลูกของผมกะน้าเอมคลอดแล้ว...  ในนั้นมีรูปลูกของผมที่พ่ออุ้มอยู่  ผมดีใจจัง  อยากเจอหน้าลูกสักครั้ง  แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ในเวลานี้
   "เฮ้ย..ไรวะ อ่านไปร้องไห้ไป  บ้าเหรอ ไอ้ม่อน  ผู้ชายทั้งแท่ง ร้องไห้ได้ไง"

   ผมเล่าให้พี่แนนฟังทั้งน้ำตา  พี่แนนบอกว่าพี่แนนก็ชะตากรรมเดียวกะผม  พ่อแม่พี่แนนมาฝากครูอมรไว้และหายตัวไปเลย  พี่แนนก็ไม่มีที่ไปอีก  หลังจบพาณิชย์ก็เลยขอมาช่วยโรงเรียน  ครูใหญ่ตอนนั้นให้มากินมาอยู่ที่นี่และทำงานให้แทนเงินเดือน  ชีวิตพี่แนนตอนนี้ก็มีความสุขดีและพี่แนนก็บอกให้ผมมีความสุขกะวันนี้   อย่าคิดถึงอดีตและอนาคต  ก่อนจะเข้ามากอดผม เอามือลูบหัวตบหลังเบาๆเพื่อปลอบผม  ผมนั่งร้องไห้อีกพักใหญ่  ก่อนลุกขึ้นไปล้างจาน  พี่แนนเดินตามเข้ามาและสอดมือกอดผมที่เอวและเข้าประชิดตัวผมจนผมรู้สึกถึงนมพี่แนนที่เบียดหลังผมอยู่

   "หนุ่มน้อยของพี่   หายเศร้าแล้วก็บอกพี่มาตามตรง วันนี้ไปไหนมา..."
   "ไปกะปุ้ยไงพี่..."
   พี่แนนล้วงมือไปจับลำควยผมทันที  มันไม่มีอารมณ์ใดๆ
   "ไปเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า..."
   "ไม่หรอกพี่   พี่พูดอะไรเนี่ย... ไอ้ปุ้ยมันดุจะตายห่าไป  มันคงชกผมอ่ะ ถ้าไปแตะตัวมัน"
   ผมต้องโกหกพี่แนน...
   "ม่อน  เธอห่างกะพี่ 10 ปี  พี่ผ่านมาหมดแล้วหละเรื่องพวกนี้  ที่พี่กอดม่อนเมื่อกี้...พี่ก็รู้แล้วว่าม่อนไปกอดผู้หญิงอื่นมา  กลิ่นมันติดเสื้อนะ"

   ผมตัวเย็นวาบ  เฮ้ย..จริงดิ  พี่แนนแม่ง..  พี่เค้าชื่อจริง "โคแนน" หรือเปล่าเนี่ย  ทำไมสืบเก่งรู้อะไรมากมายขนาดนี้...  ผมเงียบไม่ตอบพี่แนน  แต่นั่นเหมือนยอมรับไปแล้ว
   "กอดเฉยๆหรือว่า...มีไรกันด้วย...."
   ผมยังคงเงียบอีก  แต่พี่แนนยังสืบสวนผมต่อโดยถอดเข็มขัดออกและปลดซิบกางเกงนักเรียนผม  มือพี่แนนล้วงเข้ามาจับบีบของผมที่นอกกางเกงใน

เนื้อเรื่องน่าติดตาม แจ่ม

เย็ดพี่แนนน