พรหมลิขิต ผิดคิว โดย ช.ชัชวาลย์
ตอนที่ 1
"เออๆ เด๋วจะรีบไปเด๋วนี้แหละ" วีระพลวางสายโทรศัพท์อย่างรีบร้อน เพราะธนธรณ์ เพื่อนที่เป็นหมอด้วยกันไม่ว่าง มีคนไข้ด่วน ให้เขาไปทำหน้าที่แทน เขารีบเดินกระวีกระวาดแทบจะเป็นวิ่ง จนถึงชั้นสองของอาคาร ถึงตรงเลี้ยวมุมตึก จะไปยังห้องทำงาน
"อุ้บ!!" "ว้ายยยยยยย"
วีระพล ชนเข้ากับหญิงคนหนึ่ง ทำให้ซวนล้มด้วยกันทั้งคู่ วีระพลบิดตัวโอบรัดร่างนั้นไว้แล้วพลิกให้ร่างเขาลงกระทบพื้นก่อน จะด้วยสัญชาตญาณสุภาพบุรุษอย่างไรไม่อาจบอกได้ พอล้มเอนกระทบพื้น ร่างที่เค้ากอดรัดก็ล้มเอนตาม จมูกเค้าปะทะกับแก้มอวบอิ่ม กลิ่นน้ำหอมจางๆ โชยมาให้ได้กลิ่นอย่างน่าประทับใจ ชั่วขณะนั้นต่างคนต่างก็รีบลุกขึ้น
"ขอโทษครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ผมรีบ ไม่ทันได้ดู ขอโทษจริงๆ คับ"
"ไม่เป็นไรคะ ดิชั้นเองก็รีบเหมือนกัน"
พอได้มองหน้าชัดๆ วีระพล เลยทราบว่าเจ้าของร่างเป็นหญิงอายุกลางคน น่าจะประมาณ 30 สวย หวาน หยาดเยิ้ม ยิ่งขณะนี้หน้าแดงเป็นตำลึงสุก คงเพราะอายเหตุการณ์เมื่อสักครู่
"เด๋วผมช่วยเก็บของให้นะครับ" อาสาพลางเก็บเอกสาร โดยที่เจ้าของยังไม่ทันได้กล่าวอะไร
"เอ่ออ....คุณรีบไม่ใช่เหรอ ดิชั้นเก็บเองคะ เอ่อ คุณเป็นหมอเหรอคะ"
"ครับ เผอิญมีคนไข้ด่วน เลยรีบไปหน่อย นี่ครับเอกสารของคุณ ไปก่อนนะครับ"
วีระพลรีบเดินไป แต่ในขณะนั้น เขาได้รู้สึกถึงกลิ่นน้ำหอมยังติดจมูกอยู่เลย หันกลับมามองอีกที เจ้าของร่างก็เดินไปไกลพอสมควร เห็นแต่ช่วงท้าย เดินทะมัดทะแมง แต่ก็ยังสวยอยู่ คนมองแอบยิ้มนิดๆ พอวีระพลตั้งสติก็สะบัดศีรษะ "เฮ้อ นี่กูท่าจะบ้า ดันปิ๊งคนแก่ หึ หึ หึ" แล้วก็รีบเดินเข้าห้องทำงาน
วันนั้นคนไข้ที่ว่างานด่วน เป็นสาวพนักงานธนาคารแห่งหนึ่ง อยู่สาขาในตัวเมือง ที่จริงอาการก็ไม่ถึงขั้นรุนแรงมากนัก เพียงแค่วูบ เกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ และทำให้ท้องเสียไปด้วย จะว่าไปคนไข้รายนี้ก็สวยไม่หยอก เพียงแต่ตอนนี้หน้าตาซีดเซียวไปหน่อย พอเขาทำการให้ทานยาให้น้ำเกลือ และให้คนป่วยพักผ่อนแล้ว จึงบอกพยาบาลสาวคนใกล้ชิดว่า
"เดือน เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงค่อยมาดูอาการอีกทีนะ ถ้าคนป่วยไม่มีอาการอะไรอีก ก็บอกญาติมารับกลับบ้านตอนเย็นวันนี้ได้เลย เด๋วพี่ไปดูคนไข้รายอื่นก่อน"
"คะ พี่พล เดือนจะจัดการให้คะ"
หลังจากตรวจคนไข้ และทำการรักษาอยู่ 2-3 ราย ซึ่งก็กินเวลาถึงบ่ายสามโมง เสร็จแล้ว วีรพลก็เดินกลับไปยังห้องพักของตน ซึ่งหมอทุกคนจะมีห้องพักที่โรงพยาบาลจัดไว้ ในห้องของเขาเป็นห้องรวมกับหมอเพื่อนอีกคนหนึ่ง ก็คือ ธนธรณ์ นั่นเอง แต่พอจะเปิดประตูเข้าไป หูเขาก็ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมา
"อูยยยยยยยย พี่ธร เดือนเสียวจะแย่อยู่แล้ววว จะทำอะไรก็รีบทำเถอะคะ อูยยยยส์ เดี๋ยวพี่พลมาเห็นเข้า อายเค้าตาย"
"จ๊ะๆๆ พี่จะรีบทำ แต่แหม กะลังเลียอร่อยๆ อยู่เลย เร่งพี่จัง พี่จะกระแทกแล้วนะ อ๊าส์"
"อ๊า อูยยย แน่นเหลือเกิน อย่าเพิ่งเร่งกระแทกนะคะ ให้เดือนตั้งตัวก่อน อูยยยย โอยยยย ทั้งคับ ทั้งเสียว" นั่นมันเสียงธนธรณ์กับพยาบาลคนสนิทของเขาเองหรือนี่!!! วีรพลได้ยินแล้วก็ทั้งโกรธเพื่อน ที่อ้างว่าไม่ว่าง ต้องให้เขารีบไปรักษาคนไข้ แต่ตัวมันกลับมาเสพสุขกลับพยาบาล สบายตัวซะอย่างนั้น แต่อีกใจก็อยากฟังต่อ จึงไม่เปิดเข้าไป เพียงแต่แง้มประตูมองลอดเข้าไป ห้องพักห้องนี้ จะเป็นห้องพักที่สำหรับเก็บเอกสารต่างๆ ของหมอแต่ละคนที่เป็นเจ้าของเท่านั้น เพราะฉะนั้น จึงไม่ค่อยมีใครจะเข้ามาวุ่นวายเท่าไหร่นัก วีรพลจึงแง้มประตูดูกิริยาอาการของทั้งคู่อยู่ข้างนอก ถึงแม้จะเห็นภาพไม่ชัด แต่ว่าเสียงนี่สิ ชัดเจนจนอดกระสันต์ด้วยไม่ได้
"เป็นไงบ้างจ๊ะ คนดี มันหีมั้ย"
"มันสิจ๊ะ สุดๆ เลย อา.... พี่ธรเย็ดได้ถึงใจเดือนมากๆ เลย อุยยยย ดูสิ ส่ายควยด้วย อึ้ยยยยส์ พี่ธรจะออกหรือยังคะ อูยยยยย ดะ ดะ เดือนใกล้แล้วนะ อูยยย กระแทกแรงๆ ได้เลยจ๊ะ พี่จ๋า อ๊าส์"
"ใกล้แล้วจ๊ะ อูยยยยย หีตอดดีเป็นบ้า นี่แนะๆ ถ้าไม่คิดว่ามีเวลาน้อย พี่จะขอเย็ดเดือนนานๆ เลยล่ะ อูยยย"
"เอาไว้ว่างๆ เราค่อยเย็ดกันใหม่ก็ได้คะ พี่ธรอยากเมื่อไหร่ เดือนจะแบหีให้พี่เย็ดตลอดเลย อูยยยย เย็ดเก่งอย่างงี้ เดือนให้เย็ดทั้งวันยังไหว อ้ายยยยยยยยยย แรงๆ คะ อูยยยย จะ อะ อะ ออกกกกกกกกกกก แล้วววว"
"โอ้ววววววววว พี่ก็ออกจะออกแล้ว เดือนอ้าปากนะ พี่จะป้อนน้ำเงี่ยนให้เต็มปากเลย มาเลย พี่จะออกแล้ววว อ้ากกกกกกกก อูยยยย ซี้ดดดดดดดดดดดดดดด"
เสียงทั้งสองเงียบไปสักพัก วีรพลรีบถอยฉากกลับออกไประยะหนึ่งแล้วจึงทำเป็นเดินเข้ามา ในห้องพัก
"อ้าว ธร เดือน อยู่นี่เอง งานเรียบร้อยแล้วเหรอ แล้วคนไข้ที่พี่ฝาก ว่ายังไงมั่งล่ะ"
"เอ่อ คนไข้บอกว่าเดี๋ยวหัวหน้าเค้าจะมารับเย็นนี้คะ แล้วเค้ายังบอกขอบคุณเราด้วย เค้าอยากจะเลี้ยงขอบคุณพี่พลด้วยนะ ถ้าพี่พลจะรับเลี้ยงขอบคุณ ก็ 5 โมงเย็น เค้าจะมารับคะพี่"
"อืมมม ขอบใจจ๊ะ ถ้าพี่ว่างก็จะรับละกัน แต่ตอนนี้ยังไม่แน่ แล้วมีงานไรทำอีก รีบไปทำซะไป๊ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเลิกงาน เด๋วงานค้างนะ"
เมื่อได้ยินคำสั่งคล้ายๆ แกมไล่ เดือนก็ขอตัวออกจากห้องไป วีรพลจึงหันหน้าไปทางธนธรณ์ ซึ่งตอนนี้ หน้าเหมือนหมดแรง นั่งถอนหายใจอยู่ ถึงแม้จะพยายามปรับสีหน้าแล้วก็ตาม วีรพล จึงเดินไปนั่งใกล้ๆ เพื่อน แล้วตบไหล่
"ร้ายนะแก โบ้ยงานให้ชั้นทำ แกกลับพาเดือนมาจ้ำจี้กันในห้องพัก"
"เฮ่ย พล นี่แกรู้เหรอ"
"วะ ครางกันลั่นขนาดนั้น ดีนะ ไม่มีใครเดินมาได้ยิน ที่จริงชั้นจะโกรธแกมากด้วยซ้ำ แต่คิดอีกที ไม่รู้จะโกรธทำไม ว่าแต่แกเถอะ ถ้าอยากมาก ทำไมไม่หาที่มันเหมาะกว่านี้วะ ชั้นเป็นเพื่อนแก ชั้นยังอายเลยว่ะ"
"ก้อ จะหาเวลาไหนมั่ง ที่จะได้เจอกัน บางทีเดือนเค้าก็ออกเวรไม่ตรงกันกับชั้นสักที แต่ว่า ที่เสี่ยงๆ แบบนี้ ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
"เวนกำ ดูมันพูด ไม่อายเล้ยยย แล้วน้องเดือนนี่ แกจิงจังเหรอวะ ถึงได้ทำขนาดนี้ เกิดท้องขึ้นมา จะเดือดร้อนนะเว้ยยย"
"ไม่หรอกพล เราคุยกันแล้ว ขอแค่แก้ความเงี่ยนวะ น้ำแตกก็แยกทาง เดือนเค้าไม่หัวโบราณน่า"
"เฮ้อ เมืองไทยเป็นแบบนี้ด้วยวุ้ยย เอ้า ช่างเถอะ ทีหลังชั้นขอร้องล่ะ หาที่อื่นเถอะ นะ ชั้นกระดากว่ะ"
"โอเคๆ แล้ววันนี้งานเสร็จหมดแล้วเหรอ ถึงได้เข้าห้องเร็วกว่าเดิม ปกติแกนี่ เกือบ 5 โมงโน่น"
"อืมมม ส่วนมากก็คนไข้ อาการดีขึ้นเยอะ รอแค่ดูอาการไปสักระยะเท่านั้น ชั้นเลยได้พักเร็ว ถึงมาได้รู้เห็นความสัปปะดนของแกไง"
"เอาน่าๆ แล้วที่คนไข้เค้านัดเลี้ยงขอบคุณเอ็งจะไปมั้ย ถ้าเป็นชั้นนะ ไม่ปฏิเสธ ชั้นเห็นหน้าเธอละ สวยถูกใจเป็นบ้า ได้สักครั้งนะมึ้งงงงงงงงงง หูยยยย อึ้ยยย ไม่อยากเซด" ธนธรณ์ ทำหน้าทำตาจินตนาการไปไกลถึงไหนไม่รู้ วีรพล หมั่นใส้เพื่อนที่ลามกได้ทุกเวลา เลยซัดผั๊วะ เข้าให้ที่กลางกบาล
"น่านไง ไม่เท่าไหร่มันจะหาที่ปักธงอีกล่ะ เอาเป็นว่าชั้นรับคำเชิญ และแกต้องไปกับชั้น เพราะว่าที่จริงแล้วเค้าคงอยากขอบคุณแก เพราะเป็นเจ้าของเคสนี้ หึหึ รู้น่า ว่าแกอยากไป"
"โอ้ววว แต๊งกิ้ว สหาย แม๋ รู้ใจกันงี้ รักกันตายเลย แต่แกอย่าแย่งชั้นนาโว้ยยย"
"อ่าวววว อุตส่าห์นำทางให้ จะหาว่าตูจะชุบมือเปิบซะเองเหรอ ไอ้เวนเอ้ยยยยย ไม่คุยด้วยล่ะ เตรียมตัวละกัน ชั้นจะไปทำธุระสักหน่อย ถ้าเค้ามารับ ชั้นจะโทร. เรียกละกัน ไปล่ะ"
เมื่อตรวจคนไข้เสร็จ วีรพล ก็เตรียมเก็บเอกสารจัดเข้าแฟ้ม แล้วจึงส่งให้เดือนเอาไปเก็บที่ห้องพัก และบอกว่าจะไปหาคนไข้ ที่จะเลี้ยงขอบคุณ พอเข้าไปถึงห้องคนไข้รายนั้น ก็พบว่า มีญาติคนไข้คนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่นแล้ว พอเห็นหน้าชัดๆ วีรพลก็จำได้ นี่คือคนที่เขาเดินชนเมื่อตอนสายนี่นา ยิ่งพอพิศดูหน้าอย่างชัดเจนแล้ว ทำให้วีรพลนิ่งไปชั่วขณะ เธอผู้นี้รูปร่างเพรียวสูง ผิวขาว ซึ่งผิดกับคนในท้องถิ่นนี้ แต่ดูท่าทางขรึม เป็นผู้ใหญ่ นัยน์ตาคม แต่แอบซ่อนความหวานไว้ภายใน ชุดที่เธอสวมบ่งบอกให้รู้ว่า เป็นชุดพนักงานของธนาคาร แต่ไม่ว่าชุดอะไร ในขณะนี้ก็ตาม วีรพลแทบลืมหายใจ ลืมไปว่ายังมีอีกคนอยู่ในห้องนี้ด้วย
"คุณหมอธนธรณ์ ใช่มั้ยคะ"เสียงถามนั่นทำให้วีรพลสะดุ้งนิดๆ ทำให้คนถามเหมือนจะรู้กิริยาอาการของเขา ยิ้มๆ ขำๆ นิดหน่อย
"เอ่อ ไม่ใช่ครับ ผมวีรพล ตอนคุณไม่สบาย ธนธรณ์เพื่อนผมวานให้ผมมารับงานแทนครับ"
"ดิชั้นแพรวาคะ ส่วนนี่พี่วิภาวรรณ พี่เค้าเป็นผู้จัดการของแพรเองคะ"
"เอ่อ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ และขอขอบคุณที่ให้เกียรติเลี้ยงขอบคุณผม ที่จริงแล้วไม่เห็นต้องลำบาก คนไข้รายอื่นเค้ารักษาหายแล้ว จ่ายค่ารักษา ค่ายา ก็กลับบ้านแล้ว ผมก็เพิ่งได้รับเกียรติก็คราวนี้ล่ะ"
"ก็แหม แพรอยากเลี้ยงนิคะ พี่วิภา ก็สนับสนุน ถึงแม้จะเป็นหน้าที่ของหมอ แพรว่าเรามีน้ำใจให้กันบ้างจะเสียหายอะไร จริงมั้ยคะ คุณหมอ"
"ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณอีกครั้งครับ เอ่อ ว่าแต่ คุณ... ผมขอเรียกว่าพี่ด้วยนะครับ พี่วิภาวรรณ อาการเป็นอย่างไรบ้างครับ เมื่อเช้านี้ผมรีบไปหน่อย" ได้ยินคำถามนั้น วิภาวรรณก็เหมือนกับปั้นหน้าไม่ค่อยถูก เพราะตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ ยังไม่เคยเห็นชายหนุ่มคนไหนจ้องเธอเหมือนอยากจะให้ละลายลงตรงนั้นมาก่อน และอีกอย่าง ผู้ชายที่มองอยู่นี้ ถ้านับอายุ ก็น่าจะรุ่นลูกของเธอด้วยมั้ง แต่ทำมองเธอเหมือนกับมองสาวรุ่นอย่างงั้นแหละ
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอกคะ คุณน่าจะถามแพรวานะคะ ไม่ใช่ดิชั้น" คำตอบนี้ทำเอาวีรพลสะอึก ได้ยินแต่เสียงขำ ล้อๆ ของแพรวา
"เอ๋ คุณหมอกับพี่ภา เคยเจอกันแล้วเหรอคะ มิน่า คุณหมอถึงมองพี่ภา เหมือนกับเคยรู้จัก"
"ก็เพิ่งเจอเมื่อเช้าโดยบังเอิญจ๊ะ ไม่ได้สนิทสนมอะไรเลย พร้อมจะไปรึยังคะ คุณหมอ? เด๋วจะค่ำเสียก่อน"
"เอ่อ ครับ ผมขออนุญาตชวนเพื่อนไปด้วยนะครับ ที่จริงแล้วเคสนี้ต้องเป็นของเค้าที่รับผิดชอบ พอดีผมรับทำแทน ผมจะได้มีเพื่อนไปด้วย ผมไปคนเดียวก็วางตัวไม่ถูก ยังไม่คุ้นกับที่นี่ด้วยเท่าไหร่ เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่นานครับ"
แล้วทั้ง วีรพล ธนธรณ์ วิภาวรรณ และแพรวา ก็ได้เลือกร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมื่อได้ทำความรู้จักทักทาย ก็พากันพูดคุยถามแลกเปลี่ยนเรื่องราว ประวัติของแต่ละคนเพื่อสร้างความคุ้นเคยยิ่งขึ้น สองสหายต่างรู้ใจกันพอสมควร จึงไม่ต้องแย่งหรือเกี่ยงอะไรกันมากมาย ธนธรณ์นั้นชวนแพรวา พูดคุยออกรสออกชาติสลับกับคุยกับวิภาวรรณ เพื่อไม่ให้เสียมารยาท วีรพลโดยปกติก็เป็นคนไม่ค่อยจะพูดสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะกับเพศตรงข้ามด้วยแล้ว ไม่ต้องพูดถึง พอๆ กับวิภาวรรณ เนื่องจากเธออยู่ในตำแหน่งหน้าที่การงานสูง จึงอยู่ในลักษณะพูดวางตัวเรียบๆ คุยบ้าง แต่ไม่ค่อยเล่นลิ้นสนุกสนานเท่าไหร่ ในวงสนทนาจึงกลายเป็นแพรวากับธนธรณ์ที่พากันคุยถูกคอซะทุกเรื่อง ไม่ถูกได้อย่างไร ธนธรณ์ชอบแพรวาตั้งอยู่โรงพยาบาลแล้ว แล้วก็มีความคิดบางอย่างอยู่ในหัว ตอนนี้กำลังไต่(หา)เต้าอยู่...

พรหมลิขิต ผิดคิว ตอนที่ 2
November 25 2009 at 6:10 PM
--------------------------------------------------------------------------------

เมื่องานเลี้ยงเล็กจบลง ธนธรณ์ก็อาสาพาแพรวาไปส่งที่พัก แล้วก็โบ้ยให้วีรพลไปส่งวิภาวรรณ แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป ในระหว่างทางที่ธนธรณ์ขับรถไปส่งแพรวา เขาก็เฝ้าลอบมองปลีขาเนียนของแพรวาที่พ้นขอบกระโปรงอยู่เป็นระยะ ซึ่งตอนนี้มันก็แค่ร่นมาเลยหัวเข่าหน่อยเดียว คนอย่างธนธรณ์ก็มองแล้วจินตนาไปไกลแล้ว แพรวาเอง ก็อดเขินประหม่าไม่ได้ที่มีคนจ้องมองอย่างนั้น
"คุณหมอคะ มองทางเถอะคะ เด๋วจะไปไม่ถึงบ้าน" คำพูดดักคอ ทำให้เอาธนธรณ์สะดุ้งนิดๆ แต่เสืออย่างเค้ารึจะเสียเหลี่ยมเสียลาย
"ก็ แหะๆ มีอย่างอื่นชวนมองมากกว่าถนนนี่ครับ ยอมรับนะครับ ว่าคุณแพรสวยมาก จนผมอดมองไม่ได้ ยิ่งคุณใส่ชุดนี้ด้วย ใครไม่มองก็บ้าล่ะ" ดูมัน ขนาดชุดทำงานพนักงานธนาคาร มันพูดไปได้..
"แค่ยูนิฟอร์มนี่นะคะ สวยตรงไหน คุณหมอปากหวานมากกว่า" พูดพลางเขินพลาง แต่ในใจก็กระหยิ่มที่มีคนชมความสวยของตน ทำให้รู้สึกหวิวๆ ไปบ้าง อาจจะเพราะฤทธิ์แอลกอล์ฮอล์ด้วยก็ไม่รู้ สักพักก็รู้สึกว่ามือข้างนึงวางแหมะลงบริเวณต้นขา
"อุ้ย คุณหมอ อะไรคะนี่" "อ่า ขอโทษครับคว้าผิด ว่าจะเข้าเกียร์ครับ" ฟอร์มไปนั่น..
"คุณแพรครับ ขาคุณสวยจัง เอ่อ ขอผม...." พูดไม่ทันจบ ไอ้เสือก็วางมือลูบไล้ไปแล้ว แพรวาสะดุ้ง แล้วก็คว้ามือเค้าออก แล้วนั่งตัวลีบ
"เลี้ยวซ้ายข้างหน้า คะ จะถึงบ้านแพรแล้วคะ" ธนธรณ์ชักสีหน้า เหมือนว่าเสียดายไม่น่าถึงเร็วเลย
"ขอบคุณนะคะ ที่มาส่ง ไว้โอกาสหน้าค่อยเจอกันนะคะ"
"เรายังมีโอกาสได้เจอกันอีกเหรอครับ คุณแพรไม่โกหกผมนะ"
"คะ ก็คุณรู้จักบ้านแพรแล้วนิคะ ที่ทำงานก็หาไม่ยากซักหน่อย ราตรีสวัสดิ์นะคะ" แล้วแพรวาก็เปิดประตูลงรถไป ถึงธนธรณ์จะไม่ค่อยสมหวัง แต่เธอก็ไม่ได้ทิ้งโอกาสกับเขาเสียทีเดียวนี่นา ว่าแล้วเค้าก็ยิ้มระรื่น มองส่งแพรวาเข้าบ้านไปแล้วจึง ขับรถออกไป
แพรวา เข้าบ้านรู้สึกผิดสังเกตที่วันนี้บ้านเงียบผิดปกติ แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก ไขกุญแจเข้าบ้านไปแล้วเดินขึ้นห้อง แต่พอจะเดินผ่านห้อง พ่อแม่ ก็ได้ยินเสียงครางกระเส่า เหมือนกันเจ็บปวดอะไรสักอย่าง
"อุ้ยย คุณนี่ วันนี้คึกอะไรมาคะ อุยยยยย ทั้งเลีย ทั้งแยงหี เสียวไปหมดแล้ว ผัวขาาาา"
"อืมมมม ก็วันนี้อยากเย็ดเมียนี่นา ลูกก็ยังไม่กลับ เราก็มาหาความสุขกันให้เต็มที่หน่อยสิ"
"อึ้ยยยยยยยย ไม่รู้เบื่อบ้างหรือไง หัวค่ำก็ทีหนึ่งแล้วนะ ผัวววขาาาา อูยยย ซี้ดดดดด ลิ้นตวัดเม็ดแตดเมียอีกแล้ว อ๊าาาา"
ทุก ศัพท์สำเนียง ทำให้แพรวาถึงกับตะลึง อะไรกันนี่ คุณพ่อคุณแม่เล่นบทรักกันแบบหยาบโลนขนาดนี้เหรอ แถมไม่ปิดประตูอีกต่างหาก ว่าจะเข้าห้องนอน แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจ แอบมองที่ประตู ภาพที่เห็นนั้น เอกภพ บิดาของเธอ กำลังก้มเลียหีพราวตาผู้เป็นมารดา ยังกับมันเอร็ดอร่อยเกินประมาณ ฝ่ายมารดา ก็หลับตาพริ้ม ฝ่ามือก็ขยุ้มหัวสามีเบาๆ เย็ดจนหนำใจฺสี่ร้อยเก้าสิบเจ็ดครั้งอีกข้างก็บดบี้ปลายถันของตัวเอง ขาแบะอ้าจนมองเห็นหี มีเส้นดำประปราย
"โอยยยย พอแล้วผัวจ๋าาาา เลียต่อไปเมียใจขาดแน่ๆ มาเย็ดหีเมียเถอะ เมียเงี่ยนแล้วววว ภพขาาาา"
"อาาาา หีพราวนี่ เลียอร่อยไม่รู้เบื่อเลย อีกนิดนะจ๊ะ เมียจ๋า ยังไงผัวก็เย็ดอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง"
"เร็วๆ เถอะคะ เด๋วแพรมา จะอดเย็ดกันพอดี อูยยยยย"
"อ่ะ เมียตะแคงข้างนะ ผัวจะนอนตะแคง แทงข้างหลัง อ๊าาาาาาา อย่างง้าน"
"อูยยยย ซี้ดดดด คุณเนี่ย เย็ดเก่งมากเลยย อุ้ยยยย กระเด้าแรงๆ เลย ค่ะ อึ้ยยย มีบี้แตดเมียด้วย อ๊ายยยยยยยย เสียวหีมากเลย ผัวขาาาา"
เอกภพ เร่งตะบันบั้นเอวใส่เมียอย่างคึก หันปลายเท้ามาทางประตู เอียงนิดหน่อย ภาพนี้ทำให้แพรวา มองเห็นแม่นอนตะแคงถ่างขาข้างหนึ่งขึ้น หลับตา ซี้ดปากกกก ครางกระเส่า ตรงหว่างขา ก็เห็นสันควยของพ่อ เข้าๆ ออกๆ ในรูสวาทของพราวตา มือข้างหนึ่งตะปบที่หน้าอก เฟ้นบดบี้ปลายติ่งถัน อีกข้างคว้าหมับตรงกลุ่มใยไหมดำบางๆ ตวัดเขี่ย บางครั้งก็คลึงนิ้วบี้
"พราวจ๋าาาา พี่เมื่อยบั้นเอวแล้วนะ ทำให้พี่หน่อยสิ อาาาาาาา ขึ้นขย่มให้ผัวหน่อย"
"เมื่อยเหรอคะ ได้คะที่รัก อื้ออ หูยยย วันนี้พี่แข็งมากเลย ยังกับควยสมัยหนุ่มๆ เลย เป็นอะไรคะนี่"
"ขย่มมาเลย จ๊ะ โอ้วววว เสียวควยสุดกั่นเลย อูยยยย ตอนนี้อย่าเพิ่งถามเลย พี่เสียวไปหมดแล้ว โอวว"
"เมียก็เหมือนกันคะ นี่ เมียแตกไปสองทีแล้วนะ อูยยย ยังเสียวไม่หายเลย อึ้บบบ นี่แนะๆๆ คึกมากนักนะ"
"โอ้วววว เมียจ๋าาาาาาาาาา น้ำจะแตกแล้ว อะๆๆๆ อู้วววววววว"
"แตก มาเลยคะ ผัวขาาาาาาา ผัวมีความสุข เมียก็สุขไปด้วย อูยยยยย เมียก็จะแตกเหมือนกัน อ๊ายยยยย แตกแล้วววววววววววววววว" พราวตา เร่งขย่ม สามสี่ทีก็ฟุบร่างกระตุก ส่วนเอกภพก็ยันก้นไม่ติดที่นอน เกร็งค้างสักพักกทิ้งตัวลงเหมือนเดิม ทั้งสองต่างก่ายกอดจูบกันเสียงดังจ้วบจ้าบ ส่วนแพรวที่มองจากหน้าประตู ได้เห็นร่องหีพราวตา มีหยาดน้ำขาวข้นไหลเยิ้มออกจากรู จากอาการที่โดนลูบต้นขา หน้าบ้าน ยังหวิวๆ นี่เห็นภาพเต็มตา แพรวาถึงกับต้องมนต์ ไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่า มือตัวเองถลกประโปรงร่นขึ้นมาแล้วลูบเนินหีตัวเองแต่เมื่อไหร่ รู้สึกตัวอีกทีเมื่อพ่อแม่เสร็จกามกิจ ตัวเองก็พลอยมีอาการเกร็งกระตุก มีน้ำเอ่อแฉะที่รูสวาท กลัวที่ทั้งสองจะรู้ตัว จึงค่อยแอบเข้าห้องตัวเองอย่างแผ่วเบา เมื่อไปถึงห้องถึงทิ้งตัวนอนหอบ ภาพที่เห็นยังติดตา ทำให้กระสันต์รัญจวนใจอย่างมาก ตั้งแต่แตกเนื้อสาว จนจะเป็นสาวใหญ่แล้ว อายุก็ 25 แล้ว ก็เพิ่งเคยเห็นภาพคนเย็ดกันจะๆ ก็คราวนี้ แพรวา ต้องเอามือลองลูบเนินโหนกของตัวเองอีกที รู้สึกเสียวแปลบๆ ใจหวิว ยิ่งภาพนั้นยังติดตา ทำให้นิ้วกรีดตามร่องเสียวไปด้วย ไม่รู้ว่าทำไปได้อย่างไร อาจจะเป็นเพราะสัญชาตญาณ ร่างบิดพลิ้ว ไปมา จนสุดท้ายเกร็งกระตุก นิ้วมือที่แหย่เข้าไปก็บี้ ควักหนักกว่าเดิม เมื่อสมอารมณ์หมาย เธอจึงยกนิ้วขึ้นมาดู เห็นเป็นเมือกเหนียวใส เอามาแตะลิ้นลองดู ก็รู้ถึงรสชาติคาวๆ ปะแล่มๆ จากนั้นก็ถึงกับหมดแรง หลับไป..

ขอบคุณมากๆเลยครับ

เห็นชื่อตั้งนานไม่ได้อ่านทีหรือว่าเราอ่านแล้วหว่า55ขอบคุณที่แบ่งปันครับผลงานสุดยอดมากๆครับ

ชื่อคุ้นๆ เหมือนเคยอ่าน
แต่อ่านแล้วก็ไม่คุ้น
สนุกดีเหมือนกันครับ

[somchai.soonklang]

ดำเนินเรื่องได้น่าติดตามจะเกิดอะไรต่อไป

สองตอนควบเลย อ่านกันยาวๆไป

ไอ่หมอธรคงอยากเยดแพรวาน่าดูเหอะๆ