...# 3

จิรพนธ์แวะไปดูอาการของแนนที่บ้านหมอจันในตอนเย็นพอขึ้นไปบนเรือนเขาก็เห็นแนนสวมเสื้อสีขาว นุ่งผ้านุ่งสีขาวนั่งอยู่ด้านข้างหมอจัน สีหน้าของแนนผ่องใส ยิ้มน้อยๆไม่มีทีท่าร่านผู้ชายแบบเมื่อตอนเช้า ชายหนุ่มดีใจ รีบเข้าไปหาคว้ามือเธอมาจับไว้
"น้องแนนหายแล้วหรือ ดีจริงๆ" จิรพนธ์ร้องด้วยความยินดี
แนนมองหน้าเขาด้วยความมึนงงดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา
"พี่เป็นใครคะ?"
จิรพนธ์อ้าปากค้างจ้องหน้าเธอเหมือนจะสำรวจว่าเธอแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขาหรือไม่แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาเธอชัดๆเขากลับเห็นแววตาของแนนเซื่องซึมผิดปกติ
"นี่พี่จิไง...จิรพนธ์ แนนจำไม่ได้หรือ อย่าล้อพี่เล่นอย่างนี้ซิ"
แนนมองจิรพนธ์ด้วยสีหน้าครุ่นคิด
"อีแนนมันจำมึงไม่ได้หรอก"หมอจันพูด
จิรพนธ์หันขวับมาทันที
"ทำไมครับอาจารย์เมื่อเช้าเธอยังไม่เป็นอย่างนี้ เกิดอะไรขึ้น"
"กูใช้ว่านผสมเวทย์มนต์สะกดมันไว้ไม่ให้ปีศาจที่สิงร่างอีแนนควบคุมสมองของมันเห็นมั้ยว่าอีแนนมันไม่ได้ร่านผู้ชายแล้วแต่นี่ก็ต้องแลกกับการทำให้มันลืมความทรงจำไปด้วย"
"อย่างนี้ไม่ได้นะอาจารย์แนนเป็นอย่างนี้ชีวิตจะมีความหมายอะไร จะไปเรียนได้ยังไง"
หมอจันพูดอย่างใจเย็น
"ก็ต้องให้มันเป็นอย่างนี้ไปก่อนกูยังหาทางกำจัดพวกภูตผีปีศาจที่สิงร่างมันไม่ได้ ถ้าขืนคลายสะกดไปพวกภูติผีมันจะสำแดงฤทธิ์ทันทีหรือมึงต้องการอย่างนั้น"
จิรพนธ์ใจหายวาบคิดถึงตอนที่น้องแนนร่านแล้วเขายังหวาดหวั่นไม่หาย
"แล้วจะทำยังไงครับ"
"มึงเอามันกลับไปก่อนก็แล้วกัน"
จิรพนธ์รีบปฎิเสธ
"ไม่ได้หรอกครับอาจารย์เธอช่วยตัวเองไม่ได้เลย ที่บ้านมีผมอยู่คนเดียว แล้วกลางวันผมก็ต้องไปเรียนอีกอยู่กับผมไม่สะดวกแน่ๆ อีกอย่างน้องแนนมีผีสิงอย่างนี้แล้วเกิดเฮี้ยนขึ้นมาจะทำยังไง"
"แล้วมึงคิดยังไงล่ะ"
"ฝากอาจารย์ไว้ก่อนแล้วกันผมจะให้ค่าใช้จ่ายไว้ อาจารย์พยายามหาวิธีรักษาเธอเร็วๆเถอะ ผมสงสารเธอเหลือเกิน"
หมอจันพยักหน้า
"กูคิดอยู่แล้วว่ามึงต้องมาอย่างนี้เอา! ก็ดี... เอาไว้ที่กูก่อนก็ได้ กูจะดูแลเองสอนมันให้ช่วยเหลืองานกูเล็กๆน้อยไปก่อน"
จิรพนธ์ถอนหายใจโล่งอก
"ขอบคุณครับอาจารย์" จิรพนธ์หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา นับเงินแล้วส่งให้ "นี่ครับอาจารย์ช่วยดูแลเธอด้วยแล้วผมจะมาเยี่ยมเธอบ่อยๆ"
"เออไม่ต้องห่วง"
จิรพนธ์หันมาหาน้องแนนแววตาเต็มไปด้วยความสงสาร อยากจะดึงเธอมากอดไว้เหลือเกินแต่สีหน้าของน้องแนนมองเขาด้วยแววตาที่เหินห่าง
"พี่ไปก่อนนะแนนแล้วจะกลับมาเยี่ยม" เขาพูดอย่างอาวรณ์
"สวัสดีค่ะ"แนนรับคำด้วยท่าทีเมินเฉย
.....................................................
ที่ล็อบบี้ในโรงแรมหรูแห่งหนึ่งธวัชชัยกำลังนั่งคอยปริษาด้วยความงุ่นง่านความผิดหวังจากการที่ถูกแพมตัดเยื่อใย ทำให้เขาหงุดหงิดและต้องการระบายออกโดยเร็วปริษาจะต้องรองรับอารมณ์ใคร่ของเขา เธอเป็นคนเดียวที่เขาคิดถึงธวัชชัยจึงโทรศัพท์เรียกปริษามาที่โรงแรมหรูแห่งนี้
"ทางนี้ครับพี่ปา"ธวัชชัยตะโกนเรียกเมื่อเห็นปริษาเดินเข้ามาในโรงแรม หัวใจของเขาเต้นแรงเมือเห็นเธอปริษาสวมเสื้อกล้ามสีขาวคลุมทับด้วยเสื้อสูทสีดำ สวมกางเกงขายาวสีดำ ตุ้มหูคริสตัลสีม่วงกับสร้อยคอทองคำเส้นเล็กๆที่ห้อยจี้รูปหัวใจทำให้เธอดูสวยสง่าสมวัย
ปริษาเดินมาตามเสียงเรียกธวัชชัยลุกขึ้นคว้ามือเธอทันที
"ไปกันเถอะผมเปิดห้องไว้แล้ว"
ปริษาแม้จะไม่เต็มใจแต่กลัวจะมีคนรู้จักผ่านมาเห็น จึงปล่อยให้เขาจูงมือ เดินก้มหน้าตามเขาไปอย่างง่ายดาย
พอเข้าไปในห้องธวัชชัยก็ดึงตัวปริษาเข้ามากอด ระดมจูบอย่างหื่นกระหาย
"อาจารย์เมื่อไหร่จะเลิกรังความน้าซักที ปล่อยนะ" เธอร้องพร้อมกับพยายามผลักไสเขา
ธวัชชัยหัวเราะดันร่างงามล้มลงไปบนเตียงแล้วโถมตัวตามลงไป
"อาจารย์!"
ธวัชชัยหอมไปตามใบหน้ามือคว้าทรวงอกของเธอบีบขยำอย่างเมามันส์
"ปล่อย..ปล่อยนะ"ปริษาร้อง พยายามเบือนหน้าหนี
ธวัชชัยเห็นเธอดิ้นรนไปมาก็รำคาญตะคอกใส่หน้าอย่างไม่เกรงใจ
"หยุดโวยวายเสียทีผมเรียกพี่ปามาเย็ด ไม่ได้เรียกมาคุย อย่าสะดิ้ง"
ปริษาหน้าชาด้วยความโกรธ
"พูดกับน้าดีๆหน่อยสิเป็นอาจารย์เสียเปล่า"
ธวัชชัยใช้แขนยันตัวขึ้นมืออีกข้างบีบคางเธอไว้อย่างแรง
"โอ๊ย!เจ็บ ทำอะไรน่ะ" ปริษาร้อง
"หยุดเรียกตัวเองว่าน้าเสียทีฟังแล้วหมดอารมณ์กันพอดี ไม่ได้แก่กว่าผมซักเท่าไหร่เลย พูดว่าพี่"
ปริษาไม่ตอบโต้หากจ้องมองดวงตาเขา ธวัชชัยเห็นดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแววแห่งความเกลียดแค้นชิงชังต้องใจหายวูบ
"ทำไมถึงจงเกลียดจงชังผมนัก"ธวัชชัยถามเสียงอ่อนลง มือที่บีบคางคลายออกเปลี่ยนเป็นไล้ไปตามนวลแก้มแต่ปริษาเบือนหน้าหลบแสดงท่าทีรังเกียจอย่างชัดเจน
"ผมรักพี่ปาแค่ไหนพี่ปาก็รู้อยู่แก่ใจ"
ปริษาหันขวับสวนเขาทันควัน
"น้ามีสามีแล้วแล้วก็ไม่ได้รักอาจารย์ด้วย อาจารย์ก็รู้อยู่แก่ใจ"
ธวัชชัยหัวเราะใบหน้าของปริษาบึ้งตึงแสดงอาการโกรธจัด แต่เขาไม่รู้สึกกลัวสักนิดใบหน้าของเธอหวานออกอย่างนี้ ถึงจะปั้นใบหน้าดุอย่างไรก็ไม่มีใครที่ไหนกลัว
ปริษาเห็นเขาหัวเราะยิ่งโกรธมากขึ้นกระชากเสียงถาม
"ทำไมอาจารย์ไม่รักษาสัญญา"
"สัญญาอะไร"ธวัชชัยแกล้งทำเป็นไม่รู้
"อาจารย์บอกว่าพ้นหนึ่งเดือนแล้วจะไม่มายุ่งกับน้าอีกยังไง"
"ผมโกหก"ธวัชชัยพูดหน้าตาเฉย แล้วก้มลงจูบไปที่ใบหน้าบึ้งตึงนั้นทันที
ปริษาอยากจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆ
"ไอ้..."
ธวัชชัยรีบปิดปากเธอไว้ทันที
"อ๊ะ!อ๊ะ! อย่าพูดคำหยาบนะ มันไม่มีประโยชน์ และผมก็จะเสียความรู้สึกมากคิดถึงลูกสาวสองคนของพี่หรือเปล่า"
เหมือนโดนไฟช๊อตที่กลางหัวใจคำว่าลูกทำให้ปริษาปวดแปลบ หยุดการขัดขืนดิ้นรนในทันที
ธวัชชัยรู้ว่าเธอสยบให้กับเขาแล้วสยบเหมือนแมวเชื่องๆตัวหนึ่งแบบที่เธอเคยเป็น
"อย่างนั้นแหละครับพี่ปาต้องอย่างนี้ถึงจะเป็นพี่ปาของผม" เขาพึมพำโอบกอดร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นซุกไซ้ไปตามใบหน้า ขบเม้มที่ใบหูอ่อนของเธอ
"หอมเหลือเกิน"เขาพูดเสียงนุ่ม "ยั่วยวนใจชะมัด" ธวัชชัยซุกไซ้ไล่ลงมาถึงซอกคอ..เนินอก
ปริษาหอบหายใจแรงทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงขณะที่มือเขาควานเข้าไปในอกเสื้อสัมผัสทรวงอกอ่อนหยุ่นละมุนมือ
"อาจารย์"ปริษาคราง
ธวัชชัยเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความรักใช้นิ้วชี้แตะริมฝีปากบางของเธอไว้ ปริษามองหน้าเขาด้วยความสงสัย
"ผมจะเล่าอะไรให้ฟัง"เขาพูดยิ้มๆ "พี่ปารู้ไหม ผมเคยพาน้องหวานไปที่คอนโดของผม"
ปริษาตัวแข็งทื่อขมวดคิ้ว หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที
"ผมถอดเสื้อผ้าน้องหวานออกจนหมดเปลือยล่อนจ้อนเลยล่ะรู้มั้ย? รูปร่างเธอสวยน่ารักน่ากินเหลือเกินเธอตัวสั่นระริกเลยตอนที่ผมลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเธอลูกสาวพี่ปาคนนี้ทั้งใสทั้งบริสุทธิ์จริงๆ"
อารมณ์ปริษาแล่นจี๊ดขึ้นมาด้วยความโกรธ
"แก!ไอ้สารเลว ไอ้..." เธอขยับดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งธวัชชัยต้องออกแรงจับมือทั้งสองข้างของเธอกดทาบไว้บนเตียง แล้วโถมทับ ร่างเธอไว้
"ฟังผมก่อน!ฟังผมก่อนซิ มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด" เขาตะคอก
เธอสงบลงหลับตาพริ้ม น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวด
"เราไม่ได้มีอะไรกัน"ธวัชชัยพูดช้าๆ "เธอห้ามผม...ทั้งๆที่ผมปลุกเร้าเธอจนเกิดอารมณ์ขนาดนั้นผมไม่อยากจะเชื่อเลย! หวานบอกว่ารักผม แต่ขอให้ผมอดใจรอจนถึงวันแต่งงานพี่ปา...พี่อบรมลูกดีเหลือเกิน น้องหวานไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านมือผมเลยน้องอ้อก็อีกคน"
"แล้วอาจารย์ก็ยอมปล่อยหวานไปอย่างนั้นหรือ"ปริษาถามเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ในใจนึกปลาบปลื้มขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเธอภูมิใจในตัวลูกเหลือเกิน ถึงจะเหลวไหลไปบ้างแต่ลูกสาวของเธอก็เป็นเด็กดีเธอดีใจที่ลูกเชื่อฟังเธอ รู้จักรักหวงสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิง
"ใช่!ผมปล่อยเธอไป" เขากระชากเสียง "ผมไม่ได้เลวอย่างที่พี่คิดหรอกผมไม่ชอบข่มเหงน้ำใจผู้หญิง" ปริษาทำท่าจะแย้งแต่เขารีบพูดต่อ"ยกเว้นพี่ปา....มีวิธีไหนอีกล่ะที่ผมจะได้ตัวพี่ นอกจากวิธีนี้ใช่!ผมข่มขืนพี่ มันไม่ใช่สไตล์ผมหรอก แต่ผมก็ไม่เสียใจแม้แต่น้อย ผมรักพี่นะพี่ปาพี่ก็รู้ไม่ใช่หรือ"
ปริษาพูดอย่างเจ็บใจ
"จะให้น้าอ้อนวอนขอร้องอีกกี่ร้อยครั้งอาจารย์ได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว อย่ามารบกวนครอบครัวของน้าอีกเลย"
"ทำไมพี่ปาถึงใจร้ายแบบนี้ผมรักพี่จริงๆ ผมเลวเพียงเพราะว่าผมเกิดมาช้าไปน่ะหรือ? ผมพบพี่ช้าไปใครจะรู้ล่ะ ถ้าผมรู้จักพี่ก่อนผัวพี่ พี่อาจจะเลือกผมก็ได้พี่ต้องเลือกผมแน่ๆ"
"อย่าพูดถึงเขาเธอไม่คู่ควร" ปริษาพูดด้วยความโกรธ
ธวัชชัยขบกรามแน่นพยายามระงับอารมณ์ไว้ ชั่วครู่จึงกล่าวเสียงนุ่มนวล
"ที่ผมอธิบายเพราะผมอยากให้พี่รู้ผมรักน้องหวานจริงๆ แต่ผมต้องยอมเสียสละทั้งน้องหวานและน้องอ้อ แล้วยังผู้หญิงอีก8oที่ผมต้องเสียไปก็เพราะพี่" เขาพูดอย่างพลุ่งพล่านเมื่อคิดถึงแพม "แต่ผมก็ไม่เสียดายเลยผมเสียสละได้ทุกอย่าง... อะไรก็ได้... ขอเพียงแค่... ผมแค่อยากให้พี่รู้ให้พี่เข้าใจ พี่ปาไม่ต้องรักผมก็ได้ ขอแค่อย่าเกลียดชังผมมากมายก็พอ"เขาพูดเสียงสั่นเครือ
ปริษาหวั่นไหวสะท้านวูบข้อเสียของเธอก็คือใจอ่อนจนดูเหมือนอ่อนแอนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องยอมเขาถึงขนาดนี้ ปริษาเคยคิดที่จะเอาเรื่องที่โดนข่มขืนไปแจ้งตำรวจเพื่อให้เรื่องบัดสีนี้จบสิ้นเสียที แต่ก็กลัวจะอับอายเสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูลลูกสาวทั้งสองจะคิดยังไงถ้ารู้ว่าแม่โดนแฟนของพวกเธอข่มขืนเมื่อหาทางออกไม่เจอจึงต้องตกเป็นเบี้ยล่างของเขาอยู่อย่างนี้
ธวัชชัยซ่อนยิ้มไว้ในหน้าเมื่อเห็นเธอคลายสีหน้าที่บึ้งตึงลงเขาเริ่มปลดเสื้อชั้นนอกออกก่อน แล้วบรรจงไล้ปลายนิ้วรูปไปบนผืนผ้าเรียบลื่นแล้วเกี่ยวกระหวัดสายเสื้อชั้นในของเธอออก
อาจารย์หนุ่มเพ่งมองเนินอกสวยที่ตอนนี้เหลือเพียงแค่บราเซียสีชมพูผ้าลูกไม้ปกปิดไว้เท่านั้นเขาก้มลงจูบเบาๆที่เนินอกขาวนวล เอื้อมมือสอดเข้าไปปลดตะขอบราด้านหลังแล้วลูบไล้เนื้อเนียน กระตุ้นอารมณ์ของปริษาให้มีมากขึ้นไปอีกแล้วซุกไซร้จมูกไปตามซอกคอของปริษาก่อนจะเงยหน้าขึ้น
สายตาเจ้าชู้มองไล่ร่างเปลือยเปล่าท่อนบนที่นอนอวดความงดงามที่อยู่ตรงหน้าด้วยความกระหายดวงตาคมวาวแทบจะกลืนกินเธอไปทั้งตัวปริษาหัวใจเต้นแรงพยายามเอียงตัวเพื่อจะหลบสายตานั้นหากแต่เขายึดไหล่เธอไว้บังคับให้นอนนิ่ง
แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม
''ผมคิดถึงพี่ปามากมากจนนอนแทบไม่หลับเกือบทุกคืน...ผมอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีพี่ปาพี่จะดุจะด่าผมก็ได้แต่อย่าเกลียดอย่าชังผมเลย...''
เขาอ้อนเสียงอ่อนหวานคำพูดของเขาทำให้ปริษาใจอ่อน เธอสูดลมหายใจที่ระส่ำด้วยความสับสนมืออุ่นๆของเขาเริ่มลูบเลื่อนไปตามร่างกาย ใบหน้าซุกไซร้จากข้างแก้ม ลงมาซอกคอแล้วไล่เลื่อยต่ำลงมาอย่างช้าๆ ...
นิ้วของเขาไล้เล่นที่ช่วงไหล่เปลือยมนของเธอแล้วไต่ลงมาถึงช่วงอกอวบขาว เล่นนิ้ววนซุกซนอยู่บริเวณยอดทรวงสีอ่อนจางนั้น
ลีลาลูบไล้และสัมผัสของธวัชชัย ทำให้ปริษาสะท้านไปทั้งตัว รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูกมันไม่เหมือนทุกครั้งที่เขาเอาแต่รุกรานเธอด้วยกำลัง ใช้วาจาเสียดสีและเย้ยหยันแต่ยามเมื่อเขาทำนุ่มนวลกับเธออย่างนี้มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง
สัมผัสของเขาทำให้เธอหวลคิดไปถึงสมัยที่เธอแต่งงานกับทศใหม่ๆด้วยซ้ำเธอถึงกับเคลิบเคลิ้มลืมตัว
"นุ่มละมุนเหลือเกินพี่ปาสวยหวานไปทั้งตัว"
เขาพูดเสียงหวานเลื่อนตัวขึ้นมากอดและจูบปริษารู้สึกแปลกใจนิดหน่อยเมื่อปริษาไม่ได้ดิ้นรนเหมือนทุกครั้งแต่กลับสนองตอบจูบของเขา ใบหน้าของเธอระเรื่อด้วยสีชมพู
ธวัชชัยไล้เลียที่ใบหูของปริษาแล้วเขาก็ไล่กลับมาเลียที่สันจมูกโด่งงามได้รูปโลมเลียไปมาก่อนจะวนกลับไปขบเม้มที่ติ่งหูกลิ่นหอมจากน้ำหอมและเครื่องประทินผิวของเธอกรุ่นอยู่ที่จมูกของเขาชั่วครู่ธวัชชัยก็ถอนปากออกมาอย่างแช่มช้า มองใบหน้าหวานของเธอ
"สวยเหลือเกิน"
ธวัชชัยครางก่อนจะกดริมฝีปากลงอีกครั้งหนึ่ง เนิ่นนาน รุนแรงและเร่าร้อนกว่าเมื่อครู่มือของเขาลูบไล้ไปทั่วร่างงามก่อนจะวางลงบนอกอิ่ม คลึงเคล้นอย่างเบามืออีกครั้งปากยังคงประกบจูบอย่างต่อเนื่องปลายลิ้นตวัดพัลวันกันอย่างรุนแรงทำเอาปริษาต้องปล่อยเสียงครางออกมาอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่
''โอ...''
ธวัชชัยไล่วนจูบขึ้นลงไล้ไปมาตามซอกคอขาวสูดดมความหอมหวานก่อนจะประทับรอยไว้แผ่วเบา
''อาจารย์''
ปริษาส่งเสียงร้องออกมาเบาๆแอ่นอกขึ้นเล็กน้อย มือเรียวงามเลื่อนไปกระหวัดรอบคอเขาแต่ธวัชชัยเลื่อนหน้าลงต่ำลงลิ้มลองความหอมหวานของเธอ
เขาเงยหน้ามองเห็นปริษานอนตาปรือหวานฉ่ำสีหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์ปั่นป่วนที่เกิดขึ้นก็หัวเราะเบาๆก่อนจะก้มหน้าซุกไซร้ไล่ชิมความหวานของร่างงามนวลเนียนนั้น
ปริษาส่งเสียงครางกระเส่าทำเอาธวัชชัยแทบคลั่งด้วยอารมณ์ปรารถนาเขาเลื่อนหน้าไล้ต่ำลงไปตามหน้าท้องแบนราบเรียบขาวผ่องที่อยู่เหนือขอบกางเกงเธอเกร็งเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากอุ่นของเขากดทับลงที่รอบๆสะดือก่อนจะไล้ลงไปตามผิวเนื้อนวลละเอียดจนถึงขอบกางเกงทุกสัมผัสที่นุ่มนวลของเขาส่งผลให้อารมณ์ของเธอกระเจิดกระเจิง
''อาจารย์ อา...อืมมม'' เธอครางอยู่ในลำคอ
ธวัชชัยเลื่อนตัวขึ้นโอบกอดรั้งร่างของเธอไว้แนบแน่นปากประกบส่งลิ้นเข้าไปสำรวจหาความหวานชื่นฉ่ำ ดูดดุนลิ้นของเธออย่างเมามัน
ปริษาส่งเสียงครางลมหายใจเต้นถี่เร็วเมื่อถูกเขารุกเร้า อย่างรวดเร็วรุนแรง ธวัชชัยกดฝ่ามือลงบนหน้าอกนุ่มของเธอบีบเคล้นอย่างรุนแรงจนปริษาไม่สามารถต้านทานอารมณ์ที่รุนแรงได้
''อาจารย์ ..อาาาา ''
ปริษาร้องออกมาเมื่อถูกเคล้นคลึงหน้าอกรุนแรงมากขึ้นธวัชชัยได้ยินเสียงทีเธอร้องครางออกมายิ่งทำให้อารมณ์ที่มีอยู่พุ่งพล่านขึ้นไปอีกมือเอื้อมมือไปจัดการปลดตะขอกางเกงของปริษาออกทันที
''ถอดกางเกงออกเถอะนะ พี่ปา ....''
ธวัชชัยพูดพร้อมกับรูดกางเกงของเธอรวดเดียวหลุดออกไปทางปลายเท้าเขาเลียระต่ำลงไป สูดดมความหอมหวานจากสิ่งที่อยู่ในกางเกงในตัวบางนั้นและลงลิ้นเลียแตะแนวร่องทั้งๆที่อยู่ในกางเกงใน...ความฉ่ำเยิ้มเปียกจนทะลุผ้าบางเรียบรื่นสีชมพูอ่อนๆที่ปกปิดโคกเนินนั้นเขาลากลิ้นไปมารอบๆ โคนขาเนียนละเอียดปริษาตัวสั่นด้วยความปรารถนาที่แทบจะทนเก็บไว้ไม่ไหว
เขาสอดนิ้วเข้าไปตามขอบกางเกงในและรูดมันออกมาจ้องมองส่วนนั้นของเธอแล้วก้มลงแตะลิ้นลงไปเน้นเบาๆที่เนินเนื้อด้านล่างปริษาบิดกายเล็กน้อยเมื่อได้รับสัมผัสร้อนของปากของเขา
ธวัชชัยแยกขาปริษาออกเล็กน้อยก่อนจะซุกหน้าลงไปหาความหวานของเธอไล้เลียตามกลีบแคมแยงลิ้นลงไปในร่องคับปลายลิ้นตวัดไปยังติ่งเนื้อ ปริษาถึงกับกระตุกวูบ ร่างสั่นระริก
ธวัชชัยเงยหน้ามองใบหน้างามที่นอนหน้าแดงหายใจหอบเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ใดๆปกปิด ดวงตาหวานฉ่ำเย้ายวนใจเขาก้มหน้าลงลิ้มรสความหวานอีกครั้งห่อลิ้นเข้าไปสำรวจหาน้ำหวานที่ไหลออกมาจนชุ่มเชื้น เขากระดกลิ้นขึ้นลงไล่เลียรอบๆกลีบนุ่มสอดลิ้นเข้าออกรวดเร็ว หนักหน่วง
ปริษาแอ่นกายขึ้นตอบรับสัมผัสนั้นทันทีมือเรียวสวยเอื้อมไปกดหัวธวัชชัยให้ฝังลงราวกับเกรงว่าเขาจะถอนหน้าออกแล้วหยุด
''อาจารย์ .อา...อา......อูยยย.......''
ปริษาส่งเสียงร้องไม่ขาดปากยามที่ปากร้อนดูดดุนติ่งเล็กๆที่เพิ่มความกระสัน
ธวัชชัยยึดสะโพกปริษาไว้แน่นไม่ให้ดิ้นหนีปากยังคงทำหน้าที่ต่อไปอย่างขมักเขม้น ลิ้นดูดแรงขึ้น... แรงขึ้น...ปริษาแอ่นกายบิดตัวไปมา มือจิกขยี้ผมของเขาอย่างรุนแรง
อาจารย์หนุ่มเร่งลิ้นดูดแรงยิ่งขึ้นปริษาสั่นสะท้านไปทั้งร่างความเสียวสยิวทวีมากขึ้นตามแรงดูดนั้นทำเอาเธอแทบจะทนไม่ไหวแอ่นสะโพกเข้าหาใบหน้าของเขาเข้าไปอีก
'อาจารย์ พอเถอะ น้า... ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว... โอ...''
ปริษาส่งเสียงร้องครั้งสุดท้ายก่อนจะเอื้อมมือออกไปไขว่คว้าเขาขึ้นมากอด แลกจูบกันอย่างดื่มด่ำธวัชชัยกอดหญิงสาวไว้แนบแน่น ก่อนจะถอนจูบออกมา ส่งยิ้มให้เธอที่นอนหน้าแดงก่ำเหงื่อเต็มตัว ลูบไล้ใบหน้างามอย่างรักใคร่หวงแหน
"ผมทำให้พี่ปามีความสุขแล้วขอผมบ้างนะ"
ธวัชชัยพูดเบาๆเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วจัดการแยกขาเรียวงามของปริษาออกจับท่อนเนื้อถูไถไปตามร่องของเธอจนเปียกทั่ว แล้วค่อยๆ กดท่อนเนื้อนั้นลงไป
"อาจารย์..."
ปริษาขมวดคิ้วเรียวงามเม้มริมฝีปากแน่นขณะที่อาจารย์หนุ่มค่อยๆดันท่อนลำนั้นเข้าไปจนสุดเขาแช่ไว้นิดหนึ่งแล้วเริ่มขยับเอวออกมายาวๆจนท่อนลำเกือบสุด แล้วสวนกลับเข้าไป
"อูยยยย"
ธวัชชัยร้องด้วยความเสียวเขาสาวเข้าสาวออกยาวๆ ช้าๆ และเน้นๆ เพื่อให้ปริษารับรู้ความเสียวมากขึ้นปริษาวางมือไว้บนเตียง ก่อนจะขยุ้มผ้าปูแน่น สะบัดศรีษะจนผมยาวกระจายไปบนหมอน
"อาจารย์เบาๆ ค่ะ"
ธวัชชัยลดความเร็วลงแต่เน้นกดสะโพกลงมาให้บดขยี้กับเนินเนื้อของเธอมากขึ้น
"ดีมั้ยพี่ปา"
ปริษาไม่ตอบแต่สีหน้าบ่งบอกถึงความสุขอันลึกล้ำเขาจับอารมณ์เธอได้แล้ว ปริษาชอบแบบนุ่มนวลสุภาพ เขาค่อยเริ่มจากช้าๆก้มลงไปบีบคลึงเต้านมของเธอ แนบร่างไปประกบลงที่ริมฝีปากบาง ดูดดื่มเล้าโลมเธอ
ก่อนจะยันกายแล้วเขาก็เริ่มสาวเร็วขึ้นแรงขึ้นและถี่ขึ้น
"ชอบมั้ยพี่ปาพี่สวยมาก สวยเหลือเกิน ผมรักพี่จริงๆ อูยยย..."
เขาเพ้อพร่ำชื่นชมความงามของเธอขณะเร่งจังหวะแรงขึ้นเรื่อยๆปริษาร้องครางด้วยความกระสันต์
"อาาาอูยยยอูยยยย อาจารย์ อาจารย์ โอ..."
"เรียกผมทำไมพี่ปาเสียวหรือ ผมมีความสุขเหลือเกิน พี่ปา ยอดรักของผม ซี้ดดด"
ธวัชชัยโยกเข้าโยกออกท่อนเนื้อของเขาบดขยี้กับเนื้อนุ่มๆของปริษาลีลาที่นุ่มนวลของเขาผสานกับคำเพ้อพร่ำชื่นชมเธอทำให้ปริษาต้องไปถึงจุดสุดยอดอีกครั้งด้วยความดื่มด่ำ
"อืมมมเสร็จอีกแล้วหรือพี่ปา ดีจริงๆ ผมจะทำให้พี่ปาเสร็จหลายๆครั้งเลย"
พูดจนอาจารย์หนุ่มก็ส่ายเอวควงท่อนเนื้อควานในร่องรูของเธอ สร้างความเสียวให้ปริษาอย่างมากสักพักเขาก็ถอนท่อนเนื้อออกมาจับตัวปริษาลุกขึ้นโก้งโค้งแล้วสอดท่อนเนื้อเข้าทางด้านหลังเขาชักท่อนเนื้อเข้าออกรัวเร็ว กระแทกกระทั้น จนเนื้อกระทบกันเสียงดัง พั่บ พั่บพั่บ ปริษาถึงสะบัดหน้าจนเรือนผมกระจาย เธอครางลั่นห้อง
"อาจารย์อาจารย์ อาจารย์ อูย อูยย อูยยยย"
ลีลาของเขาทำให้ปริษาอิ่มสุขเหลือล้นธวัชชัยควบคุมให้มันเดินหน้าไปเรื่อยๆ บางครั้งอ่อนนุ่ม บางครั้งร้อนแรงปริษาเองก็เคลิบเคลิ้มถึงกับช่วยสนองความปราถนาที่ระอุกรุ่นของเขาช่างนุ่มนวลและเต็มไปด้วยจังหวะที่เร้าใจเหลือเกิน
มันราวกับสายลมที่เริ่มจากแผ่วพริ้วเย็นสบายแล้วก่อตัวกลายเป็นมรสุมลูกใหญ่พัดเข้ากระหน่ำรุนแรงเกินกว่าที่จะมีสิ่งใดต้านทานได้ แล้วมันก็อ่อนตัวลงกลายเป็นเพียงสายลมอ่อนที่พัดอย่างแผ่วเย็นราวกลับจะปลอบโยนความชอกช้ำทั้งมวล
ปริษาหอบหายใจแรงเหงื่อแตกพราวไปทั่วใบหน้าขณะที่เขาประคองกอดไว้หลังจากพาเธอไปถึงจุดสุดยอดครั้งแล้วครั้งเล่า
"พี่ปา..ผมมีความสุขจริงๆ"ธวัชชัยพูดออกมาจากใจจริ
ปริษาน้ำตาคลอเธอกำลังพ่ายแพ้ให้กับเขา ...
พ่ายแพ้ให้กับตัณหาที่กำลังมีอำนาจเหนือศีลธรรมที่เธอเคยยึดถือ...
ซึ่งนั่นหมายถึงการทรยศต่อสามี...
...แต่ในเวลาเดียวกันความวาบหวามยังซึ้งตรึงอยู่ในห้วงอารมณ์และยากที่จะสลัดมันทิ้งได้ง่ายๆ...
...เธอร้าวรานเหลือเกิน[/post]

เพิ่งเคยอ่านเรื่องนี้ กลมกล่อมจังครับ ต้องหาอ่านตอนที่เหลือซะแล้ว