จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 16 ประลองรอบแรก
          โดย ท่านกระปี่หัก

"เจ้เจ้ บ่อเมี้ยเป็นอะไรไหม..... เจ้เจ้บ่อเมี้ยจะอยู่ในภูเขาหรือเปล่า.....เจ้เจ้...."
"ดอกท้อนอนซะเถอะนะบ่อเมี้ยไม่เป็นอะไรหรอกพรุ่งนี้ถ้าบ่อเมี้ยไม่มาพวกเราจะไปตามหาที่ภูเขา"
โบตั๋นได้แต่ปลอบน้องสาวขณะที่ตัวเองก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน หลังจากที่แยกทางที่ทางน้ำไหลทั้งสามสาวก็ไร้อุปสรรคมุ่งหน้าสู่เขาเหลียงซานตามที่นัดกับซือแป๋ไว้ ทั้งสามสาวต่างนิ่งเงียบยิ่งโดยเฉพาะเบญจมาศนางถือว่าเป็นความผิดของนางที่ปล่อยให้บ่อเมี้ยยิ่งสุดท้ายภาพที่เบญจมาศเห็นดวงตาของบ่อเมี้ยมองนางจนลับตาจนทำให้ไม่สามารถหลบหินย้อยตรงทางน้ำไหล
**** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ *****
"ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้างหรือเปล่า"เบญจมาศนอนน้ำตาไหลในห้องกับซือแป๋
"เจ้เจ้ท้อนอนไม่หลับ"
"โอ๋คนดีนอนซะเถอะบ่อเมี้ยกับซากุระเป็นคนดี พระย่อมคุ้มครอง ......เอ่อ.....วันนั้นทำไมดอกท้อกับซากุระถึงนอนไม่ใส่เสื้อผ้า"
ดอกท้ออายจึงซุกไปที่อกของโบตั๋นมือของดอกท้อกอดไปที่โบตั๋น
"ท้อ.....ท้อ..."
ดอกท้อไม่รู้จะหาคำตอบให้พี่สาวอย่างไรมือที่กอดจึงลูบไปที่หน้าอกของโบตั๋น
"ท้ออย่าซนซิ....นะ....นอน..ได้แล้ว"
"เจ้อยากรู้อยู่เฉยๆเดี๋ยวท้อทำให้"
"ทะ...ท้อ...จ....จะทำอะไร"
ดอกท้อไม่ตอบอะไรทั้งสิ้นเลิกเสื้อของโบตั๋นมือข้างหนึ่งบีบอย่างเบาที่ยอดพธูส่วนปากก็ดอมดมโดยปากน้อยของนางอมไปที่ยอดปทุมถันใช้ลิ้นทั้งดูด ทั้งดุน ทั้งดัน เลียซ้ายขวา
"อ่าห์...ทะ ....ท้อ ท้ ท้อ อูย"
ดอกท้อละจากปทุมถันค่อยไล่เลียเหมือนลูกแมวน้อยทุกสัดส่วนของโบตั๋น ขณะเลียดอกท้อก็มือขยับข้างล่างปลดเชือกดึงกางเกงผ้ามือน้อยของดอกท้อค่อย ๆจับไปที่ดอกไม้ของโบตั๋นอย่างช้า ๆใช้ปลายนิ้วค่อยเขี่ยดอกไม้ของโบตั๋นช้าแต่นุ่มนวล
มือของโบตั๋นจับหมอนบิดด้วยความเสียซ่านลิ้นของดอกท้ออยู่แถวง่ามขาใกล้ดอกไม้กับทำให้โบตั๋นเกร็งตัว นิ้วของดอกท้อเขี่ยที่เกสรดอกไม้ค่อยเขี่ยช้าแต่สม่ำเสมอโบตั๋นได้แต่กระดกก้นตามจังหวะมือปากก็สูด ซีด อา....ซีดซีดมือดอกท้อเริ่มเร่งความเร็วนิ้วโป้งเขี่ยนิ้วกลางใส่เข้าไปรัวแบบไม่ยั้ง อา....ซีดซซซ....อ....อูย....ซีด....อา.......โอ....โฮย....โอยยยยยยยได้ผลโบตั๋นหลั่งน้ำค้างเต็มดอกไม้
"เจ้เจ้ช่วยท้อด้วยนะ"
ดอกท้อถอดเสื้อผ้าโดยไวและคล่อมให้ก้นหันไปทางหน้าโบตั๋นในขณะที่ดอกท้อก็ก้มชิมน้ำค้างของโบตั๋น ไม่มีคำพูดใดๆได้ยินแต่เสียงแผ๊บ... แผ๊บ... จ๊วบ... จ๊วบ... อืม... อา... ซีด ...อ้า...อูย .....อ่าห์ อย่างน้อยดอกท้อก็สอนความรู้สึกดีๆความสัมพันธ์พิเศษและคำตอบกับ...โบตั๋น
บ่อเมี้ยร่วมทางมากับซากุระเห็นเวทีลุยไถกว้างใหญ่รอบข้างมีเต็นท์ให้มีที่พักให้แก่สำนักต่างๆบ่อเมี้ยเหลียวมองหาพวกเบญจมาศซากุระก็กระตุกแขนเสื้อ
"เมี้ยซังนู่นเจ้เจ้อยู่นู่น"
ทั้งสองรีบไปพบทั้งสามนาง ซากุระเรียกเจ้เจ้โน่นเจ้เจ้นี่ต่างได้การต้อนรับจนเสียงเจื้อยแจ้วไปหมด บ่อเมี้ยได้แต่ยืนเงียบเงียบ เหม่อมองดูสี่สาวที่ทักกันวุ่นวาย
"กอกอท้อคิดถึงกอกอแทบตาย กอกอเป็นไงบ้าง เห็นซา บอกหนีกับแทบตายคอยดูเดี๋ยวท้อจะจัดการให้น่าดูเชียว"ดอกท้อกระโดดเกาะแขนเขาอย่างไม่กริ่งเกรงสายตาใครทักเขาด้วยน้ำเสียงใสๆ
"ตี๋รับประทานอะไรมาแล้วรึยัง"
"มัวคิดถึงพวกเจ้จนลืมกิน"
"บ้า"
โบตั๋นอายหน้าแดงแต่ยิ้มแย้มแจ่มใสมีเพียงสาวเดียวทักทายกับซากุระแต่ไม่มาทักทายบ่อเมี้ยเพียวแต่ชำเลืองดวงตามองมาเป็นระยะเท่านั้น
"ยี่ม่วยพาตี๋ไปพบซือแป๋ก่อน"
เนื่องจากซือแป๋ของบ่อเมี้ยเป็นเพื่อนสนิทกับซือแป๋ของพวกโบตั๋นจึงต้องไปแนะนำอย่างเป็นการส่วนตัวส่วนซากุระได้แต่รอให้ซือแป๋ออกมาเบญจมาศเดินพาบ่อเมี้ยเข้าที่พักอาจารย์พอเลยหัวโค้งลับสายตาคนเบญจมาศหันกลับมากอดบ่อเมี้ยทันที
"บ่อเมี้ย....บ่อเมี้ย"
บ่อเมี้ยก็กอดร่างที่อวบอิ่มพร้อมจูบไปที่แก้มของนาง พร้อมกระซิบเบาที่ข้างหูของเบญจมาศ
"คิดถึงจังเลยคืนนี้อยู่กับบ่อเมี้ยนะ"
ได้ผลเบญจมาศผลักออกจากตัวบ่อเมี้ยหน้าแดงเป็นตำลึงสุกก้มหน้า
"หมอบ้า หมอลามก หม...."
ปากน้อยถูกปิดด้วยรสจูบเบญจมาศก็ปล่อยให้ชายในดวงใจรังแกนาง
"พอ....เถอะไปพบซือแป๋กัน"
แม่ชีตันหยงมีอายุประมาณ 40 ปีไม่เข้าใจเหมือนกันซือแป๋ 80 เป็นเพื่อนต่างวัยกันจริง ๆแม่ชีตันหยงเชื่อว่าในอดีตคงเป็นคนสวยแน่นอนใบหน้ารูปไข่จมูกและปากเข้ากับใบหน้าเสียดายที่โกนคิ้วออกสวมหมวกสวมชุดหลวมของนักบวชปิดบังสัดส่วน แม่ชีตันหยงเป็นคนมีวิทยายุทธ์และเป็นตัวแทนสำนักในการชิงชัยอันดับหนึ่งของยุทธภพทีเดียว บ่อเมี้ยถอดหมวกกุ๊ยก้มกราบเพราะไม่ว่าศักดิ์ในฐานะเพื่อนของซือแป๋หรือในฐานะสามีของลูกศิษย์ของนางล้วนสามารถทำความเคารพได้ไม่ขัดเขิน
"ศิษย์บ่อเมี้ยเป็นศิษย์ซือแป๋สรรพวิชาขอกราบคาราวะซือไถ้"
"ไม่ต้องมากมารยาทลุกขึ้น"
บ่อเมี้ยจึงยืนสงบเสงี่ยม
"อือเจ้าหรือคือเด็กที่รอดจาก ปาฏิหาริย์ นั้น ความจริงเจ้าเหมาะที่จะฝึกวิชาบู๊มากๆเป็น อัจฉะริยะในร้อยปีที่หาได้ยาก น่าเสียดาย น่าเสียดาย"
"บ่อเมี้ยยิ้มขอบพระคุณซือไถ้ที่กังวลข้าพเจ้าได้รับบุญคุณจากซือแป๋รวมทั้งท่านสั่งสอนสรรพวิชามีมากเกินพอข้าพเจ้าก็พอใจในสิ่งที่ข้าพเจ้าเป็น"
อือสมแล้วที่เฒ่าขี้เมาบอกถ้ามันยิ้มเหมือนมารบุปผากำเนิด แม้แต่เราถ้าไม่มีพลังวัตรที่เพียงพอคงต้องหน้าแดงเป็นที่ขายหน้าแน่
"อาจารย์ของเจ้าให้เจ้าคลุมหน้าตลอดการเดินทางใช่หรือไม่"
เอ่อ....รู้ได้ไงเนี่ย เบญจมาศอยู่ข้างๆหัวเราะคิก คิก บ่อเมี้ยได้แต่รู้สึกเซ็งแต่ก็ตอบรับอย่างนอบน้อม
"แล้วเจ้ามีใครที่ชอบพอหรือยังพวกนางสามสาวดอกไม้เจ้าชอบใครข้าได้จัดการให้"
"เอ่อ"
เบญจมาศได้แต่ใจระทึกไม่รู้ว่าบ่อเมี้ยจะตอบอย่างไรซือแป๋ของนางยึดมั่นให้ชายมีรักเดียวใจเดียวแต่บ่อเมี้ย.... "ชอบทั้งสามคน..."
"บังอาจ.."
ที่พักแขนด้านขวาถูกทำลายละเอียดแม่ชีตันหยงเกร็งกำลังจะซัดศิษย์ของสหายที่ใจรวนเรไม่แน่นอนเป็นการสั่งสอน บ่อเมี้ยยืนตัวตรงหลับตาพร้อมรับโดยนึกในใจผิดหรือที่กล้าพูดความจริง
"ซือแป๋ฟังศิษย์ก่อนศิษย์มีเรื่องอธิบาย"
"รีบว่ามา เบญจมาศเจ้าเคยเกลียดผู้ชายประเภทนี้ไฉนจึงออกรับแทนรีบบอกมา" เบญจมาศจึงเล่าเรื่องตั้งแต่ต้น(ไปอ่านย้อนต้นเอาเองนะ)
"อือ งูใหญ่พิษกำหนัด อุบัติเหตุน้ำตก ผลไม้ร้อนเย็น รู้สึกเจ้าจะโชคดีเหลือเกินนะ เฮ้อยิ่งเกลียดยิ่งเจอ พวกเจ้าจัดการกันเองก็แล้วกันได้เวลาประลองแล้ว"
แม่ชีตันหยงลุกเดินออกไปโดยไม่มองใคร บ่อเมี้ยได้แต่มองหน้าเบญจมาศที่ได้แต่ก้มหน้าน้ำตาซึมจึงเดินเข้าไปกอดพร้อมจูบที่คอพร้อมพูดเบาๆ
"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ่อเมี้ยจะอยู่เคียงข้างเสมอ"
เบญจมาศจึงหันกลับมากอดพร้อมร้องไห้จนหน้าอกของบ่อเมี้ยเปียกชุ่ม
"เจ้เจ้ทำอะไรกันอยู่ซือแป๋จะประลองแล้วนะเจ้เจ้ ว้า มากอดกันนี่เองรีบไปเถอะซือแป๋จะประลองกับจอมพิษวนาสวาท เอ๊ะเจ้เจ้ร้องไห้ใครทำอะไร กอกอทำร้ายเจ้เจ้หรือท้อไม่ยอมนะ อะ อืม.."
บ่อเมี้ยดึงดอกท้อมาปิดปากน้อยๆกลายเป็นดอกท้อเป็นฝ่ายกอดบ่อเมี้ยเสียเองจนเบญจมาศต้องผลักให้ทั้งคู่ไปดู
ซือแป๋ประลอง
ณ บนเวทีการประลองแม่ชีตันหยงตั้งท่าพนมมือจรดอกปลายเท้าแยกท้ายเยื้องข้างหน้าเล็กน้อย ในขณะจอมพิษวนาสวาทเป็นชายร่างใหญ่ผมสีแดงเหมือนสิงโตหนวดเครายาวจรดอกใส่เสื้อคลุมตัวยาวมีกระเป๋าที่น่าจะสั่งตัดพิเศษมีจำนวนมาก
"เอ่อ เจ้เจ้การประลองมีกติกาว่าอย่างไรบ้าง"
"เป็นการประลองจัดลำดับท้าประลองได้เพียงครั้งเดียวต่อวันสามารถใช้อาวุธอะไรก็ได้ ผู้ที่มีอันดับต้องตอบรับการท้าทายถ้าไม่ตอบรับอันดับจะถูกปลดยกเว้นได้รับบาดเจ็บในการประลองจึงรักษาอันดับเดิมได้โดยไม่ต้องรับคำท้าอีกถ้าพลาดพลั้งถึงตายไม่มีการเอาความกัน ซือแป๋อยู่ในลำดับที่ สาม จอมพิษวนาสวาท ไม่มีอันดับแต่มีความแค้นกับซือแป๋สามปีก่อนที่ไปขัดขวางมันฉุดคร่าสตรีถูกซือแป๋ฟาดหลบหนีไปครั้งนี้มันร้องท้าทายซือแป๋ทางกรรมการหลวงจีนนิรทุกข์เต้าหยินบ่วงเซาะจึงจัดให้มันเป็นคู่แรก"
โบตั๋นตอบแก่บ่อเมี้ยแต่สายตามองไปที่เวที
"แล้วพวกเจ้เจ้ประลองด้วยหรือไม่"
"ตี๋ตี๋อยากให้เจ้เจ้ประลองหรือเปล่า"โบตั๋นหันหน้ามามองบ่อเมี้ย
"ถ้าใจจริงไม่อยากให้เจ้เจ้เป็นอะไรไปแต่เป็นความก้าวหน้าของพวกเจ้เจ้ตี๋ตี๋ได้แต่เคารพในการตัดสินใจ"
ได้ผลได้รับรอยยิ้มที่แสนหวานจากสามสาวที่ยืนฟังซากุระที่ได้ฟังก็รู้สึกยิ้มของตัวเองฝืนๆชอบกลดอกท้อเห็นจึงยื่นมือมาจับมือซากุระ
"ตอนนี้มีสี่ดอกไม้แล้วซากุระก็เป็นหนึ่งในพวกเรานะ"คราวนี้ซากุระจึงยิ้มออกมามองที่ดอกท้อด้วยความสำนึกขอบคุณ
ฝ่ามือพุทธปราบมารเสียงแม่ชีตันหยงพร้อมฟาดฝ่ามือซ้ายที่เกร็งพลังวัตรถึง แปดส่วนเข้าใส่จอมพิษ จอมพิษเบี่ยงตัวหลบพร้อมทั้งฟาดฝ่ามือร้อยพิษใครถูกจะมีน้ำเลือดหนองผิวหนังจะเน่าตายไปในทันทีแม่ชีตันหยงเกร็งลมปราณคุ้มครองกายพิษใดๆไม่อาจกล้ำกลายแต่ก็หลบไม่ให้ลมปราณที่มากับพลังฝ่ามือกระแทกสู่ร่างกายด้วยการกระโดดข้ามหัวจอมพิษโดยใช้เท้าถีบย้อยหลังไปที่หัวจอมพิษจอมพิษได้แต่เซถลาไปข้างหน้าจอมพิษทั้งเจ็บ โกรธ และอายมองด้วยสายตาอาฆาตใช้พลังวัตรถึงสิบส่วนสลับมือซ้ายขวาแม่ชีก็ประทะด้วยวิทยายุทธอันดับสูงของสำนักต้านทานไว้
"เจ้าไม่สำนึกอีกวันนี้อาตมาจะทำให้สตรีดีงามปลอดภัยกำจัดคนถ่อยของยุทธภพ"
"ยายชีเฒ่าตบหน้าหาว่าอ้วนอย่าพึ่งหลงตัวเองคอยดูต่อไปเถอะ"
จอมพิษฟาดฝ่ามือด้วยความดุร้ายแม่ชียังสามารถต้านรับฝ่ามือได้ทุกกระบวนท่า แม่ชีตันหยงเห็นว่าน่าจะรีบกำจัดซะจะได้มีเวลาพักผ่อนจะได้เตรียมท้าสู้ลำดับต่อไปจึงยกเท้าซ้ายถีบไปที่ยอดอก จอมพิษกระเด็นกระอักเลือกดำคล้ำออกมาในมือล้วงกระเป๋าขวาร้องท้าทายว่า
"ยายชีเฒ่าลองรับฝ่ามือพิเศษของเล่าฮูดู"
พร้อมฟาดทั้งสองฝ่ามือแม่ชีก็เกร็งพลังวัตรถึงสิบส่วนพร้อมฟาดฝ่ามือทั้งสองออกรับ ตูม เสียงปะทะดังกังวานพร้อมด้วยฝุ่นสีแดงปลิวรอบตัวแม่ชี
"ฮะ ฮะ ฮ่า ยายชีเฒ่าเจอผงสวาทของเล่าฮูไปไม่มียาแก้ต้องเสพสังวาสบอกยอมแพ้แล้วเล่าฮูจะสงเคราะห์เป็นผัวให้ ฮะ ฮะ อัก"
จอมพิษกระอักเลือดอีกครั้งแม่ชีตันหยงโกรธและอายจึงใช้พลังวัตรทั้งหมดกระแทกไปยังจอมพิษได้ผลจอมพิษปลิวกระเด็นตกข้างเวทีสายตาแตกซ่านก่อนตายยังหัวเราะจนสิ้นลมปราณ
"ผู้ชนะคือแม่ชีตันหยงแห่งสำนักดอกไม้ขาวรักษาตำแหน่งได้"
หลวงจีนนิรทุกข์ที่กรรมการได้ประกาศจอมยุทธที่มาเฝ้าดูต่างปรบมือโห่ร้องแต่ไม่มีใครรู้ว่าจอมพิษพูดอะไรกับนางมีเพียงคนเดียวที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นคือบ่อเมี้ยเพราะตอนที่จอมพิษพูดได้หันหน้ามาทางบ่อเมี้ยพอดี บ่อเมี้ยเป็นศิษย์ของซือแป๋สรรพวิชามีความสามารถในการอ่านปากอยู่แล้วตอนนี้แม่ชีตันหยงหนีบขาร่างกายสั่นสะท้านจึงกระซิบโบตั๋นให้ไปประคองซือแป๋นางมาโดยเร็วเพราะนางถูกพิษ โบตั๋น เบญจมาศตกใจรีบกระโดดไปที่เวทีประคองซือแป๋ลงมาแม่ชีตันหยงเมื่อรู้ว่าลูกศิษย์จึงปล่อยให้นางอุ้มลงเวทีแต่โดยดีกรรมการและผู้ชมทั้งหลายจึงเข้าใจแต่เพียงว่าแม่ชีตันหยงบาดเจ็บจากการประลองเท่านั้นเมื่อถึงที่พักบ่อเมี้ยบอกให้สองสาวอย่าให้ใครรบกวนไม่ให้ใครเข้าเยี่ยมจนตะวันขึ้นจึงใช้ได้ทั้งสองสาวรับคำและจากไปมองซือแป๋ของนางด้วยสายตาที่เป็นห่วงตอนนี้แม่ชีตันหยงนอนราบหน้าแดงหายใจหนักหน่วงมองด้วยสายตาหวานฉ่ำ บ่อเมี้ยถอดหมวกอีกครั้งและยิ้มบางๆพร้อมพูดเบาๆ
"ซือไถ้ศิษย์ไม่คิดล่วงเกินแต่จนปัญญามีวิธีนี้เท่านั้นที่เป็นวิธีแก้ศิษย์จะเคารพรักและไม่บอกใครบ่อเมี้ยให้สัญญา"แม่ชีมีตอนนี้ได้รับพิษผงสวาทพลังลมปราณต่างหายหมดจึงไม่สามารถต้านทานรอยยิ้มของบ่อเมี้ยได้ ได้แต่หน้าแดงพยักหน้าร้องอืม บ่อเมี้ยรู้ว่ายิ่งช้านางยิ่งมีอันตรายแต่จะให้นางส่งเสียงไปข้างนอกไม่ได้เช่นกันจึงม้วนผ้าให้นางกัดจึงถอดกางเกงนางออก สิ่งที่เห็นผิวขาวเนื้อดีไหมเรียงลู่งดงามดอกไม้อวบอ้วนพลูใหญ่มือปิดไม่มิดรอยเรียบปิดสนิทไร้รอยบ่อเมี้ยใช้นิ้วอ้าดอกไม้เต็มไปด้วยน้ำค้างไหลเยิ่มตามพิษผงสวาทบ่อเมี้ยจึงถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกเผยให้เห็นแท่งหยกขาวตั้งตรงพร้อมทำงานบ่อเมี้ยค่อยสอดเข้าไปในดอกไม้ของนาง ซีด...อ้า..คับกว่าสามสาวดอกไม้อีกอูย...อ้า..ผ่านด่านไม่ได้บ่อเมี้ยรู้แล้วกำแพงด้านในของนางคือกำแพงแก้วมีคุณสมบัติเหนียวกว่าของใครแต่ถ้าฝ่าไปได้ก็จะสุขลึกล้ำกว่าใครเช่นกันบ่อเมี้ยเกร็งลมปราณให้แท่งหยกเปลี่ยนเป็นพลังสายร้อนอาได้ผลแท่งหยกค่อย ๆเข้าสู่ถ้ำแห่งดอกไม้อย่างช้าเลือดสีแดงรินไหลออกจากหน้าขาอาพลังด้านในของนางเป็นพลังสายร้อน อือ ต้องเปลี่ยนแท่งหยกเป็นสายเย็น อา...อูย นางผวากอดตัวบ่อเมี้ยปากกัดผ้าแน่นแต่แววตามองบ่อเมี้ยด้วยความเจ็บปวดเสียวบ่อเมี้ยจึงล้วงไปที่หน้าอกของนางบีบเบานางแอ่นอกรับการบีบบ่อเมี้ยเริ่มซอยจากช้าๆและเร่งความเร็วแบบไม่ยั้งนางจิกหลังของบ่อเมี้ยแน่นหน้าของนางส่ายหน้าไปมา ปรากฏพลังลมร้อนเย็นจากนางเข้าสู่บ่อเมี้ย บ่อเมี้ยก็ถ่ายทอดพลังร้อนเย็นเข้าสู่นาง ปัง ปัง ตูม..............

         จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 16 ประลองรอบแรก
          โดย ท่านกระปี่หัก

"เจ้เจ้ บ่อเมี้ยเป็นอะไรไหม..... เจ้เจ้บ่อเมี้ยจะอยู่ในภูเขาหรือเปล่า.....เจ้เจ้...."
"ดอกท้อนอนซะเถอะนะบ่อเมี้ยไม่เป็นอะไรหรอกพรุ่งนี้ถ้าบ่อเมี้ยไม่มาพวกเราจะไปตามหาที่ภูเขา"
โบตั๋นได้แต่ปลอบน้องสาวขณะที่ตัวเองก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน หลังจากที่แยกทางที่ทางน้ำไหลทั้งสามสาวก็ไร้อุปสรรคมุ่งหน้าสู่เขาเหลียงซานตามที่นัดกับซือแป๋ไว้ ทั้งสามสาวต่างนิ่งเงียบยิ่งโดยเฉพาะเบญจมาศนางถือว่าเป็นความผิดของนางที่ปล่อยให้บ่อเมี้ยยิ่งสุดท้ายภาพที่เบญจมาศเห็นดวงตาของบ่อเมี้ยมองนางจนลับตาจนทำให้ไม่สามารถหลบหินย้อยตรงทางน้ำไหล
**** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ *****
"ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้างหรือเปล่า"เบญจมาศนอนน้ำตาไหลในห้องกับซือแป๋
"เจ้เจ้ท้อนอนไม่หลับ"
"โอ๋คนดีนอนซะเถอะบ่อเมี้ยกับซากุระเป็นคนดี พระย่อมคุ้มครอง ......เอ่อ.....วันนั้นทำไมดอกท้อกับซากุระถึงนอนไม่ใส่เสื้อผ้า"
ดอกท้ออายจึงซุกไปที่อกของโบตั๋นมือของดอกท้อกอดไปที่โบตั๋น
"ท้อ.....ท้อ..."
ดอกท้อไม่รู้จะหาคำตอบให้พี่สาวอย่างไรมือที่กอดจึงลูบไปที่หน้าอกของโบตั๋น
"ท้ออย่าซนซิ....นะ....นอน..ได้แล้ว"
"เจ้อยากรู้อยู่เฉยๆเดี๋ยวท้อทำให้"
"ทะ...ท้อ...จ....จะทำอะไร"
ดอกท้อไม่ตอบอะไรทั้งสิ้นเลิกเสื้อของโบตั๋นมือข้างหนึ่งบีบอย่างเบาที่ยอดพธูส่วนปากก็ดอมดมโดยปากน้อยของนางอมไปที่ยอดปทุมถันใช้ลิ้นทั้งดูด ทั้งดุน ทั้งดัน เลียซ้ายขวา
"อ่าห์...ทะ ....ท้อ ท้ ท้อ อูย"
ดอกท้อละจากปทุมถันค่อยไล่เลียเหมือนลูกแมวน้อยทุกสัดส่วนของโบตั๋น ขณะเลียดอกท้อก็มือขยับข้างล่างปลดเชือกดึงกางเกงผ้ามือน้อยของดอกท้อค่อย ๆจับไปที่ดอกไม้ของโบตั๋นอย่างช้า ๆใช้ปลายนิ้วค่อยเขี่ยดอกไม้ของโบตั๋นช้าแต่นุ่มนวล
มือของโบตั๋นจับหมอนบิดด้วยความเสียซ่านลิ้นของดอกท้ออยู่แถวง่ามขาใกล้ดอกไม้กับทำให้โบตั๋นเกร็งตัว นิ้วของดอกท้อเขี่ยที่เกสรดอกไม้ค่อยเขี่ยช้าแต่สม่ำเสมอโบตั๋นได้แต่กระดกก้นตามจังหวะมือปากก็สูด ซีด อา....ซีดซีดมือดอกท้อเริ่มเร่งความเร็วนิ้วโป้งเขี่ยนิ้วกลางใส่เข้าไปรัวแบบไม่ยั้ง อา....ซีดซซซ....อ....อูย....ซีด....อา.......โอ....โฮย....โอยยยยยยยได้ผลโบตั๋นหลั่งน้ำค้างเต็มดอกไม้
"เจ้เจ้ช่วยท้อด้วยนะ"
ดอกท้อถอดเสื้อผ้าโดยไวและคล่อมให้ก้นหันไปทางหน้าโบตั๋นในขณะที่ดอกท้อก็ก้มชิมน้ำค้างของโบตั๋น ไม่มีคำพูดใดๆได้ยินแต่เสียงแผ๊บ... แผ๊บ... จ๊วบ... จ๊วบ... อืม... อา... ซีด ...อ้า...อูย .....อ่าห์ อย่างน้อยดอกท้อก็สอนความรู้สึกดีๆความสัมพันธ์พิเศษและคำตอบกับ...โบตั๋น
บ่อเมี้ยร่วมทางมากับซากุระเห็นเวทีลุยไถกว้างใหญ่รอบข้างมีเต็นท์ให้มีที่พักให้แก่สำนักต่างๆบ่อเมี้ยเหลียวมองหาพวกเบญจมาศซากุระก็กระตุกแขนเสื้อ
"เมี้ยซังนู่นเจ้เจ้อยู่นู่น"
ทั้งสองรีบไปพบทั้งสามนาง ซากุระเรียกเจ้เจ้โน่นเจ้เจ้นี่ต่างได้การต้อนรับจนเสียงเจื้อยแจ้วไปหมด บ่อเมี้ยได้แต่ยืนเงียบเงียบ เหม่อมองดูสี่สาวที่ทักกันวุ่นวาย
"กอกอท้อคิดถึงกอกอแทบตาย กอกอเป็นไงบ้าง เห็นซา บอกหนีกับแทบตายคอยดูเดี๋ยวท้อจะจัดการให้น่าดูเชียว"ดอกท้อกระโดดเกาะแขนเขาอย่างไม่กริ่งเกรงสายตาใครทักเขาด้วยน้ำเสียงใสๆ
"ตี๋รับประทานอะไรมาแล้วรึยัง"
"มัวคิดถึงพวกเจ้จนลืมกิน"
"บ้า"
โบตั๋นอายหน้าแดงแต่ยิ้มแย้มแจ่มใสมีเพียงสาวเดียวทักทายกับซากุระแต่ไม่มาทักทายบ่อเมี้ยเพียวแต่ชำเลืองดวงตามองมาเป็นระยะเท่านั้น
"ยี่ม่วยพาตี๋ไปพบซือแป๋ก่อน"
เนื่องจากซือแป๋ของบ่อเมี้ยเป็นเพื่อนสนิทกับซือแป๋ของพวกโบตั๋นจึงต้องไปแนะนำอย่างเป็นการส่วนตัวส่วนซากุระได้แต่รอให้ซือแป๋ออกมาเบญจมาศเดินพาบ่อเมี้ยเข้าที่พักอาจารย์พอเลยหัวโค้งลับสายตาคนเบญจมาศหันกลับมากอดบ่อเมี้ยทันที
"บ่อเมี้ย....บ่อเมี้ย"
บ่อเมี้ยก็กอดร่างที่อวบอิ่มพร้อมจูบไปที่แก้มของนาง พร้อมกระซิบเบาที่ข้างหูของเบญจมาศ
"คิดถึงจังเลยคืนนี้อยู่กับบ่อเมี้ยนะ"
ได้ผลเบญจมาศผลักออกจากตัวบ่อเมี้ยหน้าแดงเป็นตำลึงสุกก้มหน้า
"หมอบ้า หมอลามก หม...."
ปากน้อยถูกปิดด้วยรสจูบเบญจมาศก็ปล่อยให้ชายในดวงใจรังแกนาง
"พอ....เถอะไปพบซือแป๋กัน"
แม่ชีตันหยงมีอายุประมาณ 40 ปีไม่เข้าใจเหมือนกันซือแป๋ 80 เป็นเพื่อนต่างวัยกันจริง ๆแม่ชีตันหยงเชื่อว่าในอดีตคงเป็นคนสวยแน่นอนใบหน้ารูปไข่จมูกและปากเข้ากับใบหน้าเสียดายที่โกนคิ้วออกสวมหมวกสวมชุดหลวมของนักบวชปิดบังสัดส่วน แม่ชีตันหยงเป็นคนมีวิทยายุทธ์และเป็นตัวแทนสำนักในการชิงชัยอันดับหนึ่งของยุทธภพทีเดียว บ่อเมี้ยถอดหมวกกุ๊ยก้มกราบเพราะไม่ว่าศักดิ์ในฐานะเพื่อนของซือแป๋หรือในฐานะสามีของลูกศิษย์ของนางล้วนสามารถทำความเคารพได้ไม่ขัดเขิน
"ศิษย์บ่อเมี้ยเป็นศิษย์ซือแป๋สรรพวิชาขอกราบคาราวะซือไถ้"
"ไม่ต้องมากมารยาทลุกขึ้น"
บ่อเมี้ยจึงยืนสงบเสงี่ยม
"อือเจ้าหรือคือเด็กที่รอดจาก ปาฏิหาริย์ นั้น ความจริงเจ้าเหมาะที่จะฝึกวิชาบู๊มากๆเป็น อัจฉะริยะในร้อยปีที่หาได้ยาก น่าเสียดาย น่าเสียดาย"
"บ่อเมี้ยยิ้มขอบพระคุณซือไถ้ที่กังวลข้าพเจ้าได้รับบุญคุณจากซือแป๋รวมทั้งท่านสั่งสอนสรรพวิชามีมากเกินพอข้าพเจ้าก็พอใจในสิ่งที่ข้าพเจ้าเป็น"
อือสมแล้วที่เฒ่าขี้เมาบอกถ้ามันยิ้มเหมือนมารบุปผากำเนิด แม้แต่เราถ้าไม่มีพลังวัตรที่เพียงพอคงต้องหน้าแดงเป็นที่ขายหน้าแน่
"อาจารย์ของเจ้าให้เจ้าคลุมหน้าตลอดการเดินทางใช่หรือไม่"
เอ่อ....รู้ได้ไงเนี่ย เบญจมาศอยู่ข้างๆหัวเราะคิก คิก บ่อเมี้ยได้แต่รู้สึกเซ็งแต่ก็ตอบรับอย่างนอบน้อม
"แล้วเจ้ามีใครที่ชอบพอหรือยังพวกนางสามสาวดอกไม้เจ้าชอบใครข้าได้จัดการให้"
"เอ่อ"
เบญจมาศได้แต่ใจระทึกไม่รู้ว่าบ่อเมี้ยจะตอบอย่างไรซือแป๋ของนางยึดมั่นให้ชายมีรักเดียวใจเดียวแต่บ่อเมี้ย.... "ชอบทั้งสามคน..."
"บังอาจ.."
ที่พักแขนด้านขวาถูกทำลายละเอียดแม่ชีตันหยงเกร็งกำลังจะซัดศิษย์ของสหายที่ใจรวนเรไม่แน่นอนเป็นการสั่งสอน บ่อเมี้ยยืนตัวตรงหลับตาพร้อมรับโดยนึกในใจผิดหรือที่กล้าพูดความจริง
"ซือแป๋ฟังศิษย์ก่อนศิษย์มีเรื่องอธิบาย"
"รีบว่ามา เบญจมาศเจ้าเคยเกลียดผู้ชายประเภทนี้ไฉนจึงออกรับแทนรีบบอกมา" เบญจมาศจึงเล่าเรื่องตั้งแต่ต้น(ไปอ่านย้อนต้นเอาเองนะ)
"อือ งูใหญ่พิษกำหนัด อุบัติเหตุน้ำตก ผลไม้ร้อนเย็น รู้สึกเจ้าจะโชคดีเหลือเกินนะ เฮ้อยิ่งเกลียดยิ่งเจอ พวกเจ้าจัดการกันเองก็แล้วกันได้เวลาประลองแล้ว"
แม่ชีตันหยงลุกเดินออกไปโดยไม่มองใคร บ่อเมี้ยได้แต่มองหน้าเบญจมาศที่ได้แต่ก้มหน้าน้ำตาซึมจึงเดินเข้าไปกอดพร้อมจูบที่คอพร้อมพูดเบาๆ
"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ่อเมี้ยจะอยู่เคียงข้างเสมอ"
เบญจมาศจึงหันกลับมากอดพร้อมร้องไห้จนหน้าอกของบ่อเมี้ยเปียกชุ่ม
"เจ้เจ้ทำอะไรกันอยู่ซือแป๋จะประลองแล้วนะเจ้เจ้ ว้า มากอดกันนี่เองรีบไปเถอะซือแป๋จะประลองกับจอมพิษวนาสวาท เอ๊ะเจ้เจ้ร้องไห้ใครทำอะไร กอกอทำร้ายเจ้เจ้หรือท้อไม่ยอมนะ อะ อืม.."
บ่อเมี้ยดึงดอกท้อมาปิดปากน้อยๆกลายเป็นดอกท้อเป็นฝ่ายกอดบ่อเมี้ยเสียเองจนเบญจมาศต้องผลักให้ทั้งคู่ไปดู
ซือแป๋ประลอง
ณ บนเวทีการประลองแม่ชีตันหยงตั้งท่าพนมมือจรดอกปลายเท้าแยกท้ายเยื้องข้างหน้าเล็กน้อย ในขณะจอมพิษวนาสวาทเป็นชายร่างใหญ่ผมสีแดงเหมือนสิงโตหนวดเครายาวจรดอกใส่เสื้อคลุมตัวยาวมีกระเป๋าที่น่าจะสั่งตัดพิเศษมีจำนวนมาก
"เอ่อ เจ้เจ้การประลองมีกติกาว่าอย่างไรบ้าง"
"เป็นการประลองจัดลำดับท้าประลองได้เพียงครั้งเดียวต่อวันสามารถใช้อาวุธอะไรก็ได้ ผู้ที่มีอันดับต้องตอบรับการท้าทายถ้าไม่ตอบรับอันดับจะถูกปลดยกเว้นได้รับบาดเจ็บในการประลองจึงรักษาอันดับเดิมได้โดยไม่ต้องรับคำท้าอีกถ้าพลาดพลั้งถึงตายไม่มีการเอาความกัน ซือแป๋อยู่ในลำดับที่ สาม จอมพิษวนาสวาท ไม่มีอันดับแต่มีความแค้นกับซือแป๋สามปีก่อนที่ไปขัดขวางมันฉุดคร่าสตรีถูกซือแป๋ฟาดหลบหนีไปครั้งนี้มันร้องท้าทายซือแป๋ทางกรรมการหลวงจีนนิรทุกข์เต้าหยินบ่วงเซาะจึงจัดให้มันเป็นคู่แรก"
โบตั๋นตอบแก่บ่อเมี้ยแต่สายตามองไปที่เวที
"แล้วพวกเจ้เจ้ประลองด้วยหรือไม่"
"ตี๋ตี๋อยากให้เจ้เจ้ประลองหรือเปล่า"โบตั๋นหันหน้ามามองบ่อเมี้ย
"ถ้าใจจริงไม่อยากให้เจ้เจ้เป็นอะไรไปแต่เป็นความก้าวหน้าของพวกเจ้เจ้ตี๋ตี๋ได้แต่เคารพในการตัดสินใจ"
ได้ผลได้รับรอยยิ้มที่แสนหวานจากสามสาวที่ยืนฟังซากุระที่ได้ฟังก็รู้สึกยิ้มของตัวเองฝืนๆชอบกลดอกท้อเห็นจึงยื่นมือมาจับมือซากุระ
"ตอนนี้มีสี่ดอกไม้แล้วซากุระก็เป็นหนึ่งในพวกเรานะ"คราวนี้ซากุระจึงยิ้มออกมามองที่ดอกท้อด้วยความสำนึกขอบคุณ
ฝ่ามือพุทธปราบมารเสียงแม่ชีตันหยงพร้อมฟาดฝ่ามือซ้ายที่เกร็งพลังวัตรถึง แปดส่วนเข้าใส่จอมพิษ จอมพิษเบี่ยงตัวหลบพร้อมทั้งฟาดฝ่ามือร้อยพิษใครถูกจะมีน้ำเลือดหนองผิวหนังจะเน่าตายไปในทันทีแม่ชีตันหยงเกร็งลมปราณคุ้มครองกายพิษใดๆไม่อาจกล้ำกลายแต่ก็หลบไม่ให้ลมปราณที่มากับพลังฝ่ามือกระแทกสู่ร่างกายด้วยการกระโดดข้ามหัวจอมพิษโดยใช้เท้าถีบย้อยหลังไปที่หัวจอมพิษจอมพิษได้แต่เซถลาไปข้างหน้าจอมพิษทั้งเจ็บ โกรธ และอายมองด้วยสายตาอาฆาตใช้พลังวัตรถึงสิบส่วนสลับมือซ้ายขวาแม่ชีก็ประทะด้วยวิทยายุทธอันดับสูงของสำนักต้านทานไว้
"เจ้าไม่สำนึกอีกวันนี้อาตมาจะทำให้สตรีดีงามปลอดภัยกำจัดคนถ่อยของยุทธภพ"
"ยายชีเฒ่าตบหน้าหาว่าอ้วนอย่าพึ่งหลงตัวเองคอยดูต่อไปเถอะ"
จอมพิษฟาดฝ่ามือด้วยความดุร้ายแม่ชียังสามารถต้านรับฝ่ามือได้ทุกกระบวนท่า แม่ชีตันหยงเห็นว่าน่าจะรีบกำจัดซะจะได้มีเวลาพักผ่อนจะได้เตรียมท้าสู้ลำดับต่อไปจึงยกเท้าซ้ายถีบไปที่ยอดอก จอมพิษกระเด็นกระอักเลือกดำคล้ำออกมาในมือล้วงกระเป๋าขวาร้องท้าทายว่า
"ยายชีเฒ่าลองรับฝ่ามือพิเศษของเล่าฮูดู"
พร้อมฟาดทั้งสองฝ่ามือแม่ชีก็เกร็งพลังวัตรถึงสิบส่วนพร้อมฟาดฝ่ามือทั้งสองออกรับ ตูม เสียงปะทะดังกังวานพร้อมด้วยฝุ่นสีแดงปลิวรอบตัวแม่ชี
"ฮะ ฮะ ฮ่า ยายชีเฒ่าเจอผงสวาทของเล่าฮูไปไม่มียาแก้ต้องเสพสังวาสบอกยอมแพ้แล้วเล่าฮูจะสงเคราะห์เป็นผัวให้ ฮะ ฮะ อัก"
จอมพิษกระอักเลือดอีกครั้งแม่ชีตันหยงโกรธและอายจึงใช้พลังวัตรทั้งหมดกระแทกไปยังจอมพิษได้ผลจอมพิษปลิวกระเด็นตกข้างเวทีสายตาแตกซ่านก่อนตายยังหัวเราะจนสิ้นลมปราณ
"ผู้ชนะคือแม่ชีตันหยงแห่งสำนักดอกไม้ขาวรักษาตำแหน่งได้"
หลวงจีนนิรทุกข์ที่กรรมการได้ประกาศจอมยุทธที่มาเฝ้าดูต่างปรบมือโห่ร้องแต่ไม่มีใครรู้ว่าจอมพิษพูดอะไรกับนางมีเพียงคนเดียวที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นคือบ่อเมี้ยเพราะตอนที่จอมพิษพูดได้หันหน้ามาทางบ่อเมี้ยพอดี บ่อเมี้ยเป็นศิษย์ของซือแป๋สรรพวิชามีความสามารถในการอ่านปากอยู่แล้วตอนนี้แม่ชีตันหยงหนีบขาร่างกายสั่นสะท้านจึงกระซิบโบตั๋นให้ไปประคองซือแป๋นางมาโดยเร็วเพราะนางถูกพิษ โบตั๋น เบญจมาศตกใจรีบกระโดดไปที่เวทีประคองซือแป๋ลงมาแม่ชีตันหยงเมื่อรู้ว่าลูกศิษย์จึงปล่อยให้นางอุ้มลงเวทีแต่โดยดีกรรมการและผู้ชมทั้งหลายจึงเข้าใจแต่เพียงว่าแม่ชีตันหยงบาดเจ็บจากการประลองเท่านั้นเมื่อถึงที่พักบ่อเมี้ยบอกให้สองสาวอย่าให้ใครรบกวนไม่ให้ใครเข้าเยี่ยมจนตะวันขึ้นจึงใช้ได้ทั้งสองสาวรับคำและจากไปมองซือแป๋ของนางด้วยสายตาที่เป็นห่วงตอนนี้แม่ชีตันหยงนอนราบหน้าแดงหายใจหนักหน่วงมองด้วยสายตาหวานฉ่ำ บ่อเมี้ยถอดหมวกอีกครั้งและยิ้มบางๆพร้อมพูดเบาๆ
"ซือไถ้ศิษย์ไม่คิดล่วงเกินแต่จนปัญญามีวิธีนี้เท่านั้นที่เป็นวิธีแก้ศิษย์จะเคารพรักและไม่บอกใครบ่อเมี้ยให้สัญญา"แม่ชีมีตอนนี้ได้รับพิษผงสวาทพลังลมปราณต่างหายหมดจึงไม่สามารถต้านทานรอยยิ้มของบ่อเมี้ยได้ ได้แต่หน้าแดงพยักหน้าร้องอืม บ่อเมี้ยรู้ว่ายิ่งช้านางยิ่งมีอันตรายแต่จะให้นางส่งเสียงไปข้างนอกไม่ได้เช่นกันจึงม้วนผ้าให้นางกัดจึงถอดกางเกงนางออก สิ่งที่เห็นผิวขาวเนื้อดีไหมเรียงลู่งดงามดอกไม้อวบอ้วนพลูใหญ่มือปิดไม่มิดรอยเรียบปิดสนิทไร้รอยบ่อเมี้ยใช้นิ้วอ้าดอกไม้เต็มไปด้วยน้ำค้างไหลเยิ่มตามพิษผงสวาทบ่อเมี้ยจึงถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกเผยให้เห็นแท่งหยกขาวตั้งตรงพร้อมทำงานบ่อเมี้ยค่อยสอดเข้าไปในดอกไม้ของนาง ซีด...อ้า..คับกว่าสามสาวดอกไม้อีกอูย...อ้า..ผ่านด่านไม่ได้บ่อเมี้ยรู้แล้วกำแพงด้านในของนางคือกำแพงแก้วมีคุณสมบัติเหนียวกว่าของใครแต่ถ้าฝ่าไปได้ก็จะสุขลึกล้ำกว่าใครเช่นกันบ่อเมี้ยเกร็งลมปราณให้แท่งหยกเปลี่ยนเป็นพลังสายร้อนอาได้ผลแท่งหยกค่อย ๆเข้าสู่ถ้ำแห่งดอกไม้อย่างช้าเลือดสีแดงรินไหลออกจากหน้าขาอาพลังด้านในของนางเป็นพลังสายร้อน อือ ต้องเปลี่ยนแท่งหยกเป็นสายเย็น อา...อูย นางผวากอดตัวบ่อเมี้ยปากกัดผ้าแน่นแต่แววตามองบ่อเมี้ยด้วยความเจ็บปวดเสียวบ่อเมี้ยจึงล้วงไปที่หน้าอกของนางบีบเบานางแอ่นอกรับการบีบบ่อเมี้ยเริ่มซอยจากช้าๆและเร่งความเร็วแบบไม่ยั้งนางจิกหลังของบ่อเมี้ยแน่นหน้าของนางส่ายหน้าไปมา ปรากฏพลังลมร้อนเย็นจากนางเข้าสู่บ่อเมี้ย บ่อเมี้ยก็ถ่ายทอดพลังร้อนเย็นเข้าสู่นาง ปัง ปัง ตูม..............