Friend (เพื่อน) ตอน 5

[err]

ที่จริงผมอยากเฉลยเสียทีว่าจริงๆแล้วรินเป็นคนยังไง แต่เล่าไปเรื่อยๆดีกว่าเพราะผมก็รู้ทีหลังเหมือนกัน เรื่องอะไรจะให้เพื่อนๆรู้ก่อน...
ผมอยากจะรวบรัดเหตุการณ์ให้สั้นในช่วงนี้ สรุปว่าตั้งแต่นั้นมาผมก็ไปส่งรินที่บ้านเกือบทุกวัน โดยเพิ่มวันเสาร์ด้วยเพราะแม่ของเธอจะไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ พูดง่ายๆก็เล่นไพ่นั่นแหล่ะ สารภาพกับเพื่อนๆว่าผมติดใจลีลาของเธออย่างขาดไม่ได้เลย รินทำได้ทุกอย่างและเล่นกับผมได้ทุกท่าทุกโอกาส เราสลับไปมาระหว่างโซฟากับเตียงนอนบนชั้นสองของบ้านเธอ แม้กระทั่งนั่งเอากันที่โต๊ะกินข้าวก่อนมื้อเที่ยง บางทีเราโดดเรียนออกมาเดินเล่นและดูหนังด้วยกัน จำได้แม่นเรื่องนึงก็คือเจมส์บอนด์ แสดงโดยทิมโมธี ดัลตัน ฉายที่แมคเคนนา ผมต้องเรียกแท็กซี่มาให้ไกลจากมหาวิทยาลัยหน่อยเพราะเดี๋ยวมีคนเห็นและแน่ นอนว่าเราเป็นตัวแสดงในโรงหนังด้วยเพียงแต่ว่าดูกันเองสองคนเท่านั้น เราทั้งล้วงทั้งควักกันในโรงหนัง รินจะช่วยผมรีดน้ำออกจนเสร็จทุกครั้ง ช่วงนั้นผมไม่สนใจน้ำเลย เธอจะร้องไห้ อาละวาดยังไง ผมก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ และผมงดเรื่องบนเตียงกับน้ำอย่างสิ้นเชิงตั้งแต่ที่ได้มีอะไรกับริน ถึงแม้รินจะไม่ได้ใหม่เอี่ยมเหมือนน้ำแต่อย่างที่บอกว่าลีลาที่เธอทำ มันทำให้ผมรู้สึกว่าการนอนกับน้ำเป็นเรื่องจืดชืดมากๆ ผมไม่สนใจเพราะเชื่อว่าเดี๋ยวถ้าน้ำทนไม่ได้ก็คงเลิกกับผมไปเองโดยที่ผมไม่ ต้องบอกเลิกกับเธอ...
ผมอยู่กับรินเงียบๆอย่างนี้มาอีกหลายเดือน ที่ว่าเงียบๆเพราะไม่อยากชนกับน้ำหรือชนกับรุ่นพี่ที่เค้าแอบชอบรินตรงๆ ช่วงนี้น้ำไปกินข้าวกับเพื่อนคนอื่นๆ จะประชดหรือโกรธผมจริงๆก็ไม่รู้ ผมกับรินไม่เคยนั่งกินข้าวเที่ยงที่คณะด้วยกัน เราไม่เคยเรียนห้องเดียวกัน อ้อ!อันนี้ไม่ต้องบอกเพราะมันคนละชั้นปีอยู่แล้ว เราไม่เคยนั่งคุยกันสองต่อสองในคณะ แต่ผมเข้าใจผิด มีคนที่รู้เรื่องทุกอย่างระหว่างผมกับริน เพื่อนๆทายไม่ยากหรอก แม่พระจุ๋มยังไงล่ะ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ารินเล่าทุกอย่างให้จุ๋มฟัง แม้กระทั่งเรื่องที่เรามีอะไรกัน ไม่น่าล่ะ ช่วงหลังๆผมรู้สึกว่าจุ๋มมองผมแปลกๆ แล้ววันนึงเรื่องทุกเรื่องก็เฉลย...
มีอยู่วันนึง จุ๋มเดินมาหาผมแล้วบอกว่าขอคุยอะไรด้วยหน่อยแค่สองคนพอ ผมพยักหน้า เราหลบไปนั่งอีกปีกนึงของคณะ พอนั่งปุ๊บ จุ๋มยิงตรงใส่ผมทันที เธอถามว่าผมรู้จักรินแค่ไหน ผมก็บอกว่ารู้จักเท่าที่เห็นนั่นแหล่ะ จุ๋มถามว่าแล้วเคยรู้เรื่องส่วนตัว เรื่องเก่าๆของรินบ้างหรือเปล่า ผมบอกว่าผมไม่เคยถามเพราะนั่นเป็นเรื่องส่วนตัว และผมก็ไม่ชอบไปวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของคนอื่นด้วย จุ๋มนั่งเงียบไปซักพักแล้วยิงลูกโทษ เธอถามว่าผมมีอะไรกับรินแล้วใช่หรือเปล่า ผมชะงักเพราะไม่รู้ว่าจุ๋มถามอย่างนี้ได้ยังไง เธออาจจะลักไก่ก็ได้ แต่พอผมกำลังจะปฏิเสธ จุ๋มพูดต่อเลยว่ารินเล่าให้ฟังหมดแล้ว เล่าทุกเรื่องด้วย ตั้งแต่ที่ผมไปส่งเธอที่บ้านครั้งแรก จนถึงทุกวันนี้ ผมสะอึกเพราะไม่คิดว่ารินจะเล่าเรื่องอย่างนี้ให้คนอื่นฟัง ถึงแม้จะเป็นเพื่อนสนิทก็เถอะเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะให้คนรู้เยอะๆ จุ๋มคงรู้ว่าผมรู้สึกยังไง เธอบอกว่าเธอรู้เรื่องทุกอย่างของริน ไม่ใช่แค่เรื่องระหว่างรินกับผมหรอก ที่เธอมานั่งคุยกับผมวันนี้เพราะไม่คิดว่าผมจะมีอะไรกับรินทั้งๆที่ยัง รู้จักเพื่อนเธอแค่ไม่นานนัก ผมอยากจะบอกเธอว่ารู้จักกันวันเดียวก็เอาได้วะถ้ามันจะเอา แต่ไม่กล้าพูดเพราะจุ๋มหน้าตาจริงจังมาก ก็ได้แต่นั่งฟัง จุ๋มบอกว่ารินเป็นเด็กมีปัญหา ปัญหาของรินคือพ่อเธอมีเมียน้อยแล้วไม่เคยสนใจแม่เธอเลย นานๆถึงจะมาบ้านซักครั้ง ผมฟังตอนนี้แล้วก็นึกภาพออกเพราะไปบ้านรินมาตั้งหลายเดือน ไม่เคยเจอพ่อเธอซักครั้งเดียว จุ๋มเล่าต่อว่าเธอรู้เรื่องของรินมาตั้งแต่เรียนโรงเรียนเก่าด้วยกัน รินทำตัวมีปัญหาขึ้นเรื่อยๆ อย่างนึงที่เห็นได้ชัดคือถ้าเธอชอบใครซักคน เธอจะไม่สนใจเลยว่าเค้ามีแฟนแล้วหรือยัง เรียกว่าใครดีใครได้ แล้วที่จุ๋มหนักใจมากก็คือรินมีอะไรกับเพื่อนผู้ชายด้วยกันตั้งแต่สมัย มอ.ต้น แล้วก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆตามแต่ใจของเธอ ซึ่งเรื่องนี้แม่เธอก็รับรู้ด้วย แต่ไม่รู้จะทำยังไง ผมนึกภาพตามที่จุ๋มเล่าแล้วเข้าใจทันทีว่าทำไมแม่เธอถึงดีใจที่ผมไปส่งลูก สาวเธอที่บ้าน คงเพราะอย่างน้อยคนที่มาส่งก็เรียนระดับมหาวิทยาลัย อีกไม่กี่ปีก็เรียนจบมีงานมีการทำเป็นเรื่องเป็นราว ไม่ใช่คนหลักลอยอะไรที่ไหน...
จุ๋มเล่าต่อว่าภาพของรินสมัยเรียนโรงเรียนเก่านั้นไม่ค่อยดี แต่ด้วยบุคลิกที่เป็นเด็กน่ารัก ดูเงียบๆ ทำให้มีคนมาสนใจอยู่เรื่อยๆ จนกระทั่งเข้ามาเรียนที่นี่ พอเธอรู้สึกว่าผมค่อนข้างจะชอบริน เธอจึงเต็มใจที่จะแนะนำให้รู้จักเพราะต้องการให้เพื่อนเธอมีเพื่อนที่ไม่ใช่ คนเกเร อย่างน้อยก็เป็นคนในคณะเดียวกันและอีกอย่างนึง เธอไม่ค่อยชอบน้ำเป็นทุนอยู่แล้ว การที่ให้ผมสนิทกับรินก็เท่ากับเป็นการแก้แค้นน้ำไปในตัว แต่ที่เธอนึกไม่ถึงคือกลายเป็นว่าผมกลับไปมีอะไรกับรินซะเอง...
จะบอกว่าพอฟังน้องรหัสเล่าเรื่องรินให้ฟัง ที่จริงแล้วมันมีรายละเอียดมากกว่านี้เยอะ จุ๋มเล่าเป็นชั่วโมงเลย แต่ถ้าเอามาเล่าที่นี่จะยืดยาวเกินไป พอฟังจบ ผมรู้สึกอายจุ๋มมาก ทำหน้าไม่ถูกจริงๆ เพราะเรื่องอย่างนี้มันไม่น่าจะมีคนอื่นรู้ ยิ่งเป็นน้องรหัสของตัวเองด้วย อย่างที่บอกไงว่าสมัยก่อน เรื่องอย่างว่าถือเป็นเรื่องต้องห้ามประเภทนึงนะ ผมค่อยๆถามจุ๋มว่ามีใครรู้เรื่องนี้หรือเปล่า ที่จริงน้องรหัสเป็นกึ่งๆทอมก็ดีอย่างนึงนะเพราะพูดอะไรได้ตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อมอะไรมากนัก จุ๋มบอกว่าไม่มีใครรู้หรอก เรื่องอย่างนี้ใครเค้าจะพูดกัน พูดแล้วรินเสียหาย ผมถอนหายใจโล่งอก ถามจุ๋มตรงๆว่าแล้วจะให้ผมทำยังไง จุ๋มจ้องหน้าผมตั้งนาน ถามว่าผมกล้าออกหน้าเป็นแฟนกับรินหรือเปล่าล่ะ บอกตรงๆว่าผมคิดหนัก ไม่ได้คิดถึงเบื้องหลังอะไรของรินนะ แต่ผมรู้สึกว่ายังไงซะ ผมก็คงอยู่กับรินไม่ยืดเพราะดูคล้ายๆกับรินเป็นโรคจิตอย่างที่ผมเคยคิดไว้ จริงๆ วันนี้เป็นแฟนผม ซักวันนึงพอเธอคิดจะเปลี่ยนใจ เธอก็คงเปลี่ยนไปมีแฟนใหม่ง่ายๆ ถึงตอนนั้นผมจะทำใจได้หรือเปล่า จุ๋มบอกว่าเธอไม่ได้กดดันให้ผมต้องรับผิดชอบอะไรในตัวรินหรอกนะ ถ้าผมไม่ได้คิดจะเป็นแฟนกับรินก็ให้บอกไปตรงๆ ไม่ต้องกลัวว่ารินจะโกรธ ผมนั่งนิ่งคิดอยู่ซักพักก็ส่ายหน้าบอกให้รู้ว่าผมไม่อยากเป็นแฟนกับริน จุ๋มจ้องหน้าผมอีกนานแล้วก็ยิ้มนิดๆบอกว่าคิดไว้แล้วว่าผมต้องตอบอย่างนี้ ผมก็บอกถึงเหตุผลที่ผมคิด เธอนิ่งฟังแล้วก็พยักหน้ารับรู้ ผมว่าจุ๋มคงรู้อะไรมากกว่าที่เธอบอกผม เพียงแต่เธอบอกมาไม่หมดเท่านั้นเอง เรานั่งคุยกันอยู่ซักพักก็กลับเข้าสาขา...
จุ๋มพูดถูกจริงๆ ผมบอกรินที่บ้านเธอ รินรับฟังง่ายๆ วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่ผมไปบ้านรินและเป็นครั้งแรกที่ผมไปบ้านรินแล้วเรา ไม่มีอะไรกัน จนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่เคยเจอหน้าพ่อเธอเลย อยากบอกเพื่อนๆว่าผมเดินออกจากบ้านรินแล้วสบายใจยังไงก็ไม่รู้ ผมไม่เหมาะกับเธอหรอก และอีกอย่าง เราอยู่ด้วยกันโดยมีเรื่องบนเตียงเป็นตัวผูกความสัมพันธ์ ซึ่งมันเป็นตัวเชื่อมที่บอบบางที่สุดเพราะถ้าเมื่อไหร่ที่หมดเรื่องนั้น ก็ไม่มีความสัมพันธ์อย่างอื่นกันอีก...
มาคณะวันรุ่งขึ้น เราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รินก็ยังเป็นรินเหมือนเดิม น่ารักยังไงก็ยังน่ารักอย่างนั้นอยู่ จุ๋มก็ยังพูดมากเหมือนเดิม ผมไม่ได้กลับไปหาน้ำอีกเพราะรู้สึกอายตัวเองและดูคล้ายกับว่ามีหนุ่มต่าง สาขามาเยี่ยมเยียนน้ำบ่อยๆ ลึกๆแล้วน้ำคงอยากให้ผมไปนั่งคุยกับเธอเหมือนเดิม ตอนแรกผมก็ตั้งใจว่าจะกลับไปคุยกับเธอ แต่คิดไปคิดมา เลิกกันแล้วก็เลิกกันไปเลยดีกว่าเพราะอย่างที่บอกไงว่าจริงๆแล้วผมก็ไม่ได้ รักเธอเท่าไหร่นักหรอก...
จบเรื่องตอนปีสองแล้ว มันดูเหลือเชื่อนะ ก็แล้วแต่ว่าเพื่อนๆจะเชื่อหรือเปล่า แต่บอกตรงๆว่าพอคิดถึงตอนนี้แล้วไม่ได้หัวเราะเลย ไม่อยากจำด้วย เพราะเป็นช่วงที่ผมคว้างที่สุด เลิกเรียนตอนเย็นก็นัดเพื่อนๆไปนั่งกินเหล้าที่ร้านข้างๆมหาวิทยาลัย หงษ์กลม โซดากับน้ำแข็งมาเรื่อยๆ กับแกล้มก็แค่ส้มตำ น้ำตก แล้วก็ถั่วทอด เมาได้ที่ก็นั่งแท็กซี่กลับบ้าน เป็นอย่างนี้อีกนานเลย...
บางตอนเล่าเยิ่นเย้อเพราะพอนึกถึงแล้วก็มีความสุข บางตอนตัดแค่สั้นๆเพราะไม่อยากนึกถึงมัน เรื่องของรินเหมือนนิยาย เพียงแต่บังเอิญว่าผมจับพลัดจับพลูเข้าไปร่วมแสดงด้วย ทุกวันนี้ผมยังไม่ลืมเธอเลย เป็นผู้หญิงที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ ทั้งก่อนหน้านั้นและหลังจากนั้นมา ถ้ามีโอกาสจะเล่าเรื่องตอนอยู่ปีสาม เพียงแต่ถ้าถามผม ผมว่าช่วงปีหนึ่งกับปีสองเป็นช่วงที่ผมสนุกที่สุดเลย ยกเว้นช่วงปลายๆปีสองเท่านั้นที่ไม่ค่อยสนุก อ้อ!ลืมบอกไป ตั้งแต่นั้นมา ผมไม่ได้ยุ่งกับน้ำอีกเลยเพราะไม่อยากกลับไปจุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เธออยู่กับเพื่อนของเธอ ผมก็อยู่กับเพื่อนของผม เวลาเจอกันก็แค่มองหน้ากันเงียบๆแค่นั้น และผมสรุปเรื่องนี้นิดนึงคือ รินเรียนจบ อีกไม่กี่ปีต่อมาก็แต่งงานกับรุ่นพี่ที่ผมบอก ไม่รู้ว่าไปเจอกันตอนไหน ผมยังไปงานหมั้นของเธอเลย แต่ไม่ได้ไปงานแต่ง ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม แต่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เจอกันในงาน เธอก็ทักทายผมปกติ ส่วนน้ำ เอ๊ะ!ผมบอกหรือยังว่าทุกวันนี้เธอยังเป็นโสดอยู่เลย และคนสุดท้าย น้องรหัสผู้น่ารัก จุ๋มทำงานกับพ่อที่บริษัท แต่งงานกับใครก็ไม่รู้ ไม่รู้จัก ไม่ใช่คนในคณะ ลูกสองคนแล้ว ยังสงสัยอยู่เลยว่ามันเป็นทอมเนี่ยนะ ทุกวันนี้ผมก็ยังคุยยังติดต่อกับจุ๋มอยู่เพราะเธอจะคอยบอกว่าข่าวคราวเกี่ยว กับคณะ เพราะถ้ามีงาน ผมจะได้กลับไปเข้าร่วมงานด้วย...

[pinmonkey]

ขอบคุณมากครับ

[fortwo-hitchhikers.ru]

ก็ยังดีที่ยังติดต่อกันได้กับเพื่อนๆ หลายๆ คนเสียเพื่อนไปเลยก็มี