ANOTHER SPIRITS (7) "หวนคืนสู่ถิ่นกำเนิด...ความภาคภูมิใจของเราทุกคน"
2 Sep 2007
เรื่องราวสนุกๆของ 2 สาวในช่วงปิดเทอม



"เล่นโชว์นู้ดหมดแบบนั้น...ดูตาพี่เอ้ซะบ้างซี่~~...แทบถลนออกนอกเบ้าแล้วนั่น!!!"
"เรื่องธรรมดา...แต่ยังไงพี่ก็เชื่อว่าเอ้เป็นสุภาพบุรุษพอ..."
(...สุภาพบุรุษเพียงลมปากน่ะสิครับ?...ก็ไอ้ตรงหว่างขาของเรามันใกล้จะแผลงฤทธิ์...อุ๊ย!!...เห็นเม็ดปทุมถันสีชมพูอ่อนจะๆเลยด้วย...นึกว่าฝนงามแล้วแคทกลับเลอโฉมยิ่งกว่า...ตัวเรานี่ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้นะ...เชื่อขนมกินได้เลยว่าผู้ชายแทบทั้งโลกจะต้องอิจฉาริษยาจนอยากควักลูกตาของเราที่ได้เห็นสาวงามดุจนางฟ้ามาเปลือยกายให้ดูต่อหน้า)
"ไหนเคยบอกไม่ชอบอวดเนื้อหนังมังสาไงล่ะตัวเอง?"
"พี่ก็ไม่ได้อวดใครและที่นี่คือที่บ้านของเราไม่ใช่ห้างสรรพสินค้า...อยากจะแก้ผ้าเดินไปรอบบ้านก็ยังทำได้...ใครจะมาว่าหึ?"
"ดูพูดเข้า!!...อย่างน้อยใส่กางเกงในแบบฝนก็ได้นี่...ฮึ!!...แต่หนูรู้ว่าพี่ไม่ทำอย่างพูดหรอกน่า"
"ไม่เข้าท่า...อยู่ในห้องน้ำทั้งทีก็ต้องแก้ให้หมดซิน้อง"
"...อ้อ!!...ถอดวางอยู่ตรงนั้นเองรึ?...พ่อหนุ่ม!!...วันนี้พี่หนูใส่แพนดี้สีครีมลายดอกคาร์เนชั่น...อย่างเซ็กส์ซี่เชียวล่ะเออ--"
"..............................................."
(2 คนพี่น้องเขาเถียงอะไรกันนี่?...เอ--...แต่ท่าทางของพี่แคทเปลี่ยนไปจากปกติมากทีเดียว...)
"ฝน...พี่เขาดูแปลกๆ..."
"ปกติก็แปลกเสมอแหละค่ะ...หึ!!...พูดได้เพราะไม่อยู่ติดบ้านคนอื่นน่ะ...พื้นที่รอบๆกว่า 50 ไร่เป็นอาณาเขตบ้านนี้ทั้งนั้น"
"ไม่ใช่...แววตาพี่แคทคืนนี้มันดูเย้ายวนยังไงก็ไม่รู้...อย่างกับเชิญชวนให้เข้าไปใกล้ชิดเธอ..."
"เอาะอ๋อ!!...เพราะดื่มไวน์ไปตั้งเยอะน่ะ...ชอบล่ะซิ?...ถ้าจะขอดูดนมก็รีบขอซะแต่ตอนนี้เลยนะคะ...ตอบโอเคร้อยเปอร์เซ็นต์"
"ฝะ...ฝนอย่าพูดเล่น!!...เอ๋!?...ไวน์...น้องจะบอกว่าพี่แคทเมาไวน์เหรอ?...ไม่น่า!!...มีแอลกอฮอล์แค่นิดเดียวเองนะ"
(คออ่อนอย่างไม่น่าเป็นไปได้!!)
"เฮอๆๆ...ไม่รู้อะไรซะแล้ว!!...ต่อให้จิบนิดๆเพียงอึก 2 อึก...พี่แคทก็ยังไปได้เล้ย~~"
"ฮ้า!!!"
"ไม่โกหกนะ!!...แต่ที่สำคัญมากกว่านั้นคือ...เมื่อเมาถึงจุดแล้วจะอาละวาดหรือ...ว่า...เมา..."
(เมาแล้วอาละวาด!?)
"เอ้!!...พี่ขออาบด้วยคนนะจ๊ะ"
...สุรีย์พรรณถามโดยไม่รอคำตอบและเอาขาทั้ง 2 ลงแช่ในอ่าง...เอ้แทบหัวใจวายเพราะช่วงที่ "พี่สาวฝาแฝด" ขยับเรียวขาขาวๆ...เขาดันเหลือบเห็น "ของลับ" ที่ผู้ชายมากมายใฝ่ฝันจะได้ยลและลิ้มลอง...
"อึ๋ย!!"
(สาหร่ายสีดำขลับ...เนินเนื้อช่องรักโผล่วับๆแวมๆ...พาลให้อารมณ์คึกคักขึ้นมาทันตาเห็นเชียว)
"โฮ่~~...คำตอบคือ...เมาแล้วมีอารมณ์เซ็กส์ซี่แฮะ"
"ฝน...ขออีก"
"พี่ดื่มเยอะแล้วน่า--"
"เถอะน่า~~...รินมาอีก!!!...คืนนี้น้องตามใจพี่หน่อยสิคะ...ฮิๆ...ก็วันนี้มันมีความสุขนี่นา"
"......................................................"
(พี่สาวฝาแฝดของเรานี่เวลาเมาเสียงช่างหวานจ๋อยหยดย้อยปานจะกลืนกินยิ่งนัก...อย่างกับว่านี่คืออีกด้านหนึ่งของเธอที่จะไม่เปิดเผยออกมาเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น...แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...ได้ยินแต่เสียงเรียบๆเย็นชาจนเรารู้สึกเกร็งและเครียด)
"หึๆ...น้องเอ้คะ...ไอ้ตรงนั้นของเธอน่ะ?...ให้มันอ่อนตัวลงหน่อยก็ดีนะ...ฮะๆๆ"
"เก็บอาการบ้าง...เจอพี่แคทเล่นหูเล่นตาอ่อยเหยื่อเข้าหน่อยถึงกับจะลืมตัวลืมสติ"
"!!"
(จะให้อ่อนลงได้ยังไงไหวครับ?...ลองนึกภาพตามสิ...ก็พี่แคทดันนั่งห้อยขาแช่น้ำแถมถ่างออกนิดๆอยู่ตรงหน้าเราพอดิบพอดี...นี่ดีนะที่เธอเอาผ้าปิดตรงส่วนนั้นแต่แบบนี้มันให้ความรู้สึกสยิวยิ่งกว่าเปิดให้เห็นหมดนับหลายเท่าทวีคูณ)
"เพี้ยนได้ถึงขนาดนี้...ไม่น่าให้ดื่มไวน์เลยนะเนี่ย...ดีใจจริงๆน่ะแหละที่พี่เอ้มาที่นี่"
...เอ้ก็ประหลาดใจไม่ต่างจากฝน...เขาไม่เคยทราบมาก่อนว่าเวลาพี่แคทเมาแล้วจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน...ครั้งนี้จะจดจำไว้และครั้งหน้าจะลองชวนเธอดื่มอะไรที่มันแรงกว่านี้ดู...
"อ๊า~~...ลงอ่างดีกว่า...ลมพัดแล้วหนาวจัง...ได้ซบอกหนุ่มๆมันจะอุ่นขึ้นมั้ยเอ่ย?...เอ้ล่ะจะว่ายังไง?"
"เอ้ย!!...ทำไปได้นะ"
...สาวเขี้ยวร้องแหวลั่นเมื่อพี่ของเธอเอาหัวไหล่แนบอกของเอ้และสบตาตาหวานซึ้ง... 2 คนไม่พูดอะไรกันสักคำ...ในที่สุดเจ้าหนุ่มก็ตัดสินใจเด็ดขาด...คราวนี้เป็นไงเป็นกัน!!...หลังจากนี้จะถูกชกจนตายก็ถือว่าคุ้มค่า...
"อ๊ะ!!...แหม~~...เอ้นี่ล่ะก็...อือ~~...จั๊กจี้นะ"
"ผมทนไม่ไหวแล้ว..."
"อื๊อ~~...เบาๆก็ได้...พี่ตั้งใจจะสานต่อจากที่บ้านโตโดซังอยู่แล้ว"
"ว้าย~~...เอาจริงน่ะ!?...พี่ 2 คนกอดกันทั้งโป๊ๆอย่างนั้น...ดูไม่ได้!!!"
...ฝนตะลึงงันตัวสั่น...แคทสวมกอดเอ้ผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องและแสดงบทรักด้วยการประกบริมฝีปากแลกจูบกันอย่างดูดดื่มโดยไม่สนใจว่ายังมีสาวน้อยจอมแก่นอยู่ด้วย...เจอแบบนี้กับตาเข้าสาวน้อยวัยใสไร้เดียงสาก็ทำอะไรไม่ถูกไปเหมือนกัน...
"อืม~~...อืม~~...เอ้นี่จูบเก่งไม่เบานะ...อ่อนละมุน...นุ่มลึกราวกับสายน้ำนิ่ง..."
"แต่จูบของพี่แคท...ร้อนแรงอย่างกับเกลียวคลื่นในทะเล..."
"คิกๆๆ...เมื่อหลังประลองเอ้ขโมยจูบพี่...เพราะงั้นขอเอาคืนล่ะกัน"
"ยินดีอย่างยิ่งครับ...พี่สาวแสนสวยของผม..."
"อา~~...ฮืม~~...อือออออ"
"...เหมือนผมจะละลาย...ภายใต้ริมฝีปากพี่...โอ~~"
"หงึ!...หงึ!!...พี่เอ้~~...พี่แคทเป็นของฝนน๊ะ!!...ไม่เกรงใจเจ้าของบ้างเลย!!"
"ก็ลงมาสนุกด้วยกันสิน้องรัก"
"หา?"
"ฝนควรรู้จักรสชาติของผู้ใหญ่ไว้ซะบ้าง"
"...น้องเอาจริงนะคะ!!!...ไม่ล้อเล่นแน่"
".................................................."
"ว่าไงพี่?...และอีตาบ้านี่ก็เงียบเชียะ~~....เฮอะ!!...เพราะไม่ว่ายังไงพี่เอ้ก็ได้กำไรเหนาะๆนี่นะ"
"ถ้าแน่จริงก็ลงมา..."
"ด๊าย~~...เดี๋ยวจะหาว่าหนูเก่งแต่วิชารบ...วิชารักไม่เอาไหน..."
(ปกติพี่จะไม่ยอมให้เรารู้เห็นกับเรื่องรักๆใคร่ๆเลยนี่หว่า?...แหม~~...ของตาย...กระดกไวน์คนเดียวเกือบครึ่งขวด...คนอื่นน่ะเขาไม่ค่อยเมาอะไรหรอก...แต่สตรีนางนี้ยกเว้นเพราะเป็นคนแปลกไม่เหมือนชาวบ้าน)
...สาวน้อยจอมแก่นคิดในใจพลางถลกผ้าขนหนูขึ้นจนเห็นก้นงอนๆอย่างกับลูกท้ออวบน้ำและรูดกางเกงชั้นในลงช้าๆ...ผ่านบั้นท้ายกับเนินสวาทลงไปถึงหัวเข่า...ผ่านจากหัวเข่าไล่ลงไปตามเรียวขาและปลีน่องไปกองอยู่ที่ปลายเท้า...เอ้ช่างเป็นคนที่มีบุญอย่างน่าอิจฉาริษยานัก...
"นี่น้อง!!...ถอดกางเกงในก็ถอดไปแต่ทำชม้ายชายมองตาหวานเยิ้มซะงั้น...เดี๋ยวเอ้ก็ตบะแตกกันพอดี"
...แคทรินไวน์ชุดสุดท้ายใส่แก้วและดื่มลงคอรวดเดียวหมด...ไวน์ชั้นดีราคาเป็นหมื่นๆจากฝรั่งเศสของคุณแม่หมดเกลี้ยง...
"เสน่ห์ของหนูก็ไม่ใช่ย่อยนะขอบอก...ฮะๆๆ...ถ้าแค่ตบะแตกมันก็ดีไปแต่เกิดมีอย่างอื่นแตกออกมาด้วยนี่...มันจะเป็นเรื่องใหญ่นา--"
"..................................................."
...ฝนในสภาพเปลือยก้าวขาลงอ่างไปอยู่ข้างๆเอ้... 2 พี่น้องสุดสวยข้างกายซ้ายขวาอย่างใกล้ชิดชนิดเนื้อแนบเนื้อ...อย่างนี้มันต้องเรียกว่า "สวรรค์บนดิน" ชัดๆ...
"ใจเต้นตึกตักเลยอ่ะ...นั่นแน่ะ!!...ตาเอ้จะทำ'ไรน่ะ?"
"เอ่อ--...แค่อยากโอบไหล่เท่านั้นครับ"
...มือโอบไหล่แต่ดวงตานี่สิ...กระเปาะนมกับหัวจุกสีชมพูเม็ดจิ๋ว 2 เม็ดของสาวน้อยวัย 18 ก็ทำให้เอ้หายใจแรงขึ้น...ถี่ขึ้น...ชัดเจนจนสาวผมยาวที่อยู่อีกฝั่งเริ่มตีหน้าบึ้ง...
"เธอนี่แย่จริง...หน้าอกพี่สวยกว่าสุดยอดกว่าฝนตั้งเยอะกลับไม่สนใจ"
"จุ๊ๆๆ...พูดแบบนั้นได้ไงคะ!!...เพราะหน้าอกฝนสวย...พี่เอ้อยากดูก็ไม่ใช่เรื่องแปลก...อีกอย่างยังไม่ได้ลองจับเลย...ทำไมถึงมั่นใจนัก?"
(กู่ไม่กลับซะแล้วพี่เรา?)
"...งั้นเอ้จับนมพี่ซิ"
"!!!"
"เล่นถึงขั้นนี้เลยเรอะ?...งื่อ~~...ก็ยังได้...จับของฝนด้วยค่ะ!!"
"เฮ่ๆ!!"
"มัวช้าอีก!!...ไม่ทันใจเอาซะเลย"
"เอ้า!!...จับสิคะ...จะได้ตัดสินว่าของใครนุ่มกว่า...ใครเนียนกว่า...บอกกันมาตรงๆเลย!!!"
...ถึงขนาดเต้าจะยังไม่ใหญ่เท่าแต่เรื่องความเนียนนุ่มเต่งตึง...ฝนมั่นใจว่าไม่แพ้พี่สาวแน่นอน...เธอจึงไม่ยอม...อดกลั้นความอายเอาความกล้าเข้าสู้...ฝ่ายแคทหรี่ตาและมีรอยยิ้มนิดๆเพราะเธอก็เชื่อมั่นว่าไม่มีทางแพ้น้องสาวหรอก...ดังนั้นคนที่วางตัวลำบากที่สุดจึงเป็นเอ้เพราะเขาต้องตัดสินว่าหน้าอกของใครดีกว่า...โดนพี่น้องสุดเฮ้วบีบคั้นจนหน้าดำหน้าเขียว?...
"เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน!!!!"
...เอ้ร้องเสียงหลงเพราะฝนกับแคทต่างจับมือเขาคนละข้างก่อนเอาไปวางบนหน้าอกตัวเอง...ไม่ได้โม้เกินจริงเนื่องจากกำลังรู้สึกเหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งเข้าสู่ปลายนิ้วของเขาทั้ง 10 และเตรียมพุ่งตรงไปสู่สมองจากนั้นคงกระจายไปทั่วร่างเป็นแน่...
"หน้าอกพี่เป็นยังไง?"
"ของฝนล่ะ...ว่าไงคะ?"
"คือ..."
(ทน...ทนไม่ไหวแล้ว...ตบะมันแตกแล้วเฟ้ย!!!...ขอสักทีเถอะ)
"โอ๊ะ?...อือออออ...ซีดสสสสส...เอ้อ่ะ~~...จับอย่างเดียว...ก็พอแล้ว...อย่า...อย่าบีบหัว...หัวนม...อืมมมมมมม...อึ๊ยยยยย!!"
...แคทเป่าปากครางและเริ่มหายใจขัดเพราะถูกบีบคลึงที่หัวนมจุกเล็กๆนั้น...ส่วนฝนใจหนึ่งก็ชอบแต่อีกใจก็ยังมีความอาย...
"อ๊าย~~...คะ...คนฉวยโอกาส...ตายแล้ว!!!...ฝนให้จับเฉยๆเท่านั้น...อืออออออ...หยุดนะ!!!"
"อ๊าวส์!!!"
...เอ้โดนเข้าจนได้...ฝนพยายามเอาสันมือที่สั่นเทาตีเข้าตรงต้นคอของเขา...แน่นิ่งคาอ่างน้ำไปเลย...
"น้องทำอะไร!?"
"ก็ตาลามกเนี่ยเอานิ้วถูหัวนมหนู...นวดเคล้นหน้าอก...บอกให้หยุดก็ไม่ฟัง...ดูซิ!!...มันใหญ่แถมแข็งขึ้นด้วยอ่ะ"
"โธ่เอ้ย!!!...กะอีแค่ถูกจับหน้าอก...น้องยังเป็นเด็กอยู่จริงๆนั่นแหละ...สลบไปแบบนี้แล้วจะทำยังไงกัน?...พี่กำลังสนุกซะด้วย"
"หนูรู้นะว่าพี่แกล้งยั่วพี่เอ้แต่อีกนานแค่ไหนกันคะ?...พี่คิดจะมีอะไรเกินเลยกับพี่เอ้มากไปกว่าลูกพี่ลูกน้องจริงๆหรือ?"
"...มันผิดตรงไหน?"
"ผิดตรงไหน?...พี่ลืมพี่สันต์ไปแล้วรึไง!!"
"....................................................."
"เมื่อก่อนเคยบอกหนูเองว่าตัวพี่กับพี่สันต์มีอะไรกันแล้ว..."
"ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่จะมีอะไรกับคนอื่นไม่ได้...อีกอย่างหนึ่ง...เอ้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นคนที่พี่ชอบ...มันเป็นความพอใจส่วนตัวนะ"
"โฮ่ๆ...แต่สลบไปแล้ว"
"จะยากอะไร?...ก็ปลุกให้ตื่นขึ้นมาก่อน"
"พี่แคทเมามากแล้วจริงๆล่ะ...ในยามปกติพี่จะไม่มีทางพูดจาหรือกระทำตัวแบบนี้เด็ดขาด"
"หึๆๆๆ...ถูกต้อง...พี่กำลังเปิดโอกาสให้เอ้ไงล่ะฝน...ในช่วงที่ไม่ใช่สุรีย์พรรณคนเดิม...ถ้าเขาอยากมีอะไรกับพี่ก็ต้องเอ่ยปากแสดงความต้องการออกมาในช่วงเวลาของคืนนี้เท่านั้น"
"...อยากจะบอกหนูว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพี่เอ้จะไม่มีสิทธิ์ทำอะไรพี่ได้เลย...แล้ว...อีกนานแค่ไหนล่ะคะที่เขาถึงจะมีโอกาสแบบนี้อีก?"
"ไม่รู้...อาจจะไม่มีอีกเลยจนตลอดชีวิตก็ได้มั้ง"
"อืม--...ตอนนี้...เวลา 5 ทุ่ม...หมายความว่าพี่เอ้เหลือเวลาอีกไม่มากน่ะสิ...ตามสบายเถอะค่ะ...ฝนไปนอนก่อนดีกว่า...คืนนี้ขอนอนห้องพี่นะ"
"........................................................"
...ฝนอาบน้ำเสร็จก็ห่มผ้าเช็ดตัวเดินออกไป...ในเมื่อพี่สาวต้องการอย่างนั้น...ก็ตามใจหล่อนเถอะ...
...

"ตื่นแล้วหรือ?"
...เอ้รู้สึกตัวหลังจากฝนออกไปแล้ว...เขากำลังนอนหนุนตักหญิงสาวลูกพี่ลูกน้องที่อายุมากกว่าตัวเองแค่ 3 เดือน...
"ผมได้ยินนะครับ..."
"...อะไร?"
"ทั้งหมดที่พี่คุยกับฝน...ผมรู้ถึงความตั้งใจของพี่แล้ว"
...ที่แท้ถึงเอ้จะฟุบไปแต่เขายังไม่สลบซึ่งยังไงซะถ้าฝนเพิ่มแรงตีอีกหน่อยก็ได้เรื่องเหมือนกัน...
"แล้วไง?...อะ...เธอนี่น๊า~~...อย่าใจร้อนได้มั้ย?...ฝนก็ไปนอนแล้ว...ไม่มีใครมาขัดจังหวะหรอกน่า"
"เวลามันมีน้อยนะครับ"
...แคทคิดอะไรในใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนบอกให้เอ้ตามเธอขึ้นไปที่ห้อง...พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นฝนนอนหลับอยู่ที่เตียง...
"...เด็กซนเด็กกะล่อนเวลานอนหน้าตาก็ดูไร้เดียงสาดีนะ"
"พี่...ฝนเธอ..."
"ไม่เป็นไร..."
"อ๊ะ!!...คุณแม่ผมโทรมา...ขอตัวเดี๋ยวนะครับ"
"ตามสบาย"
"........................................................."
"........................................................."
...พอเอ้คุยกับแม่เสร็จแล้วก็เข้ามาในห้องส่วนตัวของแคท...เขาเห็นลูกพี่ลูกน้องสาวนอนตะแคงอยู่บนเตียงโดยสวมชุดนอนซีทรูสีครีมที่มีลวดลายสุดจะวาบหวิวยิ่งนักเพราะเสื้อมันกว้านคอลึกจนร่องนมโผล่ชัดแจ๋ว...ปลายยอดปทุมถันก็ดันเนื้อผ้าออกอย่างชัดเจน...ท่อนล่างก็สวมใส่แพนดี้ตัวจิ๋วสีดำสนิทซึ่งมันตัดกับผิวขาวๆของเจ้าหล่อนโดยสิ้นเชิง...
"พี่มั่นใจมาตลอดว่าเอ้ต่างจากผู้ชายคนอื่น...วันนี้ก็ยังมั่นใจเช่นนั้น"
...แคทพูดพลางหยิบหวีมาหวีเส้นผมตัวเอง...
"...แต่ครั้งนี้ผมอาจทำให้พี่ผิดหวังก็ได้"
...เอ้ลงนั่งข้างๆแคทด้วยใจระทึก...เขาจับจ้องมองที่กางเกงชั้นในสีดำสนิทที่ลูกพี่ลูกน้องสาวสวมใส่อยู่อย่างไม่ยอมละสายตา...หญิงสาวรับรู้ถึงสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามอยากกระทำกับเธอจึงได้ถามออกไปตรงๆ...
"อยากนอนกับพี่นักรึ?"
"เมื่อมาจนถึงขั้นนี้แล้ว...ผมก็ขอตอบอย่างไม่ปิดบัง...อยากครับ..."
...ปากพูดแต่ตายังไม่ละจากของลับที่มีแค่กางเกงชั้นในผืนบางๆปกปิด...แคทตาปรือหน้าแดงเพราะความเมา...จะว่าไปเธอก็ชักเริ่มมีอารมณ์แล้วเช่นกันจึงได้ตอบว่า...
"เธอเตรียมมาหรือเปล่าล่ะ?"
"...เตรียมมาครับ"
"หึๆ...ทะลึ่ง~~...คนลามก!!...คงมั่นใจว่าต้องได้สนุกกับพี่ล่ะสิ...เอ้า!!...อยากจะทำอะไรก็ทำ"
"เอ่อ--...ผมพาฝนไปนอนห้องเธอก่อนนะครับ"
"ไม่ต้อง!!...ฝนหลับสนิทแล้วอย่าไปกวน...ต่อให้เราเล่นดุเดือดแค่ไหนเธอก็ไม่ตื่น...อึ้ก!!"
(ออกปากเองเลยว่าต้องดุเดือด...พี่แคทตอนเมานี่สุดๆไปเลย)
"ถ้าอย่างนั้น...คืนนี้ผมขอล่วงเกินพี่ให้สาสมกับความคิดถึงและความรัก..."
"ปากดี~~...แต่อย่าลีลาหรือมัวเล่นสำบัดสำนวนให้มากนักดีกว่า...พี่ก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ผุดผ่องมาจากที่ไหนหรอก...แล้ว...อยากให้ทำอะไรก็บอกมาตรงๆล่ะกัน...ไม่ต้องอ้ำอึ้ง...เห็นแล้วมันขัดใจ"
"..................................................."
...สาวผมยาวลุกนั่งก่อนถอดชุดนอนซีทรูและโยนลงพื้นอย่างไม่นำพา...เอ้ตะลึงงันในความขาวอวบของเต้าสวรรค์แห่งหญิงสาวรุ่นพี่อยู่พักหนึ่งจึงรู้สึกตัวเมื่อแคทเอ่ยปากเตือน...เขาถึงรีบถอดเสื้อกับกางเกงของตัวเองอย่างรีบเร่งจนร่างกายล่อนจ้อน...
"บอกแล้วว่าใจเย็นๆ...ถึงพี่อยากเปลี่ยนใจตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วล่ะ"
"ผมไม่ยอมให้พี่ทำอย่างที่พูดแน่ๆ"
...ว่าแล้วเอ้ก็โผเข้าคว้าตัวหญิงสาววัย 22 มาโอบกอดพร้อมมอบรอยจุมพิตให้ที่ริมฝีปากเป็นประเดิม...แคทหลับตาเงยหน้ารับรสจูบนั่นตอบ...ฝ่ามือของเขาและเธอต่างลูบไล้ไปตามเรือนร่างของกันและกัน...สุดท้ายจึงมาหยุดอยู่ที่ส่วนที่สำคัญที่สุด...
"อุบ...อืออออออ"
"...ตัวผมแทบละลายเลยครับ...ลิ้นของพี่...โอออออ"
"อืมมมมมม...ของเธอนี่มันแข็งจัง...อูยยยยยยย...มันร้อนด้วย"
"ของพี่ก็แฉะแล้วนะครับ"
"...เพราะเห็นไอ้นั่นของเธอนั่นแหละ...ทำไมมันดูใหญ่กว่าเก่านะ?"
"ผมจะทำอย่างทนุถนอมที่สุดครับ...เพื่อพี่สาวสุดที่รัก"
...พูดจบก็ซุกหน้าคลึงเคล้ากับหน้าอกคู่งามส่วนมือข้างหนึ่งก็ดึงรูดกางเกงชั้นในที่หญิงสาวสวมใส่อยู่...พยายามอยู่นานจึงถอดออกสำเร็จ...
"อาาาาา...ดะ...ดีจังเลย...เอ้...อื๊อออออออ..."
...แคทจับหัวไหล่เอ้และโลมเลียที่ซอกคอของเขา...บัดนี้เรือนร่างของหล่อนเปลือยเปล่าหาได้มีอาภรณ์ติดกายสักชิ้นไม่...
"อือออออออออ...งั่มๆ...งั่ม"
"..................................................."
"..................................................."
...แคทกับเอ้หยุดชะงักไปชั่วขณะเมื่อคนที่หลับอยู่ข้างๆเกิดพลิกตัวนอนตะแคงโชว์แก้มก้นขาวจั๊วะ...เอ้ถึงกับตาลุกโพลงเพราะทีแรกฝนมีผ้าห่มคลุมตัวอยู่เลยไม่รู้ว่าสาวน้อยวัย 18 ก็นอนเปลือยอกนุ่งกางเกงในสีน้ำตาลอ่อนแค่ตัวเดียวเท่านั้น...ยิ่งดูก็ยิ่งชอบ...ฝนเติบโตมากขึ้นเพียบพร้อมขึ้นทุกวันๆสมกับที่เขาอยากเห็น...ทว่า...พอมองเรียวขาเธอดีๆก็ไม่เห็นว่าจะล่ำบึ้กใหญ่เป็นขาโต๊ะสนุ๊กเกอร์ตรงไหนเลย...เพรียวบางเหมือนของสาวๆทั่วไปนี่เองแต่กลับมีแรงถีบเตะมหาศาลนัก...
"นี่!!"
...แคทหยิบผ้าห่มอีกผืนคลุมให้น้องสาวแล้วพูดกับเอ้ในเชิงขู่แต่นี่เข้าใจได้ทันที...แรงจากมือพี่แคทที่บีบแขนของเขา...สมแล้วที่ใครๆขนานนามเธอว่า "ยมทูตขวาเร็ว" ...
"มัวมองอะไรยะ!?...ถ้าจะมองก็มองแต่พี่คนเดียว...ถ้าเธอคิดจะยุ่งกับฝน...เจ็บเจียนตายนะ!!!"
"..................................................."
...จากเสียงที่ดังก็ค่อยเบาๆลง...จากถ้อยคำตำหนิก็กลายเป็นปลอบปะโลม...
"คืนนี้ขอให้เอ้สนใจแค่พี่เท่านั้น...เข้าใจมั้ยจ๊ะ?"
"ครับ"
...แล้วทั้ง 2 คนก็เริ่มแลบรสจูบกันอย่างออกรสอีกครั้ง...บทรักที่แสนอัศจรรย์ของทั้งคู่ใกล้เข้ามาทุกทีๆ...
(เหตุการณ์หลังจากนี้คงไม่ต้องบรรยายให้มากความว่าแคทกับเอ้ทำอะไรกันต่อไป?...อุแม่เจ้า!!!...ฟ้าดินช่วยเป็นพยานด้วย...สัมพันธ์รักของเขาและเธอได้เริ่มต้นขึ้นแล้วในคืนนี้...โฮ~~~...ชายหนุ่มไม่น้อยต้องหัวใจสลายลง...)
...

26 ตุลาคม 2548 ... 7.30 น.

"อ๊ะ!!...สวัสดีครับคุณป้า"
"หวัดดีจ๊ะเอ้...เมื่อคืนหลับสบายดีมั้ย?"
"...ครับ"
(เอ้จำต้องเก็บอาการแต่หน้าก็แดงวูบวาบ...หลับสบายเหรอ?...เปล่าเลย...เขาแทบไม่ได้หลับได้นอนต่างหากล่ะ)
"กลับมาแล้วหรือค้า~~"
"จ้า~~...จะไปกันกี่โมง?...แล้วพี่เขาอยู่ไหนล่ะ?"
"ยังนอนอยู่ค่ะ...คือพี่แคท..."
"หือ?"
"เมื่อคืนพี่ดื่มไวน์ของแม่...หนูกับพี่เอ้ด้วย...หมดเกลี้ยงเลยอ่ะ...แหะๆ"
"แคท?...ตายล่ะ~~...หนูปล่อยให้ดื่มได้ยังไงเล่า!!...ก็รู้นิว่าพี่เขาดื่มของพรรค์นี้ไม่ได้"
...อรนิภาไม่ตกใจที่ไวน์ราคาหลายหมื่นถูกลูกๆกับหลานแบ่งกันดื่มจนหมดแต่เธอตกใจที่ลูกสาวคนโตแตะของพรรค์นี้มากกว่า...
"................................................."
"...นี่ไม่อาละวาดพังข้าวของเรียบร้อยไปแล้วรึ?"
"เปล่าค่ะแม่...วางใจได้..."
...ถึงกระนั้นอรนิภาก็รีบขึ้นบันไดไปชั้นบนตรงสู่ห้องบุตรีคนโต...ฝ่ายเอ้มองตามอย่างเป็นกังวล...
"เฮ่!!...เมื่อคืนตอนฝนหลับ...พี่ทำอะไรพี่แคทจริงๆใช่มั้ย?...ท่าทางคงจะเสร็จสมสุขีไปเลยสินะหน้าตาถึงได้ดูซูบซีดแบบนี้น่ะ?"
"อ่า..."
"บังอาจมาปล้นสวาทพี่สาวฝนถึงถิ่น...ช่างใจกล้าซะจริง"
"อือ---...ถ้าพี่แคทไม่ยินยอม...พี่ก็ไม่...เอ่อ...แต่มัน..."
"แต่พอยอมพี่เอ้ก็ฟาดเลย...แล้วไงต่อคะ?...โฮ่!!...ถึงกับพูดไม่ออกเชียวรึ?...หึ!!...เสียดายที่ฝนหลับเป็นตายเลยอดดูหนังสด...นี่คงทำลายหลักฐานเรียบร้อยแล้วสิท่า?"
"น้องอย่าพูดแบบนี้สิครับ!!...ยังไงๆก็ช่วยพี่ปิดเรื่องนี้ไว้ก่อนนะ"
"ฮึ!!...ช่วยปกปิดแล้วฝนจะได้อะไรตอบแทน?...เอ๊~~...ควรจะบอกแม่ดีมั้ยเอ่ย?...คิกๆๆ...นี่ๆๆ...ถ้าคุณแม่หรือคุณน้านีย์รู้...พี่เอ้ต้องซวยแน่ๆ...ลักลอบมีความสัมพันธ์รักกับลูกพี่ลูกน้องตัวเอง...แล้วเกิดคุณตาคุณยายรู้เข้าอีก...บรื๋อ~~~...ไม่อยากเซด!!"
"อึ๋ย!!!...ยะ...อย่าเด็ดขาดนะฝน!!...คือพี่..."
"ฮะๆๆ...ไม่บอกก็ได้...แต่ฝนตกใจแทบแย่...คือพอตื่นมาเห็นพี่เอ้กับพี่แคทนอนกอดกันกลมแถมเสื้อผ้าก็ไม่ใส่สักชิ้น"
(ตุบๆ!!)
"โอ้ย!!"
"เสียงพี่แคท!?"
...ฝนวิ่งตื้อขึ้นไปอีกคน...เอ้ก็กลัวความแตกแทบจะเป็นลมตายจึงต้องตามไปด้วย...อย่างว่า...คนร้ายมักย้อนกลับมาในที่เกิดเหตุ...
"อูย~~...ปวดหัว"
"ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะลูก?...อากาศก็หนาวเดี๋ยวเป็นหวัดหรอกนะ!!...เสื้อนอน...กางเกงใน...ถอดทิ้งเรี่ยราดแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน?"
"ขอโทษค่ะคุณแม่...อือ~~...กลับมา...นาน...แล้วหรือคะ?"
"เพิ่งกลับ...นี่แคทดื่มมากสิเนี่ย?...แม่เคยเตือนแล้วว่าอย่าดื่ม...ร่างกายของลูกจะแตะต้องของมึนเมาไม่ได้เลยแม้ไวน์จะมีดีกรีต่ำก็เถอะ...จะเดินทางไหวหรือเปล่า?...นั่งรถไฟไปลงอุตรดิตถ์แล้วยังต้องต่อรถยนต์เดินทางอีกตั้งเป็นร้อยๆกิโล..."
"ไม่...เป็นไรหรอกค่ะ...แคทไปไหว..."
...หญิงสาวผมยาวควานหยิบผ้าเช็ดตัวที่หล่นอยู่ข้างเตียงมาห่มแล้วพยายามเดินออกไปด้วยท่าทางที่ไม่ให้มีพิรุธแต่อรนิภาก็สังเกตอาการบุตรสาวคนโตและพบว่า...ขาสั่น...เดินโซเซ...หน้าตาอิดโรย...ผมเผ้ายุ่งเหยิงใช่ย่อย...
"อ้อ!!...ฝนมาพอดี...ช่วยพยุงพี่เขาหน่อยจ้ะเดี๋ยวตกบันไดไปล่ะจะแย่"
"..................................................."
(ถ้าเกิดคุณศักดิ์รู้เข้ามีหวังโดนสวดยับโดยถ้วนหน้าแน่...)
...พออรนิภาลงมาข้างหลังก็เหลือบไปเห็นขวดไวน์กับแก้ว 3 ใบตั้งอยู่หน้าห้องครัว...
"ฝนคงดื่มน้อยแต่แคทดื่มเยอะเลยยังเมาค้างอยู่...ช่างเถอะๆ...รีบเตรียมอาหารเช้าแล้วจะได้ไปส่งลูกๆขึ้นรถไฟ"
...ที่หน้าห้องน้ำภายในตัวบ้าน...ฝนยืนกอดอกคุยซุบซิบกับพี่สาว...
"เมื่อคืนคงหนักไปหน่อย?"
"อืม--...ดื่มมากเกินไป"
"ไม่ใช่ค่ะ...ที่หนักนี่หมายถึงพี่กับพี่เอ้...จึ๊กๆกัน"
"บ้า!!...อย่าพูดมาก"
"ก็ได้ๆ...แต่ฝนนอนสลบอยู่ข้างๆซะด้วย...แต่ยังพอได้ยินเสียงนะ...โอ้วอ้า~~...โอ้วอ้า~~...เหอๆๆ...เป็นไปได้นะเพ่--...นี่เหรอที่บอกเกลียดผู้ชายกับเกลียดการมีเซ็กส์น่ะ?"
...ไอ้ที่ครางอย่างหลังนี่ฝนอำพี่สาวเล่น...เธอน่ะหลับเป็นตายจึงไม่มีทางได้ยินหรอกว่าพี่ๆทั้ง 2 ทำกิจกรรมอะไรกันบ้าง...
"ฝน!!...เดี๋ยวพี่...ตีเลย...บอกแล้วว่าเอ้เป็น...ข้อยกเว้น...อีกอย่าง...รู้จักหัดขอบใจพี่ซะบ้าง"
"อ้าว!?...พี่เอ้กับพี่แคทเล่นสนุกกันแล้วไหงหนูต้องขอบใจด้วยล่ะคะ?"
"ก็...อีตานั่นน่ะสิ...อึดทนอย่างกับโคทึก...พี่เลยต้องจัดการให้เอ้หมดแรง...เพื่อจะได้ไม่ไปยุ่งกับฝนได้อีก...กว่าจะหลับก็เกือบสว่างแน่ะ"
"โอ้โห!!!!...พระเจ้าช่วยกล้วยทอด...พี่เอ้นี่ยอดจริงๆ...แต่พี่แคทก็เยี่ยมพอกันแหละนะ...แรงดีไม่มีตกทั้งคู่...โขยกกันซะจวนเจียนสว่างคาตา...นี่ถ้าตานั่นอยู่ค้างต่ออีกสักคืนมีหวังต้องซื้อเตียงใหม่แน่ๆ...อ่ะ~~...โยกซ้าย~...โยกขวา~...เด้งหน้าเด้งหลัง~...กระดึ๊บๆ...กระดึ๊บๆ"
"ไปช่วย...ไปช่วยแม่ทำกับข้าวเลยไป๊!!...ยัยเด็กบ้า!!...แก่แดดนัก"
"เอะอะอะไรกันลูก!?"
"ฮ่าๆๆๆ...พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้รึคุณพี่ขา~~...อ๋อ!!...ไม่มีอะไรค่ะแม่...เดี๋ยวหนูช่วยนะ"
"..................................................."
...แคทยืนพิงผนังถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะชำระล้างคราบไคลที่ติดตามร่างกายให้หมดจด...หน้าของเธอแดงซ่านเลือดในกายสูบฉีดหายใจแรงผิดปกติ...ตกลงเมื่อคืนยัยน้องสาวตัวแสบคนนี้หลับจริงๆหรือเปล่านะ?...
"อึ้ย!!...ทำไม...ตรงนั้นของเรา!?...นี่ยังล้างของอีตาเอ้ออก...ไม่หมดเหรอ?"
...

10.45 น.

...สถานีนครลำปางวันนี้ก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่มารอขึ้นโดยสารรถไฟทั้งขึ้นเหนือและล่องใต้...อรนิภาขับรถพาลูกสาวและหลานชายมาส่งซึ่งสามีไม่มาด้วยเพราะยังติดราชการที่กรุงเทพฯแต่โทรศัพท์บอกว่าจะแวะไปหาแคทกับฝนที่บ้านคุณตาคุณยาย...
"อีก 10 นาทีรถจะเข้า...คุณแม่ขา~~...ไปหาฝนที่บ้านลุงเอกบ้างน๊า~~"
"เด็กคนนี้...ถึงไม่ต้องออกปากขอร้องแม่ก็ต้องไปหาลูกๆอยู่แล้วล่ะจ้ะ...จะไปค้างด้วยนานๆเล้ย!!"
"จริงน่ะ?...สัญญานะสัญญา!!"
"สัญญาจ้ะลูกรัก"
"ฮือ~~...ฝนรักคุณแม่ที่สุดเลย"
...เอ้อดตื้นตันใจไม่ได้ที่เห็นฝนโอบกอดกับป้าอรอย่างห่วงหาอาทรเหลือเกินซึ่งผิดกับแม่ของเขาลิบลับ?...วันนี้ก็ยังมีคนมองเส้นผมที่มีสีเงินวาวด้วยความสงสัยเหมือนเมื่อวานแล้วมีหลายคนไปเห็นหน้าหญิงสาวลูกพี่ลูกน้องที่เกิดก่อนไม่ถึง 3 เดือนก็ต้องย้อนกลับมามองหน้าเขาอย่างฉงนอีกครั้งจนเอ้รำคาญแต่แคทบ่นพึมพำ...
"คนหน้าตาเหมือนกันแล้วมันผิดตรงไหน?...ไม่เคยเห็นฝาแฝดหรือไง!!"
"ช่างเขาเถอะครับ...เอ่อ--...พี่แคทจะให้คำตอบผมได้หรือยัง?"
"เธอยังอยากรู้อีกเหรอ?"
"อยากรู้สิครับ"
(น้ำเสียงไหงฟังดูห้วนแฮะๆ?)
"ได้!!...พี่มีคำตอบอยู่แล้วแต่ก่อนจะตอบพี่มีเรื่องขอร้องอยู่ 2 ข้อ"
"อะไรบ้างครับ?"
"ข้อแรกคือเรื่องที่เรามีอะไรกันเมื่อคืน...พี่ขอให้เอ้ลืมซะ"
"ทำไมครับ?...ไม่...ไม่ได้...ผมไม่อาจลืมได้...หรือว่าคำตอบของพี่..."
"พี่ยังไม่ขอรับความรักของเธอตอนนี้...อีกข้อ...เอ้มีผู้หญิงคนอื่นที่ชอบหรือเปล่า?"
"ไม่มีครับ"
"แน่ใจหรือ?"
"พี่หมายความว่ายังไง?"
"......................................................"
"ตัวผมน่ะไม่ค่อยเดินทางไปไหนจึงไม่ค่อยรู้จักผู้คนมาก...ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันก็มีที่รู้จักอยู่หลายคน...ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษนะครับ...มีเพียงพี่กับฝน...แต่ผมขอเลือกพี่..."
(แม้จะรู้สึกเสียดายฝนก็เถอะ)
"หยุด!!...พี่หมายถึงเด็กสาวคนหนึ่งในหมู่บ้าน...คนที่อยู่ใกล้ชิดเอ้ที่สุด"
"...หมายถึงนิดเหรอครับ?...เอ่อ--...ผมเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวเท่านั้น..."
"เอาเป็นว่าพี่คงคิดไม่ผิด...หนูนิดชอบเอ้มากนะ"
"ถึงกระนั้นผมก็ยังยึดมั่นความตั้งใจเดิม...ผมรักพี่แคทและเรื่องของเรา 2 คนเมื่อคืน...ผมจะไม่มีวันลืม..."
"......................................................."
...สุริยาได้คำตอบแล้วว่าถึงเมื่อคืนพี่สุรีย์พรรณจะยอมมีความสัมพันธ์ทางเพศด้วยแต่ตัวเขาก็ยังไม่มีความสำคัญเท่าพี่สันต์ผู้เป็นคนรักเก่า...ยังไงซะในอนาคต...
"ขบวนรถที่กำลังจะเข้าเทียบในชานชะลารางที่ 2 เป็นขบวนรถด่วนพิเศษดีเซลรางปรับอากาศขบวนที่ 12 รับส่งผู้โดยสารจากสถานีเชียงใหม่ปลายทางสถานีกรุงเทพฯ...ผู้โดยสารที่ประสงค์จะเดินทางไปกับรถขบวนนี้โปรดนำสิ่งของและสัมภาระของท่านรอการโดยสารที่ชานชะลารางที่ 2 ครับ..."
"พี่จ๋า~~...รถจะเข้าแล้ว!!...มาตรงนี้เถอะพี่เอ้!!"
...สิ้นเสียงประกาศไม่ถึง 5 นาที...ขบวนรถด่วนก็วิ่งเข้ามาช้าๆพร้อมเสียงประกาศจากเจ้าหน้าที่ประจำสถานี...
"ปรี๊ดๆๆๆ...ถอยไปข้างหลังขีดเหลืองครับ!!!"
"ที่นี่สถานีนครลำปาง...ที่นี่สถานีนครลำปาง..."
...ยังไงซะเวลานี้ก็ต้องมาถึงแต่อรนิภาก็อดจะน้ำตาซึมไม่ได้...เมื่อขบวนรถจอดสนิทลูกสาวทั้ง 2 กับหลานชายก็ช่วยกันขนกระเป๋าขึ้นไป...จากนั้นแคท,ฝน,เอ้ก็มายืนออที่ประตูเพื่อกล่าวอำลาเธออีกครั้ง...
"แคทกับฝนไปก่อนนะคะ"
"ขอให้โชคดี...โชคดีจ้ะ...แล้วแม่จะไปเยี่ยม...ไม่พ้นเดือนหน้าแน่ๆ...แม่คิดถึงลูกๆเหลือเกิน"
"อือ~~...แม่จ๋า~~...อย่าร้องให้จิ...ฝนเห็นแล้วใจคอไม่ดีอ่ะ"
"จ้ะๆ...แม่จะไม่ร้องให้...แคท...ฝากดูแลฝนด้วยนะ...ถึงน้องจะซนไปบ้างลูกก็อย่าดุว่ามากนัก"
"ค่ะคุณแม่..."
"โชคดีนะครับคุณป้า"
"ฝากความคิดถึงไปถึงนีย์ด้วยนะจ๊ะเอ้"
"ครับ"
... 3 คนแม่ลูกคุยกันอีกไม่กี่ประโยคก็มีเสียงประกาศอีกครั้ง...
"ขณะนี้ได้เวลาปล่อยขบวนรถด่วนพิเศษปรับอากาศขบวนที่ 12 จากสถานีเชียงใหม่ปลายทางสถานีกรุงเทพฯ...ขบวนรถเที่ยวนี้เมื่อออกจากสถานีนครลำปางจะจอดรับส่งผู้โดยสารที่สถานีบ้านปิน,เด่นชัย,ศิลาอาสน์,อุตรดิตถ์,พิษณุโลกเป็นสถานีต่อไปครับ...ในนามของการรถไฟ..."
...แม้นั่งที่ของตัวแล้วแต่หยาดฝนยังโบกมือไม่หยุดทำให้อรนิภามองตามอย่างอาลัยอาวรณ์อยู่เป็นเวลานานจนขบวนรถวิ่งเลี้ยวโค้งหายไป...ถ้าเลือกได้เธอก็ไม่ต้องการจะจากบุตรสาวสุดที่รักทั้ง 2 แม้แต่สักวินาทีเดียวหรอกนะ...
...

14.00 น.

"ที่นี่สถานีอุตรดิตถ์...ที่นี่สถานีอุตรดิตถ์...ขณะนี้รถที่จอดเทียบในชานชะลารางที่ 1 เป็นขบวนรถด่วนพิเศษดีเซลรางปรับอากาศขบวนที่ 12 รับส่งผู้โดยสารจากสถานีเชียงใหม่ปลายทางสถานีกรุงเทพฯ...ผู้โดยสารที่มีตั๋วเดินทางโปรดนำสิ่งของและสัมภาระของท่านขึ้นขบวนรถจัดหาที่นั่งให้ตรงตามหมายเลขที่ระบุไว้ในตั๋วครับ..."
"เย้!!...ถึงซะทีๆ"
"ทางนี้ครับ...ทางบ้านส่งรถมารอรับแล้ว"
"มานี่ทีไรก็รู้สึกตื่นเต้นทุกที...เที่ยวนี้ก็ลุ้นว่าคุณยายจะเตรียมของกินอะไรไว้ให้บ้างน๊า~~"
"เรานี่คิดถึงแต่เรื่องกิน..."
"รับรองว่าคุณยายต้องลงทุนเข้าครัวด้วยตัวท่านเองทำแต่ของที่ฝนชอบทั้งนั้นครับ"
"วี้ดวิ้วๆ...ต้องงี้ซี่~~...อ๊ะ!?...หนูนิด!!"
... "นิด" เด็กสาววัย 15 ได้รับมอบหมายจากทางตระกูลให้มารอรับลูกพี่ลูกน้องทั้ง 3 ...เธอมากับคนขับรถอีก 1คน...
"สวัสดีพี่แคทกับพี่ฝนค่ะ...เหนื่อยมั้ยคะคุณเอ้?"
"สวัสดีจ้ะ"
"ไหนๆ...โอ้ว!!!...โตขึ้นเยอะเลยนิ...มาให้พี่กอดให้ชื่นใจหน่อยดิ"
"อ๊ะ!!...พี่ฝน"
"ฮะๆๆๆ...น่าร้าก~~...หนูนิดสวยขึ้นเป็นกองเล้ย!!...สวยเท่าพี่ตอนอายุเท่าๆกันเลยนะเนี่ย"
"เรารีบไปเถอะครับ...ยังไงก็อยากให้ถึงก่อนค่ำ"
"อืม..."
"คุณสุรีย์พรรณ...คุณหยาดฝนเชิญขึ้นรถครับ"
...บ้าน "วิษณุมนตรี" อยู่ห่างจากตัวจังหวัดไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือประมาณ 160 กม. เส้นทางที่ต้องผ่านมีความคดเคี้ยวไปตามแนวเทือกเขาซึ่งอยู่ใกล้ตะเข็บชายแดน...
"นี่ๆๆ...ถ้าถึงปากอุโมงค์ขอลงเดินนะ"
"ฮะๆๆ...ได้ครับ"
"หาเรื่องเหนื่อยอีกละ"
"ถ้าพี่ไม่ลงเดินก็นั่งไปกับรถจิ"
"ใครไม่ลงกัน?"
"เฮะๆๆ...งั้นตอนนี้ขอสักงีบ...บนรถไฟมันนอนไม่ค่อยหลับ...อื้ม!!...เวลาพี่เอ้ขึ้นไปบ้านฝนหรือลงไปบ้านลุงเอกก็ต้องต่อรถไฟทุกครั้งใช่มั้ยคะ?...เสียเวลาไม่ใช่น้อยเลยนะเนี่ย"
"ก็บ้านใหญ่ไม่มีรถโดยสารสายไหนผ่านเลยนี่ครับและผมไม่อยากรบกวนคนทางบ้านเท่าไหร่...อีกอย่างเดินทางคนเดียวมันก็สะดวกดี...อ้อ!!...ผมไม่เคยไปบ้านลุงเอกเลยนะ"
"ไปเที่ยวหาฝนกับพี่บ้างสิ...ต้องไปนะต้องไป!!...ไม่งั้นโกรธกันจริง"
"..................................................."
...ระหว่างทางสุรีย์พรรณที่นั่งเบาะหน้าชำเลืองดูนิดเด็กสาววัย 15 หรือชื่อจริง "นิชาธร" กับสุริยาพูดคุยไถ่ถามเรื่องของกันและกันอย่างห่วงใยราวกับไม่ได้เจอหน้าเป็นปีๆ...ส่วนหยาดฝนหลับตาเอนหัวง๊อกๆแง๊กๆไปมาเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้...
"เห็นมั้ยคะ!...นิดเตือนแล้วว่าต้องมีคนมาหาเรื่อง...คราวหน้าคุณเอ้จะไปไหนต้องให้นิดไปด้วยนะคะ"
"ฮะๆ..."
"แหม~~...คุณเอ้ยังจะหัวเราะอีก!!"
(สนิทสนมกันดีแบบนี้...นิดต้องรักเอ้มากแน่ๆ...เอาน่ะ!!...ฉะนั้นเรื่องเมื่อคืนก็ถือเป็นความฝันล่ะกัน...ไม่ต้องเสียใจเพราะยังไงเราก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อยู่แล้ว...นอกจากนี้...ถ้าเราไปแทรกกลางกับความสัมพันธ์ของทั้ง 2 มันคงจะไม่เข้าท่าเลย...บัดนี้สุรีย์พรรณ เทวะกรนันท์...หญิงสาวผู้เย็นชาวัย 22 ปีได้กลับมาอีกครั้ง!!!!)
...

...รถเก๋งสีดำวิ่งมาตามถนนที่นานๆจะมีรถสวนผ่านสักคันได้เกือบๆ 2 ชั่วโมงก็เลี้ยวขวาเข้าในทางลูกรังเล็กๆจากถนนใหญ่...พอวิ่งเข้าไปได้สักชั่วน้ำเดือดก็เริ่มมองเห็น...
"ใกล้จะถึงแล้วนะครับ"
"...อากาศเย็นสดชื่นมาก...ทิวทัศน์ก็ยังสวยงามสงบเงียบไม่มีเปลี่ยน...ฝนตื่น!!!"
"อะ...เออะ!!...ถึงแล้วเหรอค้า~~...ฮ้าว~~"
"ตางี้แดงเชียว...เช็ดหน้าเช็ดตาซะ...เตรียมตัวลงซะสิแม่คนเก่ง...จะเดินไปจนถึงบ้านไม่ใช่เหรอ?"
"ลงแน่ค่า~~...ลงแน่ๆ...หนูพูดแล้วก็ต้องทำซิเพ่!!"
"บรรยากาศอย่างกับก้าวเข้าไปอยู่ในอีกโลกหนึ่ง...ผมรู้สึกอย่างนี้ทุกครั้งเวลากลับเข้ามาที่นี่"
"นิดก็เหมือนกันค่ะ"
"..................................................."
"ถึงปากทางแล้วครับคุณเอ้"
"...อืม--...มีใครจะลงบ้าง?"
"ฝนกับพี่จ้ะ!!"
"งั้นผมกับนิดจะไปรอที่บ้าน...รีบตามมาอย่าช้านะครับ...เดี๋ยวคุณตาคุณยายจะเอ็ดผมซะ"
...รถยนต์เคลื่อนหายไปในอุโมงค์ส่วนพี่น้องเทวะกรนันท์ต่างพากันหันซ้ายแลขวาสำรวจความเป็นไปรอบๆตัวด้วยความสนใจ...ตั้งแต่ต้นปีก็ไม่ได้มาเยือนที่นี่อีกเลย...เมื่อเริ่มปิดภาคเรียนตกลงจะแวะมาแต่มีเหตุให้ต้องเปลี่ยนแปลงกำหนดการ...
"บรรยากาศรอบๆมันดูทำให้อุโมงค์แห่งนี้อาจเปรียบได้กับทางเข้าสู่โลกอื่นอย่างที่พี่เอ้บอกล่ะ..."
"...แต่จะให้พูดกัน...จริงๆ...มันเป็นเส้นทางติดต่อระหว่างโลกภายนอกกับผู้คนภายในหมู่บ้าน..."
"จริง...ค่ะ"
"หืม--...เสียงน้องเปลี่ยนไปนี่...ตื่นเต้นเหรอจ๊ะ?"
"เสียงพี่ก็เริ่มเปลี่ยนเหมือนกัน..คงดีใจมากที่ได้กลับมาที่นี่อีกนะคะ?"
"อื้อ!!"
"ไปเถอะค่ะ!!...เกิดมีคนภายนอกมาเห็นพวกเราตอนนี้จะแตกตื่นตกใจซะเปล่าๆ"
"เรื่องนั้น...เป็นไปไม่ได้หรอกเพราะตั้งแต่รถเราเลี้ยวเข้ามาก็จะไม่มีใครสักคนหรือรถสักคันที่จะสามารถติดตามมาได้...พูดให้ชัดๆคือที่นี่มีความคล้ายกับแหล่งสนธยาหรืออะไรสักอย่างที่คนภายนอกไม่อาจจะมาพบเห็นเส้นทางเข้าสู่หมู่บ้านโดยเด็ดขาด...เว้นซะว่า...คนๆนั้นจะได้รับการยอมรับ...เช่นคุณพ่อของเรา,หนูนิด..."
"มีพี่คนขับรถเมื่อกี้อีกคน...พี่เอ้บอกว่าอย่างกับก้าวเข้าไปอยู่ในอีกโลกหนึ่งเมื่อมาถึงปากทางเข้าแต่ฝนกลับรู้สึกว่าเมื่อเดินทางมาได้สัก 100 กิโลเมตร...พวกเราก็เหมือนจะเริ่มหลุดไปอยู่ในอีกโลกหนึ่งแล้วแต่ถ้าลองอิงเข้ากับเรื่องเล่าที่เคยฟังจากคุณยายสมัยฝนยังเด็ก...งั้นพอเรา 2 คนพี่น้องลูกหลานแห่งวิษณุมนตรีตระกูลเก่าแก่ที่สืบเชื้อสายมาเป็นร้อยๆปีย่างก้าวหายเข้าไปในอุโมงค์จนลับตาหรือหมดสิ้นซึ่งแสงอาทิตย์...ปากทางนี่อาจเลือนหายไปก็ได้ใช่มั้ยคะ?"
"และจะปรากฏขึ้นอีกทีเมื่อพวกเรากลับออกมาอีกครั้ง?"
"เฮะๆๆๆ..."
"นี่!!"
"ขา~~"
"อย่าไปเล่าให้ใครฟังเชียว...เรื่องนี้มันไม่จริงสักหน่อย...แค่นิทานเก่าๆที่คุณยายเคยเล่าให้ฟังสมัยเรายังเป็นเด็กตัวจ้อยเท่านั้น"
"ฮิๆๆ...พี่จ๋า~~...ถึงเล่าไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะแล้วจะหาว่าฝนพูดเพ้อเจ้ออีกต่างหาก...เอางี้!!...มาวิ่งแข่งกันเถอะว่าใครจะถึงบ้านก่อน...พอถึงที่นั่น...จิตวิญญาณและเลือดเนื้อในกายทั้งหมดของพวกเรามันคงเดือดพล่านได้ที่...คุณตาคุณยายก็จะต้องดีใจมากแน่ๆ"
"...พี่รู้ว่าฝนน่ะวิ่งเร็วกว่าแต่ครั้งนี้ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก...ตกลง!!"
"1-2-3!!!"
...นับถึง 3 สุรีย์พรรณกับหยาดฝนก็พุ่งทะยานเข้าไปในอุโมงค์ที่มืดสลัวซึ่งกว้างเท่าถนนเพียง 1 เลนและสูงแค่ประมาณ 2 วา...พวกเธอไม่มีท่าทางหวาดกลัวแต่กลับดูร่าเริงและมีความสุขอย่างมาก...
"ท่าวิ่ง?...เงะ!!...ขาของพี่...มันดู...แปลกๆแฮะ...ฮี่ๆๆ...หรือว่า?..."
"...ห้ามคิดลึกเป็นเด็ดขาด"
"กิ๊วๆๆ"
"ลาก่อน...โลกที่วุ่นวาย...สังคมที่ยุ่งเหยิง...ผู้คนที่หลอกลวง...ในฐานะลูกหลานแห่งวิษณุมนตรี...เรา 2 คนพี่น้องจะหวนคืนสู่ถิ่นกำเนิดอันเป็นที่รักยิ่ง ณ บัดนี้!!!"
"...เป็นอีกครั้งหนึ่ง...ความภาคภูมิใจของพวกเราทุกคน"
...และแล้วเรื่องแปลกประหลาดก็ได้เกิดขึ้นคือเมื่อร่างของหยาดฝนกับสุรีย์พรรณ 2 สาวพี่น้องเริ่มวิ่งเลี้ยวหายไปกับความโค้งของเส้นทางในอุโมงค์ที่มีแสงสว่างอันน้อยนิดจากคบไฟ...ปากทางเข้าก็ค่อยเลือนรางลงทุกทีๆ!?...ในที่สุดพอเงาจากเส้นผมที่ยาวสลวยของสุรีย์พรรณกลืนหายกับความมืดจนหมดสิ้น...ว่างเปล่า!!...ไม่ปรากฏว่าอาณาบริเวณนั้นมีอุโมงค์หรือถนนอะไรเลย!?...คงมีเพียงทุ่งหญ้าและต้นไม้ที่ขึ้นหนาแน่นอยู่เป็นจำนวนมากโดยเบื้องหลังก็มีภูเขาลูกใหญ่ตั้งตระหง่านขวางหน้าเท่านั้น...อ่านถึงตรงนี้แล้วทุกคนจะรู้สึกอะไรบ้างไหม?...ชื่อเรียกขานที่มีมาแต่สมัยโบราณจากชาวบ้านในละแวกท้องถิ่นใกล้เคียงซึ่งความหมายของมันจนปัจจุบันนี้ก็หาผู้ที่สามารถอธิบายเรื่องราวได้แสนจะยากเย็นเหลือเกิน...ภูเขาแห่งนี้มีชื่อว่า "มิหวนกลับ!?"
...

FIN.