size=4]ขมิ้น : ซือแป๋ มาตามหาบ่อเมี้ย(ไม่มีชื่อ)ชายแต่ดันมาเจอบ่อเมี้ย(ไม่มีชื่อ)หญิงซะนี่...แล้วนี่จะทำยังไงดีละ
แม่ชีตันหยง : ตอนนี้คงต้องดูแลให้แม่นางท่านนี้หายก่อนก็แล้วกัน ขมิ้นเจ้าก็ดูแลดีๆ นี่แม่นางน้อย
ตอนนี้เจ้าก็รักษาตัวเองก่อนก็แล้วกันไม่ต้องคิดมากไว้ให้เจ้าหายจากอาการเจ็บปวดแล้วค่อยคิดกัน
ขมิ้นเจ้าดูนางดีๆนะเดี๋ยวเราจะไปหาของกินและสืบข่าวของแม่นางน้อยนี่ด้วย
ขมิ้น : อือ ซือแป๋ระวังตัวด้วยนะ
แม่นางน้อย !!? : บ่อเมี้ย......บ่อเมี้ย.....
ขมิ้น : ซือแป๋ อย่าพึ่งไป ดูเหมือนแม่นางท่านนี้จะรู้จักกอกอด้วย
แม่ชีตันหยง : จริงเรอะ แม่นางน้อย เจ้า รู้จัก บ่อเมี้ยเรอะ เจ้าคนที่ทำตัวเป็นหมอนั้นมันอยู่ที่ไหน
แม่นางน้อยพอจะบอกได้ไหม
แม่นางน้อย !!? : ซือไถ้ ..ข้า...บ่อเมี้ย...ข้าไม่รู้...โอย...ข้า..จำไม่ได้ ....
แม่ชีตันหยง : ใจเย็นๆ แม่นางน้อย เฮ้อ !! ดูเหมือนแม่นางน้อยจะมีส่วนที่เกี่ยวข้องกับเจ้าบ่อเมี้ยตัวดีแน่ๆ
ขมิ้น: ขมิ้นก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน คอยดูนะอย่าให้เจอเหอะจะเอาให้ตายเลย
แม่ชีตันหยง : เรื่องนั้นช่างมันก่อนเหอะ เจ้าดูแลนางให้ดีๆก็แล้วกัน จากนั้นค่อยคิดกันใหม่
นางพูดจบเสียงยังไม่ทันหายร่างก็ออกไปจากถ้ำเสียแล้ว
ขมิ้น: เฮ้อ...เอาไงก็เอากัน นี่แม่นางเดี๋ยวข้าจะถอดเสื้อผ้าท่านทำความสะอาดให้นะ......

........................................................................................................................................

"ว่าไงท่านเคราแดง แม่นางท่านนี้พอจะเป็น มารบุปผา อีกคนได้ไหม"
จอมมารเคราแดง : เรียนท่านมหาขันที นับว่ายากเอาการอยู่ แม่นางท่านนี้แม้มีพลังวัตรสูงส่ง
เทียบเท่ากับมารบุปผาคนแรกไม่สิอาจดูมากกว่าด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนนางจะไม่รู้วิทยายุทธ์เลย
มหาขันที : เป็นไปได้ยังไง สมุนของเรา ห้าสิบ หกสิบ คน ต้องทอดร่างเป็นซากศพไม่ใช่เป็นเพราะ
ฝีมือนางหรอกเรอะ พวกมันฝึกแต่วิชาลมปราณแต่ไม่ฝึกวิทยายุทธ์ มันจะเป็นไปได้ยังไง ท่านเคราแดง
ท่านลองบอกมาหน่อย ในเวลาไม่ถึงเดือนเราเคยพบพวกนางต่างไร้พลังวัตร เมื่อมาพบกันอีกทีกลับ
มีพลังวัตรจนน่าตกใจ แต่ในขณะที่ท่านที่ได้ชื่อว่าเป็นสุดยอดของนักเล่นแร่แปรธาตุในแดนตงง้วน
กลับบอกว่ายากอย่างนี้มันจะหมายความว่าไง
จอมมารเคราแดง : ข้าผู้น้อยสมควรตาย ถ้าท่านมหาขันทีไว้ใจ ข้าผู้น้อยจะถวายกายถวายชีวิตทุ่มเท
ให้เป็นไปตามความประสงค์ของท่านให้ได้
มหาขันที: ดีมันต้องอย่างนั้นสิถึงได้ชื่อว่าเป็นมือขวาของเราที่เป็นสุดยอดนักเล่นแร่แปรธาตุแห่งตงง้วน
แล้วกระบวนการไปถึงไหนแล้ว
จอมมารเคราแดง: เรียนเชิญท่านมหาขันที
จอมมารเคราแดงพามหาขันทีเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่มีกลิ่นตัวยาฉุนเฉียวลอยออกมานอกห้อง
เมื่อเข้าไปภาพที่เห็น มีสาวน้อยนางหนึ่งเปลือยกายในหลอดแก้วที่มีน้ำสีเขียวใสที่ใส่จนเต็ม
ร่างกายนางมีสายระโยงระยางอยู่เต็มไปหมดที่น่าตกใจในกลีบพลูดอกไม้ของนางก็เหมือนมีแท่ง
ท่อสีดำเสียบเข้าไปในร่องของนางที่ช่องขับถ่ายของนางก็ไม่เว้นแล้วเหมือนมีบางอย่างที่เคลื่อนตัว
ภายในท่อทั้งสองท่อนั้นทำให้มันเหมือนสาวเข้าสาวออกอย่างช้าๆอย่างไม่หยุดยั้ง ทรวงอกของนาง
ก็ถูกรัดจน เปล่งนูนออกมายอดพธูก็เหมือนถูกเจาะด้วยสายยางที่บรรจุน้ำอะไรซักอย่าง
มีเพียงแต่หน้าตาที่ยังหลับตาพริ้มเหมือนไม่รับรู้อะไรแต่ดูดีดีหน้าของนางเหมือนแม่นางที่แม่ชีตันหยงและ
ขมิ้นช่วยไว้ไม่มีผิด.....!!!!

...........................................................................................................................................................

แฮ่....!!!! ทันทีที่มุกหงส์ก้าวเท้าเข้าไปในรถม้ามีเสียงบางอย่างขู่คำรามมา
นางไม่รู้ว่าสิ่งใดแต่ตัวมันใหญ่พอๆกับลูกม้า มันคำรามเพียงแค่นั้นมันก็พุ่งกระโจนเข้าหานาง
มุกหงส์นางตกใจได้แต่ร้อง ว๊าย หันหลังพุ่งหาบ่อเมี้ยที่เดินมาข้างหลังทันที
"บ๊อบบี้ หยุด" เสียงใสๆของแม่ชีคริสตัลที่ได้ยินเสียงก็นึกเหตุการณ์ออก
คริสตัล : ซอรี่ ซอรี่ ขอโทษจริงๆ ไอ เอ่อ ฉันลืมไป บ๊อบบี้ เด็กดีนา
มุกหงส์หลังจากหายตกใจนางค่อยหันไปมอง ปรากฏว่าเจ้าตัวดุร้ายที่หมายจะขย้ำนางตอนนี้
กลับมาเลียมือของคริสตัลอย่างว่าง่าย มันเป็นหมาใหญ่อย่างกับลูกม้า ขนดำสนิทเงางามตลอดทั้งตัว
บ่งบอกของความเอาใจใส่ของเจ้าของได้เป็นอย่างดี ตอนมันอยู่ในมือของคริสตัลดูมันเชื่องๆอยู่หรอก
แต่ตอนที่มันกระโจนเข้ามาสิเกือบถึงคอหอยของนางเลยคิดแล้วนางเองยังเสียวคออยู่ไม่หาย
จึงทำหน้ายิ้มแหยๆกลืนน้ำลายลงคอแทบยากเย็นแล้วเงยหน้ามองคนที่กอดตัวเองพบว่าเขายิ้มอยู่
หนอยแน่มาหัวเราะเยาะกันได้นางได้แต่ทุบที่หน้าอกของชายคนรักหนึ่งที
แล้วหันไปคุยกับคริสตัลแทน
มุกหงส์: อ๋อนี่เป็นหมาที่พวกท่านเลี้ยงไว้หรอ
คริสตัล: อือ มันเป็น มายเฟรนด์ ของ พวกไอ (นางพูดไปพร้อมลูบหัวลูบคางมันซึ่งมันก็ทำท่า
เหมือนพอใจในสิ่งที่คริสตัลทำ แต่ตาของมันมองพวกบ่อเมี้ยไม่กระพริบ)
บ่อเมี้ย ; มุกหงส์ : เอ่อ มะเฟน
คริสตัล: อ๋อ ซอรี่ ซอรี่ โทษที ชาวตงง้วนว่าไงนะ อ๋อ เพื่อน นะ
คริสตัล: แล้วอีกหนึ่งคน เอ อยู่ไหนนะ อาฮุย อาฮุย
บ่อเมี้ย: อีกหนึ่งคน !? อาฮุย
แล้วมีร่างหนึ่งเข้ามาจากด้านหลัง เป็นเด็กชายอายุน่าจะ 11 – 12 จะว่าเป็นลูกของโจเซฟ หรือ คริสตัล
ก็ไม่น่าใช่เพราะดูแล้วน่าจะเป็นชาวตงง้วนแน่ๆ เด็กคนนี้เข้ามาไม่พูดอะไร
แต่ใช้ดวงตาที่กลมโตสีดำมองมาอย่างไม่เป็นมิตร
คริสตัล: นี่อาฮุย เป็นเด็กไม่มีบ้าน หมู่บ้านของอาฮุยถูกโจรทำลายหมดเหลือเพียงอาฮุยเพียงคนเดียว
โจเซฟไปเจอก็เลยนำมาด้วย แต่จนบัดนี้นอกจากชื่อแล้วอย่างอื่นยังไม่ยอมพูดเลย
เอาเถอะพวกท่านเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนเถอะแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน อะนี่เสื้อผ้าของพวกท่าน
มุกหงส์ : เอ่อ.... พวกท่านช่วยออกไปก่อนได้ไหม
บ่อเมี้ยได้แต่ยิ้มคริสตัลก็หัวเราะ แล้วก็ออกจากรถม้า แต่เจ้าบ๊อบบี้ กับอาฮุยกับยืนมองมาที่มุกหงส์อย่างเงียบๆ
โดยไม่ยอดขยับออกไป นางเห็นแล้วไม่รู้จะทำไงได้ ได้แต่หันหลังเปลี่ยนเสื้อผ้า
แต่การหันหลังเปลี่ยนเสื้อผ้านางต้องถอดชุดใบไม้ที่นางทำกับบ่อเมี้ยแล้วผิวนางบอบบาง
ถ้าไม่ถอดดีๆใบไม้จะครูดผิวหนังทำให้เป็นรอยนางจึงค่อยๆถอดออกอย่างช้าๆไม่รู้ว่านางรู้ตัวหรือไม่
กลับเป็นภาพเย้ายวนใจยิ่งนัก ให้หัวใจอย่างน้อยสองดวงเต้นโครมครามจนแทบออกมานอกอก.................. [/size]

size=4]ขมิ้น : ซือแป๋ มาตามหาบ่อเมี้ย(ไม่มีชื่อ)ชายแต่ดันมาเจอบ่อเมี้ย(ไม่มีชื่อ)หญิงซะนี่...แล้วนี่จะทำยังไงดีละ
แม่ชีตันหยง : ตอนนี้คงต้องดูแลให้แม่นางท่านนี้หายก่อนก็แล้วกัน ขมิ้นเจ้าก็ดูแลดีๆ นี่แม่นางน้อย
ตอนนี้เจ้าก็รักษาตัวเองก่อนก็แล้วกันไม่ต้องคิดมากไว้ให้เจ้าหายจากอาการเจ็บปวดแล้วค่อยคิดกัน
ขมิ้นเจ้าดูนางดีๆนะเดี๋ยวเราจะไปหาของกินและสืบข่าวของแม่นางน้อยนี่ด้วย
ขมิ้น : อือ ซือแป๋ระวังตัวด้วยนะ
แม่นางน้อย !!? : บ่อเมี้ย......บ่อเมี้ย.....
ขมิ้น : ซือแป๋ อย่าพึ่งไป ดูเหมือนแม่นางท่านนี้จะรู้จักกอกอด้วย
แม่ชีตันหยง : จริงเรอะ แม่นางน้อย เจ้า รู้จัก บ่อเมี้ยเรอะ เจ้าคนที่ทำตัวเป็นหมอนั้นมันอยู่ที่ไหน
แม่นางน้อยพอจะบอกได้ไหม
แม่นางน้อย !!? : ซือไถ้ ..ข้า...บ่อเมี้ย...ข้าไม่รู้...โอย...ข้า..จำไม่ได้ ....
แม่ชีตันหยง : ใจเย็นๆ แม่นางน้อย เฮ้อ !! ดูเหมือนแม่นางน้อยจะมีส่วนที่เกี่ยวข้องกับเจ้าบ่อเมี้ยตัวดีแน่ๆ
ขมิ้น: ขมิ้นก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน คอยดูนะอย่าให้เจอเหอะจะเอาให้ตายเลย
แม่ชีตันหยง : เรื่องนั้นช่างมันก่อนเหอะ เจ้าดูแลนางให้ดีๆก็แล้วกัน จากนั้นค่อยคิดกันใหม่
นางพูดจบเสียงยังไม่ทันหายร่างก็ออกไปจากถ้ำเสียแล้ว
ขมิ้น: เฮ้อ...เอาไงก็เอากัน นี่แม่นางเดี๋ยวข้าจะถอดเสื้อผ้าท่านทำความสะอาดให้นะ......

........................................................................................................................................

"ว่าไงท่านเคราแดง แม่นางท่านนี้พอจะเป็น มารบุปผา อีกคนได้ไหม"
จอมมารเคราแดง : เรียนท่านมหาขันที นับว่ายากเอาการอยู่ แม่นางท่านนี้แม้มีพลังวัตรสูงส่ง
เทียบเท่ากับมารบุปผาคนแรกไม่สิอาจดูมากกว่าด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนนางจะไม่รู้วิทยายุทธ์เลย
มหาขันที : เป็นไปได้ยังไง สมุนของเรา ห้าสิบ หกสิบ คน ต้องทอดร่างเป็นซากศพไม่ใช่เป็นเพราะ
ฝีมือนางหรอกเรอะ พวกมันฝึกแต่วิชาลมปราณแต่ไม่ฝึกวิทยายุทธ์ มันจะเป็นไปได้ยังไง ท่านเคราแดง
ท่านลองบอกมาหน่อย ในเวลาไม่ถึงเดือนเราเคยพบพวกนางต่างไร้พลังวัตร เมื่อมาพบกันอีกทีกลับ
มีพลังวัตรจนน่าตกใจ แต่ในขณะที่ท่านที่ได้ชื่อว่าเป็นสุดยอดของนักเล่นแร่แปรธาตุในแดนตงง้วน
กลับบอกว่ายากอย่างนี้มันจะหมายความว่าไง
จอมมารเคราแดง : ข้าผู้น้อยสมควรตาย ถ้าท่านมหาขันทีไว้ใจ ข้าผู้น้อยจะถวายกายถวายชีวิตทุ่มเท
ให้เป็นไปตามความประสงค์ของท่านให้ได้
มหาขันที: ดีมันต้องอย่างนั้นสิถึงได้ชื่อว่าเป็นมือขวาของเราที่เป็นสุดยอดนักเล่นแร่แปรธาตุแห่งตงง้วน
แล้วกระบวนการไปถึงไหนแล้ว
จอมมารเคราแดง: เรียนเชิญท่านมหาขันที
จอมมารเคราแดงพามหาขันทีเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่มีกลิ่นตัวยาฉุนเฉียวลอยออกมานอกห้อง
เมื่อเข้าไปภาพที่เห็น มีสาวน้อยนางหนึ่งเปลือยกายในหลอดแก้วที่มีน้ำสีเขียวใสที่ใส่จนเต็ม
ร่างกายนางมีสายระโยงระยางอยู่เต็มไปหมดที่น่าตกใจในกลีบพลูดอกไม้ของนางก็เหมือนมีแท่ง
ท่อสีดำเสียบเข้าไปในร่องของนางที่ช่องขับถ่ายของนางก็ไม่เว้นแล้วเหมือนมีบางอย่างที่เคลื่อนตัว
ภายในท่อทั้งสองท่อนั้นทำให้มันเหมือนสาวเข้าสาวออกอย่างช้าๆอย่างไม่หยุดยั้ง ทรวงอกของนาง
ก็ถูกรัดจน เปล่งนูนออกมายอดพธูก็เหมือนถูกเจาะด้วยสายยางที่บรรจุน้ำอะไรซักอย่าง
มีเพียงแต่หน้าตาที่ยังหลับตาพริ้มเหมือนไม่รับรู้อะไรแต่ดูดีดีหน้าของนางเหมือนแม่นางที่แม่ชีตันหยงและ
ขมิ้นช่วยไว้ไม่มีผิด.....!!!!

...........................................................................................................................................................

แฮ่....!!!! ทันทีที่มุกหงส์ก้าวเท้าเข้าไปในรถม้ามีเสียงบางอย่างขู่คำรามมา
นางไม่รู้ว่าสิ่งใดแต่ตัวมันใหญ่พอๆกับลูกม้า มันคำรามเพียงแค่นั้นมันก็พุ่งกระโจนเข้าหานาง
มุกหงส์นางตกใจได้แต่ร้อง ว๊าย หันหลังพุ่งหาบ่อเมี้ยที่เดินมาข้างหลังทันที
"บ๊อบบี้ หยุด" เสียงใสๆของแม่ชีคริสตัลที่ได้ยินเสียงก็นึกเหตุการณ์ออก
คริสตัล : ซอรี่ ซอรี่ ขอโทษจริงๆ ไอ เอ่อ ฉันลืมไป บ๊อบบี้ เด็กดีนา
มุกหงส์หลังจากหายตกใจนางค่อยหันไปมอง ปรากฏว่าเจ้าตัวดุร้ายที่หมายจะขย้ำนางตอนนี้
กลับมาเลียมือของคริสตัลอย่างว่าง่าย มันเป็นหมาใหญ่อย่างกับลูกม้า ขนดำสนิทเงางามตลอดทั้งตัว
บ่งบอกของความเอาใจใส่ของเจ้าของได้เป็นอย่างดี ตอนมันอยู่ในมือของคริสตัลดูมันเชื่องๆอยู่หรอก
แต่ตอนที่มันกระโจนเข้ามาสิเกือบถึงคอหอยของนางเลยคิดแล้วนางเองยังเสียวคออยู่ไม่หาย
จึงทำหน้ายิ้มแหยๆกลืนน้ำลายลงคอแทบยากเย็นแล้วเงยหน้ามองคนที่กอดตัวเองพบว่าเขายิ้มอยู่
หนอยแน่มาหัวเราะเยาะกันได้นางได้แต่ทุบที่หน้าอกของชายคนรักหนึ่งที
แล้วหันไปคุยกับคริสตัลแทน
มุกหงส์: อ๋อนี่เป็นหมาที่พวกท่านเลี้ยงไว้หรอ
คริสตัล: อือ มันเป็น มายเฟรนด์ ของ พวกไอ (นางพูดไปพร้อมลูบหัวลูบคางมันซึ่งมันก็ทำท่า
เหมือนพอใจในสิ่งที่คริสตัลทำ แต่ตาของมันมองพวกบ่อเมี้ยไม่กระพริบ)
บ่อเมี้ย ; มุกหงส์ : เอ่อ มะเฟน
คริสตัล: อ๋อ ซอรี่ ซอรี่ โทษที ชาวตงง้วนว่าไงนะ อ๋อ เพื่อน นะ
คริสตัล: แล้วอีกหนึ่งคน เอ อยู่ไหนนะ อาฮุย อาฮุย
บ่อเมี้ย: อีกหนึ่งคน !? อาฮุย
แล้วมีร่างหนึ่งเข้ามาจากด้านหลัง เป็นเด็กชายอายุน่าจะ 11 – 12 จะว่าเป็นลูกของโจเซฟ หรือ คริสตัล
ก็ไม่น่าใช่เพราะดูแล้วน่าจะเป็นชาวตงง้วนแน่ๆ เด็กคนนี้เข้ามาไม่พูดอะไร
แต่ใช้ดวงตาที่กลมโตสีดำมองมาอย่างไม่เป็นมิตร
คริสตัล: นี่อาฮุย เป็นเด็กไม่มีบ้าน หมู่บ้านของอาฮุยถูกโจรทำลายหมดเหลือเพียงอาฮุยเพียงคนเดียว
โจเซฟไปเจอก็เลยนำมาด้วย แต่จนบัดนี้นอกจากชื่อแล้วอย่างอื่นยังไม่ยอมพูดเลย
เอาเถอะพวกท่านเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนเถอะแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน อะนี่เสื้อผ้าของพวกท่าน
มุกหงส์ : เอ่อ.... พวกท่านช่วยออกไปก่อนได้ไหม
บ่อเมี้ยได้แต่ยิ้มคริสตัลก็หัวเราะ แล้วก็ออกจากรถม้า แต่เจ้าบ๊อบบี้ กับอาฮุยกับยืนมองมาที่มุกหงส์อย่างเงียบๆ
โดยไม่ยอดขยับออกไป นางเห็นแล้วไม่รู้จะทำไงได้ ได้แต่หันหลังเปลี่ยนเสื้อผ้า
แต่การหันหลังเปลี่ยนเสื้อผ้านางต้องถอดชุดใบไม้ที่นางทำกับบ่อเมี้ยแล้วผิวนางบอบบาง
ถ้าไม่ถอดดีๆใบไม้จะครูดผิวหนังทำให้เป็นรอยนางจึงค่อยๆถอดออกอย่างช้าๆไม่รู้ว่านางรู้ตัวหรือไม่
กลับเป็นภาพเย้ายวนใจยิ่งนัก ให้หัวใจอย่างน้อยสองดวงเต้นโครมครามจนแทบออกมานอกอก.................. [/size]