"ฟ้าค่ำมืดลงแล้วพวกเราหยุดพักค้างแรมที่นี่ก่อนเถอะ" เสียงโจเซฟซึ่งรั้งบังเหียนม้าจนม้าเบรกจนตัวโก่งส่งเสียงร้องดังให้
คนในรถม้าได้ยิน บ่อเมี้ยที่นั่งคู่โจเซฟเปิดม่านในรถหันมายิ้มให้แก่มุกหงส์ นางก็ยิ้มตอบรับท่ามกลางสายตาของอาฮุยและ
หมาตัวใหญ่ที่ชื่อบ๊อบบี้ที่มองอย่างไม่วางตา
คริสตัล : เอ้าลงกันได้แล้วเดี๋ยวจะทำข้าวปลาอาหารดินเนอร์กัน ไป โก โก บ๊อบบี้ โก โก อาฮุย ไปลงไปกันได้แล้ว
เสียงนางดังกังวานแจ่มใส ทั้งอาฮุย และ บ๊อบบี้หมาตัวใหญ่อย่างกับลูกม้าต่างลงจากรถอย่างว่าง่าย บรรยากาศมืดค่ำมองไม่
เห็นสิ่งใดในรอบข้างมีเพียงกองไฟกองใหญ่เท่านั้นที่ยังพอให้แสงสว่างอยู่บ้าง คริสตัลนำอาหารแห้งที่มีทั้งเนื้อแห้ง และผักที่
เก็บไว้มาทำอาหารโดยมีมุกหงส์ที่ดูเหมือนจะมีความชำนาญในการทำอาหารเป็นผู้ปรุงรสเป็นผู้ขออาสาทำเอง
คริสตัล: ว๊าว !! วันเดอร์ฟูล หอมจริงๆ
โจเซฟ : สวรรค์ปราณีจริงๆ ที่ทำให้มีเทพธิดามาปรุงอาหารให้ ขอบคุณพระองค์ที่ทรงเมตตา
คริสตัล : เฮ้ๆๆ ยูหมายความไอทำให้ทุกมื้อไม่ได้ความเลยใช่ไหม
โจเซฟ : โอ้ โน ปล่าวๆๆ ไอไม่ได้หมายความอย่างนั้น โอ พระเจ้าช่วยลูกด้วยแล้วทั้งหมดก็หัวเราะแม้แต่อาฮุยที่ดูเงียบขรึมก็อดอมยิ้มไม่ได้
โจเซฟ : เพื่อเป็นการไถ่บาป แล้วก็ฉลองได้พบเพื่อนใหม่ ไอมีของดีมาให้ พูดจบโจเซฟก็หายไปในรถม้าพักนึงพร้อมขวดใส
ขนาดใหญ่ข้างในเหมือนมีน้ำสีชมพูบรรจุอยู่เต็มขวด
คริสตัล : ว๊าว กู๊ดแมน ยูไม่ต้องให้พระเจ้าไถ่บาปแล้ว ไอยกโทษให้
โจเซฟ : ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอรู้อยู่แล้วว่ายูต้องพูดแบบนี้ เอ้า เพื่อนใหม่ มิสเตอร์โบเมีย ลองซักหน่อยสิ บ่อเมี้ยได้แต่ทำหน้า
เจื่อนๆเมื่อโจเซฟเรียกตัวเองอย่างนั้นท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคิกของมุกหงส์พร้อมรับน้ำใสๆที่ทางโจเซฟยื่นให้ บ่อเมี้ยลอง
จิบดูก็พบว่ามีรสชาติเปรี้ยวๆหวานดื่มง่ายไม่บาดคอส่วนมุกหงส์ตักซุปให้คริสตัลและโจเซฟ บ่อเมี้ย พร้อมชำเลืองมองชาย
คนรักเหมือนเปรยว่าอย่าให้เมาก็แล้วกันบ่อเมี้ยได้แต่ยิ้มแหยๆโดยมีโจเซฟและคริสตัลหัวเราะชอบใจอยู่ข้างๆ จากนั้นนางก็
นำซุปให้เจ้าบ๊อบบี้ที่ตอนแรกดูเหมือนจะไม่ค่อยไว้วางใจยืนถอยห่างๆตอนที่มุกหงส์นำซุปมาให้แต่ด้วยกลิ่นที่หอมยั่วยวน
ของอาหารสุดท้ายมันก็เข้าไปกินจนหมดชาม คนสุดท้ายที่มุกหงส์นำอาหารไปให้คืออาฮุยแล้วมุกหงส์ก็นั่งกินข้างอาฮุยนั้น
แต่ดูเหมือนอาฮุยจะมองซุปมากกว่าเพียงแค่ถือไปแล้วมองซุปถ้วยนั้นอย่างไม่วางตา

มุกหงส์ : ชื่ออาฮุยใช่ไหม กินซะหน่อยเถอะ จะได้มีแรงนะ ไม่รู้ว่าจะทำอร่อยหรือเปล่า อยากให้ลองชิมหน่อยได้ไหม
อาฮุยมองหน้ามุกหงส์พร้อมตักซุปไปอย่างเงียบๆ เพียงคำเดียวน้ำตาของอาฮุยก็ไหลหลั่ง แต่ก็ไม่หยุดทานยังคงตั้งหน้าตั้งตา
กินไปอย่างนั้น มุกหงส์ที่หันดูโจเซฟคุยกับบ่อเมี้ยอย่างออกรส มีคริสตัลหัวเราะอยู่ใกล้ๆพอหันมามองอาฮุยก็เห็นกินซุปทั้ง
น้ำตาไหลนอง ทำให้นางตกใจคิดรสชาติซุปนั้นคงไม่ถูกปากอาจเป็นเพราะนางอาจเผลอใส่เครื่องเทศที่มีรสจัดเข้าไปทำให้อา
ฮุยกินไม่ได้ก็อาจเป็นได้
มุกหงส์ : เอ่อ อาฮุยเป็นอะไรไป ไม่อร่อยหรอ ขอโทษนะ เดี๋ยวเราทำให้ใหม่
อาฮุย : ไม่ต้อง...เอ่อครับ ข้าแค่คิดถึงท่านแม่ ท่านทำอาหารที่ท่านแม่ชอบทำบ่อย ๆ
มุกหงส์ : อ๋อหรอ ท่านแม่เจ้าคงทำอาหารเก่งใช่ไหม อย่าร้องนะคนดี นางพูดพร้อมดึงอาฮุยน้อยเข้ามากอดผลที่ได้อาฮุย
กลับร้องเสียงดังสะอืกสะอื้นเข้าไปอีก นางได้แต่มองคนโน้นคนนี้ทีโดยไม่รู้จะทำยังไงได้แต่โอ๋ไปตามเรื่องตามราว
คริสตัล : นี่เป็นครั้งแรกนะที่อาฮุยยอมเปิดใจ
โจเซฟ : นั้นซิ ตอนไอไปพบ เด็กนั้นคงช๊อคไม่ยอมพูดยอมจาข้าวปลาไม่กิน ต้องช่วยกันแทบตายกว่าจะยอมกินได้ ต่อแต่นี้คงไม่เป็นไรแล้วละ
บ่อเมี้ย : แค่คำพูดของพวกท่านเหมือนรู้วิธีการรักษาคนไม่ยักรู้ว่าพวกท่านมีฝีมือทางการแพทย์ด้วย
โจเซฟ : ละอายจริงๆ ก็แค่ดูแลเบื้องต้นเท่านั้นแหละ หรือว่ามิสเตอร์โบเมีย เป็น ด๊อกเตอร์ โอ ภาษาตรงง้วนว่าไงนะ จุดเทียนลนก้น
คริสตัล : นี่ท่านบาทหลวงโจเซฟเขาว่าจุดไต้ตำตอต่างหากไปเอามาจากไหนเนี่ย จุดเทียนลนก้น อะไรเนี่ย
โจเซฟ : ฮ่า ฮ่า นั้นแหละ เหมือนกัน ฮ่า ฮ่า

ส่วนบ่อเมี้ยไม่รู้จะตอบยังไงทั้งๆที่ฟังอยู่แต่เหมือนไม่รู้เรื่องยังไงไม่รู้ ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว ชาวตะวันตกที่บ่อเมี้ยรู้จักนี้แม้
รูปร่างจะดูใหญ่น่ากลัวสีผมสีผิวก็ไม่เหมือนชาวตงง้วนทั่วไปแต่ถ้าพูดถึงอัธยาศัยใจคอนับว่าใช่ได้จริงๆ
คริสตัล : ท่านยังไม่ได้ตอบโจเซฟเลย ท่านก็เป็นหมอใช่ไหมคราวนี้บ่อเมี้ยเข้าใจแล้วจึงยิ้มแย้มและพยักหน้าไปที
คริสตัล : ว๊าว ท่านหมอรู้ไหมรอยยิ้มของท่านนี้มันกระชากใจจริงๆ
เนื่องจากคริสตัลเป็นชาวตะวันตกวัฒนธรรมต่างกัน หญิงชายเท่าเทียมกันในเรื่องความคิดถ้าเป็นหญิงชาวตงง้วนพอเห็น
รอยยิ้มบ่อเมี้ยก็จะเขินอายแต่กับคริสตัลกับเลือกใช้วิธีมองตาเยิ้มพูดออกมาตรงๆ คราวนี้คนที่เขินอายกลับเป็นบ่อเมี้ยแทน
ไวน์ที่พึ่งจิบหลังรอยยิ้มแทบสำลักออกมาสร้างเสียงหัวเราะให้กับคู่สนทนาอย่างเป็นกันเอง ส่วนมุกหงส์ปลอบอาฮุยไปมาอา
ฮุยก็หลับคาอกซะอย่างนั้นนางจึงอุ้มเด็กชายร่างน้อยเข้าไปนอนในรถม้าส่วนตัวเองก็กลับมานั่งข้างบ่อเมี้ยก็ถูกทั้งโจเซฟและ
คริสตัลคะยั้นคะยอให้ดื่มน้ำสีชมพู นางตอนแรกปฎิเสธเพราะในชีวิตเคยดื่มอยู่จิบนึงรสชาติมันขมบาดคอนางยังจำความรู้สึก
แบบนั้นได้แต่เมื่อมาลองดื่มน้ำ"ไวน์" กลับมีรสชาติหวานผสมเปรี้ยวรสชาติดียิ่งนักคราวนี้ไม่ต้องบังคับนางก็ดื่มเองแถมเยอะ
เสียด้วยสุดท้ายคอตกซบอยู่บนตักบ่อเมี้ยอยู่ตรงนั้น ยิ่งดึกน้ำค้างยิ่งแรงการสนทนารอบกองไฟจึงจบลงเพียงนั้น
บาทหลวงโจเซฟหาที่นอนข้างกองไฟ ส่วนคริสก็นอนอีกมุมโดยมีบ๊อบบี้มานอนหมอบข้าง เหมือนคอยอารักขา บ่อเมี้ยจึงอุ้ม
มุกหงส์เข้าไปนอนในรถม้านอนข้างๆเด็กน้อยอาฮุย ส่วนตัวเองลงมาหาที่นอนข้างๆ โจเซฟแทน

กาลเวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบได้ มุกหงส์มีความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่น นางมีความรู้สึกว่าที่ก้นของนางมีบางสิ่งลูบก้น
ของนางอย่างแผ่วเบาบางครั้งสิ่งนั้นก็ลูบไล้ไปที่ขาแล้วก็กลับมาวนเวียนที่ก้นของนางอีกครั้งเจ้าสิ่งนั้นทั้งลูบทั้งแหย่ก้นของ
นางแม้เบาๆแต่นางก็เหมือนรู้สึกได้ เจ้าสิ่งนั้นเหมือนเริ่มไต่ขึ้นมาที่ตัวนางเข้าไปในเสื้อของนาง ลุบไล้ไปที่ทรวงอกของนาง
นางสั่นสยิว นางเองอยากจะปัดเจ้าสิ่งนั้นที่มันเข้าไปในเสื้อของนางออกแต่มันเหมือนไม่มีแรง แม้แต่จะขยับตัว สิ่งนั้นลูบไล้
เข้าไปในเสื้อมันเหมือนมีตัวอะไรมาไต่อยุ่ในนั้น สิ่งนั้นดูเหมือนมันจะบีบและบี้ที่ยอดพธูของนาง มุกหงส์นางทำได้แต่ถอน
หายใจอย่างแรงเหมือนจับขับไล่สิ่งนั้นไป ได้ผล สิ่งนั้นเหมือนมันจะหยุดค้างอยู่แค่นั้น ความเงียบผ่านไปซักพัก สิ่งนั้นก็เริ่ม
ไต่ลงล่างอีกครั้ง จากทรวงอกของนางมันลากผ่านสะดืออย่างช้าๆ ต้องเป็นแมงมุมแน่นางคิด แต่ถึงอย่างนั้นนางเองก็เหมือน
มึนๆงงๆ ขยับตัวไม่ได้ลิมตาไม่ขึ้นอยู่ดี เจ้าสิ่งนั้นเริ่มมาป้วนเปี้ยนที่ก้นของนางอีกครั้งมันเหมือนไต่วนไปมาบางครามัน
เหมือนเจ้าเข้าช่องที่อยู่ข้างหลังนี่ดีนะที่นางใส่เสื้อผ้าอยู่ถ้าไม่มีป่านนี้มันคง....คราวนี้มันบีบที่ก้นนางเหมือนจะไต่เข้าไปใต้ขา
อ่อนของนาง "อือ" เสียงนางร้องสั้นๆเบาพร้อมพลิกตัวจากตะแคงเป็นนอนหงาย ความเงียบกลับมาอีกครั้ง...............
...................................................................................................................................................

ไม่รู้ว่าดึกขนาดไหนบ่อเมี้ยสะดุ้งตื่นขึ้นมาอาจเป็นสัณชาติญาณระวังภัยที่นอนอยู่ในป่าในเขามานานก็เป็นได้ตัวบ่อเมี้ยมี
ความรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งจ้องมองอยู่ในป่าของความมืด บ่อเมี้ยลุกขึ้นนั้นชันเข่ามองไปรอบๆ โจเซฟยังหลับสบายนอนกรน
อยู่ข้างๆ คริสตัลเองก็ดูเหมือนจะหลับสบายอยู่อีกมุมหนึ่ง แต่หมาที่ชื่อบ๊อบบี้ยกหัวมันตั้งชันหูมันตั้งเหมือนมองบางสิ่ง
บางอย่างที่อยู่ในป่าลึกนั้นงั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไปเองแน่นอนต้องมีบางสิ่งบางอย่างอยู่ในป่าลึกนั้นจริงๆ เสียงคำรามในลำคอของเจ้าบ๊อบบี้บอกให้รู้ว่าสิ่งนั้นเข้ามาใกล้เขตแดนที่พวกบ่อเมี้ยนอนอยู่ บ่อเมี้ยสุมไฟให้แรงขึ้นแล้วยกมือให้บ๊อบบี้เหมือน
เป็นสัญญาณว่าจะไปดูเองให้เงียบไว้ น่าแปลกที่มันเหมือนจะรู้มันนอนหมอบแต่ตาดูหูฟังเหมือนจะรอให้บ่อเมี้ยทำอะไรซัก
อย่างเจ้าสิ่งนั้นมันก็เหมือนจะเกรงเจ้าบ๊อบบี้อยู่เหมือนกันมันดูเหมือนจะถอยห่างออกไปแต่ก็คงยังจ้องอยู่อย่างนั้น บ่อเมี้ยโผ
พุ่งเข้าไปหาทันที สิ่งน้นเหมือนจะรู้ตัวว่าถ้าประทะกับบ่อเมี้ยมันจะเสียเปรียบ สิ่งที่บ่อเมี้ยเห็นไวไว ก็คือหางที่เป็นลายพลาด
กลอนที่อยู่ในร่างที่เหมือนมนุษย์ เสือสมิง.......................
........................................................................................................................................................

ขมิ้นปลดเสื้อผ้าแม่นางน้อยอย่างแผ่วเบา นางที่สะลึมสะลือเพราะพิษไข้และยาที่ดื่มไปก็ปล่อยให้ขมิ้นถอดเสื้อผ้าของนาง
ออกโดยไม่ได้ขัดขืน เผยผิวขาวปานหยวก ทรวงอกเต่งตึง ยอมพธูแดงระเรื่อเป็นสีชมพูเอวบางสะโพกผายกลีบดอกไม้ปิด
สนิทเหมือนไม่ได้เคยใช้งานมีเพียงเกสรที่ยื่นออกมาเหมือนท้าทายแรงลมแพรไหมถูกตัดเล็มอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยขมิ้น
ใช้ผ้าแพรเช็ดที่ทรวงอกของแม่นางน้อยนั้นด้วยความบังเอิญนิ้วของขมิ้นไปสะกิดหัวนมอย่างไม่ตั้งใจแม่นางน้อยร้องอาภาพ
ในหัวกับปรากฏภาพชายหนุ่มคนหนึ่งหน้าตายิ้มมีเสน่ห์กำลังดูดเลียหัวนมของนางอยู่ ในขณะเดียวกันขมิ้นก็ย้ายไปเช็ดหัวนม
อีกข้างด้วยความขี้เล่นของขมิ้นจึงเผลอบีบเต้าแบบเบาๆมือ แม่นางน้อยที่นอนหลับไม่รู้เรื่องก็แอ่นตัวเผลอร้องเรียก "บ่อเมี้ย
...."เบาแบบไม่ตั้งใจแต่ก็ไม่อาจรอดหูของขมิ้นไปได้ "เอ หรือทำแบบนี้แล้วความทรงจำของนางจะกลับมา" นางเคยฟัง
เรื่องราวของดอกท้อที่ไม่สบายจนเกือบตายแล้วได้บ่อเมี้ยจัดการนาง ดอกท้อถึงกับหายเป็นปลิดทิ้ง คราวนี้ก็คงเหมือนกันน่า
นางคิดดังนั้นก็ถอดเสื้อผ้าของนางออกเผยให้เห็นผิวขาวชั้นดีไม่แพ้สาวที่นอนอยู่ถึงแม้ร่างกายไม่เต็มสาวด้วยวัยที่ไม่มากแต่ก็
นับว่ามีเสน่ห์ของสาวรุ่น นมที่เป็นกระเปาะตั้งเต้าสะโพกที่เริ่มผาย นางเริ่มนอนทับไปที่สาวที่ยังไม่ได้สตินั้น ลิ้นไปที่ข้างหู
ไหลมาตรงคอ มือข้างหนึ่งก็บีบปทุมถันนิ้วก็เขี่ยที่ยอดพธูอย่างเบามือนางค่อยเลียผ่านข้างหูผ่านซอกคอไปยังปทุมถันอีกข้าง
กระดกลิ้นที่ปลายปทุมถันนั้นจากที่มันบุ๋มก็โผล่ออกมาสู้ลิ้น มืออีกข้างค่อยเลื้อยไปตรงแพรไหมสะกิดเกสรอย่างเบามือ แม่
นางน้อยที่หลับอยู่ กระตุกร้อง อา...อย่างยับยั้งไม่ได้ภาพในหัวเผยให้เห็นชายหนุ่มคนนั้นอีกแล้วเห็นมือของเขากำลังล่วง
ระเมิดเขี่ยไปที่ของสงวนของนางแล้วเห็นทวนสีขาวของเขากำลังทะลวงเข้าไปในดอกไม้ของนาง อาห์.....ซีด.....อาห์ แม่นาง
น้อยเผลอร้องออกมา ขมิ้นหลังจากที่เขี่ยเกสรอยู่พักนึงจนดอกไม้เต็มไปด้วยน้ำเยิ้มไปหมดแล้วก็ใช้นิ้วแหย่เข้าไปอย่างช้าๆ
นิ้วของนางก็เหมือนจะถูกบีบรัดเสียงของแม่นางน้อย ร้องอาห์...เมื่อนิ้วเข้าไปขมิ้นเริ่มสาวเข้าสาวออกอย่างช้าๆ ในขณะที่มือ
หนึ่งของนางก็บีบนมเขี่ยหัวนมของตัวเองแล้วลงมาเขี่ยที่เกสรของตัวเอง จนตัวนางเองตัองเผลอร้องอาห์มาพร้อมกับแม่นาง
น้อยที่ยังนอนไม่ลิมตา....ภาพต่างๆที่เคยเป็นความทรงจำต่างๆย้อนเข้ามาหานาง แล้วมีภาพอีกภาพมาทับซ้อนเป็นภาพผู้หญิง
ที่เหมือนกับนางเหมือนอยู่ในขวดโหลอะไรซักอย่าง มีบางสิ่งบางอย่างกำลังกำลังสาวเข้าสาวออกในดอกไม้ของนางเช่นกัน
ความรู้สึกของนางในโหลแก้วสื่อถึงกันได้ มันเป็นความรู้สึกที่ชายหนุ่มเจ้าของแท่งทวนสีขาวกำลังสาวเข้าสาวออก อาห์....
ซี๊ด...อาห์...อาห์ ..อาห์ ขมิ้นเองก็สาวนิ้วเร่งจังหวะเร็วขึ้นทั้งของสาวที่นอนอยู่และของตัวเองที่ดูเหมือนจะเขี่ยอย่างไม่สนใจ
สิ่งใด อาห์...ซี๊ด...อาห์....อูย...นางที่นอนอยู่เหมือนมีบางสิ่งกำลังนำนางไปสู่สวรรค์ภาพชายหนุ่มผู้นั้นกำลังเร่งจังหวะซอย
เข้าซอยออกอย่างไม่ออมกำลังทำให้นางต้องเผลอแอ่นก้นนางตามแรงกระทั้นนั้น...โอย...บ่อเมี้ย...พลอยจะถึงแล้ว..บ่อเมี้ย...
พลอย....ไม่ไหวแล้วอาห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์........................................

"ฟ้าค่ำมืดลงแล้วพวกเราหยุดพักค้างแรมที่นี่ก่อนเถอะ" เสียงโจเซฟซึ่งรั้งบังเหียนม้าจนม้าเบรกจนตัวโก่งส่งเสียงร้องดังให้
คนในรถม้าได้ยิน บ่อเมี้ยที่นั่งคู่โจเซฟเปิดม่านในรถหันมายิ้มให้แก่มุกหงส์ นางก็ยิ้มตอบรับท่ามกลางสายตาของอาฮุยและ
หมาตัวใหญ่ที่ชื่อบ๊อบบี้ที่มองอย่างไม่วางตา
คริสตัล : เอ้าลงกันได้แล้วเดี๋ยวจะทำข้าวปลาอาหารดินเนอร์กัน ไป โก โก บ๊อบบี้ โก โก อาฮุย ไปลงไปกันได้แล้ว
เสียงนางดังกังวานแจ่มใส ทั้งอาฮุย และ บ๊อบบี้หมาตัวใหญ่อย่างกับลูกม้าต่างลงจากรถอย่างว่าง่าย บรรยากาศมืดค่ำมองไม่
เห็นสิ่งใดในรอบข้างมีเพียงกองไฟกองใหญ่เท่านั้นที่ยังพอให้แสงสว่างอยู่บ้าง คริสตัลนำอาหารแห้งที่มีทั้งเนื้อแห้ง และผักที่
เก็บไว้มาทำอาหารโดยมีมุกหงส์ที่ดูเหมือนจะมีความชำนาญในการทำอาหารเป็นผู้ปรุงรสเป็นผู้ขออาสาทำเอง
คริสตัล: ว๊าว !! วันเดอร์ฟูล หอมจริงๆ
โจเซฟ : สวรรค์ปราณีจริงๆ ที่ทำให้มีเทพธิดามาปรุงอาหารให้ ขอบคุณพระองค์ที่ทรงเมตตา
คริสตัล : เฮ้ๆๆ ยูหมายความไอทำให้ทุกมื้อไม่ได้ความเลยใช่ไหม
โจเซฟ : โอ้ โน ปล่าวๆๆ ไอไม่ได้หมายความอย่างนั้น โอ พระเจ้าช่วยลูกด้วยแล้วทั้งหมดก็หัวเราะแม้แต่อาฮุยที่ดูเงียบขรึมก็อดอมยิ้มไม่ได้
โจเซฟ : เพื่อเป็นการไถ่บาป แล้วก็ฉลองได้พบเพื่อนใหม่ ไอมีของดีมาให้ พูดจบโจเซฟก็หายไปในรถม้าพักนึงพร้อมขวดใส
ขนาดใหญ่ข้างในเหมือนมีน้ำสีชมพูบรรจุอยู่เต็มขวด
คริสตัล : ว๊าว กู๊ดแมน ยูไม่ต้องให้พระเจ้าไถ่บาปแล้ว ไอยกโทษให้
โจเซฟ : ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอรู้อยู่แล้วว่ายูต้องพูดแบบนี้ เอ้า เพื่อนใหม่ มิสเตอร์โบเมีย ลองซักหน่อยสิ บ่อเมี้ยได้แต่ทำหน้า
เจื่อนๆเมื่อโจเซฟเรียกตัวเองอย่างนั้นท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคิกของมุกหงส์พร้อมรับน้ำใสๆที่ทางโจเซฟยื่นให้ บ่อเมี้ยลอง
จิบดูก็พบว่ามีรสชาติเปรี้ยวๆหวานดื่มง่ายไม่บาดคอส่วนมุกหงส์ตักซุปให้คริสตัลและโจเซฟ บ่อเมี้ย พร้อมชำเลืองมองชาย
คนรักเหมือนเปรยว่าอย่าให้เมาก็แล้วกันบ่อเมี้ยได้แต่ยิ้มแหยๆโดยมีโจเซฟและคริสตัลหัวเราะชอบใจอยู่ข้างๆ จากนั้นนางก็
นำซุปให้เจ้าบ๊อบบี้ที่ตอนแรกดูเหมือนจะไม่ค่อยไว้วางใจยืนถอยห่างๆตอนที่มุกหงส์นำซุปมาให้แต่ด้วยกลิ่นที่หอมยั่วยวน
ของอาหารสุดท้ายมันก็เข้าไปกินจนหมดชาม คนสุดท้ายที่มุกหงส์นำอาหารไปให้คืออาฮุยแล้วมุกหงส์ก็นั่งกินข้างอาฮุยนั้น
แต่ดูเหมือนอาฮุยจะมองซุปมากกว่าเพียงแค่ถือไปแล้วมองซุปถ้วยนั้นอย่างไม่วางตา

มุกหงส์ : ชื่ออาฮุยใช่ไหม กินซะหน่อยเถอะ จะได้มีแรงนะ ไม่รู้ว่าจะทำอร่อยหรือเปล่า อยากให้ลองชิมหน่อยได้ไหม
อาฮุยมองหน้ามุกหงส์พร้อมตักซุปไปอย่างเงียบๆ เพียงคำเดียวน้ำตาของอาฮุยก็ไหลหลั่ง แต่ก็ไม่หยุดทานยังคงตั้งหน้าตั้งตา
กินไปอย่างนั้น มุกหงส์ที่หันดูโจเซฟคุยกับบ่อเมี้ยอย่างออกรส มีคริสตัลหัวเราะอยู่ใกล้ๆพอหันมามองอาฮุยก็เห็นกินซุปทั้ง
น้ำตาไหลนอง ทำให้นางตกใจคิดรสชาติซุปนั้นคงไม่ถูกปากอาจเป็นเพราะนางอาจเผลอใส่เครื่องเทศที่มีรสจัดเข้าไปทำให้อา
ฮุยกินไม่ได้ก็อาจเป็นได้
มุกหงส์ : เอ่อ อาฮุยเป็นอะไรไป ไม่อร่อยหรอ ขอโทษนะ เดี๋ยวเราทำให้ใหม่
อาฮุย : ไม่ต้อง...เอ่อครับ ข้าแค่คิดถึงท่านแม่ ท่านทำอาหารที่ท่านแม่ชอบทำบ่อย ๆ
มุกหงส์ : อ๋อหรอ ท่านแม่เจ้าคงทำอาหารเก่งใช่ไหม อย่าร้องนะคนดี นางพูดพร้อมดึงอาฮุยน้อยเข้ามากอดผลที่ได้อาฮุย
กลับร้องเสียงดังสะอืกสะอื้นเข้าไปอีก นางได้แต่มองคนโน้นคนนี้ทีโดยไม่รู้จะทำยังไงได้แต่โอ๋ไปตามเรื่องตามราว
คริสตัล : นี่เป็นครั้งแรกนะที่อาฮุยยอมเปิดใจ
โจเซฟ : นั้นซิ ตอนไอไปพบ เด็กนั้นคงช๊อคไม่ยอมพูดยอมจาข้าวปลาไม่กิน ต้องช่วยกันแทบตายกว่าจะยอมกินได้ ต่อแต่นี้คงไม่เป็นไรแล้วละ
บ่อเมี้ย : แค่คำพูดของพวกท่านเหมือนรู้วิธีการรักษาคนไม่ยักรู้ว่าพวกท่านมีฝีมือทางการแพทย์ด้วย
โจเซฟ : ละอายจริงๆ ก็แค่ดูแลเบื้องต้นเท่านั้นแหละ หรือว่ามิสเตอร์โบเมีย เป็น ด๊อกเตอร์ โอ ภาษาตรงง้วนว่าไงนะ จุดเทียนลนก้น
คริสตัล : นี่ท่านบาทหลวงโจเซฟเขาว่าจุดไต้ตำตอต่างหากไปเอามาจากไหนเนี่ย จุดเทียนลนก้น อะไรเนี่ย
โจเซฟ : ฮ่า ฮ่า นั้นแหละ เหมือนกัน ฮ่า ฮ่า

ส่วนบ่อเมี้ยไม่รู้จะตอบยังไงทั้งๆที่ฟังอยู่แต่เหมือนไม่รู้เรื่องยังไงไม่รู้ ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว ชาวตะวันตกที่บ่อเมี้ยรู้จักนี้แม้
รูปร่างจะดูใหญ่น่ากลัวสีผมสีผิวก็ไม่เหมือนชาวตงง้วนทั่วไปแต่ถ้าพูดถึงอัธยาศัยใจคอนับว่าใช่ได้จริงๆ
คริสตัล : ท่านยังไม่ได้ตอบโจเซฟเลย ท่านก็เป็นหมอใช่ไหมคราวนี้บ่อเมี้ยเข้าใจแล้วจึงยิ้มแย้มและพยักหน้าไปที
คริสตัล : ว๊าว ท่านหมอรู้ไหมรอยยิ้มของท่านนี้มันกระชากใจจริงๆ
เนื่องจากคริสตัลเป็นชาวตะวันตกวัฒนธรรมต่างกัน หญิงชายเท่าเทียมกันในเรื่องความคิดถ้าเป็นหญิงชาวตงง้วนพอเห็น
รอยยิ้มบ่อเมี้ยก็จะเขินอายแต่กับคริสตัลกับเลือกใช้วิธีมองตาเยิ้มพูดออกมาตรงๆ คราวนี้คนที่เขินอายกลับเป็นบ่อเมี้ยแทน
ไวน์ที่พึ่งจิบหลังรอยยิ้มแทบสำลักออกมาสร้างเสียงหัวเราะให้กับคู่สนทนาอย่างเป็นกันเอง ส่วนมุกหงส์ปลอบอาฮุยไปมาอา
ฮุยก็หลับคาอกซะอย่างนั้นนางจึงอุ้มเด็กชายร่างน้อยเข้าไปนอนในรถม้าส่วนตัวเองก็กลับมานั่งข้างบ่อเมี้ยก็ถูกทั้งโจเซฟและ
คริสตัลคะยั้นคะยอให้ดื่มน้ำสีชมพู นางตอนแรกปฎิเสธเพราะในชีวิตเคยดื่มอยู่จิบนึงรสชาติมันขมบาดคอนางยังจำความรู้สึก
แบบนั้นได้แต่เมื่อมาลองดื่มน้ำ"ไวน์" กลับมีรสชาติหวานผสมเปรี้ยวรสชาติดียิ่งนักคราวนี้ไม่ต้องบังคับนางก็ดื่มเองแถมเยอะ
เสียด้วยสุดท้ายคอตกซบอยู่บนตักบ่อเมี้ยอยู่ตรงนั้น ยิ่งดึกน้ำค้างยิ่งแรงการสนทนารอบกองไฟจึงจบลงเพียงนั้น
บาทหลวงโจเซฟหาที่นอนข้างกองไฟ ส่วนคริสก็นอนอีกมุมโดยมีบ๊อบบี้มานอนหมอบข้าง เหมือนคอยอารักขา บ่อเมี้ยจึงอุ้ม
มุกหงส์เข้าไปนอนในรถม้านอนข้างๆเด็กน้อยอาฮุย ส่วนตัวเองลงมาหาที่นอนข้างๆ โจเซฟแทน

กาลเวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบได้ มุกหงส์มีความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่น นางมีความรู้สึกว่าที่ก้นของนางมีบางสิ่งลูบก้น
ของนางอย่างแผ่วเบาบางครั้งสิ่งนั้นก็ลูบไล้ไปที่ขาแล้วก็กลับมาวนเวียนที่ก้นของนางอีกครั้งเจ้าสิ่งนั้นทั้งลูบทั้งแหย่ก้นของ
นางแม้เบาๆแต่นางก็เหมือนรู้สึกได้ เจ้าสิ่งนั้นเหมือนเริ่มไต่ขึ้นมาที่ตัวนางเข้าไปในเสื้อของนาง ลุบไล้ไปที่ทรวงอกของนาง
นางสั่นสยิว นางเองอยากจะปัดเจ้าสิ่งนั้นที่มันเข้าไปในเสื้อของนางออกแต่มันเหมือนไม่มีแรง แม้แต่จะขยับตัว สิ่งนั้นลูบไล้
เข้าไปในเสื้อมันเหมือนมีตัวอะไรมาไต่อยุ่ในนั้น สิ่งนั้นดูเหมือนมันจะบีบและบี้ที่ยอดพธูของนาง มุกหงส์นางทำได้แต่ถอน
หายใจอย่างแรงเหมือนจับขับไล่สิ่งนั้นไป ได้ผล สิ่งนั้นเหมือนมันจะหยุดค้างอยู่แค่นั้น ความเงียบผ่านไปซักพัก สิ่งนั้นก็เริ่ม
ไต่ลงล่างอีกครั้ง จากทรวงอกของนางมันลากผ่านสะดืออย่างช้าๆ ต้องเป็นแมงมุมแน่นางคิด แต่ถึงอย่างนั้นนางเองก็เหมือน
มึนๆงงๆ ขยับตัวไม่ได้ลิมตาไม่ขึ้นอยู่ดี เจ้าสิ่งนั้นเริ่มมาป้วนเปี้ยนที่ก้นของนางอีกครั้งมันเหมือนไต่วนไปมาบางครามัน
เหมือนเจ้าเข้าช่องที่อยู่ข้างหลังนี่ดีนะที่นางใส่เสื้อผ้าอยู่ถ้าไม่มีป่านนี้มันคง....คราวนี้มันบีบที่ก้นนางเหมือนจะไต่เข้าไปใต้ขา
อ่อนของนาง "อือ" เสียงนางร้องสั้นๆเบาพร้อมพลิกตัวจากตะแคงเป็นนอนหงาย ความเงียบกลับมาอีกครั้ง...............
...................................................................................................................................................

ไม่รู้ว่าดึกขนาดไหนบ่อเมี้ยสะดุ้งตื่นขึ้นมาอาจเป็นสัณชาติญาณระวังภัยที่นอนอยู่ในป่าในเขามานานก็เป็นได้ตัวบ่อเมี้ยมี
ความรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งจ้องมองอยู่ในป่าของความมืด บ่อเมี้ยลุกขึ้นนั้นชันเข่ามองไปรอบๆ โจเซฟยังหลับสบายนอนกรน
อยู่ข้างๆ คริสตัลเองก็ดูเหมือนจะหลับสบายอยู่อีกมุมหนึ่ง แต่หมาที่ชื่อบ๊อบบี้ยกหัวมันตั้งชันหูมันตั้งเหมือนมองบางสิ่ง
บางอย่างที่อยู่ในป่าลึกนั้นงั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไปเองแน่นอนต้องมีบางสิ่งบางอย่างอยู่ในป่าลึกนั้นจริงๆ เสียงคำรามในลำคอของเจ้าบ๊อบบี้บอกให้รู้ว่าสิ่งนั้นเข้ามาใกล้เขตแดนที่พวกบ่อเมี้ยนอนอยู่ บ่อเมี้ยสุมไฟให้แรงขึ้นแล้วยกมือให้บ๊อบบี้เหมือน
เป็นสัญญาณว่าจะไปดูเองให้เงียบไว้ น่าแปลกที่มันเหมือนจะรู้มันนอนหมอบแต่ตาดูหูฟังเหมือนจะรอให้บ่อเมี้ยทำอะไรซัก
อย่างเจ้าสิ่งนั้นมันก็เหมือนจะเกรงเจ้าบ๊อบบี้อยู่เหมือนกันมันดูเหมือนจะถอยห่างออกไปแต่ก็คงยังจ้องอยู่อย่างนั้น บ่อเมี้ยโผ
พุ่งเข้าไปหาทันที สิ่งน้นเหมือนจะรู้ตัวว่าถ้าประทะกับบ่อเมี้ยมันจะเสียเปรียบ สิ่งที่บ่อเมี้ยเห็นไวไว ก็คือหางที่เป็นลายพลาด
กลอนที่อยู่ในร่างที่เหมือนมนุษย์ เสือสมิง.......................
........................................................................................................................................................

ขมิ้นปลดเสื้อผ้าแม่นางน้อยอย่างแผ่วเบา นางที่สะลึมสะลือเพราะพิษไข้และยาที่ดื่มไปก็ปล่อยให้ขมิ้นถอดเสื้อผ้าของนาง
ออกโดยไม่ได้ขัดขืน เผยผิวขาวปานหยวก ทรวงอกเต่งตึง ยอมพธูแดงระเรื่อเป็นสีชมพูเอวบางสะโพกผายกลีบดอกไม้ปิด
สนิทเหมือนไม่ได้เคยใช้งานมีเพียงเกสรที่ยื่นออกมาเหมือนท้าทายแรงลมแพรไหมถูกตัดเล็มอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยขมิ้น
ใช้ผ้าแพรเช็ดที่ทรวงอกของแม่นางน้อยนั้นด้วยความบังเอิญนิ้วของขมิ้นไปสะกิดหัวนมอย่างไม่ตั้งใจแม่นางน้อยร้องอาภาพ
ในหัวกับปรากฏภาพชายหนุ่มคนหนึ่งหน้าตายิ้มมีเสน่ห์กำลังดูดเลียหัวนมของนางอยู่ ในขณะเดียวกันขมิ้นก็ย้ายไปเช็ดหัวนม
อีกข้างด้วยความขี้เล่นของขมิ้นจึงเผลอบีบเต้าแบบเบาๆมือ แม่นางน้อยที่นอนหลับไม่รู้เรื่องก็แอ่นตัวเผลอร้องเรียก "บ่อเมี้ย
...."เบาแบบไม่ตั้งใจแต่ก็ไม่อาจรอดหูของขมิ้นไปได้ "เอ หรือทำแบบนี้แล้วความทรงจำของนางจะกลับมา" นางเคยฟัง
เรื่องราวของดอกท้อที่ไม่สบายจนเกือบตายแล้วได้บ่อเมี้ยจัดการนาง ดอกท้อถึงกับหายเป็นปลิดทิ้ง คราวนี้ก็คงเหมือนกันน่า
นางคิดดังนั้นก็ถอดเสื้อผ้าของนางออกเผยให้เห็นผิวขาวชั้นดีไม่แพ้สาวที่นอนอยู่ถึงแม้ร่างกายไม่เต็มสาวด้วยวัยที่ไม่มากแต่ก็
นับว่ามีเสน่ห์ของสาวรุ่น นมที่เป็นกระเปาะตั้งเต้าสะโพกที่เริ่มผาย นางเริ่มนอนทับไปที่สาวที่ยังไม่ได้สตินั้น ลิ้นไปที่ข้างหู
ไหลมาตรงคอ มือข้างหนึ่งก็บีบปทุมถันนิ้วก็เขี่ยที่ยอดพธูอย่างเบามือนางค่อยเลียผ่านข้างหูผ่านซอกคอไปยังปทุมถันอีกข้าง
กระดกลิ้นที่ปลายปทุมถันนั้นจากที่มันบุ๋มก็โผล่ออกมาสู้ลิ้น มืออีกข้างค่อยเลื้อยไปตรงแพรไหมสะกิดเกสรอย่างเบามือ แม่
นางน้อยที่หลับอยู่ กระตุกร้อง อา...อย่างยับยั้งไม่ได้ภาพในหัวเผยให้เห็นชายหนุ่มคนนั้นอีกแล้วเห็นมือของเขากำลังล่วง
ระเมิดเขี่ยไปที่ของสงวนของนางแล้วเห็นทวนสีขาวของเขากำลังทะลวงเข้าไปในดอกไม้ของนาง อาห์.....ซีด.....อาห์ แม่นาง
น้อยเผลอร้องออกมา ขมิ้นหลังจากที่เขี่ยเกสรอยู่พักนึงจนดอกไม้เต็มไปด้วยน้ำเยิ้มไปหมดแล้วก็ใช้นิ้วแหย่เข้าไปอย่างช้าๆ
นิ้วของนางก็เหมือนจะถูกบีบรัดเสียงของแม่นางน้อย ร้องอาห์...เมื่อนิ้วเข้าไปขมิ้นเริ่มสาวเข้าสาวออกอย่างช้าๆ ในขณะที่มือ
หนึ่งของนางก็บีบนมเขี่ยหัวนมของตัวเองแล้วลงมาเขี่ยที่เกสรของตัวเอง จนตัวนางเองตัองเผลอร้องอาห์มาพร้อมกับแม่นาง
น้อยที่ยังนอนไม่ลิมตา....ภาพต่างๆที่เคยเป็นความทรงจำต่างๆย้อนเข้ามาหานาง แล้วมีภาพอีกภาพมาทับซ้อนเป็นภาพผู้หญิง
ที่เหมือนกับนางเหมือนอยู่ในขวดโหลอะไรซักอย่าง มีบางสิ่งบางอย่างกำลังกำลังสาวเข้าสาวออกในดอกไม้ของนางเช่นกัน
ความรู้สึกของนางในโหลแก้วสื่อถึงกันได้ มันเป็นความรู้สึกที่ชายหนุ่มเจ้าของแท่งทวนสีขาวกำลังสาวเข้าสาวออก อาห์....
ซี๊ด...อาห์...อาห์ ..อาห์ ขมิ้นเองก็สาวนิ้วเร่งจังหวะเร็วขึ้นทั้งของสาวที่นอนอยู่และของตัวเองที่ดูเหมือนจะเขี่ยอย่างไม่สนใจ
สิ่งใด อาห์...ซี๊ด...อาห์....อูย...นางที่นอนอยู่เหมือนมีบางสิ่งกำลังนำนางไปสู่สวรรค์ภาพชายหนุ่มผู้นั้นกำลังเร่งจังหวะซอย
เข้าซอยออกอย่างไม่ออมกำลังทำให้นางต้องเผลอแอ่นก้นนางตามแรงกระทั้นนั้น...โอย...บ่อเมี้ย...พลอยจะถึงแล้ว..บ่อเมี้ย...
พลอย....ไม่ไหวแล้วอาห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์........................................