Copy  จิตอิสระ ตอนที่ 1 บทประพันธ์ fallenversa
จิตอิสระ ตอนที่ 1  โดย  อิสระ fallenversa
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               
"จิตอิสระ ตอนที่ 1"

"ชีวิตประจำวันของข้าช่างน่าเบื่อเสียจริง"

เสียงดังออกมาอย่างเลื่อนลอยสะท้อนก้องไปมาในห้องโถงกว้างสีเขียวสด  ปรากฏ ร่างของต้นเสียงอยู่ในลักษณะกึ่งนั่งกึ่งนอนลอยเคว้งคว้างกลางอากาศ ดวงตาเล็กๆไร้สีสันสื่ออารมณ์ใดๆกำลังจ้องมองไปยังด้านบนอย่างเรื่อยเปื่อยร่างกายสีครีมอ่อนเล็กกะทัดรัดบิดตัวไปมาพร้อมบังคับตนให้ลอยสูงกว่าเดิมจน ไปยังสุดหลังคาห้องโถง  พริบตาเดียวร่างนั้นก็ทะลุผ่านสิ่งปลูกสร้างนั้น ขึ้นไปออกไปสู่ท้องฟ้ากว้างไกลสีเทาทะมึน
        'เจนนู'สิ่งมีชีวิตผู้ปกครองปราสาทพู่กันสีหมอกยันตนเองขึ้นยืนบนสุดปลายหลังคาของปราสาทตนเอง ยกมือขนาดเล็กกะทัดรัดไม่ต่างจากร่างกายตนขึ้นสูงพร้อมบิดตนเองเป็นเกลียวราวกับน๊อต ก่อนคลายบิดขี้เกียจอย่างรวดเร็วให้ร่างกายกลับเข้าที่เขาเป็นผู้ครองปราสาทพู่กันสีหมอก แห่งเมืองอมตะนคราเมืองของเผ่าพันธุ์เดมิก๊อด ซึ่งอยู่ใจกลางจักรวาลกาแล๊กซี่ฟอร์แน๊กซ์ เผ่าพันธุ์ที่มีชีวิตอยู่เพื่อเกิดขึ้นและดับสูญและเกิดขึ้นใหม่ซ้ำๆ ไปซ้ำมาไม่รู้จบ เจนนูมีชีวิตอยู่เช่นนี้ไม่รู้กี่หลายพันรอบ เขายังจำได้ดีเมื่อรู้ถึงชีวิตอมตะครั้งแรกเมื่อเขาเพิ่งเกิดเขารู้สึกตื่นเต้นไม่ต่างอะไรกับเจอสิ่งสุดยอดที่สุดในชีวิต เขามีความฝันที่จะปกครองและควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างในอาณาจักรนี้จนกระทั่ง200ก่อน เขาก็ได้อาณาจักรมาในกำมือท่ามกลางการปกครองที่เขาเป็นผู้อยู่ตำแหน่งสูงสุดทุกวันนี้เขาได้แต่เพียงมองไปยังเมืองของตนท่ามกลางหมอกควันสีเทาจาง ชาวเมืองตัวกระจิดริดกำลังดำเนินชีวิตไม่รู้จบของตนอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อยสำหรับเจนนูการมีชีวิตที่จีรังไม่ใช่เป้าหมายในชีวิตของเขาอีกต่อไป เจนนูยังคงต้องการสิ่งใดก็ตามที่สามารถกระตุ้นให้เขาตื่นจากความฝันอันเลื่อนลอยและไร้สาระเช่นนี้

"นายท่านเจนนู ท่านมิเบื่อรึ เอาแต่จ้องมองชีวิตอันน่าสมเพชของอมรา(คำที่ใช้เรียกแทน ผู้คน ของพันธ์เดมิก๊อด) เหล่านั้น" เสียงหวานจ๋อยดังมาจากด้านหลัง เจนนูแทบไม่มีปฏิกิริยาใดๆต่อเสียงนั้น เขายังคงจ้องมองด้านล่างต่อไปราวกับเหล่าอมราเหล่านั้น จะสามารถทำให้เขาหลุดพ้นจากความน่าเบื่อนี้ไปได้
"เชอะ" ร่างสีฟ้าซีดสะบัดตัวหนีอย่างเสียอารมณ์เธอคือจีเซลล่า ผู้เป็นดั่งราชินีของอมตะนครา เธอได้รับเลือกจากเจนนูให้เป็นผู้ปรนนิบัติรับใช้ส่วนตัวแต่ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่เจนนูคิดจะเรียกใช้เธอ แม้แต่ชายตามองสักครั้งยังไม่มี มันทำให้เธอเศร้าใจดุจดั่งปลาทองสวยงามที่ได้แต่อยู่ในโหลแก้วสวยๆตัวเดียวเพื่อประดับห้องให้มีชีวิตชีวา    จีเซลล่ายืนอยู่ได้ไม่นานก็ดิ่งตัวลงในปราสาทอย่างหมดอารมณ์

"ข้าเบื่อเหลือเกิน หากมีสิ่งใดที่จะสามารถตรึงใจข้าได้ ข้าจะพึงพอใจยิ่งนัก"เจนนูรำพึงกับตนเอง แล้วค่อยๆปล่อยตนเองลงทะลุหลังคาปราสาท

"ข้าเกรงว่า องค์ราชาต้องพอพระทัยในสิ่งที่ข้าค้นพบเป็นแน่แท้"
จู่ๆเสียงแหลมบาดหูก็ดังจากเบื้องล่าง เจนนูขณะกำลังลอยตัวลงอย่างอืดอาดหันลงไปมองปรากฏร่างสีเหลืองเป็นชั้นๆซึ่งกำลังขยับกายไปมาอยู่บนพื้นเบื้องล่าง อมราผู้นี้คือเลวีกา ซึ่งเป็นขุนนางรับใช้ใกล้ชิด ซึ่งเจนนูสั่งให้เขาไปหาอะไรก็ได้ที่สามารถบรรเทาความเบื่อหน่ายในชีวิตที่ไม่รู้จบของเขามา ซึ่งตลอดเวลา20ปี ขุนนางก็เฝ้าเพียรหามาทั่วทุกซอกขอบเขตจักรวาลแต่ก็ยังไม่สามารถสนองความพอใจของเจนนูได้ และครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน เจนนูคิด
"เจ้ายังคงหาของเล่นให้ข้ารู้สึกหน่ายชีวิตมากกว่าเดิมเสมอๆเลยนะเลวีกาครั้งนี้อะไรล่ะ" เจนนูเหยียดอย่างเย็นชา สายตาเขาแทบไม่มองผู้ฟังเลวีกาขยับร่างกายตนอย่างรวดเร็วไปมาอยู่กับที่ เขากำลังโกรธเพราะตลอดเวลาที่เขาพยายามหามาไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดเจนนูก็โยนทิ้งประดุจว่าความพยายามของเขาไร้ค่า แต่เลวีกายังคงเก็บสีหน้าและน้ำเสียงได้
"หามิได้ องค์เหนือหัว ครานี้ข้ามั่นใจอย่างมาก ว่าท่านต้องรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่ข้าค้นเจอ"
"ไหนล่ะ อะไรของเจ้าน่ะ" เจนนูชายตามองนิดหนึ่งเห็นขุนนางรับใช้ตนหยิบปลอกนิ้วมา สวม ปลอกนิ้วนั้นคืออุปกรณ์พิเศษ ซึ่งสามารถบรรจุหลายๆสิ่งไว้เพื่อใช้ประโยชน์ในหลายโอกาสซึ่งเป็นวิทยาการที่เจนนูได้คิดค้นขึ้นเองกับมือ และหลังจากนั้นก็นำมาขายจนได้กำไรเป็นกอบเป็นกำกลายเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาสามารถครองเมืองอมตะนคราได้ดุจชี้นิ้วสั่ง

เลวีกาสะบัดปลอกนิ้วตนเองไปมาอย่างรวดเร็วและภาพของวัตถุทรงกลมแบบสีฟ้าก็ปรากฏคั่นกลางของเขาและเจนนู
"นี่คือดาวโลกขอรับนายเหนือหัว"
"แล้วไง ไม่ต่างอะไรกับดาวฟีลีอัสที่ข้าเจอมาหรอกนะ" เจนนูจ้องมองภาพโฮโลแกรมอย่างไม่ตื่นเต้นอะไร
"ต่างขอรับ ข้าจะให้ท่านดูสิ่งนี้"พูดจบเลวีกาก็สะบัดปลอกนิ้วอีกครั้ง สีสันของภาพเปลี่ยนไป สายตาของเจนนูพลัยเปลี่ยนเป็นความปิติและทึ่งในคราวเดียวกัน

"รึว่า!!!" เจนนูอุทานด้วยเสียงอันดังราวกับภาพตรงหน้ากำลังจะกลืนกินความเศร้าหมองเบื่อหน่ายและอารมณ์เลื่อนลอยของเขาได้ในพริบตา 

 

*ก๊อปไปอ่านได้ แต่ ห้าม! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณflame619 หรือ อีกนามคุณ fallenversaฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*
[table=100%][tr][td]
  [/td] [/tr][/table]

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                
Copy  จิตอิสระ ตอนที่ 1 บทประพันธ์ fallenversa
จิตอิสระ ตอนที่ 1  โดย  อิสระ fallenversa
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               
"จิตอิสระ ตอนที่ 1"

"ชีวิตประจำวันของข้าช่างน่าเบื่อเสียจริง"

เสียงดังออกมาอย่างเลื่อนลอยสะท้อนก้องไปมาในห้องโถงกว้างสีเขียวสด  ปรากฏ ร่างของต้นเสียงอยู่ในลักษณะกึ่งนั่งกึ่งนอนลอยเคว้งคว้างกลางอากาศ ดวงตาเล็กๆไร้สีสันสื่ออารมณ์ใดๆกำลังจ้องมองไปยังด้านบนอย่างเรื่อยเปื่อยร่างกายสีครีมอ่อนเล็กกะทัดรัดบิดตัวไปมาพร้อมบังคับตนให้ลอยสูงกว่าเดิมจน ไปยังสุดหลังคาห้องโถง  พริบตาเดียวร่างนั้นก็ทะลุผ่านสิ่งปลูกสร้างนั้น ขึ้นไปออกไปสู่ท้องฟ้ากว้างไกลสีเทาทะมึน
        'เจนนู'สิ่งมีชีวิตผู้ปกครองปราสาทพู่กันสีหมอกยันตนเองขึ้นยืนบนสุดปลายหลังคาของปราสาทตนเอง ยกมือขนาดเล็กกะทัดรัดไม่ต่างจากร่างกายตนขึ้นสูงพร้อมบิดตนเองเป็นเกลียวราวกับน๊อต ก่อนคลายบิดขี้เกียจอย่างรวดเร็วให้ร่างกายกลับเข้าที่เขาเป็นผู้ครองปราสาทพู่กันสีหมอก แห่งเมืองอมตะนคราเมืองของเผ่าพันธุ์เดมิก๊อด ซึ่งอยู่ใจกลางจักรวาลกาแล๊กซี่ฟอร์แน๊กซ์ เผ่าพันธุ์ที่มีชีวิตอยู่เพื่อเกิดขึ้นและดับสูญและเกิดขึ้นใหม่ซ้ำๆ ไปซ้ำมาไม่รู้จบ เจนนูมีชีวิตอยู่เช่นนี้ไม่รู้กี่หลายพันรอบ เขายังจำได้ดีเมื่อรู้ถึงชีวิตอมตะครั้งแรกเมื่อเขาเพิ่งเกิดเขารู้สึกตื่นเต้นไม่ต่างอะไรกับเจอสิ่งสุดยอดที่สุดในชีวิต เขามีความฝันที่จะปกครองและควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างในอาณาจักรนี้จนกระทั่ง200ก่อน เขาก็ได้อาณาจักรมาในกำมือท่ามกลางการปกครองที่เขาเป็นผู้อยู่ตำแหน่งสูงสุดทุกวันนี้เขาได้แต่เพียงมองไปยังเมืองของตนท่ามกลางหมอกควันสีเทาจาง ชาวเมืองตัวกระจิดริดกำลังดำเนินชีวิตไม่รู้จบของตนอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อยสำหรับเจนนูการมีชีวิตที่จีรังไม่ใช่เป้าหมายในชีวิตของเขาอีกต่อไป เจนนูยังคงต้องการสิ่งใดก็ตามที่สามารถกระตุ้นให้เขาตื่นจากความฝันอันเลื่อนลอยและไร้สาระเช่นนี้

"นายท่านเจนนู ท่านมิเบื่อรึ เอาแต่จ้องมองชีวิตอันน่าสมเพชของอมรา(คำที่ใช้เรียกแทน ผู้คน ของพันธ์เดมิก๊อด) เหล่านั้น" เสียงหวานจ๋อยดังมาจากด้านหลัง เจนนูแทบไม่มีปฏิกิริยาใดๆต่อเสียงนั้น เขายังคงจ้องมองด้านล่างต่อไปราวกับเหล่าอมราเหล่านั้น จะสามารถทำให้เขาหลุดพ้นจากความน่าเบื่อนี้ไปได้
"เชอะ" ร่างสีฟ้าซีดสะบัดตัวหนีอย่างเสียอารมณ์เธอคือจีเซลล่า ผู้เป็นดั่งราชินีของอมตะนครา เธอได้รับเลือกจากเจนนูให้เป็นผู้ปรนนิบัติรับใช้ส่วนตัวแต่ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่เจนนูคิดจะเรียกใช้เธอ แม้แต่ชายตามองสักครั้งยังไม่มี มันทำให้เธอเศร้าใจดุจดั่งปลาทองสวยงามที่ได้แต่อยู่ในโหลแก้วสวยๆตัวเดียวเพื่อประดับห้องให้มีชีวิตชีวา    จีเซลล่ายืนอยู่ได้ไม่นานก็ดิ่งตัวลงในปราสาทอย่างหมดอารมณ์

"ข้าเบื่อเหลือเกิน หากมีสิ่งใดที่จะสามารถตรึงใจข้าได้ ข้าจะพึงพอใจยิ่งนัก"เจนนูรำพึงกับตนเอง แล้วค่อยๆปล่อยตนเองลงทะลุหลังคาปราสาท

"ข้าเกรงว่า องค์ราชาต้องพอพระทัยในสิ่งที่ข้าค้นพบเป็นแน่แท้"
จู่ๆเสียงแหลมบาดหูก็ดังจากเบื้องล่าง เจนนูขณะกำลังลอยตัวลงอย่างอืดอาดหันลงไปมองปรากฏร่างสีเหลืองเป็นชั้นๆซึ่งกำลังขยับกายไปมาอยู่บนพื้นเบื้องล่าง อมราผู้นี้คือเลวีกา ซึ่งเป็นขุนนางรับใช้ใกล้ชิด ซึ่งเจนนูสั่งให้เขาไปหาอะไรก็ได้ที่สามารถบรรเทาความเบื่อหน่ายในชีวิตที่ไม่รู้จบของเขามา ซึ่งตลอดเวลา20ปี ขุนนางก็เฝ้าเพียรหามาทั่วทุกซอกขอบเขตจักรวาลแต่ก็ยังไม่สามารถสนองความพอใจของเจนนูได้ และครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน เจนนูคิด
"เจ้ายังคงหาของเล่นให้ข้ารู้สึกหน่ายชีวิตมากกว่าเดิมเสมอๆเลยนะเลวีกาครั้งนี้อะไรล่ะ" เจนนูเหยียดอย่างเย็นชา สายตาเขาแทบไม่มองผู้ฟังเลวีกาขยับร่างกายตนอย่างรวดเร็วไปมาอยู่กับที่ เขากำลังโกรธเพราะตลอดเวลาที่เขาพยายามหามาไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดเจนนูก็โยนทิ้งประดุจว่าความพยายามของเขาไร้ค่า แต่เลวีกายังคงเก็บสีหน้าและน้ำเสียงได้
"หามิได้ องค์เหนือหัว ครานี้ข้ามั่นใจอย่างมาก ว่าท่านต้องรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่ข้าค้นเจอ"
"ไหนล่ะ อะไรของเจ้าน่ะ" เจนนูชายตามองนิดหนึ่งเห็นขุนนางรับใช้ตนหยิบปลอกนิ้วมา สวม ปลอกนิ้วนั้นคืออุปกรณ์พิเศษ ซึ่งสามารถบรรจุหลายๆสิ่งไว้เพื่อใช้ประโยชน์ในหลายโอกาสซึ่งเป็นวิทยาการที่เจนนูได้คิดค้นขึ้นเองกับมือ และหลังจากนั้นก็นำมาขายจนได้กำไรเป็นกอบเป็นกำกลายเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาสามารถครองเมืองอมตะนคราได้ดุจชี้นิ้วสั่ง

เลวีกาสะบัดปลอกนิ้วตนเองไปมาอย่างรวดเร็วและภาพของวัตถุทรงกลมแบบสีฟ้าก็ปรากฏคั่นกลางของเขาและเจนนู
"นี่คือดาวโลกขอรับนายเหนือหัว"
"แล้วไง ไม่ต่างอะไรกับดาวฟีลีอัสที่ข้าเจอมาหรอกนะ" เจนนูจ้องมองภาพโฮโลแกรมอย่างไม่ตื่นเต้นอะไร
"ต่างขอรับ ข้าจะให้ท่านดูสิ่งนี้"พูดจบเลวีกาก็สะบัดปลอกนิ้วอีกครั้ง สีสันของภาพเปลี่ยนไป สายตาของเจนนูพลัยเปลี่ยนเป็นความปิติและทึ่งในคราวเดียวกัน

"รึว่า!!!" เจนนูอุทานด้วยเสียงอันดังราวกับภาพตรงหน้ากำลังจะกลืนกินความเศร้าหมองเบื่อหน่ายและอารมณ์เลื่อนลอยของเขาได้ในพริบตา 

 

*ก๊อปไปอ่านได้ แต่ ห้าม! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณflame619 หรือ อีกนามคุณ fallenversaฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*
[table=100%][tr][td]
  [/td] [/tr][/table]