จิตอิสระ ตอนที่ 4 โดยอิสระ

จิตอิสระ ตอนที่4 โดย อิสระ

อลิสสิตาเดินไปยังที่นั่งข้างๆริชมอนต์ ผู้เป็นพ่อ กล่าวทักทายชายแปลกหน้าทั้งสองและค่อยๆย่อขาลงเพื่อนั่งเก้าอี้อย่างสำรวมนำมือทั้งสองประสานไว้บนตักอย่างเรียบร้อย แล้วลดสายตาลงต่ำไม่มองใครทั้งสิ้น
"เป็นอย่างที่ผมบอกมาทั้งหมด" ริชมอนต์เอ่ยขึ้นจนชายแก่หัวล้านต้องสะดุ้งเล็กน้อย แต่วิชิต ลูกชายเจ้าสัว ยังมองเธออย่างไม่เกรงใจสายตาใคร"ลูกสาวผมมรรยาทดี เรียบร้อย ทั้งสวย ฉลาด เป็นแม่ศรีเรือนได้ดีทั้งหมดนี้ได้มาจากแม่ล้วนๆเลยนะ" ริชมอนต์พูดต่อ เจ้าสัวหันไปสะกิดลูกชายตนเองใต้โต๊ะเขาจึงถึงหันกลับมาหาผู้พูด
"ท่านก็กล่าวเกินไป ผมได้ยินมาว่าคุณย่าบริเจท มีนัยน์ตาสีน้ำตาลหากไม่ได้จากฝั่งท่านแล้ว น้องอลิ สสิตาจะมีดวงตาที่ดึงดูดใจกระผมอย่างนี้ไม่ได้เป็นแน่" นายวิชิตป้อนคำหวานโดยวิสาสะใส่คำเรียกแสดงความสนิทสนมนายริชมอนต์และอลิสสิตายังคงสีหน้าเรียบเฉย
"คุณวิชิตนี่ศึกษามาอย่างดีนะเนี่ยสงสัยว่าคุณคงพร้อมที่จะมาเป็นลูกเขยผมได้ทุกวินาทีเลยนะ ฮ่าๆ"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ฮ่าๆ"
การสนทนายังคงดำเนินต่อไปโดยที่ชายทั้งสามเป็นคนพูดซะเกือบทั้งหมด อลิสสิตาได้เพียงแต่พยักหน้ารับแต่ขานตอบด้วยใบหน้าฝืนยิ้มเต็มทน อาหารมากมายได้นำมาเสิร์ฟจานแล้วจานเล่า ผู้ร่วมวงอาหารแต่ได้แค่นิดหน่อยก็สั่งเปลี่ยนไปเรื่อยราวกับไม่รู้คุณค่าของวัตถุดิบชั้นดีที่สรรหามาจากแดนไกลที่ไหน อลิสสิตาเบื่อ กับชีวิตที่อยู่ในกรงแบบนี้เมื่อไหร่เธอจะได้ออกไปที่ไหนก็ได้ซักแห่ง ที่ไม่ต้องมีใครมาติดตามเธอเธอต้องการความเป็นส่วนตัว เธออิจฉาผู้คนทั่วไปที่ต่างมีเวลาส่วนตัวอันมีค่าเหล่านั้นต้องการที่ไหนก็ได้ในโลกที่เธอสามารถยืนได้และสามารถหายใจได้อย่างบริสุทธิ์ ใจจริงๆ

-เราไม่ไหวแล้ว-
...
-เราอยากไปไหนก็ได้ที่มีแต่เราคนเดียว-
...
-เราไม่ต้องการสายตาเหล่านั้นที่คอยจับตามองตลอดเวลา-
...
-เราต้องการเป็นดังสายลมบริสุทธิ์-
...
-เราต้องการหลุดจากกรอบเดิมๆแบบนี้-
...
....
.....
......



"หนูจะไปละ"
สิ้นเสียงประกาศก้อง โดยที่ไม่มีใครเตรียมตัวเตรียมการได้ทัน สาวผมน้ำตาลลุกพรวดจากที่นั่งทำเอาส่วนต่างๆในร่างกายสั่นไหวอย่างรุนแรง ทรวงอกภายใต้ผ้าไหมสีฟ้าขยับเรากับถูกปลุกให้ตื่นดึงดูดสายตาของทุกคนในห้องอาหารชั่วพริบตา และอลิสสิตาก็เดินออกจากโต๊ะอาหารไปยังด้านนอกทันที
"ลูกอลิส นั่นลูกจะไปไหน เกิดอะไรขึ้น" ริชมอนต์ถามด้วยเสียงสั่นเต๋มไปด้วยความตกใจและสงสัยแต่ไม่ได้รับการตอบรับใดๆจากลูกตน อลิสสิตาเดินออกไปยังระเบียงห้องอาหารและเดินหายไปลับตา
"ท่าทางอาจจะมีเรื่องอะไรเร่งด่วนนะครับคุณพ่อเดี๋ยวกระผมขออาสาไปตามน้องอลิสให้"
ครั้งนี้นายริชมอนต์กลับมองวิชิตด้วยสีหน้ามพอใจแต่พริบตาก็ตีหน้าเรียบเฉยกลบเกลื่อน พร้อมตอบกลับสั้นๆ
"ไปสิ"
นายวิชิตลุกออกไปอย่างลิงโลดราวกับนักโทษได้รับการปล่อยตัว เขาก้าวเดินดุ่มๆออกไปโดยไม่เอะใจสักนิดว่าทางเดินนั้นกำลังจะเปลี่ยนทุกสิ่งอย่างในชีวิตเขาทั้งปวง


-ณ ห้วงอวกาศอันห่างไกล-

เจนนูเดินทางด้วยความเร็วสูง พริบตาจากกาแล็กซี่ฟอร์แน็กซ์เขาก็ทะลุมายังกาแล็กซี่ทางช้างเผือกอย่างรวดเร็วด้วยการพุ่งผ่านรูหนอน ยักษ์และอีกไม่กี่นาทีนี้เขากำลังจะพุ่งชนชั้นบรรยากาศ แมกเนโตสเฟียร์  ซึ่งต้องใช้สมาธิและกำลังพุ่งปะทะและทะลุให้ได้
"อ๊ากกกกกกกกกกกกก"
เจนนูร้องเสียงดัง ทันทีที่เขาเริ่มตั้งสมาธิรวมพลังไว้ที่กลางใจ เขารู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่พุ่งจากด้านหลังของตนเข้าสู่ศีรษะทันใดนั้นร่างกายอันทำจากโลหะพิเศษก็หลอมละลาย ราวกับถูกความร้อนแรงสูงแผดเผา ในวินาทีนี้ไม่มีเวลามานั่งคร่ำครวญหรือคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างดัดแปลงของตนเองแล้ว เจนนูเร่งตนเองให้แตะพื้นโลกให้เร็วที่สุด เพราะหากยังติดอยู่ในห้วงอวกาศที่ไม่มีสิ่งใดเจริญเติบโตชีวิตเขาจะต้องดับสูญจริงๆเป็นแน่แท้
เมื่อผ่านชั้นบรรยากาศ อาการของเจนนูยิ่งทวีความรุนแรงเป็นเท่าตัว ร่างของเขาไม่สามารถประกอบและจัดทรวดทรงได้ต่างระเกิดระเหยกลายเป็นกลุ่มก๊าซสีแดงเป็นทางยาว แต่จิตใจของเจ้าแห่งอาณาจักรยังมั่นคงไม่เปลี่ยนแปรแม้จะเจ็บปวดแค่ไหนเขากัดฟันบังคับตนให้เข้าไปยังจุดใดจุดหนึ่งของพื้นโลก และกำลังเข้าชนอย่างรุนแรง
.
..
...
....
.....



นั่นเป็นเวลาเดียวกับที่อลิสสิตากำลังมองไปยังแสงจ้าสีแดงกลางท้องฟ้าทะมึนทึบยามราตรี


จบตอนที่4 ตามต่อตอนที่5นะครับ
   Normal  0          false  false  false    EN-US  X-NONE  TH                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                
(กำลังจะผ่านช่วงบทนำแล้ว อย่าว่ากัน เพราะโครงเรื่องมันแน่นมากครับ ขออภัยและก็ที่ผมโพสนี้จะเป็นที่ ติชมได้นะครับขอบคุณ)



*ก๊อป ไปอ่านได้ แต่ห้าม! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณflame619 หรือ อีกนามคุณ fallenversaฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 
จิตอิสระ ตอนที่ 4 โดยอิสระ

จิตอิสระ ตอนที่4 โดย อิสระ

อลิสสิตาเดินไปยังที่นั่งข้างๆริชมอนต์ ผู้เป็นพ่อ กล่าวทักทายชายแปลกหน้าทั้งสองและค่อยๆย่อขาลงเพื่อนั่งเก้าอี้อย่างสำรวมนำมือทั้งสองประสานไว้บนตักอย่างเรียบร้อย แล้วลดสายตาลงต่ำไม่มองใครทั้งสิ้น
"เป็นอย่างที่ผมบอกมาทั้งหมด" ริชมอนต์เอ่ยขึ้นจนชายแก่หัวล้านต้องสะดุ้งเล็กน้อย แต่วิชิต ลูกชายเจ้าสัว ยังมองเธออย่างไม่เกรงใจสายตาใคร"ลูกสาวผมมรรยาทดี เรียบร้อย ทั้งสวย ฉลาด เป็นแม่ศรีเรือนได้ดีทั้งหมดนี้ได้มาจากแม่ล้วนๆเลยนะ" ริชมอนต์พูดต่อ เจ้าสัวหันไปสะกิดลูกชายตนเองใต้โต๊ะเขาจึงถึงหันกลับมาหาผู้พูด
"ท่านก็กล่าวเกินไป ผมได้ยินมาว่าคุณย่าบริเจท มีนัยน์ตาสีน้ำตาลหากไม่ได้จากฝั่งท่านแล้ว น้องอลิ สสิตาจะมีดวงตาที่ดึงดูดใจกระผมอย่างนี้ไม่ได้เป็นแน่" นายวิชิตป้อนคำหวานโดยวิสาสะใส่คำเรียกแสดงความสนิทสนมนายริชมอนต์และอลิสสิตายังคงสีหน้าเรียบเฉย
"คุณวิชิตนี่ศึกษามาอย่างดีนะเนี่ยสงสัยว่าคุณคงพร้อมที่จะมาเป็นลูกเขยผมได้ทุกวินาทีเลยนะ ฮ่าๆ"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ฮ่าๆ"
การสนทนายังคงดำเนินต่อไปโดยที่ชายทั้งสามเป็นคนพูดซะเกือบทั้งหมด อลิสสิตาได้เพียงแต่พยักหน้ารับแต่ขานตอบด้วยใบหน้าฝืนยิ้มเต็มทน อาหารมากมายได้นำมาเสิร์ฟจานแล้วจานเล่า ผู้ร่วมวงอาหารแต่ได้แค่นิดหน่อยก็สั่งเปลี่ยนไปเรื่อยราวกับไม่รู้คุณค่าของวัตถุดิบชั้นดีที่สรรหามาจากแดนไกลที่ไหน อลิสสิตาเบื่อ กับชีวิตที่อยู่ในกรงแบบนี้เมื่อไหร่เธอจะได้ออกไปที่ไหนก็ได้ซักแห่ง ที่ไม่ต้องมีใครมาติดตามเธอเธอต้องการความเป็นส่วนตัว เธออิจฉาผู้คนทั่วไปที่ต่างมีเวลาส่วนตัวอันมีค่าเหล่านั้นต้องการที่ไหนก็ได้ในโลกที่เธอสามารถยืนได้และสามารถหายใจได้อย่างบริสุทธิ์ ใจจริงๆ

-เราไม่ไหวแล้ว-
...
-เราอยากไปไหนก็ได้ที่มีแต่เราคนเดียว-
...
-เราไม่ต้องการสายตาเหล่านั้นที่คอยจับตามองตลอดเวลา-
...
-เราต้องการเป็นดังสายลมบริสุทธิ์-
...
-เราต้องการหลุดจากกรอบเดิมๆแบบนี้-
...
....
.....
......



"หนูจะไปละ"
สิ้นเสียงประกาศก้อง โดยที่ไม่มีใครเตรียมตัวเตรียมการได้ทัน สาวผมน้ำตาลลุกพรวดจากที่นั่งทำเอาส่วนต่างๆในร่างกายสั่นไหวอย่างรุนแรง ทรวงอกภายใต้ผ้าไหมสีฟ้าขยับเรากับถูกปลุกให้ตื่นดึงดูดสายตาของทุกคนในห้องอาหารชั่วพริบตา และอลิสสิตาก็เดินออกจากโต๊ะอาหารไปยังด้านนอกทันที
"ลูกอลิส นั่นลูกจะไปไหน เกิดอะไรขึ้น" ริชมอนต์ถามด้วยเสียงสั่นเต๋มไปด้วยความตกใจและสงสัยแต่ไม่ได้รับการตอบรับใดๆจากลูกตน อลิสสิตาเดินออกไปยังระเบียงห้องอาหารและเดินหายไปลับตา
"ท่าทางอาจจะมีเรื่องอะไรเร่งด่วนนะครับคุณพ่อเดี๋ยวกระผมขออาสาไปตามน้องอลิสให้"
ครั้งนี้นายริชมอนต์กลับมองวิชิตด้วยสีหน้ามพอใจแต่พริบตาก็ตีหน้าเรียบเฉยกลบเกลื่อน พร้อมตอบกลับสั้นๆ
"ไปสิ"
นายวิชิตลุกออกไปอย่างลิงโลดราวกับนักโทษได้รับการปล่อยตัว เขาก้าวเดินดุ่มๆออกไปโดยไม่เอะใจสักนิดว่าทางเดินนั้นกำลังจะเปลี่ยนทุกสิ่งอย่างในชีวิตเขาทั้งปวง


-ณ ห้วงอวกาศอันห่างไกล-

เจนนูเดินทางด้วยความเร็วสูง พริบตาจากกาแล็กซี่ฟอร์แน็กซ์เขาก็ทะลุมายังกาแล็กซี่ทางช้างเผือกอย่างรวดเร็วด้วยการพุ่งผ่านรูหนอน ยักษ์และอีกไม่กี่นาทีนี้เขากำลังจะพุ่งชนชั้นบรรยากาศ แมกเนโตสเฟียร์  ซึ่งต้องใช้สมาธิและกำลังพุ่งปะทะและทะลุให้ได้
"อ๊ากกกกกกกกกกกกก"
เจนนูร้องเสียงดัง ทันทีที่เขาเริ่มตั้งสมาธิรวมพลังไว้ที่กลางใจ เขารู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่พุ่งจากด้านหลังของตนเข้าสู่ศีรษะทันใดนั้นร่างกายอันทำจากโลหะพิเศษก็หลอมละลาย ราวกับถูกความร้อนแรงสูงแผดเผา ในวินาทีนี้ไม่มีเวลามานั่งคร่ำครวญหรือคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างดัดแปลงของตนเองแล้ว เจนนูเร่งตนเองให้แตะพื้นโลกให้เร็วที่สุด เพราะหากยังติดอยู่ในห้วงอวกาศที่ไม่มีสิ่งใดเจริญเติบโตชีวิตเขาจะต้องดับสูญจริงๆเป็นแน่แท้
เมื่อผ่านชั้นบรรยากาศ อาการของเจนนูยิ่งทวีความรุนแรงเป็นเท่าตัว ร่างของเขาไม่สามารถประกอบและจัดทรวดทรงได้ต่างระเกิดระเหยกลายเป็นกลุ่มก๊าซสีแดงเป็นทางยาว แต่จิตใจของเจ้าแห่งอาณาจักรยังมั่นคงไม่เปลี่ยนแปรแม้จะเจ็บปวดแค่ไหนเขากัดฟันบังคับตนให้เข้าไปยังจุดใดจุดหนึ่งของพื้นโลก และกำลังเข้าชนอย่างรุนแรง
.
..
...
....
.....



นั่นเป็นเวลาเดียวกับที่อลิสสิตากำลังมองไปยังแสงจ้าสีแดงกลางท้องฟ้าทะมึนทึบยามราตรี


จบตอนที่4 ตามต่อตอนที่5นะครับ
   Normal  0          false  false  false    EN-US  X-NONE  TH                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                
(กำลังจะผ่านช่วงบทนำแล้ว อย่าว่ากัน เพราะโครงเรื่องมันแน่นมากครับ ขออภัยและก็ที่ผมโพสนี้จะเป็นที่ ติชมได้นะครับขอบคุณ)



*ก๊อป ไปอ่านได้ แต่ห้าม! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณflame619 หรือ อีกนามคุณ fallenversaฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*