"วันศุกร์ฟ้าไม่มานะ จะเตรียมแต่งตัวให้สวยในงานวันเกิด"
                "อืม"
                "บีน้อยเตรียมของขวัญวันเกิดฟ้าหรือยัง"
                "เตรียมแล้ว อ้อบียังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าคุณพ่อเรารู้จักกัน"
                "จริงหรอ แบบนี้ของขวัญต้องแพงมากเลยสิ"
                "อืม"
                "คุณพ่อเรารู้จักกันแบบนี้ งั้นถ้าฟ้าจะบอกทุกๆ คนว่าเราเป็นแฟนกัน ก็คงจะได้สินะ"
                ผมรู้สึกเหมือนมีคนเอาเข็มซักร้อยเล็มแทงมาที่หัวใจ
                "เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น หรือว่าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน"
                "เปล่านะ ก็แค่กลัวคุณพ่อฟ้าจะโกรธก็เท่านั้นแหละ"
                "อืม นั่นสิถึงจะเป็นเพื่อนกันก็เถอะ แต่เรื่องแบบนี้คุณพ่อก็คงไม่พอใจแน่ๆ"
                "งั้นเราอย่าเพิ่งบอกพวกท่านเลยนะ"
                "ก็ได้ รอก่อนก็ได้ ยังไงบีน้อยก็ไม่ทิ้งฟ้าอยู่แล้วใข่ไหม"
                "ชะ ใช่ บีจะทิ้งฟ้าได้ยังไง"
                "ดีแล้ว เพราะถ้าบีน้อยทิ้งฟ้า หรือว่มีคนอื่น ฟ้าไม่ยอมแน่"
                "ระ รู้แล้วน่า บีไม่กล้าหรอก"

                เย็นวันศุกร์
              
                "เป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าแบบนั้นตั้งแต่เช้าแล้วนะ"
                "เปล่า ไม่มีอะไร" ครีม
                "ไม่ต้องคิดมากนะ ก็แค่งานวันเกิดเอง ถ้าครีมน้อยใจ คราวหน้า บีจะให้คุณแม่จัดงานวันเกิดให้เอาไหม"
                "ไม่เอาหรอก ครีมอยากแค่ได้อยู่เงียบๆ กับบีน้อยสองคนเท่านั้นก็พอ"
                "ได้สิ"

                ที่บ้าน

                "แต่ตัวให้มันดีๆ หละ งานผู้ใหญ่เพื่อนสนิทของพ่อนะ"
                "พี่บี งานลูกสาวเค้าไม่ใช่หรอค่ะ คงไม่ต้องแต่งตัวเป็นพิธีมากหรอกค่ะ" แม่ก้อย
                "อ้าว งานนี้ผู้ใหญ่เยอะแยะ จะให้มันแต่งตัววัยรุ่นนักดนตรีอะไรของมันให้พี่ขายหน้าหรอ"
                "พี่บี ถ้าว่าลูกอีกทีคืนนี้นอนนอกห้องนะค่ะ"
                "อ้าว ดูสิ พี่ไม่เคยเตือนมันได้เลย มีแต่คนให้ท้ายมัน"
                "ยังไม่หยุดอีก งั้นก้อยไม่ไปด้วยแล้วนะ"

                แม่ก้อยงอนเดินหนีไปจนคุณพ่อต้องรีบตามไปง้อ แต่เรื่องแต่งตัวบ้านนี้ก็มีสไตร์ลิสประจำบ้านอยู่แล้ว แม่เจนเตรียมชุดให้ผมไว้แล้ว แต่งตัวเสร็จผมลงมาชั้นล่างเห็นคุณพ่อยังง้อคุณแม่ก้อยอยู่ ครีมนั่งหน้าจ่อยๆ อยู่ที่โซฟา ผมอยากเข้าไปปลอบครีมแต่คงทำอะไรประเจิดประเจ่อต่อหน้าคนในบ้านไม่ได้

                "พี่นั่งหลังด้วยคนนะ"
                "ไม่ต้องเลย ไปนั่งหน้ากับลูกเลย ลูกไม่ใช่คนขับรถนะ"
                "โถ แหมก็ให้มันขับให้บ้างนิดๆ หน่อยๆเอง"
                "ไปนั่งข้างหน้าเลยค่ะ ถ้าไม่ไป คืนนี้"
                "จ๊ะๆ แหมๆ เอะอะก็ไล่พี่ไปนอนกับไอ้ริวทุกครั้งเลยนะ ไม่สงสารกันบ้างเลย"
                "ยังจะเถียงอีก"

                คุณพ่อเลยต้องมานั่งหน้าคู่กับผม แล้วเราก็ออกจากบ้านตรงไปงานที่บ้านของฟ้ากัน ไปถึงซอยบ้านฟ้ามีตำรวจโบกรถตลอดทาง มีรถเก๋งราคาแพงๆ ขับมางานนี้กันเป็น 100 คัน แต่ดูเหมือนคุณพ่อจะมีอภิสิทธิพิเศษมากกว่าคนอื่นเพราะสามารถเข้าไปจอดในบ้านของคุณพ่อฟ้าได้ ในขณะที่รถคันอื่นๆ ต้องลงแล้วให้พนักงานขับไปจอดให้

                "งานใหญ่จังนะค่ะ"
                "เห็นว่ามันจัดใหญ่แบบนี้ทุกปีนะ แต่พี่ลืมทุกทีเลยไม่เคยได้มา"
                "แต่แบบนี้จะดีหรอค่ะ แค่งานวันเกิดเด็กเอง ขนาดลูกเรา เรายังไม่เคยจัดงานใหญ่แบบนี้เลยนะค่ะ"
                "มันตามใจลูกนี่ เข้าไปกันเถอะ"

                พอเข้าไปก็มีคนมาต้อนรับและเชิญคุณพ่อไปนั่งโต๊ะเดียวกับคุณพ่อของฟ้า

                "อ้าวไอ้ดำ ไม่เจอกันนานเลยนะ มึงจัดงานซะใหญ่โตจนกูนึกว่าเป็นงานแต่งลูกมึงซะอีก"
                "มึงนี่เจอหน้ากูที่ไรก็ชวนกูทะเลาะทุกทีเลยนะ ข้อแรกกูชื่อสิงห์ มึงเลิกเรียกกูว่าดำได้แล้ว ลูกน้องกูล้อชื่อเล่นกูกันจะหมดทั้งกรมแล้ว อีกอย่างนี่งานวันเกิดลูกกูไม่ใช่งานแต่ง กูไม่ยอมให้ใครมาเอาลูกสาวกูไปง่ายๆ หรอก ใครจะมาแต่งด้วยมันต้องผ่านกูไปก่อน"
                ผมได้ยินถึงกับหน้าซีด พ่อฟ้าห่วงฟ้ามากจริงๆ อย่างที่ฟ้าบอก
                "เออ ไอ้สิงห์ พอใจไหม"
                "เออ เติมผู้การด้วย"
                คุณพ่อถอนหายใจ "ไอ้ผู้การดำ"
                "ไอ้ ไอ้"
                "ไอ้อะไร ไอ้อะไร กูไม่มีอะไรให้มึงล้อหรอก"
                "พอแล้วนะค่ะพี่บี แกล้งพี่สิงห์เค้าอยู่ได้"
                "ไอ้กลัวเมีย" คุณพ่อของฟ้าหัวเราะเสียงดัง
                "กูไม่ได้" คุณพ่อหันมามองคุณแม่
                "ไม่กลัวหรอ"
                "กลัวจ๊ะ แหม"
                "ฮ่า ฮ่า มึงนี่พอมีลูกกับเค้าคนนึงก็ถอดถอดเขี้ยวถอดเล็บออกหมดเลยนะ"
                "แล้วป๊อบหละค่ะ" แม้ก้อย
                "อ้อ ป๊อบเค้าแต่งตัวให้ลูกอยู่ เดี๋ยวคงลงมาพร้อมหนูฟ้าแหละครับ" ผู้การสิงห์
                "โถมึงว่ากูกลัวเมีย มึงกลัวเมียมากกว่ากูอีก" คุณพ่อ
                ดูเหมือนผู้การสิงห์จะเถียงไม่ออก
                "ว่าแต่มึงเตรียมของขวัญมาให้ลูกกูหรือเปล่าวะ"
                "ซื้อมาแล้วมึงไม่ต้องกลัวหรอกนะ"

                ระหว่างพวกคุณพ่อคุยกัน เพื่อนๆ ของฟ้าที่มางานก็เริ่มจับกลุ่มซุบซิบและมองมาที่ผม จนคุณแม่ก้อยเริ่มมองไปยังกลุ่มเพื่อนๆ ของฟ้า

                "เพื่อนหรือเปล่า ไปนั่งกับเพื่อนๆ ก็ได้นะ"
                "เปล่าหรอกครับ เพื่อนสนิทฟ้าผมไม่รู้จัดหรอกครับ"
                "จ๊ะ ถ้าเบื่อก็ไปเดินเล่นได้นะ"
                "ครับ"

                ประมาณ สองทุ่มเจ้าของงานก็ลงมาจากในบ้าน ฟ้ามาพร้อมกับชุดฟรุ้งฟริ้งสีฟ้าเข้ากับชื่อของเธอ คุณแม่ฟ้าพาเธอมาที่โต๊ะที่ผมนั่งอยู่

                "อ้าวสวัสดีคุณลุงบีซิจ๊ะลูก" ป๊อบ
                "สวัสดีค่ะคุณลุง คุณลุงเป็นคุณพ่อของบีน้อยใช่ไหมค่ะ" ฟ้า
                "ใช่จ๊ะ อ้าวบีน้อยเอาของขวัญให้หนูฟ้าสิ"
                "ค ครับ"

                ผมยื่นกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินกล่องใหญ่ใส่ให้ฟ้า ฟ้ารับไประหว่างรับก็เอามือมาจับมือผมด้วย ผมตกใจมากกว่าจะมีคนสังเกตุเห็น ผมรีบมองคุณพ่อฟ้าเป็นคนแรกแต่ดูเหมือนท่านจะไม่เห็น แต่คนที่เห็นกลับเป็นแม่ก้อย เพราะแม่ก้อยทำหน้าไม่ค่อยพอใจกับกริยาของฟ้า

                "เปิดเลยได้ไหมค่ะ" ฟ้า
                "เปิดเลยสิ น่าจะเป็นของที่เข้าชุดที่ฟ้าใส่อยู่เลยนะ" คุณพ่อ
                ฟ้าเปิดกล่องกำมหยี่ดูแล้วก็ร้องว้ายยย "สวยมากเลยค่ะ ฟ้าใส่เลยได้ไหมค่ะ"
                "ใส่เลยสิ ลุงจะได้ดูด้วยว่ามันสวยแค่ไหนเวลาหนูฟ้าใส่" คุณพ่อ
                คุณแม่ของฟ้าช่วยใส่สร้อยไพริน
                "สวยไหมค่ะคุณแม่" ฟ้า
                "สวยจ๊ะ ใครเลือกค่ะเนี่ยคุณบี แนนหรือว่าเจน"
                "แนนสิครับ ขานั้นเค้าแฟนชั่นเครื่องประดับ ส่วนเจนต้องชุด เอาไว้จะให้เจนเค้าตัดชุดสวยๆ มาให้หนูฟ้าใส่บ้าง" คุณพ่อ
                "ขอบคุณนะค่ะคุณลง ขอบใจนะบีน้อย บีน้อยเราไปนั่งกับเพื่อนๆ กันไหม ตรงนี้ให้ผู้ใหญ่เค้าคุยกันดีกว่านะ" ฟ้า
                ผมมองคุณแม่ก้อย
                "ไปเถอะจ๊ะ นั่งกับผู้ใหญ่จะเบื่อเปล่าๆ" แม่ก้อย
              
                ฟ้าดึงมือผมให้ลุกขึ้นตามเธอไป ผมตกใจที่ฟ้ากล้าทำแบบนี้ต่อหน้าคุณพ่อของเธอ ผมได้แต่มองหน้าแม่ก้อยที่ทำหน้าเหมือนผิดหวังในตัวผม ผมไม่เคยรู้สึกแย่แบบนี้เลย ฟ้าพาผมไปอวดเพื่อนๆ พร้อมกับสร้อยบนคอ ในงานมีลูกคนรวยและนายร้อยหลายคนที่มาเพื่อจีบฟ้า แต่ก็ไม่มีใครให้ขอราคาแพงเท่ากับผม พอฟ้าอวดผมเสร็จเธอก็พาผมไปที่ลับตาคน

                "ขอบคุณนะ บีน้อยบอกคุณพ่อใช่ไหมว่าให้เลือกของที่แพงที่สุดให้ฟ้า"
                "เออ เปล่านะ คุณแม่แนนเป็นคนเลือก แต่คุณพ่อบอกว่าให้เลือกสร้อยไพรินที่ราคาเหมาะสมกับฐานนะของคุณพ่อฟ้า"
                ฟ้าจับมือผมทั้งสองข้าง "คุณพ่อคุณแม่เราก็รู้จักกันและก็สนิทกัน บีน้อยจะว่ายังไงถ้างานวันเกิดครั้งหน้าของฟ้า จะเปลี่ยนเป็นงานอื่น"
                "งานอื่น หมายความว่ายังไงหรอ"
                "ก็เช่นงาน หมั่น"
                เหมือนฟ้าผ่าใส่กระบาลผม ผมยืนนิ่งจนพูดอะไรไม่ออก
                "ทำไมเงียบหละ ไม่อยากหมั่นกับฟ้าหรอ"
                "เออ เปล่านะ แต่เรายังเรียนกับอยู่เลยนะ เอาไว้เรียนจบแล้ว เออ ค่อยแต่งเลยไม่ดีกว่าหรอ" ผมพูดเอาตัวรอดไม่ได้คิดอะไร แต่ดันกลายเป็นข้อผูกมัดตัวเองเข้าเต็มเปา
                "จริงนะ ฟ้ารักบีน้อยที่สุดเลย"

                ฟ้าหอมแก้มผม ตั้งแต่มางานนี้ฟ้าทำผมหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ้มหลายรอบแล้ว และก็เป็นความซวยจริงๆ แม่ก้อยเดินผ่านมาพอดี ถึงคุณแม่ก้อยจะใจดีที่สุดแต่ถ้าทำให้โกรธแล้วง้อให้หายโกรธยากที่สุด ฟ้าหันไปเห็นแม่ก้อยเหมือนกัน แต่เธอกลับไม่รู้สึกว่าทำอะไรผิด เธอเดินเข้าไปหาคุณแม่

                "คุณแม่จะเข้าห้องน้ำหรอค่ะ" ฟ้า
                แม่ก้อยทำหน้างง คงเพราะที่ฟ้าเรียกว่าคุณแม่ แม่ก้อยมองมาที่ผม ทำเอาผมต้องรีบหลบสายตา
                "จ๊ะ"
                "เดี๋ยวฟ้าพาไปเองค่ะคุณแม่" ฟ้า

                ผมกลับไปที่โต๊ะ พักนึงแม่ก้อยก็กลับมาที่โต๊ะพร้อมกับฟ้า

                "ได้เวลาเป่าเค้กแล้วลูก" คุณแม่ของฟ้า
                "ค่ะ"

                เราลุกขึ้นไปที่เค้กก้อนใหญ่ที่วางไว้กลางงาน พนังงานก็มาจุดเทียนเสร็จ

                "อธิฐานเลยสิจ๊ะลูก" คุณแม่ของฟ้า
                "ค่ะ บีน้อยเรามาอธิฐานพร้อมๆ กันนะ" ฟ้า
                ฟ้าทำผมอีกแล้ว ผมหน้าเจื่อน
              
                พอสี่ทุ่มกว่าคุณพ่อก็ขอตัวกลับบ้าน ฟ้าไม่อยากให้ผมกลับแต่ผมก็อ้างว่าขับรถมากับคุณพ่อคุณแม่เลยต้องกลับด้วย ฟ้าไม่ค่อยพอใจ เธอทิ้งท้ายว่าให้ผมชดเชยด้วยการพาเธอไปกินข้าวนอกมหาลัยและ....ที่คอนโด ผมรู้สึกจุกตลอดเวลา ไม่รู้ว่าแม่ก้อยจะโกรธแค่ไหน

                "พี่บี ไปนั่งหน้าสิค่ะ"
                "ไม่เอา พี่อยากกอดเมีย ให้ไอ้ตัวเล็กมันขับไปเถอะ ดึกแล้วคนไม่สนใจหรอก"
คุณพ่อกอดแม้ก้อยไว้จนแม่ก้อยต้องยอมให้คุณพ่อนั่งด้วย
                "ก้อยว่าหนูฟ้าน่ารักไหม ดูเรียบร้อยน่ารักเหมาะกับไอ้ตัวเล็กเลยนะ"
                "แต่ก้อยกลัวว่า ความน่ารักความเรียบร้อยที่เห็นจะไม่ใช่ของจริงสิค่ะ"
                ผมตกใจรีบมองกระจกหลัง คุณแม่กำลังจ้องมาที่ผมด้วย
                "ไม่หรอกมั้ง ไอ้ดำ กับป๊อบดุจะตาย หนูฟ้าถึงได้เรียบร้อยขนาดนี้"
                "แบบนั้นสิค่ะยิ่งน่ากลัว โดนบังคับให้เรียบร้อย จริงๆ แล้วอาจจะตรงกันข้ามก็ได้"
                "แหม พี่ว่าก้อยคิดมากไปหรือเปล่า"
                "ไม่หรอกค่ะ ดูอย่างหนูครีมสิค่ะ เราตามใจมาแต่เด็ก แต่หนูครีมก็กลับเป็นเด็กเรียบร้อย"
                "จ้าแม่ พ่อเชื่อแม่แล้วกัน แต่คืนนี้เรามาหาน้องให้ได้ตัวเล็กกันนะ"
                "นี่พี่บี พูดอะไรไม่อายลูก"
                "อายทำไม มันโตแล้ว มันรู้แล้วว่ามันไม่ได้ออกมาจากกระบอกไม้ไผ่"
                "ยังอีก เดี๋ยวคืนนี้ก็ให้ไปนอนกอดเจ้าริวเลย"
                "แม่ใจร้ายอีกแล้ว จะไล่พ่อไปนอนกับหมาถ้าเดียวเลย แล้วไอ้ริวสองนี่มันก็ไม่ค่อยชอบพ่อด้วยนะ ไปกอดมัน มันจะกัดพ่อเอาหละซิ"

                คุณพ่อก็อ้อนคุณแม่ก้อยจนถึงบ้าน คืนนี้ผมคงรอดไม่โดนแม่ก้อยดุแล้ว แต่ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้แม่ก้อยจะยังโกรธผมเรื่องฟ้าอีกหรือเปล่า พอกลับถึงบ้านผมก็อาบน้ำแล้วรีบเข้าห้องก่อนที่จะโดนแม่ก้อยเรียกไปถามเรื่องฟ้า ระหว่างที่ผมกำลังลุ้นว่าจะรอดไหม ก็มีเสียงเคาะประตู ผมตกใจ แม่ก้อยตามมาซักผมเรื่องฟ้าจริงๆ หรอเนี่ย

                "บีน้อยกลับมาแล้วหรอ" ครีม
                ผมโล่งใจ
                "รีบปิดประตูก่อน"

                ครีมปิดประตูผมก็รีบเข้าไปกอดครีม
                "มีอะไรหรอ" ครีมอายที่อยู่ๆ ผมก็กอดเธอซะแน่น
                "หายน้อยใจหรือยัง"
                "เปล่านะ ครีมไม่ได้น้อยใจ"
                "คืนนี้อยากให้ครีมอยู่ด้วยจัง"
                "อุ้ย ไม่ได้หรอก เดี๋ยวคุณแม่แนนสงสัย เดี๋ยวครีมก็ต้องไปแล้ว นี่แกล้งบอกว่าออกมาเข้าห้องน้ำ"
                ผมจูบปากครีม เธอหลับตาพริ้ม ผมลูบไล้แผ่นหลังไล่ลงไปยังสะโพกกลมแน่น แต่ก็มีเสียงเรียกหาครีมของแม่แนนทำให้เราต้องรีบแยกกัน
                "ครีมอยู่ไหนลูก" เสียงแม่แนนดังมาแว่วๆ
                ครีมเปิดประตูห้องออกไป "อยู่นี่ค่ะพอดีแวะมายืม ipod ของบีน้อยค่ะ"
                "ได้หรือยังหละ มานอนได้แล้วดึกแล้ว"
                "ค่ะ" "ไปก่อนนะบีน้อย"

                ครีมมองผมเหมือนไม่อยากกลับไปนอนกับแม่แนน ก่อนที่ผมจะหลับตานอนผมก็คิดถึงผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิต แล้วผมก็คิดถึงเธอ พี่ก้อย ผมไม่ได้เจอพี่ก้อยหลายอาทิตย์แล้ว ผมมั่วแต่หลงระเริงกับฟ้าจนลืมพี่ก้อยไปซะสนิทใจ พอคิดได้สิ่งแรกที่ผมทำก็คือโทรหาเธอ

                "โทรมาดึกเชียวมีอะไรหรือเปล่า" พี่ก้อย
                "ไม่มีอะไรครับ พี่ก้อยว่างไหมพรุ่งนี้ผมอยากเจอ"
                "อืม พี่กลับบ้านไม่ได้อยู่หอ"
                "พี่กลับบางแสนหรอครับ"
                "ใช่ บีน้อยมีอะไรหรือเปล่าทำไมถึงโทรมาดึกแบบนี้"
                "ผมคิดถึงพี่ก้อยครับ"
                พี่ก้อยเงียบ
                "ผมไปหาพี่ก้อยได้ไหมครับ"
                "อย่าเลย บีน้อยคงไม่อยากมาบ้านพี่หรอก ครั้งที่แล้วพี่ชวนเรายังไม่มาเลยนี่"
                "ผมอยากไปสิครับ ครั้งที่แล้วผมติดธุระจริงๆ นี่พี่ก้อยโกรธผมหรอครับ"
                "เปล่านี่ พี่จะโกรธบีน้อยได้ยังไง"
                "ทำไมพี่ก้อยพูดเหมือนเราไม่ใช่แฟนกันแบบนี้หละครับ งั้นพรุ่งนี้ผมไปหานะ"
                "อย่าเลย วันอาทิตย์พี่ก็กลับแล้ว วันจันทร์ค่อยเจอกันก็ได้"
                "ไม่เอาครับ ผมอยากเจอพี่ก้อย พรุ่งนี้ผมจะไปหานะ"
                พี่ก้อยถอนใจ "ก็ตามใจ"
                "งั้นพรุ่งนี้ผมไปหาแล้วผมจะรอรับพี่ก้อยกลับกรุงเทพวันอาทิตย์นะครับ"
                "แต่บ้านพี่เล็กๆ ไม่มีที่ให้บีน้อยพักหรอกนะ"
                ผมรู้สึกว่าพี่ก้อยมีอะไรในใจแน่ๆ ครั้งที่แล้วยังชวนผมไปค้างที่บ้านอยู่เลย ครั้งนี้กลับบอกว่าไม่มีที่ให้พัก แบบนี้ผมยิ่งร้อนใจอยากรีบไปหาเธอ

                "ไม่เป็นไรคัรบ ผมพักที่อื่นก็ได้ ขอแค่พี่ก้อยยอมมาเจอผม"
                "อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ ถ้าพรุ่งนี้บีน้อยมาถึง ค่อยโทรมาบอกพี่แล้วกันนะ"

                พี่ก้อยวางสายไป ดูเหมือนพี่ก้อยไม่เชื่อว่าผมจะไปหาจริงๆ พอตอนเช้าที่โต๊ะอาหารผมก็รีบไปขอแม่ก้อยเพื่อจะไปเที่ยวบางแสน

                "เอาหนูครีมไปด้วยสิ" แม่แนน
                "ใช่นะ หนูครีมอยู่บ้านคนเดียวเบื่อแย่เลย" แม่เจน
                "เออแต่ว่า ผมค้างคืนนะครับ และก็ไปแต่ผู้ชาย"
                "เออ ครีมมีรายงานต้องทำ คงไปไม่ได้หรอกค่ะ ให้บีน้อยไปกับเพื่อนๆ เถอะ"
                ที่พูดมาทั้งหมดไม่มีใช่คนที่ผมอยากให้ตอบเลย แม่ก้อยเงียบ สงสัยจะโกรธผมจริงๆ
                "นะครับคุณแม่"
                "เอารถเก่าๆ ของแกไปบางแสนหรอ แล้วมันจะไปถึงหรอ" คุณพ่อ
                ไม่ใช่คนที่ผมอยากให้ตอบอีกแล้ว
                "งั้นก็เอารถแม่ไปสิ" แม่ก้อย
                ในที่สุด "ขอบคุณครับ"
                "เดี๋ยวก่อน ก้อย ไหนว่ารถเข้าศูนย์วันนี้ไง พี่จำได้นะ"
                "อ้อ จริงด้วยสิค่ะ เอาไว้เข้าวันอื่นก็ได้นี่ค่ะ"
                "ไม่ได้หรอก รถกำลังจะต้องเข้าศูนย์ เอาไปต่างจังหวัดเกิดเสียขึ้นมาทำไง"
                "งั้นแนนกับเจนหละรถว่างไหม"
                "แนนจะไปคัดนางแบบ"
                "เจนมีงานเดินแบบเย็นนี้ค่ะ แต่ว่านั่งรถแท๊กซี่ไปก็ได้"
                "เจนจะนั่งรถแท๊กซี่ไปได้ยังไง แล้วจะขนชุดไปยังไงหละ" คุณพ่อ
                "จริงด้วยสิค่ะ"
                ตกลงผมจะได้ไปหรือเปล่าเนี่ย อุตสาห์ผ่านด้านแม่ก้อยไปได้แล้วเชียว
                "ก็ให้มันขับรถที่พี่ซื้อให้ไปสิ พี่เพิ่งขับไปเข้าศูนย์มา ระบบความปลอดภัยก็ดีกว่าเราเก่าๆ ของมันด้วย"
                "แต่พี่บีค่ะ รถที่พี่บีซื้อให้บีน้อยมันนั่งได้แค่สองคนไม่ใช่หรอค่ะ แล้วนี่เค้าจะไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วเพื่อนๆ เค้าจะนั่งไปยังไงหละค่ะ" แม่ก้อย

                ผมเริ่มรู้สึกว่าถ้ายังไม่รีบไป ผมคงจะไม่ได้ไปแล้วแน่ๆ เพราะยิ่งคุยกันก็ยิ่งยาวออกไปเรื่อยๆ

                "เออไม่เป็นไรครับ เพื่อนผมขับรถไปอีกคัน พอดีอยากขับรถไปเองเพราะว่าจะได้ซื้อของกลับบ้านด้วย พวกปลาหมึก กุ้งที่แม่ก้อยชอบ"
                ผมต้องรีบพูดเอาใจแม่ก้อย
                "ไม่ต้องซื้ออะไรฝากแม่หรอกจ๊ะ บีน้อยไปเที่ยวให้สนุกเถอะ"
                "ไอ้ตัวเล็กพูดแล้วอย่าลืมหละ ถ้าแกกลับมามือเปล่ารับรองว่าแม่แก่งอนเป็นอาทิตย์แน่ๆ" คุณพ่อ
                "พี่บีนี่ อย่าไปว่าลูกสิค่ะ"
                "ไม่ต้องซื้อก็ได้นะบีน้อย แม่ไม่ชอบ มันเหม็น" แม่แนน
                "แนน" แม่ก้อยลากเสียงยาว
                "ซื้อมาเยอะๆ เลยนะ ดูๆ แม่ใหญ่เราโกรธแล้ว แซวนิดเดียว" แม่แนน
                "แนนยังอีกนะ"
                "ว้ายไปดีกว่า เดียวนางแบบจะรอ อิอิ ไอ้ตัวเล็กขับรถดีๆ หละ" แม่แนน

                ผมรีบไปหยิบเป้ใส่เสื้อเค้าที่เตรียมไว้ก่อนแล้ว ครีมมาที่ห้องผม

                "ขอโทษนะ บีมีเรื่องจำเป็นจริงๆ แล้วคราวหน้าบีจะพาครีมไปเที่ยวกันสองคนนะ"
                "จ๊ะ ไปเถอะ ขับรถดีๆ นะ"
                "ขอบใจนะที่เข้าใจบี"

                ผมหอมแก้มครีมแล้วรีบลงมาขั้นล่าง คุณพ่อกับแม่ก้อยไม่อยู่ในบ้านแล้วแต่ออกไปอยู่ที่รถ ผมรีบตามออกไป คุณพ่อกับคุณแม่ยืนอยู่ที่ M6 สีขาวมุกที่คุณพ่อซื้อให้ผมแต่ผมไม่ยอมขับ

                "นี่นะ ถ้ารถชนนะ จะมีระบบติดต่อทีมช่วยเหลือฉุกเฉินอัตโนมัติ 24 ชั่วโมงด้วยนะ ปลอยภัยสุดแล้ว เห็นไหม พี่ไม่ได้สปอยลูกเลยนะ ก้อยเชื่อพี่หรือยัง พี่ห่วงไอ้ตัวเล็กนะ ไม่อยากให้ขับรถเก่าๆ มันก็ยังขับไม่แข็งอันตราย"
                "ค่ะ แต่มันก็ไม่มากไปหรอค่ะ นักศึกษาแค่ปีหนึ่งขับรถแพงขนาดนี้ ถึงว่าลูกถึงไม่อา"
                "ก้อยไม่เข้าใจพี่อีกแล้ว"
                "พี่บีก็ไม่เข้าใจลูกเหมือนกันแหละค่ะ"
                ผมรีบเข้าไปห้ามทัพก่อนที่สองคนนี้จะทะเลาะกันจนผมอดไปบางแสน
                "มาแล้วหรอ นี่กุญแจเสียบแล้วกดไม่ต้องบิด" คุณพ่อ "ถ้ารถเสียหรือว่ามีอะไร กดปุ่มนี้นะ และจะมีคนมาช่วย แล้วก็อย่าขับเร็วหละ แกขับรถไม่เก่งอยู่ด้วย"
                "ค่ะ แหมใครจะเก่งเหมือนพี่บีหละค่ะ"
                "อ้าวก้อย นี่มันลูกพี่นะ ไม่ได้อะไรจากพี่เลย ไม่รู้ได้จากใครความไม่เอาไหนเนี่ย"
                "นี่ว่าก้อย แนน เจน ว่าไม่เอาไหนหรอค่ะ" แม่ก้อยหยิกหูคุณพ่อ
                "โอ้ยยยยย เปล่านะ โถ เนี่ยถ้าได้ก้อยกับเจนคงไม่เป็นแบบนี้ สงสัยมันจะได้แนนมาเยอะ"
                "ยังจะว่าลูกอีก มานี่เลย" "โอ้ยยย พี่เจ็บนะก้อย"
                "บีน้อยไปเถอะ แม่มีเรื่องจะต้องคุยกับพ่อเยอะเลย"

                ผมขับรถออกจากบ้านก่อนที่จะอดไป พอพ้นบ้านผมก็รีบโทรหาไอ้เจเพื่อเตี้ยมเอาไว้ก่อน เผื่อคุณพ่อไปที่มหาลัยแล้วถามเรื่องนี้เข้า

                "เออได้ กูจะช่วยมึง แต่มึงอย่าลืมเรื่องพี่เอมี่นะ"
                "เออๆ กูไม่ลืม กูกำลังดูที่ที่จะไปเที่ยว"
                "เร็วๆ หน่อยดิวะกูใจร้อน"
                "เออน่า ใจเย็นๆ พี่เอมี่เค้าไม่เปลี่ยนใจหรอก เอาไว้หลังงานคอนเสิร์ตได้ไหม"
                "เออก็ได้ แต่เอาก่อนไปงานรับน้องนะ เดี๋ยวเตี่ยกูไม่ให้ไป ไปเที่ยวสองรอบในเดือนเดียวกัน"
                "เออๆ ได้"

                ผมรีบขับรถขึ้นมอเตอร์เวย์แล้วรีบเหยียบตรงไปบางแสน ผมไปถึงก็ใกล้เที่ยง ผมรีบโทรหาพี่ก้อย แต่พี่ก้อยให้ผมหาโรงแรมพักให้ได้ก่อนแล้วค่อยบอกพี่ก้อยอีกที ผมเปิดห้องพักแล้วโทรหาพี่ก้อย

                "อืมพี่ช่วยงานที่บ้านอยู่นะ พี่ขอไปหาเย็นๆ แล้วกันนะ"
                "แต่พี่ก้อย อืม เออ ครับพี่ ผมจะรอ"
                "อืมแล้วเจอกันนะ"

                ผมไม่รู้จะทำอะไรก็เลยนอนรอพี่ก้อยอยู่ในห้องจนหกโมงเย็น พี่ก้อยก็โทรหาผมบอกว่ามารออยู่หน้าโรงแรมแล้ว ผมรีบลงไปหาพี่ก้อย
              
                "หิวหรือยัง ไปกินข้าวกันไหม"
                "ไปซิครับแต่จะไปยังไง เอารถผมไปไหม"
                "พี่ขับมอไซค์มา เราไปนั่งกินปิ้งย่างที่แหลมแท่นนะ"
                "ครับ"

                ผมซ้อนท้ายมอไซค์พี่ก้อยไปที่แหลมแท่น ระหว่างทางผมกอดเอวพี่ก้อยแน่น เพราะผมรู้สึกว่าไม่ได้กอดพี่ก้อยแบบนี้มานานแล้ว

                "นี่ไม่ต้องกอดพี่แน่นขนาดนี้ก็ได้นะ ไม่ใช่แม่กับลูก"
                "ทำไมหละครับ ก็ผมคิดถึงพี่ก้อยนี่ ผมอยากกอดพี่ก้อยแน่นๆ แบบนี้ไปตลอดเลยครับ"
                "ให้มันจริงเถอะ"

                เรานั่งกินร้านอาหารทะเลย่างที่ริมหาด พี่ก้อยไม่ค่อยคุยเหมือนทุกครั้ง จากนั้นเราก็ไปเดินถนนคนตลาดนัดกลางคืนต่อ เสร็จแล้วพี่ก้อยไปส่งผมที่โรงแรม เราขึ้นไปที่ห้องกัน พอเข้าห้องมาพี่ก้อยเข้ามาจูบผม เธอดันผมไปที่เตียงแล้วเราก็ล้มลงบนเตียงพร้อมๆ กันโดยที่ปากเราไม่หลุดจากกัน

                พี่ก้อยถอดเสื้อผมออกแล้วหอมไซ้ไปตามคอและแผ่นอกผม ผมได้แต่นอนเฉยๆ ปล่อยให้พี่ก้อยเป็นคนรุกเร้าผม พี่ก้อยไล่หอมลงมาถึงหน้าท้อง เธอเริ่มปลดเปลื้องกางเกงผมออก แล้วตามด้วยกางเกงใน พี่ก้อยก้มลงจูบไปที่ไอ้หนูของผม ผมรู้สึกเสียวมาก พี่ก้อยไม่เคยทำอะไรร้อนแรงขนาดนี้มาก่อน

                "โอ้ยยยย พี่ก้อย โอ้ยยย พี่ โอ้ยย"

                พี่ก้อยอมดุ้นผมเข้าปาก เธอผงกหัวขึ้นลงรูดรั้งมันช้าๆ แต่เสียวซ่าน ผมเสียวจนต้องเอามือไปขย้ำหัวพี่ก้อยไปด้วย พี่ก้อยทำอยู่นานจนผมแทบจะกลั้นน้ำกามไว้ไม่ไหว แต่พี่ก้อยก็หยุดก่อนที่ผมจะกระฉูดใส่ปากเธอ พี่ก้อยถอดเสื้อผ้าตั

เนื้อเรื่องตกหล่นทุกตอนเลยครับ วานกรุณาเอามาต่อให้เต็มด้วยครับ

ขอบคุณครับ

พี่ก้อยจะจากบีน้อยหรือเปล่า

ชอบ