.......... ..... .นวนิยายสั้นเกาะมหัศจรรย์ ตอนที่ 1 ชะตา..แว่น...By...areja..

            นานๆ เอางานมาลงนิ งาน ปั้น ที่เขียนพอมีอยู่ ตอนเดียวจบนะคะ แต่ตอนหนึ่งมัน 100 กว่าหน้าเลยไม่ได้เอามาลง พอดีเรื่องนี้ ปั้น แยกตอนไว้เลยพอลงได้นิ แล้ว รีพลายตอบ กันด้วยน้ำใจหน่อยนะคะ อย่า สักแต่ว่า ตอบ " ขอบคุณ " เพราะแค่ต้องการเปิดอ่าน แล้ว พวกมา เกรียน ห้องนี้ด้วย อย่าลองของเลย เดียวจะเสียน้ำใจกันเปล่าๆ..อ๋อ ไม่มีเสียวนะคะ ตอนนี้..

................./>/.............. ..................././( 11/4/2558 )/./.............. ............/ /............................./

ตอนที่ 1 ชะตา

          ปี ค.ศ.1966 เครื่องบินลำเลียง เฮอร์คิวลิส ซี-130 ขึ้นบินจากสนามกองบินอู่ตะเภา จำนวน 4 ลำจุดหมายสนามบินอุดรกองบิน 23..ขณะไต่เพดานบินที่ 12,000 ฟุตในสมัยนั้น (ปัจจุบัน เครื่องบินโดยสารจะบินที่ระดับ 38,000 ฟุต เครื่องบินรบสมรรถนะสูงสามารถทำการบินได้ที่ 60,000 ฟุต..) เกิดพายุเมฆขึ้นในระยะสายตามองเห็นเครื่องบินเกิดตกหลุมอากาศหลายระลอกจนต้องเบี่ยงคันบังคับออกขวาเพื่อหลบไม่ผ่าเข้าไปกลางเมฆพายุ เจ้าหน้าที่ในลำอีกทั้ง 5 คนใจหายใจคว่ำต่างเข้าประจำที่รัดเข็มขัดอยู่กับเก้าอี้..

 กัปตันแจ้งไปยังสถานีภาคพื้นดินถี่ยิบ ก่อนส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปยังศูนย์ควบคุมการบินภาคพื้นดิน.. " เมเดย์ๆ กัปตันเรียกศูนย์การบิน เรียกศูนย์ เมเดย์ๆ..ๆ.. ".. และ ควงสว่านหลุดออกจากฝูงที่บินเกาะกันมาดิ่งลงสู่เบื้องล่าง..โดยนักบินที่หนึ่งพยายามควบคุมทิศทางให้กลับมาตั้งลำ แต่ ก็สายเกินไปเพราะตัวเครื่องบินต่ำจนเกือบโหม่งแผ่นดิน ดีที่บริเวณนั้นมีต้นไม่สูง..จึงเฉี่ยวกระแทกกับยอดต้นไม้สูงเสียงระเบิดสนั่น..ตัวเครื่องส่วนห้องนักบิน และห้องเก็บลูกระเบิด-และยุทธภันฑ์ทางทหาร ก็ฉีกออกจากกัน.. ส่วนหัวห้องนักบินและเก้าอี้ผู้โดยสารที่นั่งติดห้องนักบินยังพุ่งต่อแล้วไปค้างติดที่กิ่งไม้ขนาดใหญ่สามารถหยุดการเคลื่อนที่ของส่วนหัวนั้นได้ แต่ส่วนท้ายที่ขาดหลุดเกิดระเบิดสนั่นก้องปานฟ้าฝ้าติดๆ หลายครั้ง ทุกคนสติดับที่ตรงนั้น..

                     1  

          คนทั้งหมด 6 คนมองเครื่องบินๆ ต่ำ ที่เฉียดยอดไม้ยืนต้นพุ่งหายเข้าไปในกลางเกาะ และเสียงระเบิดกึกก้องก็ตามมาสนั่นจนทุกคนได้ยินชัด และทุกคน ก็รีบตรงไปยังจุดนั้นในทันที ทิ้งซากสัมภาระมากมายจากเครื่องบินตกไว้ตรงจุดนั้น...ก่อนหน้านี้ 3 วันบนเกาะ เครื่องบินแอร์บัส a 38x กำหนดลงจอดเติมน้ำมัน วันศุกร์ที่13 มีนาคม พ.ศ 2558 เวลา 9 โมงเช้าญี่ปุ่น ( หรือ 7 โมงเช้าไทย ) ".. ซึ่งเร็วกว่าเวลาประเทศไทย 2 ชั่วโมงได้หายสาบสูญไปจากเรด้าร์เส้นทางการบินการวนลงจอดของ ศูนย์การควบคุมการบินภาคพื้นดินสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ..

เครื่องบินโดยสารเที่ยวนี้บินจากญี่ปุ่น จะลงจอดแวะพักเครื่องเติมน้ำมัน ส่ง-รับผู้โดยสารที่ประเทศไทย..แต่ ไฮโดดลิคล้อเกิดไม่ทำงานทำให้ล้อคู่หนึ่งไม่ยอมกาง นักบินต้องนำเครื่องบินวนอ้อมใหม่อีกรอบ เพื่อเปิดระบบกางล้อของ เครื่องไฮโดรลิก แต่ขณะตีวงออกทะเลเพื่อการยูเทิร์นเครื่องกลับมาแนวเส้นทางลงเดิม ขณะนั้นมีเมฆมรสุมกำลังโหมพัดอย่างรุนแรงในทะเลอ่าวไทยแล้วเกิดหลุมอากาศปะทะตัวเครื่องขณะหักคันบังคับตีวงกลับจนเสียการทรงตัว นักบินที่หนึ่ง หรือกัปตันพยายามควบคุมเครื่องเพื่อทรงตัวประครองวิถีการบิน..

แต่ช้าไปเพราะ ภาพสุดท้ายในห้องนักบินคือ น้ำจำนวนมากปะทะเข้ากับกระจกห้องควบคุมเครื่องบิน และเสียงระเบิดก็ดังสนั่นตัวเครื่องขาดขณะกระแทกผิวน้ำเป็นสองท่อน ส่วนด้านหน้าพุ่งไปเกยติดชายฝั่งบนเกาะส่วนหางแหลกแตกกระจายจมลงใต้ทะเล.. มีผู้รอดชีวิตตอนนั้น 12 คนและด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส จึงได้เสียชีวิตตามไปจนเหลือผู้รอดชีวิตที่ไม่บาดเจ็บอะไรมากเพียงแค่ฟกช้ำแค่ 6 คน..

          ทั้งหมดรีบตรงไปจุดเครื่องบินตกที่อยู่ลึกเข้าไปเกือบ 2 กิโลสภาพป่าชื้นดิบในส่วนของเกาะด้านนั้นร้อนชื้น ต้นไม้ค่อนข้างหนาตา ทุกคนเดินกึ่งวิ่งไปเพื่อหวังว่า จะมีผู้รอดชีวิต จากเหตุการณ์เครื่องบินตกในครั้งนี้..ทั้งหมดถูกนำร่างออกมาจากซากส่วนหัวของตัวเครื่องบินบางคน ร่างขาดเหลือ แต่ส่วนท่อนบน บางร่างขาขาด และ นักบินที่สอง ก็โดนไม้เสียบกลางหน้าอกติดเก้าอี้นักบิน..แต่ ปาฏิหาริย์มีอยู่พบผู้รอดชีวิต 2 คน นักบินที่หนึ่งผิวขาวชาวอเมริกัน และหญิงสาวหน้าลูกครึ่งไทย อีกหนึ่งคน แต่ทั้งคู่ยังหมดสติอยู่และกำลังได้รับการปฐมพยาบาลให้ฟื้นคืนสติอยู่..

" โอ๊ะ มียาและของตกเกลื่อนเลย มีลังอาวุธ และอาหารกระป๋องสำเร็จรูปด้วย เมื่อกี้ไปเดินเก็บมามีปืนด้วยนี้ไง..".. ชาญ นักธุรกิจโครงการรถไฟ และอสังหาริมาทรัพย์ วัย 40 ปีร่างสันทัดสูง 170 เซนติเมตร..ชูข้าวของที่หอบมาให้ดู..
" ใช่นี้ M16 และนี้.. ( เอ๊ะทำไมพูดภาษาเดียวกันได้ เดียวคงเฉลยไปเรื่อยๆ ถ้าใครติดตามโน๊ะ..) ".. โทมัส นิโกรแท้ชาวอูกันด้า วัย 45 อาชีพคนขับรถขนส่งสินค้า บริษัทต่างประเทศร่างสูงใหญ่เหมือนเซนเตอร์บาสเกตบอลทีมดัง..
" เขาฟื้นกันยัง คนนั้นน่าจะเป็นนักบินส่วนผู้หญิงคนนี้มีปอกแขนเครื่องหมายกาชาติด้วย น่าจะเป็นหมอหรือพยาบาลนะ..".. บักธง หนุ่มบึกเตี้ยตันมะขามข้อเดียว วัย 23 จากเวียงจันทร์ที่กำลังท่องเที่ยวช่วงหลังเรียนจบเดินอุ้มลังเวชภัณฑ์ขนาดใหญ่เดินเข้ามา..
" ยังแต่ดูตามร่างกายแทบไม่มีบาดแผลอะไรเลย ผิดกับศพพวกนั้น น่ากลัวจัง..". .เบญจวรรณ หรือ เบญ เด็กสาว ม.6 วัย 17 ปีที่ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนช่วงปิดเทอม บอกชายหนุ่ม พรางส่งสายตาไปที่ซากศพผู้เสียชีวิตที่เรียงกัน มือบีบนวดแขนและเรียก หญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่ข้างเธอ..
" คุณๆ ตื่นๆ คุณๆๆ..คนนี้ก็ยังไม่ฟื้น แต่มีแผลกระแทกหัวแตกนิดหน่อย ดูแล้วแผลเศษกระจกแตกกระเด็นใส่นะ...คุณๆ..".. ปาริชาติ หรือ ปลา นักศึกษา วัย 25 ป.โท โบราณคดีจากนอกกำลังเที่ยวช่วงพักหยุดภาคเรียน..เขย่าร่างนักบินที่นอนนิ่ง..
" โอ๊ะ พวกเรา ในนี้มีวิทยุสื่อสารด้วย เดียวจะลองถอดกลับไปเพื่อใช้ได้ จะได้ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ ได้..".. กริช หนุ่มจบวิศวะช่างกล วัย 26 ปีหล่อคมเข้มหุ่นนายแบบ..เดินออกมาจากส่วนหัวของตัวเครื่องอีกครั้งในมือถือ วิทยุสื่อสาร..

         จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ศพคนเสียชีวิตถูกฝังในบริเวณนั้นในหลุมเดียวกัน จาก จอบ-พลั่วสนามที่เก็บได้จากซากเครื่องบินแตก..และสามารถรวบรวมสิ่งของพอใช้ได้จำนวนมาก ทั้งยาเครื่องเวชภัณฑ์ อาหารกระป๋อง อาวุธทั้งระเบิดมือ ทั้ง 11 m.m.2 กระบอกพร้อมกระสุดหนึ่งลัง, M16 หนึ่งกระบอกกระสุนหนึ่งลังและแม๊ก ยาว-สั้นสำรองอีกนับสิบ, เครื่องยิงหัวระเบิด M 79 หนึ่งกระบอก,ปืนกลเบา M 249 รุ่น MK I ( ปืนกลเบาสามารถใช้กระสุนของ m 16 ได้) หนึ่งกระบอกพร้อมกระสุนบรรจุสายหนึ่งลังใหญ่.. ลูกระเบิดน้อยหน่า 30 ลูก ( เป็นระเบิดที่มีขนาดใหญ่เท่าไข่ห่าน ผิวนอกของระเบิดเป็นโลหะที่ทำเป็นกรอบสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ  เมื่อระเบิด กรอบเหล็กเล็ก ๆ เหล่านี้ก็แตกกระจาย สามารถฆ่าคนได้ในรัศมี 30 เมตร).. และเป้สนาม และเสื้อผ้าทหาร อีกจำนวนหนึ่ง..

สองผู้หมดสติ เริ่มรู้สึกตัว แต่ยังดูมึนๆ นึกเดาเหตุการณ์อยู่..เบญ เอาน้ำที่พกติดมาด้วยให้ทั้งสองดื่ม ทั้งคู่ดื่มน้ำ และมองสภาพทั่วไปของบริเวณนั้น ที่ลู่แหวกมาเป็นทางจากยอดไม้ และ ส่วนหัว ที่มาเสียบเข้ากลางต้นไม้ใหญ่ จนแหกแยกออก..จุดหยุดนิ่งของส่วนห้องควบคุมนั้นเอง มองไปยังหน้ากลุ่ม ผู้ช่วยชีวิต และ ใช้มือลูบตรวจไปตามร่างกายของ ตัวเอง..ทั้งหมดสอบถามกันเล็กน้อย และเคลื่อนย้ายกลับออกไปยัง ที่ตั้งพัก ชายหาด ดั่งเดิม..

                                  2   

          [post] เพราะภายในป่าค่อนข้างทึบอับอาจมี สัตว์ป่า หรือสัตว์มีพิษได้ อีกประการหากมีเรือสินค้า หรือเรือประมงผ่านมา จะได้สามารถส่งสัญญาณช่วยเหลือได้..ส่วนลังอาวุธต่างๆ ตกลงกันว่าจะทยอยเข้ามาขนออกไปภายหลังจึงเอาเฉพาะเท่าที่แบกหามติดมือมาได้ เพียงบางส่วน โทมัส แบกเต็นท์ขนาดใหญ่มาด้วยหนึ่งผืน..สองสาว เบญและปลา ประครองหญิงสาวซึ่ง เท้าส้นพยุงพากันออกมา..

แอน แพทย์ทหารร้อยตรี แอนนา เจ.วิลเลี่ยม โคกสูงเนิน.. ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน..คนโคราช บ้านมีคอกม้าแล้วแม่ได้พบ ชาวอเมริกันที่นำม้ามาแข่ง..จึงแต่งงานมี แอน ขึ้นมาเธอย้ายไปอยู่กับพ่อ เพราะแม่เสียชีวิต และศึกษาแพทย์จากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง..กองทัพ อเมริกันยามนั้นต้องการแพทย์ทหารเป็นจำนวนมาก เมื่อเธอรู้จะได้มาทำงานในไทย..จึงไปสมัครเป็นแพทย์ทหาร พึ่งติดยศร้อยตรี กำลังจะถูกส่งตัวลงภาคสนาม แต่ก็มาพบอุบัติเหตุทางอากาศครั้งนี้เสียก่อน..

ส่วน กัปตันเครื่องบินนักบินอเมริกัน นาวาอากาศเอก ทอม อาร์แรง..พอหายมึน ก็สามารถเดินออกมาได้ด้วยตนเองทั้งหมดต่างสอบถามที่มาที่ไป ของกันและกัน ในเพื่อนร่วมชะตากรรม บนเกาะแห่งนี้..เต็นท์ ถูกกางบนชายฝั่งที่เป็นดินติดชายฝั่งหลังก่อนหน้า ทุกคนที่เผชิญเหตุเครื่องบินโดยสารตก อาศัยใต้ต้นไม้เป็นที่บังแดด และปรึกษาหาวิธีการดำรงชีวิต เพื่อรอหน่วยช่วยเหลือทางทะเลและทางอากาศ ที่อาจติดตามเครื่องบินโดยสารอยู่..อาหาร ในช่วงแรกคือ มะพร้าว,กล้วยป่า และผลไม้ป่าที่พอจะมีอยู่บ้าง..

และมีน้ำจืดพึ่งมีใช้ เมื่อวานด้วยการสำรวจแหล่งน้ำในระยะใกล้เลาะชายฝั่งห่างออกไปเล็กน้อยประมาณ ครึ่งกิโล มีธารน้ำตกไหลออกมาจากป่าอยู่หนึ่งสายสามารถใช้ดื่มกินได้ จึงไม่ขัดสนเรื่องน้ำกินน้ำใช้..วันนี้ไปพบ อุปกรณ์มากมายในซากเครื่องบินลำเลียงทั้งกระติกน้ำ,หม้อสนามพลั่ว-จอบสนาม และมีเนื้อลมควันจำนวนหนึ่ง และเกลือ-พริกไท อีกจำนวนหนึ่งด้วย ข้าวสารก็มีมื้อเย็นนี้ทุกคนจึงดูจะได้อิ่มเป็นมื้อแรก หลังจากกินข้าวลิงมาเกือบ 3 วันเต็มๆ..ยังมีอาหารกระป๋องที่สามารถเก็บได้อีกหลายมื้อ อีกจำนวนมากพอควร ทั้งเนื้อกระป๋อง ,ปลากระป๋อง ,บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ,เนย.ชีสก้อนชนิดแข็ง ,ขนมปัง,กาแฟ.บุหรี่มาบูโร่,วินตัน.และ เหล้าวิสกี้อีกเกือบ 4 ลังจำนวนเป็น 100 ขวด..มีน้ำมันอีก หนึ่งแกลลอน100 ลิตรมาด้วย โทมัส หิ้วติดมือมาเผื่อใช้..

อาวุธที่ขนออกมา ถูกเอามาเก็บกองรวมกันในเต็นท์ที่กางขึ้นใหม่ เป็นเต็นท์ ทหารสามารถใช้นอนรวมกันได้ไม่น้อยกว่า 20 คน..กองไฟถูกจุดในวันแรก และข้าวถูกหุงจนส่งกลิ่นหอม อาหารกระป๋อง ถูกนำมาปรุงใหม่ให้ร้อน ทุกคนดูดีใจโดยลืมคิดถึงชีวิตที่จะต้องพบเจอในวันข้างหน้าไปชั่วขณะ..

" ข้าวสุกแล้วนะ ปลา กับเบญ ทำกับข้าวเสร็จยัง.."..กริช ถามขณะยกหม้อข้าวสนามที่พึ่งดงจนสุกลงวางบนพื้นทราย..
" ใกล้แล้ว ฉัน เอาชีสใส่ในปลากระป๋องจะได้ กินหละอีกแป๊บ เตรียมหา อะไรใส่ข้าวหละ.."..เบญ ใช้ไม้ที่ทำเหมือนพายคั่วคนเนื้อปลากระป๋อง ที่ขุดชีสใส่ไป เติมพริกไทยอีกนิด ส่งกลิ่นชวนกินยิ่งนัก..
" นี้ไง ผมทำมาแล้ว.."..บักธง เดินถือ กะลาฝ่าทำเป็นชามมาหลายใบ..
" แล้ว วิทยุที่นายเอามา..ใช้ได้ไหม กริช.."..ชาญ ที่กำลังตรวจดูอาวุธสอบถาม กริช ที่กำลังเติมฟืนลงในกองไฟ ตอนนั้นเวลา จวน 6 โมงเย็นแล้วลมทะเลพัดมาเอื้อยๆ ดูสงบราบลื่น..
" ตรวจดูแล้วน่าจะได้ นะพี่..แต่ แบตเตอร์รี่มันพัง เดียวต้องลองกลับไปหาแบตเตอร์รี่สำรอง มันน่าจะพอมี เห็นมีเครื่องที่พังอยู่หลายเครื่องอยู่เหมือนกัน.."..กริช หันไปรับกะลาจาก บักธง มาตักข้าวไว้รอท่า..
" ดี..คิดถึงบ้านแย่แล้ว แล้วไม่มีใครตามหาพวกเราเลยหรือไงนี้.."..ชาญ ถามลอยๆ ทุกคนมองมาที่เขา เป็นจุดเดียว..
" อ้าว กัปตัน เบามึนหัวแล้วหรือ .."..โทมัส ที่กำลังเห่อมีดสปาร์ต้าใหม่ที่เจอในซากเครื่องบิน กำลังเหลาไม้ไผ่ลำหนึ่งเป็นแหลนหอก เผื่อไว้หาปลา..
"ครับ ยัง งง ๆ นึกเหตุการณ์อยู่ว่างเป็นอย่างไรมาอย่างไร เสียดายเพื่อนที่มาด้วย ตายหมดเลย..ดีนะ ที่ยังมีหมอรอดมาด้วยอีกคน.."..ทอม สะลัดศีรษะขณะกำลังจะนั่งลงหลังเดินมากจากเต็นท์..
" นั้นซิ กัปตัน ฉันยังคิดว่ารอดมาได้อย่างไรตอนเครื่องบินหมุน มันเร็วมาก แล้วตอนชนต้นไม้ตัวลำขาดอีกฉันเห็นจะจะ.. ฉันนี้ คิดว่าอย่างไรต้องตายแน่ แต่ก็มหัศจรรย์เหลือเกินที่คุณพระยังคุ้ม.."..แอน กุมพระที่สร้อยคอ สายตามองไปยังเปลวไฟ..
" แล้วพวกคุณกำลังจะไปไหนกันถึงตกลงบนเกาะนี้ได้ครับ.."..กริช ถามขึ้นอีกด้วยความสงสัย ในหลายๆ สิ่ง ที่เห็นในสิ่งของที่เก็บรวมมาได้..
" เรา กำลังบินลำเลียงเสบียงยุทธภัณฑ์ไปส่งสนามบินกองบิน 23 อุดร..แต่เครื่องเจอพายุ แล้วเรา หลบออกมาเจอหลุมอากาศอีก จึงเคว้งแล้วพอ ตั้งสติได้ ก็เห็นยอดไม้ไม่ไกลแล้ว ก่อนวูบหมดสติ เพราะแรงกระแทก คิดว่าไม่รอดเหมือนกัน.."..ทอม เล่าไป พรางหยิบหม้อกาแฟ กลิ่นฉุยขึ้นมารินลงฝากระติกอลูมิเนียม..
" โอ๊ะ เหมือนเครื่องเราเลย มันเจอพายุ กับหลุมอากาศ..กระเป๋าบนเครื่องนี้กลิ้งล่วงระนาวเลยคนกลิ้งกันหลายคนดูสับสนมาก ก่อนไม่ถึงอึดใจเครื่องกระแทก..แล้ว เรา ก็มารู้สึกตัวคาเข็มขัดนิรภัย ลืมตามามองเห็นทะเล..แต่พอมองข้างตัว มีที่นั่งติดอยู่ไม่กี่ตัวมีคนอยู่ที่เข็มขัดพอได้สติ ก็เรียกกันช่วยกันออกมา นั้นไงซากเครื่องเหลือแต่ส่วนหัว กับที่นั่งไม่กี่ตัว มีคนเจ็บหนัก 6 คนแต่ ก็ไม่รอด เพราะไม่มีทั้งยาและ อุปกรณ์ทำแผล และทยอยเสียชีวิตกันไป..จนเหลือเท่าที่เห็นนี้แหละ.."..ชาญ เล่ารายละเอียดมือยังลูบคล้ำอาวุธอยู่..

          พออาหารเสร็จมื้อคำก็เริ่มขึ้น เหล้าวิสกี้ถูกนำมาเปิดดื่มกัน..ทุกคนต่างแลกเปลี่ยนเล่าเรื่องราวของตน และมาตื่นตะลึงว่าไม่น่าเป็นไปได้..ที่ ทอมและแอน เป็นคนยุคสงครามเวียดนาม ความฉงนเริ่มเกิด..แต่ กริชนั้นค่อนข้างเชื่อ เพราะวิทยุรุ่น FM-1,FM-5 เขาเลิกใช้กันแล้วยุคนี้สมัยนี้ และสภาพเครื่องบินที่ดูเก่าหลงยุคไม่มีเครื่องมืออิเล็คโทรนิคใดๆ เลยที่บ่งชี้ว่าเป็นสมัย 2015 นั้นอีกเครื่องกระป๋องต่างๆ ที่บอกเวลาผลิตนั้นอีก มันผลิตตีตรา U.s. ค.ศ.1966..และ ยาบางชนิดที่พบปัจจุบันนั้นเลิกผลิตไปแล้ว..

หลายคนก็ยังไม่เชื่อ แต่ก็ต่างไม่คัดค้านหรือแย้งอะไร..แค่ฟัง รายละเอียดอย่างตั้งใจ และทุกคนก็เชื่อในสิ่งที่ทั้ง กัปตันทอม และแอน บอกเล่า ส่วนสองคนจากอดีต ก็เชื่อในสิ่งที่ทั้งหมดบอก เพราะทั้งซากเครื่องบินที่ยังพอมีให้เห็นเกยอยู่ที่หาดด้านหนึ่งหรือ อุปกรณ์บางอย่างที่เป็นของยุคนี้ ทั้งโทรศัพท์มือถือที่พังหรือ โน๊ตบุ๊คที่เสียแล้ว..ทุกคนบนชะตาเดียวกันเริ่มคิด นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..?? [/post]

        3   

................./>/............... .................././(11/4/2558 )/./............ ..............//............................./

          จบตอนก่อนคิดว่าเกริ่นนิ หากข้อมูลบ้างประการคลาดเคลื่อน แจ้งบอกได้นะคะ เพราะบางสิ่งพยายามค้นข้อมูล พามึนเหมือนกัน..และตอนแรก อ่านจบไม่ เวิร์ก ก็ หยุดไปต่อกันนะคะ เพราะ มี 15 ตอนที่เขียนจบเรียบร้อยแล้ว แต่ จะซ่อนทั้งหมดจ๊ะ เครนร๊า จะได้เหลือ เฉพาะ คนที่อ่าน กันจริงๆ โน๊ะ..

....... ....... จบ นวนิยายสั้นเกาะมหัศจรรย์ ตอนที่ 1 ชะตา.. แว่น...By...areja ..

*ก๊อป ไปอ่านได้แต่ห้าม !นำไปเผยแพร่นะคะ ต้องการหาอ่าน แว่น นำไปลงไว้มีรูปโปรไฟร์ ที่ไหน ที่นั้นมีงานของ แว่น นะคะ ขอบคุณคออ่านจ๊ะ *




บอกไว้ก่อนไม่พร้อม รีพลาย ภาษามนุษย์ อย่าอ่านอย่า ! ลองของ..เรื่องนี้ แบนไปหลายคนหละ ไม่เตือนหละ
พิมพ์ให้อ่านเป็น 10 หน้าเสียเวลา คิด พิมพ์ หารูป ข้อมูล ใส่โค๊ด..เอาคิด!! แล้วตอบมา ซัั่วๆ อะไรสักสิ่ง ..

แค่ เวลาที่นั่งอ่านมันก็นานกว่าที่คุณตอบแล้ว ฉะนั้น..เป็น ปิง ที่มีน้ำใจ แต่อย่าเป็น เหลือบไร ที่กำลังจะโดน
 แบน
 เครนะเตือนไว้แต่ ตอนแรกๆ เลยงานดีดี ยังมีอีกหลายท่านเขียนไปหา ท่านอื่นอ่าน บอร์ดอื่นอ่าน
แต่มาตอบ เกรียน ในห้อง เรื่องเล่าประสบกามเสียว บอร์ดนี้ เดียวจะจัดให้..

ถ้าไม่มั่นใจ จะใช้ภาษาคนตอบได้ อย่าได้ เกรียน ลองของ..


.

ขอบคุณสำหรับนิยายแนวนี้มากครับคุณ แว่น 

ผมชอบแนวนี้มากนี่ขนาดตอนแรกยังไม่มีฉากเสียว

แต่สงสัยคือใครพระเอกส่วนตัวอยากให้นายดำเราเป็น

น่าติดตามแนวผจญภัย

เนื้อเรื่องตื่นเต้น น่าติดตามมากกก นึกถึงอดีต หนังสือบางกอกครับ  /ว่าแต่ ตัวละครเยอะแบบนี้ ฉากเสียวคงสนุกน่าดู /ขอบคุณครับ

good

ชอบแนวผจญภัย มีเนื้อเรื่องชวนติดตาม ขอบคุณมากครับ

นานๆเจอแนวผจญภัยข้ามเวลามา ก็จะ งงๆ หน่อยครับ

พอร์ตเรื่องน่าสนใจครับ

ยอมรับว่าแอบงง แต่แนวทางน่าสนใจมากๆ เสียดายไม่ครบคู่

รู้จักคุณแว่นareja มานานคั้งแต่*ตาเสธ ตอนเด็ก*+ - 10 ปี 
วรรณกรรมคุณแว่น เธอเยอะมาก ๆ อ่านไม่หมด

ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกคนไหนพระเอกนางเอก

แนวๆๆนี้หาอ่านยากมากเลย

หายากจริงๆน่าสนใจ

ผมชอบนิยายแนวผจญภัยหลงเกาะ มีปรากฏการต่างๆเกิดขึ้น แบบนี้สนุกมากครับ ติดตามครับผม

ลองอ่านก่อนครับ