เริ่มเรื่องใหม่ครับ ขอฝากด้วยนะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องยาว ว่าจะแต่งไปเรื่อย ๆ ยังไม่มีตอนจบครับ ^^

          หลังจากย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านใหม่ของผม ผมตัดสินใจแกะข้าวของของผมออกจากกล่องและเดินไปรอบๆ บ้านใหม่นี่ ผมมองดูเฟอนิเจอร์ต่างๆมันเยี่ยมมาก เหมือนอย่างที่ผมฝันมานาน ทีวี HD42 นิ้ว ที่ติดอยู่บนผนังนั่น แล้วก็รูปคู่ระหว่างผมกับคนในวงการ ดาราคนนั้นคนนี้ ใส่กรอบเล็กๆ ประดับไว้อย่างมีสไตล์

     ไม่ว่าจะเป็น อั้ม หรือนุ่น บรรดาผู้กํากับต่างๆ รวมถึงรูปที่ผมขึ้นไปรับรางวัลต่างๆ

" พรุ่งนี้บรีฟงานใหม่ น่าสงสัยจริงๆว่าจะเจอใคร...เราน่าจะทําอย่างที่เคยแหละ ยิ้ม สุภาพและทักทาย " มันตื่นเต้นเสมอที่ผมต้องบรีฟงานใหม่ ดาราใหม่ๆ ผมเป็นคนเขียนบทครับ

     ใช่ครับ...บทประพันธ์ต่าง ๆ ต่างจากบทดัดแปลงตรงที่ ผมจะแต่งโครงเรื่องเพื่อเสนอ จากนั้นก็แคสติ้งเอง เพื่อให้ดาราที่เล่นเป็นตัวละครของผม เป็นธรรมชาติที่สุด แล้วค่อยลงรายละเอียดบท การทํางานแบบนี้ทําให้ผมได้รับรางวัลมากมายในช่วงปีที่ผ่านมา และวันพรุ่งนี้ เป็นอีกงานนึงที่ผมจะต้องไปรับบรีฟ ช่วงนี้งานผมค่อนข้างชุกจากผลงานในปีที่ผ่านมา มันจึงไม่ใช่แค่ละครเรื่องเดียวที่ผมต้องทํา

เ ช้ า วั น รุ่ ง ขึ้ น ผ ม เ ดิ น ท า ง ไ ปสํานักงาน เพื่อบรีฟงาน ผมมาแต่เช้าตรู่ ผมเปิดประตูห้องประชุมเข้าไป เจอะเข้ากับสาวน้อยร่างเล็กกระทัดรัด เธอยิ้มมาให้ผม มันจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจากดาราระดับแม่เหล็กของสังกัดนี้ "แต้ว ณฐพร" เธอใส่กางเกงขาสั้นสบายๆ และเสื้อยื้ดขาว คลุมด้วยเสื้อยีนแขนยาว เธอสวมแว่นกันแดดสีดําอันโต ผมเหมือนโดนชก งุนงง เธอชะเง้อหน้าเข้าหาผมอย่างสงสัย
                                        
" คุณคงเป็นคนเขียนบทมือรางวัลสินะคะ....แต้วได้ยินเกี่ยวกับคุณมาตั้งเยอะ การทํางานแปลกๆน่ะ แต้วนะคะ หวังว่าเราคงได้ร่วมงานกันนะ " เธอรัวคําถามเป็นชุดใส่ผมที่ยังค้างอิริยาบทงงๆอยุ่
" เอ่อ...ครับ ผมรู้จักคุณอยู่แล้ว ยินดีที่ได้พบนะครับ " ผมละล่ําละลักออกมา
" จะเข้ามามั๊ยคะ? " เธอถามเสียงหวาน
" น่ะ...แน่นอนครับ " ผมตอบตะกุกตะกัก

     ผมเดินเข้ามาพร้อมกับเธอ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งในห้องประชุมอันโอ่อ่า เธอเดินไปนั่งลงตรงข้ามผมบรรยากาศเงียบ แต่มันไม่ได้น่าอึดอัดหรอก ก็มีสาวน่ารักมานั่งตรงหน้านี่นา แต่ผมก็คิดว่าผมควรทําลายความเงียบนี่ล่ะนะ

" ขอโทษนะครับ ถ้าผมจะบอกตรงๆว่าคุณแต้วอาจไม่ได้งานของผมนะ " ผมดันสร้างบทสนทนาชวนเครียดไปซะได้ แต่อย่างว่า ถ้าผมพูดกับคนเก่ง คงไม่มานั่นอยู่หน้ากระดาษแล้วเขียนบทหรอก
" ไม่เป็นไรค่ะ " เธอตอบเสียงหยั่งกะนางฟ้าเลย " คุณไม่จําเป็นต้องขอโทษแต้วนะ จริงๆแต้วประหลาดใจนะที่คุณพูดตรงๆแบบนี้ ยังไงแต้วก็เป็นแฟนละครคุณนะ " เธอตบท้ายด้วยยิ้มหวาน
" ขอบคุณครับ ผมอยากเขียนตัวละครที่ได้แรงบรรดาลใจจากคุณเหมือนกันนะ คุณดูมีเสน่ห์อาจเป็นแรงจูงใจหลักสําหรับผมในการเขียนเรื่องต่อไปก็ได้ " ผมพูดอย่างเปิดใจ
" ว้าว...จริงเหรอคะ ว่าแต่คุณเกิดปีอะไรคะ? " เสียงเธอดูประหลาดใจจริงๆ  
" 2530 ครับ " ผมตอบเสียงเรียบ
" อ่า...คุณแก่กว่าแต้ว แต้วควรเรียกคุณว่าพี่เนอะ " เธอพูดเสียงอ้อน
" ไม่จําเป็นหรอกครับ....เราน่าจะอายุใกล้ๆกันแหละ จริงๆคุณต้องเป็นรุ่นพี่ในวงการด้วยนะ " ผมตอบเสียงร่าเริง
" โอย....ทําไมดูแก่ขนาดนั้นเนี่ย " เธอทําเสียงอ่อยผมกับเธอหัวเราะลั่นห้อง

     นี่คงเช้าไปสําหรับการประชุมล่ะมั้ง ทําไมใครไม่มากันเลยล่ะเนี่ย

" คุณมีดาราในดวงใจมั๊ย? เอาแบบว่าดาราที่เป็นแรงบรรดาลใจเขียนเรื่องล่าสุดน่ะ " เธอชวนคุยต่อ
" เรื่องล่าสุดของผมคงเป็น น้องเก้า น่ะครับ ผมไปเจอเธอในงานอีเว้นหนึ่ง เห็นคาแรคเตอร์น่ารักดีเลยจับมาเป็นตัวละครน่ะครับ แต่อย่างที่รู้กัน ว่าการทํางานของผมน่ะปรับเปลี่ยนได้ในรายละเอียด มันเป็นไปได้ทุกด้านแหละครับ " ผมอธิบายยาว
" อ๋อ..ค่ะ จริงๆแต้วไม่ได้มาแคสงานคุณหรอกค่ะ...แต้วมาแคสอีกงานนึง นี่ก็ใกล้ได้เวลานัดแล้วล่ะ เดี๋ยวแต้วไปห้องประชุมก่อนนะคะ " เธอยิ้มแล้วลุกเดินไปที่ประตู
" ขอบคุณที่อุตส่าห์มาคุยเป็นเพื่อนนะครับ วันนึงเราคงได้ร่วมงานกัน " ผมยิ้มตอบแล้วมองตามเธอไปที่ประตูเธอแง้มประตูแล้วหันมา มองผม
" เรียกว่า แต้วเฉยๆก็ได้นะคะ ไม่ต้องมีคุณนําหน้าหรอก " เธอยิ้มส่งท้ายก่อนผมจะตอบอะไร เธอก็ออกประตูไปแล้ว

     การประชุมเริ่มขึ้น ผมยังไม่เห็นดาราที่จะมารับบท กลายเป็นว่าวันนี้เป็นการประชุมปรับแก้โครงเรื่อง เรื่องดาราคงต้องรอไปก่อนผมคิดแบบนั้น เวลาผ่านไปยาวนาน จนได้บทสรุป รู้ตัวอีกทีผมก็มาโผล่อยู่ร้านกาแฟหน้าบริษัทซะแล้ว...กาแฟเข้ม ๆ ซักแก้วคงลดความตึงแถวๆ หน้าผากผมได้ล่ะมั้งผมพาลนึกถึงบ้านใหม่ ผมบอกตัวเองเสมอว่าชีวิตต้องดีกว่านี้

แหม่ พอคิดถึงบ้านใหม่แล้ว มันก็หยั่งกะฝันไปแน่ะ ความคิดผมสะดุดลงผมโดนตีไหล่อย่างแรง ผมสะดุ้งแล้วหันไปที่คนตีด้านหลัง ผมเห็นคนที่ยืนยิ้มด้านหลังผม ผมงงเล็กน้อย "เก้า ศุภัสสรา" เธออยู่ในชุดนักศึกษา หัวใจของผมเหมือนหลุดจากการควบคุม ผมแพ้ชุดนักศึกษา มีใครไม่แพ้บ้างล่ะครับ ผมพยายามสงบใจลง
                                    

" สวัสดีครับ...ผม....คือ " ผมพูดอะไรไม่รู้เรื่อง
" ค่ะ...เราเคยเจอกันแล้ว ที่งานอีเว้นค่ะ หนูเก้าค่ะ ได้ยินจากพี่แต้วว่า ตัวละครเรื่องล่าสุดเอาหนูเป็นต้นแบบ จริงรึเปล่าคะ? " เธอถามเสียงสดใส
" อ่า....ใช่ครับ คุณดูมีพลังมาก ดูสดใสดีน่ะครับ " ผมพูดเสียงเหมือนออกไปไม่หมดมันคาอยู่แถวๆ คอหอยเนี่ย
" ขอบคุณนะคะ...หนูภูมิใจมากเลย หนูนั่งด้วยได้รึเปล่า? " เธอถาม
" แน่นอนครับ " ผมตอบทันควันผมมองหน้าตาอันสดใสของเธอแล้วเอ่ยถาม
" ดื่มอะไรดีครับ? " ผมถาม
" บลูโคล่าแล้วกันค่ะ " เธอตอบพลางมองไปที่เมนู
" ครับ " ผมรับคําแล้วหันไปสั่งเมนูที่ว่าให้กับเธอ

     ใครจะรู้ล่ะครับ....ว่าหลังจากวันนี้ ชีวิตของผม จะเปลี่ยนไป มันจะเปลี่ยนไป แบบที่ไม่เคยมีใครคาดคิดมาก่อน

โปรดติดตามตอนต่อไป.......

ไม่ต้องโปรดผมก็ติดตามคร้าบบ

รอติดตามครับ