🧡 XONLY 🧡

        ต้องบอกเสียก่อนว่า ผมเขียนเรื่องไม่ค่อยเก่งนะครับ ส่วนใหญ่อาศัยว่าชอบอ่านเรื่องเสียวตามเวบโป๊ต่างๆ
เลยอยากลองหัดเขียนบ้าง เผอิญเพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ในเวบนี้ ก็เลยอยากแชร์ประสพการณ์ถ่ายทอดให้ฟัง
ถ้าอ่านแล้วไม่สนุก ไม่เสียว ไม่สยิว ขออภัยไว้ล่วงหน้านะครับ
 
          ผมชื่อนัด เป็นนิสิตของสถานศึกษาแห่งหนึ่งย่านบางเขนนะครับ มีวันหนึ่งหลังจากที่ซ้อมรักบี้เสร็จ รุ่นพี่ปีสาม
ชื่อพี่ก้อง ที่เป็นหัวหน้าทีม ชวนผมกับเพื่อนในชมรมรักบี้อีก 2 คน มีไอ้บิ๊ก กับไอ้เอกไปกินเหล้า ในซอยที่ไม่ไกลจาก
มหาวิทยาลัย เท่าไหร่หรอกครับ
 
พอเราไปถึงร้านเหล้าแห่งนั้น ยังไม่ค่อยมีลูกค้าสักเท่าไหร่ อาจจะเพราะยังหัวค่ำอยู่ก็ได้ พวกเราก็หาที่นังเป็นโซฟาตัว
ยาวๆ เนื้อนุ่มๆ ที่อิงกำแพงตึก มองเห็นใครไปใครมาได้ชัด พี่ก้องเรียกบริกรมาบอกให้เอาเหล้าที่ฝากไว้มาให้ จากนั้น
ก็สั่งกับแกล้มสองสามอย่าง พวกเราก็นั่งละเลียดเหล้า พร้อมคุยกันเกี่ยวกับเรื่องในชมรมรักบี้ของเราไปเรื่อยๆ
 
จนเวลาผ่านไปสักชั่วโมงกว่าๆ แสงไฟในร้านเริ่มหรี่ลงจนสลัว โดยเฉพาะตรงที่พวกเรานั่ง มันค่อนข้างมืด จนแทบจะ
มองหน้ากันไม่เห็น ถ้าไม่เผอิญมีแสงเทียนแว๊บๆแวมๆในถ้วยแก้วสีสวยที่วางอยู่บนโต๊ะกลาง พวกผมคงต้องจุดไฟแช็ก
ส่องกับแกล้มเป็นแน่
 
     สักครู่เสียงเพลงที่ดีเจเปิดจากแผ่นเริ่มบรรเลงเป็นเพลงจังหวะสนุกๆ พวกเราก็เริ่มครึกครื้น กินเหล้าเคล้าเสียงเพลง
พร้อมโยกตัวตามจังหวะตื๊ดๆๆ อย่างเมามัน โดยไม่ได้สังเกตุเลยว่า โต๊ะข้างๆนั้นเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งมีเสียงหนาๆ
( น่าจะเป็นการดัดเสียง ) ห้าวๆของโต๊ะข้างๆนั้นต่อว่าบริกรของร้าน ดังแทรกเสียงเพลงเข้ามาให้ได้ยิน
 
"อะไรวะ..เหล้าอั้วฝากที่ร้านทำไมมันยุบหายไปเยอะวะ..ใครแม่งแอบเอาไปกิน..ไปเรียกผุ้จัดการมาคุยหน่อยสิวะ.." พี่ก้อง
เริ่มสะกิดขาผม หลังจากที่ได้ยินเสียงนั้น
"อะไรพี่...จะมีเรื่องกันหรือครับ..." ผมถามเสียงตื่นๆ แม้จะเป็นนักกีฬารักบี้ ที่ต้องใช้ร่ายกายเข้าประทะกันหนักๆ ต้องฝึกฝน
จนร่างกายแข็งแรง แต่ชีวิตของผมนั้น ไม่เคยมีเรื่องชกต่อยกับใครมาก่อนเลย เมื่อโดนพี่ก้องสะกิดขาจึงรู้สึกตื่นๆ เกร็งๆ
 
"อาจจะมีเรื่องว่ะ..ระวังๆตัวไว้หน่อยก็ดี..." พี่ก้องตอบมา สักครู่ผู้จัดการร้านก็เข้ามาเคลียร์กับผู้ชายคนนั้น ผมเห็นเค้าพูด
คุยกันสักพัก พร้อมได้ยินเสียงบอกขอโทษครับๆคุณแป๋ม จากปากผู้จัดการ พวกผมก็งง
 
     แป๋มนี่มันน่าจะเป็นชื่อผู้หญิงมากกว่านะครับ แต่ที่เราเห็นอยุ่นั้น มันเป็นผู้ชายตัวบางๆ สูงสัก 170 น่าจะได้ ตัดผมรองทรง
ใส่เสื้อยืดมียี่ห้อตัวใหญ่ๆ( ที่เห็นได้ชัดขนาดนี้ เพราะตอนนั้นผู้จักการร้านเปิดไฟบนเพดานส่องไปที่โต๊ะนั้นสว่างกว่าที่ตรง
อื่น ) ยัยทอมมากับผู้หญิงอีกคน ที่หน้าตาดูน่ารักดี สงสัยจะเป็นดี้แน่ๆ
 
"สงสัยทอมว่ะ.." ไอ้บิ๊กมันชะโงกหัวเข้ามากระซิบบอกพี่เอก แต่เสียงคงดังเกินไปจนผมได้ยิน และเชื่อว่ายัยทอมคนนั้นน่า
จะได้ยินเช่นกัน....หล่อนจึงหันหน้ามาทางเสียง
"ทอมแล้วไง..หนักหัวใครวะ..." ไอ้บิ๊กได้ยินถึงกับอึ้ง ปรกติมันเป้นคนใจร้อนๆห้าวๆอยู่เหมือนกัน แต่คราวนี้มันเงียบ คงเพราะ
เห็นว่ายัยแป๋มนั้นแท้จริงก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น มันจึงนั่งเงียบใจเย็น แต่ไอ้เอกนี่สิ มันไม่ใจเย็นด้วยมันหันไปมอง
ตาขวาง คงเริ่มมึนๆเมาๆ เพราะมันดื่มเหล้าไปหลายแก้วแล้ว
 
"หุบปากไปเลยอีทอม..เดี๋ยวโดนกู..หายเป็นทอมแน่..." ไอ้เอกมันสวนกลับ แล้วไม่สนใจ หันหน้ามากินเหล้าต่อ โดยไม่สน
ใจว่ายัยทอมแป๋มจะโมโหหรือไม่ แต่ผมนั่งฝั่งตรงข้ามกับไอ้เอก ผมเห็นชัดว่ายัยทอมแป๋มมันคงโกรธจนหน้าแดง ลุกพรวด
ขึ้นยืน ในมือถือขวดโซดายกขึ้น แล้วกระโจนหมายใจจะฟาดใส่หัวเพื่อนผม
 
     ผมรีบกระโดดแท็คเข้าที่ตัวยัยแป๋ม จนขวดโซดาในมือยัยทอมพลาดเป้าจากหัวไอ้เอก มาเป็นกลางหลังผมดังปั๊ก แม้จะรู้
สึกเจ็บๆ อยู่บ้าง แต่เวลานั้นไม่มีเวลามาสนใจ
 
พี่ก้องกับเพื่อนผมก็ลุกฮือขึ้นมา ช่วยกันจับแขนยัยทอมแป๋มยึดไว้ยัยทอมก็ดิ้นไปดิ้นมาเหวี่ยงขาเตะถีบวืดวาดๆ แต่พวกผม
ไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก เพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิง ผู้จัดการร้านกับบริกรก็เข้ามามุงดู เมื่อเห็นว่าพวกผมไม่ได้ทำอะไรหล่อนก็
ยืนดูเฉยๆ สักพักเธอก็อ่อนแรง ถูกไอ้เอกรวบแขนกอดไว้แน่น
 
"ปล่อยกูนะ..มึงรุ้มั๊ยกูลูกใคร..." ตามฟอร์มเลย พูดอวดใหญ่โตข่มขู่ แต่พี่ก้องไม่สนใจ เพราะพ่อพี่ก้องนั้นเป็นนายตำรวจ
ใหญ่ยศนายพล ทำงานอยุ่ที่ สน.ภาษีเจริญ
"ผมไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นลูกใคร..รุ้แต่ว่าผมไม่กลัวครับ..." พี่ก้องทำใจเย็น พูดจาสุภาพๆ กลับไป ผู้จัดการร้านก็เข้ามากระซิบ
ผมไม่รุ้หรอกว่าเขากระซิบบอกอะไรพี่ก้อง เห็นเพียงพี่ก้องพยักหน้าหงึกๆ ยิ้มๆ
 
     ตอนนั้นไฟสว่างเหมือนตอนแรกที่เข้ามา ผมเลยมีโอกาศพิจารณายัยทอมกับยัยดี้คู่นั้นได้เต็มๆตา จริงๆแล้วหน้าตาของ
ยัยทอมวิปริตเพศ มันสวยน่ารักกว่ายัยคนที่เป็นดี้เสียด้วยซ้ำ นึกเสียดายว่าไม่น่าเป็นทอมเลย
 
"พวกเราที่เป็นคนก่อเหตุขึ้น..ขอรับผิดชอบด้วยการออกไปจากที่นี้แล้วกันครับ..." พี่ก้องพูดกับผู้จัดการร้าน แล้วหยิบกระเป๋า
ควักเงินออกมาปึกหนึ่ง ยัดใส่มือบรืกรโดยไม่ได้นับ บอกให้เช็คบิลค่าเหล้าและค่าเสียหาย จากนั้นก็พาผมกับเพื่อนๆออกมา
จากร้าน
 
     ขณะที่ยังยืนอยุ่ที่หน้าร้าน คุยกันว่าจะกลับบ้านกลับหอเลย หรือจะไปต่อที่ร้านอื่นดี ยัยทอมแป๋มกับคุ่ขาก็เดินออกมาด้วย
ท่าทางโมโหๆ

"ฤกษ์ไม่ดีเลยจุ๊บ..กลับห้องกับแป๋มเลยแล้วกัน.." ยัยทอมพูดพร้อมโอบมือวางพาดบนไหล่ของยัยดี้ที่ชื่อจุ๊บ แล้วชงักเมื่อเห็น
ว่าพวกผมยังไม่ได้ไปไหน ยังคงยืนคุยอยุ่ข้างรถพี่ก้อง ซึ่งเป็นรถบีเอ็มซีรีย์5ป้ายแดง
 
ยังไม่จบนะครับ พรุ่งนี้มาเขียนต่อ
""ใจเย็นๆนะจ๊ะชาย..คนเป็นพ่อแม่ก็ต้องพูดแบบนี้แหละ..." พี่หน่อยค่อยๆเคลื่อนรถออกจากโรงเรียน แล้วพูดปลอบใจผม ผมตอบรับเพียง ครับ สั้นๆ
"ชายต้องพยายามพิสูจน์ตัวเองให้พ่อน้องกันเห็น ว่าถึงแม้ชายจะไม่ได้เป็นทหาร..แต่ก็จะเป็นผู้นำครอบครัวที่ดีได้.."

"สู้ๆนะจ๊ะ....เออว่าแต่น้องกันเธอยังรู้สึกกับชายเหมือนเดิมใช่มั๊ยจ๊ะ.."
"ครับ...." ผมตอบรับสั้นๆเหมือนเช่นเคย รู้สึกใจมันหดหู่กับคำปรามาส จนเหมือนมีลมมาติดค้างอยู่ที่ลำคอ
"นั่นแหละดีแล้ว..ของแบบนี้มันอยู่ที่ตัวน้องกัน..ถ้าเธอยังรักชายไม่เปลี่ยนใจไปไหน..ยังไงเสียอุปสรรรค่แค่นี้ ชายกับน้องกันต้องช่วยกันฟันฝ่านะจ๊ะ..." พี่หน่อยพยามยามพูดปลอบใจผมอีกหลายคำ แต่มันก็ยังไม่ช่วยทำให้ใจที่บอบช้ำของผมดีขึ้นมาเท่าไหร่เลย

"เอ่อ..พี่ครับ ทำไมพ่อแม่น้องกัน เขาถึงมาที่โรงเรียนล่ะครับ พี่พอทราบมั๊ย..." ผมถามพี่หน่อยด้วยความข้องใจ คิดว่ามันต้องไม่ใช่เหตุบังเอิญอย่างแน่นอน

"อือ..ก็ทางดรงเรียนน่ะสิ..คงอยากอวดว่าที่โรงเรียนมีศิย์เก่าเป็นนักศึกษาแพทย์มั้ง..เลยประกาศเรียกน้องกันขึ้นไปรับโล่ห์รางวัล..คราวนี้พอประกาศหลายครั้ง แต่น้องกันไม่ขึ้นมา ก็เลยเริ่มออกตามหา เพื่อนๆของเธอ เดินมาตามหาน้องกันที่โต๊ะของชาย..เจ้าเพื่อนคนที่ชื่อโตน่ะ เลยโพล่งออกไปว่าน้องกันไปนั่งรถเล่นกับชาย..เท่าน้นแหละ เพื่อนๆน้องกันเลย กล่าวหาว่าชายล่อลวงเธออกไปนอกงาน แล้วโทรไปหาคุณพ่อน้องกัน..เรื่องมันก็เลยเป็นอย่างที่ชายเห็น..แต่แรกพี่ไม่อยากให้ชายเข้าไปในงานกับน้องกัน เพราะกลัวว่าพ่อแม่เธอจะแจ้งข้อหาว่าชายล่อลวงลูกสาวเขาไปน่ะจ๊ะ..."

พี่หน่อยเล่าเรื่องให้ผมฟังจนหมด ผมได้แต่ถอนหายใจออกมา ด้วยความกลัดกลุ้ม ป่านนี้น้องกันก็คงเข้าใจว่าพ่อแม่เธอไม่ได้รังเกียจตัวผมอย่างแน่นอน แล้วผมจะทำอย่างไรดี ที่จะพูดหรืออธิบายให้น้องกันเข้าใจได้

"เอาน่า..อย่าเพิ่งกลุ้มใจไปเลยจ๊ะ..รออีกวันสองวัน ชายลองไปดักพบน้องกันที่มหาวิทยาลัยสิจ๊ะ..แล้วค่อยๆอธิบายให้เธอฟัง.." พี่หน่อยยังพยามชี้แนะนำหาหนทางให้กับผม จนผมต้องหันไปมองซีกหน้าของเธอว่าที่พี่หน่อยพูดมาทั้งหมดนั้น มันเป็นความจริงใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์หรือไม่ เธอไม่รุ้สึกหึงหวงผมเลยหรืออย่างไร ทั้งๆที่พี่หน่อยกับผม ไม่ได้เป็นเพียงหัวหน้ากับลูกน้องเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่จากสีหน้าแววตาของเธอ ผมกลับพบเจอแต่ความจริงใจ

คืนนั้นผมไม่ได้กลับไปนอนบ้านหรอกครับ เพียงนอนให้พี่หน่อยกอดเฉยๆจนหลับกันไปทั้งคู่ ผมยังไม่มีอารมณ์พิสวาท
แม้จะมีร่างนุ่มนิ่มกอดประคองอยู่ตลอดทั้งคืนก็ตาม แต่ก็ดีครับ เหมือนพี่หน่อยจะล่วงรู้อารมณ์ของผม เธอจึงเพียงนอนกอด นอนคุย ปลอบประดลมใจผมเพียงเฉยๆ ไม่ได้ยวนยั่ว หรือออดอ้อนปลุกอารมณ์แต่อย่างใด

จนรุ่งเช้าเป็นวันอาทิตย์ พวกเราหยุดงานกันทั้งคู่ พี่หน่อยก็ชวนผมออกไปทำบุญที่ต่างจังหวัดใกล้ๆ เพื่อให้ผมลืมเรื่องร้ายที่บันทอนจิตใจ จนผมทำบุญทำทานเสร็จ ก็เกิดความสบายใจ พร้อมพลังฮึกเหิม ที่จะฝ่าฟันอุปสรรครักของผมกับน้องกันขึ้นมาอีกครั้ง

ถึงจะบอกว่ามือใหม่ แต่อ่านแล้วบอกใด้เลยว่าเก่งครับ

แน่ใจนะครับมือใหม่ดำเนินเรื่องชวนติดตามดีครับ

มีสองเรื่องภายในกระทู้เดียวนะครับ งงจัง

นั่นสิครับ เหมือนจะมีสองเรื่องในหัวเรื่องเดียวนะครับ เเต่ผมสนใจทอมเรื่องบน เปิดเรื่องมาได้ลุ้นดีว่าจะเป็นไงต่อ

เขียนให้จบสิครับแล้วเราค่อยมาดูกันว่าจะยังไงดี เป็นกำลังใจให้ครับ

งงครับมีสองเรื่อง

ตามมาจากโลกอนาคตครับท่าน..
พยายามหางานของท่านอ่านให้ครบ
เพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้ เป็นเรื่องแรกๆที่ท่านแต่งเอาไว้น่ะครับ

ชอบมากกก..แล้วมีตอนต่อหรือยังครับ ..จุดหัวเรื่องไว้น่าติดตามมาก..ชื่อเรื่องอะไรครับ  แล้วจะลงเมื่อไหร่ครับ