บทประพันธ์ในเงามืด บทที่ 4 ชีวิต

          หลังความระทึกขวัญหน้าประตูบ้านผม ผมตื่นเช้าอีกวันด้วยอาการงัวเงีย วันนี้ผมต้องจัดการตัวเองกับตารางงานอันยุ่งเหยิงของผม ผมออกจากบ้านขับรถของผมตรงไปที่บริษัทคนละที่กับเมื่อวาน เพื่อประชุมกับผู้จัดละครตอนเช้า

คำพูดอันวุ่นวายวนเวียนในหัวผม ผมเขาไปที่ลานจอดรถ จอดรถล็อคประตู ผมมองไปด้านตรงข้ามรถผม เห็นดาราสาววัยรุ่นน่ารักคนนึงลงจากรถเหมือนกัน ผมยิ้มให้เธอ เธอขยับตัวเดินฉิวไปที่ประตูบริษัท เธอคงไม่ทันสังเกตุเห็นผม แว่นตากันแดดอันใหญ่ขนาดนั้น มันจะไปมองเห็นใครได้กันล่ะ ผมกระชับกระเป๋าเอกสาร กับแฟ้มนู่นนี่นิดหน่อย

     เดินไปที่ประตูบริษัทตามเธอไปหน้าลิฟท์ ผมเจอเธออีกครั้ง ผมเอ่ยปากทักทาย

" อรุณสวัสดิ์ครับ ผมเป็นนักเขียนบทคนใหม่ที่บริษัทนี้ " ผมยิ้มให้เธอ
" โอ้...คะ!!คุณนั่นเอง ที่เค้าลือกัน แพทตี้คะ.. สวัสดีค่ะ " เธอทักตอบ  
         
     ใช่ครับ...เธอคือ แพทตี้ อังศุมาลิน ดาราวัยรุ่นที่เล่นซีรี่ยดังๆ ซักช่องนึงนี่แหละ ตอนนี้เธอไมได้เล่นซีซั่นใหม่ เธอคงมารับงานละ

" ยินดีที่ไดรูจักนะครับ " ผมค้อมหัว
" ฮะฮะ..ไม่ตองเป็นทางการขนาดนั้น คุณอายุใกล้ๆกับชั้นนี่ คุณมารับงานเหรอ? " เธอยิ้มแย้มจนดวงตาเธอปิดเป็นเส้นเดียว ดูเหมือนดวงตาเธอยิ้มได้ด้วย
" อา..ครับ " ผมรับคำ
" แหม...สุภาพไปนะ เราเป็นเพื่อนกัน...เอาเถอะเดี๋ยวเราคงได้ร่วมงานกันเร็ว ๆ นี้นะ " เธอพูดดวยน้ำเสียงร่าเริงประตูลิฟท์เปิดแล้ว เธอเดินเข้าไป ทิ้งผมยืนปลื้มปริ่มกับบทสนทนา

     และนั่น ทำให้ผมต้องรอลิฟท์อีกรอบ ผมเข้าประชุมด้วยใจเบิกบาน เหล่าผู้จัดละครน่าจะชอบผมเค้าชมเรื่องความอ่อนน้อมถอมตนกับความซื่อของผม เราถกประเด็นต่างๆ ในละครหลายเรื่องๆ เพื่อให้ธีมละครหลังจากนี้ไปในแนวทางเดียวกัน แน่นอนว่าผมต้องเตรียมความพร้อมสำหรับพัฒนาบทละครเพื่อบริษัทนี้

ตอนบ่ายผมต้องบรีฟบทละครละนะ ผมจัดการอาหารกลางวันจนอิ่มแทบหลับ แน่นอนว่ากาแฟเป็นตัวเลือกที่ดี ผมจัดกาแฟดำไปแก้วนึง มันช่วยให้กระปรี้กระเปร่าได้มาก เมื่อถึงเวลาผมไปห้องประชุมตามคิวที่ผู้ประสานงานแจ้งไว้ ผมจะไปรับคาแร๊คเตอร์มา เพื่อพัฒนาบทละคร มันน่าสนุกละนะ เพราะผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน

ผู้จัดละครที่บรีฟผมคือ วุธ อัษฎาวุธ พระเอกหนุ่มที่ผันตัวไปเป็นผู้จัดละคร เค้าดูสุภาพแต่จริงจังทีเดียว เค้าบรีฟงานได้เห็นภาพมาก ผมมาถึงก่อนเวลา 10 นาที ปรากฎว่าทุกคนอยูในห้อง และเมื่อผมเดินเข้าไป ทุกอย่างก็เริ่มราวกับว่ามันรอผมไปเริ่มอย่างนั้นละ

" เอาละ...ในส่วนองค์แรกของเรื่อง คุณจะต้องนำเราไปรูจักกับผู้หญิงสามคน ซึ่งจะเป็นตัวนำเนินเรื่องกับพระเอก ซึ่งคนหนึ่งจะเป็นอดีตคนรักเก่า ...คนหนึ่งเป็นคนรักปัจจุบัน และอีกคนจะต้องเป็นนางเอก... ซึ่งก็คือคนรักในอนาคต และองค์แรกจะจบด้วยการสิ้นสุดของรักในปัจจุบัน และมันจะพากลับไปสู่คนรักเก่าและคนรักใหม่ ...หวังว่ามันคงไม่ยากเกินไปสำหรับคุณ " ผู้จัดร่ายยาว เค้าคงอยากได้อะไรใหม่ๆ
" โอ...ผมเข้าใจครับ แล้วดาราที่มารับบทเป็นใคร? " ผมรับคำหนักแน่นแล้วจดมันลงสมุดบันทึก

     แต่การทำงานของช่องนี้ขัดใจผมอยู่ตรงที่ เค้ายื่นขอเสนอว่า เค้าจะแคสดาราเอง ผมตั้งใจจะไม่รับงานนี้ แต่จำนวนเงินมันล่อใจ อุดมการณ์มันดี แต่กินไม่ได้ เงินซื้อไม่ได้ทุกอย่าง ถ้ามันไม่มากพอ ในกรณีนี้ มันมากพอ อย่างน้อยผมก็ได้ทำงานในสิ่งที่ผมรัก

     คุณวุธมองไปรอบๆห้อง

" แปลกแฮะ...สามคนนั้นไปไหน? " เค้ายืนทำหน้าสงสัยประตูห้องเปิดขึ้น ผมหันไปตามเสียงเห็น แพทตี้ เดินนำเขามากับสาวอีกสองคน ใหม่ ดาวิกา และ ใบเฟิร์น พิมพ์ชนก

     เธอสามคนเดินมาสวัสดีผู้จัดและผม ผมยกมือรับไหว้อย่าง งงๆ

" อ่า..สวัสดีครับ " ผมยิ้ม
" เราเจอกันอีกแล้วนะ " แพทตี้ยิ้มกว้าง
" ครับ .." ผมยิ้มรับปาก แล้วหันไปหาอีกสองคน
" ยินดีที่ได้รู้จักคุณสองคนเหมือนกันนะครับ "
" สวัสดีคะ ใบเฟิร์นคะ " ใบเฟิร์นยิ้มหวาน ดวงตาเป็นประกาย
" ใหม่คะ " ใหม่ก็ยิ้ม มันเป็นยิ้มคนละอย่างกับใบเฟิร์น เธอดูลึกลับ สวยแบบลึกลับจากดวงตากลมโตของเธอ
" เอาละ...ทุกคนอยู่นี่ล่ะนะ... คุณนักเขียน น้องแพทตี้นี่จะเป็นอดีตคนรักของพระเอกนะ " ผู้จัดฯไม่รอช้าทำงานต่ออย่างรวดเร็ว ผมสบตากับแพทตี้ เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม

" ในตอนลาจากรักปัจจุบัน ผมอยากให้มันจบในฉากเต้นรำและน้องใหม่เป็นคนรักปัจจุบันนะ.. ส่วนน้องเฟิร์นเป็นสาวคนใหม่ที่เข้ามาในชีวิตตัวเอก เป็นสาวที่ทำงานร่วมกัน " เค้าร่ายยาว ผมเบื่อที่ต้องมีคนมากำหนดตัวแปลแบบนี้ แต่เอาเถอะเพื่อไม่ให้มีปัญหา
" โอเค...ไม่มีปัญหาครับ " ใช่แบบนั้นแหละ มารยาทการเข้าสังคมตอนนี้ห้องประชุมกลายเป็นเวิร์คช็อปเล็กๆไปแล้ว

     พ่อพระเอกหน้าใหม่ที่ผมไม่รู้จักก็เข้าคู่กับบรรดานางเอกระดับแม่เหล็กที่ดูเหมือนจะเอามาเป็นเจ๊ดันให้พ่อหนุ่มคนนี้ ฉากเต้นรำของใหม่ ดาวิกา ดูงดงามมากทีเดียว ผมรู้สึกว่าผมจะมานั่งทำไมตรงนี้เนี่ย? แต่ผมก็นั่งดูสามสาวสวยๆทำท่าทางตามตาผู้จัดบอก และแล้ว

" ขอบคุณมากครับทุกคน " ผู้จัดฯบอกในช่วงสุดท้าย( มันลากยาวทั้งวัน ) แผนจะไปกินปูผัดผงกระหรี่ของเป็นอันพับไป นี่ค่ำเลย...บ่ายไปถึงค่ำ ออกไปไหนก็ไมได้ บ้าไปแล้ว

     ผมลุกยืนหลังจากสิ้นประโยคยกมือสวัสดีทุกคน และคิดว่า ผมแทบไม่ต้องทำงานแล้ว ฉากพวกนี้มันแทบจะเป็นบทละครทั้งเรื่องแล้ว แค่สร้างเหตุการณ์เล็กๆมาเชื่อมมันเท่านั้นแหละ

" มันน่าเบื่อสินะ....ใหม่ว่าคุณต้องทำให้มันสนุกกว่านี้ได้? " เสียงมาจากข้างหลังผม ผมหันไป ใหม่ ดาวิกาเดินเข้ามาคุยกับผม
" ครับ " ผมยิ้มเนือยๆ รับปากเธอ
" มันก็แบบนี้แหละ....ใหม่หวังว่าคุณจะมาอีกนะ " เธอยิ้มให้ผม
              
      ใบเฟิร์น เดินตามมาสบทบ ผมหันไปหาเธอ

" ยินดีต้อนรับนะคะ " ใบเฟิร์นยิ้มหวานให้กับผม
" ยินดีต้อนรับ? "
              
      ผมทวนคำเชิงถามเธอไม่ตอบอะไรแต่อมยิ้มแล้วพยักหน้า

" ผมคงต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ " ผมยิ้มให้พวกเธอแล้วเดินจากมา

     นี่ทุ่มนึงแล้ว ผมเดินไปที่รถพร้อมของพะรุงพะรัง อยู่ๆก็มีสายเข้า ผมรับสายมันกลายเป็นงานด่วน บอกให้ผมกลับไปที่บริษัทเมื่อวานอีกหน ผมคุยรายละเอียดเบื้องต้นกับเค้าเพราะผมเหนื่อยและอยากปฎิเสธงาน แต่เมื่อเค้าเสนอราคามา อย่างที่บอก " ถ้ามันไม่มากพอ " ก็แค่ " ถ้า " ล่ะนะ ผมตัดสินใจไปตามที่ผู้บริหารนัด

" สวัสดีครับ " ผมเดินเขาไปในห้องที่ค่อนข้างกว้างขวาง ฝ่ายประสานงานผมมาถึงก่อนแล้ว
" อา...คุณนักเขียน ขอโทษด้วยที่ผมรบกวนเวลาพักของคุณ แต่ผมคิดว่าคุณน่าจะสนใจสิ่งนี้ นี่เป็นตัวอย่างเล็กๆ ของวิธีการทำงาน และสัญญาฉบับใหม่ " ผู้บริหารทานนี้ยื่นซองกระดาษสีน้ำตาลให้ผม

     ผมรับมันและนั่งลงบนเกาอี้ข้างๆฝ่ายประสานงาน พี่หนุมยิ้มให้ผม ผมรู้สึกฉงนนิดหนอย แต่พี่หนุ่มทำงานกับผมมาหลายปี เค้าค่อนข้างจะรู้ว่าผมอยากได้อะไร ผมแกะซองออกอ่าน มันเป็นสัญญาที่เยี่ยมมาก ดีกว่าวิธีการทำงานแบบวันนี้แน่นอน

" เยี่ยม...ผมชอบมัน " ผมหลุดปาก
" อา...นั่นดี เราจะจัดการมันให้เสร็จในช่วงเวลาเร็วๆนี้ " เค้าหัวเราะ ฮาๆ เสียงดังลั่น
" ผู้อำนวยการคงดีใจที่บรรลุข้อตกลง "

     ผมกลับบานด้วยใจเบิกบาน วิธีการทำงานแบบในสัญญาจะดีต่องานของผม มันจะสร้างเอกลักษณ์ให้งานของผมกลับมาเป็นแบบเดิม การดำเนินธุรกิจแบบที่ไร้อุดมการณมันแย่ ผมรู้สึกแย่ที่จะทำมัน ถึงมันจะเลี้ยงชีพผมได้ดีก็เถอะ แต่กระนั้นหากเงินดีและรักงานก็คงเป็นตัวเลือกที่คุณเลือกใช่รึเปล่า?

ขากลับผมชวนพี่หนุ่ม ฝ่ายประสานงานของผม แวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง เราพูดคุยแลกเปลี่ยนกันอย่างเคย ด้วยความสุขในสัญญาฉบับใหม่นี่ ผมและพี่หนุ่มร่ำลากัน ผมเดินไปที่รถ คิดฟุ้งซ่านพักนึงและผมคิดว่าผมควรโทรหาแม่ซักหน่อย

" สวัสดีครับ....เป็นไงบ้างครับ? " ผมทักคนในสาย
" เออ...ดี เป็นไงบ้านลูก? " แม่ถามกลับ
" ดีครับแม่....กำลังไปได้สวย " ผมยิ้มกว้างแม้ว่าเธอจะไม่เห็น

" ละครที่ผมเขียนกำลังจะออนแอร์แล้วนะแม้ "
" เออ แม่รู้แล้ว " แม่ตอบ ถ้าแม่รู้แบบนี้แปลว่าแถวบ้านผมรู้กันทั้งซอยแหงๆ
" ผมจะพยายามต่อนะแม่ " ผมก้มหน้าทำเสียงจริงจัง
" ดูแลสุขภาพบ้างนะลูกอย่าหักโหม " น้ำเสียงเธอส่อแววห่วงใย
" ครับแม่...แม่โทรหาผมได้ตลอดเลยนะ บอกพ่อด้วย " ผมบอกกับเธอ

" แล้วเดี๋ยวผมโทรหาใหม่นะครับ "
" อืม " เธอตอบ แล้ววางสายผมหัวใจผมพองโต ผมขับรถกลับบ้านด้วยใจเบิกบาน....

     เมื่อถึงบ้านผมประหลาดใจเล็กน้อย หน้าบ้านผมมีรถจอดอยูคันหนึ่ง ผมเคยเห็นรถคันนี้ แต่ทว่า....ทำไมมันมาอยู่ตรงนี้ละ?


โปรดติดตามตอนต่อไป....


ติดตามตอนเก่าๆได้ที่นี่ครับ

ตอนที่ 1
บทเสริม ตอนที่ 1.1
ตอนที่ 2+ บทเสริม ตอนที่ 2.1
ตอนที่ 3           

               บทประพันธ์ในเงามืด บทที่ 4 ชีวิต

          หลังความระทึกขวัญหน้าประตูบ้านผม ผมตื่นเช้าอีกวันด้วยอาการงัวเงีย วันนี้ผมต้องจัดการตัวเองกับตารางงานอันยุ่งเหยิงของผม ผมออกจากบ้านขับรถของผมตรงไปที่บริษัทคนละที่กับเมื่อวาน เพื่อประชุมกับผู้จัดละครตอนเช้า

คำพูดอันวุ่นวายวนเวียนในหัวผม ผมเขาไปที่ลานจอดรถ จอดรถล็อคประตู ผมมองไปด้านตรงข้ามรถผม เห็นดาราสาววัยรุ่นน่ารักคนนึงลงจากรถเหมือนกัน ผมยิ้มให้เธอ เธอขยับตัวเดินฉิวไปที่ประตูบริษัท เธอคงไม่ทันสังเกตุเห็นผม แว่นตากันแดดอันใหญ่ขนาดนั้น มันจะไปมองเห็นใครได้กันล่ะ ผมกระชับกระเป๋าเอกสาร กับแฟ้มนู่นนี่นิดหน่อย

     เดินไปที่ประตูบริษัทตามเธอไปหน้าลิฟท์ ผมเจอเธออีกครั้ง ผมเอ่ยปากทักทาย

" อรุณสวัสดิ์ครับ ผมเป็นนักเขียนบทคนใหม่ที่บริษัทนี้ " ผมยิ้มให้เธอ
" โอ้...คะ!!คุณนั่นเอง ที่เค้าลือกัน แพทตี้คะ.. สวัสดีค่ะ " เธอทักตอบ  
         
     ใช่ครับ...เธอคือ แพทตี้ อังศุมาลิน ดาราวัยรุ่นที่เล่นซีรี่ยดังๆ ซักช่องนึงนี่แหละ ตอนนี้เธอไมได้เล่นซีซั่นใหม่ เธอคงมารับงานละ

" ยินดีที่ไดรูจักนะครับ " ผมค้อมหัว
" ฮะฮะ..ไม่ตองเป็นทางการขนาดนั้น คุณอายุใกล้ๆกับชั้นนี่ คุณมารับงานเหรอ? " เธอยิ้มแย้มจนดวงตาเธอปิดเป็นเส้นเดียว ดูเหมือนดวงตาเธอยิ้มได้ด้วย
" อา..ครับ " ผมรับคำ
" แหม...สุภาพไปนะ เราเป็นเพื่อนกัน...เอาเถอะเดี๋ยวเราคงได้ร่วมงานกันเร็ว ๆ นี้นะ " เธอพูดดวยน้ำเสียงร่าเริงประตูลิฟท์เปิดแล้ว เธอเดินเข้าไป ทิ้งผมยืนปลื้มปริ่มกับบทสนทนา

     และนั่น ทำให้ผมต้องรอลิฟท์อีกรอบ ผมเข้าประชุมด้วยใจเบิกบาน เหล่าผู้จัดละครน่าจะชอบผมเค้าชมเรื่องความอ่อนน้อมถอมตนกับความซื่อของผม เราถกประเด็นต่างๆ ในละครหลายเรื่องๆ เพื่อให้ธีมละครหลังจากนี้ไปในแนวทางเดียวกัน แน่นอนว่าผมต้องเตรียมความพร้อมสำหรับพัฒนาบทละครเพื่อบริษัทนี้

ตอนบ่ายผมต้องบรีฟบทละครละนะ ผมจัดการอาหารกลางวันจนอิ่มแทบหลับ แน่นอนว่ากาแฟเป็นตัวเลือกที่ดี ผมจัดกาแฟดำไปแก้วนึง มันช่วยให้กระปรี้กระเปร่าได้มาก เมื่อถึงเวลาผมไปห้องประชุมตามคิวที่ผู้ประสานงานแจ้งไว้ ผมจะไปรับคาแร๊คเตอร์มา เพื่อพัฒนาบทละคร มันน่าสนุกละนะ เพราะผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน

ผู้จัดละครที่บรีฟผมคือ วุธ อัษฎาวุธ พระเอกหนุ่มที่ผันตัวไปเป็นผู้จัดละคร เค้าดูสุภาพแต่จริงจังทีเดียว เค้าบรีฟงานได้เห็นภาพมาก ผมมาถึงก่อนเวลา 10 นาที ปรากฎว่าทุกคนอยูในห้อง และเมื่อผมเดินเข้าไป ทุกอย่างก็เริ่มราวกับว่ามันรอผมไปเริ่มอย่างนั้นละ

" เอาละ...ในส่วนองค์แรกของเรื่อง คุณจะต้องนำเราไปรูจักกับผู้หญิงสามคน ซึ่งจะเป็นตัวนำเนินเรื่องกับพระเอก ซึ่งคนหนึ่งจะเป็นอดีตคนรักเก่า ...คนหนึ่งเป็นคนรักปัจจุบัน และอีกคนจะต้องเป็นนางเอก... ซึ่งก็คือคนรักในอนาคต และองค์แรกจะจบด้วยการสิ้นสุดของรักในปัจจุบัน และมันจะพากลับไปสู่คนรักเก่าและคนรักใหม่ ...หวังว่ามันคงไม่ยากเกินไปสำหรับคุณ " ผู้จัดร่ายยาว เค้าคงอยากได้อะไรใหม่ๆ
" โอ...ผมเข้าใจครับ แล้วดาราที่มารับบทเป็นใคร? " ผมรับคำหนักแน่นแล้วจดมันลงสมุดบันทึก

     แต่การทำงานของช่องนี้ขัดใจผมอยู่ตรงที่ เค้ายื่นขอเสนอว่า เค้าจะแคสดาราเอง ผมตั้งใจจะไม่รับงานนี้ แต่จำนวนเงินมันล่อใจ อุดมการณ์มันดี แต่กินไม่ได้ เงินซื้อไม่ได้ทุกอย่าง ถ้ามันไม่มากพอ ในกรณีนี้ มันมากพอ อย่างน้อยผมก็ได้ทำงานในสิ่งที่ผมรัก

     คุณวุธมองไปรอบๆห้อง

" แปลกแฮะ...สามคนนั้นไปไหน? " เค้ายืนทำหน้าสงสัยประตูห้องเปิดขึ้น ผมหันไปตามเสียงเห็น แพทตี้ เดินนำเขามากับสาวอีกสองคน ใหม่ ดาวิกา และ ใบเฟิร์น พิมพ์ชนก

     เธอสามคนเดินมาสวัสดีผู้จัดและผม ผมยกมือรับไหว้อย่าง งงๆ

" อ่า..สวัสดีครับ " ผมยิ้ม
" เราเจอกันอีกแล้วนะ " แพทตี้ยิ้มกว้าง
" ครับ .." ผมยิ้มรับปาก แล้วหันไปหาอีกสองคน
" ยินดีที่ได้รู้จักคุณสองคนเหมือนกันนะครับ "
" สวัสดีคะ ใบเฟิร์นคะ " ใบเฟิร์นยิ้มหวาน ดวงตาเป็นประกาย
" ใหม่คะ " ใหม่ก็ยิ้ม มันเป็นยิ้มคนละอย่างกับใบเฟิร์น เธอดูลึกลับ สวยแบบลึกลับจากดวงตากลมโตของเธอ
" เอาละ...ทุกคนอยู่นี่ล่ะนะ... คุณนักเขียน น้องแพทตี้นี่จะเป็นอดีตคนรักของพระเอกนะ " ผู้จัดฯไม่รอช้าทำงานต่ออย่างรวดเร็ว ผมสบตากับแพทตี้ เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม

" ในตอนลาจากรักปัจจุบัน ผมอยากให้มันจบในฉากเต้นรำและน้องใหม่เป็นคนรักปัจจุบันนะ.. ส่วนน้องเฟิร์นเป็นสาวคนใหม่ที่เข้ามาในชีวิตตัวเอก เป็นสาวที่ทำงานร่วมกัน " เค้าร่ายยาว ผมเบื่อที่ต้องมีคนมากำหนดตัวแปลแบบนี้ แต่เอาเถอะเพื่อไม่ให้มีปัญหา
" โอเค...ไม่มีปัญหาครับ " ใช่แบบนั้นแหละ มารยาทการเข้าสังคมตอนนี้ห้องประชุมกลายเป็นเวิร์คช็อปเล็กๆไปแล้ว

     พ่อพระเอกหน้าใหม่ที่ผมไม่รู้จักก็เข้าคู่กับบรรดานางเอกระดับแม่เหล็กที่ดูเหมือนจะเอามาเป็นเจ๊ดันให้พ่อหนุ่มคนนี้ ฉากเต้นรำของใหม่ ดาวิกา ดูงดงามมากทีเดียว ผมรู้สึกว่าผมจะมานั่งทำไมตรงนี้เนี่ย? แต่ผมก็นั่งดูสามสาวสวยๆทำท่าทางตามตาผู้จัดบอก และแล้ว

" ขอบคุณมากครับทุกคน " ผู้จัดฯบอกในช่วงสุดท้าย( มันลากยาวทั้งวัน ) แผนจะไปกินปูผัดผงกระหรี่ของเป็นอันพับไป นี่ค่ำเลย...บ่ายไปถึงค่ำ ออกไปไหนก็ไมได้ บ้าไปแล้ว

     ผมลุกยืนหลังจากสิ้นประโยคยกมือสวัสดีทุกคน และคิดว่า ผมแทบไม่ต้องทำงานแล้ว ฉากพวกนี้มันแทบจะเป็นบทละครทั้งเรื่องแล้ว แค่สร้างเหตุการณ์เล็กๆมาเชื่อมมันเท่านั้นแหละ

" มันน่าเบื่อสินะ....ใหม่ว่าคุณต้องทำให้มันสนุกกว่านี้ได้? " เสียงมาจากข้างหลังผม ผมหันไป ใหม่ ดาวิกาเดินเข้ามาคุยกับผม
" ครับ " ผมยิ้มเนือยๆ รับปากเธอ
" มันก็แบบนี้แหละ....ใหม่หวังว่าคุณจะมาอีกนะ " เธอยิ้มให้ผม
              
      ใบเฟิร์น เดินตามมาสบทบ ผมหันไปหาเธอ

" ยินดีต้อนรับนะคะ " ใบเฟิร์นยิ้มหวานให้กับผม
" ยินดีต้อนรับ? "
              
      ผมทวนคำเชิงถามเธอไม่ตอบอะไรแต่อมยิ้มแล้วพยักหน้า

" ผมคงต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ " ผมยิ้มให้พวกเธอแล้วเดินจากมา

     นี่ทุ่มนึงแล้ว ผมเดินไปที่รถพร้อมของพะรุงพะรัง อยู่ๆก็มีสายเข้า ผมรับสายมันกลายเป็นงานด่วน บอกให้ผมกลับไปที่บริษัทเมื่อวานอีกหน ผมคุยรายละเอียดเบื้องต้นกับเค้าเพราะผมเหนื่อยและอยากปฎิเสธงาน แต่เมื่อเค้าเสนอราคามา อย่างที่บอก " ถ้ามันไม่มากพอ " ก็แค่ " ถ้า " ล่ะนะ ผมตัดสินใจไปตามที่ผู้บริหารนัด

" สวัสดีครับ " ผมเดินเขาไปในห้องที่ค่อนข้างกว้างขวาง ฝ่ายประสานงานผมมาถึงก่อนแล้ว
" อา...คุณนักเขียน ขอโทษด้วยที่ผมรบกวนเวลาพักของคุณ แต่ผมคิดว่าคุณน่าจะสนใจสิ่งนี้ นี่เป็นตัวอย่างเล็กๆ ของวิธีการทำงาน และสัญญาฉบับใหม่ " ผู้บริหารทานนี้ยื่นซองกระดาษสีน้ำตาลให้ผม

     ผมรับมันและนั่งลงบนเกาอี้ข้างๆฝ่ายประสานงาน พี่หนุมยิ้มให้ผม ผมรู้สึกฉงนนิดหนอย แต่พี่หนุ่มทำงานกับผมมาหลายปี เค้าค่อนข้างจะรู้ว่าผมอยากได้อะไร ผมแกะซองออกอ่าน มันเป็นสัญญาที่เยี่ยมมาก ดีกว่าวิธีการทำงานแบบวันนี้แน่นอน

" เยี่ยม...ผมชอบมัน " ผมหลุดปาก
" อา...นั่นดี เราจะจัดการมันให้เสร็จในช่วงเวลาเร็วๆนี้ " เค้าหัวเราะ ฮาๆ เสียงดังลั่น
" ผู้อำนวยการคงดีใจที่บรรลุข้อตกลง "

     ผมกลับบานด้วยใจเบิกบาน วิธีการทำงานแบบในสัญญาจะดีต่องานของผม มันจะสร้างเอกลักษณ์ให้งานของผมกลับมาเป็นแบบเดิม การดำเนินธุรกิจแบบที่ไร้อุดมการณมันแย่ ผมรู้สึกแย่ที่จะทำมัน ถึงมันจะเลี้ยงชีพผมได้ดีก็เถอะ แต่กระนั้นหากเงินดีและรักงานก็คงเป็นตัวเลือกที่คุณเลือกใช่รึเปล่า?

ขากลับผมชวนพี่หนุ่ม ฝ่ายประสานงานของผม แวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง เราพูดคุยแลกเปลี่ยนกันอย่างเคย ด้วยความสุขในสัญญาฉบับใหม่นี่ ผมและพี่หนุ่มร่ำลากัน ผมเดินไปที่รถ คิดฟุ้งซ่านพักนึงและผมคิดว่าผมควรโทรหาแม่ซักหน่อย

" สวัสดีครับ....เป็นไงบ้างครับ? " ผมทักคนในสาย
" เออ...ดี เป็นไงบ้านลูก? " แม่ถามกลับ
" ดีครับแม่....กำลังไปได้สวย " ผมยิ้มกว้างแม้ว่าเธอจะไม่เห็น

" ละครที่ผมเขียนกำลังจะออนแอร์แล้วนะแม้ "
" เออ แม่รู้แล้ว " แม่ตอบ ถ้าแม่รู้แบบนี้แปลว่าแถวบ้านผมรู้กันทั้งซอยแหงๆ
" ผมจะพยายามต่อนะแม่ " ผมก้มหน้าทำเสียงจริงจัง
" ดูแลสุขภาพบ้างนะลูกอย่าหักโหม " น้ำเสียงเธอส่อแววห่วงใย
" ครับแม่...แม่โทรหาผมได้ตลอดเลยนะ บอกพ่อด้วย " ผมบอกกับเธอ

" แล้วเดี๋ยวผมโทรหาใหม่นะครับ "
" อืม " เธอตอบ แล้ววางสายผมหัวใจผมพองโต ผมขับรถกลับบ้านด้วยใจเบิกบาน....

     เมื่อถึงบ้านผมประหลาดใจเล็กน้อย หน้าบ้านผมมีรถจอดอยูคันหนึ่ง ผมเคยเห็นรถคันนี้ แต่ทว่า....ทำไมมันมาอยู่ตรงนี้ละ?


โปรดติดตามตอนต่อไป....


ติดตามตอนเก่าๆได้ที่นี่ครับ

ตอนที่ 1
บทเสริม ตอนที่ 1.1
ตอนที่ 2+ บทเสริม ตอนที่ 2.1
ตอนที่ 3